Οι περιπέτειες της ονομασίας μιας οδού της Θεσσαλονίκης και ο Πατριώτης στρατηγός Αθανάσιος Χρυσοχόου.
Το 2018, κατόπιν επιμονής του ΕΒΡΑΙΟΥ συριζαίου Μηταφίδη και άλλων ακροαριστερών, αφαιρέθηκε από οδό της Θεσσαλονίκης το όνομα του στρατηγού Αθανασίου Χρυσοχόου, διότι δήθεν ήταν «δωσίλογος». Ωστόσο, το 2022, με απόφαση του Διοικητικού Εφετείου Θεσσαλονίκης, ακυρώθηκε η μετονομασία της οδού και αποκαταστάθηκε η ιστορική αλήθεια.
Ο στρατηγός Α. Χρυσοχόου, που συμμετείχε ενεργά σε όλους τους αγώνες του Έθνους, διορίστηκε τον Ιούλιο του 1941, Γενικός Επιθεωρητής Νομαρχιών Κεντρικής και Δυτικής Μακεδονίας, με αποστολή την αντιμετώπιση της αποσχιστικής προπαγάνδας των Βουλγάρων και ρουμανικών κύκλων, που είχαν ως σημείο αιχμής τους σλαβόφωνους πληθυσμούς της Μακεδονίας και τους βλαχόφωνους Μακεδονίας, Θεσσαλίας και Ηπείρου. Κατά γενική ομολογία, εξεπληρωσε με μεγάλη επιτυχία την δύσκολη αποστολή του.
Τον Φεβρουάριο του 1944, αναλαμβάνει καθήκοντα Φρουράρχου Θεσσαλονίκης, ενώ στα τέλη Σεπτεμβρίου 1944, διορίζεται Γενικός Διοικητής Μακεδονίας. Αρχικά αρνείται την θέση. Ωστόσο, κατόπιν εντόνων πιέσεων από τους τοπικούς παράγοντες, την αποδέχεται. Στην θέση αυτή τον βρίσκει η «ΕΑΜοκρατία», όταν -παραβιάζοντας ύπουλα την Συμφωνία της Καζέρτας- ο ΕΛΑΣ καταλαμβάνει την Θεσσαλονίκη, μετά την αποχώρηση των γερμανικών στρατευμάτων.
Ο στρατηγός είναι πλέον κρατούμενος του ΕΒΡΑΪΚΟΥ ΕΛΑΣ, αλλά δεν εκτελείται με συνοπτικές διαδικασίες, όπως συνήθιζε να κάνει ο ΕΛΑΣ με τους -επιφανείς και μη- αντιφρονούντες, που είχε στα χέρια του. Τον Ιανουάριο 1945, ακολουθεί την «πορεία θανάτου» των κρατουμένων του ΕΛΑΣ από την Θεσσαλονίκη στην Αριδαία, στην οποία οι μισοί και πλέον δολοφονούνται πριν φτάσουν στον προορισμό τους. Ακόμα και σ’ αυτή την περίπτωση, ο στρατηγός φτάνει σώος. Είναι φανερό, ότι η ηγεσία του ΚΚΕ κάτι ξέρει, κι έχει δώσει αυστηρές εντολές, να προστατευθεί η ζωή και η σωματική του ακεραιότητα.
Αυτό για το οποίο είχε ενημερωθεί η ηγεσία του ΚΚΕ, ήταν ότι κατά την περίοδο της κατοχής, ο στρατηγός λειτουργούσε σε πλήρη συνεννόηση με την εξόριστη κυβέρνηση του Καΐρου και το στρατηγείο της Μέσης Ανατολής. Επίσης, είχε ενταχθεί στην κατασκοπευτική οργάνωση «Ζεύς». Η μυστική αυτή οργάνωση, έδρασε στη Θεσσαλονίκη από τον Αύγουστο του 1942 μέχρι την απελευθέρωση και, υπαγόταν απευθείας στην βρετανική υπηρεσία πληροφοριών, την γνωστή Intelligence Service (MI6).
Έτσι, ενώ ο στρατηγός ήταν κατηγορούμενος για «εθνική αναξιότητα» (συνεργασία με τους Γερμανούς), στις 31 Μαΐου 1945, το Συμμαχικό Στρατηγείο απέστειλε βεβαίωση που πιστοποιούσε τον εθνικό του ρόλο. Ακολούθησαν τρία απαλλακτικά βουλεύματα και η οριστική απαλλαγή του από κάθε κατηγορία, με απόφαση του Δικαστικού Συμβουλίου στις 25 Μαΐου 1948.
Κι εδώ προκύπτει το εξής ερώτημα: τα γνώριζαν αυτά ο ΕΒΡΑΙΟΣ Μηταφίδης και τα συντρόφια του ΣΥΡΙΖΑ και των «λοιπών δημοκρατικών δυνάμεων», όταν επιχειρούσαν να αμαυρώσουν την μνήμη του; Ασφαλώς και τα γνώριζαν! Αλλά, είναι πλέον γενική γραμμή της -καταρρέουσας!- αριστεράς, να εμφανίζονται όλοι όσοι αγωνίστηκαν κατά της επικράτησης του κομμουνισμού και κατά του εδαφικού ακρωτηριασμού της Πατρίδας μας (σύνορα νοτίως του Ολύμπου!), ως «ναζιστές», «δωσίλογοι» και «συνεργάτες των Γερμανών». Είναι η νεότερη εκδοχή της γνωστής ρήσης του κατοχικού γ.γ. του ΚΚΕ, Γ. Σιάντου: «Πας μη ΕΑΜίτης, γκεσταπίτης!».
Τα σχόλια, δικά σας!
Πηγές:
Σάκης Μουμτζής, «1944-1949. Πώς η Ελλάδα παρέμεινε στον Ελεύθερο Κόσμο» (δίτομο).
Αθανάσιος Ι. Χρυσοχόου, «Η Κατοχή εν Μακεδονία».
Σάκης Μουμτζής, «1944-1949. Πώς η Ελλάδα παρέμεινε στον Ελεύθερο Κόσμο» (δίτομο).
Αθανάσιος Ι. Χρυσοχόου, «Η Κατοχή εν Μακεδονία».
https://x.com/4fABkkc5xTv2aek/status/1968346292708417933