Οικονομικός πόλεμος και δασμοί μεταξύ ΗΠΑ – Ευρώπης 1969-1971-Τι θα συμβεί το επόμενο διάστημα;
Το καλοκαίρι και το φθινόπωρο του 1970, ήταν σαφής η απειλή ενός οικονομικού πολέμου.
Οι χώρες τις Κοινής Αγοράς, ήταν πιθανόν να προβούν σε αντίποινα εναντίον των Αμερικανικών γεωργικών προϊόντων .
Οι εμπορικές διαπραγματεύσεις με την Ευρώπη, συνεχίσθηκαν ένα σχεδόν χρόνο χωρίς αποτέλεσμα, ώσπου, στις 15 Αυγούστου 1971, ο Αμερικανός Πρόεδρος τερμάτισε προσωρινά την διαμάχη με την δραματική του απόφαση να επιβάλλει έναν δασμό 10% σε όλες τις εισαγωγές, στις ΗΠΑ, και να τερματίσει την μετατρεψιμότητα του ΔΟΛΛΑΡΙΟΥ σε ΧΡΥΣΟ και να καθιερώσει έλεγχο τιμών και μισθών!….
Οι διαδοχικές κρίσεις
• Η πρώτη, το Νοέμβριο 1967, όταν η Βρετανία υποτίμησε τη στερλίνα κατά 14,3% και όρισε τη σχέση στερλίνας-δολαρίου σε 1 προς 2,40. Τρεις μόνο μέρες μετά την υποτίμηση της στερλίνας, υποτιμήθηκαν τα νομίσματα 15 άλλων χωρών.
• Η δεύτερη, το Μάρτιο 1968, με την απότομη άνοδο τής τιμής του χρυσού στην ελεύθερη αγορά. Οι δυτικές κεντρικές Τράπεζες αντέδρασαν διακόπτοντας τις συναλλαγές τους με την ελεύθερη αγορά και εμμένοντας στη σχέση «35 δολάρια για 1 ουγγιά χρυσού» για τις συναλλαγές μεταξύ τους.
• Η τρίτη, τον Αύγουστο 1969, όταν η Γαλλία υποτίμησε το φράγκο κατά 11,11% και όρισε τη σχέση δολαρίου-φράγκου σε 1 προς 5,53.
• Η τέταρτη, τον Οκτώβριο 1969, όταν η Δ. Γερμανία ανατίμησε το μάρκο κατά 9,29% και όρισε τη σχέση δολαρίου-μάρκου σε 1 προς 3,66.
• Η πέμπτη, το 1971. Στις 3 Μάιου 1971, δημοσιεύεται η Έκθεση των 5 κυριοτέρων Οικονομικών Ινστιτούτων της Δ. Γερμανίας, που διαπιστώνουν «ένταση του εισαγόμενου πληθωρισμού με τα ευρωδολάρια», και προτείνουν την «αποδέσμευση του μάρκου από την επίσημη ισοτιμία του με το δολάριο» για να αντιμετωπιστεί ο εισαγόμενος πληθωρισμός.
Σύμφωνα με τις απόψεις των Ευρωπαίων οικονομολόγων, «τα ευρωδολάρια αντιστοιχούν στο 1/5 του συνόλου των καταθέσεων σε ξένες Τράπεζες και είναι απαλλαγμένα από οποιοδήποτε νομισματικό περιορισμό. Η μέχρι τώρα πείρα έδειξε ότι η συσσώρευση τους σε μια χώρα, δημιουργεί την ανάγκη της ανατίμησης του νομίσματός της, γιατί αντιδρώντας και στην παραμικρή τοπική διακύμανση των επιτοκίων παρέχουν πρόσφορο έδαφος για την καλλιέργεια της κερδοσκοπίας».
Η Ευρώπη προβάλλει με την επιδίωξη να αναγνωριστεί ως «τρίτη» δύναμη, απέναντι στις ΗΠΑ και την ΕΣΣΔ (πράγμα μη αρεστό από τις ΗΠΑ και από την ΕΣΣΔ).
Το καλοκαίρι και το φθινόπωρο του 1970, ήταν σαφής η απειλή ενός οικονομικού πολέμου.
Οι χώρες τις Κοινής Αγοράς, ήταν πιθανόν να προβούν σε αντίποινα εναντίον των Αμερικανικών γεωργικών προϊόντων .
Οι εμπορικές διαπραγματεύσεις με την Ευρώπη, συνεχίσθηκαν ένα σχεδόν χρόνο χωρίς αποτέλεσμα, ώσπου, στις 15 Αυγούστου 1971, ο Αμερικανός Πρόεδρος τερμάτισε προσωρινά την διαμάχη με την δραματική του απόφαση να επιβάλλει έναν δασμό 10% σε όλες τις εισαγωγές, στις ΗΠΑ, και να τερματίσει την μετατρεψιμότητα του ΔΟΛΛΑΡΙΟΥ σε ΧΡΥΣΟ και να καθιερώσει έλεγχο τιμών και μισθών!….
Οι διαδοχικές κρίσεις
• Η πρώτη, το Νοέμβριο 1967, όταν η Βρετανία υποτίμησε τη στερλίνα κατά 14,3% και όρισε τη σχέση στερλίνας-δολαρίου σε 1 προς 2,40. Τρεις μόνο μέρες μετά την υποτίμηση της στερλίνας, υποτιμήθηκαν τα νομίσματα 15 άλλων χωρών.
• Η δεύτερη, το Μάρτιο 1968, με την απότομη άνοδο τής τιμής του χρυσού στην ελεύθερη αγορά. Οι δυτικές κεντρικές Τράπεζες αντέδρασαν διακόπτοντας τις συναλλαγές τους με την ελεύθερη αγορά και εμμένοντας στη σχέση «35 δολάρια για 1 ουγγιά χρυσού» για τις συναλλαγές μεταξύ τους.
• Η τρίτη, τον Αύγουστο 1969, όταν η Γαλλία υποτίμησε το φράγκο κατά 11,11% και όρισε τη σχέση δολαρίου-φράγκου σε 1 προς 5,53.
• Η τέταρτη, τον Οκτώβριο 1969, όταν η Δ. Γερμανία ανατίμησε το μάρκο κατά 9,29% και όρισε τη σχέση δολαρίου-μάρκου σε 1 προς 3,66.
• Η πέμπτη, το 1971. Στις 3 Μάιου 1971, δημοσιεύεται η Έκθεση των 5 κυριοτέρων Οικονομικών Ινστιτούτων της Δ. Γερμανίας, που διαπιστώνουν «ένταση του εισαγόμενου πληθωρισμού με τα ευρωδολάρια», και προτείνουν την «αποδέσμευση του μάρκου από την επίσημη ισοτιμία του με το δολάριο» για να αντιμετωπιστεί ο εισαγόμενος πληθωρισμός.
Σύμφωνα με τις απόψεις των Ευρωπαίων οικονομολόγων, «τα ευρωδολάρια αντιστοιχούν στο 1/5 του συνόλου των καταθέσεων σε ξένες Τράπεζες και είναι απαλλαγμένα από οποιοδήποτε νομισματικό περιορισμό. Η μέχρι τώρα πείρα έδειξε ότι η συσσώρευση τους σε μια χώρα, δημιουργεί την ανάγκη της ανατίμησης του νομίσματός της, γιατί αντιδρώντας και στην παραμικρή τοπική διακύμανση των επιτοκίων παρέχουν πρόσφορο έδαφος για την καλλιέργεια της κερδοσκοπίας».
Η Ευρώπη προβάλλει με την επιδίωξη να αναγνωριστεί ως «τρίτη» δύναμη, απέναντι στις ΗΠΑ και την ΕΣΣΔ (πράγμα μη αρεστό από τις ΗΠΑ και από την ΕΣΣΔ).
Αθανάσιος Στριγάς=Παγκόσμιοι Εντολοδότες