Όταν η ατζέντα έρχεται απέξω.

Στην Ελλάδα έχει στηθεί τα τελευταία χρόνια ένα πολιτικο-επικοινωνιακό πλέγμα που ντύνεται με τον μανδύα της «ανεξάρτητης ερευνητικής δημοσιογραφίας», αλλά στην πραγματικότητα χρηματοδοτείται, ελέγχεται και συντονίζεται από εξωτερικά κέντρα εξουσίας: ιδρύματα, πρεσβείες, ΜΚΟ και οργανώσεις με ξεκάθαρη ιδεολογική ή γεωπολιτική στόχευση.
 

Το Δίκτυο Επιρροής Η υποτιθέμενη ανεξαρτησία μέσων όπως το Solomon, το Inside Story, το Reporters United ή το The Manifold, καταρρέει όταν εξεταστεί το οικοσύστημα που τα τροφοδοτεί:

  • Open Society Foundations (Soros)
  • SNF – Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος
  • DW Akademie (Γερμανική δημόσια τηλεόραση)
  • Rosa Luxemburg Stiftung (Die Linke, Γερμανία)
  • ZDF, Der Spiegel
  • Investigate Europe

Πρεσβεία της Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας της Γερμανίας Πρόκειται για ένα κύκλωμα soft power που λειτουργεί με διαδοχικά στάδια:

Κυκλική Αναφορά: Πώς φτιάχνεται η "ανεξάρτητη" αφήγηση στην Ελλάδα
 
  • Χρηματοδότες: OSF (Soros), SNF (Ίδρυμα Νιάρχος), Rosa Luxemburg Stiftung, DW Akademie, ZDF.
  • Παρέχουν grants, mentoring, πλατφόρμες, επαφές.
  • Παραγωγή περιεχομένου: Solomon, Reporters United, Inside Story, The Manifold.
  • Παρουσιάζουν "έρευνες" με επιλεκτική στόχευση (κυβέρνηση, μεταναστευτικό, παρακολουθήσεις).
  • Αναδημοσίευση σε ξένα media: ZDF, Der Spiegel, Investigate Europe.
  • Το ελληνικό ρεπορτάζ εμφανίζεται πια ως "διεθνής καταγγελία".
  • Επανεισαγωγή στην Ελλάδα: ΕφΣυν, Documento, Avgi.
  • Προβάλλεται ως "αξιόπιστο" επειδή το έγραψαν... οι Γερμανοί.
 
Πολιτική & θεσμική εργαλειοποίηση: 

Αξιοποιείται από κόμματα, ΜΚΟ, ευρωπαϊκούς μηχανισμούς.
Εργαλείο πίεσης για εσωτερική αποδόμηση, αλλαγή πολιτικής, διεθνή φθορά.
 
Τελικό αποτέλεσμα: 

Ένα κλειστό κύκλωμα αφήγησης με διεθνές περιτύλιγμα και εγχώρια σκοπιμότητα.
 
Και μετά έχουν το θράσος να μιλούν για «χαμηλή θέση της Ελλάδας στην ελευθερία του Τύπου» — βασιζόμενοι σε δείκτες που φτιάχνουν... οι ίδιοι.

Δεν είναι ελευθερία. Είναι κύκλος επιρροής με πρόσωπα, λεφτά και πολιτικό σχέδιο.

Η Γερμανία ως Κόμβος 

Η Γερμανία, εμφανίζεται εδώ όχι μόνο ως ιδεολογικός χειραγωγός, αλλά και ως γεωπολιτικός ρυθμιστής του τι σημαίνει «νόμιμο» και «φιλελεύθερο» στα Βαλκάνια και τη Μεσόγειο: Μέσω των:

  • DW Akademie, εκπαιδεύει και «πιστοποιεί» νέους δημοσιογράφους.
  • Rosa Luxemburg Stiftung, τροφοδοτεί πολιτικά φίλια media με χρήμα και θεματολογία.
  • ZDF και του Spiegel, παρέχει τη «διεθνή επιβεβαίωση».
  • της πρεσβείας της, δικτυώνεται με θεσμικούς και παραθεσμικούς μηχανισμούς.

Η Σκοπιμότητα: 

Το Μεταναστευτικό και η Διάλυση των Συνόρων Στο επίκεντρο των θεματικών βρίσκεται το μεταναστευτικό, όχι ως ουδέτερο πεδίο ρεπορτάζ, αλλά ως εργαλείο πίεσης εναντίον της εθνικής κυριαρχίας:

Καταγγέλλεται η Ελλάδα για pushbacks, κακομεταχείριση, παραβιάσεις δικαιωμάτων.

Δεν εξετάζεται ποτέ ο ρόλος των δικτύων διακινητών, των τουρκικών μηχανισμών προώθησης ή των γεωπολιτικών επιδιώξεων μέσω ροών.

Αναδεικνύεται ένας αντιεθνικός φιλελευθερισμός, με όρους που επιβάλλονται από ξένα think tanks.

Εσωτερική Εργαλειοποίηση 

Η κυκλική αναφορά οδηγεί στο εξής: Το ρεπορτάζ που ξεκινά από ένα ελληνικό συνεργατικό μέσο, αναπαράγεται από το Spiegel ή το ZDF, επιστρέφει στην Ελλάδα ως «διεθνής καταγγελία» και χρησιμοποιείται από ΕφΣυν, Documento, Avgi, TVXS, ως επιχείρημα εναντίον της χώρας και της κυβέρνησης.

Ο τελικός αποδέκτης είναι η κοινή γνώμη.
Ο τελικός στόχος είναι η πολιτική φθορά, η ιδεολογική αποδυνάμωση της έννοιας εθνικού συμφέροντος, και η απονομιμοποίηση της άμυνας απέναντι σε παράνομες ροές.

Η Υποκρισία για την «Ελευθερία του Τύπου» Οι ίδιοι αυτοί φορείς — με εμφανείς εξαρτήσεις από κράτη, ΜΚΟ και οργανωμένα λόμπι — προβάλλονται ως θεματοφύλακες της “ελευθερίας του Τύπου” και αξιοποιούν διεθνείς δείκτες (RSF, HRW, ECPMF) που:

  • είτε αντλούν δεδομένα από τα ίδια συνεργατικά δίκτυα,
  • είτε βασίζουν τις αξιολογήσεις τους σε ποιοτικά κριτήρια που ελέγχουν τα ίδια άτομα.

Αρκετοί από τους κριτές αυτών των δεικτών συμπίπτουν με πρόσωπα ή ομάδες που συνδέονται με τις δομές Solomon, Inside Story, Reporters United ή το Investigate Europe.
 
Συμπέρασμα 

Δεν έχουμε να κάνουμε με μια φυσική δημοσιογραφική πολυμορφία.

Έχουμε να κάνουμε με κατασκευασμένη αφήγηση, που:

Χρηματοδοτείται από εξωτερικούς φορείς,

Σχεδιάζεται για εσωτερική αποδόμηση,

Ντύνεται με διεθνές κύρος,

Και επιστρέφει ως εργαλείο πολιτικής υπονόμευσης και γεωπολιτικής συμμόρφωσης.

Το μεγαλύτερο σκάνδαλο δεν είναι το περιεχόμενο των ρεπορτάζ, αλλά ποιος γράφει το αφήγημα, για ποιον, και με ποια χρήματα.

https://x.com/moderatus_gr/status/1944123891158254018