Στους αριστερίζοντες αρέσει η ρήση του Μαρξ πως η ιστορία επαναλαμβάνεται, την πρώτη φορά σαν τραγωδία και τη δεύτερη σαν φάρσα. Αυτός ενδεχομένως είναι και ένας λόγος που είναι αναγκασμένοι να τη βιώνουν.
Τη σοβαρότητα -και άρα το μέλλον- ενός λαού μπορεί να το υπολογίζει κανείς από το μέγεθος των "δολωμάτων" που καταπίνει. Αν μάλιστα έχει πληρώσει το κόστος του "αγκιστρώματος" χωρίς να βάλει μυαλό και να μάθει τα αποφεύγει στο μέλλον, τότε το μέλλον παραμένει αβέβαιο.
Ο πατριάρχης του λαϊκισμού στη μεταπολίτευση είναι αναμφίβολα ο δημοφιλέστερος πρωθυπουργός όλων των εποχών και θεμελιωτής της 5ης χρεοκοπίας, ο Ανδρέας Παπανδρέου.
Εξελέγη π.χ. υποσχόμενος έξοδο από ΝΑΤΟ, ΕΟΚ και εδοξάσθη παραμένοντας. Παρά την επική "κωλοτούμπα" παραμένει δημοφιλής, ίσως γιατί εξασφάλισε την ευημερία με δανεικά.
Την ιστορία εκλήθη από την κοινή γνώμη να επαναλάβει ο Αλέξης Τσίπρας, ο οποίος εξελέγη υποσχόμενος να σκίσει το μνημόνιο με ένα άρθρο και ένα, νόμο και να καταργήσει τις συνέπειες της χρεοκοπίας, αλλά κυβέρνησε εφαρμόζοντας το τρίτο και σκληρότερο μνημόνιο. Ποιος άλλος θα μπορούσε να εκχωρήσει τη δημόσια περιουσία για έναν αιώνα ή να παραδώσει τις τράπεζες με τη μισή Ελλάδα σε αυτές, έναντι 5-6 δισεκατομμυρίων σε ξένα κερδοσκοπικά funds;
Εν αντιθέσει με τον Ανδρέα Παπανδρέου, ο κ. Τσίπρας μετά την "κωλοτούμπα" δεν παρέμεινε δημοφιλής. Μια τετραετία μακριά από την εξουσία ήταν αρκετή για να εξατμίσει τον ΣΥΡΙΖΑ κάτω από το 20%.
Η ιστορία στην περίπτωση του Τσίπρα επαναλήφθηκε σαν τραγωδία.
Σειρά είχε στη συνέχεια η επανάληψη ως "φάρσας" που λαμβάνει χώρα τώρα που το κόμμα έχει περάσει στα χέρια των Πολάκη και Κασσελάκη.
Η στήλη αυτή κατά τη διάρκεια της παντοδυναμίας του ΣΥΡΙΖΑ, που πολλοί διέβλεπαν σε αυτόν τον νέο κορμό της κεντροαριστεράς, δεν δίσταζε να τον χαρακτηρίζει επικίνδυνο θίασο ποικιλιών ορχούμενο και συνονθύλευμα, το οποίο θα διαλυθεί στα εξ ων συνετέθη.
Την αυλαία κλείνει ο εκατομμυριούχος γκέι από το Μαϊάμι που αποκαλεί το ΝΑΤΟ ιερή συμμαχία, την ώρα που οπαδοί της αριστεράς συνεχίζουν να λιώνουν τις σόλες των παπουτσιών σε πορείες προς την αμερικάνικη πρεσβεία. Μωραίνει Κύριος ον βούλεται απολέσαι.
Για να βγάλουμε χρήσιμα συμπεράσματα θα πρέπει να δούμε την τραγωδία και κωμωδία του ΣΥΡΙΖΑ υπό ένα άλλο πρίσμα. Το πρίσμα αυτό είναι εκείνο που διακρίνει πως υπάρχει ένα σημαντικό μέρος της ελληνικής κοινωνίας που είναι ανορθολογικό, πιστεύει σε θαύματα, δεν είναι ικανό να διακρίνει ούτε τα πιο χονδροειδή ψέματα και εν ολίγοις εύκολα καταπίνει το αγκίστρι μαζί με το δόλωμα.
Το κοινό αυτό μόνο επιδερμικά έχει αριστερό ή δεξιό πρόσημο. Κοιτάξτε πόσο εύκολα τα πρωτοπαλίκαρα της Χούντας στις γειτονιές μετεξελίχθηκαν σε πρασινοφρουρούς. Προσέξτε πόσο αρμονικά το 2015 οι αριστερίζοντες που τραγουδούσαν στη Βουλή τον ύμνο του ΕΑΜ και του ΕΛΑΣ συνεργάστηκαν και συγκυβέρνησαν με τους ακροδεξιούς του Καμένου.
Ο αριστερολαϊκισμός και ο εθνολαϊκισμός είναι οι δύο όψεις του ιδίου νομίσματος και αποτελούν ένα ισχυρό ρεύμα στην ελληνική κοινωνία, το οποίο εύκολα, όταν υπάρχουν οι προϋποθέσεις γίνεται πλειοψηφικό και ενίοτε στέλνει τη χώρα στα βράχια, όπως έγινε το 2010, το 2015 και το ’73 με το πραξικόπημα στην Κύπρο.
Διασκεδάστε με τα κωμικοτραγικά που λαμβάνουν χώρα στον ΣΥΡΙΖΑ, αλλά η πνευματική νωθρότητα, ο καταγγελτισμός και ο αντιδυτικισμός βρίσκονται στο βαλκανικό DNA της χώρας. Το ανορθολογικό κοινό που ψάχνει να καταπιεί το επόμενο δόλωμα αυξάνεται και πάλι.
https://www.capital.gr/o-kostas-stoupas-grafei/3855166/apo-tin-tragodia-tsipra-sti-farsa-kasselaki/
Δημοσίευση σχολίου