Απόψε συμπληρώνονται 76 χρόνια από την κατάληψη του υψώματος Κάμενικ, στην κορυφή του Γράμμου, από τον Εθνικό Στρατό. Η κατάληψή του και η ύψωση της Ελληνικής Σημαίας, σηματοδότησε το τέλος του «Τρίτου Γύρου» της κομμουνιστικής ανταρσίας, που έγινε με αποκλειστικό σκοπό την απόσπαση μεγάλου τμήματος της ελληνικής Επικράτειας (Μακεδονίας και Θράκης) και την εν συνεχεία παράδοσή του στην Γιουγκοσλαβία και στην Βουλγαρία.
Και όχι, ο πόλεμος αυτός δεν ήταν «εμφύλιος». Πέραν των ξεκάθαρα αντεθνικών σκοπών του λεγόμενου «Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας» και της παντός είδους ενίσχυσής του από ξένες δυνάμεις (ΕΣΣΔ, Γιουγκοσλαβία, Βουλγαρία, Αλβανία κ.λπ.), οι συμμορίες του ΔΣΕ αποτελούνταν κυρίως από μη Έλληνες.
Πιο συγκεκριμένα, στα μέσα του 1947 οι λεγόμενοι «Σλαβομακεδόνες» ήταν 5.200, δηλαδή περίπου το ένα τέταρτο της συνολικής δύναμης του ΔΣΕ. Το 1948, ο αριθμός των «Σλαβομακεδόνων» έφτασε τις 11.000, επί συνόλου 25.000 ανταρτών.
Το 1949, μετά την κατάπτυστη απόφαση της 5ης Ολομέλειας της Κ.Ε. του ΚΚΕ (« Δεν πρέπει να υπάρχει καμιά αμφιβολία ότι σαν αποτέλεσμα της νίκης του ΔΣΕ και της λαϊκής επανάστασης, ο μακεδονικός λαός θα βρει την πλήρη εθνική αποκατάστασή του έτσι όπως το θέλει ο ίδιος, προσφέροντας σήμερα με το αίμα του για να την αποχτήσει»), οι αυτονομιστές «Σλαβομακεδόνες» ήταν πλέον η μεγάλη πλειοψηφία στις τάξεις του - 14.000 επί συνόλου 20.000 ανταρτών.
Δεν πρέπει να ξεχνάμε ποτέ, ότι αν τότε νικούσε ο ΔΣΕ των αυτονομιστών, ακόμα και σήμερα τα σύνορα της Ελλάδας θα βρίσκονταν νοτίως του Ολύμπου, καθώς τα σύνορα της Ευρώπης δεν άλλαξαν μετά την κατάρρευση των καθεστώτων του «υπαρκτού σοσιαλισμού». Και η Θεσσαλονίκη μας, θα ήταν η πρωτεύουσα της «Δημοκρατίας της Μακεδονίας»!
Αυτούς νικήσαμε το 1946-1949
https://x.com/4fABkkc5xTv2aek/status/1961453834489811049
