Το φθινόπωρο του 1970, η Σοβιετική Ένωση αντιπροσωπευόταν στην Ουάσιγκτων από έναν έξυπνο, συμπαθητικό και διακριτικό, αλλά μάλλον ανίσχυρο επιτετραμμένο, τον Γ.Μ. Βοροντσώφ. Ο πρεσβευτής Ανατόλι Ντομπρύνιν είχε ανακληθεί για διαβουλεύσεις.
Έμαθα αργότερα ότι η απουσία του Ντομπρίνυν αντικατόπτριζε συχνά την επιθυμία του Κρεμλίνου να μην πραγματοποιηθούν σοβαρές συνομιλίες-σχετικά με την συνάντηση κορυφής που επεδίωκαν οι ΗΠΑ. Ο βαθμός του Βοροντσώφ ήταν αρκετά υψηλός, αλλά αυτού του είδους Σοβιετικοί διπλωμάτες δεν έχουν μεγάλη ελευθερία κίνησης.
Συνήθως αναφέρουν τα μηνύματά τους σαν ξύλινοι, και ύστερα σημειώνουν προσεκτικά την απάντηση, περιορίζοντας την συζήτηση σε λίγες κοινότυπες φράσεις, χωρίς να ριψοκινδυνεύσουν να εκφράζουν δικές τους απόψεις. Έτσι ο Βοροντσώφ ήταν εύθυμος. Μπορούσε κανείς να είναι βέβαιος, ότι είχε εντολές. Όταν ήταν σκυθρωπός, το Κρεμλίνο ήταν εκείνο που ήθελε να δείξει αυστηρότητα.
Τέλος Ιουλίου 1970, τηλεφώνησε ο Βοροντσώφ στον Κίσσιγκερ που βρισκόταν στο Σαν Κλεμέντε, για να του μεταφέρει ένα μήνυμα. Ο Κίσσιγκερ του έκλεισε ραντεβού στο γραφείο του στο Λευκό Οίκο στις 4 Αυγούστου. Ο Βοροντσώφ του μετέδωσε την επιθυμία της Μόσχας να επικυρωθεί η συνεννόηση Κέννεντυ-Κρουτσώφ του 1962 σχετικά με την Κούβα, και ότι περιμένουν από την αμερικανική πλευρά να τηρήσει αυστηρά αυτή την συνεννόηση, όπως κάνουν οι ίδιοι.
Ο Κίσσιγκερ εμβρόντητος του παρατήρησε, πως δεν υπήρχε καμμία ιδιαίτερη ένταση ως προς την Κούβα. Δεν υπήρχε φανερή αιτία για να θίγει η Ρωσσία το ζήτημα και προσπαθούσε να καταλάβει τι συνέβαινε. Ο Βοροντσώφ του είπε ότι κυκλοφορούσαν ειδήσεις για Αμερικανικά σχέδια για την ενίσχυση της άμυνας της ναυτικής βάσης των ΗΠΑ στην Κούβα Γκουντάναμο και για δήθεν Σοβιετικές δραστηριότητες στην Κούβα. Ο Βοροντσώφ διεβίβασε και μία νότα διαμαρτυρίας για ανατρεπτικές δραστηριότητες εξόριστων Κουβανών, δρούσαν στη Φλόριντα.
Είπε στον Κίσσιγκερ πως αρκούσε μια προφορική δήλωση ότι οι ΗΠΑ δεν θα εισέβαλαν στην Κούβα, αλλά ο Κίσσιγκερ του απάντησε πως θα συνεννοηθεί με τον Πρόεδρο και θα τον ειδοποιήσει. Πράγματι στις 7 Αυγούστου ο Κίσσιγκερ έστειλε μια γραπτή δήλωση στον Βοροντσώφ αρκετά ικανοποιητική, κατά τον Βοροντσώφ.
Οι κατοπινές εξελίξεις όμως έδειξαν πως είναι δύσκολο να φαντασθεί κανείς τι σκεφτόταν ο Βοροντσώφ ή οι προϊστάμενοί του. Στην εξωτερική πολιτική, τα χοντρά τεχνάσματα είναι πάντα αυτοκαταστροφικά. Ακόμα και με μια Μακιαβελική αντίληψη των Διεθνών Σχέσεων, η απώλεια της εμπιστοσύνης που δημιουργείται, πρέπει να εξισορροπηθεί από κάποιο αποφασιστικό πλεονέκτημα.
Ασφαλώς, αυτό που έκαναν οι Σοβιετικοί στην Κούβα, το καλοκαίρι του 1970, συνεπαγόταν κινδύνους που ήταν δυσανάλογοι προς τα πιθανά κέρδη.
Στην νότια ακτή της Κούβας υπάρχει ένα λιμάνι, που λέγεται Σιενφουέγκος. Στο λιμάνι αυτό, μπορεί να φτάσει κανείς από μία μόνον δίοδο, που βγάζει σε έναν κόλπο γεμάτο μικρά νησιά και είναι περικυκλωμένο από απότομους λόφους. Σε ένα από αυτά τα νησάκια που λέγεται Κάγυο Αλκατράζ, ένα U-2 φωτογράφισε στις 26 Αυγούστου μια νέα οικοδομική δραστηριότητα. Φαίνονταν πως τα έργα γίνονταν από αρκετές ημέρες. Εκείνο που βάρυνε την ατμόσφαιρα ήταν μια άλλη πληροφορία.
Ένας στολίσκος Σοβιετικών πλοίων βρισκόταν σε πορεία προς την Κούβα. Η σύνθεση αυτού του στολίσκου ήταν τόσο παράξενη, ώστε φαινόταν ότι επρόκειτο κάτι περισσότερο από μια επίσκεψη αβροφροσύνης.
Ξαφνικά μια σειρά γεγονότων που είχαν συμβεί στο μεγαλύτερο μέρος του χρόνου, άρχισαν να αποκτούν νέα σημασία.
Ο Κάστρο είχε θεωρήσει την συμπεριφορά του Κρουτσώφ στην πυραυλική κρίση, σαν μια ελεεινή συνθηκολόγηση με τις ΗΠΑ.
Μετά το πούλημα του ΤΣΕ ΓΚΕΒΑΡΑ από τον Κάστρο τον Οκτώβριο του 1967 και την είσπραξη εκατομμυρίων από τις ΗΠΑ, το 1968, ο Κάστρο υπεστήριξε την Σοβιετική εισβολή στην Τσεχοσλοβακία. Έτσι και το 1969 η Μόσχα άνοιξε και πάλι τους κρουνούς της βοήθειας προς την Κούβα, γι’ αυτό και το Σοβιετικό ναυτικό έκανε τον Ιούλιο του 1969 την πρώτη επίσκεψη στην Κούβα.
Στο μεταξύ, στο Κάγυο Αλκατράζ είχαν στηθεί δύο παραπήγματα και Διοικητικά κτήρια!... Παράλληλα είχαν δημιουργηθεί στα γρήγορα εγκαταστάσεις ψυχαγωγίας. Ήταν φανερό ότι οι Ρώσσοι δημιουργούσαν στο Σιενφουέγκος μια εγκατάσταση υποστήριξης για ναυτικές επιχειρήσεις στην Καραϊβική και στον Ατλαντικό.
Αυτά όλα συμβαίνουν, όταν οι ΗΠΑ διαπραγματεύονται την απελευθέρωση των ομήρων που κρατούσαν στο Αμάν τον καιρό που τα στρατεύματα του Χουσεΐν προχωρούσαν αργά, εναντίων των Φενταγίν. Τον καιρό που οι Αμερικανικές δυνάμεις, είτε είχαν σπεύσει στην Μεσόγειο, είτε είχαν κινητοποιηθεί… τον καιρό που οι παραβιάσεις της κατάπαυσης του πυρός κατά μήκος της Διώρυγας του Σουέζ συνεχίζονταν….
Τον καιρό που προσπαθούσαν οι ΗΠΑ να σχεδιάσουν μια αντίδραση στην πλειοψηφία Αλλιέντε στην Χιλή και να σκληρύνουν την στάση τους στο καθεστώς των συνταγματαρχών στην Αθήνα, με απώτερο σκοπό την σύντομη πτώση τους, μιας και θα κέρδιζαν την εξουσία στην Χιλή.
Στην δίνη των ταυτόχρονων κρίσεων σε απομακρυσμένα σημεία της Υδρογείου, βρέθηκα στην Ουάσιγκτων καλεσμένος μιας ομάδας ανθρώπων, που δίκαια ονομάζονται «Κατεστημένο» των ΗΠΑ. Μόνο που είναι το Εθνικό Κατεστημένο. Οι θεματοφύλακες των θεσμών της Δημοκρατίας και των ελευθεριών στον κόσμο, στη σφαίρα του εφικτού πάντα.
Και αυτοί ήταν:
Ντην Άτσεσον, Τζων Μακκλόϋ, Έλσγουερθ Μπάνκερ, Άβερελ Χάρμαν, Ρομπερτ Λοβέτ, Νταίηβιντ Μπρους, και μερικοί άλλοι, που δεν επιθυμώ να αναφέρω. Τους ζητω συγνώμη, αλλά γράφω στην Ελλάδα και θα με παρεξηγήσουν…εδώ σκόπιμα.!...Αντιπροσώπευαν μια αριστοκρατία, αφιερωμένη στην υπηρεσία του Αμερικανικού Έθνους και της Δύσης, υπεράνω κομματισμών.
Στις 20 Σεπτεμβρίου 1970, είχα μια συνάντηση με την παραπάνω εκλεκτή ομάδα. Ήταν περισσότερο τυπική επαφή, παρά ουσίας. Ο κ. Άτσεσον μίλησε λίγο για το Κυπριακό ζήτημα. Τον άκουσα με ιδιαίτερη προσοχή, αλλά έντεχνα απέφυγα να πάρω θέση στο ζήτημα.
Ο κ. Τζων Μακκλόϋ, είπε, αστειευόμενος δήθεν, πως ο νέος Σταθμάρχης της CIA στην Αθήνα είχε γίνει αρκετά συμπαθής στους συνταγματάρχες, αλλά και ο Χάριμαν παρατήρησε, πως ο Τζαίημς Ποτς έκανε απλά την δουλειά του.
Συμφώνησαν όλοι, πως έπρεπε να έχω μια συνάντηση με τον Χένρυ Κίσσιγκερ και μετά θα μιλούσαμε πιο συγκεκριμένα. Όσο ήταν δυνατόν βέβαια. Συμφώνησα. Το ίδιο βράδυ τηλεφώνησε ο Τζων Νεγρεπόντε, ο οποίος είχε γίνει βασικό στέλεχος του επιτελείου του Κίσσιγκερ.
Μου είπε πως την επόμενη ήταν αδύνατον να δω τον Κίσσιγκερ, επειδή θα συνεδρίαζε η Ομάδα Ειδικών Ενεργειών. Στις 23 θα συνεχιζόταν το ΣΕΑ (Συμβούλιο Εθνικής Ασφαλείας) για να εξετάσει την κρίση που είχε δημιουργηθεί στην Κούβα. Στις 24 Σεπτεμβρίου το πρωΐ. Τον ευχαρίστησα ….
Σε τέτοιες περιπτώσεις η αναμονή σκοτώνει. Είχα κάποιες άλλες συναντήσεις και κατόρθωσα να σχηματοποιήσω μέσα μου την κατάσταση, που ξαφνικά είχε δημιουργηθεί. Η απάντηση στην ερώτησή μου: ΤΙ ΔΟΥΛΕΙΑ ΕΙΧΕ Η ΕΛΛΑΔΑ ΜΕ ΤΗΝ ΚΡΙΣΗ ΣΤΗΝ ΚΟΥΒΑ σε συνάρτηση με τα γεγονότα στην ΙΟΡΔΑΝΙΑ, ΣΥΡΙΑ, κλπ., μου είχε δοθεί. Πριν πάω στον Κίσσιγκερ, ήξερα καλά τι θα αντιμετωπίσω.
Με οδήγησαν στα υπόγεια του Λευκού Οίκου, δίπλα από το καταφύγιο του Προέδρου, της Αίθουσας Εκτελεστικών Γραφείων, όπου βρισκόταν το άνετο αλλά απέρριτο γραφείο του Χένρυ Κίσσιγκερ. Με παρουσίασε ο Τζων Νεγρεπόντε.
Κατά την διάρκεια της συζήτησης μου απέδειξε πως η Ελλάδα θα μπορούσε να παίξει τον πιο ΣΗΜΑΝΤΙΚΟ ρόλο στην παρούσα φάση, στην κρίση ΚΟΥΒΑΣ-ΗΠΑ και έτσι θα έπεφτε το καθεστώς των Συνταγματαρχών. Βρόντηξε η καρδιά μου. Αλλά δεν γινόταν, επειδή η Ελλάδα είχε αρνηθεί να δεχθεί πυραύλους στο έδαφός της τότε ακριβώς που ξέσπασε η κρίση με την Κούβα. Αυτό ήταν μια βραχυπρόθεσμη λύση. Μετά θα μπορούσαν να αποσυρθούν.
Οι ΗΠΑ ήθελαν να χρησιμοποιήσουν τους πυραύλους σαν διαπραγματευτικό χαρτί. Η Τουρκία δεχόταν τους πυραύλους στο έδαφός της αν και θα κλονιζόταν οι σχέσεις Τουρκίας-ΗΠΑ, αν η Τουρκία «μάθαινε» ότι οι ΗΠΑ την χρησιμοποιούσαν σαν διαπραγματευτικό πλεονέκτημα. Και τι θα γινόταν αν η Ελλάδα δεχόταν τούτη την στιγμή τους πυραύλους, σαν διαπραγματευτικό χαρτί των ΗΠΑ στην παρούσα κρίση;
-«θα αφήναμε», απάντησε ο Κίσσιγκερ, να διαρρεύσει πως το καθεστώς των Αθηνών δέχθηκε βαλλιστικούς πυραύλους στο έδαφος της Ελλάδας, οπότε η αντιπολίτευση θα εκινείτο ανάλογα, ενώ η Μόσχα θα απαιτούσε την πτώση των Συνταγματαρχών. Εμείς δεν θα μπορούσαμε να στηρίζουμε την χούντα πλέον…..».Είπε ακόμα πως μετά από αυτό πρέπει να λυθεί το Κυπριακό. Πίστευε πως με το Κυπριακό θα δινόταν η λύση στο Ελληνικό πρόβλημα. Τότε, μόνο τότε, η Ελλάδα θα επέστρεφε στην ομαλότητα. Μου τόνισε με ιδιαίτερη έμφαση, πως οι Έλληνες πολιτικοί δεν είναι έτοιμοι ή δεν θέλουν να είναι έτοιμοι να αναλάβουν την διακυβέρνηση της Ελλάδας και ότι επιθυμούν να ξεκαθαρίσουν τα δύσκολα και ΜΕΤΑ ΝΑ ΜΠΟΥΝ ΣΤΟ ΠΑΙΧΝΙΔΙ, συμπέρανε χαμογελώντας πονηρά…..
Την επομένη 25 Σεπτεμβρίου, θα συναντιόταν στην Αίθουσα Χαρτών του Λευκού Οίκου με τον Ντομπρίνυν, τον Σοβιετικό Πρέσβυ στις ΗΠΑ. Περίμενε πολλά από αυτή την συνάντηση. Το ίδιο και ο Ντομπρίνυν. Το αιώνιο παιχνίδι της γάτας με το ποντίκι. Μου έδωσε να καταλάβω πώς να τελείωνε ομαλά αυτή η κρίση, που στην πραγματικότητα ήταν αναμέτρηση μεταξύ ΗΠΑ-Ρωσσίας, δεν ήταν διαθετειμένοι να έχουν στο μέλλον τέτοιες κρίσεις. Γι’ αυτό θα αποφασιζόταν ταυτόχρονα η επίλυση της ΚΡΙΣΗ του ΣΙΕΝΦΟΥΕΓΚΟΣ της ΚΟΥΒΑΣ και η επίλυση του ΚΥΠΡΙΑΚΟΥ ΖΗΤΗΜΑΤΟΣ με κάθε τρόπο.
Όχι στο άμεσο μέλλον, αλλά πάντως επί προεδρίας Νίξον οπωσδήποτε!... Θα μου απαντούσε συγκεκριμένα, αν είχα την υπομονή να περιμένω την επίλυση της κρίσης. Να έμενα στην Ουάσιγκτων και να περίμενα. Η επίλυση της κρίσης, που περνούσε από την φάση των ωδινών θα λυνόταν.
Αποφάσισα να περιμένω. Θα με ειδοποιούσε πάλι για την νέα συνάντηση. [ριν φύγω, είχε την καλοσύνη να με συστήσει στο εξαιρετικό Επιτελείο του: τον Λώρενς Ηγκλμπέργκερ, τον Ρόναλντ Ζήγκλερ, τον Αλεξάντερ Χαίηγκ, τον Τζων Νεγρεπόντε, που γνώριζα ήδη, και συμπωματικά ήταν εκεί και ο Πήτερ Φλάνιγκαν (ο Άλαν Φλάνιγκαν ήταν διαπραγματευτής για τις βάσεις. Μάλλον θα είναι γυιός του. Σύμπτωση!).
Η συνάντηση Κίσσιγκερ- Ντομπρίνυν δεν φάνηκε να δίνει λύση. Η κατάσταση παρέμενε σταθερή. Είχα αλλεπάλληλες ξεχωριστές επαφές με τον Τζων Μακκλόϋ, τον Άτσεσον και τον Ρόμπερτ Λοβέτ. Όλοι συμφωνούσαν πως η κρίση θα επιλυόταν.
Όλοι δεν καταλάβαιναν την στάση της Ελλάδας να μην δεχτεί τους βαλλιστικούς πυραύλους, το διαπραγματευτικό χαρτί των ΗΠΑ, ενώ η Τουρκία το είχε δεχθεί!..
Ο Άτσεσον έδωσε την απάντηση στο ερώτημα:
Είχε την διασταυρωμένη πληροφορία, πως ο ΑΝΔΡΕΑΣ ΠΑΠΑΝΔΡΕΟΥ και ο ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΙΩΑΝΝΙΔΗΣ είχαν συμφωνήσει να απορρίψει το καθεστώς της Αθήνας την πρόταση των ΗΠΑ για τους πυραύλους, για να μπορέσει ο ΙΩΑΝΝΙΔΗΣ και ο ΑΝΔΡΕΑΣ ΠΑΠΑΝΔΡΕΟΥ αργότερα, σε άλλη φάση-ΚΡΙΣΗ, να δώσουν στους Αμερικανούς « διαπραγματευτικό χαρτί» ΑΛΛΑ να Ωφεληθούν εκείνοι!...... και όχι η Ελλάδα!.....
ΟΧΙ Ο ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ ΚΑΙ Η ΠΑΡΕΑ ΤΟΥ!.....
ΜΕΣΑΖΩΝ στην υπόθεση αυτή μεταξύ ΑΝΔΡΕΑ ΠΑΠΑΝΔΡΕΟΥ –ΔΗΜΗΤΡΗ ΙΩΑΝΝΙΔΗ ήταν ο ΜΕΝΙΟΣ ΚΟΥΤΣΟΓΙΩΡΓΑΣ, ο οποίος συνεργαζόταν με τον Τζαίημς Ποτς, σταθμάρχη της CIA στην Αθήνα…..
Η επίλυση της κρίσης καθυστερούσε και απεφάσισα να επιστρέψω στην Ευρώπη. Από το Λονδίνο βρέθηκα στην Κύπρο. Ζήτησα να συναντηθώ με τον Αρχιεπίσκοπο ΜΑΚΑΡΙΟ. Με δέχτηκε. Του μίλησα για όσα είχα μάθει στην Αμερική. Με άκουσε με ιδιαίτερη προσοχή. Μετά χαμογέλασε, με εκείνο το σπάνιο δικό του τρόπο και μου απάντησε πως είχε κατά νου να προβεί σε ορισμένες ενέργειες, πως καταλάβαινε τις Αμερικανικές «ανησυχίες» και ότι θα προετοιμαζόταν να υπερασπίσει την εδαφική ακεραιότητα του Νησιού. Με παρεκάλεσε να έχουμε τακτική επαφή. Του το υποσχέθηκα. Μου έδωσε να καταλάβω πως δεν ανησυχούσε τόσο, όσο εγώ. Δεν πίστευε πως η Αθήνα θα έκανε τέτοια τρέλα. Δεν πίστευε πως οι χουντικοί ήθελαν να αυτοκτονήσουν, όπως χαρακτηριστικά μου είπε. Φανταζόταν, όμως, πως οι σχέσεις Ελλάδας Κύπρου θα επιδεινώνονταν. Βίαιη ενέργεια εναντίον του όχι. Δεν το πίστευε!...
Έφυγα από το Νησί με μια μελαγχολία στην ψυχή μου και με το συναίσθημα, ως κάτι κακό θα γινόταν. Δεν ήξερα ακόμα το πότε και πως. Στο μεταξύ η κρίση μεταξύ ΗΠΑ-ΡΩΣΣΙΑΣ συνεχιζόταν με αμείωτη ένταση. Έδιναν την εντύπωση πως θα άρχιζε μια Παγκόσμια Σύρραξη.
Τελικά στις 9 Νοεμβρίου 1970, ο Ναύαρχος Τόμας Μούρερ, Πρόεδρος των Αρχηγών Επιτελείων στην Οικονομική Λέσχη του Ντιτρόϊτ, δήλωσε πως η Σοβιετική Ένωση δεν είχε βάση υποβρυχίων στην Κούβα. Αυτό σήμαινε πως η κρίση πέρασε. Η κυβέρνηση Νίξον είχε καταστήσει σαφές στη Μόσχα, ότι οι ΗΠΑ ήταν προετοιμασμένες για μια περίοδο αμοιβαίας αυτοσυγκράτησης και συμβιβασμού. Η Μόσχα κατάλαβε ή πιο σωστά πείσθηκε για τις προθέσεις των ΗΠΑ και κατόπιν αυτού επέτρεψε και πάλι στο Σιενφουέγκος της Κούβας μαζί με την ΒΑΣΗ των ΥΠΟΒΡΥΧΙΩΝ να περιπέσει στην αφάνεια που του άξιζε, και στην ανθρωπότητα να απολαύσει και πάλι τα αγαθά της ειρήνης.
ΟΜΩΣ ΟΤΑΝ ΤΟ Σιενφουέγκος έπεσε στην ΑΦΑΝΕΙΑ, βγήκε σαν από Μαγικό Κουτί στην Επιφάνεια η ΚΥΠΡΟΣ!......
Τώρα η Διοίκηση Νίξον είχε να ασχοληθεί ανενόχλητη, αργά σταθερά, με την «λύση» του Κυπριακού. Η «ΠΟΛΕΜΙΚΗ ΑΤΜΟΣΦΑΙΡΑ» ΤΟΥ ΝΑΤΟ μου ήταν γνωστή. ΕΤΣΙ ΑΡΧΙΖΑΝ!...
Ο γεωγραφικός χάρτης της Νήσου θα άλλαζε, καθώς και ο πολιτικός. Κάτω από αυτές τις συνθήκες, έπρεπε να μείνει η ΧΟΥΝΤΑ στην Αθήνα και όχι μόνο για την «λύση» του Κυπριακού ζητήματος..
Στις 4 Σεπτεμβρίου του 1970, ο Σαλβατόρ Αλλιέντε κέρδισε μια σχετική πλειοψηφία στις Χιλιανές εκλογές, με μόλις 36,2% των ψήφων. Πρεσβευτής των ΗΠΑ στην Χιλή τότε ήταν ο Έντουαρτ Κόρρυ, ο οποίος είχε πρωτοδιορισθεί από τον Πρόεδρο Κέννεντυ. Ο Κόρρυ, ο Δημοκρατικός λοιπόν, γράφει αναφορά όπου μεταξύ άλλων σημειώνει! : «…είναι θλιβερό το γεγονός, ότι η Χιλή πήρε τον δρόμο του Κομμουνισμού…» και παρακάτω σημειώνει όλος απελπισία: «…δεν υπάρχει λόγος να πιστέψει κανείς, ότι οι Χιλιανές Ένοπλες Δυνάμεις θα εξαπολύσουν έναν εμφύλιο πόλεμο ή ότι οποιοδήποτε άλλο θαύμα θα μεσολαβήσει, για να ανατρέψει την νίκη του Αλλιέντε…».
Την αναφορά αυτή διάβασε ο Χένρυ Κίσσιγκερ στους συνδαιτημόνες του στο «Κόσμος Κλάμπ» της Ουάσιγκτων στις 14 Δεκεμβρίου 1970, ανάμεσα στους οποίους συμπεριλαμβανόταν και ο γράφων.
Ήθελε να μου δείξει την ΣΧΕΣΗ της ΧΙΛΗΣ με την ΕΛΛΑΔΑ, την ΚΥΠΡΟ και την ανάγκη της διατήρησης της χούντας στην Αθήνα.
Και να πώς:
Τα αποτελέσματα των Χιλιανών εκλογών έγιναν γνωστά, καθώς η Μόσχα και το Κάϊρο απέρριπταν τις διαμαρτυρίες των ΗΠΑ για τις παραβιάσεις της κατάπαυσης του πυρός. Η Ιορδανία φοβόταν μια επικείμενη επίθεση των Ιρακινών στρατευμάτων εναντίων του βασιλιά. Μια Σοβιετική ναυτική δύναμη κατευθυνόταν προς την Κούβα.Στις 8 Σεπτεμβρίου, την ημέρα που οι Χιλιανές εξελίξεις συζητιόνταν από μια Διυπηρεσιακή Επιτροπή, πολλά αεροπλάνα είχαν μόλις υποστεί αεροπειρατείες στη Μέση Ανατολή και ο Σοβιετικός στολίσκος πλησίαζε στο λιμάνι Σιενφουέγκος.
Έξι μέρες αργότερα, στις 14 Σεπτεμβρίου, όταν και πάλι εξετάστηκε το ζήτημα της Χιλής, η Ιορδανική κατάσταση είχε επιδεινωθεί, τα Κουβανικά Μιγκ εμπόδισαν μια πτήση U-2 που προσπαθούσε να φωτογραφίσει το Σιενφουέγκος και η επιχείρηση χρειάσθηκε να ματαιωθεί.
Στις εβδομάδες που ακολούθησαν, η κυβέρνηση των ΗΠΑ εξέταζε τα γεγονότα της χιλής όχι απομονωμένα, αλλά στο πλαίσιο της Συριακής εισβολής στην Ιορδανία και τις προσπάθειες των ΗΠΑ να αναγκάσουν την Σοβιετική Ένωση να αφοπλίσει την εγκατάστασή της για την επισκευή πυρηνικών υποβρυχίων στην Καραϊβική. Η αντίδραση των ΗΠΑ πρέπει να κριθεί στο πλαίσιο αυτό. Τελικά, όπως ήδη έχουμε γράψει επήλθε συμβιβασμός.
Το ΣΙΕΝΦΟΥΕΓΚΟΣ δεν λειτούργησε ποτέ, με ΑΝΤΑΛΛΑΓΜΑ την ενίσχυση των θέσεων της Μόσχας στη ΣΥΡΙΑ και ΑΙΓΥΠΤΟ και σε άλλες πετρελαιοφόρες περιοχές της Μέσης Ανατολής.
Οι ΗΠΑ θα ανέτρεπαν τον Σαλβαδόρ Αλλιέντε στην Χιλή, θα εγκθίδρυαν δικτατορία το 1973, ενώ παράλληλα με την ανάληψη της εξουσίας τον Σεπτέμβριο του 1973 από την ΧΟΥΝΤΑ των στρατηγών στην ΧΙΛΗ, θα έπρεπε να βρεθεί φόρμουλα ΕΠΕΜΒΑΣΗΣ στην ΚΥΠΡΟ αμέσως μετά (μερικοί μήνες πρίν ή μετά δεν έχουν σημασία για τέτοια σοβαρά σχέδια).
Αποτυχία της χούντας των Αθηνών στο Κυπριακό ζήτημα και επανεμφάνιση των πολιτικών στο προσκήνιο.
ΜΕ ΠΙΟ ΚΑΘΑΡΕΣ ΚΟΥΒΕΝΤΕΣ:
Η ΙΤΤ των ΗΠΑ δεν ήταν διατεθειμένη να χάσει τα υποσχεθέντα και πρόσφατα αποκτημένα στην Χιλή και σε επέκταση στην Λατινική Αμερική. Ανέλαβε λοιπόν να χρηματοδοτήσει την ανατροπή Αλλιέντε. Η κυβέρνηση Νίξον έστειλε εκεί, για να ΕΦΑΡΜΟΣΟΥΝ το σχέδιο «ΔΡΟΜΟΣ 1» και «ΔΡΟΜΟΣ 2» τους Γουώλτερ Βέρνον και ΦΡΑΝΚ ΚΑΡΛΟΥΤΣΙ. Ο πρώτος έγινε εκπρόσωπος των ΗΠΑ στον ΟΗΕ και ο δεύτερος Υπουργός Άμυνας στην Κυβέρνηση Ρήγκαν.
Ο Τομ Καραμεσίνης και ο Αλεξάντερ Χαίηγκ συντόνιζαν από την Ουάσιγκτων το Πραξικόπημα.
Ο Χένρυ Κίσσιγκερ ασκούσε υψηλή εποπτεία.
Αθανάσιος Στριγάς
Παγκόσμιοι Εντολοδότες