«Τους διέταζα να γδυθούν κι ύστερα τους έβαζα να γονατίσουν στο χώμα και να σκύψουν το κεφάλι πάνω σε μεγάλες πέτρες, που είχα αραδιάσει έξω από τα Διυλιστήρια της Ούλεν. Τότε έπαιρνα ένα τσεκούρι και τους έδινα μια τσεκουριά πίσω στο κεφάλι και αν δεν τους αποτελείωνα με την πρώτη, τους έδινα και δεύτερη και τρίτη, ώσπου “να τα βροντήξουν”...
Άλλα παλικάρια, όπως ο Τζογανάκος και ο Μακαρόνας, τους έδιναν κάμποσες μαχαιριές στην καρδιά και κατόπιν ερχόταν αλλουνού η σειρά. Όταν κουραζόμουν, έπαιρνε άλλος τη θέση μου...».(Στέφανος Λιόλιος, δήμιος του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ)
Χείριστη προσβολή της μνήμης αγωνιστών-Ή παράδοση στην πυρά τής ιστορίας του στρατού, πού ανέγραφε λεπτομέρειες της διεξαγωγής του ανταρτοπόλεμου, κατόπιν απαιτήσεως του Χ. Φλωράκη, όταν υπουργός Αμύνης ήταν ό Ευάγγελος Αβέρωφ.
Του κ. Βασ. Άθ. Κόκκινου, Έπιτ. Προέδρου του Αρείου Πάγου
Ή Ελλάδα είναι, ίσως, ή μόνη χώρα, στην όποια οι διάδοχοι των νικητών γράφουν την ιστορία, καθ' υπαγόρευση των ηττημένων και των διαδόχων τους. "Αποτέλεσμα του θλιβερού αυτού φαινομένου είναι ή παραποίηση και διαστρέβλωση της ιστορίας, σε εξοργιστικό και απογοητευτικό βαθμό.
Το Έλληνικόν Έθνος δέχθηκε την ένοπλη επίθεση κομμουνιστικών δυνάμεων, ένα τμήμα των όποιων ήταν σλαβικής καταγωγής. Για την αντιμετώπιση της επιθέσεως αυτής ό τότε Πρωθυπουργός Κ. Τσαλδάρης, το κόμμα του όποιου είχε πλειοψηφήσει στις εκλογές, παρεχώρησε την πρωθυπουργία στον Θεμιστοκλή Σοφούλη, ηγέτη του μειοψηφήσαντος κόμματος των Φιλελευθέρων. Και ό τελευταίος, παρά την ήλικίαν του, έσπευσε στα ελληνικά βουνά, για να εμψυχώσει τους μαχητές.
Σε ομιλία του προς τις Ένοπλες Δυνάμεις, μεταξύ άλλων είπε:
«Ό αντίπαλος μισεί θανασίμως την δημοκρατία και κραυγάζει αναισχύντως υπέρ αυτής. Απεργάζεται την στυγνοτέρα δουλεία και δημοκοπεί εν ονόματι της ελευθερίας. Περιφρονεί τον άνθρωπο, προς τον όποιο συμπεριφέρεται με τερατώδη σκληρότητα, και ομιλεί περί ανθρωπισμού. Υποκρίνεται τον πονούντα για τα δεινά του λαού και οραματίζεται κοινωνία κάτεργων» !Όσοι επιστρατεύτηκαν τότε, αξιωματικοί, υπαξιωματικοί και στρατιώτες, έσπευσαν στο εθνικό προσκλητήριο για να προστατεύσουν την ακεραιότητα της χώρας και τους δημοκρατικούς θεσμούς της. Τα ελληνικά βουνά, και Ιδιαιτέρως τα Βίτσι και ό Γράμμος, έγιναν απέραντα νεκροταφεία χιλιάδων νεκρών.
Στον τετραετή πόλεμο 1946-1949 έχασαν τη ζωή τους 1.400 περίπου αξιωματικοί, 25.000 στρατιώτες, χωροφύλακες και πολίτες, απήχθησαν 28.000 παιδιά και 19.850 ενήλικες. Πολλοί άλλοι έχασαν τη σωματική τους ακεραιότητα και την υγεία τους.
Ή σημερινή πατρίδα, όχι μόνο δεν τους τίμησε ποτέ, αλλά και αποφεύγει νά μνημονεύσει αυτούς και τους αγώνες τους, για την απόκρουση ενός ξενοκίνητου πολέμου, πού κατ ευφημισμόν ονομάστηκε «εμφύλιος».
Ή αγνωμοσύνη και ή ιστορική λήθη ήταν το ηθικό αντάλλαγμα αυτών πού αγωνίστηκαν για τη σωτηρία της πατρίδος, χωρίς τους οποίους ασφαλώς, οι σημερινοί και χθεσινοί κυβερνώντες, αν είχαν επιζήσει από τις εκκαθαρίσεις των αντιφρονούντων, θα ήσαν τώρα απλοί υπάλληλοι ενός στυγνού καθεστώτος, ομοίου με εκείνα της "Αλβανίας τού Χότζα και της Ρουμανίας του Τσαουσέσκου, αμειβόμενοι με αποδοχές 50 ευρώ μηνιαίως!
Ό τετραετής πόλεμος ήταν αποσχιστικός και όχι εμφύλιος. Ή επιλογή τής τότε ηγεσίας του ΚΚΕ δεν ήταν τυχαία, ούτε απλώς εσφαλμένη -Ήταν αποτέλεσμα πλήρους υποταγής της στη Σοβιετική στρατηγική και τακτική. Αυτά συνάγεται και από τις αυτοβιογραφίες πολλών πρωταγωνιστών τής εποχής εκείνης, μεταξύ των οποίων και αύτη τού Γιάννη Ιωαννίδη.
Αύτη ή υποταγή του ΚΚΕ στα κελεύσματα του Στάλιν έφερε σε αντίθεση με τα εθνικά συμφέροντα τής Ελλάδος, την πολιτική του κόμματος τούτου, χωρίς την έγκριση όλων των στελεχών και οπαδών του. Το οδήγησε δε σε μία προδοτική θέση, σε βάρος τής Μακεδονίας και τής Θράκης, τις όποιες θυσίαζε για να ευνοηθούν τα σχέδια του.
Τόση δε ήταν ή εμμονή του ΚΚΕ στην επιβολή τής δικτατορίας του προλεταριάτου, με οποιαδήποτε θυσία, ώστε και μετά την καταστολή τού συμμοριτοπόλεμου, το 1950, ό Ν. Ζαχαριάδης απέστειλε ομάδα στελεχών, μεταξύ των οποίων και τον Χαρίλαο Φλωράκη, για να σπουδάσουν την τακτική του πολέμου στη Στρατιωτική "Ακαδημία ΦΡΟΥΝΖΕ της Ρωσίας, προκειμένου να προετοιμάσει τη νέα στρατιωτική ηγεσία του ΚΚΕ.
Με άλλα λόγια, ό Ν Ζαχαριάδης, και φυσικό ό Χ. Φλωράκης, δεν έπαυσαν να επιδιώκουν την επιβολή δικτατορίας του προλεταριάτου στην Ελλάδα και μετά την ήττα τους στα Ελληνικά βουνά Γιάννης Ίωαννίδης και ό Ανδρέας Τσίμας υπέγραψαν (12-7.1943), ό πρώτος με τον εκπρόσωπο του Κ.Κ.Ε. Βουλγαρίας Δουσάν Δασκάλωφ και ο δεύτερος με τον Κάλτσεφ, το διαβόητο σύμφωνο Πετριτσίου και τη Συμφωνία ΕΑΜ -ΣΝΟΦ. Στον τέταρτο όρο του συμφώνου τούτου, προβλεπόταν, ότι στη Βουλγαρία θα δοθεί εδαφική διέξοδος στο Αιγαίο. "Εξάλλου, ή συμφωνία ΕΑΜ - ΣΝΟΦ προέβλεπε τη δημιουργία Σοβιετικής Δημοκρατίας τής Μακεδονίας με απόσπαση εδαφών από την Ελλάδα, τη Σερβία και τη Βουλγαρία.
Οι περιοχές Κιλκίς, Παιονίας, Αλμωπίας, Γιαννιτσών, "Εδέσσης, Εορδαίας, Φλωρίνης και Καστοριάς, έδίδοντο από το ΕΑΜ-ΕΛΑΣ στη ΣΝΟΦ.
Το 1998 ό Χ. Φλωράκης, στην κατάμεστη Βουλή των Ελλήνων, έθεσε ως δήθεν ανθρωπιστικό θέμα, το αίτημα των Σλαβοφώνων τής Μακεδονίας, πού μετά τον «εμφύλιο» πόλεμο, κατέφυγαν στη Γιουγκοσλαβία και έκτοτε προσπαθούν με κάθε τρόπο να επανέλθουν στην Ελλάδα, για να συνεχίσουν το έργο τους.
Φυσικά ό Χ. Φλωράκης δεν είπε, ότι οι Σλαβόφωνοι αυτοί, ήταν σύντροφοι του στο «Δημοκρατικό Στρατό Ελλάδας» και μέλη τής αδελφής ΣΝΟΦ, είχαν προσπαθήσει δε να πραγματοποιήσουν το σχέδιο του Τίτο, για τη δημιουργία αυτόνομης σλαβικής Μακεδονίας, με Γιουγκοσλαβική επικυριαρχία, τα εδάφη της οποίας θα έφθαναν μέχρι και τη Θεσσαλονίκη.
Αξίζει να σημειωθεί, ότι ούτε ό Χ. Φλωράκης, ούτε το ΚΚΕ ζήτησαν ποτέ συγγνώμη από τον Ελληνικό λαό, για τα αντεθνικά σχέδια τους και τους χιλιάδες νεκρούς, πού χάθηκαν, για να μην πραγματοποιηθούν αυτά.
Οι Ελληνικές Κυβερνήσεις, προφανώς για λόγους κομματικούς, επέτρεψαν μια πρωτοφανή ιδεολογική τρομοκρατία των ηττημένων και των οπαδών τους, εναντίον εκείνων πού έπραξαν το καθήκον τους.
Όποιος τολμάει να υπενθυμίσει την επίθεση του ΚΚΕ και την απόφαση τής 5ης Όλομέλειάς του, για την τύχη τής Μακεδονίας και Θράκης, αποκαλείται εχθρός τού λαού και φορέας πολιτικού μίσους.
Και όποιος θελήσει να τιμήσει τη μνήμη των πεσόντων, βαπτίζεται ως ακροδεξιός, όργανο τής ολιγαρχίας και υποκινητής του μίσους.
Αντίθετα, όσοι υπηρέτησαν στη Μακρόνησο, τη Γυάρο και άλλα στρατόπεδα τής εποχής εκείνης,έχουν το δικαίωμα να υπενθυμίζουν και διεκτραγωδούν όσα υπέφεραν. Γι αυτούς ή νεωτέρα ιστορία τού 'Ελληνικού Έθνους αρχίζει από τη Μακρόνησο και τη Γυάρο! Οί ηγήτορες και οι μαχητές των αγώνων του Έθνους, όταν απέρχονται του ματαίου τούτου κόσμου, κηδεύονται χωρίς υπόμνηση τής προσφοράς τους.
Ή Ελληνική Πολιτεία, όχι μόνο δεν έτίμησε, όπως έπρεπε, τον "Αρχιστράτηγο της Νίκης των Ένοπλων Δυνάμεων της Αλέξανδρο Παπάγο, άλλα και όταν έγιναν τα εγκαίνια του ανδριάντα του, στην είσοδο του ομωνύμου προαστίου, με πρωτοβουλία του Δημάρχου του Δήμου Παπάγου, απουσίασαν τα μέλη της Κυβερνήσεως.
Όπως απουσίασαν και οι ευρισκόμενοι στα γραφεία τους πλησίον του τόπου των εγκαινίων, αρχηγοί Ένοπλων Δυνάμεων, Στρατού και "Αεροπορίας.
Αντίθετα, ό ηγήτορας του Δ.Σ. Μάρκος Βαφειάδης, ό αρχηγός του ΚΚΕ Ν. Ζαχαριάδης και ό τελευταίος αρχηγός τούτου Χ. Φλωράκης, κηδεύτηκαν με δημόσια δαπάνη και τιμητική συμμετοχή όλου του πολιτικού κόσμου. Για τους δύο πρώτους όμως τουλάχιστον δεν υψώθηκαν μεσίστιες οι ελληνικές σημαίες. Άλλα για το θάνατο του τελευταίου, έγινε και αυτή ή προσβολή της ελληνικής σημαίας, την οποία εκείνος έπολέμησε, συγχρόνως δέ και ή μεγαλύτερα ύβρη κατά των θυμάτων του.
Και φυσικά ή σχετική διαταγή (λέγεται ότι εστάλη με φαξ στους Δήμους και στις Κοινότητες) δόθηκε κατόπιν κυβερνητικής αποφάσεως, με άλλα λόγια κατόπιν αποφάσεως του Πρωθυπουργού.
Με τη δικαιολογία δε ότι του λοιπού θα ισχύει σε κάθε περίπτωση θανάτου Αρχηγού Κόμματος! Αλλά ό Χ. Φλωράκης ήταν τέως αρχηγός Εύγε», λοιπόν, στη γενιά πού μας κυβερνάει, ή οποία δεν ενδιαφέρεται για όσα συνέβησαν πριν από τη γέννηση της!
Ή Κυβέρνηση της Ν Δ υπερέβη και αυτές τις κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ, σε μεταθανάτιες τιμές προς τους ηγήτορες του ΚΚΕ, με το να επιβάλει μεσίστιες σημαίες για τον θάνατο του Χ. Φλωράκη, τον όποιον ουσιαστικώς έτίμησε ως... "Εθνάρχη!
- Ή παράδοση στην πυρά τής ιστορίας του στρατού, πού ανέγραφε λεπτομέρειες της διεξαγωγής του ανταρτοπόλεμου, κατόπιν απαιτήσεως του Χ. Φλωράκη, όταν υπουργός Αμύνης ήταν ό Ευάγγελος Αβέρωφ.
- Και επιπλέον ή διαγραφή, από το Μνημείο του "Αγνώστου Στρατιώτη, των τοπωνυμίων Βίτσι και Γράμμος, όπου έπεσαν οι περισσότεροι νεκροί του ανταρτοπόλεμου. Γίνεται χειρότερη ύβρη. γι αυτούς πού έχασαν τη ζωή τους, για να αποτρέψουν την επιβολή της κομμουνιστικής δικτατορίας;Ο Σοφοκλής έλεγε:
«Δεν εκτιμώ εκείνον πού αγαπά περισσότερο από την πατρίδα του, ό,τιδήποτε άλλο».Και όταν κανείς περιφρονεί εκείνους πού αγωνίστηκαν για την πατρίδα και τιμά αυτούς πού πολέμησαν εναντίον της, για να κερδίσει λίγες ψήφους, δεν σέβεται τις αρχές της παρατάξεως του και του Ελληνικού λαού και θέτει σε δεινή δοκιμασία την αξιοπιστία του.
(Έδημοσιεύθη και εις την εφημερίδα «ΑΞΙΑ»).
Στις 28 Αυγούστου 1948 η Ελένη Γκατζογιάννη σαρανταενός ετών με την γυναικαδέλφη της Αλέξω πενηνταέξι ετών τουφεκίσθησαν από τους κομμουνιστές από το ανταρτοδικείο, με την κατηγορία ότι ''κατέστρωσε την απόδραση από το χωριό τεσσάρων παιδιών της (καθώς και της μάνας της, της αδελφής της) και της ανιψιάς της'' για να γλυτώσουν από το παιδομάζωμα των κομμουνιστών.
Γυρίστηκε και ταινία η οποία προβλήθηκε μόνο για λίγες ημέρες στην Ελλάδα αλλά λόγω 'δημοκρατικών' απειλών , βομβιστικών επιθέσεων και προπηλακισμών των θεατών από τους οργανωμένους οπαδούς του ΚΚΕ τελικώς η προβολή της διεκόπη.
Το γύρισμα των κυρίων σκηνών του έργου στο χωριό Λιά της Ηπείρου, όπου διεδραματίσθησαν τα δραματικά γεγονότα της εκτελέσεως της μητέρας του Ελένης και της Θείας του Αλέξως από τους κομμουνιστές, που περιγράφονται στο βιβλίο ''Ελένη'' του Νίκου Γκατζογιάννη, απηγορεύθη υπό της κυβερνήσεως του ΠΑΣΟΚ, εν ονόματι της επιλεκτικής λήθης.
Χείριστη προσβολή της μνήμης αγωνιστών-Ή παράδοση στην πυρά τής ιστορίας του στρατού, πού ανέγραφε λεπτομέρειες της διεξαγωγής του ανταρτοπόλεμου, κατόπιν απαιτήσεως του Χ. Φλωράκη, όταν υπουργός Αμύνης ήταν ό Ευάγγελος Αβέρωφ.
Του κ. Βασ. Άθ. Κόκκινου, Έπιτ. Προέδρου του Αρείου Πάγου
Ή Ελλάδα είναι, ίσως, ή μόνη χώρα, στην όποια οι διάδοχοι των νικητών γράφουν την ιστορία, καθ' υπαγόρευση των ηττημένων και των διαδόχων τους. "Αποτέλεσμα του θλιβερού αυτού φαινομένου είναι ή παραποίηση και διαστρέβλωση της ιστορίας, σε εξοργιστικό και απογοητευτικό βαθμό.
Το Έλληνικόν Έθνος δέχθηκε την ένοπλη επίθεση κομμουνιστικών δυνάμεων, ένα τμήμα των όποιων ήταν σλαβικής καταγωγής. Για την αντιμετώπιση της επιθέσεως αυτής ό τότε Πρωθυπουργός Κ. Τσαλδάρης, το κόμμα του όποιου είχε πλειοψηφήσει στις εκλογές, παρεχώρησε την πρωθυπουργία στον Θεμιστοκλή Σοφούλη, ηγέτη του μειοψηφήσαντος κόμματος των Φιλελευθέρων. Και ό τελευταίος, παρά την ήλικίαν του, έσπευσε στα ελληνικά βουνά, για να εμψυχώσει τους μαχητές.
Σε ομιλία του προς τις Ένοπλες Δυνάμεις, μεταξύ άλλων είπε:
«Ό αντίπαλος μισεί θανασίμως την δημοκρατία και κραυγάζει αναισχύντως υπέρ αυτής. Απεργάζεται την στυγνοτέρα δουλεία και δημοκοπεί εν ονόματι της ελευθερίας. Περιφρονεί τον άνθρωπο, προς τον όποιο συμπεριφέρεται με τερατώδη σκληρότητα, και ομιλεί περί ανθρωπισμού. Υποκρίνεται τον πονούντα για τα δεινά του λαού και οραματίζεται κοινωνία κάτεργων» !Όσοι επιστρατεύτηκαν τότε, αξιωματικοί, υπαξιωματικοί και στρατιώτες, έσπευσαν στο εθνικό προσκλητήριο για να προστατεύσουν την ακεραιότητα της χώρας και τους δημοκρατικούς θεσμούς της. Τα ελληνικά βουνά, και Ιδιαιτέρως τα Βίτσι και ό Γράμμος, έγιναν απέραντα νεκροταφεία χιλιάδων νεκρών.
Στον τετραετή πόλεμο 1946-1949 έχασαν τη ζωή τους 1.400 περίπου αξιωματικοί, 25.000 στρατιώτες, χωροφύλακες και πολίτες, απήχθησαν 28.000 παιδιά και 19.850 ενήλικες. Πολλοί άλλοι έχασαν τη σωματική τους ακεραιότητα και την υγεία τους.
Ή σημερινή πατρίδα, όχι μόνο δεν τους τίμησε ποτέ, αλλά και αποφεύγει νά μνημονεύσει αυτούς και τους αγώνες τους, για την απόκρουση ενός ξενοκίνητου πολέμου, πού κατ ευφημισμόν ονομάστηκε «εμφύλιος».
Ή αγνωμοσύνη και ή ιστορική λήθη ήταν το ηθικό αντάλλαγμα αυτών πού αγωνίστηκαν για τη σωτηρία της πατρίδος, χωρίς τους οποίους ασφαλώς, οι σημερινοί και χθεσινοί κυβερνώντες, αν είχαν επιζήσει από τις εκκαθαρίσεις των αντιφρονούντων, θα ήσαν τώρα απλοί υπάλληλοι ενός στυγνού καθεστώτος, ομοίου με εκείνα της "Αλβανίας τού Χότζα και της Ρουμανίας του Τσαουσέσκου, αμειβόμενοι με αποδοχές 50 ευρώ μηνιαίως!
Ό τετραετής πόλεμος ήταν αποσχιστικός και όχι εμφύλιος. Ή επιλογή τής τότε ηγεσίας του ΚΚΕ δεν ήταν τυχαία, ούτε απλώς εσφαλμένη -Ήταν αποτέλεσμα πλήρους υποταγής της στη Σοβιετική στρατηγική και τακτική. Αυτά συνάγεται και από τις αυτοβιογραφίες πολλών πρωταγωνιστών τής εποχής εκείνης, μεταξύ των οποίων και αύτη τού Γιάννη Ιωαννίδη.
Αύτη ή υποταγή του ΚΚΕ στα κελεύσματα του Στάλιν έφερε σε αντίθεση με τα εθνικά συμφέροντα τής Ελλάδος, την πολιτική του κόμματος τούτου, χωρίς την έγκριση όλων των στελεχών και οπαδών του. Το οδήγησε δε σε μία προδοτική θέση, σε βάρος τής Μακεδονίας και τής Θράκης, τις όποιες θυσίαζε για να ευνοηθούν τα σχέδια του.
Τόση δε ήταν ή εμμονή του ΚΚΕ στην επιβολή τής δικτατορίας του προλεταριάτου, με οποιαδήποτε θυσία, ώστε και μετά την καταστολή τού συμμοριτοπόλεμου, το 1950, ό Ν. Ζαχαριάδης απέστειλε ομάδα στελεχών, μεταξύ των οποίων και τον Χαρίλαο Φλωράκη, για να σπουδάσουν την τακτική του πολέμου στη Στρατιωτική "Ακαδημία ΦΡΟΥΝΖΕ της Ρωσίας, προκειμένου να προετοιμάσει τη νέα στρατιωτική ηγεσία του ΚΚΕ.
Με άλλα λόγια, ό Ν Ζαχαριάδης, και φυσικό ό Χ. Φλωράκης, δεν έπαυσαν να επιδιώκουν την επιβολή δικτατορίας του προλεταριάτου στην Ελλάδα και μετά την ήττα τους στα Ελληνικά βουνά Γιάννης Ίωαννίδης και ό Ανδρέας Τσίμας υπέγραψαν (12-7.1943), ό πρώτος με τον εκπρόσωπο του Κ.Κ.Ε. Βουλγαρίας Δουσάν Δασκάλωφ και ο δεύτερος με τον Κάλτσεφ, το διαβόητο σύμφωνο Πετριτσίου και τη Συμφωνία ΕΑΜ -ΣΝΟΦ. Στον τέταρτο όρο του συμφώνου τούτου, προβλεπόταν, ότι στη Βουλγαρία θα δοθεί εδαφική διέξοδος στο Αιγαίο. "Εξάλλου, ή συμφωνία ΕΑΜ - ΣΝΟΦ προέβλεπε τη δημιουργία Σοβιετικής Δημοκρατίας τής Μακεδονίας με απόσπαση εδαφών από την Ελλάδα, τη Σερβία και τη Βουλγαρία.
Οι περιοχές Κιλκίς, Παιονίας, Αλμωπίας, Γιαννιτσών, "Εδέσσης, Εορδαίας, Φλωρίνης και Καστοριάς, έδίδοντο από το ΕΑΜ-ΕΛΑΣ στη ΣΝΟΦ.
Το 1998 ό Χ. Φλωράκης, στην κατάμεστη Βουλή των Ελλήνων, έθεσε ως δήθεν ανθρωπιστικό θέμα, το αίτημα των Σλαβοφώνων τής Μακεδονίας, πού μετά τον «εμφύλιο» πόλεμο, κατέφυγαν στη Γιουγκοσλαβία και έκτοτε προσπαθούν με κάθε τρόπο να επανέλθουν στην Ελλάδα, για να συνεχίσουν το έργο τους.
Φυσικά ό Χ. Φλωράκης δεν είπε, ότι οι Σλαβόφωνοι αυτοί, ήταν σύντροφοι του στο «Δημοκρατικό Στρατό Ελλάδας» και μέλη τής αδελφής ΣΝΟΦ, είχαν προσπαθήσει δε να πραγματοποιήσουν το σχέδιο του Τίτο, για τη δημιουργία αυτόνομης σλαβικής Μακεδονίας, με Γιουγκοσλαβική επικυριαρχία, τα εδάφη της οποίας θα έφθαναν μέχρι και τη Θεσσαλονίκη.
Αξίζει να σημειωθεί, ότι ούτε ό Χ. Φλωράκης, ούτε το ΚΚΕ ζήτησαν ποτέ συγγνώμη από τον Ελληνικό λαό, για τα αντεθνικά σχέδια τους και τους χιλιάδες νεκρούς, πού χάθηκαν, για να μην πραγματοποιηθούν αυτά.
Οι Ελληνικές Κυβερνήσεις, προφανώς για λόγους κομματικούς, επέτρεψαν μια πρωτοφανή ιδεολογική τρομοκρατία των ηττημένων και των οπαδών τους, εναντίον εκείνων πού έπραξαν το καθήκον τους.
Όποιος τολμάει να υπενθυμίσει την επίθεση του ΚΚΕ και την απόφαση τής 5ης Όλομέλειάς του, για την τύχη τής Μακεδονίας και Θράκης, αποκαλείται εχθρός τού λαού και φορέας πολιτικού μίσους.
Και όποιος θελήσει να τιμήσει τη μνήμη των πεσόντων, βαπτίζεται ως ακροδεξιός, όργανο τής ολιγαρχίας και υποκινητής του μίσους.
Αντίθετα, όσοι υπηρέτησαν στη Μακρόνησο, τη Γυάρο και άλλα στρατόπεδα τής εποχής εκείνης,έχουν το δικαίωμα να υπενθυμίζουν και διεκτραγωδούν όσα υπέφεραν. Γι αυτούς ή νεωτέρα ιστορία τού 'Ελληνικού Έθνους αρχίζει από τη Μακρόνησο και τη Γυάρο! Οί ηγήτορες και οι μαχητές των αγώνων του Έθνους, όταν απέρχονται του ματαίου τούτου κόσμου, κηδεύονται χωρίς υπόμνηση τής προσφοράς τους.
Ή Ελληνική Πολιτεία, όχι μόνο δεν έτίμησε, όπως έπρεπε, τον "Αρχιστράτηγο της Νίκης των Ένοπλων Δυνάμεων της Αλέξανδρο Παπάγο, άλλα και όταν έγιναν τα εγκαίνια του ανδριάντα του, στην είσοδο του ομωνύμου προαστίου, με πρωτοβουλία του Δημάρχου του Δήμου Παπάγου, απουσίασαν τα μέλη της Κυβερνήσεως.
Όπως απουσίασαν και οι ευρισκόμενοι στα γραφεία τους πλησίον του τόπου των εγκαινίων, αρχηγοί Ένοπλων Δυνάμεων, Στρατού και "Αεροπορίας.
Αντίθετα, ό ηγήτορας του Δ.Σ. Μάρκος Βαφειάδης, ό αρχηγός του ΚΚΕ Ν. Ζαχαριάδης και ό τελευταίος αρχηγός τούτου Χ. Φλωράκης, κηδεύτηκαν με δημόσια δαπάνη και τιμητική συμμετοχή όλου του πολιτικού κόσμου. Για τους δύο πρώτους όμως τουλάχιστον δεν υψώθηκαν μεσίστιες οι ελληνικές σημαίες. Άλλα για το θάνατο του τελευταίου, έγινε και αυτή ή προσβολή της ελληνικής σημαίας, την οποία εκείνος έπολέμησε, συγχρόνως δέ και ή μεγαλύτερα ύβρη κατά των θυμάτων του.
Και φυσικά ή σχετική διαταγή (λέγεται ότι εστάλη με φαξ στους Δήμους και στις Κοινότητες) δόθηκε κατόπιν κυβερνητικής αποφάσεως, με άλλα λόγια κατόπιν αποφάσεως του Πρωθυπουργού.
Με τη δικαιολογία δε ότι του λοιπού θα ισχύει σε κάθε περίπτωση θανάτου Αρχηγού Κόμματος! Αλλά ό Χ. Φλωράκης ήταν τέως αρχηγός Εύγε», λοιπόν, στη γενιά πού μας κυβερνάει, ή οποία δεν ενδιαφέρεται για όσα συνέβησαν πριν από τη γέννηση της!
Ή Κυβέρνηση της Ν Δ υπερέβη και αυτές τις κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ, σε μεταθανάτιες τιμές προς τους ηγήτορες του ΚΚΕ, με το να επιβάλει μεσίστιες σημαίες για τον θάνατο του Χ. Φλωράκη, τον όποιον ουσιαστικώς έτίμησε ως... "Εθνάρχη!
- Ή παράδοση στην πυρά τής ιστορίας του στρατού, πού ανέγραφε λεπτομέρειες της διεξαγωγής του ανταρτοπόλεμου, κατόπιν απαιτήσεως του Χ. Φλωράκη, όταν υπουργός Αμύνης ήταν ό Ευάγγελος Αβέρωφ.
- Και επιπλέον ή διαγραφή, από το Μνημείο του "Αγνώστου Στρατιώτη, των τοπωνυμίων Βίτσι και Γράμμος, όπου έπεσαν οι περισσότεροι νεκροί του ανταρτοπόλεμου. Γίνεται χειρότερη ύβρη. γι αυτούς πού έχασαν τη ζωή τους, για να αποτρέψουν την επιβολή της κομμουνιστικής δικτατορίας;Ο Σοφοκλής έλεγε:
«Δεν εκτιμώ εκείνον πού αγαπά περισσότερο από την πατρίδα του, ό,τιδήποτε άλλο».Και όταν κανείς περιφρονεί εκείνους πού αγωνίστηκαν για την πατρίδα και τιμά αυτούς πού πολέμησαν εναντίον της, για να κερδίσει λίγες ψήφους, δεν σέβεται τις αρχές της παρατάξεως του και του Ελληνικού λαού και θέτει σε δεινή δοκιμασία την αξιοπιστία του.
(Έδημοσιεύθη και εις την εφημερίδα «ΑΞΙΑ»).
Στις 28 Αυγούστου 1948 η Ελένη Γκατζογιάννη σαρανταενός ετών με την γυναικαδέλφη της Αλέξω πενηνταέξι ετών τουφεκίσθησαν από τους κομμουνιστές από το ανταρτοδικείο, με την κατηγορία ότι ''κατέστρωσε την απόδραση από το χωριό τεσσάρων παιδιών της (καθώς και της μάνας της, της αδελφής της) και της ανιψιάς της'' για να γλυτώσουν από το παιδομάζωμα των κομμουνιστών.
Γυρίστηκε και ταινία η οποία προβλήθηκε μόνο για λίγες ημέρες στην Ελλάδα αλλά λόγω 'δημοκρατικών' απειλών , βομβιστικών επιθέσεων και προπηλακισμών των θεατών από τους οργανωμένους οπαδούς του ΚΚΕ τελικώς η προβολή της διεκόπη.
Το γύρισμα των κυρίων σκηνών του έργου στο χωριό Λιά της Ηπείρου, όπου διεδραματίσθησαν τα δραματικά γεγονότα της εκτελέσεως της μητέρας του Ελένης και της Θείας του Αλέξως από τους κομμουνιστές, που περιγράφονται στο βιβλίο ''Ελένη'' του Νίκου Γκατζογιάννη, απηγορεύθη υπό της κυβερνήσεως του ΠΑΣΟΚ, εν ονόματι της επιλεκτικής λήθης.
ΤΑ ΕΡΓΑ ΚΑΙ ΗΜΕΡΕΣ ΤΟΥ ΕΑΜ-ΕΛΑΣ ΣΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΕΠΑΡΧΙΑ, ΕΝΑΝΤΙΩΝ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΙΔΩΝ...