Μύριαμ Λιάπη: Αγαπητέ κε Στούπα, παρουσιάζεται τους Δεξιούς ως γραφικούς

Μήνυμα 1: Οι δεξιοί παρουσιάζονται ως γραφικοί, υπερσυντηρητικοί ή παρανοϊκοί..

Διάβασα το άρθρο σας με ενδιαφέρον. Συμμερίζομαι την αγωνία σας για τη δημογραφική συρρίκνωση, τις μεταναστευτικές ροές και την κοινωνική συνοχή.

Έχω διαβάσει και το βιβλίο σας «Η επερχόμενη αταξία», όπου μου δείξατε μια οπτική που δεν είχε περάσει από το μυαλό μου.

Όμως, πίσω από το συγκεκριμένο άρθρο και την τεχνοκρατική σας γλώσσα, διέκρινα μια κρίσιμη αντίφαση.

Χωρίς να το λέτε ευθέως, φαίνεται να αποδέχεστε την ιδέα ότι τα κοινωνικά φαινόμενα μπορούν να αντιμετωπιστούν από τα πάνω προς τα κάτω, με σχεδιασμό και κρατικές παρεμβάσεις.

Πολλές φορές αυτοπροσδιορίζεστε ως κεντρώος ορθολογιστής. Όμως στις λεπτομέρειες, αθωώνετε πλήρως την «προοδευτική» εξουσία που κυριαρχεί δεκαετίες τώρα και ταυτόχρονα δείχνετε βαθιά δυσπιστία στον απλό πολίτη.

Οι δεξιοί διαφωνούντες παρουσιάζονται ως γραφικοί, υπερσυντηρητικοί ή παρανοϊκοί. Αντίθετα, δεν ασκείτε καμία απολύτως κριτική στους αριστερούς/σοσιαλιστικους μηχανισμούς εξουσίας που ελέγχουν κράτος, ΜΜΕ, πανεπιστήμια και ευρωπαϊκά κονδύλια εδώ και δεκαετίες.

Αναφέρετε πως «οι δεξιοί λαϊκιστές βλέπουν συνωμοσία της αριστεράς και του κεφαλαίου υπέρ της μετανάστευσης». 

Και έτσι απλά, βάζετε στο ίδιο σακί τους αρνητές του Ολοκαυτώματος και τους πολίτες που δικαιολογημένα αναρωτιούνται,

- γιατί οι κυβερνώντες αδρανούν απέναντι στην παράνομη μετανάστευση και στον ισλαμισμό
- πού καταλήγουν τα κονδύλια της Ε.Ε.
- πώς φτάσαμε να κυβερνάται η Ένωση από μη εκλεγμένους τεχνοκράτες
- γιατί πληρώνουν δυσανάλογους φόρους,
- γιατί δεν έχουν πρόσβαση σε σοβαρή παιδεία.

Αυτός ο συμψηφισμός είναι άδικος, απλουστευτικός και εξαιρετικά βολικός για τους ευρωπαίους γραφειοκράτες που μας κυβερνούν και έφτασαν εδώ που είμαστε σήμερα. Έλληνες και ξένους.

Και εδώ, επιτρέψτε μου μια κρίσιμη διευκρίνιση. Όταν γίνεται λόγος για «δεξιό λαϊκισμό» ή «ακροδεξιά ρητορική», είναι αναγκαίο να ορίσουμε ποιοι πραγματικά ανήκουν σε αυτό τον χώρο. Γιατί διαφορετικά, διαλύονται τα όρια μεταξύ των ιδεολογικών άκρων και της απλής κοινωνικής δυσαρέσκειας.

Ο φασισμός δεν είναι η αγανάκτηση απέναντι στη φορολογική αφαίμαξη.

Δεν είναι η αντίρρηση στις πολιτικές ενίσχυσης της μαζικής μετανάστευσης.

Δεν είναι η ανησυχία για την πολιτισμική συνοχή.

Ο φασισμός είναι η απόρριψη της δημοκρατίας, η αποθέωση του αυταρχισμού, η άρνηση θεμελιωδών δικαιωμάτων, η λατρεία της βίας.

Είναι οι αρνητές του Ολοκαυτώματος. Οι θαυμαστές των SS κ του Χίτλερ. Όχι οι αγανακτισμένοι πολίτες που ζητούν εφαρμογή των νόμων και διαφάνεια.

Το να μιλάει κάποιος με ανησυχία και επιχειρήματα (ακόμη και αιχμηρά) δεν τον κάνει ακροδεξιό. Το να μη συμφωνεί με την αριστερή κουλτούρα δεν τον καθιστά φασίστα.

Η ρητορική που ταυτίζει την εύλογη αμφιβολία με το ακραίο, υπονομεύει τον δημόσιο διάλογο και ενισχύει τα ίδια τα άκρα που υποτίθεται πως θέλουμε να αποφύγουμε.

Για να είμαι ξεκάθαρη

• Ναι, νιώθω κι εγώ απειλή από τον ισλαμισμό.
• Ναι, κουράστηκα να χρηματοδοτώ την αναποτελεσματικότητα.
• Ναι, με ανησυχεί η πολιτισμική αλλοίωση.
• Ναι, είμαι θυμωμένη με την μεθοδική ασυδοσία της αριστεράς.
• Όμως αυτή η φωνή δεν είναι μισαλλόδοξη. Είναι κοινή λογική.

Το άρθρο σας εμφανίζεται να καυτηριάζει τον λαϊκισμό, αλλά στην πράξη σας εξομολογούμε πως ένιωσα να καλύπτει το status quo.

Αναπαράγει τη λογική ότι «η κοινωνία δεν ξέρει και πρέπει να την καθοδηγήσουμε». Ακριβώς δλδ τη λογική της «προοδευτικής» αριστεράς που αντιμετωπίζει εδώ δεκαετίες τον πολίτη ως μάζα προς έλεγχο.

Μιλάμε για μια εξουσία που δεν εμπιστεύεται τον πολίτη ως ορθολογικό υποκείμενο. Που αντιμετωπίζει την αγανάκτησή του ως λαϊκισμό ή φασισμό, αντί για ένδειξη πολιτικής αποτυχίας.

Αναφέρεστε επίσης στους παγκόσμιους πολέμους ως αποτέλεσμα πληθυσμιακής πίεσης. Με όλο τον σεβασμό, αυτό είναι ιστορικά ανακριβές. Οι πόλεμοι είχαν γεωπολιτικά, ιδεολογικά και οικονομικά αίτια. Ο Μουσολίνι και ο Χίτλερ δεν πολέμησαν για «ζωτικό χώρο », αλλά για κυριαρχία.

Η υπογεννητικότητα δεν είναι από μόνη της αιτία παρακμής. Όπως έδειξαν οι Jared Diamond και Joseph Tainter, οι κοινωνίες παρακμάζουν όταν αποτυγχάνουν να διαχειριστούν τις μεταβολές στον περιβάλλον τους. Όχι απλώς επειδή μειώνεται ο πληθυσμός.

Το ίδιο ισχύει για τη μετανάστευση. Οι κοινότητες θα μπορούσαν να απορροφήσουν ροές, αν δεν παρέμβαινε ένα κράτος που στρεβλώνει κίνητρα, μοιράζει προνόμια και στήνει πάρτι δισεκατομμυρίων χρηματοδοτώντας τη δυσλειτουργία.

Σωστά επισημαίνετε ότι η πολιτική Ορμπάν για ενίσχυση της γονιμότητας απέτυχε. Όχι επειδή ήταν «δεξιά» ή «αριστερή», αλλά επειδή ήταν ανελεύθερη, πατερναλιστική και εχθρική προς τις γυναίκες. Η επιδότηση της τεκνοποιίας ως πολιτική δεν είναι δημοκρατική. Είναι σοσιαλδημοκρατικός μηχανισμός. 

Σε ένα πραγματικά ελεύθερο κράτος, η τεκνοποίηση προκύπτει όταν υπάρχει ασφάλεια, σταθερότητα, νόμοι που εφαρμόζονται και αξιοκρατία.

Τέλος, με λύπη διαπιστώνω πως δεν κάνετε καμία αναφορά στη στρατηγική πολιτισμική διείσδυση της Αριστεράς. Σχολεία, πανεπιστήμια, ΜΜΕ, τέχνες, όλα ελεγχόμενα από ένα συγκεκριμένο αφήγημα. Δεν χρειάζεται να είστε «δεξιός» για να το δείτε. Το έχει παραδεχτεί και ο ίδιος ο Habermas.

Το άρθρο σας, τελικά, μου αφήνει την αίσθηση μιας μεθοδικά «ουδέτερης» αποδοχής του κρατικισμού. 

Και μιας βαθιάς απαξίωσης προς τον πολίτη που απλώς αμφιβάλλει και ανησυχεί.

Και αναρωτιέμαι.

Πώς θα οικοδομήσουμε εμπιστοσύνη και συνοχή όταν κάθε αντίρρηση χαρακτηρίζεται αυτομάτως «λαϊκιστική» ή «γραφική» κ μάλιστα από ανθρώπους σύμβολα της λογικής σαν κι εσάς;

Πώς να υπάρξει ουσιαστικός διάλογος όταν όποιος αμφισβητεί την κυρίαρχη αφήγηση, βαφτίζεται «φασίστας»;

Γι’ αυτό, περιμένω από εσάς, που γνωρίζετε τη δύναμη του λόγου και έχετε τιμήσει τη δημόσια συζήτηση, να ξεχωρίζετε το ουσιώδες από το παραπλανητικό.

Αν πραγματικά θέλετε λιγότερο κράτος, περισσότερη δικαιοσύνη και ελευθερία, τότε χρειάζεται πρώτα απ’ όλα να δείξετε περισσότερη εμπιστοσύνη στον πολίτη.

Φιλικά,
Μύριαμ Λιάπη

https://www.liberal.gr/k-stoypas/giati-tha-apotyhei-i-kybernisi