Μια χορδή αν την δούμε από πολύ μακριά (ισοδύναμα αν είναι πολύ μικρή) φαίνεται σαν σημειακό σωματίδιο. Μόνο με μεγεθυντικό φακό (επιταχυντή;) μπορούμε ίσως να δούμε το μέγεθος και το ποιόν της.
Η θεωρία χορδών προτείνει ότι οι θεμελιώδεις δομικοί λίθοι του σύμπαντος δεν είναι σημειακά σωματίδια, αλλά μονοδιάστατες χορδές. Αυτά που αντιλαμβανόμαστε ως σωματίδια είναι στην πραγματικότητα δονήσεις βρόχων από χορδές, η καθεμία με τη δική της χαρακτηριστική συχνότητα.
Η θεωρία χορδών αποτέλεσε αρχικά μία προσπάθεια να περιγραφούν οι αλληλεπιδράσεις μεταξύ σωματιδίων όπως τα πρωτόνια. Από τότε έχει εξελιχθεί σε κάτι πολύ πιο φιλόδοξο: μία προσέγγιση της κατασκευής μίας πλήρους και ενοποιημένης θεωρίας όλων των θεμελιωδών σωματιδίων και δυνάμεων.
Προηγούμενες προσπάθειες για ενοποίηση της φυσικής αντιμετώπισαν προβλήματα στην ενσωμάτωση της βαρύτητας. Η θεωρία χορδών όχι μόνο περιλαμβάνει τη βαρύτητα, αλλά την απαιτεί. Η θεωρία χορδών απαιτεί έξι ή και επτά διαστάσεις του χώρου και παρέχει τρόπους συσχετισμού ρων μεγάλων επιπλέον διαστάσεων με τις μικρότερες. Η μελέτη της θεωρίας χορδών οδήγησε και στην ιδέα της υπερσυμμετρίας, η οποία διπλασιάζει τον αριθμό των στοιχειωδών σωματιδίων.
Όσοι φυσικοί ασχολούνται με την θεωρία των χορδών αισιοδοξούν ότι θα κάνει τελικά προβλέψεις που θα μπορούν να ελεγχθούν πειραματικά. Η θεωρία των χορδών έχει ήδη επηρεάσει τα μαθηματικά, την κοσμολογία (δηλαδή τη μελέτη του σύμπαντος) και τον τρόπο που ερμηνεύονται τα πειράματα στη σωματιδιακή φυσική, προτείνοντας νέες προσεγγίσεις και δυνατότητες εξερεύνησης.