Τι είδε η αναρχοκομμουνίστρια Έμμα Γκόλντμαν στην χώρα των Σοβιέτ; 

Σαν σήμερα, το 1940, έφυγε από τον μάταιο τούτο κόσμο η Έμμα Γκόλντμαν, μια μεγάλη μορφή του αναρχικού και φεμινιστικού κινήματος. Όμως, δεν πρόκειται να διαβάσετε κανένα αφιέρωμα για τον βίο και την πολιτεία της, από τους αυτοσχέδιους αριστερούς «ιστορικούς» του Χ, γιατί δεν εξυπηρετείται το αφήγημά τους. 

Η Έμμα Γκόλντμαν, γεννήθηκε το 1869 στην Λιθουανία (τότε επαρχία της τσαρικής αυτοκρατορίας) και ήταν εβραϊκής καταγωγής. Σε νεαρή ηλικία, ασπάστηκε τις ιδέες του αναρχοκομμουνισμού. Στα 17 της, μετανάστευσε στις ΗΠΑ. Εκεί, συνδέθηκε με τον επικεφαλής του αναρχικού κινήματος, Αλεξάντερ Μπέρκμαν και περιόδευε σ’ ολόκληρη την Αμερική βγάζοντας λόγους, δίνοντας διαλέξεις και αρθρογραφώντας. 

Συνελήφθη αρκετές φορές και τρεις απ’ αυτές φυλακίστηκε, για υποκίνηση ταραχών. Την τρίτη φορά, φυλακίστηκε για 2 χρόνια, για παρακώλυση της στρατολόγησης, κατά την διάρκεια του Α' Π.Π. Μόλις εξέτισε την ποινή της, οι αμερικανικές αρχές την χαρακτήρισαν «μια από τους πιο επικίνδυνους αναρχικούς στην Αμερική» και στις 21 Δεκεμβρίου 1921 την απέλασαν στην Σοβιετική Ρωσσία. Πήγε με χαρά στην «Γη της Επαγγελίας», αλλά η χαρά της δεν κράτησε για πολύ. 

Έμεινε εκεί 2 χρόνια ακριβώς. Όσα είδε κι όσα άκουσε, τα κατέγραψε στην μνήμη της και εν συνεχεία στο βιβλίο της «Η απογοήτευσή μου στη Ρωσία» (κυκλοφορεί και στα ελληνικά), που είναι η πηγή της σημερινής μου ανάρτησης. Ας δούμε τα κυριότερα απ’ αυτά... 

Μια φορά, πήγε σε μια συνέλευση της 3ης Διεθνούς. Της έκανε εντύπωση ότι δεν άκουσε ούτε μια διαφορετική άποψη, ρώτησε τον Σοβιετικό συνοδό της και πήρε την εξής απάντηση: «Η ελευθερία του λόγου είναι μπουρζουάδικη προκατάληψη». Την ίδια απάντηση, με διαφορετικά λόγια, πήρε και από τον Λένιν σε ιδιαίτερη συνάντηση που είχε μαζί του: «Όσο για την ελευθερία του λόγου, πρόκειται φυσικά για μικροαστική αντίληψη». Το δικό της συμπέρασμα ήταν συνοπτικά το εξής: «Ακόμα και η αναπνοή σου περνούσε από λογοκρισία». 

Το συμπέρασμά της για τον σεβασμό της ανθρώπινης ζωής, ήταν το εξής: «Οποιαδήποτε νύξη για την αξία της ανθρώπινης ζωής, αποκηρυσσόταν σαν “μπουρζουάδικος συναισθηματισμός, που δεν είχε θέση στην επαναστατική τάξη πραγμάτων”». 

Η Γκόλντμαν πήγε και σε διάφορα εργοστάσια, που δούλευαν με το σύστημα «εργάτη μπορείς χωρίς αφεντικά» - όπως λέει και το ΠΑΜΕ. 

Να οι εντυπώσεις της: «Στον μεγάλο αλευρόμυλο του Πέτρογκραντ, οι στρατιώτες παρακολουθούσαν άγρυπνα τους εργάτες σα να ήταν σκλάβοι σε γαλέρες. Ένα παλικαράκι μου παραπονέθηκε για τις συνθήκες: “Είμαστε σα φυλακισμένοι. Δουλεύουμε χωρίς ανάσα 8 ώρες, με παύση 10 λεπτών. Στο σχόλασμα μας ψάχνουν έναν έναν”». 

«Το επόμενο πρωί επισκεφθήκαμε το εργοστάσιο καπνού Λαφέρμ. Ο αέρας στους χώρους εργασίας ήταν αποπνικτικός, σου έφερνε ναυτία. Ανάμεσα στις εργάτριες ήταν μερικές έγκυες και κορίτσια, όχι πάνω από 14 χρονών. Ήταν κάτισχνες, με στήθος βουλιαγμένο, μαύρους κύκλους κάτω απ’ τα μάτια. Μερικές έβηχαν συνέχεια και τα πρόσωπά τους ήταν ξαναμμένα από τον πυρετό». 

Πήγε και στο Ντονμπάς: «Τα ορυχεία του Ντονέτσκ βρίσκονταν σε οικτρή κατάσταση. Στοίβαζαν τους ανθρακωρύχους σαν πρόβατα. Το συσσίτιο ήταν αηδιαστικό, τριγυρνούσαν ξυπόλητοι, αναγκασμένοι να δουλεύουν μέσα στο νερό ως τους αστραγάλους». 

Το συμπέρασμά της για τις συνθήκες εργασίας: «Η ζωή σκαρώνει παράξενα παιχνίδια. Αν μου μιλούσε κανείς για κοινωνική πρόνοια στην Αμερική, θα έβαζα τα γέλια: κάτι άθλια ημίμετρα. Μα στη σοσιαλιστική Ρωσία, η θέα της κοινωνικής πρόνοιας φάνταζε στα μάτια μου σαν έγκλημα». 

Η Γκόλντμαν πήγε και στα σοβιετικά σχολεία: «Βρήκα τα παιδιά βρώμικα, γεμάτα ψείρες, να κοιμούνται σε λερωμένα στρώματα, να τρώνε φαγητά άθλια, να τα κλείνουν τη νύχτα σε σκοτεινά δωμάτια για τιμωρία. Μερικές φορές τα έστελναν για ύπνο νηστικά και τα ξυλοκοπούσαν». 

Τελικά, μετά από 2 χρόνια στην χώρα των Σοβιέτ, έφυγε απογοητευμένη. Στάθηκε τυχερή, γιατί ακόμα δεν είχε αναλάβει ο Στάλιν, που απαγόρευε την έξοδο από τον «σοσιαλιστικό παράδεισο»!

https://x.com/4fABkkc5xTv2aek/status/1922677833664463020