Οι Εβραίοι Ελ. Βενιζέλος & Μουσταφά Κεμάλ
Οι «περίεργοι» χειρισμοί του (Εβραίου) Ελ. Βενιζέλου και το δράμα της ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΑΣ, Μικρασιατικής Καταστροφής.
Εισαγωγή:
«Ο Αριστοτέλης μας διδάσκει, κ.κ. δικασταί, ότι, εφ’ όσον τα πολιτικά πράγματα ευδούνται και εφ’ όσον ηγήτορες της πολιτικής κινήσεως είναι ο Μιλτιάδης και ο Θεμιστοκλής, ο Κίμων και ο Περικλής, τα πάντα βαίνουσι καλώς.
Αλλ’ αφ’ ης στιγμής λαοπλάνοι και δημοκόποι ηγηθούν ως οι Κλέωνες, τα πράγματα καταντούν εις την τυραννίαν των Τριάκοντα και χρειάζονται πάντοτε οι Θρασύβουλοι, δια να ανατρέψουν την τυραννίαν. Εφ’ όσον και η πατρίς ημών ετέλει υπό την ηγεσίαν ανθρώπων, τους οποίους ελάμπρυνεν η ακτινοβόλος σοφία της Παλλάδος Αθηνάς και ωδήγει η εθνική παράδοσις, τα πράγματα ευωδούντο και ο Ελληνικός στρατός εμπνεόμενος και οδηγούμενος από τοιούτους άνδρας ώθησε τα όρια της Επικρατείας μέχρι Μαύρης Θαλάσσης και του Ασιατικού Ολύμπου. Αλλ’ αφ’ ης στιγμής οι Κλέωνες διεδέχθησαν τους μεγαλοπράγμονας κυβερνήτας, επαρουσίασαν την τραγικήν εικόνα, την οποίαν θα ερευνήση το δικαστήριόν σας. Το έργον του Θρασυβούλου ανέλαβον εκλεκτά τέκνα του στρατού και του στόλου, δια να επαναφέρουν εις την εθνικήν λεωφόρων την Πολιτείαν, την οποίαν τόσον δεινώς άνθρωποι, προς τους οποίους ενεπιστεύθη ο Λαός την διαχείρισιν των υποθέσεων αυτού, την κατήντησαν εκεί, όπου την κατήντησαν. Εκ της ενεργείας αυτής της Επαναστάσεως προέκυψε το δίκαιον κατά το οποίον δικάζομεν».
Αυτό είναι ένα χαρακτηριστικό απόσπασμα από την αγόρευσιν του επαναστατικού επιτρόπου Ν. Ζουρίδη την πρώτην ημέραν της Δίκης των Εξ, την 31ην Οκτωβρίου 1922. (Από τα επίσημα πρακτικά, όπως εκεδόθησαν από τις εκδόσεις «χρήσιμα βιβλία» με προλεγόμενα και σχόλια Στ. Πρωταίου, σελ. 12).
Πέρα από τις αβάσιμες ιστορικές αναφορές του επαναστατικού επιτρόπου το ασφαλές συμπέρασμα, που εξάγεται από το πιο πάνω απόσπασμα της ομιλίας του είναι, ότι οι Έξ εδικάσθησαν, κατεδικάσθησαν και εξετελέσθησαν, διότι ήσαν αντίπαλοι του Βενιζέλου.
Ή το σοβαρώτερον, εξετελέσθησαν, διότι η εκτέλεσις τους ικανοποιούσε την εκδικητικότητα του πλήθους και απεσόβησε τον κίνδυνο να στραφή η κοινή γνώμη εναντίον εκείνων, που αρχικά εκίνησαν την Μικρασιατική Εκστρατεία (από εξομολόγησιν υπουργού του Βενιζέλου προς τον Βρεταννό πρέσβυ Λίντλεϋ. Στην «Ιστορίαν του Ελληνικού Έθνους» της Εκδοτικής Αθηνών, τ. ΙΕ’, σελ. 256).
Οι δε Θρασύβουλοι, που ανέλαβαν την αποκατάστασιν της Πολιτείας, ηκολούθησαν τόσον ανεξάρτητη πολιτικήν, ώστε δύο από την επαναστατική τριανδρία και πρωτεργάτες της επαναστάσεως (ΝΙΚ. ΠΛΑΣΤΗΡΑΣ και ΣΤ. ΓΟΝΑΤΑΣ) παρεκάλουν τους πρέσβεις της Βρεταννίας και της Γαλλίας να ορίσουν τα μέλη της επαναστατικής κυβερνήσεως. Ο δε Λίντλεϋ έγραψε γι’ αυτούς: «η δε αγωνία τους, να φανούν αρεστοί στις δύο Συμμαχικές Δυνάμεις, πραγματικά ΑΞΙΟΛΥΠΗΤΗ». (ενθ. Ανωτ. .., σελ. 253).
Δεν εδίστασαν δε να οικειοποιηθούν δόξαν άλλων, παρουσιάζοντας έτσι, ότι καλόν ως αποτέλεσμα της κυβερνήσεως Βενιζέλου, ότι δεν κακό ως πράξιν των αντιπάλων του. Και όμως οι μεγάλες νίκες του Ελληνικού στρατού και η προέλασις μέχρι τα περίχωρα της Άγκυρας συνέβησαν μετά την 1ην Νοεμβρίου 1920 όταν ο Βενιζέλος είχε ηττηθή στις εκλογές και τις κυβερνήσεις εσχημάτισαν αντιβενιζελικές δυνάμεις.
Πολλά ήταν τα λάθη και οι παραλήψεις, που ωδήγησαν υον ελληνισμό στην μεγαλύτερη συμφορά της ιστορίας του. Ουδέποτε οι Έλληνες είχαν αναγκασθή να εγκαταλείψουν τις εστίες τους παρά τις μακροχρόνιες και βαρβαρικές κατοχές, που υπέστησαν. Πολλά είναι επίσης τα πρόσωπα που εμπλέκονται σ’ αυτήν την σειρά λαθών και παραλείψεων. Ασφαλώς δε μερικά εκ των προσώπων έδρασαν όχι μόνον κατ’ εντολήν των ξένων δυνάμεων, εξυπηρετώντας τα συμφεροντάς τους, αλλά και ενσυνείδητα συμμετείχαν στο σχέδιο των εξουσιαστών για εδαφική συρρίκνωσιν του ελληνισμού.
Ήταν αδύνατον ο ελληνισμός να υποστή αυτή την συμφορά εξ αιτίας λαθών, που δεν ενείχαν δόλον. Αλλά αν θέλουμε να εύρουμε τα βαθύτερα αίτια της κακοδαιμονίας του ελληνισμού, θα πρέπει να αναφερθούμε στο γενικώτερο πολιτικό πλαίσιο, που υπήρχε 1600 χρόνια που δεν συνδέεται με την βίαιη επιβολή των ανατολικών Θεοκρατικών δοξασιών!...
Η θεοκρατική αντίληψις της υπάρξεως του καλού και του κακού (θεού και Σατανά) και η συνεχής πάλη μεταξύ τους¨ η αναμονή και έλευσις του Μεσσία, που θα συντρίψη το κακό, μεταφερμένα στην πολιτική ζωή εδημιούργησαν το εύφορο χωράφι του διχασμού, όπου τους μεσσίες πολιτικούς αρχηγούς ηκολούθουν ΣΤΙΦΗ ΟΠΑΔΩΝ με ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΟ ΦΑΝΑΤΙΣΜΟ, αντιπαλεύοντας τον «ΣΑΤΑΝΑ» του αντιπάλου κόμματος.
Και φυσικά ήταν έτοιμα τα στίφη αυτά να πράξουν ότι δήποτε, προκειμένου να εξοντώσουν τον αντίπαλο Σατανά, εξαγνίζοντας τα εγκλήματά τους στο δίκαιον της παρατάξεώς τους. Έτσι σ’ αυτό το θολό και βρωμερό πολιτικό πλαίσιο ο ΕΞΟΥΣΙΑΣΜΟΣ δεν έχει ανάγκη να εξαγοράζη τους ΕΦΙΑΛΤΕΣ. Τους δημιουργεί και μάλιστα τον υπηρετούν αμισθί.!....
ΤΑ ΠΡΟΣΩΠΑ ΚΑΙ ΔΡΑΜΑ
Στην εφημερίδα «Καθημερινή» της Κυριακής 14 Σεπτεμβρίου 1997 (σελ. 11) εδημοσιεύθη μία άγνωστος επιστολή του Νικ. Πλαστήρα από τον Γερ. Αποστολάτο. Η επιστολή έχει σταλή από την Νίκαια της Γαλλίας και εγράφη στις 21-4-1941. στο υστερόγραφο της επιστολής, που παρατίθεται σε φωτοτυπία, καταλήγει ο Νικ. Πλαστήρας:
« Ο κ. Στεργιάδης μέχρι προχθές Σάββατον δεν έλαβε καμμία επιστολήν από την κ. Σάνου».
Λοιπόν είναι φανερόν, ότι ο «αδιάφθορος Θρασύβουλος», που ανέλαβε ν’ αποκαταστήση την Πολιτείαν, όχι μόνο διετηρούσε φιλικές σχέσεις με τον Στεργιάδην, από τους μεγαλύτερους ενόχους της ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗΣ, αλλά ανέλαβε να του διεκπεραιώση και μηνύματα. Εξυπηρετούσε φιλικά ο Πλαστήρας τον άνθρωπο, που εξ αιτίας της ενοχής του δεν επανήλθε στην Ελλάδα (ούτε μετά θάνατον), τον εφυγάδευσαν οι ΒΡΕΤΑΝΝΟΙ με το πλοίο «Σιδηρούς Δούκας» και του παρείχαν προστασίαν, όταν οι Έλληνες της Κωνσταντινουπόλεως απεπειράθησαν να τον «ΛΥΝΤΣΑΡΟΥΝ» κατά την διάρκειαν της φυγής του.
Και ανακύπτουν δύο πελώρια ερωτήματα:
α) Με ποίου χρήματα οι στερούμενοι παντός πόρου και άεργοι ΠΛΑΣΤΗΡΑΣ και ΣΤΕΡΓΙΑΔΗΣ έζησαν για πάρα πολλά χρόνια σ’ ένα από τα ακριβώτερα θέρετρα της Ευρώπης;
β) Γιατί οι Γερμανοί δεν έλαβαν κανένα μέτρο εναντίον τους κατά την διάρκεια της κατοχής της Γαλλίας, αφού και οι δύο αποδεδειγμένα υπήρξαν εξέχουσες φυσιογνωμίες της αντιγερμανικής πολιτικής και μάλιστα είχαν εκτεθή ως αγγλόφιλοι;
Αλλ’ αφ’ ης στιγμής λαοπλάνοι και δημοκόποι ηγηθούν ως οι Κλέωνες, τα πράγματα καταντούν εις την τυραννίαν των Τριάκοντα και χρειάζονται πάντοτε οι Θρασύβουλοι, δια να ανατρέψουν την τυραννίαν. Εφ’ όσον και η πατρίς ημών ετέλει υπό την ηγεσίαν ανθρώπων, τους οποίους ελάμπρυνεν η ακτινοβόλος σοφία της Παλλάδος Αθηνάς και ωδήγει η εθνική παράδοσις, τα πράγματα ευωδούντο και ο Ελληνικός στρατός εμπνεόμενος και οδηγούμενος από τοιούτους άνδρας ώθησε τα όρια της Επικρατείας μέχρι Μαύρης Θαλάσσης και του Ασιατικού Ολύμπου. Αλλ’ αφ’ ης στιγμής οι Κλέωνες διεδέχθησαν τους μεγαλοπράγμονας κυβερνήτας, επαρουσίασαν την τραγικήν εικόνα, την οποίαν θα ερευνήση το δικαστήριόν σας. Το έργον του Θρασυβούλου ανέλαβον εκλεκτά τέκνα του στρατού και του στόλου, δια να επαναφέρουν εις την εθνικήν λεωφόρων την Πολιτείαν, την οποίαν τόσον δεινώς άνθρωποι, προς τους οποίους ενεπιστεύθη ο Λαός την διαχείρισιν των υποθέσεων αυτού, την κατήντησαν εκεί, όπου την κατήντησαν. Εκ της ενεργείας αυτής της Επαναστάσεως προέκυψε το δίκαιον κατά το οποίον δικάζομεν».
Αυτό είναι ένα χαρακτηριστικό απόσπασμα από την αγόρευσιν του επαναστατικού επιτρόπου Ν. Ζουρίδη την πρώτην ημέραν της Δίκης των Εξ, την 31ην Οκτωβρίου 1922. (Από τα επίσημα πρακτικά, όπως εκεδόθησαν από τις εκδόσεις «χρήσιμα βιβλία» με προλεγόμενα και σχόλια Στ. Πρωταίου, σελ. 12).
Πέρα από τις αβάσιμες ιστορικές αναφορές του επαναστατικού επιτρόπου το ασφαλές συμπέρασμα, που εξάγεται από το πιο πάνω απόσπασμα της ομιλίας του είναι, ότι οι Έξ εδικάσθησαν, κατεδικάσθησαν και εξετελέσθησαν, διότι ήσαν αντίπαλοι του Βενιζέλου.
Ή το σοβαρώτερον, εξετελέσθησαν, διότι η εκτέλεσις τους ικανοποιούσε την εκδικητικότητα του πλήθους και απεσόβησε τον κίνδυνο να στραφή η κοινή γνώμη εναντίον εκείνων, που αρχικά εκίνησαν την Μικρασιατική Εκστρατεία (από εξομολόγησιν υπουργού του Βενιζέλου προς τον Βρεταννό πρέσβυ Λίντλεϋ. Στην «Ιστορίαν του Ελληνικού Έθνους» της Εκδοτικής Αθηνών, τ. ΙΕ’, σελ. 256).
Οι δε Θρασύβουλοι, που ανέλαβαν την αποκατάστασιν της Πολιτείας, ηκολούθησαν τόσον ανεξάρτητη πολιτικήν, ώστε δύο από την επαναστατική τριανδρία και πρωτεργάτες της επαναστάσεως (ΝΙΚ. ΠΛΑΣΤΗΡΑΣ και ΣΤ. ΓΟΝΑΤΑΣ) παρεκάλουν τους πρέσβεις της Βρεταννίας και της Γαλλίας να ορίσουν τα μέλη της επαναστατικής κυβερνήσεως. Ο δε Λίντλεϋ έγραψε γι’ αυτούς: «η δε αγωνία τους, να φανούν αρεστοί στις δύο Συμμαχικές Δυνάμεις, πραγματικά ΑΞΙΟΛΥΠΗΤΗ». (ενθ. Ανωτ. .., σελ. 253).
(ΝΙΚ. ΠΛΑΣΤΗΡΑΣ και ΣΤ. ΓΟΝΑΤΑΣ)
Πολλά ήταν τα λάθη και οι παραλήψεις, που ωδήγησαν υον ελληνισμό στην μεγαλύτερη συμφορά της ιστορίας του. Ουδέποτε οι Έλληνες είχαν αναγκασθή να εγκαταλείψουν τις εστίες τους παρά τις μακροχρόνιες και βαρβαρικές κατοχές, που υπέστησαν. Πολλά είναι επίσης τα πρόσωπα που εμπλέκονται σ’ αυτήν την σειρά λαθών και παραλείψεων. Ασφαλώς δε μερικά εκ των προσώπων έδρασαν όχι μόνον κατ’ εντολήν των ξένων δυνάμεων, εξυπηρετώντας τα συμφεροντάς τους, αλλά και ενσυνείδητα συμμετείχαν στο σχέδιο των εξουσιαστών για εδαφική συρρίκνωσιν του ελληνισμού.
Ήταν αδύνατον ο ελληνισμός να υποστή αυτή την συμφορά εξ αιτίας λαθών, που δεν ενείχαν δόλον. Αλλά αν θέλουμε να εύρουμε τα βαθύτερα αίτια της κακοδαιμονίας του ελληνισμού, θα πρέπει να αναφερθούμε στο γενικώτερο πολιτικό πλαίσιο, που υπήρχε 1600 χρόνια που δεν συνδέεται με την βίαιη επιβολή των ανατολικών Θεοκρατικών δοξασιών!...
Η θεοκρατική αντίληψις της υπάρξεως του καλού και του κακού (θεού και Σατανά) και η συνεχής πάλη μεταξύ τους¨ η αναμονή και έλευσις του Μεσσία, που θα συντρίψη το κακό, μεταφερμένα στην πολιτική ζωή εδημιούργησαν το εύφορο χωράφι του διχασμού, όπου τους μεσσίες πολιτικούς αρχηγούς ηκολούθουν ΣΤΙΦΗ ΟΠΑΔΩΝ με ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΟ ΦΑΝΑΤΙΣΜΟ, αντιπαλεύοντας τον «ΣΑΤΑΝΑ» του αντιπάλου κόμματος.
Και φυσικά ήταν έτοιμα τα στίφη αυτά να πράξουν ότι δήποτε, προκειμένου να εξοντώσουν τον αντίπαλο Σατανά, εξαγνίζοντας τα εγκλήματά τους στο δίκαιον της παρατάξεώς τους. Έτσι σ’ αυτό το θολό και βρωμερό πολιτικό πλαίσιο ο ΕΞΟΥΣΙΑΣΜΟΣ δεν έχει ανάγκη να εξαγοράζη τους ΕΦΙΑΛΤΕΣ. Τους δημιουργεί και μάλιστα τον υπηρετούν αμισθί.!....
ΤΑ ΠΡΟΣΩΠΑ ΚΑΙ ΔΡΑΜΑ
Στην εφημερίδα «Καθημερινή» της Κυριακής 14 Σεπτεμβρίου 1997 (σελ. 11) εδημοσιεύθη μία άγνωστος επιστολή του Νικ. Πλαστήρα από τον Γερ. Αποστολάτο. Η επιστολή έχει σταλή από την Νίκαια της Γαλλίας και εγράφη στις 21-4-1941. στο υστερόγραφο της επιστολής, που παρατίθεται σε φωτοτυπία, καταλήγει ο Νικ. Πλαστήρας:
« Ο κ. Στεργιάδης μέχρι προχθές Σάββατον δεν έλαβε καμμία επιστολήν από την κ. Σάνου».
Λοιπόν είναι φανερόν, ότι ο «αδιάφθορος Θρασύβουλος», που ανέλαβε ν’ αποκαταστήση την Πολιτείαν, όχι μόνο διετηρούσε φιλικές σχέσεις με τον Στεργιάδην, από τους μεγαλύτερους ενόχους της ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗΣ, αλλά ανέλαβε να του διεκπεραιώση και μηνύματα. Εξυπηρετούσε φιλικά ο Πλαστήρας τον άνθρωπο, που εξ αιτίας της ενοχής του δεν επανήλθε στην Ελλάδα (ούτε μετά θάνατον), τον εφυγάδευσαν οι ΒΡΕΤΑΝΝΟΙ με το πλοίο «Σιδηρούς Δούκας» και του παρείχαν προστασίαν, όταν οι Έλληνες της Κωνσταντινουπόλεως απεπειράθησαν να τον «ΛΥΝΤΣΑΡΟΥΝ» κατά την διάρκειαν της φυγής του.
Και ανακύπτουν δύο πελώρια ερωτήματα:
α) Με ποίου χρήματα οι στερούμενοι παντός πόρου και άεργοι ΠΛΑΣΤΗΡΑΣ και ΣΤΕΡΓΙΑΔΗΣ έζησαν για πάρα πολλά χρόνια σ’ ένα από τα ακριβώτερα θέρετρα της Ευρώπης;
β) Γιατί οι Γερμανοί δεν έλαβαν κανένα μέτρο εναντίον τους κατά την διάρκεια της κατοχής της Γαλλίας, αφού και οι δύο αποδεδειγμένα υπήρξαν εξέχουσες φυσιογνωμίες της αντιγερμανικής πολιτικής και μάλιστα είχαν εκτεθή ως αγγλόφιλοι;
Ίσως ως προς το δεύτερο, γιατί παρείχε προστασία κάποια υπερεθνική δύναμις.
Και ως προς αυτό η στάσις του Πλαστήρα δημιουργεί απορίες. Υπάρχουν δύο επιστολές του ( η μία προς τον Έλληνα πρέσβυ στο Βισύ Π. Μεταξά και η άλλη η προαναφερθείσα) , στις οποίες ο δημοκράτης επαναστάτης συνέστηνε στους Έλληνες συνεργασία με τους ΝΑΖΙ.
Η δικαιολογία που προβάλλει, για να μετριασθούν οι επιπτώσεις της ήττας ηχεί γελοία. Δεν πρέπει να λησμονούμε, ότι ο Πλαστήρας, ο Στεργιάδης και ο Καζαντζάκης ( η «συντροφιά» της Ν. Γαλλίας) υπήρξαν «ΠΑΙΔΙΑ» του ΕΛΕΥΘΕΡΙΟΥ ΒΕΝΙΖΕΛΟΥ, που υλοποίησαν τα σχεδία του.
Ο ΚΑΖΑΝΤΖΑΚΗΣ ήταν αυτός που ανέλαβε την μεταφορά των ΠΟΝΤΙΩΝ στην Ελλάδα το 1919, όταν παράλληλα στο Νεϊγύ ο ΒΕΝΙΖΕΛΟΣ πρότεινε την ανταλλαγή των Ελλήνων της Ανατολικής Ρωμυλίας, χωρίς βέβαια να υπάρχει λόγος.
Ο ΠΛΑΣΤΗΡΑΣ το 1923 κατ’ετολήν του ΒΕΝΙΖΕΛΟΥ ανέλαβε προσωπικά να ματαιώση την επιχείρησιν καταλήψεως της ΑΝΑΤΟΛΙΚΗΣ ΘΡΑΚΗΣ και της ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΕΩΣ από τον αρχηγό της στρατιάς Έβρου Πάγκαλο και τον αρχηγό του στόλου ΧΑΤΖΗΚΥΡΙΚΟ, όταν διήρκουν οι διαπραγματεύσεις στην Λωζάννη και η επιτυχία του εγχειρήματος (ήταν εύκολο) θα έδινε πολλαπλά πλεονεκτήματα στην ελληνικήν αντιπροσωπεία.
Ανέλαβε να «κλείση» τα στόματα των ΕΞΙ με την εκτέλεσίν τους.
Και σε αυτό το σημείο θα πρέπει να δούμε την ευθύνη του Βενιζέλου. Είναι γνωστό, ότι ο Βενιζέλος έστειλε το τηλεγράφημα, όπου συνιστούσε την μη εκτέλεσιν, ΕΝΑ ΕΙΚΟΣΙΤΕΤΡΑΩΡΟΝ μετά. Και όλοι εξ αυτού συμφωνούν, ότι ο Βενιζέλος είχε αποδεχθή σιωπηρά την εκτέλεσιν.
Όμως ένα στοιχείο νέο έρχεται να δείξη, ότι ο ΕΒΡΑΙΟΣ ΒΕΝΙΖΕΛΟΣ είχε άμεσην ανάμειξιν.
Στον Β΄ ΤΟΜΟ του Δελτίου Μικρασιατικών Σπουδών ο Γιάννης Μούρελος μεταφέρει ένα έγγραφο του Γάλλου Πρωθυπουργού Πουανκαρέ προς τον πρέσβυ της Γαλλίας στην Ρώμη και μέλος της γαλλικής αντιπροσωπίας στην Λωζάννη Καμίγ Μπαρέρ, που έστειλε στις 29 Νοεμβρίου 1922, μετά την εκτέλεσιν των ΕΞΙ, και του έδινε οδηγίες.
Γράφει μεταξύ άλλων ο Πουανκαρέ: «Γνωρίζω από μυστική και σίγουρη πηγή, ότι ο Βενιζέλος αντίθετα με τις επίσημες δηλώσεις του είχε συστήσει την εκτέλεση τριών από αυτούς. Η Αγγλία δεν επενέβη, παρά μόνο γιατί είχε αναμιχθή με το προηγούμενο καθεστώς. Δεν απομένει, παρά να παραμείνουμε μακριά από την θλιβερή αυτή υπόθεση». (Η Επόμενη μιάς Καταστροφής, σελ. 360).
Δυστυχώς ο Πουανκαρέ δεν αναφέρει τα ονόματά τους. Ίσως ήταν δυνατόν να εξαγάγουμε κάποια συμπεράσματα. Τέλος ο ΠΛΑΣΤΗΡΑΣ ήταν ο αρχηγός του αποτυχημένου κινήματος του 1933, όταν προσπάθησε δυναμικά να ανατρέψει τα αποτελέσματα των ΕΚΛΟΓΩΝ, τις οποίες είχε χάσει Ο ΕΒΡΑΙΟΣ ΒΕΝΙΖΕΛΟΣ!....
Η πλέον αινιγματική μορφή του όλου δράματος υπήρξε ο έταιρος ΕΒΡΑΙΟΣ, ΣΤΕΡΓΙΑΔΗΣ. Υπήρξε στενός του συνεργάτης από την Κρήτη, με αποτέλεσμα να φυλακισθή από τους Βρεταννούς μετά την επανάστασι του Θερίσου. Ο Φοίβος Γρηγοριάδης στον πρώτο τόμο της ιστορίας του «Διχασμός –Μικρά Ασία» ισχυρίζεται, ότι κατά την διάρεκια της φυλακίσεώς του οι Βρεταννοί τον εστρατολόγησαν ως Πράκτορα τους. Είναι ένας αναπόδεικτος ισχυρισμός που, αντί να οδηγή στην αποσαφήνισιν των γεγονότων, μάλλον τα περιπλέκει.
Αναμφιβόλως ο ΣΤΕΡΓΙΑΔΗΣ ήταν το πλέον ΠΡΟΣΤΑΤΕΥΟΜΕΝΟΝ άτομο παρά τις εμφανείς Ανθελληνικές ενέργειές του. Τις αντιδράσεις εναντίον του ως αρμοστού της Σμύρνης τις είχε προδικάσει η πολιτεία του ως διοικητού της Ηπείρου!....Τον είχαν χαρακτηρίσει παράφρονα!...
Ο Ι. Πασσάς στην εγκυκλοπαίδεια «Ήλιος» αναφέρει, ότι αιτία της αλλοπρόσαλλης συμπεριφοράς του ήταν η προσβολή του από ανίατο σοβαρό αφροδίσιο νόσημα. Ούτε όμως κι αυτή η αιτία δικαιολογεί το σύνολον της συμπεριφοράς του.
Ίσως μερικά γεγονότα να έχουν αυτήν την αιτία.
Όμως ο ΕΒΡΑΙΟΣ ΒΕΝΙΖΕΛΟΣ παρά τις εναντίον του αντιδράσεις προεχώρησε στον διορισμό του ως αρμοστού στην πλέον ευαίσθητη περιοχή της Σμύρνης. Εκεί δεν επέρασε πολύς χρόνος και θύελλα αντιδράσεων επροκάλεσε η πολιτεία του. Μάλιστα ο Λ. Παρασκευόπουλος (αρχηγός στρατιάς Μ. Ασίας), ο αντιπρόεδρος της Κυβερνήσεως Ρέπουλης και ο υπουργός Εξωτερικών Αλ Διομήδης εζήτησαν της άμεσον αντικατάστασίν του από τον ΕΒΡΑΙΟ ΒΕΝΙΖΕΛΟ. Παρ’ όλη την αντίδραση των κορυφαίων συνεργατών του ο ΕΒΡΑΙΟΣ ΒΕΝΙΖΕΛΟΣ όχι μόνον δεν τον αντικατέστησε, αλλά συνεβούλευσε να τον υπακούουν.
Αυτόν τον άμεσο και σημαντικό συνεργάτη του Εβραίου Βενιζέλου δεν ετόλμησε να τον αγγίξη ολυτε η μεταπολίτευσις της 1ης Νοεμβρίου 1920, όταν ακόμη και ασήμαντα στελέχη της δημόσιας διοικήσεως κατεδιώκοντο ως Βενιζελικοί.
Οι αντιδράσεις στην Σμύρνη είχαν πληθύνει. Είχε έρθει σε σύγκρουσιν με τον μητροπολίτη Χρυσόστομο, τον οποίον δεν εδίστασε να αναγκάση να κατέλθη από τον άμβωνα, θεωρώντας ότι ο μητροπολίτης επολιτικολογούσε. Η διάστασις Χρυσόστομου και του ΕΒΡΑΙΟΥ Στεργιάδη είχε επίκεντρο την έλησιν του ιεράρχη να συμμετάσχη ενεργά ο μικρασιατικός ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ πληθυσμός στις εξελίξεις!....
Η δικαιολογία που προβάλλει, για να μετριασθούν οι επιπτώσεις της ήττας ηχεί γελοία. Δεν πρέπει να λησμονούμε, ότι ο Πλαστήρας, ο Στεργιάδης και ο Καζαντζάκης ( η «συντροφιά» της Ν. Γαλλίας) υπήρξαν «ΠΑΙΔΙΑ» του ΕΛΕΥΘΕΡΙΟΥ ΒΕΝΙΖΕΛΟΥ, που υλοποίησαν τα σχεδία του.
Ο ΚΑΖΑΝΤΖΑΚΗΣ ήταν αυτός που ανέλαβε την μεταφορά των ΠΟΝΤΙΩΝ στην Ελλάδα το 1919, όταν παράλληλα στο Νεϊγύ ο ΒΕΝΙΖΕΛΟΣ πρότεινε την ανταλλαγή των Ελλήνων της Ανατολικής Ρωμυλίας, χωρίς βέβαια να υπάρχει λόγος.
Ο ΠΛΑΣΤΗΡΑΣ το 1923 κατ’ετολήν του ΒΕΝΙΖΕΛΟΥ ανέλαβε προσωπικά να ματαιώση την επιχείρησιν καταλήψεως της ΑΝΑΤΟΛΙΚΗΣ ΘΡΑΚΗΣ και της ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΕΩΣ από τον αρχηγό της στρατιάς Έβρου Πάγκαλο και τον αρχηγό του στόλου ΧΑΤΖΗΚΥΡΙΚΟ, όταν διήρκουν οι διαπραγματεύσεις στην Λωζάννη και η επιτυχία του εγχειρήματος (ήταν εύκολο) θα έδινε πολλαπλά πλεονεκτήματα στην ελληνικήν αντιπροσωπεία.
Ανέλαβε να «κλείση» τα στόματα των ΕΞΙ με την εκτέλεσίν τους.
Και σε αυτό το σημείο θα πρέπει να δούμε την ευθύνη του Βενιζέλου. Είναι γνωστό, ότι ο Βενιζέλος έστειλε το τηλεγράφημα, όπου συνιστούσε την μη εκτέλεσιν, ΕΝΑ ΕΙΚΟΣΙΤΕΤΡΑΩΡΟΝ μετά. Και όλοι εξ αυτού συμφωνούν, ότι ο Βενιζέλος είχε αποδεχθή σιωπηρά την εκτέλεσιν.
Όμως ένα στοιχείο νέο έρχεται να δείξη, ότι ο ΕΒΡΑΙΟΣ ΒΕΝΙΖΕΛΟΣ είχε άμεσην ανάμειξιν.
Στον Β΄ ΤΟΜΟ του Δελτίου Μικρασιατικών Σπουδών ο Γιάννης Μούρελος μεταφέρει ένα έγγραφο του Γάλλου Πρωθυπουργού Πουανκαρέ προς τον πρέσβυ της Γαλλίας στην Ρώμη και μέλος της γαλλικής αντιπροσωπίας στην Λωζάννη Καμίγ Μπαρέρ, που έστειλε στις 29 Νοεμβρίου 1922, μετά την εκτέλεσιν των ΕΞΙ, και του έδινε οδηγίες.
Γράφει μεταξύ άλλων ο Πουανκαρέ: «Γνωρίζω από μυστική και σίγουρη πηγή, ότι ο Βενιζέλος αντίθετα με τις επίσημες δηλώσεις του είχε συστήσει την εκτέλεση τριών από αυτούς. Η Αγγλία δεν επενέβη, παρά μόνο γιατί είχε αναμιχθή με το προηγούμενο καθεστώς. Δεν απομένει, παρά να παραμείνουμε μακριά από την θλιβερή αυτή υπόθεση». (Η Επόμενη μιάς Καταστροφής, σελ. 360).
Δυστυχώς ο Πουανκαρέ δεν αναφέρει τα ονόματά τους. Ίσως ήταν δυνατόν να εξαγάγουμε κάποια συμπεράσματα. Τέλος ο ΠΛΑΣΤΗΡΑΣ ήταν ο αρχηγός του αποτυχημένου κινήματος του 1933, όταν προσπάθησε δυναμικά να ανατρέψει τα αποτελέσματα των ΕΚΛΟΓΩΝ, τις οποίες είχε χάσει Ο ΕΒΡΑΙΟΣ ΒΕΝΙΖΕΛΟΣ!....
Η πλέον αινιγματική μορφή του όλου δράματος υπήρξε ο έταιρος ΕΒΡΑΙΟΣ, ΣΤΕΡΓΙΑΔΗΣ. Υπήρξε στενός του συνεργάτης από την Κρήτη, με αποτέλεσμα να φυλακισθή από τους Βρεταννούς μετά την επανάστασι του Θερίσου. Ο Φοίβος Γρηγοριάδης στον πρώτο τόμο της ιστορίας του «Διχασμός –Μικρά Ασία» ισχυρίζεται, ότι κατά την διάρεκια της φυλακίσεώς του οι Βρεταννοί τον εστρατολόγησαν ως Πράκτορα τους. Είναι ένας αναπόδεικτος ισχυρισμός που, αντί να οδηγή στην αποσαφήνισιν των γεγονότων, μάλλον τα περιπλέκει.
Αναμφιβόλως ο ΣΤΕΡΓΙΑΔΗΣ ήταν το πλέον ΠΡΟΣΤΑΤΕΥΟΜΕΝΟΝ άτομο παρά τις εμφανείς Ανθελληνικές ενέργειές του. Τις αντιδράσεις εναντίον του ως αρμοστού της Σμύρνης τις είχε προδικάσει η πολιτεία του ως διοικητού της Ηπείρου!....Τον είχαν χαρακτηρίσει παράφρονα!...
Ο Ι. Πασσάς στην εγκυκλοπαίδεια «Ήλιος» αναφέρει, ότι αιτία της αλλοπρόσαλλης συμπεριφοράς του ήταν η προσβολή του από ανίατο σοβαρό αφροδίσιο νόσημα. Ούτε όμως κι αυτή η αιτία δικαιολογεί το σύνολον της συμπεριφοράς του.
Ίσως μερικά γεγονότα να έχουν αυτήν την αιτία.
Όμως ο ΕΒΡΑΙΟΣ ΒΕΝΙΖΕΛΟΣ παρά τις εναντίον του αντιδράσεις προεχώρησε στον διορισμό του ως αρμοστού στην πλέον ευαίσθητη περιοχή της Σμύρνης. Εκεί δεν επέρασε πολύς χρόνος και θύελλα αντιδράσεων επροκάλεσε η πολιτεία του. Μάλιστα ο Λ. Παρασκευόπουλος (αρχηγός στρατιάς Μ. Ασίας), ο αντιπρόεδρος της Κυβερνήσεως Ρέπουλης και ο υπουργός Εξωτερικών Αλ Διομήδης εζήτησαν της άμεσον αντικατάστασίν του από τον ΕΒΡΑΙΟ ΒΕΝΙΖΕΛΟ. Παρ’ όλη την αντίδραση των κορυφαίων συνεργατών του ο ΕΒΡΑΙΟΣ ΒΕΝΙΖΕΛΟΣ όχι μόνον δεν τον αντικατέστησε, αλλά συνεβούλευσε να τον υπακούουν.
Αυτόν τον άμεσο και σημαντικό συνεργάτη του Εβραίου Βενιζέλου δεν ετόλμησε να τον αγγίξη ολυτε η μεταπολίτευσις της 1ης Νοεμβρίου 1920, όταν ακόμη και ασήμαντα στελέχη της δημόσιας διοικήσεως κατεδιώκοντο ως Βενιζελικοί.
Οι αντιδράσεις στην Σμύρνη είχαν πληθύνει. Είχε έρθει σε σύγκρουσιν με τον μητροπολίτη Χρυσόστομο, τον οποίον δεν εδίστασε να αναγκάση να κατέλθη από τον άμβωνα, θεωρώντας ότι ο μητροπολίτης επολιτικολογούσε. Η διάστασις Χρυσόστομου και του ΕΒΡΑΙΟΥ Στεργιάδη είχε επίκεντρο την έλησιν του ιεράρχη να συμμετάσχη ενεργά ο μικρασιατικός ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ πληθυσμός στις εξελίξεις!....