«Βιρμανία: Ώρα για αλλαγή»
Η σύγκρουση στη Μιανμάρ, η οποία είχε ξεκινήσει τον Αύγουστο του 2017, φαίνεται να είναι μια πολυδιάστατη κρίση με σημαντικούς γεωπολιτικούς παράγοντες, λένε οι ειδικοί, αναφερόμενοι τόσο σε εσωτερικούς όσο και σε εξωτερικούς λόγους πίσω από την πρόσφατη έξαρση της βίας στη χώρα.
Η σύγκρουση των Rohingya, η οποία ξέσπασε μεταξύ βουδιστών και μουσουλμάνων στο δυτικό κρατίδιο Rakhine του Μιανμάρ στα τέλη Αυγούστου, φαινόταν φανερή από εξωτερικούς παγκόσμιους παίκτες,δήλωσε ο ο Ντμίτρι Μόσγιακοφ, διευθυντής του Κέντρου Νοτιοανατολικής Ασίας, Αυστραλίας και Ωκεανίας στο Ινστιτούτο Ανατολικών Σπουδών της ρωσικής Ακαδημία Επιστημών, στο RT.
Σύμφωνα με τon ακαδημαϊκό, η σύγκρουση έχει τουλάχιστον τρεις διαστάσεις.
«Πρώτον, αυτό είναι ένα παιχνίδι εναντίον της Κίνας, καθώς η Κίνα έχει πολύ μεγάλες επενδύσεις στο Arakan [Rakhine]», δήλωσε ο Μοσγιάκοφ στo RT. «
Δεύτερον, αποσκοπεί στην τροφοδοσία του μουσουλμανικού εξτρεμισμού στη Νοτιοανατολική Ασία.
Τρίτον, είναι η προσπάθεια να σπείρουν διαμάχες ανάμεσα στη Μιανμάρ και την Ινδονησία και τη Μαλαισία.»
Σύμφωνα με τον Μισγιάκοφ, η διαρκής σύγκρουση χρησιμοποιείται από εξωτερικούς παίκτες για να υπονομεύσει τη σταθερότητα της Νοτιοανατολικής Ασίας, δεδομένου μάλιστα ότι διακυβεύονται τεράστια αποθέματα υδρογονανθράκων που βρίσκονται στην ανοικτή θάλασσα του κράτους Rakhine.
«Επιπλέον, η παράκτια ζώνη του Arakan [Rakhine] σχεδόν σίγουρα περιέχει υδρογονάνθρακες πετρελαίου.»
Μετά την ανακάλυψη των τεράστιων ενεργειακών αποθεμάτων στο Rakhine το 2004, προσέλκυσαν την προσοχή της Κίνας. Μέχρι το 2013, η Κίνα ολοκλήρωσε τους αγωγούς πετρελαίου και φυσικού αερίου, οι οποίοι συνδέουν το λιμάνι Kyaukphyu της Myanmar με την κινεζική πόλη Kunming στην επαρχία Yunnan.
Ο αγωγός πετρελαίου επιτρέπει στο Πεκίνο να παραδώσει αργίλιο της Μέσης Ανατολής και της Αφρικής παρακάμπτοντας τα στενά της Malacca, ενώ ο αγωγός φυσικού αερίου μεταφέρει υδρογονάνθρακες από τα παράκτια πεδία του Μιανμάρ στην Κίνα.
Η ανάπτυξη του ενεργειακού σχεδίου Σινο-Μιανμάρ συνέπεσε με την εντατικοποίηση της σύγκρουσης του Rohingya το 2011-2012, όταν 120.000 αιτούντες άσυλο εγκατέλειψαν τη χώρα και διέφυγαν από την αιματοχυσία.
Σύμφωνα με τον Ντμίτρι Εγκρότσκοφ, αναπληρωτή διευθυντή του Ινστιτούτου Στρατηγικών Μελετών και Προγνώσεων στο Πανεπιστήμιο Φιλίας των Λαών της Ρωσίας, δεν είναι καθόλου σύμπτωση. Παρόλο που υπάρχουν ορισμένες εσωτερικές αιτίες πίσω από την κρίση του Rohingya, θα μπορούσαν να τροφοδοτηθούν και από εξωτερικούς παράγοντες, κυρίως από τις Ηνωμένες Πολιτείες.
Η αποσταθεροποίηση της Μιανμάρ μπορεί να επηρεάσει τα ενεργειακά έργα της Κίνας και να δημιουργήσει μια κατάσταση οικονομικής αστάθειας στο Πεκίνο. Δεδομένης της συνεχιζόμενης κρίσης μεταξύ των ΗΠΑ και της Βόρειας Κορέας, ένας άλλος κινέζος γείτονας, το Πεκίνο μπορεί σύντομα να βρεθεί στη σύγκρουση.
Εν τω μεταξύ, η Task Force της Βιρμανίας, η οποία αποτελείται από διάφορες οργανώσεις που χρηματοδοτούνται από τον George Soros, δραστηριοποιείται ενεργά στη Μιανμάρ από το 2013 και καλεί τη διεθνή κοινότητα να σταματήσει αυτό που αποκαλούν «γενοκτονία της μουσουλμανικής μειονοτικής ομάδας Rohingya». Ωστόσο, η παρέμβαση του Σόρος στις εσωτερικές υποθέσεις της Μιανμάρ πηγαίνει βαθύτερα στην ιστορία της χώρας.
Το 2003, ο Σόρος εντάχθηκε σε ομάδα ειδικών ομάδων των ΗΠΑ με στόχο την αύξηση της «αμερικανικής συνεργασίας με άλλες χώρες για να επιφέρει μακροπρόθεσμο πολιτικό, οικονομικό και κοινωνικό μετασχηματισμό στη Μιανμάρ».
Το έγγραφο του Συμβουλίου Εξωτερικών Σχέσεων (CFR) του 2003 με τίτλο «Βιρμανία: Ώρα για αλλαγή», το οποίο ανακοίνωσε την ίδρυση της ομάδας, επέμεινε ότι «η δημοκρατία … δεν μπορεί να επιβιώσει στη Βιρμανία (Μιανμάρ) χωρίς τη βοήθεια των Ηνωμένων Πολιτειών και της διεθνούς κοινότητας».
«Όταν ο George Soros ήρθε στην Μιανμάρ έψαχνε θρησκευτικές, εθνικές ή κοινωνικές αντιφάσεις, επέλεξε το μοντέλο δράσης για όλες τις αντιφάσεις αυτές και προσπαθεί να« τις κρατάει ζωντανές και σε ένταση », εξήγησε ο Egorchenkov μιλώντας στο RT .
Η πρόσφατη κρίση της Μιανμάρ ξεκίνησε στις 25 Αυγούστου, όταν οι μουσουλμάνοι αντάρτες Ροχίνγκα επιτέθηκαν σε θέσεις ασφαλείας στη περιοχή Rakhine της Μιανμάρ. Η σκληρή ανταπόκριση των αρχών της χώρας πυροδότησε βίαιες συγκρούσεις, οι οποίες στοίχησαν τη ζωή τουλάχιστον 402 ανθρώπων. Ωστόσο, σύμφωνα με ορισμένες εκτιμήσεις, μέχρι 3.000 μουσουλμάνοι σκοτώθηκαν κατά τη διάρκεια της πρόσφατης σύγκρουσης.
Η σύγκρουση που ξεκίνησε πριν από περίπου έναν αιώνα κλιμακώθηκε σταδιακά και από το 2011 και έφθασε στο αποκορύφωμά της το 2012, όταν χιλιάδες μουσουλμανικές οικογένειες ζήτησαν άσυλο στα ειδικά στρατόπεδα προσφύγων στην επικράτεια της χώρας ή κατέφυγαν στο Μπαγκλαντές. Ακόμα μια κλιμάκωση της έντασης ξεκίνησε το 2016.
Η σύγκρουση στη Μιανμάρ, η οποία είχε ξεκινήσει τον Αύγουστο του 2017, φαίνεται να είναι μια πολυδιάστατη κρίση με σημαντικούς γεωπολιτικούς παράγοντες, λένε οι ειδικοί, αναφερόμενοι τόσο σε εσωτερικούς όσο και σε εξωτερικούς λόγους πίσω από την πρόσφατη έξαρση της βίας στη χώρα.
Η σύγκρουση των Rohingya, η οποία ξέσπασε μεταξύ βουδιστών και μουσουλμάνων στο δυτικό κρατίδιο Rakhine του Μιανμάρ στα τέλη Αυγούστου, φαινόταν φανερή από εξωτερικούς παγκόσμιους παίκτες,δήλωσε ο ο Ντμίτρι Μόσγιακοφ, διευθυντής του Κέντρου Νοτιοανατολικής Ασίας, Αυστραλίας και Ωκεανίας στο Ινστιτούτο Ανατολικών Σπουδών της ρωσικής Ακαδημία Επιστημών, στο RT.
Σύμφωνα με τon ακαδημαϊκό, η σύγκρουση έχει τουλάχιστον τρεις διαστάσεις.
«Πρώτον, αυτό είναι ένα παιχνίδι εναντίον της Κίνας, καθώς η Κίνα έχει πολύ μεγάλες επενδύσεις στο Arakan [Rakhine]», δήλωσε ο Μοσγιάκοφ στo RT. «
Δεύτερον, αποσκοπεί στην τροφοδοσία του μουσουλμανικού εξτρεμισμού στη Νοτιοανατολική Ασία.
Τρίτον, είναι η προσπάθεια να σπείρουν διαμάχες ανάμεσα στη Μιανμάρ και την Ινδονησία και τη Μαλαισία.»
Σύμφωνα με τον Μισγιάκοφ, η διαρκής σύγκρουση χρησιμοποιείται από εξωτερικούς παίκτες για να υπονομεύσει τη σταθερότητα της Νοτιοανατολικής Ασίας, δεδομένου μάλιστα ότι διακυβεύονται τεράστια αποθέματα υδρογονανθράκων που βρίσκονται στην ανοικτή θάλασσα του κράτους Rakhine.
«Επιπλέον, η παράκτια ζώνη του Arakan [Rakhine] σχεδόν σίγουρα περιέχει υδρογονάνθρακες πετρελαίου.»
Μετά την ανακάλυψη των τεράστιων ενεργειακών αποθεμάτων στο Rakhine το 2004, προσέλκυσαν την προσοχή της Κίνας. Μέχρι το 2013, η Κίνα ολοκλήρωσε τους αγωγούς πετρελαίου και φυσικού αερίου, οι οποίοι συνδέουν το λιμάνι Kyaukphyu της Myanmar με την κινεζική πόλη Kunming στην επαρχία Yunnan.
Ο αγωγός πετρελαίου επιτρέπει στο Πεκίνο να παραδώσει αργίλιο της Μέσης Ανατολής και της Αφρικής παρακάμπτοντας τα στενά της Malacca, ενώ ο αγωγός φυσικού αερίου μεταφέρει υδρογονάνθρακες από τα παράκτια πεδία του Μιανμάρ στην Κίνα.
Η ανάπτυξη του ενεργειακού σχεδίου Σινο-Μιανμάρ συνέπεσε με την εντατικοποίηση της σύγκρουσης του Rohingya το 2011-2012, όταν 120.000 αιτούντες άσυλο εγκατέλειψαν τη χώρα και διέφυγαν από την αιματοχυσία.
Σύμφωνα με τον Ντμίτρι Εγκρότσκοφ, αναπληρωτή διευθυντή του Ινστιτούτου Στρατηγικών Μελετών και Προγνώσεων στο Πανεπιστήμιο Φιλίας των Λαών της Ρωσίας, δεν είναι καθόλου σύμπτωση. Παρόλο που υπάρχουν ορισμένες εσωτερικές αιτίες πίσω από την κρίση του Rohingya, θα μπορούσαν να τροφοδοτηθούν και από εξωτερικούς παράγοντες, κυρίως από τις Ηνωμένες Πολιτείες.
Η αποσταθεροποίηση της Μιανμάρ μπορεί να επηρεάσει τα ενεργειακά έργα της Κίνας και να δημιουργήσει μια κατάσταση οικονομικής αστάθειας στο Πεκίνο. Δεδομένης της συνεχιζόμενης κρίσης μεταξύ των ΗΠΑ και της Βόρειας Κορέας, ένας άλλος κινέζος γείτονας, το Πεκίνο μπορεί σύντομα να βρεθεί στη σύγκρουση.
Εν τω μεταξύ, η Task Force της Βιρμανίας, η οποία αποτελείται από διάφορες οργανώσεις που χρηματοδοτούνται από τον George Soros, δραστηριοποιείται ενεργά στη Μιανμάρ από το 2013 και καλεί τη διεθνή κοινότητα να σταματήσει αυτό που αποκαλούν «γενοκτονία της μουσουλμανικής μειονοτικής ομάδας Rohingya». Ωστόσο, η παρέμβαση του Σόρος στις εσωτερικές υποθέσεις της Μιανμάρ πηγαίνει βαθύτερα στην ιστορία της χώρας.
Το 2003, ο Σόρος εντάχθηκε σε ομάδα ειδικών ομάδων των ΗΠΑ με στόχο την αύξηση της «αμερικανικής συνεργασίας με άλλες χώρες για να επιφέρει μακροπρόθεσμο πολιτικό, οικονομικό και κοινωνικό μετασχηματισμό στη Μιανμάρ».
Το έγγραφο του Συμβουλίου Εξωτερικών Σχέσεων (CFR) του 2003 με τίτλο «Βιρμανία: Ώρα για αλλαγή», το οποίο ανακοίνωσε την ίδρυση της ομάδας, επέμεινε ότι «η δημοκρατία … δεν μπορεί να επιβιώσει στη Βιρμανία (Μιανμάρ) χωρίς τη βοήθεια των Ηνωμένων Πολιτειών και της διεθνούς κοινότητας».
«Όταν ο George Soros ήρθε στην Μιανμάρ έψαχνε θρησκευτικές, εθνικές ή κοινωνικές αντιφάσεις, επέλεξε το μοντέλο δράσης για όλες τις αντιφάσεις αυτές και προσπαθεί να« τις κρατάει ζωντανές και σε ένταση », εξήγησε ο Egorchenkov μιλώντας στο RT .
Η πρόσφατη κρίση της Μιανμάρ ξεκίνησε στις 25 Αυγούστου, όταν οι μουσουλμάνοι αντάρτες Ροχίνγκα επιτέθηκαν σε θέσεις ασφαλείας στη περιοχή Rakhine της Μιανμάρ. Η σκληρή ανταπόκριση των αρχών της χώρας πυροδότησε βίαιες συγκρούσεις, οι οποίες στοίχησαν τη ζωή τουλάχιστον 402 ανθρώπων. Ωστόσο, σύμφωνα με ορισμένες εκτιμήσεις, μέχρι 3.000 μουσουλμάνοι σκοτώθηκαν κατά τη διάρκεια της πρόσφατης σύγκρουσης.
Η σύγκρουση που ξεκίνησε πριν από περίπου έναν αιώνα κλιμακώθηκε σταδιακά και από το 2011 και έφθασε στο αποκορύφωμά της το 2012, όταν χιλιάδες μουσουλμανικές οικογένειες ζήτησαν άσυλο στα ειδικά στρατόπεδα προσφύγων στην επικράτεια της χώρας ή κατέφυγαν στο Μπαγκλαντές. Ακόμα μια κλιμάκωση της έντασης ξεκίνησε το 2016.