Νοβοτσερκάσκ ΕΣΣΔ, 1962 - Το τίμημα μιας απεργίας στον «σοσιαλιστικό παράδεισο»: 26+7 νεκροί, 87 τραυματίες και 105 στα Γκουλάγκ.

Όπως όλοι γνωρίζετε, στην μεταπολιτευτική Ελλάδα, απεργία δεν γίνεται χωρίς το ΚΚΕ. Όποιος κλάδος εργαζομένων και να απεργεί, με οποιαδήποτε αιτήματα, το ΚΚΕ συμπαρίσταται, όταν δεν πρωτοστατεί, πάντα με το σύνθημα «Νόμος είναι το δίκιο του εργάτη». «Ακόμα κι αν έκαναν απεργία οι βιομήχανοι, το ΚΚΕ θα τους συμπαραστεκόταν από κεκτημένη ταχύτητα», σημειώνει σκωπτικά ο (μαρξιστής) Βασίλης Ραφαηλίδης.

Τι γινόταν όμως στις χώρες που εφαρμόστηκε στην πράξη το κομμουνιστικό πείραμα; Από τα πρώτα μελήματα του κομμουνιστικού καθεστώτος στην Ρωσσία, ήταν η απαγόρευση της απεργίας, με το επιχείρημα ότι «μόνο αντεπαναστάτες κάνουν απεργία στην Δημοκρατία των Εργατών». Πράγματι, μέχρι το 1962, κανένας δεν διανοήθηκε να κάνει απεργία, γνωρίζοντας τις συνέπειες μιας τέτοιας «αντεπαναστατικής» ενέργειας.

Να όμως που βρέθηκαν κάποιοι θαρραλέοι εργάτες, σε μια σχετικά μικρή πόλη (160.000) της νοτιοδυτικής Ρωσσίας, το Νοβοτσερκάσκ (Новочеркасск), που τόλμησαν να απεργήσουν στην «Δημοκρατία των Εργατών».

Όλα άρχισαν στις 17 Μαϊου 1962, όταν η σοβιετική κυβέρνηση εξέδωσε το διάταγμα Νο.456, που προέβλεπε την αύξηση των τιμών σε βασικά προϊόντα, όπως τα γαλακτοκομικά και το κρέας, κατά 30%, χωρίς βέβαια να αυξηθούν οι μισθοί και τα ημερομίσθια των εργαζομένων. Μάλιστα, η επίσημη κομματική εφημερίδα «Πράβντα», έγραψε με μπολσεβίκικη αναίδεια, πως οι αυξήσεις των τιμών έγιναν «μετά από αίτημα των εργαζομένων».

Ταυτόχρονα με τις αυξήσεις στα βασικά είδη διατροφής, η διεύθυνση του εργοστασίου κατασκευής ηλεκτρικών ατμομηχανών του Νοβοτσερκάσκ, αποφάσισε να τριπλασιάσει το παραγόμενο έργο ανά εργαζόμενο, πράγμα που θα οδηγούσε σε ραγδαία μείωση των μισθών. Υπό αυτές τις συνθήκες, το πρωί της 1ης Ιουνίου, 200 εργαζόμενοι του χυτηρίου σταμάτησαν να εργάζονται απαιτώντας ανάκληση της απόφασης για την παραγωγικότητα. Μέχρι το μεσημέρι, η απεργία γενικεύτηκε σ’ όλο το εργοστάσιο, όπου εργάζονταν περίπου 5.000 εργάτες.

Την επόμενη ημέρα, οι 5.000 «ταραξίες και αλήτες» (όπως χαρακτηρίστηκαν από το σοβιετικό κράτος...), ξεκινούν πορεία προς το κέντρο της πόλης. Εν τω μεταξύ, στην πόλη έχουν καταφτάσει ειδικές δυνάμεις καταστολής πλήθους της KGB και ο πρώτος αναπληρωτής πρωθυπουργός της ΕΣΣΔ, Αναστάς Μικογιάν, για να συντονίσει την καταστολή. Όταν οι εργάτες έφτασαν στην κεντρική πλατεία της πόλης και κινήθηκαν κατά των στρατιωτών, οι στρατιώτες, αλλά και ελεύθεροι σκοπευτές της KGB, που είχαν ακροβολιστεί στις στέγες των κτιρίων των κυβερνητικών υπηρεσιών, άρχισαν να πυροβολούν εναντίον τους.

Ο επίσημος απολογισμός του «πρώτου γύρου» της κρατικής καταστολής ήταν τραγικός: 26 νεκροί και 87 τραυματίες! Ακολούθησε ο «δεύτερος γύρος» της κρατικής καταστολής: 7 εργάτες, που θεωρήθηκε ότι είχαν πρωταγωνιστικό ρόλο στην απεργία, εκτέλεσαν δια τουφεκισμού, ενώ 105 εργάτες, που θεωρήθηκε ότι έπαιξαν δευτερεύοντα ρόλο στην απεργία, οδηγήθηκαν στα Γκουλάγκ της Σιβηρίας.

Η κομμουνιστική κρατική καταστολή, συμπληρώθηκε με την επιβολή καραντίνας στην πόλη, την πλήρη διακοπή ακόμα και των τηλεφωνικών επικοινωνιών με τον «έξω κόσμο» και την υποχρεωτική υπογραφή «δηλώσεων εμπιστευτικότητας» (ότι δεν θα πουν κουβέντα για τα γεγονότα που έζησαν), από τους κατοίκους της πόλης. Οι δε 26+7 νεκροί θάφτηκαν σε τάφους που δεν ανέγραφαν τα στοιχεία τους.

Το κρατικό μυστικό της απεργίας και της αιματηρής καταστολής της, αποκαλύφθηκε το 1992, όταν τα απομεινάρια των σωμάτων των νεκρών ανακτήθηκαν, ταυτοποιήθηκαν και θάφτηκαν σε τάφους που ανέγραφαν τα στοιχεία τους. Πριν από λίγα χρόνια, ο σπουδαίος Ρώσσος σκηνοθέτης Andrey Konchalovskiy, γύρισε την ταινία «Αγαπητοί σύντροφοι!» (Dorogie tovarishchi / Dear comrades!), ως φόρο τιμής στα θύματα της βάρβαρης κομμουνιστικής κρατικής καταστολής.

Τα σχόλια, δικά σας!~

https://x.com/4fABkkc5xTv2aek/status/1985383421590290783