Αμαλία: Homo homini lupus! Οι βιασμοί της «απελευθέρωσης».

Στις 9 Μαΐου, η διάδοχος της ΕΣΣΔ θα γιορτάσει την επέτειο της «αντιφασιστικής νίκης» και οι παράτες θα καλύψουν την σκοτεινή πλευρά αυτής της νίκης, που είναι οι φόνοι, οι λεηλασίες, αλλά και οι μαζικοί βιασμοί που συνόδευσαν την «απελευθέρωση». Σ’ αυτό το τελευταίο, που οι ιστορικοί χαρακτηρίζουν ως το μεγαλύτερο φαινόμενο μαζικών βιασμών στην Ιστορία, θα αναφερθώ σήμερα. 

Οι μαζικοί βιασμοί, που δεν περιορίστηκαν μόνο στις Γερμανίδες, δεν ήταν μεμονωμένα περιστατικά, αλλά οργανωμένοι από το επίσημο σοβιετικό κράτος! Το «σύνθημα» προς τους στρατιώτες το έδωσε ο «διανοούμενος» του Στάλιν, Ιλιά Έρενμπουργκ, από την εφημερίδα «Κράσναγια Ζβεζντά», όργανο του σοβιετικού Υπουργείου Άμυνας: «Σκοτώστε, σκοτώστε! Στους Γερμανούς δεν υπάρχουν αθώοι ούτε μεταξύ των ζωντανών, ούτε μεταξύ αυτών που πρόκειται να γεννηθούν. Τσακίστε με τη βία την περηφάνια των Γερμανίδων γυναικών. Πάρτε τες ως νόμιμο λάφυρο. Σκοτώστε, σκοτώστε ανδρείοι στρατιώτες του Κόκκινου στρατού, μέσα στην ακατανίκητη έφοδό σας». 

Οι βιασμοί ξεκίνησαν όταν ο Κόκκινος Στρατός πέρασε τα σοβιετικά σύνορα και ολοκληρώθηκαν στο Βερολίνο και την Βιέννη. Από τους αριθμούς των αμβλώσεων στα νοσοκομειακά αρχεία, υπολογίζεται ότι συνολικά βιάστηκαν 2 εκατομμύρια γυναίκες στην Γερμανία και την Αυστρία (εκ των οποίων 100 χιλιάδες στο Βερολίνο). Μαζικοί βιασμοί από τους «απελευθερωτές» έγιναν και στις ανατολικοευρωπαϊκές χώρες που «απελευθέρωσαν», ιδίως στην Πολωνία, αλλά τα αρχεία που τους αποδεικνύουν εξαφανίστηκαν από τις μετέπειτα κομμουνιστικές κυβερνήσεις. 

Παρακάτω, θα παραθέσω κάποιες απ’ τις μαρτυρίες του μαζικού αυτού εγκλήματος. Περιγράφει ο Λεονίντ Ραμπίτσεφ, υπολοχαγός τότε του Κόκκινου Στρατού, στο αυτοβιογραφικό έργο του «Ο πόλεμος θα διαγράψει τα πάντα»: «Γυναίκες, μητέρες παιδιών, είναι ξαπλωμένες δεξιά και αριστερά στον δρόμο μας και μπροστά σε καθεμιά τους στέκει ένας τραχύς όχλος ανδρών με κατεβασμένα παντελόνια. Οι γυναίκες που αιμορραγούν πετιούνται στο πλάι και όσες προσπαθούν να σώσουν τα παιδιά τους πυροβολούνται από τους άνδρες μας». 

«Όταν καταλαμβάναμε μια πόλη είχαμε τρεις μέρες ώστε να λεηλατήσουμε και να βιάσουν οι άνδρες τις γυναίκες. Τώρα ντρέπομαι, μα τότε δεν είχα καμία αίσθηση της ντροπής». (Σβετλάνα Αλεξίεβιτς, ασυρματίστρια του Κόκκινου Στρατού, στο βιβλίο της «Ο πόλεμος δεν έχει πρόσωπο γυναίκας»). 

Ο σοβιετικός στρατιώτης Νικολάι Νικούλιν, ιστορικός της Τέχνης στο μουσείο Ερμιτάζ, περιγράφει στο αυτοβιογραφικό έργο του «Воспоминания о войне», τι έγινε όταν επέστρεψε στο Γκντανσκ της Πολωνίας, για να βρει την αγαπημένη του. Ένας γείτονας του είπε: «Ήταν έξι, δικοί σας, αρματιστές. Μετά το κορίτσι πήδησε απ’ το παράθυρο». 

Ο συγγραφέας Λεβ Κόπελεφ, τότε πολιτικός καθοδηγητής, αγανακτεί μ’ αυτά που βλέπει και συντάσσει αναφορά στους ανώτερους του: «Ας μη λάβουμε υπ’ όψιν μας την ατίμωση. Τι γίνεται με εκείνους τους στρατιώτες που βιάζουν μικρά κορίτσια, που σκοτώνουν ηλικιωμένες γυναίκες; Θα επιστρέψουν στις δικές μας πόλεις, στα δικά μας κορίτσια. Χιλιάδες δυνητικοί εγκληματίες, και διπλά επικίνδυνοι, διότι θα επιστρέψουν έχοντας την υπόληψη ηρώων». Η συνέχεια; Συλλαμβάνεται με τις κατηγορίες του «κοσμοπολίτικου ανθρωπισμού» και της «συμπόνοιας προς τον εχθρό» και καταδικάζεται σε 10ετή κάθειρξη στα Γκουλάγκ. 

Οι «απελευθερωτές» δεν έκαναν διακρίσεις. Με την ίδια κτηνωδία, βίαζαν και τις συμπατριώτισσές τους, που είχαν οδηγηθεί στην Γερμανία για αναγκαστική εργασία. Περιγράφει η Εύα Στουλ στον Βασίλι Γκρόσμαν, πολεμικό ανταποκριτή του Κόκκινου Στρατού: «Ο πατέρας μου και οι δύο αδελφοί μου κατατάχθηκαν στο Κόκκινο Στρατό. Μετά ήρθαν οι Γερμανοί και με πήραν στην Γερμανία με την βία, για εργασία. Έκλαιγα και περίμενα την ώρα της απελευθέρωσης. Όταν ήρθε ο Κόκκινος Στρατός, οι στρατιώτες του με ατίμασαν. Έκλαψα και είπα σ' έναν αξιωματικό για τα αδέλφια μου που είναι στον Στρατό κι εκείνος με έδειρε και με βίασε. Καλύτερα να με είχαν σκοτώσει». 

Τα σχόλια δικά σας!

https://x.com/4fABkkc5xTv2aek/status/1919777936112042223