Η ΣΥΝΩΜΟΣΙΟΛΟΓΙΑ ΤΗΣ TV & ΤΩΝ Μ.Μ.Ε.
Η μεγάλη εισβολή της Τηλεόρασης στα σπίτια της Δύσης ξεκίνησε στις αρχές της δεκαετίας του 1950. Χρειάστηκαν περίπου 10 χρόνια για να εισβάλει η τηλεόραση σε όλες τις χώρες του υπόλοιπου πλανήτη (στην Ελλάδα ο πρώτος πειραματικός σταθμός στήθηκε το 1961 από τον ελληνικό στρατό) και χρειάστηκαν μερικά ακόμη χρόνια για να κατακτηθούν πλήρως οι τηλεθεατές όλου του πλανήτη, κάτι που έγινε στις αρχές της δεκαετίας του 1970…
Στα μέσα της δεκαετίας του 1970 άρχισαν να ακούγονται οι πρώτες φωνές ανησυχίας, από ανθρώπους που καταλάβαιναν ότι κάτι δεν πήγαινε καλά με το «δώρο από το μέλλον» που είχε εισβάλει μέσα στα σπίτια τους με τον πιο πονηρό τρόπο. Κάποιοι δεν «υπνωτίζονταν» από τις κινούμενες εικόνες, αλλά παρατηρούσαν ότι τα τηλεοπτικά προγράμματα και οι διαφημίσεις είχαν κάποιες παράξενες «συνήθειες». Ήταν εξάλλου η εποχή που το «μάρκετινγκ» ως επιστήμη και ως τεχνική, είχε αρχίσει να γίνεται γνωστό σε πολλούς ανθρώπους της Δύσης, οι οποίοι αναγκάζονταν να το χρησιμοποιούν για να προωθήσουν τα προϊόντα που παρήγαγαν.
Ποιες ήταν αυτές οι παράξενες "συνήθειες" των τηλεοπτικών προγραμμάτων, που έμοιαζαν με το μάρκετινγκ;
Το μάρκετινγκ, για να προωθήσει τα προϊόντα σε όσο το δυνατόν περισσότερους, ακολουθούσε –όπως και ακολουθεί μέχρι σήμερα– ορισμένους απαράβατους κανόνες:
Ο μαρκετίστας απευθύνεται πάντοτε στους ανθρώπους τού πιο χαμηλού επιπέδου (γιατί αυτοί είναι οι περισσότεροι), επαναλαμβάνει πολλές φορές το ίδιο μήνυμα (ώστε να το καταλάβουν και οι πιο ανόητοι, αλλά και για να «εντυπωθεί» στο υποσυνείδητό τους, ακόμη κι αν έχουν στραμμένη αλλού την προσοχή τους) και χρησιμοποιεί μια περίπλοκη τεχνική εκμετάλλευσης των διανοητικών αδυναμιών που έχουμε όλοι μας, ώστε να μας πείσει ότι το προϊόν του μας είναι απαραίτητο, και πρέπει οπωσδήποτε να το αποκτήσουμε.
Όλα αυτά τα κόλπα του μάρκετινγκ, εκείνοι που τα καταλάβαιναν, έβλεπαν ότι χρησιμοποιούνταν στην Τηλεόραση κατά κόρον.
Κάποιοι παρατήρησαν και κάτι άλλο, πολύ ανησυχητικό: Οι τεχνικές του μάρκετινγκ, δεν χρησιμοποιούνταν μόνο σε διαφημίσεις ή εκπομπές που προωθούσαν προϊόντα, αλλά και σε τηλεοπτικές εκπομπές που υποτίθεται ότι καμιά σχέση δεν έχουν με το εμπόριο, όπως σε δελτία ειδήσεων, πολιτικές ομιλίες, μέχρι και παιδικές εκπομπές!
Γιατί συνέβαινε αυτό; Για ποιο λόγο οι άνθρωποι της τηλεόρασης χρησιμοποιούσαν τεχνικές, που στην ουσία είναι τεχνικές «ύπνωσης», την ώρα των ενημερωτικών και επιμορφωτικών εκπομπών; Τι ήθελαν να πετύχουν; Γιατί το έκαναν όλοι οι σταθμοί; Και, το σημαντικότερο ερώτημα, ποιο ήταν το μυστικό υπνωτιστικό μήνυμα που περνούσαν στα κεφάλια των θεατών τους;
Κάπως έτσι άρχισε να γεννιέται η Συνωμοσιολογία της Τηλεόρασης, μια μεγάλη συλλογή από θεωρίες συνωμοσίας που προσπαθούν να εντοπίσουν τις απαντήσεις σε αυτά τα ερωτήματα και να απαντήσουν ποιος ελέγχει πραγματικά τα τηλεοπτικά δίκτυα και ποια είναι τα μυστικά μηνύματα που προωθούνται…
«Εκείνοι» που Ελέγχουν τα Μ.Μ.Ε.
Όπως ήταν ίσως αναμενόμενο, τους πρώτους τηλεοπτικούς σταθμούς τούς δημιούργησαν και τούς στελέχωσαν οι ίδιοι άνθρωποι που έλεγχαν τα προηγούμενα μέσα ενημέρωσης, δηλαδή τις Εφημερίδες, τα Ραδιόφωνα και τα περιοδικά ποικίλης ύλης.
Αυτοί οι άνθρωποι δεν δίσταζαν καθόλου να χρησιμοποιήσουν στην «τηλεοπτική δημοσιογραφία» τις ίδιες τεχνικές που χρησιμοποιούσαν στις εφημερίδες τους, με σκοπό να παγιδέψουν, πάση θυσία, την προσοχή των αναγνωστών τους, απευθυνόμενοι στα πιο ταπεινά ένστικτα και με την πιο απλοϊκή και λαϊκίστικη λογική.
Στην ουσία, οι «Βαρόνοι των Μίντια» που δημιούργησαν τα πρώτα τηλεοπτικά κανάλια, έδειχναν στο κοινό όχι τι πραγματικά συνέβαινε, αλλά αυτό που το κοινό ήθελε να δει και να ακούσει.
Ικανοποιούσαν έτσι τα ένστικτα του πλήθους, τα οποία τις περισσότερες φορές ήταν ρατσιστικά, βίαια, και πάντοτε συντηρητικά. Δεν χρησιμοποιούσαν δηλαδή το νέο Μέσο, την Τηλεόραση, για να επιμορφώσουν και να πληροφορήσουν το ευρύ κοινό, όπως έλεγαν, ούτε για να φέρουν μέσα από αυτό μια βελτίωση των κοινωνικών συνθηκών, αλλά χρησιμοποιούσαν τις ήδη διαμορφωμένες αντιλήψεις του κοινού και όλες τις προκαταλήψεις του, όσο λανθασμένες και αν ήταν αυτές, ως δόλωμα για να το παγιδέψουν.
Και φυσικά, αφού κέρδιζαν με αυτό τον τρόπο την εμπιστοσύνη του, τελικά κατόρθωναν και να το κατευθύνουν…
Όλα αυτά ήταν φανερά στους πρώτους «συνωμοσιολόγους», που δεν άργησαν να συνειδητοποιήσουν ότι τα τηλεοπτικά κανάλια έλεγχαν, για ακόμη μια φορά, οι ίδιοι άνθρωποι που έλεγχαν και τα ραδιόφωνα, τις εφημερίδες, τις βιομηχανίες και τις τράπεζες! Οι ίδιοι άνθρωποι που έλεγχαν την Πολιτική και την Οικονομία, φαίνονταν –και ήταν πράγματι– πίσω από τα τηλεοπτικά κανάλια που έμπαιναν κάθε βράδυ στα σπίτια των ανθρώπων. Και ήταν φανερό ότι ο σκοπός τους ήταν να προωθηθούν για ακόμη μια φορά τα συμφέροντά τους…
Η περίπτωση του Robert Maxwell
Αυτοί οι άνθρωποι δεν δίσταζαν καθόλου να χρησιμοποιήσουν στην «τηλεοπτική δημοσιογραφία» τις ίδιες τεχνικές που χρησιμοποιούσαν στις εφημερίδες τους, με σκοπό να παγιδέψουν, πάση θυσία, την προσοχή των αναγνωστών τους, απευθυνόμενοι στα πιο ταπεινά ένστικτα και με την πιο απλοϊκή και λαϊκίστικη λογική.
Στην ουσία, οι «Βαρόνοι των Μίντια» που δημιούργησαν τα πρώτα τηλεοπτικά κανάλια, έδειχναν στο κοινό όχι τι πραγματικά συνέβαινε, αλλά αυτό που το κοινό ήθελε να δει και να ακούσει.
Ικανοποιούσαν έτσι τα ένστικτα του πλήθους, τα οποία τις περισσότερες φορές ήταν ρατσιστικά, βίαια, και πάντοτε συντηρητικά. Δεν χρησιμοποιούσαν δηλαδή το νέο Μέσο, την Τηλεόραση, για να επιμορφώσουν και να πληροφορήσουν το ευρύ κοινό, όπως έλεγαν, ούτε για να φέρουν μέσα από αυτό μια βελτίωση των κοινωνικών συνθηκών, αλλά χρησιμοποιούσαν τις ήδη διαμορφωμένες αντιλήψεις του κοινού και όλες τις προκαταλήψεις του, όσο λανθασμένες και αν ήταν αυτές, ως δόλωμα για να το παγιδέψουν.
Και φυσικά, αφού κέρδιζαν με αυτό τον τρόπο την εμπιστοσύνη του, τελικά κατόρθωναν και να το κατευθύνουν…
Όλα αυτά ήταν φανερά στους πρώτους «συνωμοσιολόγους», που δεν άργησαν να συνειδητοποιήσουν ότι τα τηλεοπτικά κανάλια έλεγχαν, για ακόμη μια φορά, οι ίδιοι άνθρωποι που έλεγχαν και τα ραδιόφωνα, τις εφημερίδες, τις βιομηχανίες και τις τράπεζες! Οι ίδιοι άνθρωποι που έλεγχαν την Πολιτική και την Οικονομία, φαίνονταν –και ήταν πράγματι– πίσω από τα τηλεοπτικά κανάλια που έμπαιναν κάθε βράδυ στα σπίτια των ανθρώπων. Και ήταν φανερό ότι ο σκοπός τους ήταν να προωθηθούν για ακόμη μια φορά τα συμφέροντά τους…
Η περίπτωση του Robert Maxwell
Ο Maxwell είχε ξεκινήσει πάμφτωχος από ένα χωριό της Τσεχοσλοβακίας ως Γιαν Λούντβικ Χοτς (αυτό ήταν το πραγματικό του όνομα), κατετάγη στη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου στον αγγλικό στρατό, έγινε λοχαγός(!), παρασημοφορήθηκε, μετά τον πόλεμο έπεισε τους ανωτέρους του να τον κάνουν λογοκριτή των γερμανικών εντύπων στο κατεχόμενο Βερολίνο, και χρησιμοποίησε αυτή τη θέση για να αποκτήσει πρόσβαση στους επιστημονικούς εκδοτικούς οίκους της Γερμανίας και τα καταπληκτικά βιβλία τους, τα οποία αυτός μετέφερε στην αγγλική αγορά πετυχαίνοντας τεράστια κέρδη.
Ξεκινώντας έτσι, μετά λίγα χρόνια κατέληξε να γίνει ένας από τους μεγαλύτερους εκδότες της Βρετανίας, κατέχοντας δεκάδες εφημερίδες, περιοδικά, τηλεοπτικά δίκτυα, ποδοσφαιρικές ομάδες, μέχρι και σχολεία. Του ανήκε το μισό MTV της Ευρώπης (το οποίο –από σύμπτωση άραγε;– έχασε την τεράστια απήχησή του αμέσως μετά τον θάνατο του Maxwell)!
O Maxwell, δηλωμένος σοσιαλιστής αν και βαθύπλουτος, έγινε μέλος του βρετανικού κοινοβουλίου(!), και σύμφωνα με κάποια στοιχεία, ήταν πράκτορας της ισραηλινής υπηρεσίας πληροφοριών Mossad! (Θάφτηκε μετά τον θάνατό του στο Όρος των Ελεών, στην Ιερουσαλήμ.) Ο χαρακτήρας του «κακού» Έλιοτ Κάρβερ, της Τζέιμς Μποντ ταινίας Tommorow Never Dies, ο οποίος κατασκεύαζε θανατηφόρες πολεμικές συγκρούσεις σε όλο τον πλανήτη για να τροφοδοτεί τα δελτία ειδήσεών του, δανείστηκε πολλές «λεπτομέρειες» από τον Maxwell.
Για εμάς του Έλληνες, είναι συγκλονιστικές οι ομοιότητες της ανοδικής πορείας του Μάξγουελ με εκείνης του Κοσκωτά...
Η περίπτωση Eisner και Disney Corp.O Michael Eisner, ήταν ο γενικός διευθυντής του Ομίλου Disney για 20 χρόνια, από το 1984 ως το 2005. Στην παντοδύναμη Disney Corp. ανήκουν μερικά από τα σημαντικότερα κινηματογραφικά και τηλεοπτικά στούντιο του πλανήτη, όπως τα Touchstone Pictures, Hollywood Pictures, Miramax, Buena Vista International, Touchstone Television, κ.ά.
Η Disney ελέγχει όμως και τους τεράστιους τηλεοπτικούς σταθμούς ABC, ESPN, Disney Channel, SOAPnet, Fox Kids International, Α&Ε Television Networks και E! Networks κ.ά., όπως μπορεί κανείς να διαπιστώσει στην ιστοσελίδα της ίδιας της Disney Corp. (http://corporate.disney.go.com/corporate/overview.html).
Ο επόμενος και μέχρι τα τέλη του 2006 γενικός διευθυντής της Disney Corp., George J. Mitchell, κατηγορήθηκε από τους ίδιους τους μετόχους της εταιρείας Roy E. Disney και Stanley Gold ως «μαριονέτα του Eisner»…
Οι Εβραίοι "Βαρόνοι" της Τηλεόρασης
Έτσι φτάνουμε στη σημερινή κατάσταση, όπου μερικοί μεγαλομανείς διευθυντές επιχειρήσεων και πολυεθνικών ελέγχουν το παγκόσμιο σκηνικό των Μ.Μ.Ε.
Ένας άνθρωπος πχ όπως ο Eisner, έλεγχε, ούτε λίγο ούτε πολύ, δέκα τεράστιες εταιρείες Μ.Μ.Ε., κάτι που είναι επίσημα δηλωμένο και διαπιστωμένο. Σκεφτείτε την τεράστια δύναμη που βρισκόταν στα χέρια αυτού του ανθρώπου!
Δεν είναι μόνο οι άνθρωποι που αναφέραμε, αλλά και ο μεγαλοεκδότης της Μ. Βρετανίας Rupert Murdoch, ο Bill Gates της Microsoft, ο Phil Knight, διευθυντής της Nike και ιδιοκτήτης της Laika Entertainment (που σύμφωνα με τον Micheal Moor είναι «corporate crook», δηλαδή «εταιρικός απατεώνας»)…
Λιγοστά άτομα, έχουν στα χέρια τους το ισχυρότερο όπλο όλων των εποχών, το οποίο έχει τη δύναμη να επηρεάζει καθοριστικά το τι σκέφτεται και τι επιθυμεί το πλήθος.
Κι όμως, ούτε οι κυβερνήσεις, ούτε το κοινό δεν κάνουν τίποτα σχετικά με αυτό. Κανονικά θα έπρεπε να είχε δημιουργηθεί μεγάλο πρόβλημα, γιατί ειδικά στις Η.Π.Α. υπάρχει πλήρης «αντιμονοπωλιακή νομοθεσία», που έχει φτιαχτεί ακριβώς για να μην μπορεί η εξουσία ενός Μέσου ή ενός βασικού αγαθού, να παρέρθει στα χέρια μιας μικρής ομάδας ανθρώπων.
Αν μελετήσει κάποιος, έστω και επιφανειακά την ιστορία των τηλεοπτικών καναλιών, θα διαπιστώσει ότι σ' αυτά διεξάγεται ένας διαρκής μυστικός πόλεμος, ο οποίος όμως γίνεται με τελείως συνωμοτικούς τρόπους, με συμφωνίες κάτω από το τραπέζι, με μυστικές συγχωνεύσεις και απορροφήσεις εταιρειών, με πολιτικούς δάκτυλους που ελέγχονται από τις εταιρείες ενώ κανένας κοινωνικός έλεγχος και καμιά νομοθεσία δεν τολμά να παρέμβει.
Έτσι, έχουμε φτάσει στο σημείο να υπάρχουν Μ.Μ.Ε.-μονοπώλια της ενημέρωσης, στα οποία ανήκουν τηλεοπτικοί σταθμοί, εφημερίδες, ραδιόφωνα, εκδοτικές εταιρείες, κινηματογραφικά στούντιο αλλά ακόμη και οι multiplex αίθουσες (έλεγχος και της παραγωγής και της κατανάλωσης).
Και στα ίδια μονοπώλια ανήκουν οι μεγαλύτεροι ιστοτόποι του Internet, διαφημιστικές εταιρείες, ακόμη και ποδοσφαιρικές ομάδες!
Με άλλα λόγια, κάποιοι άνθρωποι ελέγχουν ό,τι διαβάσεις, ό,τι ακούσεις, ό,τι δεις, ό,τι αγαπήσεις, μέχρι και ό,τι θα αγοράσεις όταν θα πας στο super-market! Κι όμως, οι μονοπωλιακοί νόμοι δεν ενεργοποιούνται, αυτοί οι άνθρωποι αφήνονται ελεύθεροι να κάνουν ό,τι θέλουν, και αυτό τους δίνει την ευκαιρία να εξαπλωθούν ακόμη περισσότερο, με αποτέλεσμα να κατασκευάζουν τελικά γύρω μας ένα περίπλοκο matrix, ολοένα πιο ισχυρό και πιο δύσκολο να ξεφύγεις από τον ιστό του…
Αυτή η επικίνδυνη κατάσταση δημιουργήθηκε δυστυχώς με τον εξής τρόπο: Οι «ισχυροί» που έλεγχαν τα πράγματα, πίστευαν μέχρι τις αρχές του 20ού αιώνα ότι η πραγματική δύναμη είναι ο έλεγχος του Στρατού, της οπλικής βιομηχανίας και των εμπορικών διόδων, και όχι ο έλεγχος του «Πνεύματος».
Πίστευαν π.χ. ότι φτάνει να ελέγχεις την αστυνόμευση και τη διανομή του ψωμιού και του νερού σε μια χώρα, για να είσαι ο αδιαφιλονίκητος άρχοντάς της. Θεωρούσαν όλες τις υπόλοιπες δραστηριότητες, όπως π.χ. την Ιατρική, την Τέχνη, τη Διδασκαλία, την Ενημέρωση, ως δευτερεύουσες ή μη σημαντικές, για αυτό και επέτρεπαν στους «ανθρώπους δεύτερης κατηγορίας» (δηλαδή τον απλό λαό) να ασχολούνται ελεύθερα μ' αυτές.
Με αυτόν τον τρόπο, όμως, μόλις δημιουργήθηκαν οι τηλεπικοινωνίες, το Ραδιόφωνο και η Τηλεόραση, μόνο τρεις κατηγορίες ανθρώπων υποψιάζονταν τις τρομερές δυνατότητες που προσέφεραν οι νέες εφευρέσεις:
Ένας άνθρωπος πχ όπως ο Eisner, έλεγχε, ούτε λίγο ούτε πολύ, δέκα τεράστιες εταιρείες Μ.Μ.Ε., κάτι που είναι επίσημα δηλωμένο και διαπιστωμένο. Σκεφτείτε την τεράστια δύναμη που βρισκόταν στα χέρια αυτού του ανθρώπου!
Δεν είναι μόνο οι άνθρωποι που αναφέραμε, αλλά και ο μεγαλοεκδότης της Μ. Βρετανίας Rupert Murdoch, ο Bill Gates της Microsoft, ο Phil Knight, διευθυντής της Nike και ιδιοκτήτης της Laika Entertainment (που σύμφωνα με τον Micheal Moor είναι «corporate crook», δηλαδή «εταιρικός απατεώνας»)…
Λιγοστά άτομα, έχουν στα χέρια τους το ισχυρότερο όπλο όλων των εποχών, το οποίο έχει τη δύναμη να επηρεάζει καθοριστικά το τι σκέφτεται και τι επιθυμεί το πλήθος.
Κι όμως, ούτε οι κυβερνήσεις, ούτε το κοινό δεν κάνουν τίποτα σχετικά με αυτό. Κανονικά θα έπρεπε να είχε δημιουργηθεί μεγάλο πρόβλημα, γιατί ειδικά στις Η.Π.Α. υπάρχει πλήρης «αντιμονοπωλιακή νομοθεσία», που έχει φτιαχτεί ακριβώς για να μην μπορεί η εξουσία ενός Μέσου ή ενός βασικού αγαθού, να παρέρθει στα χέρια μιας μικρής ομάδας ανθρώπων.
Αν μελετήσει κάποιος, έστω και επιφανειακά την ιστορία των τηλεοπτικών καναλιών, θα διαπιστώσει ότι σ' αυτά διεξάγεται ένας διαρκής μυστικός πόλεμος, ο οποίος όμως γίνεται με τελείως συνωμοτικούς τρόπους, με συμφωνίες κάτω από το τραπέζι, με μυστικές συγχωνεύσεις και απορροφήσεις εταιρειών, με πολιτικούς δάκτυλους που ελέγχονται από τις εταιρείες ενώ κανένας κοινωνικός έλεγχος και καμιά νομοθεσία δεν τολμά να παρέμβει.
Έτσι, έχουμε φτάσει στο σημείο να υπάρχουν Μ.Μ.Ε.-μονοπώλια της ενημέρωσης, στα οποία ανήκουν τηλεοπτικοί σταθμοί, εφημερίδες, ραδιόφωνα, εκδοτικές εταιρείες, κινηματογραφικά στούντιο αλλά ακόμη και οι multiplex αίθουσες (έλεγχος και της παραγωγής και της κατανάλωσης).
Και στα ίδια μονοπώλια ανήκουν οι μεγαλύτεροι ιστοτόποι του Internet, διαφημιστικές εταιρείες, ακόμη και ποδοσφαιρικές ομάδες!
Με άλλα λόγια, κάποιοι άνθρωποι ελέγχουν ό,τι διαβάσεις, ό,τι ακούσεις, ό,τι δεις, ό,τι αγαπήσεις, μέχρι και ό,τι θα αγοράσεις όταν θα πας στο super-market! Κι όμως, οι μονοπωλιακοί νόμοι δεν ενεργοποιούνται, αυτοί οι άνθρωποι αφήνονται ελεύθεροι να κάνουν ό,τι θέλουν, και αυτό τους δίνει την ευκαιρία να εξαπλωθούν ακόμη περισσότερο, με αποτέλεσμα να κατασκευάζουν τελικά γύρω μας ένα περίπλοκο matrix, ολοένα πιο ισχυρό και πιο δύσκολο να ξεφύγεις από τον ιστό του…
Αυτή η επικίνδυνη κατάσταση δημιουργήθηκε δυστυχώς με τον εξής τρόπο: Οι «ισχυροί» που έλεγχαν τα πράγματα, πίστευαν μέχρι τις αρχές του 20ού αιώνα ότι η πραγματική δύναμη είναι ο έλεγχος του Στρατού, της οπλικής βιομηχανίας και των εμπορικών διόδων, και όχι ο έλεγχος του «Πνεύματος».
Πίστευαν π.χ. ότι φτάνει να ελέγχεις την αστυνόμευση και τη διανομή του ψωμιού και του νερού σε μια χώρα, για να είσαι ο αδιαφιλονίκητος άρχοντάς της. Θεωρούσαν όλες τις υπόλοιπες δραστηριότητες, όπως π.χ. την Ιατρική, την Τέχνη, τη Διδασκαλία, την Ενημέρωση, ως δευτερεύουσες ή μη σημαντικές, για αυτό και επέτρεπαν στους «ανθρώπους δεύτερης κατηγορίας» (δηλαδή τον απλό λαό) να ασχολούνται ελεύθερα μ' αυτές.
Με αυτόν τον τρόπο, όμως, μόλις δημιουργήθηκαν οι τηλεπικοινωνίες, το Ραδιόφωνο και η Τηλεόραση, μόνο τρεις κατηγορίες ανθρώπων υποψιάζονταν τις τρομερές δυνατότητες που προσέφεραν οι νέες εφευρέσεις:
Οι οραματιστές (άτομα που συνήθως ήταν φιλόσοφοι, συγγραφείς ή επιστήμονες), που είχαν δυνατή φαντασία και ανοιχτό μυαλό για να φανταστούν από πριν το μέλλον και τις θετικές εξελίξεις που έφερναν τα νέα Μέσα…
Εκείνοι που ήταν ήδη στην εξουσία και γνώριζαν ότι η Τηλεόραση και τα λοιπά Μ.Μ.Ε. μπορεί να είναι ένα ακόμη εξουσιαστικό εργαλείο…
Και οι επίδοξοι εκμεταλλευτές των νέων δυνατοτήτων που μπορεί να μη διέθεταν εξουσία, είχαν όμως την οικονομική δύναμη για να επενδύσουν στα νέα μέσα και καταλάβαιναν ότι θα μπορούσαν να χρησιμοποιήσουν τα Μ.Μ.Ε. για τα συμφέροντά τους, προωθώντας νέες ιδέες και τάσεις και διαμορφώνοντας τελικά το κοινωνικό σκηνικό…Όλοι οι υπόλοιποι, ισχυροί ή όχι, παρέμεναν θεατές γιατί δεν υποψιάζονταν την τρομερή δύναμη που έκρυβαν τα νέα Μέσα. Για αυτό και δεν επενέβησαν όταν οι προηγούμενοι προχωρούσαν στην κατάκτησή τους.
Όπως εξελίχθηκαν τα πράγματα, η τρίτη κατηγορία ήταν αυτή που βγήκε τελικά κερδισμένη και από αυτήν ξεπήδησαν τελικά οι «Βαρόνοι των Μ.Μ.Ε.». Οι πρώτοι, οι οραματιστές, μπορεί να είχαν τη γνώση και τη φαντασία, δυστυχώς όμως δεν είχαν τη θέληση να χρησιμοποιήσουν για προσωπικό όφελος αυτή τη γνώση, ούτε την οικονομική επιφάνεια για να χρηματοδοτήσουν τις νέες ιδέες ώστε να χρησιμοποιηθούν προς όφελος όλων.
Οι άνθρωποι της δεύτερης κατηγορίας, που ήταν ήδη ισχυροί, χρησιμοποίησαν τις νέες δυνατότητες που έδιναν τα Μ.Μ.Ε. άγαρμπα, με έπαρση. Δεν κατάφεραν να καταλάβουν τα μυστικά και να αποκτήσουν τον πλήρη έλεγχο των νέων Μέσων.
Μόνο οι τρίτοι, οι πλούσιοι έμποροι που ήξεραν να ελίσσονται και να «πουλάνε» στο πλήθος αυτό που ήθελε, κατάφεραν τελικά να μετατρέψουν τα νέα Μέσα και την Τηλεόραση σε πανίσχυρα όπλα. Πριν όμως μιλήσουμε για τους τελευταίους, ας δούμε πώς η δεύτερη κατηγορία, πίστεψε ότι η τηλεόραση θα μπορούσε να αποτελέσει ένα είδος άμεσης «αστυνομίας της σκέψης»!..
Μπορεί η Τηλεόραση να ελέγξει το νου;Οι επιστήμονες είχαν υποψιαστεί από πολύ νωρίς την τεράστια δύναμη των Μ.Μ.Ε. Είχαν μάλιστα αναπτύξει διάφορα ερευνητικά προγράμματα για να τη μελετήσουν πριν από την έναρξη του 2ου Παγκόσμιου Πολέμου.
Το αμερικανικό Πανεπιστήμιο του Πρίνσετον, είχε από το 1937 ξεκινήσει ένα ερευνητικό πρόγραμμα που ονομαζόταν «Radio Research Project», το οποίο ανάμεσα σε άλλους στόχους, είχε σκοπό να μελετήσει τη «δεκτικότητα» των ανθρώπων σε σχέση με τις υποβολές των Μ.Μ.Ε. Ανάμεσα στους ερευνητές βρίσκονταν υψηλόβαθμοι ερευνητές του αμερικανικού στρατού και της κυβέρνησης.
Διάφοροι συνωμοσιολόγοι, όπως ο Mack White (www.mackwhite.com), θεωρούν ότι οι ερευνητές εκείνου του προγράμματος του 1937 είχαν ήδη αρχίσει να εξερευνούν τις δυνατότητες «μαζικής πλύσης εγκεφάλου» που παρείχαν τα νέα Μέσα, και αυτή η έρευνα ήταν μια από τις πρώτες που αργότερα οδήγησαν στο πρόγραμμα MK ULTRA, την προσπάθεια των αμερικανικών υπηρεσιών πληροφοριών να αναπτύξουν τεχνικές «Ελέγχου του Νου» (Mind Control).
Ο White πιστεύει ότι οι μελέτες που ξεκίνησαν το 1937, συνδέονται απόλυτα με τη ραδιοφωνική εκπομπή του 1938 του διάσημου Αμερικανού σκηνοθέτη Όρσον Γουέλς (Orson Welles), που έκανε τους Αμερικανούς να πιστέψουν ότι έγινε εισβολή από τον Άρη. Σύμφωνα με τον White, ήταν ένα πείραμα πάνω στη δυνατότητα των M.M.E. να πείθουν απόλυτα τους ακροατές τους και να κατασκευάζουν πραγματικότητες, βασισμένες στο πιο απίθανο ψέμα!
Ο Orson Welles σκηνοθετεί την Εισβολή των Αρειανών, που το 1938 σκόρπισε τον πανικό στις Η.Π.Α.…
Στις 30 Οκτωβρίου 1938, ο Όρσον Γουέλς μετέφερε στο ραδιόφωνο το μυθιστόρημα του Άγγλου H. G. Wells Ο Πόλεμος των Κόσμων, το οποίο γράφτηκε το 1898. (Στο βιβλίο του ο Χ. Τζ. Γουέλς περιγράφει την εισβολή στη Γη των κατοίκων του Άρη. Οι Αρειανοί, οι οποίοι έχουν τελείως διαφορετική φυσιολογία από τους γήινους, φτάνουν στον πλανήτη μας επιβαίνοντας σε παράξενα άτρωτα και υπερτεχνολογικά ιπτάμενα σκάφη). Ο Όρσον Γουέλς στη μεταφορά του έργου στο ραδιόφωνο άλλαξε κάποιες λεπτομέρειες για να το κάνει πιο ρεαλιστικό: Προσάρμοσε την αφήγηση στον τρόπο με τον οποίο μεταδίδονταν τα δελτία ειδήσεων εκείνης της εποχής και διάλεξε ως τοποθεσία της αρειανής εισβολής, το New Jersey των Η.Π.Α. Ως αποτέλεσμα, χιλιάδες Αμερικανοί ακροατές που άκουσαν την εκπομπή πανικοβλήθηκαν και πίστεψαν ότι άκουγαν από το ραδιόφωνο τις ανταποκρίσεις μιας πραγματικής εισβολής από τον Άρη! Το αποτέλεσμα ήταν απίστευτο: Ένας πανικός άνευ προηγουμένου αγκάλιασε σχεδόν ολόκληρη την Αμερική!
Αν επρόκειτο πράγματι για πείραμα, η εκπομπή του Γουέλς έδειξε πέρα από κάθε αμφιβολία ότι τα Μ.Μ.Ε. μπορούσαν να προκαλέσουν αναταραχές και να κάνουν ακόμη και κράτη να διαλυθούν, φτάνει οι εκπομπές να ήταν σωστά σκηνοθετημένες και αληθοφανείς, κι ας περιέγραφαν το πιο απίστευτο γεγονός!
Ο White προσθέτει κάποιες πολύ ενδιαφέρουσες λεπτομέρειες:
«Ο ψυχολόγος Hadley Cantril διενήργησε μια μελέτη των αποτελεσμάτων των εκπομπών και δημοσίευσε τα ευρήματά του σε ένα βιβλίο, το Εισβολή Από τον Άρη: Μια Μελέτη της Ψυχολογίας του Πανικού (The Invasion from Mars: A Study in the Psychology of Panic). Η μελέτη εξερευνούσε τη δύναμη των εκπομπών, ειδικότερα σχετικά με τη δεκτικότητα των ανθρώπων κάτω από την επιρροή του φόβου. Ο Cantril συνδεόταν με το πρόγραμμα Radio Research Project του Πανεπιστημίου του Πρίνσετον, το οποίο χρηματοδοτήθηκε το 1937 από το Ίδρυμα Rockefeller. Επίσης, με το πρόγραμμα σχετιζόταν ο Frank Stanton, μέλος του "Συμβουλίου Εξωτερικών Σχέσεων" (Council on Foreign Relations – CFR) και παράγοντας του τηλεοπτικού σταθμού CBS, από το οποίο είχε γίνει η συγκεκριμένη εκπομπή.
Αργότερα, ο Stanton έγινε επικεφαλής του τμήματος ενημέρωσης του CBS, και σύντομα έγινε πρόεδρος του καναλιού, όπως και πρόεδρος του συμβουλίου της RAND Corporation, του σημαίνοντος "think tank" που ανάμεσα σε άλλα πράγματα, έκανε πρωτοποριακές έρευνες πάνω στο θέμα της "μαζικής πλύσης εγκεφάλου". Δύο χρόνια αργότερα, με χρήματα του Ιδρύματος Rockefeller, ο Cantril δημιούργησε το Γραφείο Έρευνας της Δημόσιας Άποψης (Office of Public Opinion Research – OPOR) κι αυτή στο Πρίνσετον.
Ο Frank Stanton, πρόεδρος της δεξαμενής σκέψης RAND Corp., πρόεδρος του καναλιού CBS και ερευνητής του χειρισμού της ανθρώπινης αντίληψης…
Ανάμεσα στις μελέτες που έγιναν από το OPOR ήταν η ανάλυση της αποτελεσματικότητας των "ψυχο-πολιτικών επιχειρήσεων" (σε απλά Ελληνικά, προπαγάνδα) του Γραφείου Στρατηγικών Υπηρεσιών (Office of Strategic Services – OSS), προάγγελου της CIA. Τότε, στη διάρκεια του Β' Π.Π., ο Catril με τα χρήματα του Rockefeller βοήθησε το μέλος του CFR και δημοσιογράφο του CBS, Edward R. Murrow, να δημιουργήσει το Princeton Listening Center, σκοπός του οποίου ήταν η μελέτη της ναζιστικής προπαγάνδας με σκοπό να εντοπιστούν οι ναζιστικές τεχνικές και να χρησιμοποιηθούν για την προπαγάνδα του OSS.
Από αυτό το πρόγραμμα ξεπήδησε μια νέα κυβερνητική υπηρεσία, η Υπηρεσία Πληροφοριών Εξωτερικών Εκπομπών (Foreign Broadcast Intelligence Service – FBIS), που τελικά έγινε η USIA (United States Information Agency), που είναι το προπαγανδιστικό εργαλείο του Συμβουλίου Εθνικής Ασφαλείας (National Security Council). Έτσι, περίπου στο τέλος του 1940, η βασική έρευνα είχε γίνει και η μηχανή προπαγάνδας του κράτους είχε στηθεί, ακριβώς την ίδια εποχή που ανέτειλε η Τηλεόραση…»
Με όλα αυτά γίνεται φανερό ότι οι αμερικανικές υπηρεσίες πληροφοριών, και κατά συνέπεια όλο το εξουσιαστικό παρακράτος των Η.Π.Α., γνώριζαν πολύ καλά τη σημασία του ελέγχου των Μ.Μ.Ε. για τα συμφέροντά τους και αναζητούσαν τεχνικές για να τον πετύχουν.
Όμως οι υπηρεσίες αυτές, ήταν επηρεασμένες από τον μονολιθικό και απολυταρχικό τρόπο των Ναζί και των σοβιετικών υπηρεσιών πληροφοριών, και ήθελαν να «μηχανοποιήσουν» τον έλεγχο της κοινής γνώμης και αν ήταν δυνατόν να παραγάγουν έναν «προγραμματισμένο» πολίτη.
Όπως είχε καταλάβει και ο Τζορτζ Όργουελ και τα μετέφερε στο θρυλικό μυθιστόρημα 1984, οι αυταρχικοί Εξουσιαστές δεν ήθελαν να μπλέξουν με τα περίπλοκα παιχνίδια του λεπτού χειρισμού της Κοινής Γνώμης, αλλά να βρουν έναν «μαγικό» τρόπο με τον οποίο να ελέγχουν απόλυτα τη σκέψη όλων των πολιτών.
Έτσι, έκαναν διάφορα παράξενα πειράματα όπως αυτά που αναφέρονται παρακάτω στο κείμενο του Mack White:
«Ο ερευνητής Herbert Krugman αποκάλυψε ότι όταν ένα άτομο βλέπει τηλεόραση, η δραστηριότητα του εγκεφάλου μετατοπίζεται από το αριστερό, στο δεξί ημισφαίριο. Το αριστερό ημισφαίριο είναι το επίκεντρο της λογικής σκέψης. Εδώ η πληροφορία σπάει στα κομμάτια που την αποτελούν και αναλύεται με κριτικό τρόπο. Το δεξί ημισφαίριο, παρόλα αυτά, αντιμετωπίζει τα εισερχόμενα δεδομένα χωρίς κριτική, επεξεργάζεται τις πληροφορίες σε σύνολα, οδηγώντας σε συναισθηματικές αντί για λογικές αντιδράσεις. Η μεταφορά της δραστηριότητας από το αριστερό στο δεξί ημισφαίριο προκαλεί επίσης την απελευθέρωση των ενδορφινών, των φυσικών οπιούχων του σώματος. Έτσι, είναι πιθανό να γίνεις σωματικά εθισμένος στο να βλέπεις τηλεόραση, μια υπόθεση που υποστηρίζεται από πολυάριθμες μελέτες που έχουν δείξει ότι πολύ λίγοι άνθρωπο είναι ικανοί να απελευθερωθούν από τη συνήθεια της τηλεόρασης. Δεν είναι πλέον μια υπερβολή όταν παρατηρούμε ότι η νεολαία σήμερα που μεγαλώνει και διδάσκεται μέσα από τα κανάλια της τηλεόρασης, είναι διανοητικά νεκρή από την πρώιμη εφηβική ηλικία…
«Ο ερευνητής Herbert Krugman αποκάλυψε ότι όταν ένα άτομο βλέπει τηλεόραση, η δραστηριότητα του εγκεφάλου μετατοπίζεται από το αριστερό, στο δεξί ημισφαίριο. Το αριστερό ημισφαίριο είναι το επίκεντρο της λογικής σκέψης. Εδώ η πληροφορία σπάει στα κομμάτια που την αποτελούν και αναλύεται με κριτικό τρόπο. Το δεξί ημισφαίριο, παρόλα αυτά, αντιμετωπίζει τα εισερχόμενα δεδομένα χωρίς κριτική, επεξεργάζεται τις πληροφορίες σε σύνολα, οδηγώντας σε συναισθηματικές αντί για λογικές αντιδράσεις. Η μεταφορά της δραστηριότητας από το αριστερό στο δεξί ημισφαίριο προκαλεί επίσης την απελευθέρωση των ενδορφινών, των φυσικών οπιούχων του σώματος. Έτσι, είναι πιθανό να γίνεις σωματικά εθισμένος στο να βλέπεις τηλεόραση, μια υπόθεση που υποστηρίζεται από πολυάριθμες μελέτες που έχουν δείξει ότι πολύ λίγοι άνθρωπο είναι ικανοί να απελευθερωθούν από τη συνήθεια της τηλεόρασης. Δεν είναι πλέον μια υπερβολή όταν παρατηρούμε ότι η νεολαία σήμερα που μεγαλώνει και διδάσκεται μέσα από τα κανάλια της τηλεόρασης, είναι διανοητικά νεκρή από την πρώιμη εφηβική ηλικία…
»Η αποβλάκωση της ανθρωπότητας αντικατοπτρίζεται σε μια άλλη αλλαγή που συμβαίνει στον εγκέφαλο όταν βλέπουμε τηλεόραση. Η δραστηριότητα στις ανώτερες περιοχές του εγκεφάλου (όπως στον νεο-φλοιό) ελαττώνεται, ενώ η δραστηριότητα στις κατώτερες περιοχές (όπως στο στεφανιαίο σύστημα) αυξάνεται. Το τελευταίο συχνά αναφέρεται ως «ερπετικός εγκέφαλος» και σχετίζεται με πιο πρωτόγονες διανοητικές λειτουργίες, όπως την αντίδραση «πολέμα ή τρέξε». Ο ερπετικός εγκέφαλος δεν μπορεί να ξεχωρίσει την πραγματικότητα από τη φτιαχτή πραγματικότητα της Τηλεόρασης. Για τον ερπετικό εγκέφαλο, αν μοιάζει αληθινό, είναι αληθινό.
Οπότε, αν και γνωρίζουμε συνειδητά ότι «είναι μονάχα μια ταινία», σε ένα άλλο επίπεδο δεν το γνωρίζουμε – η καρδιά χτυπά γρηγορότερα, π.χ. όταν βλέπουμε μια σκηνή αγωνίας. Παρομοίως, μπορεί να γνωρίζουμε ότι μια διαφήμιση προσπαθεί να μας εκμεταλλευτεί, αλλά σε ένα υποσυνείδητο επίπεδο η διαφήμιση πετυχαίνει, ό,τι κι αν κάνουμε, να μας κάνει να νιώσουμε ανεπαρκείς μέχρι να αγοράσουμε το πράγμα που διαφημίζεται. Και το αποτέλεσμα είναι πολύ πιο δυνατό, γιατί είναι υποσυνείδητο, λειτουργεί στο χαμηλότερο επίπεδο της ανθρώπινης αντίδρασης.
Ο ερπετικός εγκέφαλος καταφέρνει να μας κάνει να επιβιώνουμε ως βιολογικές οντότητες, αλλά μας αφήνει επίσης τρωτούς απέναντι στους χειρισμούς των προγραμματιστών της τηλεόρασης. Εκεί οι εκμεταλλευτές χρησιμοποιούν τα ίδια τα συναισθήματά μας ως νήματα για να μας ελέγξουν. Οι παρερμηνείες και οι οδηγίες που μας καθοδηγούν περνούν στο υποσυνείδητο, συνήθως χωρίς να τις εντοπίζουμε…»
Κείμενα σαν κι αυτό ίσως να θεωρούνται συνωμοσιολογικά, δεν είναι όμως καθόλου σοφό να προσπεράσουμε τις παρατηρήσεις που κάνουν. Πράγματι, πολλές μελέτες φαίνεται να στηρίζουν το γεγονός ότι η Τηλεόραση είναι ένα υπνωτικό μέσο, το οποίο ξεκλειδώνει εκείνα τα κέντρα του εγκεφάλου που σε όλη την υπόλοιπη διάρκεια της μέρας, είναι αυστηρά κλειδωμένα και ελεγχόμενα.
Ας το κάνουμε πιο κατανοητό: Όταν βρισκόμαστε έξω στον δρόμο και κάποιος ξένος προσπαθεί να μας πείσει για κάτι, είμαστε σχεδόν πάντα πολύ επιφυλακτικοί και δεν τον πιστεύουμε εύκολα. Έχουμε δηλαδή ενεργοποιημένη την «επιφυλακτικότητα», έναν ψυχολογικό μηχανισμό ο οποίος μας προστατεύει στις επαφές μας με τους άλλους ανθρώπους.
Όμως αυτός ο μηχανισμός παρακάμπτεται όταν βλέπουμε τηλεόραση.
Ο διαφημιζόμενος της Τηλεόρασης μπαίνει ελεύθερος μέσα στο σπίτι μας, μας μιλάει για οποίο θέμα θέλει πείθοντάς μας, κι όμως εμείς μπροστά του νιώθουμε απόλυτα χαλαροί, λαγοκοιμόμαστε, και νιώθουμε την απόλυτη σιγουριά ότι «όλα αυτά που ακούμε εκείνη τη στιγμή είναι απολύτως ασφαλή και δεν αποσκοπούν στο να μας επηρεάσουν».
Με άλλα λόγια, (συγχωρέστε με για την έκφραση) «ξεβρακώνουμε» το συνειδητό και το υποσυνείδητό μας, και το αφήνουμε να το χειρίζονται ελεύθερα οι τηλεοπτικοί «νανουριστές» μας.
Δουλεύουν τα "υποσυνείδητα μηνύματα";Η συνωμοσιολογία της Τηλεόρασης που αναζητά ίχνη της χρήσης του Μέσου ως «μηχανή άμεσου μαζικού υπνωτισμού» από επίδοξους εξουσιαστές, εξερευνά και άλλες σκοτεινές πιθανότητες.
Μια από αυτές είναι το θέμα των «υποσυνείδητων μηνυμάτων». Σύμφωνα με τους συνωμοσιολόγους, ορισμένες εκπομπές περιέχουν ειδικά μηνύματα και υποβολές που προσπαθούν να παρακάμψουν τελείως το συνειδητό μας, και να μας μεταφέρουν διαταγές ή υποβολές χωρίς εμείς να το καταλαβαίνουμε καθόλου.
Μια πολύ γνωστή «τεχνική» που σχετίζεται με αυτό, είναι η τοποθέτηση στο κανονικό πρόγραμμα της τηλεόρασης εικόνων που διαρκούν για χιλιοστά του δευτερολέπτου και «δεν τις πιάνει το μάτι», αλλά καταγράφονται στο υποσυνείδητό μας (το μάτι μας χρειάζεται να βλέπει μια εικόνα για κάποιο συγκεκριμένο χρονικό διάστημα για να την περάσει στη συνείδησή μας, παρόλα αυτά οι στιγμιαίες εικόνες που συλλαμβάνονται από το μάτι, καταγράφονται στη μνήμη, χωρίς να ενημερωθεί η «συνείδηση»). Επίσης, υποσυνείδητα μηνύματα αυτού του είδους θεωρούνται και οι ήχοι που είναι φτιαγμένοι με τέτοιον τρόπο ώστε εκτός από το πρωταρχικό μήνυμά τους, για το οποίο ενημερώνεται η συνείδηση, να μεταφέρουν κι άλλες πληροφορίες που καταγράφονται μονάχα στο υποσυνείδητο.
Σχετικά με τα «υποσυνείδητα μηνύματα» έχουν γίνει πολλές έρευνες, που λίγο-πολύ όλες καταλήγουν στο συμπέρασμα ότι τα μηνύματα αυτού του είδους μάλλον επηρεάζουν το κοινό, αφού σε διάφορες ομάδες ανθρώπων που έχουν δεχτεί χωρίς να το ξέρουν υποσυνείδητα μηνύματα, έχουν παρατηρηθεί κάποιες αποκλίσεις από τη νορμάλ συμπεριφορά.
Όμως πρέπει να τονίσουμε ότι αυτές οι παρατηρήσεις δεν αποδεικνύουν τίποτα με απόλυτη σιγουριά, γιατί αν παραδείγματος χάριν κάποιος εκπέμψει σε εσάς ένα τέτοιο μήνυμα ενώ βλέπετε τηλεόραση, υποβάλλοντάς σας εκείνη τη στιγμή να πάτε στην κουζίνα για να πιείτε νερό, το πιο πιθανό είναι ότι δεν θα υπακούσετε, κι ας η υποβολή είναι τελείως ακίνδυνη και αυτό που σας ζητάει απόλυτα φυσιολογικό. Αυτό σημαίνει ότι οι υποβολές αυτές δεν λειτουργούν έτσι όπως νομίζουμε, ούτε είναι τόσο ισχυρές μέθοδοι «Ελέγχου του Νου» όσο θέλουν κάποιοι συνωμοσιολόγοι να πιστεύουν.
Το πιο γνωστό πείραμα σχετικά με τα υποσυνείδητα μηνύματα είναι εκείνο του James Vicary, ενός μαρκετίστα που το 1957 προσπάθησε να αυξήσει τις πωλήσεις φαγητού και αναψυκτικών με τη χρήση υποσυνείδητων μηνυμάτων.
Σε ένα πείραμα που διήρκεσε έξι βδομάδες, τοποθέτησε μια τηλεοπτική οθόνη σε έναν δημόσιο χώρο και πρόβαλλε σ' αυτήν μια ταινία, την οποία μπορούσε να παρακολουθήσει κάθε περαστικός. Στην ταινία αυτή, ανά 5 δευτερόλεπτα, εμφανίζονταν στιγμιαία μηνύματα διάρκειας μικρότερης από ένα χιλιοστό του δευτερολέπτου, τα οποία δεν γίνονταν αντιληπτά από το συνειδητό. Αυτά τα μηνύματα προέτρεπαν τους θεατές να πιούνε Coca-Cola και να φάνε pop-corn. Ο Vicary ισχυρίστηκε ότι με αυτόν τον τρόπο αύξησε τις πωλήσεις του pop-corn κατά 57.5% και της Coca-Cola κατά 18.1%! (Στη συνέχεια κατοχύρωσε την πατέντα της «υποσυνείδητης διαφήμισης» και έφτιαξε μια εταιρεία για να την εκμεταλλευτεί, τη «Subliminal Projection Company», που σημαίνει «Εταιρεία Υποσυνείδητων Προβολών»!)
Οι ισχυρισμοί του Vicary προκάλεσαν έντονες ανησυχίες στο κοινό, που κορυφώθηκαν το 1973, όταν ένας διαφημιστής, ο Wilson Key, αποκάλυψε ότι οι διαφημιστές της τηλεόρασης χρησιμοποιούσαν συνεχώς τέτοια κόλπα, με σκοπό να αυξήσουν τις πωλήσεις προϊόντων. Το αποτέλεσμα ήταν να θορυβηθούν οι αρχές και να απαγορεύσουν τη χρήση αυτής της τεχνικής. Πολύ καλά έκαναν, αλλά πρέπει να τονίσουμε ξανά ότι η τεχνική δεν είναι σίγουρο ότι δουλεύει.
Ακόμη και ο ίδιος ο Vicary, απέτυχε το 1958 να αποδείξει την αξία της πατέντας του, σε μια τηλεοπτική εκπομπή του καναλιού CBC, όπου την παρουσίαζε. Στη διάρκεια της εκπομπής στην οποία μιλούσε, πρόβαλε, χωρίς να το ξέρουν οι τηλεθεατές, εκατοντάδες φορές το μήνυμα «Τηλεφωνήστε τώρα!» Όμως ο αριθμός των τηλεφωνημάτων στο εθνικό δίκτυο ή προς την εκπομπή δεν ξεπέρασε το συνηθισμένο. Παρόμοια πειράματα που έγιναν από άλλους ερευνητές δεν κατάφεραν ούτε αυτά να αποδείξουν ότι τα υποσυνείδητα μηνύματα δουλεύουν τόσο απλά και εύκολα…
Αν τα υποσυνείδητα μηνύματα ήταν η απόλυτη τεχνική του Mind Control, όλοι εμείς που μεγαλώσαμε με την Τηλεόραση θα έπρεπε να είμαστε πλήρως υποταγμένοι στους διαφημιστές (κάτι που θέλω να πιστεύω ότι δεν συμβαίνει). Αν η τεχνική δούλευε με απόλυτη επιτυχία, δεν θα χρειαζόταν επίσης όλο αυτό το περίπλοκο παιχνίδι διαχείρισης της κοινής γνώμης που παίζουν σήμερα τα Μ.Μ.Ε. Θα έφταναν μερικά υποσυνείδητα μηνύματα για να μας κατευθύνουν.
Παρόλα αυτά, ας μη βιαστούμε να απορρίψουμε την τεχνική. Το γεγονός ότι δεν δουλεύει απόλυτα από μόνη της, δεν σημαίνει ότι είναι άχρηστη. Ίσως, αν χρησιμοποιείται σε συνδυασμό με άλλες τεχνικές επηρεασμού της Αντίληψης, να παράγει πολύ σημαντικότερα αποτελέσματα. Υπάρχουν όμως αυτές οι άλλες τεχνικές; Όπως δείχνουν τα γεγονότα, η απάντηση είναι «Ναι».
Στις 16 Δεκεμβρίου του 1997, περίπου στις έξι και μισή το απόγευμα, στην ιαπωνική τηλεόραση προβλήθηκε ένα επεισόδιο της γνωστής παιδικής σειράς κινουμένων σχεδίων Pokemon. Το συγκεκριμένο επεισόδιο, που ονομαζόταν Porygon: ο Στρατιώτης με το Ηλεκτρικό Μυαλό(!), περίπου στο 20 λεπτό της προβολής του, προκάλεσε επιληπτική κρίση σε 685 παιδιά που το παρακολουθούσαν! Ακολούθησε πανικός τηλεφωνημάτων και αναφορών, αφού πολλοί γονείς βρήκαν τα παιδιά τους πεσμένα μπροστά στην τηλεόραση, να έχουν σπασμούς ή να βγάζουν αφρούς από το στόμα. Ως αποτέλεσμα, το επεισόδιο αποσύρθηκε και απαγορεύτηκε.
Ο λόγος που τα παιδιά έπαθαν επιληπτική κρίση, ήταν ότι σε ένα συγκεκριμένο σημείο της εκπομπής γινόταν στην οθόνη μια έκρηξη και αναβόσβηναν με μεγάλη ένταση κόκκινα και μπλε φώτα. Σ' αυτό το παιδικό σόου εκρήξεις τέτοιου είδους ήταν βέβαια συνηθισμένες, αλλά στο συγκεκριμένο επεισόδιο οι λάμψεις συνέβαιναν για περίπου 6 δευτερόλεπτα με συχνότητά 12 φορές το δευτερόλεπτο.
Το αποτέλεσμα ήταν πολλά παιδιά να παραπονεθούν για πονοκέφαλο και ζαλάδα, έκαναν εμετό ή έχασαν το φως τους ή και λιποθύμησαν. Έτσι, 685 παιδιά οδηγήθηκαν σε νοσοκομεία. Σε 150 έγινε κανονική εισαγωγή, δύο μάλιστα από αυτά έμειναν στο νοσοκομείο για δύο εβδομάδες! Οι επιστήμονες αποδίδουν το φαινόμενο σε έναν μηχανισμό του εγκεφάλου, ο οποίος οδηγεί σε εναλλακτικές καταστάσεις συνείδησης όταν λαμβάνει πολύ δυνατά και έντονα οπτικά ερεθίσματα. Παρόλα αυτά, ο αριθμός των παιδιών που έπαθαν τα συμπτώματα, ξεπέρασε κάθε πρόβλεψη και κάθε λογική εξήγηση.
Η παιδική εκπομπή πού έστειλε στο νοσοκομείο 685 παιδιά!…
Σε ένα άλλο σχετικό τεστ που αναφέρεται συχνά από διάφορους συνωμοσιολόγους, ζητήθηκε από παιδιά που κάθονταν μπροστά στην τηλεόραση να συγκεντρωθούν στις εικόνες που έβλεπαν, ενώ ένας εγκεφαλογράφος που ήταν συνδεδεμένος στα κεφάλια τους και στις τηλεοράσεις, ήταν ρυθμισμένος έτσι ώστε να κλείνει την τηλεόραση όταν η εγκεφαλική λειτουργία των παιδιών έδειχνε ότι τα παιδιά έχουν πέσει σε κατάσταση ύπνωσης. Κανένα από τα παιδιά δεν κατάφεραν να κρατήσουν την τηλεόραση αναμμένη για πάνω από 30 δευτερόλεπτα!
Βέβαια, την εμπειρία της τηλεοπτικής υπνηλίας φαντάζομαι ότι την έχουμε ζήσει οι περισσότεροι. Όσο ενδιαφέρουσα κι αν είναι μια τηλεοπτική εκπομπή, αν την παρακολουθήσεις ξαπλωμένος άνετα και με σχετική ησυχία στον περιβάλλοντα χώρο, πιθανότατα θα κοιμηθείς άμεσα. Αυτό οφείλεται προφανώς και στο γεγονός ότι η τηλεόραση κουράζει τα μάτια, δεν απαιτεί αντίδραση όταν την παρακολουθείς, και όχι γιατί υπάρχει κάποιος μυστικός μηχανισμός που έχει σκοπό να μας υπνωτίσει…
Παρόλα αυτά, είναι προφανές ότι η τηλεόραση, επειδή ακριβώς είναι ένα Μέσο που μονοπωλεί τις αισθήσεις και οι περισσότεροι από εμάς το παρακολουθούμε ενώ βρισκόμαστε σε ημιφωτισμένους ή σκοτεινούς χώρους (γίνεται έτσι το επίκεντρο της προσοχής), μπορεί να μας συντονίσει σε διάφορες συχνότητες της εγκεφαλικής λειτουργίας και να μας μεταφέρει έτσι σε εναλλακτικές καταστάσεις της συνείδησης.
Αυτό χρησιμοποιούν οι συνωμοσιολόγοι ως επιχείρημα ότι η τηλεόραση είναι στην ουσία ένα ναρκωτικό.
Η Αβάσταχτη Ελαφρότητα της Τηλεοπτικής Εξουσίας
Για ποιον λόγο όμως οι εναλλακτικές καταστάσεις της συνείδησης ισοδυναμούν με νάρκωση; Όταν διαβάζουμε ένα βιβλίο ή όταν ακούμε μια μουσική που μας αρέσει πολύ, μπαίνουμε και τότε σε εναλλακτικές καταστάσεις της συνείδησης. Αυτό άραγε σημαίνει ότι τα βιβλία ασκούνε πάνω μας mind control; Μήπως πρέπει να μελετήσουμε περισσότερο το όλο φαινόμενο, πριν φτάσουμε σε συμπεράσματα;
Μην γελιέστε. Η τηλεόραση δεν ασκεί επάνω μας τέτοια απλοϊκή «εξουσία». Δεν μας υπνωτίζει όπως ο Ζβενγκάλι, ο διαβολικός υπνωτιστής της ταινίας του 1931, αλλά παίζει ένα πολύ πιο λεπτό και επιδέξιο παιχνίδι «επηρεασμού» –και όχι «ελέγχου»– της κοινής γνώμης.
Εκεί ήταν που απέτυχαν οι απολυταρχικές προσπάθειες να γίνει η τηλεόραση μια «αστυνομία της σκέψης»: Κανένα Μέσο δεν μπορεί να επηρεάσει τις πεποιθήσεις του κοινού, αν πρώτα δεν κερδίσει την απόλυτη εμπιστοσύνη του, όσες «μαγικές» τεχνολογίες mind control κι αν διαθέτει. Ακόμη και η απόλυτα ελεγχόμενη κρατική σοβιετική τηλεόραση, δεν κατάφερε να πείσει τους Ρώσους και τους Βερολινέζους να κάτσουν ήσυχοι στα σπίτια τους και να μη στραφούν τελικά ενάντια στις κυβερνήσεις τους.
Ούτε η σημερινή αμερικανική τηλεόραση, που ελέγχεται όπως είδαμε από μια μειοψηφία, μπορεί να υποστηρίξει τη συνέχιση του πολέμου στο Ιράκ όταν όλος ο λαός αρχίζει να στρέφεται εναντίον του.
Η τηλεόραση έχει μια βασική αδυναμία: Μπορείς να τη σβήσεις όποτε θέλεις ή, πολύ απλά, μπορείς να αρχίσεις να αμφιβάλλεις για αυτά που σου σερβίρει. Έτσι χάνει άμεσα τη δύναμή της. Αυτό το ξέρουν όμως οι πονηροί έμποροί της, και για αυτό φροντίζουν να τα καταφέρουν έτσι, ώστε να μη θέλουμε να την κλείσουμε και να μη θέλουμε να αμφιβάλλουμε…
Η Τηλεόραση στα χέρια των εμπόρων: Μια σχέση "αγάπης" και "παντοδυναμίας"Τα κράτη και οι απολυταρχικές εξουσίες, προσπαθώντας να βρούνε mind control πανάκειες, απέτυχαν να καταλάβουν τους νόμους που διέπουν τα Μ.Μ.Ε. και την Τηλεόραση, και έτσι έχασαν γρήγορα το παιχνίδι, όταν σ' αυτό μπήκαν οι πονηροί έμποροι που αναφέραμε πριν.
Αυτοί γνώριζαν «τι ζητούσε ο λαός» και πώς έπρεπε να του το πουλήσουν, αν ήθελαν να καταφέρουν να μπούνε μέσα στα σπίτια όσο το δυνατόν περισσότερων ανθρώπων σε όλο τον κόσμο. Και χρησιμοποίησαν τη γνωστή, δοκιμασμένη, και πάντα πετυχημένη συνταγή του λαϊκισμού, του κίτρινου Τύπου και του χαμηλού επιπέδου εκπομπών που απευθύνονται όχι στον νου μας, αλλά στα ένστικτα, στον φόβο, στις προκαταλήψεις, στον εγωισμό και στα γεννητικά μας όργανα…
Έτσι το τηλεοπτικό πρόγραμμα γέμισε με όμορφους νεαρούς και κοπέλες με πλούσια «προσόντα», με λαμπερά αυτοκίνητα, με καλούς λευκούς μπάτσους και κακούς μαύρους εγκληματίες, με πλούσιους γαμπρούς, με ποδοσφαιρικά ντέρμπι και με οτιδήποτε άλλο απευθύνεται στο ηλίθιο και πάντα πεινασμένο ζώο που έχουμε μέσα μας.
Ταυτόχρονα γέμισε με χιλιάδες απίστευτα έξυπνες διαφημίσεις, που σε παγιδεύουν θέλεις δεν θέλεις, που σε βάζουν να τις τραγουδήσεις, να τις μιμηθείς, να αποδεχτείς τη σημαντικότητα του προϊόντος που πουλάνε και να νιώσεις ένοχος που δεν μπορείς να το αποκτήσεις…
Τα περισσότερα από αυτά τα κόλπα τα δίδαξαν οι μεγάλοι Βαρόνοι των Μ.Μ.Ε. του παρελθόντος, όπως π.χ. ο συμπαθών των Ναζί και δημιουργός πολέμων, ο Αμερικανός Γουλίαμ Ράντολφ Χιρστ, που είχε δημιουργήσει ένα απίστευτο μονοπώλιο των Μ.Μ.Ε. στην Αμερική πριν από τον Β' Π. Π., χρησιμοποιώντας κάθε θεμιτό ή αθέμιτο μέσο.
Η περίπτωση Χίρστ
Μην γελιέστε. Η τηλεόραση δεν ασκεί επάνω μας τέτοια απλοϊκή «εξουσία». Δεν μας υπνωτίζει όπως ο Ζβενγκάλι, ο διαβολικός υπνωτιστής της ταινίας του 1931, αλλά παίζει ένα πολύ πιο λεπτό και επιδέξιο παιχνίδι «επηρεασμού» –και όχι «ελέγχου»– της κοινής γνώμης.
Εκεί ήταν που απέτυχαν οι απολυταρχικές προσπάθειες να γίνει η τηλεόραση μια «αστυνομία της σκέψης»: Κανένα Μέσο δεν μπορεί να επηρεάσει τις πεποιθήσεις του κοινού, αν πρώτα δεν κερδίσει την απόλυτη εμπιστοσύνη του, όσες «μαγικές» τεχνολογίες mind control κι αν διαθέτει. Ακόμη και η απόλυτα ελεγχόμενη κρατική σοβιετική τηλεόραση, δεν κατάφερε να πείσει τους Ρώσους και τους Βερολινέζους να κάτσουν ήσυχοι στα σπίτια τους και να μη στραφούν τελικά ενάντια στις κυβερνήσεις τους.
Ούτε η σημερινή αμερικανική τηλεόραση, που ελέγχεται όπως είδαμε από μια μειοψηφία, μπορεί να υποστηρίξει τη συνέχιση του πολέμου στο Ιράκ όταν όλος ο λαός αρχίζει να στρέφεται εναντίον του.
Η τηλεόραση έχει μια βασική αδυναμία: Μπορείς να τη σβήσεις όποτε θέλεις ή, πολύ απλά, μπορείς να αρχίσεις να αμφιβάλλεις για αυτά που σου σερβίρει. Έτσι χάνει άμεσα τη δύναμή της. Αυτό το ξέρουν όμως οι πονηροί έμποροί της, και για αυτό φροντίζουν να τα καταφέρουν έτσι, ώστε να μη θέλουμε να την κλείσουμε και να μη θέλουμε να αμφιβάλλουμε…
Η Τηλεόραση στα χέρια των εμπόρων: Μια σχέση "αγάπης" και "παντοδυναμίας"Τα κράτη και οι απολυταρχικές εξουσίες, προσπαθώντας να βρούνε mind control πανάκειες, απέτυχαν να καταλάβουν τους νόμους που διέπουν τα Μ.Μ.Ε. και την Τηλεόραση, και έτσι έχασαν γρήγορα το παιχνίδι, όταν σ' αυτό μπήκαν οι πονηροί έμποροι που αναφέραμε πριν.
Αυτοί γνώριζαν «τι ζητούσε ο λαός» και πώς έπρεπε να του το πουλήσουν, αν ήθελαν να καταφέρουν να μπούνε μέσα στα σπίτια όσο το δυνατόν περισσότερων ανθρώπων σε όλο τον κόσμο. Και χρησιμοποίησαν τη γνωστή, δοκιμασμένη, και πάντα πετυχημένη συνταγή του λαϊκισμού, του κίτρινου Τύπου και του χαμηλού επιπέδου εκπομπών που απευθύνονται όχι στον νου μας, αλλά στα ένστικτα, στον φόβο, στις προκαταλήψεις, στον εγωισμό και στα γεννητικά μας όργανα…
Έτσι το τηλεοπτικό πρόγραμμα γέμισε με όμορφους νεαρούς και κοπέλες με πλούσια «προσόντα», με λαμπερά αυτοκίνητα, με καλούς λευκούς μπάτσους και κακούς μαύρους εγκληματίες, με πλούσιους γαμπρούς, με ποδοσφαιρικά ντέρμπι και με οτιδήποτε άλλο απευθύνεται στο ηλίθιο και πάντα πεινασμένο ζώο που έχουμε μέσα μας.
Ταυτόχρονα γέμισε με χιλιάδες απίστευτα έξυπνες διαφημίσεις, που σε παγιδεύουν θέλεις δεν θέλεις, που σε βάζουν να τις τραγουδήσεις, να τις μιμηθείς, να αποδεχτείς τη σημαντικότητα του προϊόντος που πουλάνε και να νιώσεις ένοχος που δεν μπορείς να το αποκτήσεις…
Τα περισσότερα από αυτά τα κόλπα τα δίδαξαν οι μεγάλοι Βαρόνοι των Μ.Μ.Ε. του παρελθόντος, όπως π.χ. ο συμπαθών των Ναζί και δημιουργός πολέμων, ο Αμερικανός Γουλίαμ Ράντολφ Χιρστ, που είχε δημιουργήσει ένα απίστευτο μονοπώλιο των Μ.Μ.Ε. στην Αμερική πριν από τον Β' Π. Π., χρησιμοποιώντας κάθε θεμιτό ή αθέμιτο μέσο.
Η περίπτωση Χίρστ
Ο Χιρστ, που ήταν ιδιοκτήτης ενός από τους πρώτους τηλεοπτικούς σταθμούς των Η.Π.Α., του BWAL-TV, επένδυσε μια τεράστια περιουσία στις εκδοτικές επιχειρήσεις και αργότερα στον κινηματογράφο, στο ραδιόφωνο και τελικά στην Τηλεόραση. Οι «δημοσιογραφικές» μέθοδοι που χρησιμοποιούσε ήταν το απαύγασμα του κιτρινισμού. Είναι γνωστή η περίφημη φράση του: «Φτιάξε μου τις φωτογραφίες και θα σου φτιάξω τον Πόλεμο», εννοώντας ότι μπορούσε να κατασκευάσει οποιαδήποτε πολιτική κατάσταση ήθελε, χρησιμοποιώντας κατασκευασμένες ειδήσεις και προπαγάνδα. Έτσι θεωρείται ότι αυτός προκάλεσε το 1898 την έναρξη του πολέμου των Η.Π.Α. ενάντια στην Ισπανία!
Ο ΕΒΡΑΙΟΣ William Randolph Hearst, μέγας Βαρόνος των Μ.Μ.Ε.
Ο Χιρστ χρηματοδοτούσε πολιτικούς και βιομηχάνους και τους προωθούσε και τους διαφήμιζε για να εκλεγούν (ή τους εξαφάνιζε αν τολμούσαν να στραφούν εναντίον του), έκλεινε ολόκληρες βιομηχανίες στρέφοντας εναντίον τους την Κοινή Γνώμη με τη βοήθεια των δημοσιογράφων του, λέγεται ότι έφτασε μέχρι και στην κυριολεκτική εξολόθρευση ανθρώπων.
Ο Χιρστ πέτυχε να δημιουργήσει μια ολόκληρη «πλαστή πραγματικότητα» στις Η.Π.Α., την οποία διαμόρφωνε ο ίδιος όπως ήθελε, με τη βοήθεια των Μ.Μ.Ε. του. Με αυτές τις μεθόδους, μέσα σε μερικές δεκαετίες αγόρασε ή δημιούργησε πάνω από 50 εφημερίδες ημερήσιες ή εβδομαδιαίες, 12 ραδιοσταθμούς, δύο παγκόσμια πρακτορεία ειδήσεων, δύο κινηματογραφικές εταιρείες, το 1948 αγόρασε τον BWAL-TV, και την εποχή ανάμεσα στους δύο παγκόσμιους πολέμους έφτασε να πουλάει πάνω από 13 εκατομμύρια φύλλα ημερησίως!
«Εργαλείο» ή τελικά παγίδα της Πολιτικής;
Ελπίζω ότι φαίνεται πλέον ποια είναι η βασική συνωμοτική επιδίωξη της Τηλεόρασης και των υπόλοιπων Μ.Μ.Ε.: Είναι η δημιουργία ενός καθοδηγούμενου «κοινωνικού συνόλου», με την προώθηση ψευδών, παραφουσκωμένων, παραπλανητικών και χαμηλότατου επιπέδου ειδήσεων και απόψεων.
Τα μεγάλα Μ.Μ.Ε. διαφημίζουν τον εαυτό τους ως «φύλακες της Δημοκρατίας» και «προασπιστές των δικαιωμάτων του λαού» κλπ, η αλήθεια είναι όμως ότι το μεγαλύτερο μέρος των Μ.Μ.Ε. και ειδικά της Τηλεόρασης ήταν πάντοτε καθοδηγούμενο, εξυπηρετούσε πάντοτε πολιτικά και οικονομικά συμφέροντα.
Όμως η Τηλεόραση είναι πλέον ο πιο αποτελεσματικός τρόπος που έχουν οι πολιτικοί για να διαφημιστούν και να μαζέψουν ψήφους, οπότε φοβούνται να κινηθούν εναντίον της.
Αν τα κανάλια στραφούν εναντίον τους, θα εξαφανιστούν!
Αυτό είναι το μεγαλύτερο μυστικό όπλο εκείνων που ελέγχουν τα Μ.Μ.Ε. και η πραγματική βάση κάθε θεωρίας συνωμοσίας εναντίον τους: Ότι «αυτοί κρατάνε και το μαχαίρι και το καρπούζι».
Για να τους γίνει δημόσια κριτική, αυτή η κριτική πρέπει να γίνει από κάποιο Μ.Μ.Ε. Αν όμως τα Μ.Μ.Ε. δεν θέλουν αυτή την κριτική, πώς αυτή θα φτάσει στο ευρύ κοινό;…
Δυστυχώς, δεν είναι καθόλου συνωμοσιολογία η σκέψη ότι αυτό που ακούμε πλέον παντού γύρω μας, δεν είναι οι απόψεις των πολλών, αλλά οι απόψεις των πολύ λίγων, που επιβάλλονται με δεκάδες μεθόδους στους πολλούς.
Περισσότερο από ποτέ υπάρχει σήμερα η ανάγκη να κάνουμε τις δικές μας έρευνες, με δικές μας προσωπικές μεθόδους, με δικά μας μέσα, όσο μικρά κι αν είναι. Μόνο έτσι θα πλησιάσουμε σε μια αλήθεια που θα ξέρουμε ότι δεν είναι παραχαραγμένη και δεν εξυπηρετεί τα συμφέροντα κανενός.
Ας κάνουμε τώρα ένα μικρό διάλειμμα για διαφημίσεις…
Το παρακάτω κείμενο το είχα γράψει το 2007, για το περιοδικό Strange. Είναι ενδιαφέρον ότι σήμερα, 10 χρόνια μετά, όλα αυτά που αναφέρω δεν είναι πλέον κανενός τύπου "συνωμοσιολογία" αλλά η αποδεκτή αλήθεια....