Η ''ΣΥΜΜΑΧΙΑ'' ΡΕΠΟΥΣΗ - ΡΕΠΟΥΜΠΛΙΚΑΝΩΝ ΚΑΙ Ο ΤΡΑΓΙΚΟΣ HENNING
Η Ιστορία και η εξέλιξη της ανθρώπινης κοινωνίας μέσα σε αυτή, συνήθως έχει ένα καταλύτη που δεν είναι άλλος από την έννοια της «βίας».
Οι μεγαλύτερες ιστορικές μεταβολές και τα περισσότερα ιστορικά γεγονότα που καθόρισαν την πορεία της ανθρωπότητας μέσα στους αιώνες χαρακτηρίστηκαν από βία σε όλα τα επίπεδα. Η διδασκαλία της Ιστορίας χωρίς το στοιχείο της βίας, τον καταλύτη δηλαδή των εξελίξεων, μπορεί να εξυπηρετεί συγκεκριμένες – όχι πάντα ύποπτες – πολιτικές σκοπιμότητες, όμως σε κάθε περίπτωση αυτό που τελικά θα διδάσκεται στις νεότερες γενιές δεν θα είναι Ιστορία, αλλά κάτι άλλο, τόσο «αποστειρωμένο», που θα καταλήγει να είναι και αντιεπιστημονικό.
Ο «προβοκατόρικος» τίτλος του άρθρου εξηγείται από το γεγονός ότι μετά την βουλευτή της ΔΗΜΑΡ, κυρία Μαρία Ρεπούση, και την ιστοριογραφική της προσέγγιση για τον «συνωστισμό» στη Σμύρνη τον Σεπτέμβρη του 1922, ήρθε η Pam Mazanec, μέλος των Ρεπουμπλικάνων στο Εκπαιδευτικό Συμβούλιο της Πολιτείας του Κολοράντο των ΗΠΑ...
Η Μazanec έσπευσε να δηλώσει ότι «ο τερματισμός του καθεστώτος της δουλείας στις ΗΠΑ έγινε με τρόπο εθελοντικό», κάνοντας όσους την άκουγαν να αναρωτιούνται αν ποτέ διδάχθηκε ότι στη χώρα έγινε ένας αιματηρός εμφύλιος πόλεμος (1861-1865) που κατέληξε στην ήττα των Νοτίων και στην κατάργηση της δουλείας στη χώρα. Η Mazanec έκανε την παραπάνω άστοχη δήλωση ως παράδειγμα στην υποστήριξη της άποψης του “American Exceptionalism”. (Εδώ δικαιώνεται περίτρανα και ο Μπόμπ Ντόλ, άλλοτε επιφανέστατο στέλεχος των Ρεπουμπλικάνων, που δήλωσε ότι δεν θα μπορούσε ποτέ να φανταστεί στο παρελθόν τη σημερινή ιδεολογική σύγχυση του κόμματός του).
Το γεγονός ότι στο δεύτερο μισό του 19ου αιώνα είχε αρχίσει να είναι αντιπαραγωγική η χρήση δούλων στις αγροτικές καλλιέργειες του Αμερικανικού Νότου, και ότι πολλοί γαιοκτήμονες προτιμούσαν να επενδύουν σε μηχανολογικό εξοπλισμό αντί για αγορά και συντήρηση δούλων, σε καμία περίπτωση δεν σημαίνει για την ιστορική αλήθεια ότι η κατάργηση της δουλείας έγινε «εθελοντικά».
Όπως αντίστοιχα, το γεγονός ότι οι Έλληνες της Σμύρνης του ’22 αδυνατούσαν να αντιληφθούν τις νέες συνθήκες, πιστεύοντας ότι μόλις αποχωρήσει ο Ελληνικός στρατός θα τα βρουν πάλι με τους «Οθωμανούς», με τίποτα δεν σημαίνει ότι δεν πιάστηκαν στον ύπνο από τους Τούρκους του Κεμάλ, ότι δεν σφαγιάστηκαν, δεν κάηκαν, δεν έγιναν οι βιαιοπραγίες που περιγράφονται και από τις ξένες πρεσβείες της εποχής στη μαρτυρική Σμύρνη.
Το να επιχειρούμε να «αποστειρώσουμε» την Ιστορία από το στοιχείο της βίας, θα έχει δραματικές επιπτώσεις τόσο στην αποτύπωση της επιστημονικής ιστορικής αλήθειας όσο και πρακτικά, στέλνοντας και άλλους καλόπιστους ουμανιστές στα μαχαίρια των Τσιχαντιστών για αποκεφαλισμό, όπως είναι και η πρόσφατη περίπτωση του τραγικού ταξιτζή από το Μάντσεστερ της Βρετανίας Alan Henning, που πίστευε ότι δεν διατρέχει κανένα κίνδυνο από την καλοπροαίρετη διάθεσή του να προσφέρει ανθρωπιστική βοήθεια στη Συρία. Πιθανότατα ο άτυχος Henning να συμφωνούσε με τις προσεγγίσεις της κυρίας Ρεπούση και της κυρίας Mazanec, ή με τον Πάστορα της γειτονιάς του που θα επέμενε ότι το κακό το πολεμάς με αγάπη – δεν ξέρω ωστόσο τι θα πει αυτή την Κυριακή στο ποίμνιό του μνημονεύοντας τον άτυχο Henning.
Στην Ιστορία και τις Διεθνείς Σχέσεις τα πράγματα είναι διαφορετικά. Δεν είναι άλλωστε τυχαίο το γεγονός ότι αυτοί που ακολουθούν τα διδάγματα της πραγματικής ιστορίας και ονομάζονται «γεράκια», να αποδεικνύονται στην πράξη πολύ λιγότερο πολεμοχαρείς, αντίθετα από τις «περιστέρες» των μέσων «μαλακής ισχύος», που μπροστά στην αποτυχία των μεθόδων τους έχουν τελικά πολλές φορές αιματοκυλήσει τον πλανήτη.
Η διδασκαλία της Ιστορίας όπως πραγματικά είναι και όχι όπως θα θέλαμε να είναι, θα μεγαλώσει γενιές ανθρώπων ενήμερων για την αληθινή φύση των πραγμάτων, οπότε και θα τις προφυλάξει από άστοχες εκτιμήσεις των καταστάσεων που θα αντιμετωπίσουν στο μέλλον. Η γνώση της πραγματικής Ιστορίας, με την βία και τη σκληρότητά της, θα συμβάλλει τελικά και στην διατήρηση της παγκόσμιας ειρήνης, αφού ενήμεροι πολίτες και άρχοντες θα προνοούν για την ειρήνη πριν βρεθούν προ εκπλήξεων, διότι η ειρήνη τελικά επιβάλλεται και δεν είναι ποτέ η φυσική κατάσταση των πραγμάτων.
* Πολιτικός επιστήμων, διεθνολόγος
ΕΛΛΑΔΑ: ΑΥΤΟΙ ΟΙ ΨΗΦΟΙ ΠΛΗΡΩΝΟΝΤΑΙ ΣΧΕΔΟΝ 20.000 ΕΥΡΩ ΤΟ ΜΗΝΑ!....
Η Ιστορία και η εξέλιξη της ανθρώπινης κοινωνίας μέσα σε αυτή, συνήθως έχει ένα καταλύτη που δεν είναι άλλος από την έννοια της «βίας».
Οι μεγαλύτερες ιστορικές μεταβολές και τα περισσότερα ιστορικά γεγονότα που καθόρισαν την πορεία της ανθρωπότητας μέσα στους αιώνες χαρακτηρίστηκαν από βία σε όλα τα επίπεδα. Η διδασκαλία της Ιστορίας χωρίς το στοιχείο της βίας, τον καταλύτη δηλαδή των εξελίξεων, μπορεί να εξυπηρετεί συγκεκριμένες – όχι πάντα ύποπτες – πολιτικές σκοπιμότητες, όμως σε κάθε περίπτωση αυτό που τελικά θα διδάσκεται στις νεότερες γενιές δεν θα είναι Ιστορία, αλλά κάτι άλλο, τόσο «αποστειρωμένο», που θα καταλήγει να είναι και αντιεπιστημονικό.
Ο «προβοκατόρικος» τίτλος του άρθρου εξηγείται από το γεγονός ότι μετά την βουλευτή της ΔΗΜΑΡ, κυρία Μαρία Ρεπούση, και την ιστοριογραφική της προσέγγιση για τον «συνωστισμό» στη Σμύρνη τον Σεπτέμβρη του 1922, ήρθε η Pam Mazanec, μέλος των Ρεπουμπλικάνων στο Εκπαιδευτικό Συμβούλιο της Πολιτείας του Κολοράντο των ΗΠΑ...
Η Μazanec έσπευσε να δηλώσει ότι «ο τερματισμός του καθεστώτος της δουλείας στις ΗΠΑ έγινε με τρόπο εθελοντικό», κάνοντας όσους την άκουγαν να αναρωτιούνται αν ποτέ διδάχθηκε ότι στη χώρα έγινε ένας αιματηρός εμφύλιος πόλεμος (1861-1865) που κατέληξε στην ήττα των Νοτίων και στην κατάργηση της δουλείας στη χώρα. Η Mazanec έκανε την παραπάνω άστοχη δήλωση ως παράδειγμα στην υποστήριξη της άποψης του “American Exceptionalism”. (Εδώ δικαιώνεται περίτρανα και ο Μπόμπ Ντόλ, άλλοτε επιφανέστατο στέλεχος των Ρεπουμπλικάνων, που δήλωσε ότι δεν θα μπορούσε ποτέ να φανταστεί στο παρελθόν τη σημερινή ιδεολογική σύγχυση του κόμματός του).
Το γεγονός ότι στο δεύτερο μισό του 19ου αιώνα είχε αρχίσει να είναι αντιπαραγωγική η χρήση δούλων στις αγροτικές καλλιέργειες του Αμερικανικού Νότου, και ότι πολλοί γαιοκτήμονες προτιμούσαν να επενδύουν σε μηχανολογικό εξοπλισμό αντί για αγορά και συντήρηση δούλων, σε καμία περίπτωση δεν σημαίνει για την ιστορική αλήθεια ότι η κατάργηση της δουλείας έγινε «εθελοντικά».
Όπως αντίστοιχα, το γεγονός ότι οι Έλληνες της Σμύρνης του ’22 αδυνατούσαν να αντιληφθούν τις νέες συνθήκες, πιστεύοντας ότι μόλις αποχωρήσει ο Ελληνικός στρατός θα τα βρουν πάλι με τους «Οθωμανούς», με τίποτα δεν σημαίνει ότι δεν πιάστηκαν στον ύπνο από τους Τούρκους του Κεμάλ, ότι δεν σφαγιάστηκαν, δεν κάηκαν, δεν έγιναν οι βιαιοπραγίες που περιγράφονται και από τις ξένες πρεσβείες της εποχής στη μαρτυρική Σμύρνη.
Το να επιχειρούμε να «αποστειρώσουμε» την Ιστορία από το στοιχείο της βίας, θα έχει δραματικές επιπτώσεις τόσο στην αποτύπωση της επιστημονικής ιστορικής αλήθειας όσο και πρακτικά, στέλνοντας και άλλους καλόπιστους ουμανιστές στα μαχαίρια των Τσιχαντιστών για αποκεφαλισμό, όπως είναι και η πρόσφατη περίπτωση του τραγικού ταξιτζή από το Μάντσεστερ της Βρετανίας Alan Henning, που πίστευε ότι δεν διατρέχει κανένα κίνδυνο από την καλοπροαίρετη διάθεσή του να προσφέρει ανθρωπιστική βοήθεια στη Συρία. Πιθανότατα ο άτυχος Henning να συμφωνούσε με τις προσεγγίσεις της κυρίας Ρεπούση και της κυρίας Mazanec, ή με τον Πάστορα της γειτονιάς του που θα επέμενε ότι το κακό το πολεμάς με αγάπη – δεν ξέρω ωστόσο τι θα πει αυτή την Κυριακή στο ποίμνιό του μνημονεύοντας τον άτυχο Henning.
Στην Ιστορία και τις Διεθνείς Σχέσεις τα πράγματα είναι διαφορετικά. Δεν είναι άλλωστε τυχαίο το γεγονός ότι αυτοί που ακολουθούν τα διδάγματα της πραγματικής ιστορίας και ονομάζονται «γεράκια», να αποδεικνύονται στην πράξη πολύ λιγότερο πολεμοχαρείς, αντίθετα από τις «περιστέρες» των μέσων «μαλακής ισχύος», που μπροστά στην αποτυχία των μεθόδων τους έχουν τελικά πολλές φορές αιματοκυλήσει τον πλανήτη.
Η διδασκαλία της Ιστορίας όπως πραγματικά είναι και όχι όπως θα θέλαμε να είναι, θα μεγαλώσει γενιές ανθρώπων ενήμερων για την αληθινή φύση των πραγμάτων, οπότε και θα τις προφυλάξει από άστοχες εκτιμήσεις των καταστάσεων που θα αντιμετωπίσουν στο μέλλον. Η γνώση της πραγματικής Ιστορίας, με την βία και τη σκληρότητά της, θα συμβάλλει τελικά και στην διατήρηση της παγκόσμιας ειρήνης, αφού ενήμεροι πολίτες και άρχοντες θα προνοούν για την ειρήνη πριν βρεθούν προ εκπλήξεων, διότι η ειρήνη τελικά επιβάλλεται και δεν είναι ποτέ η φυσική κατάσταση των πραγμάτων.
* Πολιτικός επιστήμων, διεθνολόγος