Περί της συνέπειας και ειλικρίνειας του ΚΚΕ
Υπάρχουν πολλοί που αρέσκονται να αναγνωρίζουν στο ΚΚΕ «ιδεολογική συνέπεια» και «ειλικρίνεια». Το ΚΚΕ σου λέει παραμένει ένα έντιμο ιδεολογικά κόμμα πιστό στις αρχές του μαρξισμού που δεν κρύβει τις προθέσεις του και μιλά με ευθύτητα για αυτά που πρεσβεύει και επιδιώκει. Είναι έτσι τα πράγματα;
«Τους διέταζα να γδυθούν κι ύστερα τους έβαζα να γονατίσουν στο...χώμα και να σκύψουν το κεφάλι πάνω σε μεγάλες πέτρες, που είχα αραδιάσει έξω από τα Διυλιστήρια της Ούλεν.
Τότε έπαιρνα ένα τσεκούρι και τους έδινα μια τσεκουριά πίσω στο κεφάλι και αν δεν τους αποτελείωνα με την πρώτη, τους έδινα και δεύτερη και τρίτη, ώσπου “να τα βροντήξουν”… Άλλα παλικάρια, όπως ο Τζογανάκος και ο Μακαρόνας, τους έδιναν κάμποσες μαχαιριές στην καρδιά και κατόπιν ερχόταν αλλουνού η σειρά. Όταν κουραζόμουν, έπαιρνε άλλος τη θέση μου…».
(Στέφανος Λιόλιος, δήμιος του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ)
<<<<<<>>>>>>
Πρώτα από όλα το ΚΚΕ είναι ένα κόμμα που αποφεύγει όπως ο διάολος το λιβάνι να τοποθετηθεί ξεκάθαρα και αναλυτικά επί των εγκλημάτων των καθεστώτων του υπαρκτού σοσιαλισμού. Το περίεργο μάλιστα είναι ότι ουδέποτε ερωτάται για αυτά. Ποια είναι ας πούμε η θέση του ΚΚΕ
Για τις δίκες της Μόσχας;
Για τα γκούλαγκ;
Για τη μέθοδο δράσης της Στάζι στην Αν. Γερμανία;
Για τη σφαγή της Κροστάνδης;
Για τις σφαγές του Πολ Ποτ;
Για την εισβολή των σοβιετικών τανκς στην Πράγα;
Για την επίσημη προπολεμική θέση του περί ύπαρξης «μακεδονικού κράτους» βόρεια της Ελλάδας;
Σιωπή.
Θα μου πείτε ότι συμφωνεί και τα επικροτεί. Αυτό πιστεύω κι εγώ, αλλά γιατί δεν βγαίνει να το πει ξεκάθαρα και να μας αναλύσει το σκεπτικό του; Γιατί δεν ερωτάται αν σε ένα καθεστώς, όπως το ονειρεύεται θα γίνονταν ξανά τα ίδια; Μιλά γενικώς και αορίστως περί «λαθών» και «υπερβολών» του σοσιαλισμού και όταν αναφέρεται σε λάθη εννοεί τις όποιες δειλές απόπειρες εκδημοκρατισμού υπήρξαν στις χώρες του παραπετάσματος (αποσταλινοποίηση επί Χρουτσώφ, περεστρόικα επί Γκορμπατσώφ).
Εκεί εντοπίζει τα λάθη!
Δεύτερον, αποφεύγει συστηματικά να ομολογήσει πως είναι υπέρ της ένοπλης επανάστασης. Της επανάστασης δηλαδή που θα οδηγήσει εξ αντικειμένου σε αίμα και νεκρούς. Αρέσκεται να ομιλεί επίσης γενικώς και αορίστως περί «ταξικού αγώνα», «κινήματος», «ανατροπής» κλπ χωρίς να διευκρινίζει πως αυτός θα γίνει με όπλα. Μόνο σε μια προεκλογική της συνέντευξη στο protagon το 2012 η Παπαρήγα κατόπιν πιεστικών ερωτήσεων το μισό είπε: «αν η αστική τάξη επιλέξει να αμυνθεί τότε η εργατική τάξη πρέπει να απαντήσει ανάλογα».
Τρίτον, αποφεύγει σταθερά να περιγράφει με σαφήνεια και λεπτομέρεια τον τρόπο πρακτικής λειτουργίας του καθεστώτος που οραματίζεται.
Δεν έχω ακούσει ας πούμε απάντηση σε ερωτήματα όπως:
θα υπάρχει ελευθερία του τύπου;
Θα επιτρέπονται κόμματα που είναι υπέρ του καπιταλισμού;
Θα υπάρχει πρόσβαση στο διαδίκτυο;
Θα μπορεί ο λαός να αλλάξει αυτό το καθεστώς αν το θελήσει;
Θα επιτρέπονται απεργίες και διαδηλώσεις;
Η απάντηση είναι βεβαίως και πάλι όχι, αλλά δεν ομολογείται ευθέως. Όλα κινούνται στη σφαίρα του υπαινιγμού. Αυτά όσον αφορά στην περίφημη «ευθύτητα» και «ειλικρίνεια».
Πάμε να δούμε και την χιλιοτραγουδισμένη ιδεολογική συνέπεια.
Πρώτα από όλα θεμελιώδες στοιχείο της μαρξιστικής σκέψης είναι ότι ο καπιταλισμός δεν είναι κάτι κακό, κάτι δόλιο, κάτι αφύσικο. Ο Μαρξ θαύμαζε τον καπιταλισμό και τις παραγωγικές του δυνάμεις και θεωρούσε μια ανεπτυγμένη καπιταλιστική κοινωνία ως απαράβατη προϋπόθεση για τη γέννηση ενός «υγιούς» σοσιαλισμού. Με άλλα λόγια θεωρούσε ότι ο καπιταλισμός «κυοφορεί» τον σοσιαλισμό. Θεωρούσε τον σοσιαλισμό φυσικό και ομαλό επακόλουθο του καπιταλισμού. Τούτοι ‘δω οι κομματικοί γραφειοκράτες του ΚΚΕ έχουν δαιμονοποιήσειτον καπιταλισμό ως την επάρατη νόσο που χτύπησε την ανθρωπότητα και η οποία πρέπει να εξαλειφθεί ασχέτως αν υπάρχουν οι αντικειμενικές (κατα Μαρξ) προϋποθέσεις εξάλειψής της. Εντελώς αντιμαρξιστική προσέγγιση!
Δεύτερον και σημαντικότερο. Βασικό επίσης στοιχείο της μαρξιστικής σκέψης (η οποία επιβεβαιώθηκε περίτρανα και από την κατάρρευση της ΕΣΣΔ) είναι ότι δεν μπορεί να υπάρξει μακροχρόνιος και «υγιής» σοσιαλισμός υπό συνθήκες καπιταλιστικής περικύκλωσης. Προϋπόθεση δηλαδή της βιωσιμότητας ενός σοσιαλιστικού καθεστώτος είναι η παγκόσμια ή τέλος πάντων ευρεία επικράτηση του σοσιαλισμού. Τούτο άλλωστε ισχυρίζεται και ο Τρότσκι στο έργο του «η διαρκής επανάσταση». Ο μόνος που επέβαλλε το παντελώς αντιμαρξιστικό δόγμα «σοσιαλισμός σε μία μόνο χώρα» (με τα γνωστά αποτελέσματα) είναι ο Στάλιν (τον οποίο επανέφερε μετά βάίων και κλάδων το ΚΚΕ).
Αυτό λοιπόν που επίσης αποφεύγουν να μας πουν οι γραφειοκράτες του ΚΚΕ είναι ότι και να επιτύχουν την ανατροπή του καπιταλισμού στην Ελλάδα (πράγμα περίπου αδύνατο σε μια οικονομία με τόσο εκτεταμένη μικροαστική δομή) το καθεστώς που πρόκειται να εγκαθιδρύσουν – ιδίως σήμερα σε συνθήκες καπιταλιστικής παγκοσμιοποίησης – δεν πρόκειται να έχει περισσότερους από κάποιους μήνες ζωής εκτός βέβαια αν μεταμορφωθεί σε ένα καθεστώς τύπου Βόρειας Κορέας. Πάει λοιπόν και η ιδεολογική συνέπεια!
Συμπερασματικά:
επί της ουσίας το ΚΚΕ δεν είναι μαρξιστικό κόμμα.
είναι κόμμα σταλινικό στη μεθοδολογία και το δογματισμό,
θαυμάζει και εισηγείται την παλινόρθωση στις μεθόδους ενός τέτοιου καθεστώτος, απλώς ντρέπεται να το ομολογήσει σε όλη του την έκταση.
https://adiotos.wordpress.com/