Η ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΤΗΣ ΒΑΪΜΑΡΗΣ ΚΑΙ Η ΕΛΛΑΔΑ
Λάβαμε το παρακάτω ιδιαίτερα ενδιαφέρον άρθρο από φίλο αναγνώστη και το δημοσιεύουμε. Θα θέλαμε επίσης να τονίσουμε πως η περίοδος της Δημοκρατίας της Βαϊμάρης θεωρείται από τους "προοδευτικούς" και κυρίως από αυτούς που βρίσκονται πίσω από τους "προοδευτικούς" ως από τις πλέον θαυμάσιες περιόδους της ιστορίας καθότι η αχαλινωτη ελευθεριότητα και η γενικευμένη ηθική παρακμή γνώρισαν τη περίοδο εκείνη πρωτόγνωρη άνθιση. Η αντικειμενική ιστορική μελέτη της περιόδου αυτής καταδεικνύει τι δυστοπικά οράματα έχουν για την κοινωνία οι δυνάμεις της "προόδου".
Γράφει ο Θωμάς Παππάς
Τον τελευταίο καιρό συναντάμε συχνά άρθρα που αναφέρονται στην Δημοκρατία της Βαϊμάρης και πόσο εκείνη η ιστορική εποχή περιέχει κοινά σημεία με την σημερινή πολιτική κατάσταση στην Ελλάδα. Ο σκοπός των άρθρων αυτών θεωρούμε πως είναι διπλός. Κυρίαρχος από τους δυο λόγους είναι η κατάδειξη του αποτελέσματος της καταστροφή και του θανάτου ως συνεπακόλουθο της επιλογής του φασισμού από τον λαό που στο σημερινό ανάλογο αποσκοπεί στην επιδίωξη αποδυνάμωσης της σημαντικής δυναμικής που αναπτύσσει η Χρυσή Αυγή.
Ο δεύτερος λόγος αφορά κυρίως επικουρικά την ανάδειξη των αριστερών/προοδευτικών/δημοκρατικών αρθρογράφων ως ενός είδους διανοούμενων που ανακαλύπτουν από τα σκονισμένα κιτάπια της Ιστορίας εκείνο ειδικά το ιστορικό παράδειγμα το οποίο πρέπει να αποφύγει η Ελλάς προκειμένου να γλιτώσει την επερχόμενη καταστροφή και τον όλεθρο. Κατά συνέπεια διακριτικά αυτοανακηρύσουν την προοδευτική/δημοκρατική Αριστερά, και μαζί και τους ίδιους ως μέρος του συστήματος φυσικά, ως τους πραγματικούς Σωτήρες σε αντιδιαστολή πάντα με το αντίπαλο δέος που υψώνεται πλέον ανοιχτά από την Χρυσή Αυγή.
Περιληπτικά λοιπόν ας δούμε ποια είναι τα κοινά ιστορικά σημεία που επικαλούνται.
1. “Στριμωγμένη Ταυτότητα”
2. Ταπείνωση
3. Χρέος
4. Πολιτική Κρίση
5. Απόσυρση Ξένων Κεφαλαίων
6. Κατάρρευση Χρηματιστηρίου
7. Κατάρρευση Τραπεζικού Συστήματος
8. Εκτόξευση Ανεργίας
9. Άνοδος Εθνικοσοσιαλισμού
Με μια πρώτη ματιά λοιπόν όλα δείχνουν να συμβαίνουν και σήμερα στον Ελληνικό χώρο, συμπεριλαμβανομένης μάλιστα και της Κύπρου σε κάποια σημεία. Οι ομοιότητες (φαινομενικά) είναι πραγματικά τόσο καταλυτικές που γίνεται εμφανές γιατί το παράδειγμα είναι τόσο επιτυχές. Λειτουργεί ανακλαστικά, στο μοτίβο αν τα συμπτώματα είναι ίδια, τότε πρέπει να είναι ίδια και η ασθένεια και η πορεία του ασθενή στην συνέχεια. Φυσικά το φάρμακο, δεν πρέπει να είναι αυτό που χορηγήθηκε στο παρελθόν διότι η κατάληξη μας είναι ήδη γνωστή και καταστροφική. Οπότε το φάρμακο πρέπει να είναι άλλο και στην περίπτωση μας αντί της ακροδεξιάς πρότασης η αριστερή.
Ας δούμε αναλυτικά τώρα γιατί τα πράγματα δεν είναι έτσι:
1. Η έννοια της “ Στριμωγμένης Ταυτότητας”, δεν είναι κάτι το καινοφανές στην πατρίδα μας. Αν υποθέσουμε ότι αυτό το στρίμωγμα προέρχεται από δυο παράγοντες, δηλαδή την Λαθρομετανάστευση κυρίως, και δευτερευόντως την κακή εικόνα της Ελλάδος στο εξωτερικό δεν είναι κάτι με το οποίο έρχεται αντιμέτωπη πρώτη φορά η ελληνική κοινωνία. Η λαθρομετανάστευση συνιστά ένα φαινόμενο που έχει ιστορία 20ετη πλέον και όσο για την κακή εικόνα της Ελλάδος στο εξωτερικό υπήρχε πάντα ακολουθώντας την σοσιαλιστική λογική της δεκαετίας του 80, “ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο”, που έδινε έναν βαρύ τόνο αντιδυτικότητας στην εικόνα της χώρας στο εξωτερικό.
2. Η Ταπείνωση ως έννοια επίσης είναι γνώριμη. Στα τέλη της δεκαετίας του 90 υπήρξαν συνεχείς εθνικές υποχωρήσεις, όπως τα Ίμια, η υπόθεση Οτσαλάν, οι S300, η Μαδρίτη κλπ, που δεν ενόχλησαν ειλικρινά παρά τραγικά ολίγους. Αν ως Ταπείνωση νοείται η μη ύπαρξη ρευστού για άπλετο ξόδεμα σε ανούσιες διασκεδάσεις και πολυτέλειες στις τσέπες των Νεοελλήνων τότε πράγματι αυτοί μπορούν να θεωρηθούν ως ταπεινωμένοι. Πάντως η Ταπείνωση για την Δημοκρατία της Βαϊμάρης νοείται η πτώση μιας αυτοκρατορίας ως ηττημένης ενός παγκοσμίου πολέμου που συνιστά κάτι το εντελώς διαφορετικό.
3. Το Χρέος. Στην περίπτωση αυτή επίσης υπάρχει τεράστια διαφορά επίσης, διότι στην περίπτωση της Βαϊμάρης αφορούσε τεράστιες πολεμικές αποζημιώσεις που κλήθηκε να πληρώσει η Γερμανία ως ηττημένη του παγκοσμίου πολέμου που προηγήθηκε. Στην Ελληνική περίπτωση αποτελεί άθροισμα λανθασμένων και φαύλων πολιτικών επιλογών της τελευταία 40ετίας που εν πολλοίς στηρίχθηκε πλήρως από την νεοελληνική κοινή γνώμη εξαιρουμένων αιρετικών φωνών που στιγματιζόντουσαν άμεσα ως γραφικές και περιθωριακές.
4. Πολιτική Κρίση. Εδώ αναφέρεται ως κάτι το οποίο δυστυχώς συμβαίνει. Σαν ένα ατύχημα το οποίο για κακή μας τύχη συνέπεσε με τα υπόλοιπα κακά της μοίρας μας οδηγώντας μας σε ένα αναπόφευκτο σπιράλ θανάτου. Είναι προφανές πως πέρα από το γεγονός ότι δεν υπάρχει ιδιαίτερα μεγάλη πολιτική κρίση, πχ δεν είχαμε την παντελή εξαφάνιση κάποιου κομματικού σχηματισμού παρόλα όσα έχουν συμβεί, δεν αντιμετωπίζεται ως κάτι εντελώς φυσιολογικό να συμβαίνει εν μέσω της τόσο δριμείας οικονομικής κρίσης που έχει πλήξει σφοδρότατα μεγάλα κομμάτια του πληθυσμού. Αντίθετα μάλλον δίνεται η εντύπωση πως παρόλα αυτά οι υπεύθυνοι της σημερινής κατάστασης της πατρίδος δεν θα έπρεπε να έχουν αποβληθεί καν από την κεντρική πολιτική σκηνή του τόπου. Λες και το γεγονός ότι κάποιο ιδιαίτερα προβεβλημένα στελέχη του ΠΑΣΟΚ που δεν εξελέγησαν στις τελευταίες εκλογές αποτελούν αυτό που συνιστά πολιτική κρίση με βάθος.
5. Απόσυρση Ξένων Κεφαλαίων. Επίσης όχι κάτι νέο. Όλοι γνωρίζουν να αναφέρουν ξένες επενδύσεις που εγκατέλειψαν την χώρα τα τελευταία τριάντα χρόνια υπό την πίεση ενός κακός εννοούμενου συνδικαλισμού, γραφειοκρατίας, διαφθοράς, ασταθούς φορολογικού συστήματος, υπερφορολόγησης κτλ.
6. Κατάρρευση Χρηματιστηρίου. Μάρτυρες αυτής είμαστε υπεράνω δεκαετίας μετά την ξέφρενη άλογη κούρσα του '99 που στήριξε με απόλυτη έμφαση και ένταση το συγκυβερνών σήμερα κόμμα.
7. Κατάρρευση Τραπεζικού Συστήματος. Καμία κατάρρευση δεν έχει συμβεί. Αντίθετα με νύχια και με δόντια στηρίζεται το τραπεζικό σύστημα της χώρας σε τέτοιον βαθμό μάλιστα που να υποστηρίζεται μάλλον όχι εντελώς αστήρικτα πως τα διαδοχικά πακέτα στήριξης δεν έχουν άλλον σκοπό παρά μόνο την στήριξη των μεγαλοτραπεζιτών. Οι οποίοι άλλωστε έχουν συμβάλλει με τα δάνεια τους τόσο στην στήριξη των μεγάλων κομματικών μηχανισμών όσο και του συμπολιτευόμενου τύπου. Τόσο όσο μάλιστα, ώστε τραπεζικά δάνεια που δόθηκαν ή δεν δόθηκαν σε μεγάλες εφημερίδες να συνιστούν θέματα παραπολιτικής διαμάχης.
8. Αύξηση ανεργίας. Επίσης όχι κάτι καινοφανές για την Ελληνική Κοινωνία. Εδώ μάλλον νοείται ως εκτόξευση ή δραματική αύξηση. Σίγουρα ανεργία των σημερινών ποσοστών είναι πρωτόγνωρη, αλλά δεν έγινε από την μια μέρα στην άλλη, κατά συνέπεια είναι κάτι με το οποίο ο μέσος έλληνας έχει έρθει ήδη σε επαφή κατά κόρον στο παρελθόν. Απλά ίσως σήμερα ακουμπά κομμάτια του πληθυσμού τα οποία παλαιότερα θα ήταν ασυνήθιστο.
9. Άνοδος Εθνικοσοσιαλισμού. Το κλειδί για την κατανόηση του επιχειρήματος βρίσκεται εδώ. Πράγματι η άνοδος της Χρυσής Αυγής, η οποία αν και αφορά μάλλον ένα Λαϊκό Εθνικιστικό κίνημα και λιγότερο ένα εθνικοσοσιαλιστικό κόμμα, συνιστά κάτι το παντελώς πρωτόγνωρο για τα ελληνικά δεδομένα.Είδαμε λοιπόν πως από τα χαρακτηριστικά γνωρίσματα τα οποία αποδίδουν ομοιότητες μεταξύ της Βαϊμάρης και της Ελληνικής περίπτωσης διακρίνονται σε τέσσερις κατηγορίες.
Είτε κάποια με ύπαρξη δεκαετιών και την ευθύνη των Νεοελλήνων που δεν αντιστάθηκαν εγκαίρως, είτε κάποια στα οποία αποδίδεται άλλο εντελώς περιεχόμενο, όπως το Χρέος και η Ταπείνωση. Στην συνέχεια έχουμε αυτά που δεν έχουν καν συμβεί όπως η κατάρρευση του τραπεζικού συστήματος.
Και τέλος το μοναδικό στοιχείο που αποτελεί και την κύρια αφορμή για την ενασχόληση των αρθρογράφων με το ζήτημα της Βαϊμάρης, την άνοδο του εθνικοσοσιαλισμού. Αν και σε αυτό ακόμη μπορούν να υπάρξουν αντιρρήσεις που σχετίζονται με τον παντελώς διαφορετικό χαρακτήρα του τότε με το σήμερα που θα δούμε και παρακάτω που μπορούν να εδράζονται. Αλλά σε κάθε περίπτωση τελοσπάντων η ραγδαία άνοδος της Χρυσής Αυγής όντως συνιστά ένα εντελώς νέο φαινόμενο για τα ελληνικά μέτρα.
Αφού είδαμε λοιπόν τις αντιρρήσεις που μπορούν να εγερθούν στο παράδειγμα της Βαϊμάρης σημείο προς σημείο ας δούμε τώρα λοιπόν τώρα τι παραβλέπεται εντελώς όταν αναφέρεται αυτό το παράδειγμα από τους γνωστούς αρθρογράφους.
Έτσι λοιπόν εναντίον όλων αυτών των συγκεκριμένων σημείων που αναφέρονται υπάρχουν και μερικές γενικές αρχές που μπορούμε να εντοπίσουμε που συνιστούν κατά την γνώμη μας ένα ακόμη σημείο το οποίο δίνει στο παράδειγμα της Βαϊμάρης παντελή έλλειψη χρησιμότητας πέραν του προπαγανδιστικού μέσου.
Λάβαμε το παρακάτω ιδιαίτερα ενδιαφέρον άρθρο από φίλο αναγνώστη και το δημοσιεύουμε. Θα θέλαμε επίσης να τονίσουμε πως η περίοδος της Δημοκρατίας της Βαϊμάρης θεωρείται από τους "προοδευτικούς" και κυρίως από αυτούς που βρίσκονται πίσω από τους "προοδευτικούς" ως από τις πλέον θαυμάσιες περιόδους της ιστορίας καθότι η αχαλινωτη ελευθεριότητα και η γενικευμένη ηθική παρακμή γνώρισαν τη περίοδο εκείνη πρωτόγνωρη άνθιση. Η αντικειμενική ιστορική μελέτη της περιόδου αυτής καταδεικνύει τι δυστοπικά οράματα έχουν για την κοινωνία οι δυνάμεις της "προόδου".
Γράφει ο Θωμάς Παππάς
τα δύο πρόσωπα της Δ. της Βαϊμάρης: πείνα και πλήρης ηθική παρακμή
Τον τελευταίο καιρό συναντάμε συχνά άρθρα που αναφέρονται στην Δημοκρατία της Βαϊμάρης και πόσο εκείνη η ιστορική εποχή περιέχει κοινά σημεία με την σημερινή πολιτική κατάσταση στην Ελλάδα. Ο σκοπός των άρθρων αυτών θεωρούμε πως είναι διπλός. Κυρίαρχος από τους δυο λόγους είναι η κατάδειξη του αποτελέσματος της καταστροφή και του θανάτου ως συνεπακόλουθο της επιλογής του φασισμού από τον λαό που στο σημερινό ανάλογο αποσκοπεί στην επιδίωξη αποδυνάμωσης της σημαντικής δυναμικής που αναπτύσσει η Χρυσή Αυγή.
Ο δεύτερος λόγος αφορά κυρίως επικουρικά την ανάδειξη των αριστερών/προοδευτικών/δημοκρατικών αρθρογράφων ως ενός είδους διανοούμενων που ανακαλύπτουν από τα σκονισμένα κιτάπια της Ιστορίας εκείνο ειδικά το ιστορικό παράδειγμα το οποίο πρέπει να αποφύγει η Ελλάς προκειμένου να γλιτώσει την επερχόμενη καταστροφή και τον όλεθρο. Κατά συνέπεια διακριτικά αυτοανακηρύσουν την προοδευτική/δημοκρατική Αριστερά, και μαζί και τους ίδιους ως μέρος του συστήματος φυσικά, ως τους πραγματικούς Σωτήρες σε αντιδιαστολή πάντα με το αντίπαλο δέος που υψώνεται πλέον ανοιχτά από την Χρυσή Αυγή.
Περιληπτικά λοιπόν ας δούμε ποια είναι τα κοινά ιστορικά σημεία που επικαλούνται.
1. “Στριμωγμένη Ταυτότητα”
2. Ταπείνωση
3. Χρέος
4. Πολιτική Κρίση
5. Απόσυρση Ξένων Κεφαλαίων
6. Κατάρρευση Χρηματιστηρίου
7. Κατάρρευση Τραπεζικού Συστήματος
8. Εκτόξευση Ανεργίας
9. Άνοδος Εθνικοσοσιαλισμού
Με μια πρώτη ματιά λοιπόν όλα δείχνουν να συμβαίνουν και σήμερα στον Ελληνικό χώρο, συμπεριλαμβανομένης μάλιστα και της Κύπρου σε κάποια σημεία. Οι ομοιότητες (φαινομενικά) είναι πραγματικά τόσο καταλυτικές που γίνεται εμφανές γιατί το παράδειγμα είναι τόσο επιτυχές. Λειτουργεί ανακλαστικά, στο μοτίβο αν τα συμπτώματα είναι ίδια, τότε πρέπει να είναι ίδια και η ασθένεια και η πορεία του ασθενή στην συνέχεια. Φυσικά το φάρμακο, δεν πρέπει να είναι αυτό που χορηγήθηκε στο παρελθόν διότι η κατάληξη μας είναι ήδη γνωστή και καταστροφική. Οπότε το φάρμακο πρέπει να είναι άλλο και στην περίπτωση μας αντί της ακροδεξιάς πρότασης η αριστερή.
Ας δούμε αναλυτικά τώρα γιατί τα πράγματα δεν είναι έτσι:
1. Η έννοια της “ Στριμωγμένης Ταυτότητας”, δεν είναι κάτι το καινοφανές στην πατρίδα μας. Αν υποθέσουμε ότι αυτό το στρίμωγμα προέρχεται από δυο παράγοντες, δηλαδή την Λαθρομετανάστευση κυρίως, και δευτερευόντως την κακή εικόνα της Ελλάδος στο εξωτερικό δεν είναι κάτι με το οποίο έρχεται αντιμέτωπη πρώτη φορά η ελληνική κοινωνία. Η λαθρομετανάστευση συνιστά ένα φαινόμενο που έχει ιστορία 20ετη πλέον και όσο για την κακή εικόνα της Ελλάδος στο εξωτερικό υπήρχε πάντα ακολουθώντας την σοσιαλιστική λογική της δεκαετίας του 80, “ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο”, που έδινε έναν βαρύ τόνο αντιδυτικότητας στην εικόνα της χώρας στο εξωτερικό.
2. Η Ταπείνωση ως έννοια επίσης είναι γνώριμη. Στα τέλη της δεκαετίας του 90 υπήρξαν συνεχείς εθνικές υποχωρήσεις, όπως τα Ίμια, η υπόθεση Οτσαλάν, οι S300, η Μαδρίτη κλπ, που δεν ενόχλησαν ειλικρινά παρά τραγικά ολίγους. Αν ως Ταπείνωση νοείται η μη ύπαρξη ρευστού για άπλετο ξόδεμα σε ανούσιες διασκεδάσεις και πολυτέλειες στις τσέπες των Νεοελλήνων τότε πράγματι αυτοί μπορούν να θεωρηθούν ως ταπεινωμένοι. Πάντως η Ταπείνωση για την Δημοκρατία της Βαϊμάρης νοείται η πτώση μιας αυτοκρατορίας ως ηττημένης ενός παγκοσμίου πολέμου που συνιστά κάτι το εντελώς διαφορετικό.
3. Το Χρέος. Στην περίπτωση αυτή επίσης υπάρχει τεράστια διαφορά επίσης, διότι στην περίπτωση της Βαϊμάρης αφορούσε τεράστιες πολεμικές αποζημιώσεις που κλήθηκε να πληρώσει η Γερμανία ως ηττημένη του παγκοσμίου πολέμου που προηγήθηκε. Στην Ελληνική περίπτωση αποτελεί άθροισμα λανθασμένων και φαύλων πολιτικών επιλογών της τελευταία 40ετίας που εν πολλοίς στηρίχθηκε πλήρως από την νεοελληνική κοινή γνώμη εξαιρουμένων αιρετικών φωνών που στιγματιζόντουσαν άμεσα ως γραφικές και περιθωριακές.
4. Πολιτική Κρίση. Εδώ αναφέρεται ως κάτι το οποίο δυστυχώς συμβαίνει. Σαν ένα ατύχημα το οποίο για κακή μας τύχη συνέπεσε με τα υπόλοιπα κακά της μοίρας μας οδηγώντας μας σε ένα αναπόφευκτο σπιράλ θανάτου. Είναι προφανές πως πέρα από το γεγονός ότι δεν υπάρχει ιδιαίτερα μεγάλη πολιτική κρίση, πχ δεν είχαμε την παντελή εξαφάνιση κάποιου κομματικού σχηματισμού παρόλα όσα έχουν συμβεί, δεν αντιμετωπίζεται ως κάτι εντελώς φυσιολογικό να συμβαίνει εν μέσω της τόσο δριμείας οικονομικής κρίσης που έχει πλήξει σφοδρότατα μεγάλα κομμάτια του πληθυσμού. Αντίθετα μάλλον δίνεται η εντύπωση πως παρόλα αυτά οι υπεύθυνοι της σημερινής κατάστασης της πατρίδος δεν θα έπρεπε να έχουν αποβληθεί καν από την κεντρική πολιτική σκηνή του τόπου. Λες και το γεγονός ότι κάποιο ιδιαίτερα προβεβλημένα στελέχη του ΠΑΣΟΚ που δεν εξελέγησαν στις τελευταίες εκλογές αποτελούν αυτό που συνιστά πολιτική κρίση με βάθος.
5. Απόσυρση Ξένων Κεφαλαίων. Επίσης όχι κάτι νέο. Όλοι γνωρίζουν να αναφέρουν ξένες επενδύσεις που εγκατέλειψαν την χώρα τα τελευταία τριάντα χρόνια υπό την πίεση ενός κακός εννοούμενου συνδικαλισμού, γραφειοκρατίας, διαφθοράς, ασταθούς φορολογικού συστήματος, υπερφορολόγησης κτλ.
6. Κατάρρευση Χρηματιστηρίου. Μάρτυρες αυτής είμαστε υπεράνω δεκαετίας μετά την ξέφρενη άλογη κούρσα του '99 που στήριξε με απόλυτη έμφαση και ένταση το συγκυβερνών σήμερα κόμμα.
7. Κατάρρευση Τραπεζικού Συστήματος. Καμία κατάρρευση δεν έχει συμβεί. Αντίθετα με νύχια και με δόντια στηρίζεται το τραπεζικό σύστημα της χώρας σε τέτοιον βαθμό μάλιστα που να υποστηρίζεται μάλλον όχι εντελώς αστήρικτα πως τα διαδοχικά πακέτα στήριξης δεν έχουν άλλον σκοπό παρά μόνο την στήριξη των μεγαλοτραπεζιτών. Οι οποίοι άλλωστε έχουν συμβάλλει με τα δάνεια τους τόσο στην στήριξη των μεγάλων κομματικών μηχανισμών όσο και του συμπολιτευόμενου τύπου. Τόσο όσο μάλιστα, ώστε τραπεζικά δάνεια που δόθηκαν ή δεν δόθηκαν σε μεγάλες εφημερίδες να συνιστούν θέματα παραπολιτικής διαμάχης.
8. Αύξηση ανεργίας. Επίσης όχι κάτι καινοφανές για την Ελληνική Κοινωνία. Εδώ μάλλον νοείται ως εκτόξευση ή δραματική αύξηση. Σίγουρα ανεργία των σημερινών ποσοστών είναι πρωτόγνωρη, αλλά δεν έγινε από την μια μέρα στην άλλη, κατά συνέπεια είναι κάτι με το οποίο ο μέσος έλληνας έχει έρθει ήδη σε επαφή κατά κόρον στο παρελθόν. Απλά ίσως σήμερα ακουμπά κομμάτια του πληθυσμού τα οποία παλαιότερα θα ήταν ασυνήθιστο.
9. Άνοδος Εθνικοσοσιαλισμού. Το κλειδί για την κατανόηση του επιχειρήματος βρίσκεται εδώ. Πράγματι η άνοδος της Χρυσής Αυγής, η οποία αν και αφορά μάλλον ένα Λαϊκό Εθνικιστικό κίνημα και λιγότερο ένα εθνικοσοσιαλιστικό κόμμα, συνιστά κάτι το παντελώς πρωτόγνωρο για τα ελληνικά δεδομένα.Είδαμε λοιπόν πως από τα χαρακτηριστικά γνωρίσματα τα οποία αποδίδουν ομοιότητες μεταξύ της Βαϊμάρης και της Ελληνικής περίπτωσης διακρίνονται σε τέσσερις κατηγορίες.
Είτε κάποια με ύπαρξη δεκαετιών και την ευθύνη των Νεοελλήνων που δεν αντιστάθηκαν εγκαίρως, είτε κάποια στα οποία αποδίδεται άλλο εντελώς περιεχόμενο, όπως το Χρέος και η Ταπείνωση. Στην συνέχεια έχουμε αυτά που δεν έχουν καν συμβεί όπως η κατάρρευση του τραπεζικού συστήματος.
Και τέλος το μοναδικό στοιχείο που αποτελεί και την κύρια αφορμή για την ενασχόληση των αρθρογράφων με το ζήτημα της Βαϊμάρης, την άνοδο του εθνικοσοσιαλισμού. Αν και σε αυτό ακόμη μπορούν να υπάρξουν αντιρρήσεις που σχετίζονται με τον παντελώς διαφορετικό χαρακτήρα του τότε με το σήμερα που θα δούμε και παρακάτω που μπορούν να εδράζονται. Αλλά σε κάθε περίπτωση τελοσπάντων η ραγδαία άνοδος της Χρυσής Αυγής όντως συνιστά ένα εντελώς νέο φαινόμενο για τα ελληνικά μέτρα.
Αφού είδαμε λοιπόν τις αντιρρήσεις που μπορούν να εγερθούν στο παράδειγμα της Βαϊμάρης σημείο προς σημείο ας δούμε τώρα λοιπόν τώρα τι παραβλέπεται εντελώς όταν αναφέρεται αυτό το παράδειγμα από τους γνωστούς αρθρογράφους.
Έτσι λοιπόν εναντίον όλων αυτών των συγκεκριμένων σημείων που αναφέρονται υπάρχουν και μερικές γενικές αρχές που μπορούμε να εντοπίσουμε που συνιστούν κατά την γνώμη μας ένα ακόμη σημείο το οποίο δίνει στο παράδειγμα της Βαϊμάρης παντελή έλλειψη χρησιμότητας πέραν του προπαγανδιστικού μέσου.
Πιο συγκεκριμένα παραβλέπονται εντελώς τέσσερις σημαντικότατοι παράγοντες:
1. Η διαφορετική δημογραφική σύνθεση των δυο συγκρινόμενων πληθυσμών του παραδείγματος
2. Η διαφορετική ψυχοσύνθεση τους
3. Τα διαφορετικά μεγέθη των εξεταζόμενων κρατών
4. Ο παράγων Παγκοσμιοποίηση.
Αμέσως αν εξεταστούν τα συγκεκριμένα σημεία γίνεται φανερό πως σε καμιά περίπτωση η Βαϊμάρη δεν μπορεί να συγκριθεί με το Ελληνικό παράδειγμα. Ένα εξ αυτών και μόνο των παραγόντων αρκεί για να άρει το θεωρητικό μοντέλο πρόβλεψης των αρθρογράφων. Είναι δείγμα αναχρονισμού να συγκρίνεται μια ηττημένη κεντροευρωπαϊκή πρώην αυτοκρατορία σε έναν κόσμο δίχως διεθνείς οργανισμούς με ένα βαλκανικό προτεκτοράτο σχεδόν το οποίο συμμετέχει σε πληθώρα διεθνών οργανισμών και ενώσεων. Ο, στο βάθος, πόλεμος/όλεθρος/καταστροφή του παραδείγματος της Βαϊμάρης, που μέλλουν να συμβούν με την ανάληψη της διακυβέρνησης της χώρας μας από τους εγχώριους εθνικοσοσιαλιστές δεν μπορεί να υφίσταται όταν κάποιος αναλογισθεί τα ανωτέρω.
Πέρα από τους παράγοντες 3,4 οι δυο πρώτοι συνιστούν ακόμη ένα μέγεθος το οποίο δεν μπορεί να παραβλεφθεί σε καμιά περίπτωση. Διότι οι χώρες δεν μπορούν να συρθούν έτσι απλά σε πολέμους ή στην επιλογή κυβέρνησης τους από εθνικοσοσιαλιστές. Η δημογραφική σύνθεση του πληθυσμού σε συνδυασμό με την διαφορετική ψυχοσύνθεση αποτελούν ένα σημαντικό εμπόδιο για κάτι τέτοιο. Τόσο ο γηρασμένος ελληνικός πληθυσμός όσο και το μεσογειακό του ταμπεραμέντο δεν είναι ευνοϊκά προς ολοκληρωτικά καθεστώτα που προβάλλει το Βαϊμαρικό παράδειγμα. Πόσο μάλλον που η ελληνική κοινή γνώμη διακατέχεται από έντονα αριστερά συναισθήματα σταθερά πλειοψηφικά. Σε αυτούς άλλωστε σκοπεύει και η όλη συναφής με την Βαϊμάρη αρθρογραφία, καθώς το κοινό μέτωπο για την διατήρηση της υπάρχουσας πολιτικής κρίσης σε ελέγξιμα μεγέθη έχει επιλεγεί να είναι ένα κοινό “αντιφασιστικό” μέτωπο που θα καλύπτει όλον τον πολιτικό χώρο που εκτείνεται από τους Ανεξάρτητους Έλληνες μέχρι τον Ανταρσύα και τους Οικολόγους.
Η Βαϊμάρη ανασύρθηκε και χρησιμοποιείται σαν ιστορικό παράδειγμα απλά και μόνο για να εμποδίσει την εκλογική άνοδο της Χρυσής Αυγής, αν και εμπεριέχει φαινομενικά σημαντικές ομοιότητες με την ελληνική πραγματικότητα σήμερα δεν συνιστά ένα ιστορικό ανάλογο, καθώς η ελληνική περίπτωση έχει μακροχρόνια χαρακτηριστικά. Αυτά τα μακροχρόνια χαρακτηριστικά θα είναι τα εκρηκτικά που θα ευθύνονται για την όποια επερχόμενη εθνική καταστροφή. Το ποιος θα αποτελέσει τον πυροκροτητή είναι δευτερεύων.
ΘΕΟΔΟΤΟΣ
1. Η διαφορετική δημογραφική σύνθεση των δυο συγκρινόμενων πληθυσμών του παραδείγματος
2. Η διαφορετική ψυχοσύνθεση τους
3. Τα διαφορετικά μεγέθη των εξεταζόμενων κρατών
4. Ο παράγων Παγκοσμιοποίηση.
Αμέσως αν εξεταστούν τα συγκεκριμένα σημεία γίνεται φανερό πως σε καμιά περίπτωση η Βαϊμάρη δεν μπορεί να συγκριθεί με το Ελληνικό παράδειγμα. Ένα εξ αυτών και μόνο των παραγόντων αρκεί για να άρει το θεωρητικό μοντέλο πρόβλεψης των αρθρογράφων. Είναι δείγμα αναχρονισμού να συγκρίνεται μια ηττημένη κεντροευρωπαϊκή πρώην αυτοκρατορία σε έναν κόσμο δίχως διεθνείς οργανισμούς με ένα βαλκανικό προτεκτοράτο σχεδόν το οποίο συμμετέχει σε πληθώρα διεθνών οργανισμών και ενώσεων. Ο, στο βάθος, πόλεμος/όλεθρος/καταστροφή του παραδείγματος της Βαϊμάρης, που μέλλουν να συμβούν με την ανάληψη της διακυβέρνησης της χώρας μας από τους εγχώριους εθνικοσοσιαλιστές δεν μπορεί να υφίσταται όταν κάποιος αναλογισθεί τα ανωτέρω.
Πέρα από τους παράγοντες 3,4 οι δυο πρώτοι συνιστούν ακόμη ένα μέγεθος το οποίο δεν μπορεί να παραβλεφθεί σε καμιά περίπτωση. Διότι οι χώρες δεν μπορούν να συρθούν έτσι απλά σε πολέμους ή στην επιλογή κυβέρνησης τους από εθνικοσοσιαλιστές. Η δημογραφική σύνθεση του πληθυσμού σε συνδυασμό με την διαφορετική ψυχοσύνθεση αποτελούν ένα σημαντικό εμπόδιο για κάτι τέτοιο. Τόσο ο γηρασμένος ελληνικός πληθυσμός όσο και το μεσογειακό του ταμπεραμέντο δεν είναι ευνοϊκά προς ολοκληρωτικά καθεστώτα που προβάλλει το Βαϊμαρικό παράδειγμα. Πόσο μάλλον που η ελληνική κοινή γνώμη διακατέχεται από έντονα αριστερά συναισθήματα σταθερά πλειοψηφικά. Σε αυτούς άλλωστε σκοπεύει και η όλη συναφής με την Βαϊμάρη αρθρογραφία, καθώς το κοινό μέτωπο για την διατήρηση της υπάρχουσας πολιτικής κρίσης σε ελέγξιμα μεγέθη έχει επιλεγεί να είναι ένα κοινό “αντιφασιστικό” μέτωπο που θα καλύπτει όλον τον πολιτικό χώρο που εκτείνεται από τους Ανεξάρτητους Έλληνες μέχρι τον Ανταρσύα και τους Οικολόγους.
Η Βαϊμάρη ανασύρθηκε και χρησιμοποιείται σαν ιστορικό παράδειγμα απλά και μόνο για να εμποδίσει την εκλογική άνοδο της Χρυσής Αυγής, αν και εμπεριέχει φαινομενικά σημαντικές ομοιότητες με την ελληνική πραγματικότητα σήμερα δεν συνιστά ένα ιστορικό ανάλογο, καθώς η ελληνική περίπτωση έχει μακροχρόνια χαρακτηριστικά. Αυτά τα μακροχρόνια χαρακτηριστικά θα είναι τα εκρηκτικά που θα ευθύνονται για την όποια επερχόμενη εθνική καταστροφή. Το ποιος θα αποτελέσει τον πυροκροτητή είναι δευτερεύων.
ΘΕΟΔΟΤΟΣ