Πολύ καιρό είχα να δω τους βουλευτές της Νέας Δημοκρατίας να χειροκροτούν με πάθος κάθε πρόταση υπουργού τους όπως συνέβη προχθές στη Βουλή. Ενθουσιασμένοι με τα όσα άκουγαν, έβγαιναν από τη χειμερία νάρκη στην οποία τους βύθισε η τραγωδία των Τεμπών και το διαρκές bullying που υφίσταντο από τη Ζωή Κωνσταντοπούλου.
Στην ομιλία του Γιώργου Φλωρίδη βρήκαν αυτό που έψαχναν ως απάντηση στα όσα καταμαρτυρούσε στην παράταξή τους η Ζωή.
Ο υπουργός την κτύπησε εκεί που πονούσε. Στο ηθικό πεδίο και την αποδόμησε πλήρως. Ήρθαν δε στο φως της δημοσιότητας και οι επώνυμες καταγγελίες των παθουσών-- για τις δικονομικές μεθοδεύσεις της Κωνσταντοπούλου-- που είχαν γίνει πριν από μερικά χρόνια.
Εδώ ανακύπτουν δύο ερωτήματα: 1) το κοινό της Ζωής έχει παρόμοιες ευαισθησίες; Το αγγίζουν τα όσα είπε ο Γ. Φλωρίδης για την αρχηγό τους; ή μήπως κινούνται επάνω σε άλλον κώδικα αξιών; Η απότομη και θεαματική άνοδος της Πλεύσης Ελευθερίας δεν οφείλεται, ως γνωστόν, στις πολιτικές προτάσεις της για τα τρέχοντα οικονομικά και κοινωνικά ζητήματα. Οφείλεται αποκλειστικά στην ηθικοποίηση της τραγωδίας των Τεμπών και η Ζωή Κωνσταντοπούλου ανέλαβε αυτόν τον ρόλο. Με ύφος εισαγγελέα μοίραζε καταδίκες επί δικαίων και αδίκων. Πίστεψε και αυτή ότι διέθετε το περίφημο ηθικό πλεονέκτημα, μια μπούρδα που ακούμε, επί πολλές δεκαετίες, από τους αριστερούς.
Και ήρθε ο Φλωρίδης με την υπόθεση του βιαστή και κονιορτοποίησε αυτό το ηθικό πλεονέκτημα. Διότι η Ζωή Κωνσταντοπούλου δεν είναι απλώς μια δικηγόρος. Είναι και πολιτική αρχηγός κόμματος που φέρεται πως ανήκει στην Αριστερά.
Ερώτημα δεύτερο: καλά, χρειαζόταν ένας μουσαφίρης-- υπουργός για να καταχεριάσει τη Ζωή και να υπερασπιστεί την τιμή της Νέας Δημοκρατίας; Τόσα στελέχη γεννήματα—θρέμματα της παράταξης υπάρχουν, γιατί είχαν κρυφτεί; Γιατί δεν βγήκαν μπροστά στα δύσκολα; Διότι αυτά τα στελέχη είναι ιδεολογικά ευνουχισμένα. Έχουν διαπαιδαγωγηθεί να είναι υποτελείς στην Αριστερά. Ράθυμοι και νωχελικοί, φοβούνται να δώσουν τις μάχες τους, αφού την Αριστερά την είχαν δεκανίκι τους στο μέτωπο εναντίον του ΠΑΣΟΚ. Στη συνέχεια, η συμπόρευση της δεξιάς συνιστώσας με τον ΣΥΡΙΖΑ ολοκλήρωσε μια πορεία που αποτυπώθηκε εμφατικά με την υπερδεκαετή σιωπή του Κώστα Καραμανλή.
Τότε ήρθαν οι μουσαφίρηδες, οι οποίοι γνώριζαν από πρώτο χέρι τους αντιπάλους τους, και έπαιξαν την μπαλίτσα που ήξεραν πολύ καλά. Απενοχοποιημένοι από τα σύνδρομα του συντηρητικού χώρου, μακριά από φιλορωσικές προσεγγίσεις, άνοιξαν τα μέτωπα, πάλεψαν και νίκησαν. Ο Γιώργος Φλωρίδης μαζί με την Μενδώνη, τον Πιερρακάκη και τον Χρυσοχοϊδη δεν έχουν τις ιδεολογικές αναστολές του παραδοσιακού στελέχους της Νέας Δημοκρατίας. Δεν φοβούνται την Αριστερά ούτε τιμούν τους αγώνες της. Κάνουν τη δουλειά τους χωρίς να υποβάλουν τα προοδευτικά τους διαπιστευτήρια πουθενά. Και για αυτό έχουν στοχοποιηθεί τόσο από επώνυμα στελέχη της Αριστεράς όσο και από τον όχλο του Διαδικτύου.
Κλείνω: Η προχθεσινή εικόνα μιας ενθουσιώδους κοινοβουλευτικής ομάδας της Νέας Δημοκρατίας έδειξε ότι αυτή η παράταξη χρειάζεται πολλούς σαν τον Γιώργο Φλωρίδη.
ΥΓ1. Σκεφτείτε αν τα διαδικαστικά τερτίπια της Ζωής στη συγκεκριμένη υπόθεση τα έκανε δικηγόρος—στέλεχος της ΝΔ, τι θα γραφόταν και τι θα γινόταν.
ΥΓ2. Να υπενθυμίσω πώς «χειρίστηκε» ο ΣΥΡΙΖΑ τον ερωτύλο πρέσβη της Βενεζουέλας.
Εδώ ανακύπτουν δύο ερωτήματα: 1) το κοινό της Ζωής έχει παρόμοιες ευαισθησίες; Το αγγίζουν τα όσα είπε ο Γ. Φλωρίδης για την αρχηγό τους; ή μήπως κινούνται επάνω σε άλλον κώδικα αξιών; Η απότομη και θεαματική άνοδος της Πλεύσης Ελευθερίας δεν οφείλεται, ως γνωστόν, στις πολιτικές προτάσεις της για τα τρέχοντα οικονομικά και κοινωνικά ζητήματα. Οφείλεται αποκλειστικά στην ηθικοποίηση της τραγωδίας των Τεμπών και η Ζωή Κωνσταντοπούλου ανέλαβε αυτόν τον ρόλο. Με ύφος εισαγγελέα μοίραζε καταδίκες επί δικαίων και αδίκων. Πίστεψε και αυτή ότι διέθετε το περίφημο ηθικό πλεονέκτημα, μια μπούρδα που ακούμε, επί πολλές δεκαετίες, από τους αριστερούς.
Και ήρθε ο Φλωρίδης με την υπόθεση του βιαστή και κονιορτοποίησε αυτό το ηθικό πλεονέκτημα. Διότι η Ζωή Κωνσταντοπούλου δεν είναι απλώς μια δικηγόρος. Είναι και πολιτική αρχηγός κόμματος που φέρεται πως ανήκει στην Αριστερά.
Ερώτημα δεύτερο: καλά, χρειαζόταν ένας μουσαφίρης-- υπουργός για να καταχεριάσει τη Ζωή και να υπερασπιστεί την τιμή της Νέας Δημοκρατίας; Τόσα στελέχη γεννήματα—θρέμματα της παράταξης υπάρχουν, γιατί είχαν κρυφτεί; Γιατί δεν βγήκαν μπροστά στα δύσκολα; Διότι αυτά τα στελέχη είναι ιδεολογικά ευνουχισμένα. Έχουν διαπαιδαγωγηθεί να είναι υποτελείς στην Αριστερά. Ράθυμοι και νωχελικοί, φοβούνται να δώσουν τις μάχες τους, αφού την Αριστερά την είχαν δεκανίκι τους στο μέτωπο εναντίον του ΠΑΣΟΚ. Στη συνέχεια, η συμπόρευση της δεξιάς συνιστώσας με τον ΣΥΡΙΖΑ ολοκλήρωσε μια πορεία που αποτυπώθηκε εμφατικά με την υπερδεκαετή σιωπή του Κώστα Καραμανλή.
Τότε ήρθαν οι μουσαφίρηδες, οι οποίοι γνώριζαν από πρώτο χέρι τους αντιπάλους τους, και έπαιξαν την μπαλίτσα που ήξεραν πολύ καλά. Απενοχοποιημένοι από τα σύνδρομα του συντηρητικού χώρου, μακριά από φιλορωσικές προσεγγίσεις, άνοιξαν τα μέτωπα, πάλεψαν και νίκησαν. Ο Γιώργος Φλωρίδης μαζί με την Μενδώνη, τον Πιερρακάκη και τον Χρυσοχοϊδη δεν έχουν τις ιδεολογικές αναστολές του παραδοσιακού στελέχους της Νέας Δημοκρατίας. Δεν φοβούνται την Αριστερά ούτε τιμούν τους αγώνες της. Κάνουν τη δουλειά τους χωρίς να υποβάλουν τα προοδευτικά τους διαπιστευτήρια πουθενά. Και για αυτό έχουν στοχοποιηθεί τόσο από επώνυμα στελέχη της Αριστεράς όσο και από τον όχλο του Διαδικτύου.
Κλείνω: Η προχθεσινή εικόνα μιας ενθουσιώδους κοινοβουλευτικής ομάδας της Νέας Δημοκρατίας έδειξε ότι αυτή η παράταξη χρειάζεται πολλούς σαν τον Γιώργο Φλωρίδη.
ΥΓ1. Σκεφτείτε αν τα διαδικαστικά τερτίπια της Ζωής στη συγκεκριμένη υπόθεση τα έκανε δικηγόρος—στέλεχος της ΝΔ, τι θα γραφόταν και τι θα γινόταν.
ΥΓ2. Να υπενθυμίσω πώς «χειρίστηκε» ο ΣΥΡΙΖΑ τον ερωτύλο πρέσβη της Βενεζουέλας.
https://www.liberal.gr/s-moymtzis/etsi-kerdizontai-oi-mahes
0 Σχόλια