Ο Αντώνης Λιβάνης τους μάζεψε όλους στην τελευταία παρτίδα επί της γης
Στη Μητρόπολη Αθηνών το μέγα πλήθος του πολιτικού κόσμου, μα κι ένα μεγάλο μέρος αυτού που ονομάζουμε κοινή γνώμη ανακατεμένο απο όλες τις διαστρωματωσεις της Ελληνικης κοινωνίας, προσήλθε εδω να αποχαιρετίσει έναν απ τους λιγοστούς σοφούς της πολιτικής.
Και μάλιστα έναν συναρπαστικό εκπρόσωπο, που δεν αποζήτησε πλούτη, τιμές, υπουργικά αξιώματα, μπάντες που θα τον «αποχαιρετούσαν» στην τελευταία του κατοικία. Δεν τα ήθελε αυτά ο Λιβάνης.
Γι αυτό και ετάφη στα «ορεινά» του Α’ νεκροταφείου κι όχι δίπλα στον τάφο του Χαλεπά η του Θεόδωρου Κολοκοτρώνη….
Αν ήθελε…..Αν ήθελε κι αποζητούσε δόξες και τιμές μετά θάνατον, θα τα είχε όλα κοντά του.
Γνώριζε όμως πως το χειροκρότημα κωφεύει και τα διάσημα θαμπώνουν….Ας είναι.
Η ψυχή του Αντώνη Λιβάνη «είδε» όλους όσους προσήλθαν σε αυτο το ύστατο αντίο.
Μα σίγουρα ,αν άκουγε ,(αυτο θα τσάκιζε την καρδιά του) , είναι όσα είπαν οι δύο εγγονές του για τον παππού που μόνον σε αυτές αποκάλυπτε αρχές, αξίες και μυστικά.
Ο Αντώνης Λιβάνης ήταν για μεγάλα διαστήματα ένας αληθινός Πρωθυπουργός της χώρας , σώζοντας την από κινδύνους απομακρύνοντας τις σκιές με επιδέξιους χειρισμούς για τους οποίους δεν ζήτησε ποτέ ανταπόδοση .
Η ζωή ειναι άδικη πολλές φορές. Δεν αφήνει να αναδειχθούν όσο θα έπρεπε οι δυνατοί παίκτες στη διακυβέρνηση της χώρας.
Σε αυτη την περίπτωση αιτία ηταν ο ίδιος ο Αντώνης Λιβάνης που αποζητούσε τη σκιά και το αθόρυβο έργο.
Ο μεγάλος αυτός άντρας που ήδη η απώλεια του είναι εμφανής στην «Κολομβία των Βαλκανίων», γνώριζε άριστα αυτό που γράφει ο Εκκλησιαστής .
«Ματαιότης ματαιοτήτων τα πάντα ματαιότης».
Κι ο Λιβάνης λειτουργούσε ακόμα και στην τελευταία του ικμάδα με γλυκό λόγο ουσίας για όλους μα περισσότερο για τη δόλια πατρίδα.
Ξέρω πως όλους εμάς που τον γνωρίζαμε καλά, μας παρέσυρε και μας έκανε να πιστέψουμε πως ειχε νικήσει τον θάνατο στα αλλεπάλληλα ραντεβού τους….Κι ηταν τόσο πειστικός στο μοναδικό του ψέμα!!
Ο Λιβανης που εταφη στο ορεινά του Α Νεκροταφείου εχει απέναντι του τον Δημήτρη Μητροπάνο, αριστερά του τη Σωτηρία Μπέλου, δίπλα του τον Μπανιά, στην ίδια γειτονιά τον Μίρκο κι άλλους που μας γνέφουν απ’ τα μπαλκόνια του ουρανού…
Ξέρουν όλοι πως ο Μητροπάνος θα του χαρίσει το «όσοι με το χάρο γίναν φίλοι» γιατί ο σημαντικός εκδότης και πολιτικός θα συνεχίσει να διδάσκει στους τόπους που θα ζήσει τη σημασία της καλοσύνης, τη σημασία της ανταμοιβής.
Τελευταίο φλας σε αυτο το ρεπορτάζ αγωνίας ενα γοργόφτερο άτσαλο προσκύνημα απ τον ίδιο τον Ακη Τσοχατζόπουλο -χτυπημένον απο εγκεφαλικά- που προσήλθε την τελευταία στιγμή υποβασταζόμενος απο την σύζυγο του , να του πει το τελευταίο αντίο.
Λίγοι άνθρωποι της πολιτικής εχουν τη δυνατότητα να φτιάξουν μια τέτοια υστεροφημία.
Οσοι τον γνώρισαν αισθάνονται τυχεροί. Οσοι του έσφιξαν το χέρι ένοιωσαν την αύρα ενος συγκλονιστικού ανθρώπου.
Οσοι ήταν φιλοι του διαθέτουν ένα συναρπαστικό προνόμιο που – αλίμονο -δεν το ξέρουν….
Ήταν όλοι εδώ.
Και κάποιοι που απουσίαζαν ήταν γιατί δεν θα μπορούσαν ν΄ αντέξουν τη συγκίνηση.
Θα λύγιζαν. Ο Αντώνης Λιβάνης τους μάζεψε όλους στην τελευταία παρτίδα επί της γης.
Στη συνέχεια τους αποχαιρέτησε και έφυγε για να συναντήσει τον Ανδρέα Παπανδρέου και να σχεδιάσουν από κοινού τη μεγάλη επιστροφή τους.
Και κάποιοι που απουσίαζαν ήταν γιατί δεν θα μπορούσαν ν΄ αντέξουν τη συγκίνηση.
Θα λύγιζαν. Ο Αντώνης Λιβάνης τους μάζεψε όλους στην τελευταία παρτίδα επί της γης.
Στη συνέχεια τους αποχαιρέτησε και έφυγε για να συναντήσει τον Ανδρέα Παπανδρέου και να σχεδιάσουν από κοινού τη μεγάλη επιστροφή τους.
Τελικά, το ανάστημα του Αντώνη Λιβάνη ήταν μεγαλύτερο από τη σκιά του.
Στη Μητρόπολη Αθηνών το μέγα πλήθος του πολιτικού κόσμου, μα κι ένα μεγάλο μέρος αυτού που ονομάζουμε κοινή γνώμη ανακατεμένο απο όλες τις διαστρωματωσεις της Ελληνικης κοινωνίας, προσήλθε εδω να αποχαιρετίσει έναν απ τους λιγοστούς σοφούς της πολιτικής.
Και μάλιστα έναν συναρπαστικό εκπρόσωπο, που δεν αποζήτησε πλούτη, τιμές, υπουργικά αξιώματα, μπάντες που θα τον «αποχαιρετούσαν» στην τελευταία του κατοικία. Δεν τα ήθελε αυτά ο Λιβάνης.
Γι αυτό και ετάφη στα «ορεινά» του Α’ νεκροταφείου κι όχι δίπλα στον τάφο του Χαλεπά η του Θεόδωρου Κολοκοτρώνη….
Αν ήθελε…..Αν ήθελε κι αποζητούσε δόξες και τιμές μετά θάνατον, θα τα είχε όλα κοντά του.
Γνώριζε όμως πως το χειροκρότημα κωφεύει και τα διάσημα θαμπώνουν….Ας είναι.
Η ψυχή του Αντώνη Λιβάνη «είδε» όλους όσους προσήλθαν σε αυτο το ύστατο αντίο.
Μα σίγουρα ,αν άκουγε ,(αυτο θα τσάκιζε την καρδιά του) , είναι όσα είπαν οι δύο εγγονές του για τον παππού που μόνον σε αυτές αποκάλυπτε αρχές, αξίες και μυστικά.
Ο Αντώνης Λιβάνης ήταν για μεγάλα διαστήματα ένας αληθινός Πρωθυπουργός της χώρας , σώζοντας την από κινδύνους απομακρύνοντας τις σκιές με επιδέξιους χειρισμούς για τους οποίους δεν ζήτησε ποτέ ανταπόδοση .
Η ζωή ειναι άδικη πολλές φορές. Δεν αφήνει να αναδειχθούν όσο θα έπρεπε οι δυνατοί παίκτες στη διακυβέρνηση της χώρας.
Σε αυτη την περίπτωση αιτία ηταν ο ίδιος ο Αντώνης Λιβάνης που αποζητούσε τη σκιά και το αθόρυβο έργο.
Ο μεγάλος αυτός άντρας που ήδη η απώλεια του είναι εμφανής στην «Κολομβία των Βαλκανίων», γνώριζε άριστα αυτό που γράφει ο Εκκλησιαστής .
«Ματαιότης ματαιοτήτων τα πάντα ματαιότης».
Κι ο Λιβάνης λειτουργούσε ακόμα και στην τελευταία του ικμάδα με γλυκό λόγο ουσίας για όλους μα περισσότερο για τη δόλια πατρίδα.
Ξέρω πως όλους εμάς που τον γνωρίζαμε καλά, μας παρέσυρε και μας έκανε να πιστέψουμε πως ειχε νικήσει τον θάνατο στα αλλεπάλληλα ραντεβού τους….Κι ηταν τόσο πειστικός στο μοναδικό του ψέμα!!
Ο Λιβανης που εταφη στο ορεινά του Α Νεκροταφείου εχει απέναντι του τον Δημήτρη Μητροπάνο, αριστερά του τη Σωτηρία Μπέλου, δίπλα του τον Μπανιά, στην ίδια γειτονιά τον Μίρκο κι άλλους που μας γνέφουν απ’ τα μπαλκόνια του ουρανού…
Ξέρουν όλοι πως ο Μητροπάνος θα του χαρίσει το «όσοι με το χάρο γίναν φίλοι» γιατί ο σημαντικός εκδότης και πολιτικός θα συνεχίσει να διδάσκει στους τόπους που θα ζήσει τη σημασία της καλοσύνης, τη σημασία της ανταμοιβής.
Τελευταίο φλας σε αυτο το ρεπορτάζ αγωνίας ενα γοργόφτερο άτσαλο προσκύνημα απ τον ίδιο τον Ακη Τσοχατζόπουλο -χτυπημένον απο εγκεφαλικά- που προσήλθε την τελευταία στιγμή υποβασταζόμενος απο την σύζυγο του , να του πει το τελευταίο αντίο.
Λίγοι άνθρωποι της πολιτικής εχουν τη δυνατότητα να φτιάξουν μια τέτοια υστεροφημία.
Οσοι τον γνώρισαν αισθάνονται τυχεροί. Οσοι του έσφιξαν το χέρι ένοιωσαν την αύρα ενος συγκλονιστικού ανθρώπου.
Οσοι ήταν φιλοι του διαθέτουν ένα συναρπαστικό προνόμιο που – αλίμονο -δεν το ξέρουν….
