10 Μαΐου 1956: Μιχαήλ Καραολής και Ανδρέας Δημητρίου ποτίζουν με το αίμα τους το δέντρο της λευτεριάς.
Ήταν μια μέρα σαν την σημερινή, του 1956, που οι δύο νέοι οδηγήθηκαν στην αγχόνη, κι έγιναν οι πρωτομάρτυρες του αντιαποικιακού - ενωτικού αγώνα του Κυπριακού Ελληνισμού! Σε ένδειξη Τιμής και Ευγνωμοσύνης προς τους δύο Ήρωες, θα αναφέρω κάποια στοιχεία από την ζωή και την εθνική τους δράση...
Ο Μιχάλης Καραολής, ήταν το τέταρτο παιδί μιας αγροτικής ελληνικής οικογένειας της Κύπρου. Εντάχθηκε απ’ τους πρώτους στην ΕΟΚΑ και τον Αύγουστο του 1955, αυτός και οι συναγωνιστές του, Ανδρέας Παναγιώτου και Γιώργος Ιωάννου, διατάχθηκαν από την ηγεσία της οργάνωσης, να εκτελέσουν τον προδότη του κυπριακού αγώνα, Ηρόδοτο Πουλλή, αστυνομικό και μέλος του αριστερού ΑΚΕΛ.
Η ενέργεια έγινε στις 28 Αυγούστου 1955, κατά την διάρκεια προγραμματισμένης συγκέντρωσης του ΑΚΕΛ, που έγινε στο κέντρο της Λευκωσίας και στην οποία συμμετείχε ο προδότης. Η ενέργεια ήταν επιτυχής και οι τρεις νέοι έτρεξαν προς την οδό Λήδρας, όπου είχαν αφήσει τα ποδήλατά τους. Ωστόσο, καταδιώχθηκαν από τους παρευρισκόμενους στην συγκέντρωση αριστερούς.
Ένας απ’ αυτούς, έριξε από το ποδήλατο τον Καραολή, που το εγκατέλειψε και διέφυγε πεζός. Εν συνεχεία, οι αποικιοκράτες βρήκαν τα στοιχεία του απ’ τον αριθμό κυκλοφορίας του ποδηλάτου. Λίγες ημέρες αργότερα, συνελήφθη σε ενέδρα, φυλακίστηκε στις Κεντρικές Φυλακές Λευκωσίας και στις 28 Οκτωβρίου 1955, καταδικάστηκε σε θάνατο.
Ο Ανδρέας Δημητρίου, μαχητής της ΕΟΚΑ, είχε ήδη μια σημαντική επιτυχία στο ενεργητικό του, με την αρπαγή όπλων από τις στρατιωτικές αποθήκες του λιμανιού της Αμμοχώστου, όπου εργαζόταν. Τον Νοέμβριο του 1955, του ανατέθηκε νέα αποστολή: η εκτέλεση του Βρετανού πράκτορα Τέιλορ. Η απόπειρα πραγματοποιήθηκε στις 28 Νοεμβρίου 1955, αλλά όλα πήγαν στραβά. Ο στόχος τραυματίστηκε μόνον και ο Ανδρέας συνελήφθη από την φρουρά του, μετά από σύντομη μάχη. Φυλακίστηκε στις Κεντρικές Φυλακές και σύντομα δικάστηκε και καταδικάστηκε σε θάνατο.
Παρά τον ξεσηκωμό της ελληνικής κοινής γνώμης, αλλά και την διεθνή κατακραυγή, η βασίλισσα Ελισάβετ αρνήθηκε πεισματικά να αναστείλει την θανατική ποινή. Κι εκείνο το μαγιάτικο πρωϊνό, οι δύο Ήρωες ανέβηκαν στο ικρίωμα τραγουδώντας τον Εθνικό Ύμνο, κι αντάμωσαν τον θάνατο.
«Εμένα δεν πρέπει να με λυπάστε, αφού εγώ δεν βρίσκω λόγο για να με κλαίω, ούτε οι συγγενείς μου πρέπει να με κλαίνε». Αυτά ήταν τα τελευταία λόγια του Καραολή. Κι αυτά ήταν τα τελευταία λόγια του Δημητρίου: «Το μόνο που λυπούμαι είναι που δεν θα προλάβω να δω την Κύπρο μας ελεύθερη».
Οι αποικιοκράτες δεν επέτρεψαν στις οικογένειες των Ηρώων να παραλάβουν τα σώματά τους και να τα θάψουν, φοβούμενοι ότι οι κηδείες τους θα γίνουν αφορμή γενικού ξεσηκωμού. Έτσι, οι σοροί των δύο απαγχονισθέντων αγωνιστών ετάφησαν μυστικά σε ειδικά διαμορφωμένο χώρο, στον τόπο του μαρτυρίου τους, στον περίβολο των Κεντρικών Φυλακών Λευκωσίας.
Αργότερα, στον ίδιο χώρο ετάφησαν οι επίσης απαγχονισθέντες αγωνιστές της ΕΟΚΑ, Χαρίλαος Μιχαήλ, Ανδρέας Ζάκος, Ιάκωβος Πατάτσος, Μιχαήλ Κουτσόφτας, Στέλιος Μαυρομμάτης, Ανδρέας Παναγίδης και Ευαγόρας Παλληκαρίδης, αλλά και οι σοροί των υπέρ Πατρίδος αγωνισαμένων και ηρωϊκώς πεσόντων, Γρηγόρη Αυξεντίου, Μάρκου Δράκου, Στυλιανού Λένα και Κυριάκου Μάτση. Το 1960, το νεοσύστατο κυπριακό κράτος διαμόρφωσε αυτό το αυτοσχέδιο κοιμητήριο σε μουσειακό χώρο Τιμής και Μνήμης, τα «Φυλακισμένα Μνήματα», με την επιγραφή «Του ανδρειωμένου ο θάνατος, θάνατος δεν λογιέται».~
@4fABkkc5xTv2aek
0 Σχόλια