Κατάργηση της οικογένειας, μαρξισμός και B.L.M. -Το σοσιαλιστικό μίσος για την οικογένεια
Οι στόχοι του κινήματος Black Lives Matter ακολουθούν τις οδηγίες του κομμουνιστικού μανιφέστου των Karl Marx και Friedrich Engels.
Του Jonathan Miltimore
Απόδοση στα Ελληνικά: Νίκος Μαρής
Η οργάνωση Black Lives Matter (B.L.M.) αφαίρεσε πρόσφατα από τον ιστότοπό της μια σελίδα που περιελάμβανε ρητορική που καταδίκαζε την «δυτικού τύπου παραδοσιακή οικογενειακή δομή της Αμερικής».
Η σελίδα, με τίτλο «Τι πιστεύουμε», περιελάμβανε διάφορες θέσεις δημόσιας πολιτικής που δεν σχετίζονται με την αστυνομική βαρβαρότητα και την ανάγκη μεταρρύθμισης της αστυνομίας. Ο Washington Examiner διαπίστωσε τη Δευτέρα ότι η σελίδα είχε αφαιρεθεί.
«Η σελίδα δεν βρέθηκε. Λυπούμαστε, αλλά η σελίδα που προσπαθήσατε να δείτε δεν υπάρχει», γράφει τώρα.
Ωστόσο, το Wayback Machine αρχειοθέτησε τη σελίδα και αυτή περιλαμβάνει μια μακροσκελή περιγραφή των αρχών και των στόχων της οργάνωσης. Μεταξύ των απόψεων που εκφράζονται είναι η επιθυμία να «διαταραχθεί» η παραδοσιακή οικογενειακή δομή.
«Διαταράσσουμε την απαίτηση για μια παραδοσιακή οικογενειακή δομή που ορίζεται από τα δυτικά πρότυπα, υποστηρίζοντας η μία την άλλη ως εκτεταμένες οικογένειες και «χωριά» που συλλογικά φροντίζουν το ένα το άλλο, ειδικά τα παιδιά μας, στο βαθμό που οι μητέρες, οι γονείς και τα παιδιά νιώθουν άνετα.»
Σύμφωνα με τον Examiner, η οργάνωση BLM δεν απάντησε στο αίτημα της εφημερίδας για κάποιο σχόλιο, επομένως δεν είναι σαφές εάν η σελίδα αφαιρέθηκε σκόπιμα.
Όπως κι αν έχουν τα πράγματα, η έγκριση αυτής της ρητορικής από την BLM δεν πρέπει να προκαλεί έκπληξη. Όπως έχει δείξει ο Brad Polumbo, υπάρχουν ουσιαστικά δύο «Black Lives Matter»: η οργάνωση Black Lives Matter™ και η «Black Lives Matter» ως ένα άτυπο κίνημα.
Το τελευταίο περιλαμβάνει άτομα που αγωνίζονται καλόπιστα για τη μεταρρύθμιση της αστυνομίας, πιστεύοντας ότι οι Αφρο-Αμερικανοί υποφέρουν δυσανάλογα από την αστυνομική βία. Η πρώτη, η Black Lives Matter ™ ️, είναι μια οργάνωση που ιδρύθηκε από τις Patrisse Cullors, Alicia Garza και Opal Tometi, και έχει τις ρίζες της στον μαρξισμό.
«Στην πραγματικότητα έχουμε ένα ιδεολογικό πλαίσιο», είπε η Cullors για την οργάνωσή της το 2015. «Είμαστε εκπαιδευμένες μαρξίστριες. Έχουμε εντρυφήσει τρομερά στις ιδεολογικές θεωρίες.»
Όπως επεσήμανα σε ένα άρθρο του 2017, ο Καρλ Μαρξ ενδιαφερόταν να καταργήσει πολύ περισσότερα από την ιδιωτική ιδιοκτησία. Στο Κομμουνιστικό Μανιφέστο , ο Μαρξ και ο συνεργάτης του, Φρίντριχ Ένγκελς, υπερασπίζονται τις προσπάθειες των Κομμουνιστών να καταργήσουν την παραδοσιακή οικογένεια.
«Κατάργηση της οικογένειας! Ακόμη και οι πιο ριζοσπάστες εξάπτονται μπροστά σε αυτήν την διαβόητη πρόταση των Κομμουνιστών», έγραψε ο Μαρξ . «Πάνω σε ποια βάση στηρίζεται η σημερινή, η αστική οικογένεια; Πάνω στο κεφάλαιο, πάνω στο ατομικό κέρδος. Η οικογένεια αυτή σε ολόπλευρα αναπτυγμένη μορφή υπάρχει για την μπουρζουαζία. Έχει όμως το συμπλήρωμά της στην αναγκαστική έλλειψη της οικογένειας για τον προλετάριο και στη δημόσια πορνεία».
Ο Μαρξ και ο Ένγκελς συνέχισαν συγκρίνοντας την παραδοσιακή οικογένεια με την πορνεία σε δημόσια θέα, προτού εξηγήσουν γιατί ήταν φυσικό και επιθυμητό να «εξαφανιστεί» ο θεσμός αυτός.
«Η αστική οικογένεια θα εξαφανιστεί μέσα από τη φυσική πορεία των πραγμάτων, όταν το συμπλήρωμά της εξαφανιστεί, [ενν. η αστική τάξη] και τα δύο θα εξαφανιστούν με την εξαφάνιση του κεφαλαίου», έγραψαν οι Μαρξ και Ένγκελς. «Τα αστικά φληναφήματα για την οικογένεια και την εκπαίδευση, για την ιερή συνεργασία γονέων και τέκνων, γίνεται όλο και πιο αηδιαστικό, όσο περισσότερο, εξαιτίας της δράσης της Σύγχρονης Βιομηχανίας, όλοι οι οικογενειακοί δεσμοί μεταξύ των προλετάριων διαλύονται, και τα παιδιά τους μετατρέπονται σε απλά αντικείμενα εμπορίου και εργαλεία εργασίας ».
Από πού προέρχεται αυτή η εχθρότητα προς την οικογένεια; Ο Μαρξ και ο Ένγκελς μας έδωσαν μερικές ενδείξεις.
«Η σύγχρονη οικογένεια περιέχει στον πυρήνα της όχι μόνο τη δουλεία (servitude), αλλά και τη φεουδαρχία, αφού από το ξεκίνημά της σχετίστηκε με τις γεωργικές εργασίες», όπως έγραψε ο Ένγκελς στο The Origin of Family, Private Property and the State, παραπέμποντας σε λόγια του Μαρξ. Περιέχει σε μικρογραφία όλες τις αντιφάσεις που αργότερα επεκτείνονται σε ολόκληρη την κοινωνία και την κατάστασή της.»
Ωστόσο, η εχθρότητα προς την παραδοσιακή οικογένεια δεν πέθανε μαζί με τον Μαρξ και τον Ένγκελς. Ένα από τα πρώτα βήματα που έκαναν οι Μπολσεβίκοι μετά την κατάληψη της εξουσίας ήταν να ξεκινήσουν έναν αγώνα δεκαετιών για την κατάργηση του γάμου και την αποδυνάμωση της παραδοσιακής οικογένειας.
«Το ζήτημα ήταν τόσο κεντρικό για το επαναστατικό πρόγραμμα, που οι Μπολσεβίκοι δημοσίευσαν διατάγματα για τη θέσπιση του πολιτικού γάμου και του διαζυγίου αμέσως μετά την Οκτωβριανή Επανάσταση, τον Δεκέμβριο του 1917», γράφει ο ιστορικός του Χάρβαρντ, Λόρεν Καμίνσκι. «Αυτά τα πρώτα τους βήματα είχαν ως στόχο να αντικαταστήσουν το οικογενειακό δίκαιο της Ρωσίας με ένα νέο νομικό πλαίσιο που θα ενθάρρυνε πιο ισότιμες σεξουαλικές και κοινωνικές σχέσεις».
Ένα άρθρο του 1926 στην Atlantic, γραμμένο από μια γυναίκα που ζούσε τότε στη Ρωσία, περιγράφει λεπτομερώς αυτές τις προσπάθειες. Ο όρος «παράνομα παιδιά» καταργήθηκε και ψηφίστηκε ένας νόμος που επέτρεπε στα ζευγάρια να χωρίζουν σε «λίγα λεπτά». Θεσπίστηκε νομοθεσία για την εξάλειψη των διακρίσεων μεταξύ νόμιμων συζύγων και ερωμένων, συμπεριλαμβανομένης της παραχώρησης δικαιωμάτων ιδιοκτησίας στους άγαμους συζύγους.
«Το αποτέλεσμα ήταν το χάος», έγραφε η Ρωσίδα. «Οι άνδρες άρχισαν να αλλάζουν τις γυναίκες με την ίδια ζέση που έδειχναν στην κατανάλωση της πρόσφατα αποκατεστημένης χρήσης βότκας με περιεκτικότητα αλκοόλης 40%».
Περίπου μισό αιώνα αργότερα, το Κινεζικό Κομμουνιστικό Κόμμα εισήγαγε μια διαφορετική εκδοχή οικογενειακού σχεδιασμού. Η «πολιτική του ενός παιδιού» (1979–2015), η πιο ακραία πολιτική προγραμματισμού του πληθυσμού στην παγκόσμια ιστορία, έθετε όρια στον αριθμό των παιδιών που θα μπορούσαν να αποκτήσουν οι οικογένειες της χώρας.
Δεκαετίες πριν τεθεί σε ισχύ αυτή η πολιτική, ο Πρόεδρος του Κόμματος Μάο Τσε Τουνγκ (1893-1976) εξήγησε γιατί ήταν απαραίτητο να διαχειριστεί το κράτος την οικογενειακή «αναπαραγωγή» και το «απόθεμα» εργατικών χεριών:
«Η (ανα)παραγωγή πρέπει να προγραμματιστεί. Κατά τη γνώμη μου, η ανθρωπότητα είναι εντελώς ανίκανη να διαχειριστεί τον εαυτό της», είπε ο Μάο. «Έχει σχέδια για την παραγωγή στα εργοστάσια, για την παραγωγή υφασμάτων, τραπεζιών, καρεκλών και χάλυβα, αλλά δεν έχει ένα σχέδιο για την παραγωγή ανθρώπων. Πρόκειται περί αναρχισμού – καμία εποπτεία, καμία οργάνωση, κανένας κανόνας.»
Ακόμα και σήμερα η αποστροφή για την παραδοσιακή οικογένεια παραμένει ισχυρή ανάμεσα στους σοσιαλιστές. Ένα άρθρο του 2019 στο The Nation με τίτλο «θέλετε να τσακίσετε τον καπιταλισμό; Καταργήστε την οικογένεια» προσφέρει μια ματιά στη σύγχρονη σοσιαλιστική κριτική του οικογενειακού θεσμού:
«Γνωρίζουμε ότι το παραδοσιακό νοικοκυριό είναι το σημείο όπου μπορεί να συμβεί το συντριπτικά μεγαλύτερο ποσοστό της κακοποίησης», εξηγεί η συγγραφέας Sophie Lewis. «Και μετά υπάρχει το μεγάλο ερώτημα για το τι νόημα έχει: να μας εκπαιδεύει για να γίνουμε εργαζόμενοι, να μας εκπαιδεύει για να γίνουμε τμήματα ενός συστήματος αποκλειστικά δύο φύλων και φυλετικά διαστρωματωμένου, να μας εκπαιδεύει για να μην είμαστε γκέι.»
Για τους αληθινούς πιστούς του κολεκτιβισμού, δεν υπάρχει αμφιβολία ότι τα ιδιωτικά οικογενειακά ζητήματα είναι επίσης κρατικά ζητήματα. Ο σοσιαλισμός απαιτεί τον συλλογικό έλεγχο των πόρων, και οι άνθρωποι είναι ο υπέρτατος πόρος. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο η παραδοσιακή πυρηνική οικογένεια, η οποία θέτει την εξουσία στα χέρια των γονέων και όχι της κοινότητας, αποτελεί πρόκληση για τόσους σοσιαλιστές.
Ο μελετητής Robert Nisbet εξήγησε ότι η οικογένεια είναι ένας από τους τρεις πυλώνες εξουσίας εκτός του κράτους, μαζί με την εκκλησία και τις εθελοντικές οργανώσεις πολιτών. Και οι τρεις αυτοί θεσμοί προσφέρουν στους ανθρώπους κάτι απαραίτητο για την ανθρώπινη εμπειρία: το αίσθημα της κοινότητας.
Ο Nisbet πίστευε ότι και οι τρεις πυλώνες χρησίμευαν ως σημαντικοί μηχανισμοί ελέγχου απέναντι στην συγκεντρωτική πολιτική εξουσία, γι ‘αυτό ο Nisbet θεωρούσε την παρακμή της οικογένειας, της εκκλησίας και των εθελοντικών οργανώσεων στην Αμερική ως κάτι δυσοίωνο για την ελευθερία.
«… η αναζήτηση του συνανήκειν είναι μια ενόρμηση που προέρχεται από την ανθρώπινη φύση. Όλοι λαχταρούμε τη συμμετοχή και την αίσθηση ότι ανήκουμε σε ένα σκοπό ή μια συσσωμάτωση μεγαλύτερη από το ξέχωρο άτομο », έγραψε ο Nisbet στο The Quest for Community: Α Study in the Ethics and Order of Freedom (1953). «Εάν η επιθυμία για το συνανήκειν δεν μπορεί να καλυφθεί από την εκκλησία, την οικογένεια, τη γειτονιά ή την πατρίδα, τότε θα καλυφθεί από το κεντρικό κράτος».
Δεν είναι σαφές γιατί το Black Lives Matter ™ ️ εξοβέλισε την ρητορική του κατά της παραδοσιακής οικογένειας από τον ιστότοπό του. Αυτό που είναι ξεκάθαρο, ωστόσο, είναι ότι ο προηγουμένως διακηρυγμένος στόχος του να «διαταράξει τη δομή της πυρηνικής οικογένειας όπως καθορίζεται από τη Δύση» ταιριάζει με το μαρξιστικό παράδειγμα που έχει ιστορία ενάμιση αιώνα.
Ίσως η σελίδα που αφαιρέθηκε να αντικατοπτρίζει μια αλλαγή νοοτροπίας. Από την άλλη πλευρά, θα μπορούσε απλώς να είναι μια τακτική για την απόκρυψη των μαρξιστικών ριζών της. Όπως έγραψε και ο Dan Sanchez σε ένα πρόσφατο άρθρο του FEE , τις τελευταίες δεκαετίες οι προπαγανδιστές του σοσιαλισμού έχουν δείξει μια τάση να αποφεύγουν την ταμπέλα του μαρξισμού, ακόμη και όταν ενστερνίζονται τα ιδανικά του.
«Υπάρχουν πολλοί άνθρωποι που δεν θέλουν να αυτοαποκαλούνται μαρξιστές», δήλωσε ο Eugene D. Genovese, εξέχων μαρξιστής ακαδημαϊκός, στους New York Times σε άρθρο του 1989 σχετικά με την διείσδυση του μαρξισμού στα πανεπιστήμια των ΗΠΑ.
Δεν γνωρίζουμε με βεβαιότητα γιατί πολλά άτομα και ομάδες που υποστηρίζουν δόγματα που έχουν τις ρίζες τους στον μαρξισμό τείνουν να απορρίπτουν τη μαρξιστική ετικέτα – η ομολογία της Cullors το 2015, ότι αυτή και η Garza είναι «εκπαιδευμένες μαρξίστριες» φαίνεται πως ήταν μια παραδρομή λόγω ειλικρίνειας – αλλά είναι πιθανό οι οπαδοί αυτού του κινήματος να έχουν συνειδητοποιήσει μια βασική αλήθεια, που παρατηρήθηκε από τον συγγραφέα Upton Sinclair:
«Ο αμερικανικός λαός θα δεχθεί τον σοσιαλισμό, αλλά δεν θα δεχθεί την ετικέτα του σοσιαλισμού», παρατήρησε ο Sinclair σε μια ιδιωτική του αλληλογραφία το 1951 με τον επίσης σοσιαλιστή Norman Thomas.
Πολλοί άνθρωποι και οργανώσεις υποστηρίζουν με καλή πίστη το κίνημα Black Lives Matter, επειδή πιστεύουν ότι όλοι οι άνθρωποι αξίζουν ίση μεταχείριση και τις δέουσες διαδικασίες ενώπιον του νόμου.
Αλλά οι Αμερικανοί θα πρέπει να προσέχουν να μην συγχέουν το ευρύτερο κίνημα υπέρ της ζωής των μαύρων, με το Black Lives Matter™, έναν οργανισμό του οποίου οι στόχοι μπορεί να είναι αντίθετοι με την ελευθερία και την οικογένεια – ακόμα κι αν δεν το ομολογούν πλέον.
Ο Jonathan Miltimore είναι ο Managing Editor του FEE.org. Άρθρα και ρεπορτάζ του έχουν φιλοξενηθεί στα παρακάτω μέσα: TIME, The Wall Street Journal, CNN, Forbes, Fox News και Star Tribune. Ενυπόγραφα κείμενα στα: Newsweek, The Washington Times, MSN.com, The Washington Examiner, The Daily Caller, The Federalist, the Epoch Times.
Το άρθρο δημοσιεύτηκε στο site του Foundation for Economic Education – FEE.org
ΣΧΕΤΙΚΟ ΑΡΘΡΟ
ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΚΥΠΡΟΥ: ΔΕΝ ΕΙΜΑΣΤΕ ΕΛΛΗΝΕΣ Ο ΕΘΝΙΣΜΟΣ ΚΑΝΕΙ ΚΑΚΟ ΣΤΗΝ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ
Οι στόχοι του κινήματος Black Lives Matter ακολουθούν τις οδηγίες του κομμουνιστικού μανιφέστου των Karl Marx και Friedrich Engels.
Του Jonathan Miltimore
Απόδοση στα Ελληνικά: Νίκος Μαρής
Η οργάνωση Black Lives Matter (B.L.M.) αφαίρεσε πρόσφατα από τον ιστότοπό της μια σελίδα που περιελάμβανε ρητορική που καταδίκαζε την «δυτικού τύπου παραδοσιακή οικογενειακή δομή της Αμερικής».
Η σελίδα, με τίτλο «Τι πιστεύουμε», περιελάμβανε διάφορες θέσεις δημόσιας πολιτικής που δεν σχετίζονται με την αστυνομική βαρβαρότητα και την ανάγκη μεταρρύθμισης της αστυνομίας. Ο Washington Examiner διαπίστωσε τη Δευτέρα ότι η σελίδα είχε αφαιρεθεί.
«Η σελίδα δεν βρέθηκε. Λυπούμαστε, αλλά η σελίδα που προσπαθήσατε να δείτε δεν υπάρχει», γράφει τώρα.
Ωστόσο, το Wayback Machine αρχειοθέτησε τη σελίδα και αυτή περιλαμβάνει μια μακροσκελή περιγραφή των αρχών και των στόχων της οργάνωσης. Μεταξύ των απόψεων που εκφράζονται είναι η επιθυμία να «διαταραχθεί» η παραδοσιακή οικογενειακή δομή.
«Διαταράσσουμε την απαίτηση για μια παραδοσιακή οικογενειακή δομή που ορίζεται από τα δυτικά πρότυπα, υποστηρίζοντας η μία την άλλη ως εκτεταμένες οικογένειες και «χωριά» που συλλογικά φροντίζουν το ένα το άλλο, ειδικά τα παιδιά μας, στο βαθμό που οι μητέρες, οι γονείς και τα παιδιά νιώθουν άνετα.»
Σύμφωνα με τον Examiner, η οργάνωση BLM δεν απάντησε στο αίτημα της εφημερίδας για κάποιο σχόλιο, επομένως δεν είναι σαφές εάν η σελίδα αφαιρέθηκε σκόπιμα.
Όπως κι αν έχουν τα πράγματα, η έγκριση αυτής της ρητορικής από την BLM δεν πρέπει να προκαλεί έκπληξη. Όπως έχει δείξει ο Brad Polumbo, υπάρχουν ουσιαστικά δύο «Black Lives Matter»: η οργάνωση Black Lives Matter™ και η «Black Lives Matter» ως ένα άτυπο κίνημα.
Το τελευταίο περιλαμβάνει άτομα που αγωνίζονται καλόπιστα για τη μεταρρύθμιση της αστυνομίας, πιστεύοντας ότι οι Αφρο-Αμερικανοί υποφέρουν δυσανάλογα από την αστυνομική βία. Η πρώτη, η Black Lives Matter ™ ️, είναι μια οργάνωση που ιδρύθηκε από τις Patrisse Cullors, Alicia Garza και Opal Tometi, και έχει τις ρίζες της στον μαρξισμό.
«Στην πραγματικότητα έχουμε ένα ιδεολογικό πλαίσιο», είπε η Cullors για την οργάνωσή της το 2015. «Είμαστε εκπαιδευμένες μαρξίστριες. Έχουμε εντρυφήσει τρομερά στις ιδεολογικές θεωρίες.»
Όπως επεσήμανα σε ένα άρθρο του 2017, ο Καρλ Μαρξ ενδιαφερόταν να καταργήσει πολύ περισσότερα από την ιδιωτική ιδιοκτησία. Στο Κομμουνιστικό Μανιφέστο , ο Μαρξ και ο συνεργάτης του, Φρίντριχ Ένγκελς, υπερασπίζονται τις προσπάθειες των Κομμουνιστών να καταργήσουν την παραδοσιακή οικογένεια.
«Κατάργηση της οικογένειας! Ακόμη και οι πιο ριζοσπάστες εξάπτονται μπροστά σε αυτήν την διαβόητη πρόταση των Κομμουνιστών», έγραψε ο Μαρξ . «Πάνω σε ποια βάση στηρίζεται η σημερινή, η αστική οικογένεια; Πάνω στο κεφάλαιο, πάνω στο ατομικό κέρδος. Η οικογένεια αυτή σε ολόπλευρα αναπτυγμένη μορφή υπάρχει για την μπουρζουαζία. Έχει όμως το συμπλήρωμά της στην αναγκαστική έλλειψη της οικογένειας για τον προλετάριο και στη δημόσια πορνεία».
Ο Μαρξ και ο Ένγκελς συνέχισαν συγκρίνοντας την παραδοσιακή οικογένεια με την πορνεία σε δημόσια θέα, προτού εξηγήσουν γιατί ήταν φυσικό και επιθυμητό να «εξαφανιστεί» ο θεσμός αυτός.
«Η αστική οικογένεια θα εξαφανιστεί μέσα από τη φυσική πορεία των πραγμάτων, όταν το συμπλήρωμά της εξαφανιστεί, [ενν. η αστική τάξη] και τα δύο θα εξαφανιστούν με την εξαφάνιση του κεφαλαίου», έγραψαν οι Μαρξ και Ένγκελς. «Τα αστικά φληναφήματα για την οικογένεια και την εκπαίδευση, για την ιερή συνεργασία γονέων και τέκνων, γίνεται όλο και πιο αηδιαστικό, όσο περισσότερο, εξαιτίας της δράσης της Σύγχρονης Βιομηχανίας, όλοι οι οικογενειακοί δεσμοί μεταξύ των προλετάριων διαλύονται, και τα παιδιά τους μετατρέπονται σε απλά αντικείμενα εμπορίου και εργαλεία εργασίας ».
Από πού προέρχεται αυτή η εχθρότητα προς την οικογένεια; Ο Μαρξ και ο Ένγκελς μας έδωσαν μερικές ενδείξεις.
«Η σύγχρονη οικογένεια περιέχει στον πυρήνα της όχι μόνο τη δουλεία (servitude), αλλά και τη φεουδαρχία, αφού από το ξεκίνημά της σχετίστηκε με τις γεωργικές εργασίες», όπως έγραψε ο Ένγκελς στο The Origin of Family, Private Property and the State, παραπέμποντας σε λόγια του Μαρξ. Περιέχει σε μικρογραφία όλες τις αντιφάσεις που αργότερα επεκτείνονται σε ολόκληρη την κοινωνία και την κατάστασή της.»
Ωστόσο, η εχθρότητα προς την παραδοσιακή οικογένεια δεν πέθανε μαζί με τον Μαρξ και τον Ένγκελς. Ένα από τα πρώτα βήματα που έκαναν οι Μπολσεβίκοι μετά την κατάληψη της εξουσίας ήταν να ξεκινήσουν έναν αγώνα δεκαετιών για την κατάργηση του γάμου και την αποδυνάμωση της παραδοσιακής οικογένειας.
«Το ζήτημα ήταν τόσο κεντρικό για το επαναστατικό πρόγραμμα, που οι Μπολσεβίκοι δημοσίευσαν διατάγματα για τη θέσπιση του πολιτικού γάμου και του διαζυγίου αμέσως μετά την Οκτωβριανή Επανάσταση, τον Δεκέμβριο του 1917», γράφει ο ιστορικός του Χάρβαρντ, Λόρεν Καμίνσκι. «Αυτά τα πρώτα τους βήματα είχαν ως στόχο να αντικαταστήσουν το οικογενειακό δίκαιο της Ρωσίας με ένα νέο νομικό πλαίσιο που θα ενθάρρυνε πιο ισότιμες σεξουαλικές και κοινωνικές σχέσεις».
Ένα άρθρο του 1926 στην Atlantic, γραμμένο από μια γυναίκα που ζούσε τότε στη Ρωσία, περιγράφει λεπτομερώς αυτές τις προσπάθειες. Ο όρος «παράνομα παιδιά» καταργήθηκε και ψηφίστηκε ένας νόμος που επέτρεπε στα ζευγάρια να χωρίζουν σε «λίγα λεπτά». Θεσπίστηκε νομοθεσία για την εξάλειψη των διακρίσεων μεταξύ νόμιμων συζύγων και ερωμένων, συμπεριλαμβανομένης της παραχώρησης δικαιωμάτων ιδιοκτησίας στους άγαμους συζύγους.
«Το αποτέλεσμα ήταν το χάος», έγραφε η Ρωσίδα. «Οι άνδρες άρχισαν να αλλάζουν τις γυναίκες με την ίδια ζέση που έδειχναν στην κατανάλωση της πρόσφατα αποκατεστημένης χρήσης βότκας με περιεκτικότητα αλκοόλης 40%».
Περίπου μισό αιώνα αργότερα, το Κινεζικό Κομμουνιστικό Κόμμα εισήγαγε μια διαφορετική εκδοχή οικογενειακού σχεδιασμού. Η «πολιτική του ενός παιδιού» (1979–2015), η πιο ακραία πολιτική προγραμματισμού του πληθυσμού στην παγκόσμια ιστορία, έθετε όρια στον αριθμό των παιδιών που θα μπορούσαν να αποκτήσουν οι οικογένειες της χώρας.
Δεκαετίες πριν τεθεί σε ισχύ αυτή η πολιτική, ο Πρόεδρος του Κόμματος Μάο Τσε Τουνγκ (1893-1976) εξήγησε γιατί ήταν απαραίτητο να διαχειριστεί το κράτος την οικογενειακή «αναπαραγωγή» και το «απόθεμα» εργατικών χεριών:
«Η (ανα)παραγωγή πρέπει να προγραμματιστεί. Κατά τη γνώμη μου, η ανθρωπότητα είναι εντελώς ανίκανη να διαχειριστεί τον εαυτό της», είπε ο Μάο. «Έχει σχέδια για την παραγωγή στα εργοστάσια, για την παραγωγή υφασμάτων, τραπεζιών, καρεκλών και χάλυβα, αλλά δεν έχει ένα σχέδιο για την παραγωγή ανθρώπων. Πρόκειται περί αναρχισμού – καμία εποπτεία, καμία οργάνωση, κανένας κανόνας.»
Ακόμα και σήμερα η αποστροφή για την παραδοσιακή οικογένεια παραμένει ισχυρή ανάμεσα στους σοσιαλιστές. Ένα άρθρο του 2019 στο The Nation με τίτλο «θέλετε να τσακίσετε τον καπιταλισμό; Καταργήστε την οικογένεια» προσφέρει μια ματιά στη σύγχρονη σοσιαλιστική κριτική του οικογενειακού θεσμού:
«Γνωρίζουμε ότι το παραδοσιακό νοικοκυριό είναι το σημείο όπου μπορεί να συμβεί το συντριπτικά μεγαλύτερο ποσοστό της κακοποίησης», εξηγεί η συγγραφέας Sophie Lewis. «Και μετά υπάρχει το μεγάλο ερώτημα για το τι νόημα έχει: να μας εκπαιδεύει για να γίνουμε εργαζόμενοι, να μας εκπαιδεύει για να γίνουμε τμήματα ενός συστήματος αποκλειστικά δύο φύλων και φυλετικά διαστρωματωμένου, να μας εκπαιδεύει για να μην είμαστε γκέι.»
Για τους αληθινούς πιστούς του κολεκτιβισμού, δεν υπάρχει αμφιβολία ότι τα ιδιωτικά οικογενειακά ζητήματα είναι επίσης κρατικά ζητήματα. Ο σοσιαλισμός απαιτεί τον συλλογικό έλεγχο των πόρων, και οι άνθρωποι είναι ο υπέρτατος πόρος. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο η παραδοσιακή πυρηνική οικογένεια, η οποία θέτει την εξουσία στα χέρια των γονέων και όχι της κοινότητας, αποτελεί πρόκληση για τόσους σοσιαλιστές.
Ο μελετητής Robert Nisbet εξήγησε ότι η οικογένεια είναι ένας από τους τρεις πυλώνες εξουσίας εκτός του κράτους, μαζί με την εκκλησία και τις εθελοντικές οργανώσεις πολιτών. Και οι τρεις αυτοί θεσμοί προσφέρουν στους ανθρώπους κάτι απαραίτητο για την ανθρώπινη εμπειρία: το αίσθημα της κοινότητας.
Ο Nisbet πίστευε ότι και οι τρεις πυλώνες χρησίμευαν ως σημαντικοί μηχανισμοί ελέγχου απέναντι στην συγκεντρωτική πολιτική εξουσία, γι ‘αυτό ο Nisbet θεωρούσε την παρακμή της οικογένειας, της εκκλησίας και των εθελοντικών οργανώσεων στην Αμερική ως κάτι δυσοίωνο για την ελευθερία.
«… η αναζήτηση του συνανήκειν είναι μια ενόρμηση που προέρχεται από την ανθρώπινη φύση. Όλοι λαχταρούμε τη συμμετοχή και την αίσθηση ότι ανήκουμε σε ένα σκοπό ή μια συσσωμάτωση μεγαλύτερη από το ξέχωρο άτομο », έγραψε ο Nisbet στο The Quest for Community: Α Study in the Ethics and Order of Freedom (1953). «Εάν η επιθυμία για το συνανήκειν δεν μπορεί να καλυφθεί από την εκκλησία, την οικογένεια, τη γειτονιά ή την πατρίδα, τότε θα καλυφθεί από το κεντρικό κράτος».
Δεν είναι σαφές γιατί το Black Lives Matter ™ ️ εξοβέλισε την ρητορική του κατά της παραδοσιακής οικογένειας από τον ιστότοπό του. Αυτό που είναι ξεκάθαρο, ωστόσο, είναι ότι ο προηγουμένως διακηρυγμένος στόχος του να «διαταράξει τη δομή της πυρηνικής οικογένειας όπως καθορίζεται από τη Δύση» ταιριάζει με το μαρξιστικό παράδειγμα που έχει ιστορία ενάμιση αιώνα.
Ίσως η σελίδα που αφαιρέθηκε να αντικατοπτρίζει μια αλλαγή νοοτροπίας. Από την άλλη πλευρά, θα μπορούσε απλώς να είναι μια τακτική για την απόκρυψη των μαρξιστικών ριζών της. Όπως έγραψε και ο Dan Sanchez σε ένα πρόσφατο άρθρο του FEE , τις τελευταίες δεκαετίες οι προπαγανδιστές του σοσιαλισμού έχουν δείξει μια τάση να αποφεύγουν την ταμπέλα του μαρξισμού, ακόμη και όταν ενστερνίζονται τα ιδανικά του.
«Υπάρχουν πολλοί άνθρωποι που δεν θέλουν να αυτοαποκαλούνται μαρξιστές», δήλωσε ο Eugene D. Genovese, εξέχων μαρξιστής ακαδημαϊκός, στους New York Times σε άρθρο του 1989 σχετικά με την διείσδυση του μαρξισμού στα πανεπιστήμια των ΗΠΑ.
Δεν γνωρίζουμε με βεβαιότητα γιατί πολλά άτομα και ομάδες που υποστηρίζουν δόγματα που έχουν τις ρίζες τους στον μαρξισμό τείνουν να απορρίπτουν τη μαρξιστική ετικέτα – η ομολογία της Cullors το 2015, ότι αυτή και η Garza είναι «εκπαιδευμένες μαρξίστριες» φαίνεται πως ήταν μια παραδρομή λόγω ειλικρίνειας – αλλά είναι πιθανό οι οπαδοί αυτού του κινήματος να έχουν συνειδητοποιήσει μια βασική αλήθεια, που παρατηρήθηκε από τον συγγραφέα Upton Sinclair:
«Ο αμερικανικός λαός θα δεχθεί τον σοσιαλισμό, αλλά δεν θα δεχθεί την ετικέτα του σοσιαλισμού», παρατήρησε ο Sinclair σε μια ιδιωτική του αλληλογραφία το 1951 με τον επίσης σοσιαλιστή Norman Thomas.
Πολλοί άνθρωποι και οργανώσεις υποστηρίζουν με καλή πίστη το κίνημα Black Lives Matter, επειδή πιστεύουν ότι όλοι οι άνθρωποι αξίζουν ίση μεταχείριση και τις δέουσες διαδικασίες ενώπιον του νόμου.
Αλλά οι Αμερικανοί θα πρέπει να προσέχουν να μην συγχέουν το ευρύτερο κίνημα υπέρ της ζωής των μαύρων, με το Black Lives Matter™, έναν οργανισμό του οποίου οι στόχοι μπορεί να είναι αντίθετοι με την ελευθερία και την οικογένεια – ακόμα κι αν δεν το ομολογούν πλέον.
***
Ο Jonathan Miltimore είναι ο Managing Editor του FEE.org. Άρθρα και ρεπορτάζ του έχουν φιλοξενηθεί στα παρακάτω μέσα: TIME, The Wall Street Journal, CNN, Forbes, Fox News και Star Tribune. Ενυπόγραφα κείμενα στα: Newsweek, The Washington Times, MSN.com, The Washington Examiner, The Daily Caller, The Federalist, the Epoch Times.
Το άρθρο δημοσιεύτηκε στο site του Foundation for Economic Education – FEE.org
ΣΧΕΤΙΚΟ ΑΡΘΡΟ
ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΚΥΠΡΟΥ: ΔΕΝ ΕΙΜΑΣΤΕ ΕΛΛΗΝΕΣ Ο ΕΘΝΙΣΜΟΣ ΚΑΝΕΙ ΚΑΚΟ ΣΤΗΝ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ