Επειδή τα πολιτισμικά πρότυπα παίζουν καθοριστικό ρόλο στην διαμόρφωση μιας κοινωνίας και αφορά συμπεριφορές καθολικά αποδεχτές, νοοτροπίες, την καθημερινότητα και κατ’ επέκταση τις δομές, τους θεσμούς, την οικονομία, θεωρούμε πως ήλθε η ώρα να ασχοληθούμε σοβαρά με την κυρίαρχη κουλτούρα της κοινωνίας μας που εδώ και αιώνες εκπορεύεται και διαμορφώνεται από την ορθοδοξία ως τρόπο ζωής, σκέψης, κοσμοαντίληψης, θρησκείας.
Τότε και μόνον τότε θα έχουμε εντοπίσει την γεννησιουργό αιτία της πολιτισμικής μας ταυτότητας που ευθύνεται για τις νοοτροπίες μας και τις συμπεριφορές μας που ουσιαστικά μας αφήνουν υποανάπτυκτους εδώ και αιώνες. Η σημερινή κρίση δεν ήλθε από το πουθενά, ούτε είναι αποτέλεσμα λαθεμένων πολιτικών και μόνον. Η χώρα μας βιώνει την κοινωνική και πολιτισμική καθυστέρηση εδώ και αιώνες – το κυρίαρχο πρόβλημα της ελληνικής κοινωνίας που δημιουργεί όλες αυτές τις παθογένειες δεν είναι οικονομικό αλλά ΠΟΛΙΤΙΣΜΙΚΟ.
Γι αυτό πρέπει να δώσουμε μεγάλη έμφαση στην Παιδεία. Στα πλαίσια αυτού του σκεπτικού θα ξεκινήσουμε με τον υπεύθυνο της καθυστέρησης της ελληνικής κοινωνίας.
Ήλθε η ώρα η ανθρωπότητα και οι έλληνες να μάθουν όλη την ιστορική αλήθεια αλλά και να αποκαλυφθεί το αληθινό πρόσωπο μιας θρησκείας που έσπειρε τον τρόμο και βύθισε την ανθρωπότητα στον σκοταδισμό. Η σύγχρονη επιστήμη είναι πλέον σε θέση να αποκαλύψει το πόσο ανόητα είναι όλα αυτά τα δόγματα που υποστηρίζουν πως ο κόσμος δημιουργήθηκε πριν 5 χιλιάδες χρόνια και ο άνθρωπος πριν 3χιλ χρόνια.
Ο Χριστιανισμός όπως και όλες οι μονοθεϊστικές θρησκείες είναι εν γένει μισαλλόδοξες και ρατσιστικές αφού υποστηρίζουν πως κατέχουν την μια και μοναδική αλήθεια ενώ οι υπόλοιποι θεωρούνται άπιστοι άρα και απόβλητοι. Αυτή είναι η κεντρική ιδέα και του χριστιανισμού, η οποία ευθύνεται για εκατομμύρια εγκλήματα από την στιγμή της επικράτησής του.
Ο χριστιανισμός όχι μόνον δεν διέσωσε τον ελληνικό πολιτισμό αλλά υπήρξε μέγας διώκτης του και κύριος υπεύθυνος για την καταστροφή του
Θα σας παραθέσουμε κάποια εκτεταμένα αποσπάμσατα από την τετραλογία του σύγχρονου φιλόσοφου Δημήτριου Τ. Βακχηλίου «ΠΑΝαρχος ελευθΕΡΩΣ» βιβλίο τρίτο «η θρησκεία της Αγάπης ή μια ιστορία μισαλλοδοξίας και ρατσισμού», τα οποία μας έδωσε την άδεια να δημοσιεύσουμε.
β. περί μισαλλοδοξίας, σκοταδισμού και ρατσισμού
Όπως θα δούμε η μισαλλοδοξία και ο ρατσισμός στην χριστιανική θρησκεία δεν είναι κάτι το τυχαίο ή κάποιες εξαιρέσεις αλλά είναι από τα βασικότερα συστατικά και ιδιαίτερα χαρακτηριστικά αυτής της θρησκείας, ενώ τα δύο ιερά της βιβλία, κάλλιστα μπορούν να χαρακτηριστούν ως το πρώτο μανιφέστο του ρατσισμού και της μισαλλοδοξίας.
Η ανωτερότητα του περιούσιου λαού του θεού Γιαχβέ έναντι όλων των άλλων εθνών είναι κυρίαρχη ιδεολογία και στην Κ.Διαθήκη, ιδίως μέσα από τα κείμενα του Παύλου, ενώ το μισαλλόδοξο και εκδικητικό πνεύμα της Π.Δ. κυριαρχεί κι εδώ με κορυφαίο κείμενο αυτό της Αποκάλυψης του Ιωάννου
Αποκάλυψις Β΄ στ.6
«να μισείς τους Νικολαϊτες τους οποίους κι εγώ (Ιησούς) μισώ»
στο Γ΄ στ. 16
«επειδή στην πίστη σου είσαι χλιαρός θα σε ξεράσω από το στόμα μου»
τι Θεός της αγάπης είναι αυτός που ζηλεύει, μισεί και γίνεται αηδιαστικός ξερνώντας όχι μόνον τους απίστους αλλά και τους πιστούς που κατά τη γνώμη του δεν είναι και τόσο θερμοί!!!
Στο ΣΤ ΄ στ. 3-4-5
« έδωσε άδεια ο Θεός να πάρει την ειρήνη από την γη και οι άνθρωποι να αλληλοσφαχθούν κι έδωσε μάχαιρα μεγάλη κι έριξε πείνα και λιμούς για να φονευθεί το εν τέταρτο των κατοίκων της γης»
το ίδιο σκηνικό φυσικά κυριαρχεί σε όλη την Αποκάλυψη. Σε αυτό το θεόπνευστο έργο κυριαρχούν φόνοι, σφαγές, λιμοί, σεισμοί, φωτιά, βασανισμοί και άλλα τέτοια υπέροχα γεμάτα αγάπη και πνευματικότητα. Όπως βλέπετε ο Θεός της αγάπης όχι μόνον στην Π.Διαθήκη αλλά και στην Καινή έχει μια ιδιαίτερη κλήση στις σφαγές των απίστων.
Στο κεφ. Β 20-23
Μιλάει για την δράση κάποιας ιέρειας των εθνικών η οποία ενοχλεί πολύ τον Γιαχβέ αφού δημιουργεί σύγχυση στους πιστούς του «και τα παιδιά της θα τα φονεύσω» ενώ λίγο παρακάτω στιχ. 26-29 θριαμβεύει για ακόμη μια φορά το πνεύμα της εκδικητικότητας «και όποιος παραμείνει πιστός μου θα έχει εξουσία επί των εθνών και θα τους καθυποτάξει με ράβδο σιδερένια όπως τα κεραμεικά γίνονται θρύψαλα»
Κάτι ανάλογο φαίνεται και στο κατά Λουκάν κεφ. Ιθ΄ 27
«σας λέω ότι σε όποιον έχει θα του δωθούν και από εκείνον που δεν έχει θα του πάρουν και αυτό που έχει αλλά τους εχθρούς μου που δεν με ήθελαν να βασιλεύσω πάνω τους οδηγείστε τους εδώ και κατασφάξτε τους μπροστά μου» αμφιβάλλει κανείς για το ποιοι ήταν οι ηθικοί αυτουργοί των εγκλημάτων που διέπραξαν οι χριστιανοί εναντίον της ανθρωπότητας. Για όλα τα εκατομμύρια σφαγιασμένων αθώων ελλήνων, αφρικανών, ινδιάνων, αιρετικών στο Βυζάντιο και την Μεσαιωνική Ευρώπη, θα πρέπει κάποια μέρα αυτή η θρησκεία να απολογηθεί στην ανθρωπότητα και να στιγματιστεί αιωνίως ως την πλέον εγκληματική ιδεολογία μαζί με τον ιουδαϊσμό, τον ισλαμισμό, το ναζισμό τον σταλινισμό
επίσης στο κατά Ματθαίον Ι στ.32-42 όπου ο Ιησούς φέρεται να λέει
«όποιος δεν με πιστεύει ως Θεό θα τον αρνηθώ, στην γη ήρθα όχι για να φέρω ειρήνη αλλά μάχαιρα και διχασμό, να χωρίσω τους πιστούς μου από τους άπιστους γονείς τους, όποιος αγαπά περισσότερο την μητέρα του ή τον πατέρα του από εμέ δεν είναι άξιος για μένα…» Οποιοσδήποτε έκανε προσηλυτισμό την σήμερον ημέρα κατ’αυτόν τον τρόπο θα γίνονταν θέμα και θέαμα σε όλα τα ΜΜΕ και θα κατέληγε στην φυλακή ή στο ψυχιατρείο
και συνεχίζει
«…όποιος αρνείται να πεθάνει για μένα δεν είναι άξιος για μένα» τι θεός είναι αυτός που ζητά από τα τέκνα του να πεθάνουν όταν μάλιστα οι ίδιοι οι εκλεκτοί του μαθητές Πέτρος και Παύλος δίστασαν να το κάνουν κι όταν ακόμη και ο ίδιος ο Ιησούς αν και θεός δείλιασε μπροστά στον θάνατο και ζήτησε από τον πατέρα του να τον απαλλάξει από αυτό το μαρτύριο. Όταν από την ιστορία γνωρίζουμε πως χιλιάδες επώνυμοι ή ανώνυμοι που δεν ήταν θεοί ούτε εκλεκτοί του θεού, από τους τριακόσιους του Λεωνίδα και τον Σωκράτη μέχρι το έπος του ΄40 δεν δίστασαν ούτε στιγμή να πεθάνουν για τα ιδανικά τους!
Στο Ιβ΄ στ. 30 λέει πως
«όποιος δεν είναι μαζί μου είναι εχθρός μου» ακριβώς αυτά είναι τα λόγια που είπε και ο πρόεδρος των ΗΠΑ, ο κύριος Μπους μετά την 11η Σεπτεμβρίου «όποιος δεν είναι μαζί μας είναι με τους τρομοκράτες»
και στο Η΄ στ.42
ο Ιησούς στερεί το δικαίωμα σε έναν από τους μαθητές του να κηδέψει τον πατέρα του διότι ήταν άπιστος. Τι Θεός της αγάπης είναι αυτός που ήλθε να φέρει μάχαιρα, να χωρίσει τα παιδιά από τους γονείς τους και να δηλώνει πως όποιος δεν είναι μαζί του είναι εχθρός του. Αυτός είναι ο ορισμός της μισαλλοδοξίας και του φασισμού και δεν πρέπει να απορούμε γιατί οι χριστιανοί αιματοκύλισαν τον κόσμο στο όνομα του Θεού της «αγάπης».
Στο προς Κορινθίους Ι΄ στ.20-22, φαίνεται ξεκάθαρα τι εννοούν οι χριστιανοί με το αγάπη προς αλλήλους «να μην τρώτε με εθνικούς γιατί προκαλείτε την ζήλια του Θεού»
«σας λέω ότι σε όποιον έχει θα του δωθούν και από εκείνον που δεν έχει θα του πάρουν και αυτό που έχει αλλά τους εχθρούς μου που δεν με ήθελαν να βασιλεύσω πάνω τους οδηγείστε τους εδώ και κατασφάξτε τους μπροστά μου» αμφιβάλλει κανείς για το ποιοι ήταν οι ηθικοί αυτουργοί των εγκλημάτων που διέπραξαν οι χριστιανοί εναντίον της ανθρωπότητας. Για όλα τα εκατομμύρια σφαγιασμένων αθώων ελλήνων, αφρικανών, ινδιάνων, αιρετικών στο Βυζάντιο και την Μεσαιωνική Ευρώπη, θα πρέπει κάποια μέρα αυτή η θρησκεία να απολογηθεί στην ανθρωπότητα και να στιγματιστεί αιωνίως ως την πλέον εγκληματική ιδεολογία μαζί με τον ιουδαϊσμό, τον ισλαμισμό, το ναζισμό τον σταλινισμό
επίσης στο κατά Ματθαίον Ι στ.32-42 όπου ο Ιησούς φέρεται να λέει
«όποιος δεν με πιστεύει ως Θεό θα τον αρνηθώ, στην γη ήρθα όχι για να φέρω ειρήνη αλλά μάχαιρα και διχασμό, να χωρίσω τους πιστούς μου από τους άπιστους γονείς τους, όποιος αγαπά περισσότερο την μητέρα του ή τον πατέρα του από εμέ δεν είναι άξιος για μένα…» Οποιοσδήποτε έκανε προσηλυτισμό την σήμερον ημέρα κατ’αυτόν τον τρόπο θα γίνονταν θέμα και θέαμα σε όλα τα ΜΜΕ και θα κατέληγε στην φυλακή ή στο ψυχιατρείο
και συνεχίζει
«…όποιος αρνείται να πεθάνει για μένα δεν είναι άξιος για μένα» τι θεός είναι αυτός που ζητά από τα τέκνα του να πεθάνουν όταν μάλιστα οι ίδιοι οι εκλεκτοί του μαθητές Πέτρος και Παύλος δίστασαν να το κάνουν κι όταν ακόμη και ο ίδιος ο Ιησούς αν και θεός δείλιασε μπροστά στον θάνατο και ζήτησε από τον πατέρα του να τον απαλλάξει από αυτό το μαρτύριο. Όταν από την ιστορία γνωρίζουμε πως χιλιάδες επώνυμοι ή ανώνυμοι που δεν ήταν θεοί ούτε εκλεκτοί του θεού, από τους τριακόσιους του Λεωνίδα και τον Σωκράτη μέχρι το έπος του ΄40 δεν δίστασαν ούτε στιγμή να πεθάνουν για τα ιδανικά τους!
Στο Ιβ΄ στ. 30 λέει πως
«όποιος δεν είναι μαζί μου είναι εχθρός μου» ακριβώς αυτά είναι τα λόγια που είπε και ο πρόεδρος των ΗΠΑ, ο κύριος Μπους μετά την 11η Σεπτεμβρίου «όποιος δεν είναι μαζί μας είναι με τους τρομοκράτες»
και στο Η΄ στ.42
ο Ιησούς στερεί το δικαίωμα σε έναν από τους μαθητές του να κηδέψει τον πατέρα του διότι ήταν άπιστος. Τι Θεός της αγάπης είναι αυτός που ήλθε να φέρει μάχαιρα, να χωρίσει τα παιδιά από τους γονείς τους και να δηλώνει πως όποιος δεν είναι μαζί του είναι εχθρός του. Αυτός είναι ο ορισμός της μισαλλοδοξίας και του φασισμού και δεν πρέπει να απορούμε γιατί οι χριστιανοί αιματοκύλισαν τον κόσμο στο όνομα του Θεού της «αγάπης».
Στο προς Κορινθίους Ι΄ στ.20-22, φαίνεται ξεκάθαρα τι εννοούν οι χριστιανοί με το αγάπη προς αλλήλους «να μην τρώτε με εθνικούς γιατί προκαλείτε την ζήλια του Θεού»
ενώ σε κάποιο άλλο σημείο λέει «όποιος δεν είναι με τον Χριστό είναι ανάθεμα» ακόμη μερικά σοφά και θεόπνευστα λόγια που φανερώνουν μισαλλοδοξία αλλά κι έναν Θεό ζηλόφθων!
Α΄ Ιωάννου β στ.22 και δ στ.3
«αυτός που αρνείται τον Χριστό είναι αντίχριστος» ακόμη μία μισαλλόδοξη ρήση της Καινής Διαθήκης η οποία μπορεί να θεωρηθεί μεταξύ άλλων η ηθικός αυτουργός όλων των μετέπειτα εγκλημάτων που διέπραξαν οι χριστιανοί.
Αφού ο αντίχριστος ως το απόλυτο Κακό πρέπει να ξεριζωθεί με κάθε τρόπο κι εφόσον όσοι δεν είναι χριστιανοί είναι αντίχριστοι αξίζουν να πάθουν όσα και ο διάβολος, να καούν στην πυρά όπως άλλωστε. κι έγινε!
Οι χριστιανοί στο ερώτημα γιατί ο Θεός επέλεξε έναν και μόνο λαό ως τον εκλεκτό του, συνήθως απαντούν ότι αυτός ο λαός δηλαδή ο Ισραήλ, δεν στάθηκε άξιος της εμπιστοσύνης του και γι’αυτό μέσω των αποστόλων θα στρεφόταν και θα «φώτιζε» όλα τα έθνη;;; Τότε γιατί δεν φανερώνονταν σε όλα τα έθνη εξ αρχής; και αλήθεια πως θα φώτιζε τους έλληνες που είχαν Πλάτωνες και Ηράκλειτους;
Όμως εκτός του ότι αυτός ο ισχυρισμός προδίδει έναν Θεό που δεν γνώριζε εξ αρχής πως ο λαός που ο ίδιος επέλεξε θα τον πρόδιδε, είναι κι εντελώς ανυπόστατος αφού όπως θα δούμε ο ίδιος ρατσισμός περί περιούσιου λαού είναι πανταχού παρόν και στην Κ.Διαθήκη.
Στο κατά Μάρκον κεφ.Ζ στ.24-30 μένουμε άναυδοι από την αγάπη του Ιησού όταν μία γυναίκα γονατιστή του ζήτησε να βοηθήσει την κόρη της που είχε πνεύμα ακάθαρτο
«η κόρη ήταν Ελληνίδα στην θρησκεία και Συροφοινίκισα στην καταγωγή και τον παρακάλεσε να βγάλει από μέσα της το δαιμόνιο. Ο δε Ιησούς της είπε: άφησε πρώτα να χορτάσουν τα τέκνα δηλαδή ο λαός του Θεού, ο Ισραήλ, διότι δεν είναι σωστό να πάρει κανείς το ψωμί των παιδιών και να το ρίξει στα σκυλιά δηλαδή τους Έλληνες, κι εκείνη του αποκρίθηκε: ναι Κύριε δέχομαι ότι είμαι σκυλί και τα σκυλιά κάτω από το τραπέζι τρώγουν από τα ψίχουλα των παιδιών, μας φτάνουν τα ψιχουλά σου.
Και ο Ιησούς της είπε πως για αυτόν τον λόγο που δείχνει ταπείνωση η κόρη έχει θεραπευτεί»
Α΄ Ιωάννου β στ.22 και δ στ.3
«αυτός που αρνείται τον Χριστό είναι αντίχριστος» ακόμη μία μισαλλόδοξη ρήση της Καινής Διαθήκης η οποία μπορεί να θεωρηθεί μεταξύ άλλων η ηθικός αυτουργός όλων των μετέπειτα εγκλημάτων που διέπραξαν οι χριστιανοί.
Αφού ο αντίχριστος ως το απόλυτο Κακό πρέπει να ξεριζωθεί με κάθε τρόπο κι εφόσον όσοι δεν είναι χριστιανοί είναι αντίχριστοι αξίζουν να πάθουν όσα και ο διάβολος, να καούν στην πυρά όπως άλλωστε. κι έγινε!
Οι χριστιανοί στο ερώτημα γιατί ο Θεός επέλεξε έναν και μόνο λαό ως τον εκλεκτό του, συνήθως απαντούν ότι αυτός ο λαός δηλαδή ο Ισραήλ, δεν στάθηκε άξιος της εμπιστοσύνης του και γι’αυτό μέσω των αποστόλων θα στρεφόταν και θα «φώτιζε» όλα τα έθνη;;; Τότε γιατί δεν φανερώνονταν σε όλα τα έθνη εξ αρχής; και αλήθεια πως θα φώτιζε τους έλληνες που είχαν Πλάτωνες και Ηράκλειτους;
Όμως εκτός του ότι αυτός ο ισχυρισμός προδίδει έναν Θεό που δεν γνώριζε εξ αρχής πως ο λαός που ο ίδιος επέλεξε θα τον πρόδιδε, είναι κι εντελώς ανυπόστατος αφού όπως θα δούμε ο ίδιος ρατσισμός περί περιούσιου λαού είναι πανταχού παρόν και στην Κ.Διαθήκη.
Στο κατά Μάρκον κεφ.Ζ στ.24-30 μένουμε άναυδοι από την αγάπη του Ιησού όταν μία γυναίκα γονατιστή του ζήτησε να βοηθήσει την κόρη της που είχε πνεύμα ακάθαρτο
«η κόρη ήταν Ελληνίδα στην θρησκεία και Συροφοινίκισα στην καταγωγή και τον παρακάλεσε να βγάλει από μέσα της το δαιμόνιο. Ο δε Ιησούς της είπε: άφησε πρώτα να χορτάσουν τα τέκνα δηλαδή ο λαός του Θεού, ο Ισραήλ, διότι δεν είναι σωστό να πάρει κανείς το ψωμί των παιδιών και να το ρίξει στα σκυλιά δηλαδή τους Έλληνες, κι εκείνη του αποκρίθηκε: ναι Κύριε δέχομαι ότι είμαι σκυλί και τα σκυλιά κάτω από το τραπέζι τρώγουν από τα ψίχουλα των παιδιών, μας φτάνουν τα ψιχουλά σου.
Και ο Ιησούς της είπε πως για αυτόν τον λόγο που δείχνει ταπείνωση η κόρη έχει θεραπευτεί»
Η ίδια περιγραφή, αυτή την φορά με μια Χανανέα γυναίκα, υπάρχει και στο κατά Ματθαίον Ιε΄ 21-28
Τι ντροπή για το ανθρώπινο γένος να πιστεύει πως τέτοια μισαλλόδοξα και ρατσιστικά δόγματα είναι λόγια του Θεού.
Τα έθνη θεωρούνται σκυλιά που πρέπει να τρώγουν από τα ψίχουλα των ιουδαίων.
Ο Χριστός όχι μόνον αποκαλεί αυτές τις δύστυχες γυναίκες σκυλιά αλλά ο φιλεύσπλαχνος Κύριος θεραπεύει τις κόρες τους όταν αυτές δηλώνουν πλήρη υποταγή και ταπεινώνονται στο λαό του Ισραήλ.
Ο Ιησούς αποκαλεί σκυλιά που οφείλουν να τρώνε από τα ψίχουλα των ιουδαίων και να δηλώνουν και την υποταγή τους σε αυτούς, όλα τα άλλα έθνη και ιδιαίτερα τους έχοντες ελληνική παιδεία.
Κατά Ιωάννην Δ. στ. 20-22
«εμείς οι Ιουδαίοι προσκυνούμε εκείνον που γνωρίζουμε περισσότερο από κάθε άλλον λαό γιατί ο Μεσσίας που θα σώσει τον κόσμο Ιουδαίος είναι»
όπως βλέπουμε οι απόστολοι δεν απεμπόλησαν την ιδέα της ανωτερότητας της φυλής τους κι εκτός αυτού βλέπουμε πως και ο Θεός έχει εθνικότητα και φυσικά είναι ιουδαϊκή.
Στις Πράξεις του Παύλου
Συνεχώς επαναλαμβάνεται από τον Παύλο η φράση:
«ο Θεός του Αβραάμ και του Ισαάκ, ο Θεός των προγόνων μας…» Ο Θεός των προγόνων μας όχι ο Θεός όλων των λαών και μάλιστα τι αγίους και σοφούς προγόνους που εκπόρνευαν τις γυναίκες τους, πουλούσαν ως δούλους τ’αδέλφια τους κ.α. (βλ. Π.Διαθήκη) και το ρατσιστικό παραλήρημα του Παύλου συνεχίζεται
Στο Ιγ στ.14
Ο Παύλος ομιλών προς τους Ιουδαίους στην Αντιόχεια τους λέει «Ο Θεός του προνομιούχου αυτού λαού που εξέλεξε τους προγόνους μας κι αφού εξόντωσε 7 έθνη μας έδωσε κληρονομιά την χώρα της Χανάν» όπως γίνεται αντιληπτό ο Παύλος και κατ’επέκταση η Κ.Δ. επικροτεί και υπερηφανεύεται για τις σφαγές που διέπραξε ο Θεός της Π.Δ. προς χάριν των ιουδαίων
ενώ στο Στ στ. 17-18 κατηγορεί τα άλλα έθνη ως σατανιστές
«τα έθνη λατρεύουν τον Σατανά» και φυσικά όλοι γνωρίζουμε ποια πρέπει να είναι η τύχη του Σατανά και των λατρών του, η πυρά! Οπότε σύμφωνα με τον Παύλο αν τα άλλα έθνη δεν προσκυνήσουν τον Θεό των ιουδαίων, είναι σατανιστές και φυσικά θα πρέπει να τιμωρηθούν όπως τους αρμόζει.
και στη συνέχεια ο Παύλος εκφράζει τις απόψεις του για τους Έλληνες
Α στ.26 –32
«επειδή λάτρευσαν την κτίση και όχι τον κτίστη γι’ αυτό ο Θεός επέτρεψε να παραδωθούν σε ατιμωτικά πάθη, οι γυναίκες τους εξευτελίσθησαν με παρά φύσιν ασέλγειες, το ίδιο και οι άνδρες. Ο Θεός τους εγκατέλειψε και παραδόθηκαν σε νου ανίκανο να διακρίνει το αληθές και το ορθό και γι’ αυτό πράττουν ανήθικα έργα κι έτσι κυριεύθηκαν και γέμισαν με κάθε είδους αμαρτίες, πορνεία, πονηρία, πλεονεξία, κακία, είναι αλαζόνες υβριστές εφευρέτες κακών, γεμάτοι φθόνο, υπερήφανοι, απειθούν στους γονείς τους, ασύνετοι, ανελεήμονες…»
Τι ντροπή για το ανθρώπινο γένος να πιστεύει πως τέτοια μισαλλόδοξα και ρατσιστικά δόγματα είναι λόγια του Θεού.
Τα έθνη θεωρούνται σκυλιά που πρέπει να τρώγουν από τα ψίχουλα των ιουδαίων.
Ο Χριστός όχι μόνον αποκαλεί αυτές τις δύστυχες γυναίκες σκυλιά αλλά ο φιλεύσπλαχνος Κύριος θεραπεύει τις κόρες τους όταν αυτές δηλώνουν πλήρη υποταγή και ταπεινώνονται στο λαό του Ισραήλ.
Ο Ιησούς αποκαλεί σκυλιά που οφείλουν να τρώνε από τα ψίχουλα των ιουδαίων και να δηλώνουν και την υποταγή τους σε αυτούς, όλα τα άλλα έθνη και ιδιαίτερα τους έχοντες ελληνική παιδεία.
Κατά Ιωάννην Δ. στ. 20-22
«εμείς οι Ιουδαίοι προσκυνούμε εκείνον που γνωρίζουμε περισσότερο από κάθε άλλον λαό γιατί ο Μεσσίας που θα σώσει τον κόσμο Ιουδαίος είναι»
όπως βλέπουμε οι απόστολοι δεν απεμπόλησαν την ιδέα της ανωτερότητας της φυλής τους κι εκτός αυτού βλέπουμε πως και ο Θεός έχει εθνικότητα και φυσικά είναι ιουδαϊκή.
Στις Πράξεις του Παύλου
Συνεχώς επαναλαμβάνεται από τον Παύλο η φράση:
«ο Θεός του Αβραάμ και του Ισαάκ, ο Θεός των προγόνων μας…» Ο Θεός των προγόνων μας όχι ο Θεός όλων των λαών και μάλιστα τι αγίους και σοφούς προγόνους που εκπόρνευαν τις γυναίκες τους, πουλούσαν ως δούλους τ’αδέλφια τους κ.α. (βλ. Π.Διαθήκη) και το ρατσιστικό παραλήρημα του Παύλου συνεχίζεται
Στο Ιγ στ.14
Ο Παύλος ομιλών προς τους Ιουδαίους στην Αντιόχεια τους λέει «Ο Θεός του προνομιούχου αυτού λαού που εξέλεξε τους προγόνους μας κι αφού εξόντωσε 7 έθνη μας έδωσε κληρονομιά την χώρα της Χανάν» όπως γίνεται αντιληπτό ο Παύλος και κατ’επέκταση η Κ.Δ. επικροτεί και υπερηφανεύεται για τις σφαγές που διέπραξε ο Θεός της Π.Δ. προς χάριν των ιουδαίων
ενώ στο Στ στ. 17-18 κατηγορεί τα άλλα έθνη ως σατανιστές
«τα έθνη λατρεύουν τον Σατανά» και φυσικά όλοι γνωρίζουμε ποια πρέπει να είναι η τύχη του Σατανά και των λατρών του, η πυρά! Οπότε σύμφωνα με τον Παύλο αν τα άλλα έθνη δεν προσκυνήσουν τον Θεό των ιουδαίων, είναι σατανιστές και φυσικά θα πρέπει να τιμωρηθούν όπως τους αρμόζει.
και στη συνέχεια ο Παύλος εκφράζει τις απόψεις του για τους Έλληνες
Α στ.26 –32
«επειδή λάτρευσαν την κτίση και όχι τον κτίστη γι’ αυτό ο Θεός επέτρεψε να παραδωθούν σε ατιμωτικά πάθη, οι γυναίκες τους εξευτελίσθησαν με παρά φύσιν ασέλγειες, το ίδιο και οι άνδρες. Ο Θεός τους εγκατέλειψε και παραδόθηκαν σε νου ανίκανο να διακρίνει το αληθές και το ορθό και γι’ αυτό πράττουν ανήθικα έργα κι έτσι κυριεύθηκαν και γέμισαν με κάθε είδους αμαρτίες, πορνεία, πονηρία, πλεονεξία, κακία, είναι αλαζόνες υβριστές εφευρέτες κακών, γεμάτοι φθόνο, υπερήφανοι, απειθούν στους γονείς τους, ασύνετοι, ανελεήμονες…»
εκπληκτικό, οι Έλληνες με την φιλοσοφία και τις επιστήμες έχουν νου ανίκανο, είναι πόρνοι, γεμάτοι φθόνο. Μήπως ο Παύλος είχε κατά νου τους αγίους προγόνους του Μωυσή και Αβραάμ; αυτούς που δυστυχώς και οι νεοέλληνες θεωρούν προπάτορές τους. Είτε μας αρέσει είτε όχι και η Καινή Διαθήκη όπως και η Παλαιά είναι ένα μανιφέστο του ιουδαϊκού ρατσισμού που προάγει την μισαλλοδοξία
στο κεφ. Γ΄ στ. 1-4 λέει πως
«οι ιουδαίοι έχουν πλεονέκτημα έναντι των άλλων εθνών γιατί κρίθηκαν άξιοι της εμπιστοσύνης του Θεού και αυτό δεν θα εκμηδενιστεί ποτέ»
Προς Γαλάτας Β΄ στ. 15
«εμείς είμαστε φύσει Ιουδαίοι κι όχι εξ εθνών αμαρτωλοί» είναι ντροπή κι εξευτελισμός για κάθε ανθρώπινο ον να πιστεύει πως ο ίδιος ο Θεός θεωρεί όλα τα έθνη του κόσμου μυσαρά και αναλώσιμα για χάρη του εκλεκτού του λαού, του Ισραήλ!
Ο ρατσιστής Παύλος όταν κάνει περιοδείες υποτίθεται για να κηρύξει το λόγο του Θεού στα έθνη, τον βλέπουμε σε όλες ανεξαιρέτως τις πόλεις που επισκέπτεται να κάνει κήρυγμα- προπαγάνδα για την ανωτερότητα της Ιουδαϊκής φυλής στους Ιουδαίους και μόνον εντός των συναγωγών κι όχι φυσικά σε δημόσιους χώρους όπου θα μπορούσαν να ακούσουν τον λόγο του θεού όλοι οι άνθρωποι. Όπως οι αγορές που ως γνωστόν την εποχή εκείνη ήταν το μέρος όπου όλοι οι φιλόσοφοι και μη, εξέφραζαν ελευθέρως τις ιδέες τους. Είναι λογικό λοιπόν αυτό το ρατσιστικό και μισαλλόδοξο κήρυγμα να περιορίζετο μόνον μεταξύ των Ιουδαίων.
Αι πράξεις Ιγ στ.26
«άνδρες αδελφοί τέκνα του Αβραάμ που κατοικείται μακριά από την χώρα των προγόνων μας σε σας φέρω το κήρυγμα του Ιησού γιατί οι κατοικούντες στην Ιερουσαλήμ τον αγνόησαν» Γίνεται αμέσως αντιληπτό πως σκοπός της περιοδείας του στα άλλα έθνη ήταν να συναντήσει τους εκεί διαβιούντες ιουδαίους, όμως όταν κι αυτοί τον αρνήθηκαν τότε και μόνον τότε στράφηκε προς τα έθνη.
Αι πράξεις Ιγ στ. 46 και Ιη στ. 4-6
«σε εσάς τους Ιουδαίους ήθελε ο Θεός να κηρυχθεί ο λόγος του, όμως αφού εσείς δεν τον δέχεσθαι στρεφόμεθα στους εθνικούς». Όμως ακόμη και τότε η ρατσιστική του ιδεολογία περί ανωτερότητας των ιουδαίων έναντι των άλλων εθνών θα συνεχιστεί
Προς Ρωμαίους Α΄ στ. 16
«η σωτηρία θα δοθεί εις κάθε ιουδαίο πρώτα και μετά στους εθνικούς»
«εμείς είμαστε φύσει Ιουδαίοι κι όχι εξ εθνών αμαρτωλοί» είναι ντροπή κι εξευτελισμός για κάθε ανθρώπινο ον να πιστεύει πως ο ίδιος ο Θεός θεωρεί όλα τα έθνη του κόσμου μυσαρά και αναλώσιμα για χάρη του εκλεκτού του λαού, του Ισραήλ!
Ο ρατσιστής Παύλος όταν κάνει περιοδείες υποτίθεται για να κηρύξει το λόγο του Θεού στα έθνη, τον βλέπουμε σε όλες ανεξαιρέτως τις πόλεις που επισκέπτεται να κάνει κήρυγμα- προπαγάνδα για την ανωτερότητα της Ιουδαϊκής φυλής στους Ιουδαίους και μόνον εντός των συναγωγών κι όχι φυσικά σε δημόσιους χώρους όπου θα μπορούσαν να ακούσουν τον λόγο του θεού όλοι οι άνθρωποι. Όπως οι αγορές που ως γνωστόν την εποχή εκείνη ήταν το μέρος όπου όλοι οι φιλόσοφοι και μη, εξέφραζαν ελευθέρως τις ιδέες τους. Είναι λογικό λοιπόν αυτό το ρατσιστικό και μισαλλόδοξο κήρυγμα να περιορίζετο μόνον μεταξύ των Ιουδαίων.
Αι πράξεις Ιγ στ.26
«άνδρες αδελφοί τέκνα του Αβραάμ που κατοικείται μακριά από την χώρα των προγόνων μας σε σας φέρω το κήρυγμα του Ιησού γιατί οι κατοικούντες στην Ιερουσαλήμ τον αγνόησαν» Γίνεται αμέσως αντιληπτό πως σκοπός της περιοδείας του στα άλλα έθνη ήταν να συναντήσει τους εκεί διαβιούντες ιουδαίους, όμως όταν κι αυτοί τον αρνήθηκαν τότε και μόνον τότε στράφηκε προς τα έθνη.
Αι πράξεις Ιγ στ. 46 και Ιη στ. 4-6
«σε εσάς τους Ιουδαίους ήθελε ο Θεός να κηρυχθεί ο λόγος του, όμως αφού εσείς δεν τον δέχεσθαι στρεφόμεθα στους εθνικούς». Όμως ακόμη και τότε η ρατσιστική του ιδεολογία περί ανωτερότητας των ιουδαίων έναντι των άλλων εθνών θα συνεχιστεί
Προς Ρωμαίους Α΄ στ. 16
«η σωτηρία θα δοθεί εις κάθε ιουδαίο πρώτα και μετά στους εθνικούς»
Ια στ. 11-12, 25-28
«η πτώση των ιουδαίων είναι ευεργέτημα και πλούτος για τους εθνικούς για να σωθούν, πόσο μάλλον δε όταν όλοι οι ιουδαίοι επιστρέψουν στη βασιλεία του ουρανού…ως ότου εισέλθει στη βασιλεία ο αριθμός των εθνικών που έχει ορίσει ο Θεός και τότε θα σωθεί στο συνολό του ο Ισραηλίτικος λαός κι αφού έλθει εκ της Σιών θα τους ελευθερώσει, οι ιουδαίοι απίστισαν για τους εθνικούς για να σωθούν και αυτοί, όμως οι ιουδαίοι είναι έτσι κι αλλιώς αγαπητοί από τον Θεό δια τους πατέρες εκ των οποίων κατάγονται» όπως καταλαβαίνετε ο θεός Γιαχβέ, ο θεός του Παύλου είναι γενάρχης των ιουδαίων οι οποίοι κάνουν την χάρη και σε όλους τους άλλους λαούς να γίνου δεχτοί στην βασιλεία των ουρανών η οποία όμως πριν και πάνω από όλους ανήκει στους ιουδαίους.
Το αποκορύφωμα όλου αυτού του ρατσιστικού παραληρήματος βρίσκεται στο Ιε στ. 25 όπου ο Παύλος μαζεύει χρήματα από χριστιανούς μη ιουδαϊκής καταγωγής για να τα στείλει στους ιουδαίους στην Ιερουσαλήμ διότι «αφού οι εθνικοί ωφελήθηκαν από τις πνευματικές δωρεές των ιουδαίων τότε και οι εθνικοί οφείλουν να τους υπηρετίσουν στις σωματικές τους ανάγκες»!!!
«η πτώση των ιουδαίων είναι ευεργέτημα και πλούτος για τους εθνικούς για να σωθούν, πόσο μάλλον δε όταν όλοι οι ιουδαίοι επιστρέψουν στη βασιλεία του ουρανού…ως ότου εισέλθει στη βασιλεία ο αριθμός των εθνικών που έχει ορίσει ο Θεός και τότε θα σωθεί στο συνολό του ο Ισραηλίτικος λαός κι αφού έλθει εκ της Σιών θα τους ελευθερώσει, οι ιουδαίοι απίστισαν για τους εθνικούς για να σωθούν και αυτοί, όμως οι ιουδαίοι είναι έτσι κι αλλιώς αγαπητοί από τον Θεό δια τους πατέρες εκ των οποίων κατάγονται» όπως καταλαβαίνετε ο θεός Γιαχβέ, ο θεός του Παύλου είναι γενάρχης των ιουδαίων οι οποίοι κάνουν την χάρη και σε όλους τους άλλους λαούς να γίνου δεχτοί στην βασιλεία των ουρανών η οποία όμως πριν και πάνω από όλους ανήκει στους ιουδαίους.
Το αποκορύφωμα όλου αυτού του ρατσιστικού παραληρήματος βρίσκεται στο Ιε στ. 25 όπου ο Παύλος μαζεύει χρήματα από χριστιανούς μη ιουδαϊκής καταγωγής για να τα στείλει στους ιουδαίους στην Ιερουσαλήμ διότι «αφού οι εθνικοί ωφελήθηκαν από τις πνευματικές δωρεές των ιουδαίων τότε και οι εθνικοί οφείλουν να τους υπηρετίσουν στις σωματικές τους ανάγκες»!!!
Δεν υπάρχει μεγαλύτερος εξευτελισμός για το ανθρώπινο είδος ούτε μεγαλύτερη ανοησία και δουλοπρέπεια από το να δέχεται παθητικά τέτοια ρατσιστικά δόγματα ως δήθεν θεόπνευστες προσταγές. Να δέχεται ότι είναι μιαρός και απόβλητος που οφείλει την σωτηρία του στην μεγαλοψυχία του εκλεκτού λαού του θεού Γιαχβέ, του θεού των ιουδαίων, τους οποίους οφείλει να τους υπηρετεί. Είναι ντροπή κι εξευτελισμός για οποιονδήποτε κάτοικο του πλανήτη να δέχεται ως πίστη του τέτοια ρατσιστικά παραληρήματα!
Στην μοναδική πόλη που θα μιλήσει ο Παύλος δημοσίως μπροστά σε μη ιουδαίους, θα είναι η Αθήνα.
Όμως στο Ιζ στ.16-34 θα δούμε πως ο Παύλος:
«… διελέγετο εις την συναγωγή και τυχαία στην αγορά μίλησε με κάποιους στωϊκούς οι οποίοι τον οδήγησαν στον Άρειο Πάγο» το συμπέρασμα που βγαίνει είναι πως ο Παύλος κήρυττε τον λόγο του Θεού πάλι μόνον στους Ιουδαίους στην συναγωγή και δεν είχε σκοπό να «φωτίσει» και τους εθνικούς αφού
«…ο Παύλος στην Αθήνα εξωργίζετο γιατί έβλεπε παντού είδωλα…» και όλως τυχαίως τον άκουσαν κάποιοι στωϊκοί, άνθρωποι δηλαδή με υψηλοτάτη παιδεία οι οποίοι έκπληκτοι από τις ανοησίες που άκουγαν, τον οδήγησαν στον Άρειο Πάγο δηλαδή στο μέρος που δικάζονταν οι χειρότεροι εγκληματίες. Το ένστικτο των Αθηναίων δεν έπεφτε έξω αφού πράγματι είχαν μπροστά τους τον ηθικό αυτουργό εκατομμυρίων εγκλημάτων που θα διέπρατταν οι χριστιανοί τους επόμενους αιώνες.
Εκεί ο Παύλος με περίσσια υποκρισία θα αποκαλέσει τους Αθηναίους ευσεβέστατους ενώ λίγο πριν εξωργίζετο με αυτούς. Φυσικά οι υψηλοτάτου παιδείας Αθηναίοι ακούγοντας το κήρυγμα του Παύλου έβαλαν τα γέλια με τις ανοησίες που άκουσαν «…ακούγοντας τον λόγο αυτού τον περιγελούσαν»
Στην μοναδική πόλη που θα μιλήσει ο Παύλος δημοσίως μπροστά σε μη ιουδαίους, θα είναι η Αθήνα.
Όμως στο Ιζ στ.16-34 θα δούμε πως ο Παύλος:
«… διελέγετο εις την συναγωγή και τυχαία στην αγορά μίλησε με κάποιους στωϊκούς οι οποίοι τον οδήγησαν στον Άρειο Πάγο» το συμπέρασμα που βγαίνει είναι πως ο Παύλος κήρυττε τον λόγο του Θεού πάλι μόνον στους Ιουδαίους στην συναγωγή και δεν είχε σκοπό να «φωτίσει» και τους εθνικούς αφού
«…ο Παύλος στην Αθήνα εξωργίζετο γιατί έβλεπε παντού είδωλα…» και όλως τυχαίως τον άκουσαν κάποιοι στωϊκοί, άνθρωποι δηλαδή με υψηλοτάτη παιδεία οι οποίοι έκπληκτοι από τις ανοησίες που άκουγαν, τον οδήγησαν στον Άρειο Πάγο δηλαδή στο μέρος που δικάζονταν οι χειρότεροι εγκληματίες. Το ένστικτο των Αθηναίων δεν έπεφτε έξω αφού πράγματι είχαν μπροστά τους τον ηθικό αυτουργό εκατομμυρίων εγκλημάτων που θα διέπρατταν οι χριστιανοί τους επόμενους αιώνες.
Εκεί ο Παύλος με περίσσια υποκρισία θα αποκαλέσει τους Αθηναίους ευσεβέστατους ενώ λίγο πριν εξωργίζετο με αυτούς. Φυσικά οι υψηλοτάτου παιδείας Αθηναίοι ακούγοντας το κήρυγμα του Παύλου έβαλαν τα γέλια με τις ανοησίες που άκουσαν «…ακούγοντας τον λόγο αυτού τον περιγελούσαν»
στο προς Κορινθίους Α΄ στ.22-26 ο Παύλος λέει
«οι Έλληνες ζητούν σοφία όμως ο Θεός επέλεξε τους μωρούς κι ανόητους για να ντροπιάσει τους σοφούς και τα μη όντα να καταργήσουν τα όντα»
«οι Έλληνες ζητούν σοφία όμως ο Θεός επέλεξε τους μωρούς κι ανόητους για να ντροπιάσει τους σοφούς και τα μη όντα να καταργήσουν τα όντα»
ενώ στο προς Κολασαείς Β΄ στ. 8-9
«η φιλοσοφία είναι απάτη σύμφυτη με τα στοιχεία του Κόσμου κι όχι του Χριστού»
Πως θα ήταν δυνατόν να μην τον περιγελούσαν όταν οι Έλληνες επί αιώνες ήταν γαλουχημένοι με την φιλοσοφία και λάτρευαν την λογική και τους νόμους της Φύσης
Πως αλήθεια να φαινόντουσαν στους έλληνες όλες αυτές οι ανοησίες και οι ύβρεις που ξεστόμιζε εξαιτίας της αγνοιάς του και του ρατσισμού του αυτός ο δυστυχής, όταν για τους έλληνες η φιλοσοφία και η παιδεία ήταν η ίδια η υπαρξή τους. Ήταν το ίδιο το θείο και ξαφνικά ακούν από έναν απίθανο τύπο πως ο Θεός ήρθε για να καταργήσει τη σοφία κι έτσι να τους φωτίσει γιατί πριν ζούσαν στα σκοτάδια. Πως αλλιώς να αντιδρούσαν όταν άκουσαν πως θα γίνει ανάσταση νεκρών, όταν αυτό παραβαίνει κάθε λογική και κάθε νόμο της Φύσης ή όταν άκουσαν πως τα όντα θα γίνουν μη όντα όταν όλοι οι φιλόσοφοι ανεξαιρέτως, δίδασκαν πως τίποτα δεν γεννιέται από το μη ον και τίποτα που υπάρχει δεν καταλήγει στο μη ον.
Όσο για τον άγνωστο θεό στον οποίο υποτίθεται πως ο Παύλος αναφέρθηκε και οι χριστιανοί συχνά αναφέρουν ως επιχείρημα πως δήθεν αφορούσε τον θεό τους, μπορούμε να πούμε πως και αυτή η υπόθεση είναι ακόμη μία απείρου κάλλους ανοησία και ψεύδος των χριστιανών
Οι Έλληνες είχαν αφιερωμένο βωμό στον άγνωστο θεό πρώτον για τις όσες άγνωστες δυνάμεις του Σύμπαντος υπάρχουν και δεν τις γνώριζαν, γιατί οι θεοί των Ελλήνων ήταν οι νόμοι του Σύμπαντος κι ως εκ τούτου δεν ήταν δυνατόν για τον άνθρωπο να τους γνωρίζει όλους, γι’ αυτό και αφιέρωσαν βωμό στις δυνάμεις του Σύμπαντος που δεν γνώριζαν. Επίσης αυτός περιβόητος βωμός υπήρχε στον Πειραιά, μέρος που ο Παύλος δεν επισκέφτηκε και υπήρχε εκεί για τους ξένους που έφταναν στο λιμάνι και ήθελαν να προσευχηθούν στους θεούς τους, κάτι που δείχνει το μεγαλείο και την ελευθερία που διέπει την Φυσιολατρική κοσμοαντίληψη των Ελλήνων.
Φυσικά οι παραπάνω δηλώσεις του Παύλου εναντίον της φιλοσοφίας και των Ελλήνων είναι η φυσική συνέχεια του ανθελληνικού και πολέμιου της γνώσης «πνεύματος» που διέπει την Π. Διαθήκη κι όπως θα δούμε παρακάτω το ιδεολογικό μανιφέστο πάνω στο οποίο στηρίχθηκαν οι χριστιανοί για να κατασφάξουν τους Έλληνες και να αφανίσουν τον πολιτισμό τους.
α. η Ιερά Εξέταση κι ο ανθελληνισμός των Πατέρων της Ορθοδοξίας
Η Ορθοδοξία-Βυζάντιο ήταν υπεύθυνη για το Ολοκαύτωμα των Ελλήνων-οι οποίοι στην συντριπτική τους πλειοψηφία ουδέποτε ασπάστηκαν τον χριστιανισμό-αλλά και για τις σφαγές χιλιάδων άλλων ανθρώπων που είτε ελλήνιζαν-δηλαδή ήταν κοινωνοί της ελληνικής Ιδεολατρικής παιδείας-είτε ήταν χριστιανοί αιρετικοί όπως οι Αρειανοί, οι Νικολαϊτες ,οι εικονομάχοι κ.α. Στο ορθόδοξο βυζάντιο η Ιερά Εξέταση και ο Μεσαίωνας ήταν γεγονός από την γεννησή του και διήρκησε μέχρι…και σήμερα!
Όσο κι αν φαίνεται παράξενο στο κεφάλαιο αυτό θα ξεκινήσουμε κάπως…ανορθόδοξα, κάνοντας αναφορά σε έναν έλληνα-δηλαδή παγανό διανοούμενο-τον Λιβάνιο κι αυτό γιατί εκτός του ότι υπήρξε ο τελευταίος υπερασπιστής του ελληνικού πολιτισμού πριν οριστικά επικρατήσει ο χριστιανορθδόδοξος Μεσαίωνας, υπήρξε και δάσκαλος των δύο σπουδαιοτέρων πατέρων της Ορθοδοξίας, του Μ.Βασιλείου και του Ι.Χρυσόστομου.
Το ερώτημα που προκύπτει είναι γιατί οι άγιοι πατέρες κατέφυγαν σε έναν ειδωλολάτρη για την μορφωσή τους όταν
α) ο ίδιος ο Παύλος είχε πει πως ο θεός ήρθε να ταπεινώσει τους σοφούς και να δοξάσει τους μωρούς και β) τι ανάγκη είχαν τα φώτα των ειδωλολατρών όταν υποτίθεται ήδη είχαν την θεία επιφοίτηση του αγίου πνεύματος;
Οι περισσότεροι αν όχι όλοι εκ των συγχρόνων ορθόδοξων διανοούμενων προβάλλουν το εντελώς ανυπόστατο επιχείρημα πως αυτό έγινε δήθεν για την σύζευξη του ελληνικού πνεύματος και της χριστιανικής θρησκείας.
Όμως δυστυχώς γι’αυτούς η ιστορία και μάλιστα ακόμη κι αυτή που γράφτηκε από τους ίδιους τους χριστιανούς , τους διαψεύδει και τους καθιστά ένοχους απάτης ή απλώς ανιστόρητους, εμείς θα λέγαμε δολίως ανιστόρητους.
Για να γίνουμε πιο σαφής θα δούμε τι είπαν ή έπραξαν οι λεγόμενοι πατέρες της ορθοδοξίας και οι εκχριστιανισμένοι ρωμαίοι αυτοκράτορες του Βυζαντίου που υπήρξαν και οι θεμελιωτές της Ορθόδοξης παράδοσης.
Ιδού με ποιόν τρόπο εξέφρασαν την ευγνωμοσύνη τους ο Μ.Βασίλειος και ο Ι.Χρυσόστομος προς τον δασκαλό τους Λιβάνιο και ποια ήταν η γνώμη τους για την ελληνική παιδεία.
Ο Μεγάλος Βασίλειος σε μία επιστολή του Λιβάνιου προς αυτόν όπου τον επαινεί για την ομορφιά των λόγων του, απαντά με τον εξής προκλητικό τρόπο[1] «τι άλλο θα έλεγε ένας σοφιστής σαν κι εσένα…το έκανες για να εντυπωσιάσεις τους άλλους…μα εγώ είμαι με την μεριά του Μωυσή και του Ηλία και των ανθρώπων σαν και αυτούς…κι αν κάτι έγινα έχοντας εσένα για δάσκαλο με τον καιρό το ξέχασα»
των ανθρώπων δηλαδή που ήταν υπεύθυνοι για σφαγές αθώων παιδιών, που εκπόρνευαν τις γυναίκες τους και πουλούσαν τα αδέλφια τους.
Να λοιπόν ποια είναι η πνευματική κληρονομιά των αγίων πατέρων και ποιάς παράδοσης ήταν συνέχεια και ιδού με τι ανωτερότητα απαντά ο… κακός ειδωλολάτρης Λιβάνιος «επειδή είσαι δίκαιος άνθρωπος μπορείς να έχεις τα βιβλία αυτών των ανθρώπων που όπως λες είναι καλοί, όμως τα βιβλία των Ελλήνων που είναι οι ρίζες σου, πάντοτε ζουν και θα επιζούν και ο χρόνος δεν θα σε αποκόψει από αυτές ακόμη κι αν δεν τις ποτίζεις» Όμως για να μην υπάρχουν αυταπάτες να πως ομιλεί (Λόγος αρ. 27) ο μεγάλος ιεράρχης για τον ελληνικό πολιτισμό δηλαδή για ότι ο σύγχρονος άνθρωπος θαυμάζει και ο σύγχρονος Έλληνας ορθόδοξος καμαρώνει « οι Ολυμπιακοί αγώνες είναι γιορτές του διαβόλου»
«η φιλοσοφία είναι απάτη σύμφυτη με τα στοιχεία του Κόσμου κι όχι του Χριστού»
Πως θα ήταν δυνατόν να μην τον περιγελούσαν όταν οι Έλληνες επί αιώνες ήταν γαλουχημένοι με την φιλοσοφία και λάτρευαν την λογική και τους νόμους της Φύσης
Πως αλήθεια να φαινόντουσαν στους έλληνες όλες αυτές οι ανοησίες και οι ύβρεις που ξεστόμιζε εξαιτίας της αγνοιάς του και του ρατσισμού του αυτός ο δυστυχής, όταν για τους έλληνες η φιλοσοφία και η παιδεία ήταν η ίδια η υπαρξή τους. Ήταν το ίδιο το θείο και ξαφνικά ακούν από έναν απίθανο τύπο πως ο Θεός ήρθε για να καταργήσει τη σοφία κι έτσι να τους φωτίσει γιατί πριν ζούσαν στα σκοτάδια. Πως αλλιώς να αντιδρούσαν όταν άκουσαν πως θα γίνει ανάσταση νεκρών, όταν αυτό παραβαίνει κάθε λογική και κάθε νόμο της Φύσης ή όταν άκουσαν πως τα όντα θα γίνουν μη όντα όταν όλοι οι φιλόσοφοι ανεξαιρέτως, δίδασκαν πως τίποτα δεν γεννιέται από το μη ον και τίποτα που υπάρχει δεν καταλήγει στο μη ον.
Όσο για τον άγνωστο θεό στον οποίο υποτίθεται πως ο Παύλος αναφέρθηκε και οι χριστιανοί συχνά αναφέρουν ως επιχείρημα πως δήθεν αφορούσε τον θεό τους, μπορούμε να πούμε πως και αυτή η υπόθεση είναι ακόμη μία απείρου κάλλους ανοησία και ψεύδος των χριστιανών
Οι Έλληνες είχαν αφιερωμένο βωμό στον άγνωστο θεό πρώτον για τις όσες άγνωστες δυνάμεις του Σύμπαντος υπάρχουν και δεν τις γνώριζαν, γιατί οι θεοί των Ελλήνων ήταν οι νόμοι του Σύμπαντος κι ως εκ τούτου δεν ήταν δυνατόν για τον άνθρωπο να τους γνωρίζει όλους, γι’ αυτό και αφιέρωσαν βωμό στις δυνάμεις του Σύμπαντος που δεν γνώριζαν. Επίσης αυτός περιβόητος βωμός υπήρχε στον Πειραιά, μέρος που ο Παύλος δεν επισκέφτηκε και υπήρχε εκεί για τους ξένους που έφταναν στο λιμάνι και ήθελαν να προσευχηθούν στους θεούς τους, κάτι που δείχνει το μεγαλείο και την ελευθερία που διέπει την Φυσιολατρική κοσμοαντίληψη των Ελλήνων.
Φυσικά οι παραπάνω δηλώσεις του Παύλου εναντίον της φιλοσοφίας και των Ελλήνων είναι η φυσική συνέχεια του ανθελληνικού και πολέμιου της γνώσης «πνεύματος» που διέπει την Π. Διαθήκη κι όπως θα δούμε παρακάτω το ιδεολογικό μανιφέστο πάνω στο οποίο στηρίχθηκαν οι χριστιανοί για να κατασφάξουν τους Έλληνες και να αφανίσουν τον πολιτισμό τους.
α. η Ιερά Εξέταση κι ο ανθελληνισμός των Πατέρων της Ορθοδοξίας
Η Ορθοδοξία-Βυζάντιο ήταν υπεύθυνη για το Ολοκαύτωμα των Ελλήνων-οι οποίοι στην συντριπτική τους πλειοψηφία ουδέποτε ασπάστηκαν τον χριστιανισμό-αλλά και για τις σφαγές χιλιάδων άλλων ανθρώπων που είτε ελλήνιζαν-δηλαδή ήταν κοινωνοί της ελληνικής Ιδεολατρικής παιδείας-είτε ήταν χριστιανοί αιρετικοί όπως οι Αρειανοί, οι Νικολαϊτες ,οι εικονομάχοι κ.α. Στο ορθόδοξο βυζάντιο η Ιερά Εξέταση και ο Μεσαίωνας ήταν γεγονός από την γεννησή του και διήρκησε μέχρι…και σήμερα!
Όσο κι αν φαίνεται παράξενο στο κεφάλαιο αυτό θα ξεκινήσουμε κάπως…ανορθόδοξα, κάνοντας αναφορά σε έναν έλληνα-δηλαδή παγανό διανοούμενο-τον Λιβάνιο κι αυτό γιατί εκτός του ότι υπήρξε ο τελευταίος υπερασπιστής του ελληνικού πολιτισμού πριν οριστικά επικρατήσει ο χριστιανορθδόδοξος Μεσαίωνας, υπήρξε και δάσκαλος των δύο σπουδαιοτέρων πατέρων της Ορθοδοξίας, του Μ.Βασιλείου και του Ι.Χρυσόστομου.
Το ερώτημα που προκύπτει είναι γιατί οι άγιοι πατέρες κατέφυγαν σε έναν ειδωλολάτρη για την μορφωσή τους όταν
α) ο ίδιος ο Παύλος είχε πει πως ο θεός ήρθε να ταπεινώσει τους σοφούς και να δοξάσει τους μωρούς και β) τι ανάγκη είχαν τα φώτα των ειδωλολατρών όταν υποτίθεται ήδη είχαν την θεία επιφοίτηση του αγίου πνεύματος;
Οι περισσότεροι αν όχι όλοι εκ των συγχρόνων ορθόδοξων διανοούμενων προβάλλουν το εντελώς ανυπόστατο επιχείρημα πως αυτό έγινε δήθεν για την σύζευξη του ελληνικού πνεύματος και της χριστιανικής θρησκείας.
Όμως δυστυχώς γι’αυτούς η ιστορία και μάλιστα ακόμη κι αυτή που γράφτηκε από τους ίδιους τους χριστιανούς , τους διαψεύδει και τους καθιστά ένοχους απάτης ή απλώς ανιστόρητους, εμείς θα λέγαμε δολίως ανιστόρητους.
Για να γίνουμε πιο σαφής θα δούμε τι είπαν ή έπραξαν οι λεγόμενοι πατέρες της ορθοδοξίας και οι εκχριστιανισμένοι ρωμαίοι αυτοκράτορες του Βυζαντίου που υπήρξαν και οι θεμελιωτές της Ορθόδοξης παράδοσης.
Ιδού με ποιόν τρόπο εξέφρασαν την ευγνωμοσύνη τους ο Μ.Βασίλειος και ο Ι.Χρυσόστομος προς τον δασκαλό τους Λιβάνιο και ποια ήταν η γνώμη τους για την ελληνική παιδεία.
Ο Μεγάλος Βασίλειος σε μία επιστολή του Λιβάνιου προς αυτόν όπου τον επαινεί για την ομορφιά των λόγων του, απαντά με τον εξής προκλητικό τρόπο[1] «τι άλλο θα έλεγε ένας σοφιστής σαν κι εσένα…το έκανες για να εντυπωσιάσεις τους άλλους…μα εγώ είμαι με την μεριά του Μωυσή και του Ηλία και των ανθρώπων σαν και αυτούς…κι αν κάτι έγινα έχοντας εσένα για δάσκαλο με τον καιρό το ξέχασα»
των ανθρώπων δηλαδή που ήταν υπεύθυνοι για σφαγές αθώων παιδιών, που εκπόρνευαν τις γυναίκες τους και πουλούσαν τα αδέλφια τους.
Να λοιπόν ποια είναι η πνευματική κληρονομιά των αγίων πατέρων και ποιάς παράδοσης ήταν συνέχεια και ιδού με τι ανωτερότητα απαντά ο… κακός ειδωλολάτρης Λιβάνιος «επειδή είσαι δίκαιος άνθρωπος μπορείς να έχεις τα βιβλία αυτών των ανθρώπων που όπως λες είναι καλοί, όμως τα βιβλία των Ελλήνων που είναι οι ρίζες σου, πάντοτε ζουν και θα επιζούν και ο χρόνος δεν θα σε αποκόψει από αυτές ακόμη κι αν δεν τις ποτίζεις» Όμως για να μην υπάρχουν αυταπάτες να πως ομιλεί (Λόγος αρ. 27) ο μεγάλος ιεράρχης για τον ελληνικό πολιτισμό δηλαδή για ότι ο σύγχρονος άνθρωπος θαυμάζει και ο σύγχρονος Έλληνας ορθόδοξος καμαρώνει « οι Ολυμπιακοί αγώνες είναι γιορτές του διαβόλου»
Ο Λιβάνιος[2] αναφερόμενος στις πολυάριθμες βιαιοπραγίες των χριστιανών μοναχών κατά των ναών των Ελλήνων λέει «οι μαυροφορεμένοι φέροντες ξύλα, πέτρες και σίδερα αλλά και με τα χέρια και τα πόδια γκρεμίζουν τις στέγες και τους στύλους των ναών, συντρίβουν τα αγάλματα, ανατρέπουν τους βωμούς ενώ οι ιερείς πρέπει να διαλέξουν ανάμεσα στην σιωπή και τον θάνατο»
γι’ αυτές τις βιαιοπραγίες, για τις καταστροφές που διέπραξαν οι χριστιανοί εναντίον των έργων τέχνης που σήμερα θεωρούνται από την ανθρωπότητα παγκόσμια κληρονομιά, ο Μ. Βασίλειος θριαμβολογεί[3] «τα αγάλματα γκρεμίστηκαν οι βωμοί έπεσαν τα δαιμόνια έφυγαν» ενώ στο ίδιο έργο δείχνει για ακόμη μια φορά το πώς σκέφτεται για την παιδεία και τον πολιτισμό των Ελλήνων «να μην δειλιάζουμε από τους Ελληνικούς λόγους γιατί αυτοί είναι σαν τους δαυλούς που δεν έχουν πλέον την φωτεινότητα του πυρός αλλά καπνίζουν και μαυρίζουν όσους τους ακουμπούν και δακρύζουν τα μάτια όσων πλησιάζουν» (εις Ησαϊαν 7,196,1-9)
γι’ αυτές τις βιαιοπραγίες, για τις καταστροφές που διέπραξαν οι χριστιανοί εναντίον των έργων τέχνης που σήμερα θεωρούνται από την ανθρωπότητα παγκόσμια κληρονομιά, ο Μ. Βασίλειος θριαμβολογεί[3] «τα αγάλματα γκρεμίστηκαν οι βωμοί έπεσαν τα δαιμόνια έφυγαν» ενώ στο ίδιο έργο δείχνει για ακόμη μια φορά το πώς σκέφτεται για την παιδεία και τον πολιτισμό των Ελλήνων «να μην δειλιάζουμε από τους Ελληνικούς λόγους γιατί αυτοί είναι σαν τους δαυλούς που δεν έχουν πλέον την φωτεινότητα του πυρός αλλά καπνίζουν και μαυρίζουν όσους τους ακουμπούν και δακρύζουν τα μάτια όσων πλησιάζουν» (εις Ησαϊαν 7,196,1-9)
Ο Μεγάλος Ιεράρχης, Βασίλειος και προστάτης της παιδείας των νεοελλήνων, είναι ομολογουμένως ο πλέον μορφωμένος και ήπιος ιεράρχης. Πολλοί είναι αυτοί που επικαλούνται το όνομά του για να δείξουν πως ο χριστιανισμός δεν ήταν υπόθεση μόνον των αμόρφωτων αλλά ούτε και είχε σχέση με το εκδηγητικό πνεύμα της Παλαιάς Διαθήκης.
Όμως ότι θετικό υπάρχει στα κείμενα του Βασίλειου είναι «δάνεια» από τον πλατωνισμό και τον στωϊκισμό και όχι από τον Μωϋσή που ο ίδιος επικαλείται. Η «σοφία» που αντλεί από τον Μωϋσή φαίνεται στο «εις την αρχή των παροιμιών».
Σε αυτό το κείμενο βλέπουμε και τι ακριβώς εννοεί με τον όρο παιδεία ο Βασίλειος.
«όπου κατοικεί ο φόβος εκεί κατοικεί η καθαρότητα της ψυχής…η παιδεία του Κυρίου ανοίγει τα ώτα» (100 Ε) ο φόβος και η χριστιανική διδασκαλία είναι η παιδεία που ευαγγελίζεται ο προστάτης της νεοελληνικής παιδείας «…ομοίως συμβαίνει και με τους παρακούοντες την διδασκαλία του Θεού όταν επέλθει σε αυτούς η παιδεία και ο σωφρονισμός γίνεται δεκτή η διδασκαλία…επειδή η τιμωρία νουθετεί όπως έκανε και ο Παύλος με το να παραδίδει στον Σατανά όπως σε δήμιο που βασανίζει και μαστιγώνει δια να δεχθούν την διδασκαλία του Θεού» (101 D–E )
«να δέχεσαι τους πόνους και τις πληγές καθαριζόμενος από όσα αμαρτάνεις και να λέγεις για την γνώση της παιδείας θα υπομείνω την οργή του Κυρίου διότι αμάρτησα» αυτή είναι η παιδεία του Βασιλείου, φόβος, βασανιστήρια, ταπείνωση. Το τέλειο τρίπτυχο για να διαμορφώνεις υποταγμένες συνειδήσεις κι ανελεύθερα πνεύματα. Να όμως και ποια είναι η μεγάλη ηθική διδασκαλία του Μεγάλου Ιεράρχη «αυτός που χρησιμοποιεί πανουργία προς ωφέλεια δική του και των άλλων είναι άξιος επαίνου…ωραία η πανουργία των Εβραίων όταν εξαπάτησαν τους Αιγυπτίους…καλή η πανουργία της Ρεβέκκας…ωραία η πανουργία της Ραάβ και της Ραχήλ…η πανουργία όμως των Γαβαωνιτών κατά των Ισραηλιτών είναι κακή»(108 Α-Β) καλή λοιπόν η πανουργία των Εβραίων-δηλαδή των πνευματικών πατέρων των χριστιανών-κατά των υπολοίπων λαών και κακή αυτή που στρέφεται κατά αυτών.
Για να μην υπάρχει η παραμικρή αμφιβολία για την πλήρη ταύτιση και των Πατέρων της Ορθοδοξίας με το μισαλλόδοξο και ρατσιστικό πνεύμα της Παλαιάς Διαθήκης, ιδού ένα χαρακτηριστικό κομμάτι του Βασιλείου από το «κατά οργιζομένων» όπου κι εδώ μας διδάσκει με τα γεμάτα σοφίας λόγια του πως υπάρχει καλή και κακή οργή και μαντέψτε εκ μέρους ποιών επιτρέπει ο Θεός την οργή που κατά τα άλλα είναι κακό πράγμα
«…αυτά είναι η διδασκαλία για να μεταχειριζόμαστε τον θυμό ως όπλο. Γι’ αυτό ο Μωϋσής ο πραότατος των ανθρώπων, για να εκδικηθεί την ειδωλολατρεία όπλισε τα χέρια των Λευϊτών για να φονεύσουν τους αδελφούς τους. Και είπε ο Μωυσής: ο καθένας να φονεύσει τον πλησίον του, τον αδελφό του, τον γείτονά του και με τους φόνους αυτούς αγιάστε τα χέρια σας. Φονεύοντας άλλος τον γιό του κι άλλος τον αδελφό του ο Θεός σας ευλόγησε…αλλά και ο Ηλίας ο ζηλωτής 450 ιερείς του αίσχους, ιερείς του άλσους, κυριαρχούμενος από λογικόν και σώφρωνα θυμόν δεν θανάτωσε για το καλό του Ισραήλ;» (89,6 C–D)
Όμως ότι θετικό υπάρχει στα κείμενα του Βασίλειου είναι «δάνεια» από τον πλατωνισμό και τον στωϊκισμό και όχι από τον Μωϋσή που ο ίδιος επικαλείται. Η «σοφία» που αντλεί από τον Μωϋσή φαίνεται στο «εις την αρχή των παροιμιών».
Σε αυτό το κείμενο βλέπουμε και τι ακριβώς εννοεί με τον όρο παιδεία ο Βασίλειος.
«όπου κατοικεί ο φόβος εκεί κατοικεί η καθαρότητα της ψυχής…η παιδεία του Κυρίου ανοίγει τα ώτα» (100 Ε) ο φόβος και η χριστιανική διδασκαλία είναι η παιδεία που ευαγγελίζεται ο προστάτης της νεοελληνικής παιδείας «…ομοίως συμβαίνει και με τους παρακούοντες την διδασκαλία του Θεού όταν επέλθει σε αυτούς η παιδεία και ο σωφρονισμός γίνεται δεκτή η διδασκαλία…επειδή η τιμωρία νουθετεί όπως έκανε και ο Παύλος με το να παραδίδει στον Σατανά όπως σε δήμιο που βασανίζει και μαστιγώνει δια να δεχθούν την διδασκαλία του Θεού» (101 D–E )
«να δέχεσαι τους πόνους και τις πληγές καθαριζόμενος από όσα αμαρτάνεις και να λέγεις για την γνώση της παιδείας θα υπομείνω την οργή του Κυρίου διότι αμάρτησα» αυτή είναι η παιδεία του Βασιλείου, φόβος, βασανιστήρια, ταπείνωση. Το τέλειο τρίπτυχο για να διαμορφώνεις υποταγμένες συνειδήσεις κι ανελεύθερα πνεύματα. Να όμως και ποια είναι η μεγάλη ηθική διδασκαλία του Μεγάλου Ιεράρχη «αυτός που χρησιμοποιεί πανουργία προς ωφέλεια δική του και των άλλων είναι άξιος επαίνου…ωραία η πανουργία των Εβραίων όταν εξαπάτησαν τους Αιγυπτίους…καλή η πανουργία της Ρεβέκκας…ωραία η πανουργία της Ραάβ και της Ραχήλ…η πανουργία όμως των Γαβαωνιτών κατά των Ισραηλιτών είναι κακή»(108 Α-Β) καλή λοιπόν η πανουργία των Εβραίων-δηλαδή των πνευματικών πατέρων των χριστιανών-κατά των υπολοίπων λαών και κακή αυτή που στρέφεται κατά αυτών.
Για να μην υπάρχει η παραμικρή αμφιβολία για την πλήρη ταύτιση και των Πατέρων της Ορθοδοξίας με το μισαλλόδοξο και ρατσιστικό πνεύμα της Παλαιάς Διαθήκης, ιδού ένα χαρακτηριστικό κομμάτι του Βασιλείου από το «κατά οργιζομένων» όπου κι εδώ μας διδάσκει με τα γεμάτα σοφίας λόγια του πως υπάρχει καλή και κακή οργή και μαντέψτε εκ μέρους ποιών επιτρέπει ο Θεός την οργή που κατά τα άλλα είναι κακό πράγμα
«…αυτά είναι η διδασκαλία για να μεταχειριζόμαστε τον θυμό ως όπλο. Γι’ αυτό ο Μωϋσής ο πραότατος των ανθρώπων, για να εκδικηθεί την ειδωλολατρεία όπλισε τα χέρια των Λευϊτών για να φονεύσουν τους αδελφούς τους. Και είπε ο Μωυσής: ο καθένας να φονεύσει τον πλησίον του, τον αδελφό του, τον γείτονά του και με τους φόνους αυτούς αγιάστε τα χέρια σας. Φονεύοντας άλλος τον γιό του κι άλλος τον αδελφό του ο Θεός σας ευλόγησε…αλλά και ο Ηλίας ο ζηλωτής 450 ιερείς του αίσχους, ιερείς του άλσους, κυριαρχούμενος από λογικόν και σώφρωνα θυμόν δεν θανάτωσε για το καλό του Ισραήλ;» (89,6 C–D)
Όπως βλέπουμε ο χριστιανισμός όχι μόνον έχει τις βάσεις του σε μισαλλόδοξα και ρατσιστικά κηρύγματα αλλά αυτά τα κηρύγματα τα διαιωνίζει και τα προάγει ως αρετή μέσω των «φωτισμένων» Πατέρων. Υπάρχει κανείς που να αμφιβάλει για το ποιοί ήταν οι ηθικοί και φυσικοί αυτουργοί των εγκλημάτων που διέπραξε ο χριστιανισμός στην μακραίωνη ιστορία του;
Ο Ιωάννης ο Χρυσόστομος όπως και ο Βασίλειος οργίζεται με τον δασκαλό του-τον «ειδωλολάτρη» Λιβάνιο- και τον αποκαλεί «μιαρό,άθλιο και ταλαίπωρο»[4] διότι άκουσον, άκουσον ο Λιβάνιος τόλμησε να πει πως την φωτιά στον ναό του Απόλλωνα στη Δάφνη, την έβαλε ανθρώπινο χέρι και όχι ο Πανάγαθος θεούλης και συνεχίζει «δεν υπάρχει ώριμος Έλληνας…γιατί όπως κι εκείνος (ο Λιβάνιος) πιστεύουν πως την φωτιά την έβαλε άνθρωπος κι όχι ο Θεός»
Μάλιστα, τέτοια η σοφία των μεγάλων πατέρων!!!
Όπως και ο άλλος Μεγάλος ιεράρχης έτσι κι αυτός θεωρεί πνευματική κληρονομιά του τον Ισραήλ, ξεχνώντας βεβαίως πως έμαθε να γράφει, να διαβάζει και να σκέφτεται-δηλαδή εξανθρωπίστηκε- από έλληνες
«ο Θεός βρήκε κάθε επιστήμη και την έδωσε στον Ιακώβ και τον αγαπημένο του λαό, Ισραήλ» (ασπ. Πρίστιλλαν και Ακίλαν)
Όπως και ο άλλος Μεγάλος ιεράρχης έτσι κι αυτός θεωρεί πνευματική κληρονομιά του τον Ισραήλ, ξεχνώντας βεβαίως πως έμαθε να γράφει, να διαβάζει και να σκέφτεται-δηλαδή εξανθρωπίστηκε- από έλληνες
«ο Θεός βρήκε κάθε επιστήμη και την έδωσε στον Ιακώβ και τον αγαπημένο του λαό, Ισραήλ» (ασπ. Πρίστιλλαν και Ακίλαν)
Το ίδιο επιβεβαιώνει και ένας ακόμη άγιος, ο Τερτυλλιανός ο οποίος θέλοντας να δείξει την ανωτερότητα του Ισραήλ έναντι των ελλήνων θα ξεστομίσει αθελά του και προς μεγάλη απογοήτευση των σύγχρονων ελληνορθόδοξων, μία μεγάλη αλήθεια, δηλαδή πως ελληνισμός και χριστιανισμός είναι δύο κόσμοι εντελώς διαφορετικοί
«τι κοινό μπορεί να έχουν ο φιλόσοφος και ο χριστιανός, ο μαθητής των Ελλήνων και ο μαθητής του Ουρανού, η Αθήνα και η Ιερουσαλήμ, η στοά του Ζήνωνα και η στοά του Σολωμόντα»
Εξάλλου όπως είδαμε στις «πράξεις Αποστόλων» κεφ Ια της Κ.Δ. αναφέρεται πως οι απόστολοι είχαν ως επιδίωξη να εκχριστιανίσουν τους ελληνίζοντες ιουδαίους της διασποράς και να τους επαναφέρουν έτσι στις προγονικές τους (ιουδαϊκές) παραδόσεις. Βλέπουμε δηλαδή πως οι απόστολοι ήταν ενοχλημένοι που οι ιουδαίοι είχαν ελληνική παιδεία! Επίσης και ο Παύλος όπως είδαμε στο «προς Κορινθίους» λέει πως οι έλληνες ζητούν σοφία, όμως ο Θεός ήρθε για να ντροπιάσει τους σοφούς!
Επίσης στην ομιλία Α΄ προς Κορινθίους για να ξαναγυρίσουμε στον Ι. τον Χρυσόστομο, κατανοούμε πλήρως γιατί οι σύγχρονοι ορθόδοξοι θεωρούν την ορθοδοξία συνέχεια του ελληνικού πολιτισμού
«…κάποιοι δεν πιστεύουν στην ανάσταση των νεκρών γιατί πάσχουν από την ελληνική μωρία…»
μην σπεύσετε αβίαστα να συμπεράνετε πως εννοεί την ειδωλολατρεία γιατί ο Μεγάλος Ιεράρχης της Ορθοδοξίας και προστάτης της Παιδείας θα σας απογοητεύσει με τον χειρότερο τρόπο
«…κι όλα αυτά προέρχονται από την ανοησία της φιλοσοφίας των ελλήνων η οποία είναι μητέρα όλων των κακών»
Επίσης στην ομιλία Α΄ προς Κορινθίους για να ξαναγυρίσουμε στον Ι. τον Χρυσόστομο, κατανοούμε πλήρως γιατί οι σύγχρονοι ορθόδοξοι θεωρούν την ορθοδοξία συνέχεια του ελληνικού πολιτισμού
«…κάποιοι δεν πιστεύουν στην ανάσταση των νεκρών γιατί πάσχουν από την ελληνική μωρία…»
μην σπεύσετε αβίαστα να συμπεράνετε πως εννοεί την ειδωλολατρεία γιατί ο Μεγάλος Ιεράρχης της Ορθοδοξίας και προστάτης της Παιδείας θα σας απογοητεύσει με τον χειρότερο τρόπο
«…κι όλα αυτά προέρχονται από την ανοησία της φιλοσοφίας των ελλήνων η οποία είναι μητέρα όλων των κακών»
και αποκαλεί τους φιλοσόφους «καθάρματα»[5] κι όμως αυτός ο δυστυχής είναι προστάτης της παιδείας των νεοελλήνων!!!
Φυσικά είναι απολύτως εναρμονισμένος με το πνεύμα του θεού της Κ.Δ. και του Παύλου ο οποίος στους Κολοσαείς λέει πως η φιλοσοφία είναι απάτη.
Επίσης στο «εις τον άγιον Ιωάννην τον απόστολο κι ευαγγελιστή» (59,370,7-11) λέει τα εξής εκπληκτικά που δείχνουν την απέχθεια και το μίσος του στον ελληνικό πολιτισμό
«αν κοιτάξεις στα ενδότερα των Ελλήνων θα δεις τέφρα και σκόνη και τίποτα υγιές, αλλά σαν τάφος ανοιγμένος είναι ο λάρυγγας αυτών γεμάτος ακαθαρσίες και πύον και τα δογματά τους γεμάτα σκουλήκια…εμείς δεν παραιτούμαστε της κατ’αυτών μάχης»
οι άγιοι Πατέρες της Ορθοδοξίας είχαν λοιπόν κηρύξει ανοιχτά τον πόλεμο κατά της ελληνικής φιλοσοφίας και του ελληνικού πολιτισμού. Αυτά που σήμερα όλη η ανθρωπότητα θαυμάζει και χάριν στα οποία υπάρχει σήμερα πολιτισμός, αυτά οι Ιεράρχες τα αποκαλούν πύον και σκουλήκια.
Επίσης στο «εις τον μακάριον Βαβύλον» ξεκαθαρίζει για ποιόν λόγο διεσώθησαν από την μανία των χριστιανών και κάποια ελάχιστα κείμενα των Ελλήνων φιλοσόφων
«οι φιλόσοφοι (των Ελλήνων) είναι καταγέλαστοι και δεν διαφέρουν από τα φλύαρα παιδιά. Είναι τόσο γελοία αυτά που έγραφαν ώστε τα βιβλία τους εξαφανίστηκαν κι αν διεσώθει κάποιο βιβλίο τους, βρίσκεται στα χέρια χριστιανών και με αυτόν τον τρόπο εξευτελίζουμε τις πλεκτάνες τους διότι δεν φοβόμαστε τα φίδια και τους σκορπιούς. Έχουμε λάβει εντολή από τον Θεό να καταπατούμε τα φίδια και τους σκορπιούς» (539,2 D–E)
μην αναρωτιέστε λοιπόν ποιοι κατέστρεψαν τα βιβλία των Ελλήνων φιλοσόφων και για ποιόν λόγο διέσωσαν κάποια εξ αυτών. Φίδια και σκορπιοί λοιπόν για τους χριστιανούς Πατέρες ο Πλάτων, ο Σωκράτης, ο Ηράκλειτος, ο Αριστοτέλης και όλοι οι άλλοι μεγάλοι Τιτάνες του πνεύματος στους οποίους όλος ο πολιτισμένος κόσμος υποκλίνεται
«ο Διογένης ήταν αισχρός και ματαιόπονος όπως και οι άλλοι φιλόσοφοι…σε τι είναι χρήσιμο να γεύεσαι ανθρώπινο σπέρμα όπως ο Αριστοτέλης ή να έχεις σαρκικές σχέσεις με αδελφές και μητέρες όπως νομοθέτησε ο αρχηγός της Στοάς (ο Ζήνων) θα μπορούσα ακόμη να αποδείξω ως αισχρότερους αυτών (των Ελλήνων φιλοσόφων) τον Πλάτωνα και τον Σωκράτη που μέρος της φιλοσοφίας τους ήταν η παιδεραστία»(549,8 C–D, 9 A–E και 550.9 C)
Τα αφοπλιστικά και γεμάτα σοφία λόγια δεν σταματούν εδώ. Ο Μεγάλος Ιεράρχης υπήρξε πράγματι Μέγας, όμως πολέμιος του χορού, του θεάτρου, των τεχνών και ζητούσε από τους χριστιανούς να μην τραγουδούν ούτε να νανουρίζουν τα παιδιά τους γιατί
«αυτά είναι λείψανα της ελληνικής πλάνης»[6] (κανών ΟΕ΄)
τα βαθυστόχαστα και γεμάτα σοφία λόγια του μεγάλου Ιεράρχη περί παιδείας, τέχνης και πολιτισμού είναι τόσο σημαντικά για την Ορθοδοξία που τα συμπεριέλαβε στους Κανόνες της Εκκλησίας, το περίφημο πηδάλιο
«να μην πλησιάζει κανείς τα θέατρα γιατί κάνουν τους ανθρώπους μοιχούς, πομπή του σατανά τα θέατρα. Στα θέατρα γεννιέται κάθε πορνεία, ακολασία και ασέλγεια» (Κανών ΚΔ΄)
Το ίδιο και ο Τερτυλλιανός στο τελευταίο κεφάλαιο του έργου του «περί θεαμάτων» επιτίθεται στο θέατρο και τους Τραγικούς ποιητές καγχάζοντας πως τα κλάματά τους θα αγαλλιάζουν τους χριστιανούς όταν θα καίγονται και θα ταπεινώνονται (οι τραγικοί ποιητές) την ημέρα της κρίσης
«τι θέαμα θα είναι για εμάς σε λίγο η επάνοδος του Κυρίου μας…τι πανηγύρι θα γίνει, ποιο θα είναι το αντικείμενο του γελωτά μου;…όταν θα καίγονται στην πυρά μαζί με τους μαθητές τους ντροπιασμένοι εκείνοι οι σοφοί φιλόσοφοι…»
αν τα απωθημένα αυτών των ψυχικά διαταραγμένων ανθρώπων θεωρούνται ακόμη και σήμερα κείμενα ιερά για τους φέροντες καταχρηστικά το όνομα «έλλην», τότε μπορούμε με άνεση να ισχυριστούμε ότι οι νεοέλληνες ζούνε ακόμη στον Μεσαίωνα.
Στο ίδιο ύφος ακόμη ένας μεγάλος της ορθοδοξίας ο Μέγας Αθανάσιος στον «Λόγο κατά Ελλήνων» αλλά και στο «περί ενανθρωπίσεως» θα εκφράσει για ακόμη μία φορά τον ρατσισμό των χριστιανών έναντι των ελλήνων
«το μυσαρόν γένος των Ελλήνων…οι ψευσάμενοι Έλληνες» αλλά και την απεχθειά τους έναντι στην φιλοσοφία
«των Ελλήνων σοφία ο Θεός κατήργησε…μετά την έλευση του Σωτήρος η σοφία των ελλήνων καταργήθηκε και η λιγοστή που απέμεινε εξαφανίζεται» 55(Λόγος περί ενανθρωπίσεως)
Ας μην μας εκπλήσσουν αυτές οι δηλώσεις των αγίων πατέρων αφού είναι απολύτως σύμφωνες με αυτές του Παύλου, οι άνθρωποι ήταν απολύτως συνεπής προς το δόγμα τους, αυτοί που τα έμπλεξαν εντελώς είναι οι σύγχρονοι ορθόδοξοι.
Τα ίδια θα δηλώσει και ο άλλος μεγάλος Ιεράρχης, ο Γρηγόριος στο «λόγοι εις Βασίλειον κθ»,
«η Αθήνα είναι βλαβερή για την ψυχή, πλούσια σε κακό και είδωλα» παρ’ όλα αυτά όμως και ο τρίτος Μεγάλος Ιεράρχης παρέμενε στην ειδωλολατρική Αθήνα και φοιτούσε στις σχολές της. Όχι βεβαίως για την αγάπη τους προς την φιλοσοφία αλλά γιατί γνώριζε κι αυτός όπως και οι άλλοι Ιεράρχες, πως για να αντιμετωπίσουν τα επιχειρήματα των Ελλήνων και να μπορέσει να σταθεί και θεολογικά ο χριστιανισμός θα έπρεπε να λάβουν μόρφωση. Μόρφωση όμως που είχαν και παρήγαγαν οι ειδωλολάτρες Έλληνες και δεν μπορούσαν να την βρουν οι χριστιανοί από την επιφοίτηση του αγίου Πνεύματος!
Ας μην κοροϊδεύουν εαυτούς και αλλήλους οι ορθόδοξοι διανοούμενοι όταν υποστηρίζουν πως οι Πατέρες ήταν υπεύθυνοι για την σύγκλιση ελληνισμού και χριστιανισμού. Η προσέγγιση των Πατέρων της Εκκλησίας προς την ελληνική παιδεία έγινε-όπως ήδη είπαμε- για να αποκτήσουν γνώσεις και ικανότητες ώστε να μπορέσουν να στηρίξουν φιλοσοφικά και θεολογικά το άμουσο και άσοφο δόγμα τους αλλά και να μπορέσουν να αντιπαρατεθούν στην σοφία των «ειδωλολατρών» ελλήνων.
Ο Ι. Χρυσόστομος όπως είδαμε λίγο πριν λέει ξεκάθαρα πως
« κι αν διεσώθει κάποιο βιβλίο τους αυτό έγινε για να ξευτιλίζουμε τις πλεκτάνες τους»
Ο Ι. Δαμασκηνός στο «περί ορθοδόξου πίστεως» (iv 27) λέει ξεκάθαρα
«εξ άλλου αν μπορούμε να αντλήσουμε κάποιο όφελος από τους έλληνες, αυτό είναι επιτρεπτό…γιατί μπορούμε να πάρουμε από τους έλληνες πολλά πράγματα που μας ισχυροποιούν απέναντί τους»
αλλά και ο Γενάδιος πολλά χρόνια αργότερα στο ίδιο μήκος κύματος θα πει
«τα βιβλία των ελλήνων τα διέσωζαν οι πατέρες μας για χάρη της γλώσσας και για να ελέγχουν τον παραλογισμό των ελλήνων και να λάμψει η καθαρότητα της χριστιανικής θεολογίας… οι έλληνες φιλόσοφοι ζούσαν στο σκοτάδι και τις φλυαρίες τους τις ανέτρεψαν θεόπνευστοι άνδρες όπως ο Μωυσής»
«εξ άλλου αν μπορούμε να αντλήσουμε κάποιο όφελος από τους έλληνες, αυτό είναι επιτρεπτό…γιατί μπορούμε να πάρουμε από τους έλληνες πολλά πράγματα που μας ισχυροποιούν απέναντί τους»
αλλά και ο Γενάδιος πολλά χρόνια αργότερα στο ίδιο μήκος κύματος θα πει
«τα βιβλία των ελλήνων τα διέσωζαν οι πατέρες μας για χάρη της γλώσσας και για να ελέγχουν τον παραλογισμό των ελλήνων και να λάμψει η καθαρότητα της χριστιανικής θεολογίας… οι έλληνες φιλόσοφοι ζούσαν στο σκοτάδι και τις φλυαρίες τους τις ανέτρεψαν θεόπνευστοι άνδρες όπως ο Μωυσής»
Υπάρχει ακόμη η παραμικρή αμφιβολία για ποιο λόγο διέσωσαν έστω και αυτά τα ελάχιστα ελληνικά κείμενα που δεν κατέστρεψαν οι χριστιανοί Πατέρες της Ορθοδοξίας; υπάρχει καμία αμφιβολία πως θεωρούσαν πνευματικούς τους πατέρες τον Μωυσή και τους άλλους προφήτες του Ισραήλ;
Δείτε και την γνώμη ενός ακόμη πατέρα της ορθοδοξίας του Ευσέβιου Καισαρείας
«τον φτωχό λαό σήκωσες από την κοπριά των Ελληνικών βδελυγμάτων και κάθισες αυτόν με τους άρχοντες του Ισραήλ, τον όντως αληθινό λαό του Θεού» (Ευσέβιος εκκλησιαστική ιστορία 23,1352, 34-38)
o άγιος Κλήμης Αλεξανδρεύς στον «Προτρεπτικό» λέει για τον Ορφέα πως ήταν απατεών και διαφθορέας των συνειδήσεων (κεφ. 1), για τον Όμηρο πως είναι διδάσκαλος πορνείας (κεφ. 4), ο Πλάτων είναι απατεών που κατέκλεψε την σοφία των Εβραίων (κεφ. 6), ο Φειδίας, ο Πραξιτέλης και οι άλλοι μεγάλοι γλύπτες είναι ηλίθιοι (κεφ. 10) ενώ οι Ολυμπιακοί αγώνες, τα Ίσθμια, τα Πύθια και τα Νέμεα υβρίζονται ως ελεεινά και αισχρά (κεφ. 2).
Ένας άλλος Πατέρας, ο Ιουστίνος στον «Λόγο παραινετικό προς Έλληνας, 12» λέει πως οι έλληνες δεν βρήκαν τίποτα, ούτε τα γράμματα, ούτε τις επιστήμες, ούτε την μουσική αλλά ο Μωϋσής τα δίδαξε όλα αυτά με την έμπνευση του Θεού.
Ο Ιωάννης ο Νηστευτής θέσπισε 4 Κανόνες «περί μαλακίας» όπου μεταξύ άλλων κατηγορεί τους Έλληνες φιλόσοφους ότι είχαν κυριευθεί από το πάθος της μαλακίας, θαυμάστε το!
«…η μαλακία είναι μια αμαρτία τόσο μισητή εις τον Θεόν ώστε θανάτωσε τον υιόν του Ιούδα…ο Θεός μισώντας τόσο πολύ εκείνους τους υπερηφάνους φιλόσοφους των Ελλήνων, τους άφησε να κυριευθούν από την αμαρτίαν αυτήν δια τιμωρία της ειδωλολατρείας των»
ο Θεός όχι μόνον μισεί τους Έλληνες φιλόσοφους αλλά τους έκανε και μαλάκες. Εδώ πλέον μπορούμε να γελούμε μέχρι εσχάτων όχι με την ανοησία αυτών των γραφικών τύπων αλλά κύριως με αυτούς που σήμερα προσπαθούν να μας πείσουν με ύφος περισπούδαστο για την ηθική και πνευματική ανωτερότητα της Ορθοδοξίας καθώς και την σχέση αγάπης αυτής με την ελληνική φιλοσοφία!!!
Τι πιο αισχρή και ανέντιμη πράξη από αυτή των Πατέρων της Εκκλησίας. Φοίτησαν σε ελληνικές φιλοσοφικές σχολές, έλαβαν την χάρη της γνώσης και το φως του πολιτισμού και αντί να είναι ευγνώμονες σε αυτούς που τους εξανθρώπισαν, αντιθέτως τους καθύβρισαν και τους κυνήγησαν μετά μανίας.
Αλλά το μένος των χριστιανών έναντι των ελλήνων και του πολιτισμού τους εκδηλώνεται ακόμη και στους θρησκευτικούς του ύμνους. Οι πιο γνωστοί ύμνοι της ορθοδοξίας οι οποίοι ψάλλονται μέχρι και σήμερα με περισσή ευλάβεια από τους ελληνορθόδοξους, περήφανους κατά τα άλλα για τον πολιτισμό των ελλήνων, δείχνουν το μίσος του χριστιανισμού έναντι του ελληνισμού
Στον ύμνο εις πεντηκοστήν λούζονται με διάφορα κοσμητικά όλοι κατά σειρά έλληνες φιλόσοφοι, ο Όμηρος, ο Πλάτων, ο Πυθαγόρας, ο Δημοσθένης.
Στους Χαιρετισμούς ακούμε τα εξής σπουδαία
«χαίρε Μαρία που διέλυσες την φιλοσοφία των Αθηναίων κι έκανες τους σοφούς ασόφους»
Το αποκορύφωμα όμως της παράνοιας της λεγομένης ελληνορθοδοξίας είναι ο περίφημος αναθεματισμός των Ελλήνων από την σύνοδο της Νικαίας το 787 μ.Χ. που διαβάζεται μέχρι σήμερα στην Κυριακή της Ορθοδοξίας
«σε αυτούς που μελετούν διεξοδικά τα μαθήματα των Ελλήνων επειδή πιστεύουν στις κενές ιδέες των μαθημάτων θεωρώντας τες αληθινές και τις διδάσκουν ανενδοίαστα πότε κρυφά και πότε φανερά, ΑΝΑΘΕΜΑ!»
«σε αυτούς που μελετούν διεξοδικά τα μαθήματα των Ελλήνων επειδή πιστεύουν στις κενές ιδέες των μαθημάτων θεωρώντας τες αληθινές και τις διδάσκουν ανενδοίαστα πότε κρυφά και πότε φανερά, ΑΝΑΘΕΜΑ!»
έτσι λοιπόν να γνωρίζετε αγαπητοί καθηγητές των Πανεπιστημίων μας που περήφανα δηλώνετε και χριστιανοί, πως όταν μελετάτε ή ακόμη χειρότερα διδάσκετε Πλάτωνα ή Πυθαγόρα ή Ηράκλειτο και Αριστοτέλη, είστε ΑΝΑΘΕΜΑ!!!
Όμως για να ξαναεπιστρέψουμε στον άγιο αυτόν άνθρωπο και Πατέρα της Ορθοδοξίας, τον Ι. Χρυσόστομο, ο οποίος δεν είχε να πει μόνον καλά λόγια για τους Έλληνες και τον πολιτισμό τους αλλά και εφήρμοσε στην πράξη με περισσή ευλάβεια, όλα όσα διδάχθηκε από τους πνευματικούς του προγόνους δηλαδή τον Μωυσή, τον Αβραάμ και τον Σαούλ-Παύλο.
Αφού κάνει περιοδείες μαζεύοντας χρήματα για να στρατολογήσει τραμπούκους που θα καταστρέψουν και θα εξαφανίσουν κάθε τι ελληνικό, πρωτοστατεί στους βανδαλισμούς και διατάζει την καταστροφή ενός εκ των επτά θαυμάτων του κόσμου, το ναό της Εφεσίας Αρτέμιδος και δίνει το σύνθημα για τις ανελέητες σφαγές των Ελλήνων [7]
«είναι στιγματισμένοι, χειρότεροι από τους χοίρους που πασαλείβονται με περιττώματα…είναι άξιοι λιθοβολισμού»
Σε παρόμοιες αγαθοεργίες θα προβούν και άλλοι άγιοι όπως ο πατριάρχης Αλεξανδρείας Θεόφιλος ο οποίος επικεφαλής μοναχών και στρατού πυρπόλησε το Σεράπειο και το Μουσείο, την περίφημη βιβλιοθήκη της Αλεξάνδρειας [8] ενώ αργότερα ένας άλλος πατριάρχης της Αλεξάνδρειας ο Κύριλλος θα διατάξει την κατακρεούργηση της μεγάλης φιλοσόφου Υπατίας.
Επίσης ο άγιος Αντώνιος στέλνει μοναχούς να κατεδαφίσουν ελληνικούς ναούς[9]. Ο Αντώνιος, ιδρυτής του μοναχισμού της ερήμου όπως αναφέρεται στην Ελληγνική Πατερολογία[10]
«…δεν γνώριζε ελληνικά. Η άρνηση γνώσης της ελληνικής αποτελούσε μέρος της διαδικασίας της ταπείνωσης των αναχωρητών. Δεν ήτο νοητό να είναι κανείς ερημίτης και να βεβαιώνει ότι γνωρίζει ελληνικά»
ενώ από τον Συναξαριστή στον βίο του αγίου Ανδρέα μαθαίνουμε πως έκαψε πολλά βιβλία ελλήνων και κατεδάφισε ναούς στην Πάτρα αλλά και ο άγιος Πορφύριος αφού πείθει την αυτοκράτειρα Ευδοξία, προχωρεί με τις ορδές του και καταστρέφει πλήθος ελληνικών ναών, έργων τέχνης, καίνε βιβλία Ελλήνων φιλοσόφων, εισβάλουν στα σπίτια ελληνίζοντων και τους κακοποιούν[11]. Όλοι αυτοί οι άγιοι Πατέρες-όπως αναφέρει και ο Σωκράτης ο Σχολαστικός στην εκκλησιαστική Ιστορία.- είχαν υπό τις διαταγές τους και χρησιμοποιούσαν για όλες αυτές τις καταστροφές και τα εγκλήματα, τους παραβολάνους. Λεπτομέρειες για όλες αυτές τις αγαθοεργίες των χριστιανών υπάρχουν στην μελέτη του Κ.Σιμόπουλου «η λεηλασία και καταστροφή των ελληνικών αρχαιοτήτων».
Ο ημίτρελος λοιπόν, βυζαντινός αυτοκράτορας Αρκάδιος ελεγχόμενος και καθοδηγούμενος από τον άγιο πατέρα Ι.Χρυσόστομο θα εκδώσει το περίφημο διάταγμα «εις έδαφος φέρειν» και δεν θα μείνει σχεδόν τίποτα όρθιο από τους περίτεχνους ελληνικούς ναούς και αγάλματα!
Βεβαίως το ανελέητο κυνήγι των Ελλήνων και του πολιτισμού τους είχε ξεκινήσει όπως θα δούμε παρακάτω από την εποχή του Μ. Κωνσταντίνου όμως προς το παρόν ας θαυμάσουμε τα θεόπνευστα έργα του Μεγάλου Ιεράρχη.
Όταν ήδη ήταν μικρός η Ιερά Εξέταση των βυζαντινών ήταν σε πλήρη εξέλιξη όπως ευκόλως διαφαίνεται στο «Ομ.89 πράξεων αποστόλων». Εκεί ο νεαρός ακόμη Ιωάννης περιγράφει πως με κάποιον φίλο του βρήκαν τυχαία ένα βιβλίο που επέπλεε σε ένα ποτάμι όπου έκαναν την βόλτα τους. Αυτό περιείχε σύμβολα υποτίθεται μαγικά και διέτρεξαν τεράστιο κίνδυνο γιατί εκείνη τη στιγμή εμφανίστηκε κάποιος στρατιώτης και όπως παραδέχεται και ο ίδιος, τότε οι πάντες συλλαμβάνονταν ακόμη και οι αθώοι όπως επισημαίνει.
Όμως πριν ακόμη αναλάβει ο Αρκάδιος ο Χρυσόστομος απολάμβανε την εύνοια ενός άλλου ευσεβή βυζαντινού αυτοκράτορα του Βάλενς, ο οποίος είχε εξαπολύσει ένα απίστευτης αγριότητας κύμα βίας εναντίον των ελληνίζοντων στην πατρίδα του Λιβάνιου, την Αντιόχεια και γενικότερα στην ασιατική και αφρικανική πλευρά της αυτοκρατορίας. Στις πόλεις της κυρίως Ελλάδος δεν τολμούσαν να δράσουν όχι επειδή όπως θα δούμε εκεί οι Έλληνες παρέμεναν στην συντριπτική πλειοψηφία τους, αμετανόητοι «ειδωλολάτρες» αλλά γιατί δεν υπήρχαν χριστιανοί.
Τις ανελέητες αυτές σφαγές περιγράφει ο χριστιανός Σωζομενός (εκ.ιστορία κεφ. ΣΤ, 35)
«όλοι σχεδόν οι Έλληνες θανατώθηκαν κατόπιν διαταγής άλλοι με ξίφος και άλλοι στην πυρά…θανατώθηκαν επίσης σε όλη την επικράτεια οι φιλόσοφοι αλλά και όσοι απλώς φορούσαν ρούχα ίδια με των φιλοσόφων»
Ο Ι. Χρυσόστομος όμως θα καταφέρει ότι δεν κατάφεραν όλοι οι άλλοι άγιοι και αυτοκράτορες μαζί, θα χτυπήσει στην καρδιά της Ελλάδος.
Αφού παρότρυνε τον Αρκάδιο να διατάξει το «εις έδαφος φέρειν» και να συγκεντρώσει χρήματα για την υλοποίηση του εγχειρήματος, πείθει τον Αρκάδιο να επιτρέψει την εισβολή των μισθοφόρων Γότθων του Αλάριχου στην Ελλάδα.
Όπως αναφέρει ο Κ. Παπαρηγόπουλος στην «Ιστορία του Ελληνικού έθνους»,
«εις την ενταύθα Ελλάδα μέχρι τότε δεν είχαν πραγματοποιηθεί καταστροφές και διώξεις ελλήνων διότι οι εθνικοί ήταν ισχυρά πλειοψηφία, ώστε οι οπαδοί του χριστιανισμού δεν τολμούσαν να επιτεθούν»
Πράγματι αυτό επιβεβαιώνεται και από την Α΄οικουμενική σύνοδο όπου από όλη την επικράτεια (αφρικανικές και ασιατικές επαρχίες) υπήρχαν εκατοντάδες επίσκοποι ενώ από όλη την Ελλάδα υπήρχαν μόλις τρεις! Οι Έλληνες ουδέποτε εκχριστιανήσθισαν οικειοθελώς αλλά όπως θα δούμε εξοντώθηκαν κι όσοι επέζησαν ασπάσθηκαν τον χριστιανισμό διά της βίας. Αυτό επίσης επιβεβαιώνει η σύνοδος της Νίκαιας το 787μ.Χ.που σαφώς δείχνει πως παρά τους ανελέητους διωγμούς και τις σφαγές, οι αποδεκατισμένοι Έλληνες παρέμεναν αμετανόητα έλληνες δηλαδή Φυσιολάτρες, ώστε αναγκάστηκαν να τους αναθεματίσουν για ακόμη μια φορά
Έτσι λοιπόν οι Γότθοι το 397μ.Χ.
«καθοδηγούμενοι από τους μαυροφορεμένους καλόγερους ωθούσαν την Ελλάδα στην καταστροφή» (Παπαρηγόπουλος ιστ. Ελ.έθνους).
Τότε πραγματοποιήθηκε η μεγαλύτερη γενοκτονία της Ιστορίας η οποία εντέχνως αποσιωπάται εδώ και αιώνες και άνοιξε «επιτέλους» ο δρόμος για την επιβολή της θρησκείας της… αγάπης.!
Όπως γράφει ο Ζώσιμος
«ισοπεδώθηκαν όλες οι πόλεις της Ελλάδος κι εφονεύθησαν οι περισσότεροι Έλληνες…προς βοήθεια των Ελλήνων έσπευσε ένας Βάνδαλος στρατηγός του δυτικού ρωμαϊκού στρατού, ο Στηλίχων. Όμως έφτασε πολύ αργά, ήδη είχε σφαχτεί ανηλεώς ή εξανδραποδιστεί ο ελληνικός πληθυσμός όλων των πόλεων εκτός αυτών που πρόλαβαν να καταφύγουν στα βουνά, εσφάγησαν ακόμη και τα παιδιά».
Το Ολοκαύτωμα των Ελλήνων δυστυχώς δεν είναι γνωστό ούτε στην χώρα που το υπέστη δηλαδή την Ελλάδα. Είναι πραγματικά αξιοπερίεργο το πώς η μεγαλύτερη γενοκτονία στην ιστορία της ανθρωπότητας μετά από αυτήν των ινδιάνων της Αμερικής, δεν είναι ούτε καν γνωστή. Η γενοκτονία των Ελλήνων ήταν μεγαλύτερη και από αυτήν που υπέστησαν οι Εβραίοι από τους ναζί, αφού η γενοκτονία των Ελλήνων διέρκησε δύο με τρεις αιώνες.
Θα κλείσουμε αυτό το κεφάλαιο λίγο…ανορθόδοξα πηγαίνοντας στις απαρχές αυτής της θλιβερής ιστορίας εκεί στα χρόνια λίγο πριν και λίγο μετά την επικράτηση του Μ.Κωνσταντίνου και των χριστιανών.
Όπως αναφέραμε στην αρχή του βιβλίου, ο χριστιανισμός είχε αναπτυχθεί στις ασιατικές και αφρικανικές επαρχίες του Ρωμαϊκού κράτους έχοντας αποκτήσει μεγάλη οικονομική δύναμη κι ένα πολύ φανατισμένο πλήθος πιστών που αν και δεν πλειοψηφούσε ούτε καν σε αυτές τις περιοχές ήταν ωστόσο καλά οργανωμένοι. Οικονομικά παντοδύναμοι και κυρίως φανατισμένοι γι’αυτό και ο Μ.Κωνσταντίνος μετέφερε την έδρα του ανατολικά και χρησιμοποίησε την δύναμη των χριστιανών κηρύσσοντας τον χριστιανισμό επίσημη θρησκεία του κράτους του για να γίνει μονοκράτορας και να ικανοποιήσει τις φιλοδοξίες του.
Παρ’όλα αυτά ακόμη και σε αυτές τις επαρχίες που ήταν το πεδίο δράσης των χριστιανών η παγανική λατρεία των ελλήνων ήταν παντού κυρίαρχη και ειδικά λίγα μόλις χρόνια πριν την ίδρυση της Κωνσταντινούπολης είχε μεγάλη απήχηση στα λαϊκά στρώματα η λατρεία του Ασκληπιού και του Απολλώνιου Τυανέως.
Περιέργως παντού ξεφύτρωναν καινούργια περίαπτα (αγάλματα που είχε τοποθετήσει ο Απολλώνιος σε διάφορες πόλεις της Μ.Ασίας και είχαν «μαγικές» δυνάμεις που προστάτευαν τις πόλεις από καταστροφές) κι επιγραφές του Απολλώνιου που υποτίθεται τα έστελνε εξ ουρανού. Σε συνδυασμό με το έργο του Ιεροκλή «φιλαλήθης λόγος» όπου υπερασπιζόταν την ελληνική σοφία και αποδείκνυε την ανοησία του χριστιανισμού σε πολύ μεγαλύτερο βαθμό από τα έργα του Πορφύριου και Κέλσου, ο παγανισμός είχε αρχίσει να επανακάμπτει και να έχει μεγάλη απήχηση ακόμη και σε αυτές τις περιοχές που ο χριστιανισμός είχε ανδρωθεί και δυναμώσει.[12]
Οι Πατέρες της Εκκλησίας είχαν τόσο πολύ θορυβηθεί που στο έργο του ψευδοιουστίνου εμφανίζεται ένας θεολόγος να απορεί με τον Θεό που επιτρέπει να έχουν δύναμη θαυματουργή τα περίαπτα του Απολλώνειου κάτι που αποδεικνύει αφενός την απήχηση που είχαν στον κόσμο αλλά και την παραδοχή των ίδιων των χριστιανών Πατέρων για τις δυνάμεις του Απολλώνειου και των έργων του.
Έτσι ένας άλλος Πατέρας ο Λακτάντιος αναγνώριζε τις ικανότητες του Απολλώνειου αλλά πίστευε πως οφείλονταν σε σκοτεινές δυνάμεις και για να αποδείξει την υπεροχή του Χριστού έναντι του Απολλώνειου υποστήριζε πως ο Απολλώνειος δεν είχε προαναγγελθεί από τους Εβραίους προφήτες οι οποίοι υπερείχαν των Ελλήνων φιλοσόφων.[13]
Στο ίδιο μήκος κύματος και ένας άλλος Πατέρας της Εκκλησίας ο Ευσέβιος που αργότερα θα γίνονταν σύμβουλος του Κωνσταντίνου, υπερασπίστηκε τον Χριστό αναφερόμενος κι αυτός στους Εβραίους προφήτες ενώ στο «εις την Ευαγγελικήν προπαρασκευήν» αναφέρει «…αποδεικνύεται η ανωτερότητα της ιουδαϊκής θρησκείας έναντι του ελληνισμού ενώ και τα φιλοσοφικά συστήματα βρήκαν έμπνευση στην ιουδαίκή σοφία»[14]
Οι αναφορές αυτές του Λακτάντιου και του Ευσέβιου ήταν προς απάντηση κατά του έργου του μεγάλου πλατωνικού φιλοσόφου Ιεροκλή που είχε με επιχειρήματα καταφέρει να γελοιοποιήσει την χριστιανική πίστη που άρχιζε να χάνει οπαδούς ακόμη και σε αυτές τις χριστιανοκρατούμενες περιοχές.
Όμως μόλις ο Κωνσταντίνος ίδρυσε την Κωνσταντινούπολη για να μπορέσει να σταθεί στην εξουσία χρειάζονταν τη οικονομική και πολιτική δύναμη της Εκκλησίας των ασιατοαφρικανικών περιοχών αφού ως γνωστόν στις υπόλοιπες περιοχές ήταν εντελώς ανίσχυρη. Γι’αυτό κήρυξε στην δική του ανατολική ρωμαϊκή αυτοκρατορία επίσημη θρησκεία τον χριστιανισμό αν και ο ίδιος δεν ήταν χριστιανός και πήρε συμβουλό του τον Ευσέβιο.
Αφού το προπύργιο του χριστιανισμού ήταν οι ασιατικές και αφρικανικές επαρχίες εκεί δηλαδή που ο Κωνσταντίνος ήθελε να εδραιώσει την εξουσία του με την βοήθεια των χριστιανών, ο μεγαλύτερος κίνδυνος για τους χριστιανούς και κατ’επέκταση για τα σχέδια του Κωνσταντίνου ήταν η συνεχώς αναδυόμενη σε αυτές τις περιοχές λατρεία του Ασκληπιού-Απολλώνειου. Όπως ευκόλως αντιλαμβανόμαστε μία από τις πρώτες κινήσεις του Ευσέβιου ήταν να πείσει τον Κωνσταντίνο να εξαπολύσει διωγμούς σε αυτή την λατρεία.
Οι στρατιώτες του Κωνσταντίνου γκρέμισαν τον ναό του Ασκληπιού που όπως κι όλα τα Ασκληπιεία ήταν και ιατρική σχολή και νοσοκομείο, κατέστρεψαν όλα τα αγάλματα των φιλοσόφων και του Ασκληπιού και όπως αναφέρει ο Σωζομενός στην εκκλησιαστική ιστορία ο Ευσέβιος χάρηκε πολύ που δεν έμεινε κανένα ίχνος των ναών και των αγαλμάτων.
Την συνέχεια αυτής της θλιβερής για την ανθρωπότητα ιστορίας την περιγράψαμε παραπάνω όσον αφορά τους Πατέρες της Ορθοδοξίας ενώ παρακάτω θα την δούμε μέσα από τα εκτελεστικά όργανα των αγίων Πατέρων, τους αυτοκράτορες του Βυζαντίου.
Ωστόσο τα περίαπτα του Απολλώνειου είχαν τόση μεγάλη απήχηση στον λαό όχι μόνον στους παγανιστές αλλά και στους χριστιανούς που κανείς δεν τόλμησε να τα πειράξει και μάλιστα έχουμε μαρτυρία από τον Νικήτα Χωνιάτη ότι σώζονταν μέχρι τον 13ο αι. μ.Χ.στην ίδια την Κωνσταντινού-πολη ένα από τα περίαπτα που είχε «φτιάξει» εκεί ο Απολλώνειος.
β. Η Ιερά Εξέταση κι ο ανθελληνισμός των αγίων αυτοκρατόρων του Βυζαντίου
Αρχίζοντας φυσικά από τον μεγάλο άγιο της ορθοδοξίας, τον Μ.Κωνστα-ντίνο ο οποίος ουδέποτε βαπτίστηκε χριστιανός αλλά ως γνωστόν καθιέρωσε ως επίσημη θρησκεία τον χριστιανισμό διότι γνώριζε πως οι τεράστιες μάζες των αμόρφωτων ασιατών και αφρικανών, δηλαδή ένα σημαντικό μέρος από τους κατοίκους της επικράτειάς του είχαν ασπαστεί τον χριστιανισμό. Επίσης εξαιτίας της χριστιανής μητρός του που τον επηρέαζε και καθοδηγούσε, της άλλης μεγάλης αγίας της ορθοδοξίας της Ελένης.
Τα ίδια περίπου υποστηρίζει και η βυζαντινολόγος Ε.Γλυκατζή στο «η πολιτική ιδεολογία της βυζαντινής αυτοκρατορίας»,
«…η αποδοχή του χριστιανισμού στο ανατολικό ρωμαϊκό κράτος ανταποκρίνονταν στους πόθους των ανατολικών πληθυσμών οι οποίοι προμήθευαν το κράτος τα μέσα για την αμυνά του σε ανθρώπους και χρήμα…η ανατολή ήταν το πρώτο μέρος όπου επικράτησε ο χριστιανισμός»,
Όμως μόλις ο Κωνσταντίνος ίδρυσε την Κωνσταντινούπολη για να μπορέσει να σταθεί στην εξουσία χρειάζονταν τη οικονομική και πολιτική δύναμη της Εκκλησίας των ασιατοαφρικανικών περιοχών αφού ως γνωστόν στις υπόλοιπες περιοχές ήταν εντελώς ανίσχυρη. Γι’αυτό κήρυξε στην δική του ανατολική ρωμαϊκή αυτοκρατορία επίσημη θρησκεία τον χριστιανισμό αν και ο ίδιος δεν ήταν χριστιανός και πήρε συμβουλό του τον Ευσέβιο.
Αφού το προπύργιο του χριστιανισμού ήταν οι ασιατικές και αφρικανικές επαρχίες εκεί δηλαδή που ο Κωνσταντίνος ήθελε να εδραιώσει την εξουσία του με την βοήθεια των χριστιανών, ο μεγαλύτερος κίνδυνος για τους χριστιανούς και κατ’επέκταση για τα σχέδια του Κωνσταντίνου ήταν η συνεχώς αναδυόμενη σε αυτές τις περιοχές λατρεία του Ασκληπιού-Απολλώνειου. Όπως ευκόλως αντιλαμβανόμαστε μία από τις πρώτες κινήσεις του Ευσέβιου ήταν να πείσει τον Κωνσταντίνο να εξαπολύσει διωγμούς σε αυτή την λατρεία.
Οι στρατιώτες του Κωνσταντίνου γκρέμισαν τον ναό του Ασκληπιού που όπως κι όλα τα Ασκληπιεία ήταν και ιατρική σχολή και νοσοκομείο, κατέστρεψαν όλα τα αγάλματα των φιλοσόφων και του Ασκληπιού και όπως αναφέρει ο Σωζομενός στην εκκλησιαστική ιστορία ο Ευσέβιος χάρηκε πολύ που δεν έμεινε κανένα ίχνος των ναών και των αγαλμάτων.
Την συνέχεια αυτής της θλιβερής για την ανθρωπότητα ιστορίας την περιγράψαμε παραπάνω όσον αφορά τους Πατέρες της Ορθοδοξίας ενώ παρακάτω θα την δούμε μέσα από τα εκτελεστικά όργανα των αγίων Πατέρων, τους αυτοκράτορες του Βυζαντίου.
Ωστόσο τα περίαπτα του Απολλώνειου είχαν τόση μεγάλη απήχηση στον λαό όχι μόνον στους παγανιστές αλλά και στους χριστιανούς που κανείς δεν τόλμησε να τα πειράξει και μάλιστα έχουμε μαρτυρία από τον Νικήτα Χωνιάτη ότι σώζονταν μέχρι τον 13ο αι. μ.Χ.στην ίδια την Κωνσταντινού-πολη ένα από τα περίαπτα που είχε «φτιάξει» εκεί ο Απολλώνειος.
β. Η Ιερά Εξέταση κι ο ανθελληνισμός των αγίων αυτοκρατόρων του Βυζαντίου
Αρχίζοντας φυσικά από τον μεγάλο άγιο της ορθοδοξίας, τον Μ.Κωνστα-ντίνο ο οποίος ουδέποτε βαπτίστηκε χριστιανός αλλά ως γνωστόν καθιέρωσε ως επίσημη θρησκεία τον χριστιανισμό διότι γνώριζε πως οι τεράστιες μάζες των αμόρφωτων ασιατών και αφρικανών, δηλαδή ένα σημαντικό μέρος από τους κατοίκους της επικράτειάς του είχαν ασπαστεί τον χριστιανισμό. Επίσης εξαιτίας της χριστιανής μητρός του που τον επηρέαζε και καθοδηγούσε, της άλλης μεγάλης αγίας της ορθοδοξίας της Ελένης.
Τα ίδια περίπου υποστηρίζει και η βυζαντινολόγος Ε.Γλυκατζή στο «η πολιτική ιδεολογία της βυζαντινής αυτοκρατορίας»,
«…η αποδοχή του χριστιανισμού στο ανατολικό ρωμαϊκό κράτος ανταποκρίνονταν στους πόθους των ανατολικών πληθυσμών οι οποίοι προμήθευαν το κράτος τα μέσα για την αμυνά του σε ανθρώπους και χρήμα…η ανατολή ήταν το πρώτο μέρος όπου επικράτησε ο χριστιανισμός»,
από τα παραπάνω συμφραζόμενα της βυζαντινολάτριδος κ.Γλυκατζή διαπιστώνουμε επίσης πως οι χριστιανοί προ Κωνσταντίνου όχι μόνον δρούσαν ελευθέρως αλλά είχαν και τεράστια οικονομική δύναμη!
Ας δούμε όμως πως περιγράφουν την δράση των αγίων βυζαντινών αυτοκρατόρων γνωστοί χριστιανοί χρονογράφοι της εποχής όπως οι επίσκοποι Ευσέβιος και Θεοδώρητος Κύρος.
Το 324μ.Χ. ο άγιος Κωνσταντίνος, φυσικά πάντα με την παρότρυνση της αγίας Ελένης, δίνει διαταγή να καταστρέψουν τον ναό του Διδυμαίου Απόλλωνος και να σφαγούν οι ιερείς του. Το ίδιο ακριβώς σκηνικό επαναλαμβάνεται στο ιερό του Ασκληπιού στις Αιγές. Διατάσσεται η καταστροφή όλων των ναών συνοδευόμενη πάντα με τις σφαγές όλων των ιερειών στο ιερό βουνό της Αρτέμιδος το οποίο ήταν άβατο διά τους άνδρες. Το ιερό αυτό βουνό όπου διεπράχθησαν τέτοια εγκλήματα από τους αγίους Κωνσταντίνο και Ελένη, είναι το σημερινό άγιον όρος των ορθοδόξων, άβατο για τις γυναίκες.
Ακολουθούν πλήθος καταστροφών ελληνικών ναών και διατάσσεται η εκτέλεση όλων των μάντεων και μάγων αλλά και πολλών φιλοσόφων όπως του νεοπλατωνικού Σώπατρου[15], η Ιερά Εξέταση των Ορθοδόξων μόλις είχε αρχίσει, αιώνες πριν αυτής των χριστιανών της Δύσης.
Η αγία Ελένη θα δώσει εντολή να ισοπεδωθεί ένας αριστουργηματικός ναός της Αφροδίτης για να οικοδομηθεί η εκκλησία του υποτίθεται Αγίου Τάφου.
Τέλος αυτοί οι άνθρωποι που θεωρούνται από τους μεγαλύτερους αγίους της ορθοδοξίας, δολοφόνησαν το παιδί του Κωνσταντίνου και την συζυγό του βραζοντάς την! Τόσο ενάρετοι άνθρωποι υπήρξαν ο Κωνσταντίνος και η Ελένη.
Ο άξιος διάδοχος του Κωνσταντίνου, ο Κωνστάντιος θα συνεχίσει τις ανελέητες διώξεις και σφαγές. Ο ιστορικός Αμμιανός Μαρκελίνος στο ιθ 121 περιγράφει το κλίμα της εποχής.
«αρκούσε να κατηγορηθεί κάποιος πως φορούσε αποτρεπτικό φυλακτό ή τον είδαν να κάθεται σε αρχαία ερείπια για να καταδικαστεί σε θάνατο ως ειδωλολάτρης, αμέτρητοι πολίτες από όλα τα σημεία της επικράτειας, πολίτες κάθε ηλικίας οδηγούνται αλυσοδεμένοι και βασανίζονται μέχρι θανάτου επειδή ήταν ελληνίζοντες»
Πολλές από αυτές τις εκτελέσεις έλαβαν χώρα στο πρώτο στρατόπεδο εξόντωσης-τα στρατόπεδα θανάτου όπως τα αποκαλούσε ο Αμμιανός- στην ιστορία το 359μ.Χ. στη Σκυθόπολη της Συρίας.
Η Ιερά Εξέταση της Δύσης ωχριά ενώ ο Χίτλερ φαντάζει…μικρός μπροστά στην αγριότητα των βυζαντινών χριστιανών και το Ολοκαύτωμα που υπέστησαν οι Έλληνες.
Ο Θεοδόσιος ακόμη ένας Μεγάλος της Βυζαντινο-ορθοδοξίας θα συνεχίσει με αμείωτο ζήλο τις καταστροφές και τις σφαγές των Ελλήνων. Θα κηρύξει εκτός νόμου κάθε άλλη θρησκεία πλην της χριστιανικής και θα απαγορεύσει τους Ολυμπιακούς αγώνες για τους οποίους όλοι σήμερα οι ελληνορθόδοξοι καμαρώνουν .
«Την εποχή εκείνη έγινε μεγάλη σφαγή των ελλήνων με την διαταγή που επέβαλλε να θανατώνονται άλλοι με φωτιά και άλλοι με ξίφος.»[16]
Η Ολυμπία λεηλατείται και κατεδαφίζεται ο ναός του Διός ενώ ο ιστορικός Γρηγορόβιος αναφέρει χαρακτηριστικά πως «απώλετο το τελευταίο άνθος της των Ελλήνων χώρας».
Ο Ιουστινιανός και η Θεοδώρα άγιοι κι αυτοί της Ορθοδοξίας είναι υπαίτιοι για σωρεία εγκλημάτων κατά του ελληνισμού και όχι μόνον.
Η Ε΄ οικουμενική σύνοδος κηρύττει πόλεμο σε κάθε αιρετικό, όχι βεβαίως ότι χρειάζονταν αφού έτσι κι αλλιώς είχαν ξεκινήσει ήδη πριν δύο αιώνες. Απλώς αρχίζει και με τις επίσημες ευλογίες της αγίας Εκκλησίας νέο κύμα διώξεων, σφάζονται και καίγονται ζωντανοί χιλιάδες ανθρώπων που αρνούνται το βάπτισμα της θρησκείας της αγάπης.
Το μίσος και ο ρατσισμός των ορθοδόξων βυζαντινών έναντι του ελληνικού πολιτισμού και του γένους των Ελλήνων θα βρει την απόλυτη έκφρασή του στον περίφημο κώδικα του Ιουστινιανού
«απαγορεύουμε να ασκούν διδασκαλία όσοι πάσχουν από την ιερόσυλη ψυχική νόσο των Ελλήνων…οι των ανοσίων και μυσαρών Ελλήνων κατεχόμενοι πλάνη» (Ιουστ. Κωδ. Α΄ 10, 11).
Η φυσική συνέχεια αυτού του διατάγματος είναι το κλείσιμο της Ακαδημίας του Πλάτωνος και φυσικά πολλές σφαγές ελλήνων. Να δούμε πως περιγράφει το κλίμα της εποχής ο χριστιανός χρονογράφος Ιωάννης Μαλάλας
«τον καιρό αυτό έγινε μεγάλος διωγμός των Ελλήνων οι οποίοι θανατώνονταν ή δημεύονταν οι περιουσίες τους. Όλα αυτά προκάλεσαν μεγάλο φόβο και ο βασιλιάς όρισε τρίμηνη προθεσμία στους έλληνες να ασπαστούν την ορθόδοξη πίστη» (χρονογραφία xviii 449, 3-11),
ενώ στο ίδιο έργο σ.491 ο Μαλάλας μας πληροφορεί πως το 529 ο Ιουστινιανός δίνει διαταγή να κλείσουν όλες οι φιλοσοφικές σχολές των Ελλήνων και να καούν όλα τα βιβλία τους και τα αγαλματά τους.
Έτσι οι τελευταίοι εναπομείναντες έλληνες φιλόσοφοι όπως ο Δαμάσκιος, ο Διογένης, ο Ερμείας, ο Ευλάλιος, ο Ισίδωρος,, ο Πρισκιανός και άλλοι πολλοί θα καταφύγουν στην Περσία και στα αραβικά βασίλεια!
Οι σφαγές βεβαίως δεν περιορίστηκαν στους έλληνες αλλά και προς πάσα κατεύθυνση η οποία δεν ήταν αρεστή, όπως θα δούμε και στο επόμενο κεφάλαιο.
γ. Η « φιλοσοφία» και ο « πολιτισμός» του ανθελληνικού ορθόδοξου Βυζαντίου
Η εκχριστιανισμένη ανατολική Ρωμαϊκή αυτοκρατορία, η οποία σήμερα είναι γνωστή ως «Βυζάντιο», υπήρξε η φυσική στέγη της Ορθοδοξίας εντός της οποίας γεννήθηκε και αναπτύχθηκε. Ορθοδοξία και Βυζάντιο είναι έννοιες ταυτόσημες κι αλληλένδετες. Η Ορθοδοξία υπήρξε η ψυχή και το Βυζάντιο το σώμα ενός οργανισμού που είναι ταυτόσημος του Μεσαίωνα, του σκοταδισμού, της θεοκρατίας και τού ολοκληρωτισμού.
Τα χαρακτηριστικά αυτά θα παραμείνουν τα ίδια ακόμη κι αν το σώμα αυτού του οργανισμού θα μεταλλαχθεί αργότερα σε Οθωμανική αυτοκρατορία και στην συνέχεια θα κατακερματιστεί στα διάφορα έθνη-κράτη των Βαλκανίων. Η ψυχή όμως παραμένει πάντα η ίδια κι εμπνέεται από το Βιβλικό φαντασιακό που προάγει την μισαλλοδοξία και τον φανατισμό, είτε καλείται Ορθοδοξία είτε Ισλάμ είτε εθνικισμός.
Ο ισλαμισμός άλλωστε στο πρόσωπο των Τούρκων θα γίνει σανίδα σωτηρίας για την Ορθοδοξία η οποία μέσω του πνευματικού της ηγέτη Γεννάδιου αλλά και του υπόλοιπου ιερατείου, θα συμφωνήσει την παράδοση της Πόλης στους Οθωμανούς και θα καταφέρει έτσι να διασώσει όλα τα προνόμια που κατείχε μέχρι τότε, όταν μάλιστα ήταν πλέον ορατός ο κίνδυνος επανελληνισμού των γραικών μέσω της προσέγγισής τους με την Δύση.
Η μακραίωνη πορεία της Ορθοδοξίας είναι μια ιστορία βίας, σκοταδισμού κι ανθελληνισμού που δεν πρόσφερε στο ελάχιστο κάτι το θετικό στον παγκόσμιο πολιτισμό.
Όπως είδαμε στα προηγούμενα κεφάλαια, η ιστορία της επικράτησης του χριστιανισμού-Βυζαντίου, αρχίζει με το κλείσιμο των φιλοσοφικών αιρέσεων, το κάψιμο των βιβλίων και των έργων τέχνης, την εξόντωση των φιλοσόφων και το ολοκαύτωμα των Ελλήνων. Η πρακτική αυτή της τρομοκρατίας συνεχίστηκε προς πάσα κατεύθυνση και ο λαός ζούσε υπό καθεστώς εξαθλίωσης, βίας και τρόμου που ασκούσε ο αυτοκράτορας ελέω Θεού, μαζί με το Πατριαρχείο, το ιερατείο και τα μοναστήρια.
Έτσι μαθαίνουμε από τον χριστιανό Προκόπιο πως
«ο λαός ενωμένος κι αγανακτισμένος επαναστατεί και πυρπολεί δημόσια κτήρια αλλά και εκκλησίες και την αγία Σοφία κι ενώ ο Ιουστινιανός ετοιμάζεται να δραπετεύσει, η Θεοδώρα τον συμβουλεύει να εξοντώσει τους επαναστάτες κι έτσι σφάζονται 35000 άνθρωποι»
κι όμως αυτού του είδους οι δολοφόνοι θεωρούνται μεγάλοι και άγιοι!
Ο Νικήτας Χωνιάτης στην «Χρονογραφία» περιγράφει πως δεν υπήρχε μέρα στην Κωνσταντινούπολη χωρίς ακρωτηριασμούς, εξομματισμούς και φονικά σε τέτοιο βαθμό που είχε δημιουργηθεί κοινωνικό πρόβλημα αφού η Πόλη είχε γεμίσει ανάπηρους.
Στο ίδιο έργο του Χωνιάτη αλλά και από τον Ι.Ζωναρά μαθαίνουμε πως οι δημόσιες θανατώσεις κυρίως στην πυρά ήταν από τα δημοφιλέστερα θεάματα του Ιππόδρομου.
Οι διαπομπεύσεις στον βυζαντινό Ιππόδρομο άγριες και αιματηρές είχαν εξελιχθεί σε λαοφιλές θέαμα όπως ακριβώς οι αρένες στην Ρώμη, με την διαφορά πως στον βυζαντινό Ιππόδρομο υπήρχε και συμμετοχή του πλήθους στον οποίο παραδίδονταν όλοι οι «παραβάτες» που σύρονταν στον Ιππόδρομο και καίγονταν ζωντανοί[17]
Το Βυζάντιο υπήρξε ίσως ο πιο σκοταδιστικός Μεσαίωνας, μία ορθόδοξη θεοκρατία που πιστή στα κηρύγματα των προφητών του εκλεκτού λαού του θεού Γιαχβέ, του απ. Παύλου και των Πατέρων της Εκκλησίας κυνήγησε ανηλεώς τους Έλληνες και τον πολιτισμό τους, ισοπέδωσε κι εξαφάνισε κάθε δημιούργημά τους.
Το σαθρό επιχείρημα των σύγχρονων ορθόδοξων πως ο χριστιανισμός και το Βυζάντιο παρέλαβαν τον ελληνικό πολιτισμό σε κατάσταση παρακμής και του έδωσαν νέα ώθηση όπως καταλαβαίνουμε μόνον τον γέλωτα προκαλεί. Όμως την πιο αποστομωτική απάντηση την δίνουν οι ίδιοι οι χριστιανοί της εποχής.
Ο επίσκοπος Θεοδώρητος Κύρος συγκρίνοντας την εποχή των Ελλήνων με την εποχή επί Ιουστινιανού διαμαρτύρεται
«την εποχή της ειδωλολατρείας όλες οι πόλεις ανθούσαν και τώρα που θριάμβευσε ο Χριστιανισμός βρίσκονται σε πτώση κι ερήμωση»,
ακριβώς τα ίδια περιγράφει κι ένας άλλος χριστιανός ο Προκόπιος
«οι πόλεις έχουν ερημώσει, τα αγροτικά προϊόντα σαπίζουν κι όλοι πρέπει να πληρώνουν φόρους δίχως να έχουν πόρους ενώ η ύπαιθρος συνεχώς ερημώνει, ο πληθυσμός συγκεντρώνεται στην Κωνσταντινούπολη και μένουν άστεγοι … έπειτα από 2 αιώνες χριστιανισμού η αυτοκρατορία είναι γεμάτη από εκκλησίες και μοναστήρια και η περιουσία της Εκκλησίας είναι τεράστια με πολλά ακίνητα, αγρούς, γεωργούς και ανδράποδα αλλά και τις περισσότερες βιοτεχνίες στην βασιλεύουσα».
Είναι αξιοσημείωτο πως τα μοναστήρια είναι κτισμένα σαν κάστρα, αλήθεια από ποιούς ήθελαν να προφυλαχθούν οι μοναχοί; κάποιοι αφελώς απαντούν από τους πειρατές, όμως αυτή η απάντηση δεν μπορεί να ισχύει αφού τα μοναστήρια κτίζονταν κατ’ αυτόν τον τρόπο όχι μόνον στις παραθαλάσσιες περιοχές αλλά και στην ενδοχώρα όπου δεν υπήρχε ο παραμικρός κίνδυνος των πειρατών.
Όμως η προηγούμενη απάντηση κρύβει και μία πολύ σημαντική αλήθεια, αν οι πειρατές είχαν στο στόχαστρο τα μοναστήρια σημαίνει πως αυτά κατείχαν μεγάλο πλούτο.
Η αλήθεια είναι πως πράγματι τα μοναστήρια ήταν πάμπλουτα και είχαν στην δούλεψή τους χιλιάδες εξαθλιωμένους δουλοπάροικους δηλαδή σχεδόν το σύνολο του πληθυσμού της υπαίθρου και ακριβώς γι’αυτόν τον λόγο τα μοναστήρια χτίζονταν σαν κάστρα, για να προστατευθούν από τυχόν εξεγέρσεις των εξαθλιωμένων μαζών.
O εκκλησιαστικός Πατέρας Σαλβιανός περιγράφοντας την αφόρητη κατάσταση στην οποία ζούσαν οι υπήκοοι του Βυζαντίου γράφει
«παίρνουν από τους φτωχούς και τα τελευταία τους υπάρχοντα, οι χήρες στενάζουν και τα ορφανά ποδοπατιούνται.. Γι’αυτό τρέπονται σε φυγή ακόμη κι ευγενούς καταγωγής κι ελεύθεροι άνθρωποι ζητούν καταφύγιο στους εχθρούς, για να μην πέσουν θύματα της εξουσίας…» (Ιστ. Μοναχ. 16,5)
Γαιοκτήμονες και μοναστήρια είναι η πραγματική εξουσία στο χριστιανικό Βυζάντιο ενώ οι υπόλοιποι κάτοικοι είναι απλώς δούλοι. Οι εργάτες της γης είναι απόλυτα δεμένοι με την γη όπου εργάζονται. Λέγονται κολωνοί και δεν επιτρέπεται να φύγουν από το μέρος όπου εργάζονται. Όταν κάποιος φεουδάρχης πουλά τα κτηματά του, πουλά μαζί και τους αγρότες που ζουν κι εργάζονται σε αυτά. Τα παιδιά που γεννιούνται από τους κολωνούς ανήκουν δικαιωματικά στην περιουσία του γαιοκτήμονα.[18]
Ο Τ. Πουγγής διευθυντής στο Εθνικό Ίδρυμα Ερευνών αναφέρει
«οι μεγάλοι γεωκτήμονες και οι επίσκοποι θωρακίζονται στις πόλεις-κάστρα, οι οποίοι έχουν και την πρωτοκαθεδρία ενώ για την τεράστια μάζα πληθυσμού της αυτοκρατορίας οι δυνατότητες επιβίωσης περιορίζονται και το πολύ χαμηλό βιοτικό επίπεδο είναι παραπλήσιο των δούλων».
«οι πόλεις έχουν ερημώσει, τα αγροτικά προϊόντα σαπίζουν κι όλοι πρέπει να πληρώνουν φόρους δίχως να έχουν πόρους ενώ η ύπαιθρος συνεχώς ερημώνει, ο πληθυσμός συγκεντρώνεται στην Κωνσταντινούπολη και μένουν άστεγοι … έπειτα από 2 αιώνες χριστιανισμού η αυτοκρατορία είναι γεμάτη από εκκλησίες και μοναστήρια και η περιουσία της Εκκλησίας είναι τεράστια με πολλά ακίνητα, αγρούς, γεωργούς και ανδράποδα αλλά και τις περισσότερες βιοτεχνίες στην βασιλεύουσα».
Είναι αξιοσημείωτο πως τα μοναστήρια είναι κτισμένα σαν κάστρα, αλήθεια από ποιούς ήθελαν να προφυλαχθούν οι μοναχοί; κάποιοι αφελώς απαντούν από τους πειρατές, όμως αυτή η απάντηση δεν μπορεί να ισχύει αφού τα μοναστήρια κτίζονταν κατ’ αυτόν τον τρόπο όχι μόνον στις παραθαλάσσιες περιοχές αλλά και στην ενδοχώρα όπου δεν υπήρχε ο παραμικρός κίνδυνος των πειρατών.
Όμως η προηγούμενη απάντηση κρύβει και μία πολύ σημαντική αλήθεια, αν οι πειρατές είχαν στο στόχαστρο τα μοναστήρια σημαίνει πως αυτά κατείχαν μεγάλο πλούτο.
Η αλήθεια είναι πως πράγματι τα μοναστήρια ήταν πάμπλουτα και είχαν στην δούλεψή τους χιλιάδες εξαθλιωμένους δουλοπάροικους δηλαδή σχεδόν το σύνολο του πληθυσμού της υπαίθρου και ακριβώς γι’αυτόν τον λόγο τα μοναστήρια χτίζονταν σαν κάστρα, για να προστατευθούν από τυχόν εξεγέρσεις των εξαθλιωμένων μαζών.
O εκκλησιαστικός Πατέρας Σαλβιανός περιγράφοντας την αφόρητη κατάσταση στην οποία ζούσαν οι υπήκοοι του Βυζαντίου γράφει
«παίρνουν από τους φτωχούς και τα τελευταία τους υπάρχοντα, οι χήρες στενάζουν και τα ορφανά ποδοπατιούνται.. Γι’αυτό τρέπονται σε φυγή ακόμη κι ευγενούς καταγωγής κι ελεύθεροι άνθρωποι ζητούν καταφύγιο στους εχθρούς, για να μην πέσουν θύματα της εξουσίας…» (Ιστ. Μοναχ. 16,5)
Γαιοκτήμονες και μοναστήρια είναι η πραγματική εξουσία στο χριστιανικό Βυζάντιο ενώ οι υπόλοιποι κάτοικοι είναι απλώς δούλοι. Οι εργάτες της γης είναι απόλυτα δεμένοι με την γη όπου εργάζονται. Λέγονται κολωνοί και δεν επιτρέπεται να φύγουν από το μέρος όπου εργάζονται. Όταν κάποιος φεουδάρχης πουλά τα κτηματά του, πουλά μαζί και τους αγρότες που ζουν κι εργάζονται σε αυτά. Τα παιδιά που γεννιούνται από τους κολωνούς ανήκουν δικαιωματικά στην περιουσία του γαιοκτήμονα.[18]
Ο Τ. Πουγγής διευθυντής στο Εθνικό Ίδρυμα Ερευνών αναφέρει
«οι μεγάλοι γεωκτήμονες και οι επίσκοποι θωρακίζονται στις πόλεις-κάστρα, οι οποίοι έχουν και την πρωτοκαθεδρία ενώ για την τεράστια μάζα πληθυσμού της αυτοκρατορίας οι δυνατότητες επιβίωσης περιορίζονται και το πολύ χαμηλό βιοτικό επίπεδο είναι παραπλήσιο των δούλων».
Αν φανταστεί κανείς πως αυτή είναι και η πιο ένδοξη εποχή της αυτοκρατορίας εύκολα καταλαβαίνει πως το επιχείρημα των σύγχρονων ορθοδόξων πως ο χριστιανισμός διέσωσε τον ελληνικό πολιτισμό από την παρακμή είναι για γέλια και για κλάματα.
Η διακεκριμένη βυζαντινολόγος καθηγήτρια στην έδρα βυζαντινολογίας των Παρισίων, Ε. Γλυκατζή-Αρβερελ στο «ιδεολογικό υπόβαθρο του Βυζαντίου» αναφέρει χαρακτηριστικά
«το κράτος του Βυζαντίου είναι τον 12 αι. μ.Χ. για τους περισσότερους υπηκόους ένας θεσμός αδικίας και διαφθοράς…ο Νικήτας Χωνιάτης αναφέρει πως οι βυζαντινοί χαίρονταν με την καταστροφή της Πόλης (από τους σταυροφόρους) πολλοί κάτοικοι μάλιστα λεηλατούσαν τα μοναστήρια και το Πατριαρχείο…δεν ήταν λίγες οι φορές που οι βυζαντινοί πληθυσμοί συνεργάζονταν και πολεμούσαν στο πλευρό των Τούρκων ή των Βούλγαρων ενάντια στην Κωνσταντινούπολη».
Καταλαβαίνουμε πως η παρακμή, η εξαθλίωση και ο σκοταδισμός στο Βυζάντιο ήταν ένα φαινόμενο καθολικό και διαχρονικό.
Στο ίδιο βιβλίο η κ.Γλυκατζή δείχνει ξεκάθαρα τον ιδεολογικό προσανατολισμό του Βυζαντίου
«η Κωνσταντινούπολη ονομάζονταν Νέα Ρώμη ή Νέα Ιερουσαλήμ ή Νέα Σιών, ποτέ όμως Νέα Αθήνα…μόλις τον 12 αι.μ.Χ. αρχίζει και ακούγεται πάλι ο απαγορευμένος όρος ‘Ελλην ακριβώς δηλαδή όταν οι Λατίνοι αρχίζουν να γίνονται κίνδυνος και οι βυζαντινή εξουσία αναζητεί μία ιδεολογική ταυτότητα που να ξεχωρίζει από τους Λατίνους και γίνεται για πρώτη φορά το πάντρεμα έλλην-ορθοδοξία»
αλλά όπως θα δούμε παρακάτω αυτή η στροφή των βυζαντινών διανοούμενων προς την αρχαία Ελλάδα θα πολεμηθεί αγρίως από την Εκκλησία.
Η Ιερά Εξέταση των ορθοδόξων βυζαντινών δεν περιορίστηκε μόνον στις διώξεις κατά των Ελλήνων αλλά φυσικά επεκτάθηκαν εναντίον κάθε λαού που δεν ασπάζονταν την βυζαντινορθόδοξη πίστη αλλά κι εναντίον αιρετικών χριστιανών και όλα αυτά καθ’όλη την διάρκεια της αυτοκρατορίας, ακριβώς αυτά αναφέρει και η κ.Γλυκατζή
«…η Εκκλησία θα προσπαθήσει να επιβάλει την πίστη υποστηρίζοντας τις επιχειρήσεις του αυτοκράτορα εναντίον των αιρετικών και την εξόντωση των Παυλικιανών…η Εκκλησία και ο αυτοκράτορας έκριναν αν η συμπεριφορά μίας ομάδας ή και ολόκληρων λαών ήταν αιρετική ή όχι, έτσι η πόρτα ήταν ανοιχτή σε κάθε αυθαιρεσία …αιρετικοί κρίνονταν όσοι δεν συμμερίζονταν τον τρόπο ζωής των ορθοδόξων, η εξόντωση των παυλικιανών και κάθε μανιχαϊκής τάσης παίρνουν την μορφή κυνηγητού μαγισσών».
Ακόμη και η πολυσυζητημένη άλωση της Πόλης από τους σταυροφόρους το 1204 που με τόση έμφαση προβάλλουν οι ορθόδοξοι για να εκφράσουν την αποστροφή τους στην κακή Δύση, προκλήθηκε από την μισαλλοδοξία των βυζαντινών. Οι ορθόδοξοι εσκεμμένα αποσιωπούν το ιστορικό γεγονός που έλαβε χώρα 20 χρόνια νωρίτερα με την ανηλεή σφαγή των 60.οοο Λατίνων κατοίκων της Πόλης[19].
«στις 2 Μαϊου του 1182 ο Ανδρόνικος απέστειλε τους στρατιώτες του οι οποίοι μαζί με τους κατοίκους της Πόλης εξαπέλυσαν μια τρομερή επίθεση εναντίον της λατινικής συνοικίας, σφάζοντας χωρίς καμία διάκριση γέρους, γυναίκες και παιδιά. Περιουσίες λεηλατήθηκαν, σπίτια καταστράφηκαν, ενώ οι εκκλησίες και τα φιλανθρωπικά ιδρύματα των λατίνων έγιναν στάχτη. Στο νοσοκομείο του Αγίου Ιωάννη οι άρρωστοι σκοτώθηκαν πάνω στα κρεβάτια τους και στα κοιμητήρια οι νεκροί ξεθάφτηκαν. Ο λεγάτος του πάπα Αλέξανδρος Γ΄, Ιωάννης, αποκεφαλίστηκε και στην συνέχεια το κεφάλι του δέθηκε στην ουρά ενός σκύλου και περιφέρθηκε στην Πόλη. Οι λίγοι που επέζησαν της φρικαλέας αυτής σφαγής πουλήθηκαν σκλάβοι στους τούρκους» (W.Tyre ahistory of deeds done beyond the sea)
Eκτός όμως από τον λατίνο Γουλιέλμο της Τύρου, το γεγονός το περιγράφει και ο ορθόδοξος Ευστάθιος της Θεσσαλονίκης[20], ο οποίος δικαιολογεί το γεγονός πως αν δεν γίνονταν αυτό, οι λατίνοι θα είχαν υποτάξει την Πόλη.
Κάθε απόπειρα να μιλήσουμε για τέχνες και γράμματα στο Βυζάντιο είναι γράμμα κενό αφού η παιδεία για τις μεγάλες μάζες του πληθυσμού είναι σχεδόν ανύπαρκτη, στην καλύτερη περίπτωση περιορίζεται στην μελέτη των θρησκευτικών κειμένων ενώ η μόρφωση είναι αποκλειστικό προνόμιο των ευγενών και παρέχεται μόνον στη σχολή του Πατριαρχείου και της αυτοκρατορικής αυλής.
Ο μοναδικός ίσως χριστιανός «φιλόσοφος» στη χιλιόχρονη ιστορία του Βυζαντίου είναι ο Γρηγόριος Παλαμάς ο οποίος και δήλωνε απερίφραστα την αντιθεσή του στον ελληνικό πολιτισμό για τον οποίο πίστευε πως μπορεί να είναι χρήσιμος σε μερικά σημεία για τον χριστιανισμό στο συνολό του όμως είναι εξαιρετικά επικίνδυνος για τους χριστιανούς!
Κατά περιόδους βεβαίως εμφανίζονταν κάποιες φωτεινές εξαιρέσεις που ήταν όμως μεμονωμένες περιπτώσεις. Όμως ακόμη και αυτές οι μεμονωμένες περιπτώσεις έδωσαν πνευματικό έργο γιατί στράφηκαν στον ελληνικό πολιτισμό και φυσικά κατηγορήθηκαν ή και διώχθηκαν γι’αυτό. Τέτοια παραδείγματα είναι ο Ψελλός, ο Φώτιος και ο Λέων ο σοφός.
Ο Α.Μαρκόπουλος, καθηγητής Βυζαντινής Φιλολογίας στο Πανεπιστήμιο Αθηνών λέει[21] «ο Λέων ο Φιλόσοφος κατηγορήθηκε ότι αρνήθηκε το Τριαδικό δόγμα για να στραφεί στον πολυθεϊσμό ενώ ο μαθητής του Κ.Σικελός έγραψε λίβελο και τον στέλνει στην Κόλαση μαζί με τον Πλάτωνα, τον Αριστοτέλη, τον Όμηρο, τον Ευκλείδη και άλλους»
επίσης ο Ψελλός θα κατηγορηθεί πως εγκατέλειψε τον Όλυμπο της Βιθυνίας όπου και μόναζε για να στραφεί στον Όλυμπο των Ελλήνων. Σε κάθε περίπτωση πάντως ή όποια υποτυπώδες πνευματική κίνηση υπήρχε στο Βυζάντιο οφείλονταν είτε στην μελέτη της ελληνικής αρχαιότητας κάποιων ελάχιστων φωτισμένων ανθρώπων, είτε στην πνευματική κλοπή χριστιανών θεολόγων από την ελληνική φιλοσοφία. Πουθενά όμως δεν υπάρχει χριστιανικό αυτόφωτο πνευματικό έργο ή φιλοσοφική σκέψη και αμφισβήτηση.
Θα είχε ιδιαίτερο ενδιαφέρον να βρισκόταν κάποιος να μας διαφωτίσει σχετικά με τον πολιτισμό του Βυζαντίου εφόσον αυτός θεωρείται συνέχεια του ελληνικού και παράλληλα ως μη εισελθών στην σκοταδιστική περίοδο του Μεσαίωνα όπως έγινε στην Δύση. Που λοιπόν υπάρχουν οι αντίστοιχοι Πλάτωνες, οι αντίστοιχες φιλοσοφικές σχολές, που είναι οι Αισχύλοι και οι Αριστοφάνηδες, που είναι τα θέατρα, που είναι οι Φειδίες και οι Πραξιτέληδες, που είναι οι Παρθενώνες και οι Αφροδίτες της Μήλου, που είναι οι Ιπποκράτηδες και οι Γαληνοί, που είναι τα Ασκληπιεία, που είναι οι Αρχιμήδες , οι Ερατοσθένηδες και οι Ίππαρχοι, που είναι οι επιστήμες, που είναι οι βιβλιοθήκες, που είναι οι Ολυμπιακοί αγώνες, που είναι οι Περικλήδες και οι Αριστείδες, που είναι η δημοκρατία και οι Βουληφόρες Αγορές. Που είναι οι Βολταίροι και οι Ρουσώ, που είναι οι Λεονάρντο ντα Βίντσι και οι Βαν Γκόνκ, που είναι οι Μπετόβεν και οι Μότσαρτ, που είναι οι Σαίξπηρ, οι Κοπέρνικοι και οι Δαρβίνοι, που είναι οι Άνταμ Σμιθ οι Μαρξ και οι Ένγκελς, που είναι οι Γκαίτε…
Θα είχε ιδιαίτερο ενδιαφέρον να βρεθεί κάποιος να μας πεί έναν σημαντικό επιστήμονα, έναν σημαντικό εκπρόσωπο των τεχνών, έναν σημαντικό φιλόσοφο, έναν σημαντικό πολιτικό διανοητή κατά την διάρκεια της χιλιόχρονης ιστορίας του Βυζαντίου.
Θα είχε τεράστιο ενδιαφέρον να βρεθεί κάποιος επιτέλους να μας δώσει ένα-όχι δυο- ΕΝΑ γραπτό κείμενο, ένα έργο τέλος πάντων-είτε φιλοσοφικό, είτε πολιτικό, είτε επιστημονικό, είτε θεατρικό-κάτι, οτιδήποτε, που να έμεινε στην ιστορία ως έργο που αποτελεί κληρονομιά για τον ανθρώπινο πολιτισμό, που έδωσε έμπνευση στις επόμενες γενιές, που βοήθησε με κάποιον τρόπο στην εξέλιξη του πολιτισμού και του ανθρώπινου γένους.
Αν βρεθεί κάποιος να μας υποδείξει ένα και μόνον ένα τέτοιο έργο που να αποτελεί μέρος της βυζαντινής κουλτούρας, τότε θα πάρουμε πίσω όσα καταλογίζουμε στο Βυζάντιο. Δυστυχώς όμως δεν υπάρχει ούτε ένα, υπάρχει μόνον το απόλυτο σκότος κι ας βρεθεί κάποιος να μας διαψεύσει, ως τότε όμως δείξτε-οι βυζαντινολάτρες-λίγο αυτοσεβασμό και μην ομιλείται περί Βυζαντινού πολιτισμού, είναι προσβολή προς την έννοια πολιτισμός.
Φιλοσοφική σκέψη άρχισε να παρουσιάζεται με τη λεγόμενη Παλαιολόγεια αναγέννηση και φυσικά με σπουδαιότερο εκφραστή τον Φυσιολάτρη Πλήθων που κατέφυγε στον Μυστρά όπου μπορούσε να διδάξει ελεύθερα την ελληνική πολυθεϊκή σκέψη αφού εκεί πλέον δεν είχε εξουσία το Πατριαρχείο. Ωστόσο τα έργα του μεγάλου φιλόσοφου θα παραδοθούν στην πυρά από τον μεγάλο εθνάρχη της ορθοδοξίας Γενάδιο.
Η Ε.Γλυκατζή αναφέρει
«τα πιο εκλεκτά μυαλά της εποχής στρέφονται με μανία στη μελέτη της αρχαίας σκέψης…το καλύτερο παράδειγμα αυτής της κίνησης είναι χωρίς αμφιβολία ο Πλήθων που θεωρήθηκε πρόδρομος της αναγέννησης…δίπλα σε αυτό το κίνημα του Διαφωτισμού διαμορφώνεται κι ένα ρεύμα κάτω από την επίδραση της Εκκλησίας με μεγαλύτερο εκπρόσωπο τον πατριάρχη Γενάδιο, άγριο πολέμιο της ελληνικής αναγέννησης που κηρυσσόταν κυρίως στον Μυστρά, δεν είναι τυχαίο πως οι εκπρόσωποι του ελληνίζοντος ρεύματος προσεγγίζει την Δύση (η οποία ήδη είχε αρχίσει να ελληνίζει) ενώ του εκκλησιαστικού ρεύματος με τους Τούρκους…οι ίδιοι αυτοί κύκλοι θα θυμηθούν την βιβλική θεωρία για την ήττα που είναι θέλημα θεού για να τιμωρηθεί η αυτοκρατορία για τα αμαρτήματά της και να συγκρατήσει το λαό πιστό στην εκκλησία»!!!
Ακριβώς δηλαδή τη στιγμή που στο Βυζάντιο άρχισε να πνέει Ελληνίζον άνεμος με μία ολόκληρη περιοχή-τον Μυστρά-υπό την καθοδήγηση του Πλήθωνα να στρέφεται στην «ειδωλολατρική» Ελλάδα. Παράλληλα ένα κίνημα ελληνίζοντων κυρίως διανοούμενων που βρίσκουν καταφύγιο στην Δύση κι έναν αυτοκράτορα τον Κ. Παλαιολόγο συμπαθών στο ρεύμα αυτό αλλά και στην ένωση με τη Δύση.
Την στιγμή μάλιστα που το Πατριαρχείο έχει μείνει ακέφαλο, την στιγμή αυτή εμφανίζονται οι Τούρκοι ως σανίδα σωτηρίας προς την ορθόδοξη εκκλησία κι επικεφαλή τον Γεννάδιο ο οποίος πείθει τις αμόρφωτες μάζες πως είναι θέλημα θεού η Πόλη να τουρκέψει. Έτσι η αυτοκρατορία θα μείνει εντελώς ανυπεράσπιστη και θα πέσει στα χέρια του Πορθητή του οποίου το πρώτο μέλημα είναι η επανίδρυση του Πατριαρχείου με Πατριάρχη φυσικά τον Γεννάδιο. Αυτός φυσικά θα πείσει τον παλιό μαθητή του, τον Πορθητή πως θα πρέπει πλέον να κυνηγηθούν τα σατανικά έργα των ελλήνων και την «μόρφωση» του ποιμνίου θα πρέπει να αναλάβει αποκλειστικά και μόνον η Εκκλησία!!!
Η επίσημη θέση του Γεννάδιου για την άλωση μέσα από τα κείμενά του σύμφωνα και με τον καθηγητή Ιστορίας Π. Κονόρτα (Ελευθεροτυπία 25-5-2000) είναι η εξής:
«η άλωση είναι θέλημα θεού και ο Θεός έχει δώσει δύναμη στους Οθωμανούς και ενέπνευσε τον Μωάμεθ Β΄ να επανιδρύσει το Πατριαρχείο, τα πάντα προέρχονται από τον Θεό και μέσω του φιλεύσπλαχνου σουλτάνου δημιούργησε το Πατριαρχείο εκ του μηδενός κι έτσι σώθηκε η ορθόδοξη πίστη»[22]!!!
Έτσι τώρα υπό την προστασία του σουλτάνου η ορθόδοξη εκκλησία θα μπορεί απερίσπαστη από τον κίνδυνο της ένωσης και του ελληνίζοντος ρεύματος να κατευθύνει το ποίμνιο στην ορθή πίστη και την… σωτηρία του γένους!!!
Αυτή η θέση θα συνεχιστεί μέχρι και το τέλος της τουρκοκρατίας. Το 1802 ο Αθανάσιος Πάριος στην «Αντιφώνηση»[23] αφού κατηγορεί του έλληνες και ιδιαίτερα τον Σωκράτη για ανηθικότητα, στην συνέχεια αποτρέπει τους νέους να διαβάζουν περί των επαναστατικών ιδεών του Διαφωτισμού γιατί όπως ο ίδιος λέει
«η Οθωμανική κυριαρχία στάλθηκε από την θείαν Πρόνοια για να παιδεύσει το γένος»
ενώ λίγα χρόνια πριν την Επανάσταση ο Γρηγόριος Ε΄ θα στείλει εγκύκλιο[24] για να ενισχύσει όπως υποστηρίζει
«όλους τους ευσεβείς ορθόδοξους χριστιανούς εις το πιστόν ραγιαλίκι» διότι όπως εξηγεί
«πας ο αντιτασσόμενος τη εξουσία τη του Θεού διαταγή αντέστηκεν»
στο ίδιο πνεύμα το 1798 δημοσιεύτηκε πολυσέλιδη οδηγία από τον Πατριάρχη Ιεροσολύμων, τον Άνθιμο, με τον τίτλο «Πατερική διδασκαλία» που θα προκαλέσει την οργή του Κοραή.[25]
Ο Γεννάδιος απόλυτα συνεπής στην ορθόδοξη χριστιανική πίστη θα συνεχίσει επαξίως το έργο των προκατόχων του και πνευματικών του πατέρων και θα γίνει και αυτός μέγας πολέμιος του ελληνικού πολιτισμού.
Στο «κατά Ελλήνων» που ο ίδιος συνέγραψε για να απαντήσει στον Πλήθωνα και το ελληνίζον ρεύμα είναι αποκαλυπτικότατος
«αυτοί που εσύ θεωρείς δασκάλους σου (τους Έλληνες φιλοσόφους) ζούσαν στο σκοτάδι και τις φλυαρίες τους τις ανέτρεψαν πραγματικά θεόπνευστοι άντρες όπως ο Μωυσής…τα βιβλία των Ελλήνων τα διέσωζαν οι πατέρες μας για χάρη της γλώσσας και για να ελέγχουν τον παραλογισμό αυτών και να λάμψει η καθαρότητα της χριστιανικής θεολογίας…η βασιλεύουσα δοκιμάζεται γιατί χάνουμε την πίστη μας και γινόμαστε ελληνιστές, τους ασεβείς και μυαρούς ελληνιστές και με πυρ και με σίδηρο και νερό και με κάθε τρόπο εξαφανίστε τους από αυτή τη ζωή, ραβδίζετε κόψτε γλώσσες και χέρια, πνίχτε τους στην θάλασσα»!!!
όπως βλέπετε μετά από τόσους αιώνες, οι ταγοί της Ορθοδοξίας δεν μπορούν να απαλλαγούν από τις προσφιλείς τους συνήθειες, δηλαδή τις σφαγές των απίστων και κυρίως των ελλήνων, άλλωστε πώς να απαλλαγούν αφού αυτό υπήρξε ρητή εντολή του Θεού που λατρεύουν.
Αυτός ο μεγάλος πατέρας του γένους θα πει:
«Έλληνες είμαστε μόνον στην φωνή αλλά όχι στη φιλοσοφία κι αν κάποιος με ρωτήσει τι είμαι θα απαντήσω χριστιανός»
Ο Γεννάδιος απόλυτα συνεπής στην ορθόδοξη χριστιανική πίστη θα συνεχίσει επαξίως το έργο των προκατόχων του και πνευματικών του πατέρων και θα γίνει και αυτός μέγας πολέμιος του ελληνικού πολιτισμού.
Στο «κατά Ελλήνων» που ο ίδιος συνέγραψε για να απαντήσει στον Πλήθωνα και το ελληνίζον ρεύμα είναι αποκαλυπτικότατος
«αυτοί που εσύ θεωρείς δασκάλους σου (τους Έλληνες φιλοσόφους) ζούσαν στο σκοτάδι και τις φλυαρίες τους τις ανέτρεψαν πραγματικά θεόπνευστοι άντρες όπως ο Μωυσής…τα βιβλία των Ελλήνων τα διέσωζαν οι πατέρες μας για χάρη της γλώσσας και για να ελέγχουν τον παραλογισμό αυτών και να λάμψει η καθαρότητα της χριστιανικής θεολογίας…η βασιλεύουσα δοκιμάζεται γιατί χάνουμε την πίστη μας και γινόμαστε ελληνιστές, τους ασεβείς και μυαρούς ελληνιστές και με πυρ και με σίδηρο και νερό και με κάθε τρόπο εξαφανίστε τους από αυτή τη ζωή, ραβδίζετε κόψτε γλώσσες και χέρια, πνίχτε τους στην θάλασσα»!!!
όπως βλέπετε μετά από τόσους αιώνες, οι ταγοί της Ορθοδοξίας δεν μπορούν να απαλλαγούν από τις προσφιλείς τους συνήθειες, δηλαδή τις σφαγές των απίστων και κυρίως των ελλήνων, άλλωστε πώς να απαλλαγούν αφού αυτό υπήρξε ρητή εντολή του Θεού που λατρεύουν.
Αυτός ο μεγάλος πατέρας του γένους θα πει:
«Έλληνες είμαστε μόνον στην φωνή αλλά όχι στη φιλοσοφία κι αν κάποιος με ρωτήσει τι είμαι θα απαντήσω χριστιανός»
Στο ίδιο μήκος κύματος και ο άλλος μεγάλος ήρωας της ορθοδοξίας ο Κοσμάς ο Αιτωλός θα πει:
«με την χάρη του Κυρίου μας Ιησού Χριστού δεν είσθε Έλληνες αλλά χριστιανοί ορθόδοξοι».
Η ανθελληνική δράση της ορθοδοξίας θα συνεχιστεί καθ’όλη την διάρκεια της τουρκοκρατίας. Με τους Πατριάρχες Καλλίνικο Δ΄ και τον άλλο μεγάλο εθνάρχη τον Γρηγόριο Ε΄ θα αφορίσουν την επανάσταση και τον Ρήγα Φεραίο και θα αναθεματίσουν τον Υψηλάντη ενώ ο Γρηγόριος μαζί με κληρικούς θα τρέξουν προς βοήθεια των τούρκων για την οχύρωση της Πόλης σε επίθεση του αγγλικού στόλου.[26]
Η Ορθόδοξη Εκκλησία θα αφορίσει, θα φυλακίσει και θα βασανίσει μέχρι θανάτου τον μεγάλο έλληνα διαφωτιστή και αγωνιστή της επανάστασης, Καϊρη. Η Ορθοδοξία όπως θα δούμε στο τέταρτο βιβλίο πολέμησε τον νεοελληνικό Διαφωτισμό όσο και την επανάσταση του 21’ αφού αμφότεροι θα έθεταν σε κίνδυνο τα προνόμια της Εκκλησίας από τους τούρκους. Ακόμη και σήμερα είναι προσφιλής τακτική της Εκκλησίας να επιτίθεται στον Διαφωτισμό.
Όσοι νομίζουν πως αυτά είναι μακρινά και ξεπερασμένα θα πρέπει να θυμηθούν τον αφορισμό του Ελευθέριου Βενιζέλου ή του Καζαντζάκη.
Επίσης θα ήταν χρήσιμο να διαβάσουν το βιβλίο του Αυγουστίνου Καντιώτη αγίου Φλωρίνης «επιστροφή στην αρχαία ειδωλολατρεία» όπου μεταξύ άλλων γράφει εναντίον του υπουργού Ναυτιλίας επειδή ανέγειρε στον Πειραιά άγαλμα του Ποσειδώνα και βεβαιώνει τους αρμοδίους πως
«δεν θα έχει πολλές ημέρες ζωής γιατί θα ανατιναχθεί δια δυναμίτιδας όπως ακριβώς έπραξαν οι ευσεβείς βυζαντινοί αυτοκράτορες που μετέτρεψαν τα αγάλματα σε ασβέστη…να αποσυρθεί η εικόνα της Αθηνάς από τον δήμο Αθηναίων και τον Ερυθρό Σταυρό, οι νοσοκόμες που φέρουν το σήμα αυτό θα πρέπει να το μισούν γιατί είναι εικώνα του διαβόλου»!!!
Όπως διαπιστώνουμε ο χριστιανισμός και η ορθοδοξία από την Παλαιά και Καινή Διαθήκη τον Παύλο τον Χρυσόστομο και τους άλλους αγίους Πατέρες τον Γεννάδιο και τον Κοσμά τον Αιτωλό μέχρι και σήμερα, υπήρξε ένα ρατσιστικό, μισαλλόδοξο και άκρως ανθελληνικό δόγμα που μόνο τον σκοταδισμό έφερε στην ανθρωπότητα.
Μετά τόσες σφαγές και καταστροφές, μετά το ανάθεμα στην φιλοσοφία, τον πολιτισμό και το γένος των Ελλήνων και όταν όλα αυτά προκλήθηκαν όχι απλώς από κάποιους φανατικούς αλλά από τους ίδιους τους θεμελιωτές της Ορθοδοξίας και ακόμη χειρότερα από τα ίδια τα ιερά και θεόπνευστα βιβλία των χριστιανών , πως είναι δυνατόν να ομιλούμε για ελληνορθόδοξο πολιτισμό;
Οι Έλληνες ουδέποτε ασπάστηκαν τον χριστιανισμό ο οποίος όπως είδαμε είχε απήχηση μόνον σε κάποιες συγκεκριμένες περιοχές της ρωμαϊκής επικράτειας όπου με δόλιους κι αισχρούς τρόπους προσηλύτιζαν ανήμπορους ανθρώπους και τους φανάτιζαν. Τέλος όταν ήδη είχαν αποκτήσει τεράστια οικονομική δύναμη και εν τέλει κατέλαβαν την εξουσία επέβαλαν το δόγμα τους δια της βίας καταστρέφοντας ότι σήμερα ο σύγχρονος άνθρωπος καλεί πολιτισμό.
Η πραγματική τραγωδία στην όλη υπόθεση είναι οι σημερινοί Έλληνες που χωρίς να το καταλαβαίνουν κι εξαιτίας της άγνοιας τους, βιώνουν μία πράγματι παρανοϊκή κατάσταση ώστε από τη μία να δηλώνουν ορθόδοξοι χριστιανοί και ταυτόχρονα να νιώθουν ιδιαίτερη υπερηφάνεια για τον αρχαίο Πολυθεϊκό πολιτισμό των προγόνων τους.
Κανείς δεν μπορεί όμως να κατηγορήσει τους νεοέλληνες γι’ αυτό αφού ποτέ κανείς δεν τους δίδαξε την αληθινή Ιστορία, όμως μπορούμε σίγουρα να θεωρήσουμε αισχρούς τους σύγχρονους ελληνορθόδοξους διανοούμενους που ενώ γνωρίζουν την αλήθεια, την αποκρύπτουν.
Τουλάχιστον οι πνευματικοί τους πατέρες από τον Μωυσή και τον Παύλο τον Χρυσόστομο, τον Βασίλειο και τον Αθανάσιο, τον Θεοδόσιο και τον Ιουστινιανό μέχρι τον Γεννάδιο και τον Καντιώτη είχαν την τόλμη να λένε ξεκάθαρα αυτά που πιστεύουν και να αναγνωρίζουν στον ελληνικό πολιτισμό και στην ελληνική σκέψη, έναν εχθρό που έρχεται σε πλήρη αντίθεση με την χριστιανική πίστη.
Η ντροπή και το αίσχος είναι για όλους τους πολιτικούς, όλους τους Ιστορικούς, τους πανεπιστημιακούς, τους διανοούμενους και όλον τον υποτίθεται πνευματικό κόσμο αυτής της χώρας που κανείς τους δεν είχε ή έχει το ηθικό ανάστημα ν’ απαιτήσει την αποκατάσταση της Ιστορικής αλήθειας αυτού του τόπου και ιδιαίτερα στα σχολικά βιβλία…
Όσοι επιθυμείτε να έχετε ολόκληρο το έργο του Δ.Τ.Βαχκηλίου, μπορείτε να επικοινωνήσετε μαζί μας στο cosmopolisblog@gmail.com
[1] .Λιβάνιος εκδ. θύραθεν
[2] . Λόγοι ΧΧΧ προς Θεοδόσιον υπέρ των ιερών
[3] . ερμηνεία εις τον Ησαϊαν 236
[4] . Λιβάνιος εκδ. θύρεθεν
[5] . P.G. 59,658
[6] . εκκλησιαστική ιστ.
[7] . Θεοδώρητος V 29 εκκλησιαστική ιστ.
[8] . εκκλησιαστική ιστ.
[9] . το ίδιο
[10] .του Π. Χρήστου, γ΄ τόμος σ.126, εκδ. Πατριαρχικόν Ίδρυμα Πατερικών Μελετών
[11] . βίος αγ. Πορφυρίου
[12] . «Απολλώνειος ο Τυανεύς» M. Dzielska εκδ.Ενάλιος
[13] . το ίδιο
[14] . Ελ. Πατερολογία γ΄ τόμος σ.321
[15] . Ευνάπιος «βίοι φιλοσόφων»
[16] .Φ. Γρηγορόβιος «Ιστορία της Πόλης των Αθηνών» τομ. Β΄ σελ.565
[17] «Χρονογρ.» Ν.Χωνιάτη
[18] . Θεοδ. Κωδ. 13,10,3, Ιουστ. Κωδ. 11,50,2-11,52,1
[19] . A. Simpson M.A. πανεπιστημίου Μπρίστολ «ιστορικά» Ελευθεροτυπία11-11-04
[20] . εκδ. Κυριακίδης 1961»
[21] .εφ. Καθημερινή- επτά ημέρες 12-1-03
[22] . τα κείμενα του Σχολάριου εκδόθηκαν από τους Petit Siderides και M. Jugie «οeuvres competes de G. Scholarios 8 τόμοι
[23] . «νεοελληνικός Διαφωτισμός» Κ.Θ.Δημαρά εκδ. Ερμής
[24] . το ίδιο
[25] . βλ. τέταρτο βιβλίο
[26]. Το ίδιο
https://ecosmopolis.wordpress.com
Δημοσίευση σχολίου