Σχόλιο: Η μείωση του παγκόσμιου πληθυσμού πρέπει να ξεκινήσει χωρίς καθυστέρηση από τους κανίβαλους του Ισλάμ & του Κομμουνισμού.... Δεν υπάρχει άλλος χρόνος.... Διαγγελέας. Εναλλακτικά θα αναλάβουμε εμείς τη μείωση.... Εφαρμόζοντας το υπάρχων σχέδιο.
Ιδού, γιατί πρέπει να πεθάνεις βάσει επιστημονικών δεδομένων. Η επιστήμη είμαστε Εμείς
Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο Λάρισας. Τουλάχιστο 250 ασθενείς στην ουρά για να λάβουν χημειοθεραπεία. Μετεμβολιαστική πραγματικότητα.
Rockefeller> Eλεγχοντας το παιγνιδι
Λίγες μέρες πριν. Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο Λάρισας. Μετεμβολιαστική, εμβόλια COVID-19, εικόνα>
Τουλάχιστο 250 ασθενείς στην ουρά για να λάβουν χημειοθεραπεία. Η Επιχείρηση Μείωσης του κοστοβόρου δυτικού πληθυσμού σε πλήρη εξέλιξη. Η αντίδραση των θυμάτων; Για την ώρα, στρουθοκαμηλισμός. Κι αυτό γιατί οι μέντορες της υποκρισίας, οι ηγέτες των πολιτικών κομμάτων γνωρίζουν πολύ καλά ποιοι βρίσκονται πίσω από την Επιχείρηση planδημία. Γνωρίζουν ποιοι έδιναν τις οδηγίες στη κεντρική κυβέρνηση αλλά και στα κόμματα της αντιπολίτευσης.
To γνωρίζουν και σιωπούν παρότι ανάμεσα στο πολιτικό προσωπικό της χώρας και τις οικογένειές τους υπάρχει κι εδώ ένα ποσοστό 7-10% αύξησης των πρόωρων θανάτων και εμφάνισης καρκίνου τελικού σταδίου.
Οσοι δεν το γνωρίζουν δεν έχουν παρά να αποτανθούν στους γιατρούς του Ευαγγελισμού οι οποίοι έντρομοι παρατηρούν εκτόξευση των καρκίνων turbo σε ποσοστό ακόμη και 500%, με άλλες εκτιμήσεις να κάνουν λόγο για εμφάνιση ποστοστού 37-40% εμμηνοπαύσεων σε κορίτσια κάτω των 30 χρόνων.
Οσα ακολουθούν αποτελούν μία στέρεη βάση ερμηνείας του στρουθοκαμηλισμού του πολιτικού, ιατρικού και μηντιακού προσωπικού της χώρας απέναντι στη μαζική γενοκτονία. Επιλέγουν να πεθάνουν σιωπηλοί ατιμάζοντας τη ζωή που τους εδόθη και δικαιώνοντας τους ευγονιστές.
Όπως πολλοί από τους συνομηλίκους τους στις ανώτερες τάξεις των αρχών του 20ού αιώνα, οι Rockefeller επηρεάστηκαν έντονα από τα μαλθουσιανά ιδεώδη για τον έλεγχο του πληθυσμού και τη βελτίωση της κοινωνικής και φυλετικής υγιεινής.
Το αμερικανικό κίνημα ευγονικής είχε τις ρίζες του στις βιολογικές ντετερμινιστικές ιδέες του sir Francis Galton από τη δεκαετία του 1880.
Ο απώτερος στόχος ήταν να δημιουργηθεί ένας γενετικά βελτιωμένος υπεράνθρωπος μέσω επιλεκτικής αναπαραγωγής. Αυτό προϋπέθετε ότι η επιλογή των κατάλληλων συντρόφων για ζευγάρωμα θα γινόταν από διορισμένους εμπειρογνώμονες (και όχι από το άτομο), προκειμένου να αποφευχθεί ο εκφυλισμός των μελλοντικών γενεών.
Άλλοι, όπως η Margaret Sanger, ιδρύτρια της Ομοσπονδίας Προγραμματισμένης Γονεϊκότητας της Αμερικής (Planned Parenthood Federation of America) και φίλη της Abby Rockefeller, θεώρησαν ότι η επιλογή έπρεπε να αφεθεί στις γυναίκες, αλλά αντ’ αυτού υποστήριξαν τον έλεγχο των γεννήσεων και τη στείρωση, που προσφέρεται ειδικά σε άτομα με προβλήματα ψυχικής υγείας ή σωματικά ελαττώματα.
Λίγες μέρες πριν. Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο Λάρισας. Μετεμβολιαστική, εμβόλια COVID-19, εικόνα>
Τουλάχιστο 250 ασθενείς στην ουρά για να λάβουν χημειοθεραπεία. Η Επιχείρηση Μείωσης του κοστοβόρου δυτικού πληθυσμού σε πλήρη εξέλιξη. Η αντίδραση των θυμάτων; Για την ώρα, στρουθοκαμηλισμός. Κι αυτό γιατί οι μέντορες της υποκρισίας, οι ηγέτες των πολιτικών κομμάτων γνωρίζουν πολύ καλά ποιοι βρίσκονται πίσω από την Επιχείρηση planδημία. Γνωρίζουν ποιοι έδιναν τις οδηγίες στη κεντρική κυβέρνηση αλλά και στα κόμματα της αντιπολίτευσης.
To γνωρίζουν και σιωπούν παρότι ανάμεσα στο πολιτικό προσωπικό της χώρας και τις οικογένειές τους υπάρχει κι εδώ ένα ποσοστό 7-10% αύξησης των πρόωρων θανάτων και εμφάνισης καρκίνου τελικού σταδίου.
Οσοι δεν το γνωρίζουν δεν έχουν παρά να αποτανθούν στους γιατρούς του Ευαγγελισμού οι οποίοι έντρομοι παρατηρούν εκτόξευση των καρκίνων turbo σε ποσοστό ακόμη και 500%, με άλλες εκτιμήσεις να κάνουν λόγο για εμφάνιση ποστοστού 37-40% εμμηνοπαύσεων σε κορίτσια κάτω των 30 χρόνων.
Οσα ακολουθούν αποτελούν μία στέρεη βάση ερμηνείας του στρουθοκαμηλισμού του πολιτικού, ιατρικού και μηντιακού προσωπικού της χώρας απέναντι στη μαζική γενοκτονία. Επιλέγουν να πεθάνουν σιωπηλοί ατιμάζοντας τη ζωή που τους εδόθη και δικαιώνοντας τους ευγονιστές.
Όπως πολλοί από τους συνομηλίκους τους στις ανώτερες τάξεις των αρχών του 20ού αιώνα, οι Rockefeller επηρεάστηκαν έντονα από τα μαλθουσιανά ιδεώδη για τον έλεγχο του πληθυσμού και τη βελτίωση της κοινωνικής και φυλετικής υγιεινής.
Το αμερικανικό κίνημα ευγονικής είχε τις ρίζες του στις βιολογικές ντετερμινιστικές ιδέες του sir Francis Galton από τη δεκαετία του 1880.
Ο απώτερος στόχος ήταν να δημιουργηθεί ένας γενετικά βελτιωμένος υπεράνθρωπος μέσω επιλεκτικής αναπαραγωγής. Αυτό προϋπέθετε ότι η επιλογή των κατάλληλων συντρόφων για ζευγάρωμα θα γινόταν από διορισμένους εμπειρογνώμονες (και όχι από το άτομο), προκειμένου να αποφευχθεί ο εκφυλισμός των μελλοντικών γενεών.
Άλλοι, όπως η Margaret Sanger, ιδρύτρια της Ομοσπονδίας Προγραμματισμένης Γονεϊκότητας της Αμερικής (Planned Parenthood Federation of America) και φίλη της Abby Rockefeller, θεώρησαν ότι η επιλογή έπρεπε να αφεθεί στις γυναίκες, αλλά αντ’ αυτού υποστήριξαν τον έλεγχο των γεννήσεων και τη στείρωση, που προσφέρεται ειδικά σε άτομα με προβλήματα ψυχικής υγείας ή σωματικά ελαττώματα.
Υποχρεωτικά προγράμματα στείρωσης ξεκίνησαν σε πολλές πολιτείες των ΗΠΑ, το πρώτο ήδη από το 1907 στην Ιντιάνα, και μόλις δεκαετίες αργότερα εξαπλώθηκαν στο εξωτερικό (Δανία 1929, Γερμανία 1933, Σουηδία 1934-77, Φινλανδία 1935, Κίνα 1978).
Margaret Sanger
Γραφείο Κοινωνικής Υγιεινής (Bureau of Social Hygiene: BSH)
Το 1911, ο John D. Rockefeller Jr. βοήθησε στην ίδρυση του Γραφείου Κοινωνικής Υγιεινής για την αντιμετώπιση κοινωνικών προβλημάτων στη Νέα Υόρκη, όπως η πορνεία, η διαφθορά, η χρήση ναρκωτικών και η νεανική παραβατικότητα, και τη δημιουργία καλύτερων συνθήκών υγιεινής.
Το γραφείο χρηματοδότησε τη σεξουαλική εκπαίδευση και την έρευνα σε ψυχολογικές, σωματικές και κοινωνιολογικές πτυχές του «γενετήσιου ενστίκτου», όπως την αποχή, τον αυνανισμό, την αντισύλληψη, τα αφροδίσια νοσήματα και τις σεξουαλικές σχέσεις.
Ευαίσθητες μελέτες τις οποίες το BSH δεν ήταν διατεθειμένο να χρηματοδοτήσει ανοιχτά, όπως το αίτημα για 10 χιλιάδες δολάρια από την Αμερικανική Ένωση Ελέγχου των Γεννήσεων (American Birth Control League) της Margaret Sanger για τη μελέτη αντισυλληπτικών το 1924, ο John D. Jr. θα τις υποστήριζε ιδιωτικά.
Οι εχθρικές επιθέσεις από τη Sanger μια δεκαετία νωρίτερα είχαν τότε ξεκάθαρα συγχωρηθεί από το αμοιβαίο ενδιαφέρον τους να περιορίσουν την αναπαραγωγή.
Από το 1928, ο John D. III έγινε μέλος του διοικητικού συμβουλίου του BSH. Ακριβώς όπως ο πατέρας του, ανέπτυξε διά βίου ενδιαφέρον για θέματα πληθυσμού και οικογενειακού προγραμματισμού.
Το BSH διέκοψε τη λειτουργία του το 1934 και η έρευνα σε σεξουαλικά και αναπαραγωγικά θέματα χρηματοδοτήθηκε από το Ίδρυμα Rockefeller. Χρηματοδότησαν τέτοια ευαίσθητα έργα όπως η πρωτοποριακή αλλά αμφιλεγόμενη μελέτη του 1948 Sexual Behavior in the Human Male (Σεξουαλική συμπεριφορά στο ανθρώπινο αρσενικό) από τον Alfred Kinsey, η οποία «μεταμόρφωσε την αμερικανική κοινωνία αμφισβητώντας τις αμερικανικές αντιλήψεις και στάσεις απέναντι στο σεξ», σύμφωνα με τα αρχεία του Ιδρύματος Rockefeller.
Ινστιτούτο του Κάιζερ Γουλιέλμου (Kaiser Wilhelm Institute)
Κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 1930, το Ίδρυμα Rockefeller βοήθησε επίσης στη χρηματοδότηση του διαβόητου Ινστιτούτου Ανθρωπολογίας, Ανθρώπινης Κληρονομικότητας και Ευγονικής του Κάιζερ Γουλιέλμου, που ιδρύθηκε το 1927 στο Βερολίνο της Γερμανίας. Μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, όταν η ευγονική είχε γίνει κατακριτέα για ευνόητους λόγους, η οικογένεια Rockefeller εξακολουθούσε να υποστηρίζει την υπόθεση με διαφορετικά ονόματα, όπως έλεγχος του πληθυσμού, οικογενειακός προγραμματισμός, γενετική και διανθρωπισμός
Μακροπρόθεσμος στρατηγικός σχεδιασμός
Με τη χρήση ιδρυμάτων και φιλανθρωπικών οργανώσεων, οι Rockefeller και οι σύμμαχοί τους κατάφεραν να αποφύγουν τους βραχυπρόθεσμους στόχους της πολιτικής και των επιχειρήσεων και να προωθήσουν οποιαδήποτε μακροπρόθεσμη ανάπτυξη ήθελαν να δουν, με μεθοδική βήμα προς βήμα δράση, ενώ παράλληλα εμφανίζονταν ως γενναιόδωροι και φιλάνθρωποι. Μέσω στρατηγικών δωρεών, οι φιλανθρωπίες τους έγιναν ένα αόρατο χέρι που έχει ασκήσει σχεδόν ανεπαίσθητα σημαντική επιρροή στην εξέλιξη των γεγονότων στις Ηνωμένες Πολιτείες και στον κόσμο.
Από την αρχή, η οικογένεια ήταν πολύ προσεκτική στην επιλογή του τι θα υποστηρίξει, ενώ ανακατεύτηκε σχεδόν σε κάθε τομέα της ανθρώπινης δραστηριότητας: ενέργεια, πολιτική, θρησκεία, τράπεζες, μέσα ενημέρωσης, εκπαίδευση, ιατρική, γεωργία, τεχνολογία, φουτουρισμός, έλεγχος του πληθυσμού και διατήρηση των πόρων – περιοχές που, κατά τη διάρκεια του επόμενου αιώνα, θα συγχωνευθούν κάτω από τη μεγάλη παγκόσμια απειλή της κλιματικής αλλαγής, απαιτώντας την τελική λύση: μια βιώσιμη Ουτοπία με παγκόσμιο έλεγχο στους φυσικούς και ανθρώπινους πόρους.
-Δεν μπορούμε να ξεφύγουμε, και μάλιστα πρέπει να χαιρετίσουμε, το καθήκον που μας έχει επιβάλει η ιστορία. Αυτό είναι το καθήκον να βοηθήσουμε στη διαμόρφωση μιας νέας παγκόσμιας τάξης σε όλες της τις διαστάσεις – πνευματική, οικονομική, πολιτική, κοινωνική.
Η δεκαετία του 1940 σηματοδότησε την έναρξη μιας νέας εποχής, με τα παιδιά του John D. Rockefeller Jr. να μπαίνουν στη σκηνή. Είχαν τώρα λάβει την εκπαίδευση και την εμπειρία που ήταν απαραίτητη για να αναπτύξουν την κληρονομιά του πατέρα και του παππού τους.
Το 1940, οι αδελφοί John D. III, Nelson, Laurance, Winthrop και David ίδρυσαν το Ταμείο Αδελφών Rockefeller μετά από μια σειρά συναντήσεων που ξεκίνησε ο Nelson, όπου είχαν συζητήσει προβλήματα και αμοιβαία συμφέροντα. Ο δηλωμένος σκοπός του RBF ήταν να «προωθήσει την κοινωνική αλλαγή που συμβάλλει σε έναν πιο δίκαιο, βιώσιμο και ειρηνικό κόσμο».
Μέσω αυτού του ιδρύματος, οι αδελφοί θα μπορούσαν να βελτιώσουν τις φιλανθρωπικές τους δεξιότητες.
Και τα πέντε αδέρφια έγιναν μέλη του πρώτου διοικητικού συμβουλίου, με πρόεδρο τον μεγαλύτερο, John D. III. Η αδερφή τους, Abigail «Babs» Rockefeller Mauzé (1903-1976), προσχώρησε μόλις το 1954.
Οι δύο πιο φιλάνθρωποι αδερφοί, John D. III και Laurance, ήταν αρχικά οι πιο δραστήριοι στο RBF, ενώ ο Nelson και ο Winthrop μπήκαν στην πολιτική (ως κυβερνήτες της Νέας Υόρκης και του Αρκάνσας, αντίστοιχα) και ο David επικεντρώθηκε στα τραπεζικά και οικονομικά.
Το 1951, ο μοντερνιστής αρχιτέκτονας Wallace Harrison προσκλήθηκε να συμμετάσχει στο διοικητικό συμβούλιο, μαζί με τον πρόεδρο της Εθνικής Ακαδημίας Επιστημών, Detlev Bronk. Μέσω του τελευταίου, η οικογένεια απέκτησε έναν πολύτιμο δεσμό με την επιστημονική κοινότητα, η οποία θα χρησιμοποιηθεί με μαεστρία, καθώς ο Bronk έγινε κεντρικός παίκτης στις πολιτικές για την κλιματική έρευνα της δεκαετίας του 1950.
Ενώ το Ίδρυμα Rockefeller χρηματοδότησε κυρίως την έρευνα, το RBF επικεντρώθηκε περισσότερο στον ακτιβισμό και την πολιτική. Το RBF έγινε έτσι ένα ισχυρό εργαλείο τόσο για την οικοδόμηση στρατηγικών όσο και για τη χρηματοδότηση δραστηριοτήτων επωφελών για τις φιλοδοξίες της οικογένειας Rockefeller για τον κόσμο.
Το Ίδρυμα Rockefeller και το RBF αλληλοσυμπληρώθηκαν και ήταν στενά συνδεδεμένα, καθώς ο John D. III ήταν επίσης πρόεδρος του Ιδρύματος Rockefeller (1952-1971). Και τα δύο ιδρύματα χρησιμοποίησαν σχεδιασμό μεγάλης κλίμακας «για την επιβίωση της ανθρωπότητας και του πλανήτη», προκειμένου να αλλάξουν τόσο την ανθρωπότητα όσο και τον κόσμο με θεμελιώδη τρόπο.
Η επιρροή της οικογένειας στην αμερικανική πολιτική, τη φιλανθρωπία και τα οικονομικά ήταν άνευ προηγουμένου. Μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο ο κόσμος βρισκόταν σχεδόν στα πόδια τους.
Κεντρικά θέματα ήταν από την αρχή ο έλεγχος του πληθυσμού, η διατήρηση και η διαχείριση των πόρων, καθώς και η προώθηση μιας διεθνούς πολιτικής δομής για τον χειρισμό αυτών των ζητημάτων. Αυτό κατέστη δυνατό και έγινε ιδιαίτερα εμφανές όταν ο John D. Rockefeller Jr. δώρισε 58 εκατομμύρια δολάρια στο Ειδικό Πρόγραμμα του RBF το 1951.
Η Ετήσια Έκθεση 1951-53 όριζε:
Ως εκ τούτου, οι διαχειριστές αποφάσισαν ότι το πρόγραμμα του Ταμείου θα έπρεπε να επεκταθεί, ώστε να συμπεριλάβει την υποστήριξη ή, ενδεχομένως, σε ορισμένες περιπτώσεις την άμεση λειτουργία πειραματικών ή νέων επιχειρήσεων σε τομείς ειδικού ενδιαφέροντος για τους διαχειριστές, που εμπίπτουν γενικά στους ευρύτερους τομείς των ανθρώπινων σχέσεων, των διεθνών σχέσεων και της ανάπτυξης ανθρώπινων και φυσικών πόρων.
ΔΙΑΤΗΡΗΣΗ
Η διατήρηση ήταν πρώιμη προτεραιότητα για το RBF-ROCKEFELLER BROTHERS FUND, ειδικά σε σχέση με τις επιπτώσεις των ανθρώπων στο φυσικό περιβάλλον. Τα ιδρύματα της οικογένειας Rockefeller θα έπαιζαν πρωταγωνιστικό ρόλο στην εμφάνιση του πράσινου κινήματος, κυρίως μέσω του Laurance, προέδρου του RBF για περισσότερο από είκοσι χρόνια, που ήταν ο πιο παθιασμένος από τα αδέλφια για τη διατήρηση. Είχε το παρατσούκλι «κ. Διατήρηση» (Mr. Conservation).
Το 1948, ο Osborn έγραψε το Our Plundered Planet (Ο λεηλατημένος πλανήτης μας), το οποίο, μαζί με το Road to Survival (Ο δρόμος προς την επιβίωση) του William Vogt, που δημοσιεύτηκε την ίδια χρονιά, έθεσε τα θεμέλια για τη σύγχρονη συζήτηση για τη διατήρηση και τον πληθυσμό. Ο Osborn θεώρησε ότι η βιώσιμη χρήση των φυσικών πόρων θα μπορούσε να επιτευχθεί μόνο σε διεθνές πλαίσιο.
Ίδρυμα Διατήρησης (Conservation Foundation)
Το 1948, ο Laurance και ο Fairfield Osborn ίδρυσαν το Ίδρυμα Διατήρησης με χρηματοδότηση από το RBF, το Ίδρυμα Rockefeller και το Ίδρυμα Ford (το οποίο είχε στενούς δεσμούς με τις φιλανθρωπικές οργανώσεις των Rockefeller). Το διοικητικό συμβούλιο προερχόταν από το δίκτυο των Rockefeller και περιλάμβανε τον William Vogt, τον Samuel Ordway και τον βραβευμένο με Νόμπελ σερ John Boyd-Orr από τον Οργανισμό Τροφίμων και Γεωργίας του ΟΗΕ (FAO).
Το Ίδρυμα Διατήρησης κυριαρχήθηκε από νεομαλθουσιανές ιδέες σχετικά με την αντοχή του πλανήτη όσον αφορά τον αριθμό των ανθρώπων και τους διαθέσιμους πόρους. Σκοπός του ήταν να σταματήσει την υποβάθμιση του φυσικού περιβάλλοντος και να αποκαταστήσει την ισορροπία μεταξύ ανθρώπου και φύσης.
Υπήρχε επίσης ένα πρώιμο ενδιαφέρον για την επίδραση του ανθρώπου στο κλίμα. Μέσω του Laurance, αρκετά μέλη του Ιδρύματος Διατήρησης θα έφταναν να παίξουν ρόλους-κλειδιά για να φέρουν αυτές τις ανησυχίες στην πολιτική αρένα τόσο στις Ηνωμένες Πολιτείες όσο και στον υπόλοιπο κόσμο. Οι επαφές με τον Λευκό Οίκο είχαν εδραιωθεί, κυρίως επειδή ο Laurance έγινε σύμβουλος αρκετών προέδρων των ΗΠΑ. Το Ίδρυμα Διατήρησης έγινε καθοριστικό στη δημιουργία της Υπηρεσίας Προστασίας του Περιβάλλοντος (Enviromental Protection Agency: EPA) των ΗΠΑ στις αρχές της δεκαετίας του 1970.
Η δέσμευση του Laurance για τη διατήρηση ξεπέρασε το Ίδρυμα Διατήρησης. Το 1958 ίδρυσε την Αμερικανική Ένωση Διατήρησης (American Conservation Association) και τον επόμενο χρόνο τις Πηγές για το Μέλλον (Resources for the Future). Συνολικά, συνδέθηκε με περισσότερες από πενήντα περιβαλλοντικές οργανώσεις, συμπεριλαμβανομένης της National Geographic Society και του World Wildlife Fund (WWF).
Διεθνής Ένωση για τη Διατήρηση της Φύσης (International Union for Conservation of Nature: IUCN)
Η διατήρηση έγινε διεθνές μέλημα. Το 1948, ο Julian Huxley, γενικός γραμματέας της UNESCO, ίδρυσε τη Διεθνή Ένωση για τη Διατήρηση της Φύσης (IUCN).7
Ο Huxley ήταν εγγονός του ανθρωπολόγου Thomas Huxley και αδελφός του συγγραφέα Aldous Huxley. Ο Julian ήταν γραμματέας της Ζωολογικής Εταιρείας του Λονδίνου από το 1935 έως το 1942 και ήταν πρόεδρος τόσο της Βρετανικής Εταιρείας Ευγονικής όσο και της Βρετανικής Ανθρωπιστικής Εταιρείας. Το 1957 επινόησε τον όρο «διανθρωπισμός» (transhumanism).
Η υπεράσπιση του διεθνισμού, της ευγονικής, του ελέγχου του πληθυσμού και του εξελικτικού ανθρωπισμού (μιας κοσμικής ουμανιστικής θρησκείας) εκ μέρους του Huxley συνέπεσε με τους στόχους της οικογένειας Rockefeller και του Ιδρύματος Διατήρησης.8 Έγινε πολύτιμος σύμμαχος.
Μέχρι τη δεκαετία του 1970, η διατήρηση ήταν σε μεγάλο βαθμό μια ανησυχία για μια αγγλοαμερικανική ελίτ. Η οικογένεια Rockefeller έγινε ένας σημαντικός σύνδεσμος μεταξύ των δύο χωρών, ενώ παράλληλα χρηματοδότησε τόσο την IUCN όσο και την UNESCO.
ΠΛΗΘΥΣΜΟΣ
Μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, το ζήτημα του πληθυσμού, όπως και η διατήρηση, έγινε ακόμη πιο πιεστικό. Αυτό το θέμα έγινε το ιδιαίτερο ενδιαφέρον του John D. III. Ο John είχε δυσκολευτεί στον ρόλο του ως ο μεγαλύτερος αδερφός και συχνά βρισκόταν στη σκιά του εξωστρεφούς αδελφού του, Nelson.
Παρόλο που ο John συνέβαλε σημαντικά στη φιλανθρωπία και στις σχέσεις με την Ασία (μέσω της Ασιατικής Εταιρείας και άλλων ΜΚΟ), ήταν η ενασχόλησή του με το πληθυσμιακό θέμα που έγινε η μόνιμη κληρονομιά του και έγινε γνωστός ως «κ. Πληθυσμός» (Mr. Population).
Το Συμβούλιο Πληθυσμού (Population Council)
Το 1952, πραγματοποιήθηκε η Διάσκεψη για τα Προβλήματα του Πληθυσμού, με πρωτοβουλία του John D. III, του Lewis Strauss (οικονομικού συμβούλου του RBF) και του Detlev Bronk (προέδρου της διάσκεψης). Τριάντα επιλεγμένοι υποστηρικτές για τον έλεγχο του πληθυσμού προσκλήθηκαν.
Η διάσκεψη κατέληξε στην ίδρυση του Συμβουλίου Πληθυσμού έξι μήνες αργότερα. Η αποστολή του ήταν να αναπτύξει ένα παγκόσμιο σχέδιο για να κρατήσει υπό έλεγχο την αύξηση του παγκόσμιου πληθυσμού.
Στη δεκαετία του 1940 και στις αρχές της δεκαετίας του 1950, διάφορες μέθοδοι είχαν προταθεί ως λύσεις στο πληθυσμιακό ζήτημα: αυξημένη κοινωνική και οικονομική ισότητα, καλύτερη κατανομή του παγκόσμιου πληθυσμού μέσω της διεθνούς μετανάστευσης, και έλεγχος της γονιμότητας.
Το Συμβούλιο Πληθυσμού επέλεξε το τελευταίο και θα εργαστεί κυρίως στις αναπτυσσόμενες χώρες με κοινωνικές μελέτες και πειράματα που στοχεύουν στη μείωση της γονιμότητας μέσω του οικογενειακού προγραμματισμού και των στειρώσεων. Αυτό έγινε σε συνεργασία με τη φαρμακοβιομηχανία, που κυριαρχείται από τους Rockefeller και συνδέεται στενά με αυτούς. Μετά την ίδρυσή του, το Συμβούλιο Πληθυσμού μετακόμισε σε ένα κτίριο στην πανεπιστημιούπολη του Ινστιτούτου Rockefeller (1953-68 με επικεφαλής τον Detlev Bronk).
Το διοικητικό συμβούλιο του Συμβουλίου Πληθυσμού (με πρόεδρο τον John III) περιλάμβανε τους Bronk, Strauss και Frederick Osborn (από την Αμερικανική Εταιρεία Ευγονικής [American Eugenics Society])10, που είχαν εκφράσει ξεκάθαρα ελιτιστικές ιδέες για το ποιος θα έπρεπε να κατοικεί στον πλανήτη στο μέλλον. Ο ξάδερφός του Frederick, Fairfield Osborn, από το Ίδρυμα Διατήρησης, ο οποίος δήλωσε: «Χρειαζόμαστε τον μεγαλύτερο αριθμό γεννήσεων μεταξύ γενετικά ανώτερων ατόμων» σε ένα άρθρο του Eugenics Review το 1956, ήταν επίσης μέλος του Συμβουλίου Πληθυσμού.
Τα παλιά ιδανικά είχαν μετονομαστεί, αλλά οι στόχοι ήταν οι ίδιοι.
Εντωμεταξύ, αναλήφθηκαν πρωτοβουλίες για να επηρεαστεί η κοινή γνώμη για την υποστήριξη πιο δραστικών μέτρων.
ΓΕΩΡΓΙΑ
Στενά συνδεδεμένη με το πληθυσμιακό ζήτημα ήταν η γεωργία. Ήταν ένας σημαντικός τομέας φιλανθρωπίας για το Ίδρυμα Rockefeller. Τα προγράμματα εκσυγχρονισμού της γεωργίας ξεκίνησαν κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου και προκάλεσαν την πράσινη επανάσταση της μεταπολεμικής γεωργίας. Με τα ίδια τα λόγια του ιδρύματος:
Σήμερα είναι σχεδόν αδύνατο να φανταστεί κανείς τον παγκόσμιο μετασχηματισμό της γεωργίας χωρίς το Ίδρυμα Rockefeller (RF). Από τη δεκαετία του 1940 έως τη δεκαετία του 1960, ίδρυσε μόνιμες ερευνητικές εγκαταστάσεις στο Μεξικό, τις Φιλιππίνες, την Κολομβία και τη Νιγηρία. Αυτά τα κέντρα ανέπτυξαν σπόρους υψηλότερης απόδοσης, μείωσαν την ευαισθησία των καλλιεργειών σε ασθένειες, βελτίωσαν τα λιπάσματα και έδωσαν οδηγίες στους αγρότες για αποτελεσματικές τεχνικές σποράς και άρδευσης.
Αυτή η επανάσταση, που αρχικά επικεντρωνόταν στον υβριδισμό των σπόρων και στα πιο αποτελεσματικά συστήματα λίπανσης και άρδευσης, σήμαινε ότι οι παραδοσιακές μέθοδοι καλλιέργειας θα αντικατασταθούν από μια πιο μεγάλης κλίμακας, ενεργοβόρα βιομηχανική γεωργία.
Αυτό αύξησε σημαντικά τα χωράφια και ανακούφισε την πείνα, αλλά έκανε τη γεωργία να εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό από πετρελαιοειδή και συνθετικά λιπάσματα και φυτοφάρμακα, δημιουργώντας τεράστια κέρδη για κορυφαίες χημικές εταιρείες όπως η Dow Chemicals, η BASF, η Monsanto, η DuPont και η Bayer AG.
Στη δεκαετία του 1970, το Ίδρυμα Rockefeller άρχισε να δημιουργεί παγκόσμιους θεσμούς για το συντονισμό της διεθνούς γεωργικής έρευνας, όπως η Συμβουλευτική Ομάδα για τη Διεθνή Γεωργική Έρευνα (Consultative Group for International Agricultural Research: CGIAR), που ιδρύθηκε το 1971 σε συνεργασία με άλλα φιλανθρωπικά ιδρύματα, κυβερνήσεις και διεθνείς οργανισμούς (όπως το Ίδρυμα Ford, το Ταμείο του ΟΠΕΚ, την Ευρωπαϊκή Επιτροπή, το UNDP και την Παγκόσμια Τράπεζα).
Το Ίδρυμα Rockefeller, υπό την ηγεσία του John D. III-photo πάνω, συμμετείχε επίσης βαθιά στην επανάσταση της βιοτεχνολογίας με τους γενετικά τροποποιημένους οργανισμούς (ΓΤΟ) για την ανακούφιση της παγκόσμιας πείνας. Αυτός ο θεμελιώδης μετασχηματισμός της γεωργίας μπορεί να βασίζεται σε μια γνήσια βούληση να δημιουργηθεί επισιτιστική ασφάλεια για τον κόσμο, αλλά έδωσε επίσης επιρροή στο παγκόσμιο σύστημα μέσω του ελέγχου της ίδιας της ζωής και της αλλαγής της στο πιο θεμελιώδες επίπεδο – ένα παλιό αλχημικό όνειρο.
Οι κρίσεις που επισημάνθηκαν από το RF και το RBF έγιναν επίσης πηγές εσόδων και επιρροής για τους Rockefeller και τους συμμάχους τους στη γεωργική, χημική και αργότερα βιοτεχνολογική βιομηχανία. Μέσω των τεχνολογιών που αναπτύχθηκαν για να σώσουν τον κόσμο, η δύναμη των συνδεδεμένων πολυεθνικών εταιρειών θα συνεχίσει να αυξάνεται.
Η διαρκής κληρονομιά του RF είναι ένα αλλαγμένο παγκόσμιο γεωργικό καθεστώς, που χαρακτηρίζεται από επιστημονικές μεθόδους, παγκόσμια ανταλλαγή πληροφοριών και την αντιμετώπιση της παραγωγής τροφίμων ως επιχειρηματικής επιχείρησης.
ΘΡΗΣΚΕΙΑ
Η θρησκεία ήταν πάντα μια ισχυρή κινητήρια δύναμη για την οικογένεια Rockefeller.
Οικουμενισμός
Στη δεκαετία του 1970, το Ίδρυμα Rockefeller άρχισε να δημιουργεί παγκόσμιους θεσμούς για το συντονισμό της διεθνούς γεωργικής έρευνας, όπως η Συμβουλευτική Ομάδα για τη Διεθνή Γεωργική Έρευνα (Consultative Group for International Agricultural Research: CGIAR), που ιδρύθηκε το 1971 σε συνεργασία με άλλα φιλανθρωπικά ιδρύματα, κυβερνήσεις και διεθνείς οργανισμούς (όπως το Ίδρυμα Ford, το Ταμείο του ΟΠΕΚ, την Ευρωπαϊκή Επιτροπή, το UNDP και την Παγκόσμια Τράπεζα).
Οι κρίσεις που επισημάνθηκαν από το RF και το RBF έγιναν επίσης πηγές εσόδων και επιρροής για τους Rockefeller και τους συμμάχους τους στη γεωργική, χημική και αργότερα βιοτεχνολογική βιομηχανία. Μέσω των τεχνολογιών που αναπτύχθηκαν για να σώσουν τον κόσμο, η δύναμη των συνδεδεμένων πολυεθνικών εταιρειών θα συνεχίσει να αυξάνεται.
Η διαρκής κληρονομιά του RF είναι ένα αλλαγμένο παγκόσμιο γεωργικό καθεστώς, που χαρακτηρίζεται από επιστημονικές μεθόδους, παγκόσμια ανταλλαγή πληροφοριών και την αντιμετώπιση της παραγωγής τροφίμων ως επιχειρηματικής επιχείρησης.
ΘΡΗΣΚΕΙΑ
Η θρησκεία ήταν πάντα μια ισχυρή κινητήρια δύναμη για την οικογένεια Rockefeller.
Οικουμενισμός
Βαπτιστής όπως οι γονείς του, ο John D. Jr. ευνόησε μια οικουμενική προσέγγιση, ενώνοντας όλες τις προτεσταντικές εκκλησίες. Δώρισε μεγάλα ποσά στο Παγκόσμιο Διεκκλησιαστικό Κίνημα, στο Ομοσπονδιακό Συμβούλιο Εκκλησιών, στο Ινστιτούτο Κοινωνικών και Θρησκευτικών Ερευνών και στον Καθεδρικό Ναό του Αγίου Ιωάννη του Θείου στη Νέα Υόρκη. Το 1930, με τον βαπτιστή πάστορα Harry Emerson Fosdick Jr. ίδρυσε την οικουμενική Εκκλησία του Ριβερσάιντ στη Νέα Υόρκη, χτισμένη σε νεογοτθικό στυλ και ανοιχτή σε όλες τις ομολογίες με πίστη στον Χριστό.
Το 1958, έκανε επίσης δωρεά για το κτίριο του Διεκκλησιαστικού Κέντρου, στην οδό Riverside Drive 475, απέναντι από την Εκκλησία του Ρίβερσαϊντ, κοντά στο Πανεπιστήμιο Κολούμπια και τον Άγιο Ιωάννη τον Θείο. Αυτό ήταν ένα οικουμενικό κέντρο, όπου στεγαζόταν μεγάλος αριθμός θρησκευτικών οργανώσεων, με το παρατσούκλι «Κουτί του Θεού» (God Box). Αναμφισβήτητα, τόσο το Ταμείο Αδελφών Rockefeller όσο και το Ταμείο Οικογένειας Rockefeller μοιράζονται χώρο γραφείου στο Κουτί του Θεού.
Το ενδιαφέρον για τη θρησκεία συμμερίστηκαν ο γιος του Junior, Laurance, και αργότερα ο γιος του Nelson, Steven Rockefeller, που έγινε καθηγητής της θρησκείας.
Εξελικτικός ανθρωπισμός
Μια σημαντική έμπνευση για την οικογένεια Rockefeller ήταν ο Γάλλος Ιησουίτης ιερέας, παλαιοντολόγος και γεωλόγος Pierre Teilhard de Chardin. Σύμφωνα με τις διδασκαλίες του Teilhard, η ανθρωπότητα εξελισσόταν σε ένα σημείο πολιτιστικής σύγκλισης, που ονομαζόταν νοόσφαιρα, και τελικά θα έφτανε σε μια μυστικιστική κατάσταση που ονομάζεται Σημείο Ωμέγα – ο τελικός στόχος της ανθρωπότητας, που περιελάμβανε επίσης τη Δευτέρα Παρουσία του Χριστού.
Οι διανθρωπιστικές διδασκαλίες του Teilhard, που συνδύαζαν τον χριστιανισμό με τον δαρβινισμό, ταίριαζαν απόλυτα στους Rockefeller και παρείχαν μια ντετερμινιστική βάση για το ουτοπικό τους όραμα για τον κόσμο και του έδωσαν μια θεϊκή ευλογία.
Ακόμη και ο κοσμικός ανθρωπιστής σερ Julian Huxley, φίλος του «πατέρα Teilhard», είχε παρόμοιες απόψεις, που συνοψίζονται στο όραμά του για την UNESCO:
[Η] γενική φιλοσοφία της Unesco θα έπρεπε, φαίνεται, να είναι ένας επιστημονικός παγκόσμιος ανθρωπισμός, παγκόσμιος σε έκταση και εξελικτικός στο υπόβαθρο.
Όταν το βιβλίο του Teilhard de Chardin-photo, που εκδόθηκε το 1955, The Phenomenon of Man (Το φαινόμενο του ανθρώπου), μεταφράστηκε στα αγγλικά το 1959, ο Huxley έγραψε στην εισαγωγή του:
Η αρχόμενη ανάπτυξη της ανθρωπότητας σε μια ενιαία ψυχοκοινωνική μονάδα, με ένα ενιαίο νοοσύστημα ή κοινή δεξαμενή σκέψης, παρέχει στην εξελικτική διαδικασία τα βασικά στοιχεία ενός κεφαλιού. Απομένει στους απογόνους μας να οργανώσουν αυτό το νοοσύστημα πιο κατάλληλα. . . . Αντίστοιχα, θα πρέπει να προσπαθήσουμε να το εξοπλίσουμε με τους απαραίτητους μηχανισμούς για την ορθή εκπλήρωση του καθήκοντός του – τα ψυχοκοινωνικά ισοδύναμα των αισθητηρίων οργάνων, των οργάνων τελεστών και ενός συντονιστικού κεντρικού νευρικού συστήματος με κυρίαρχο εγκέφαλο.
Τα οράματα του Teilhard για το μέλλον ήταν επίσης στενά συνδεδεμένα με την ανάπτυξη της κυβερνητικής τεχνολογίας. Το πρώτο βήμα προς την ανάπτυξη της νοόσφαιρας αντιπροσωπεύεται από το Διαδίκτυο και, σύμφωνα με το όραμα, θα ακολουθήσει η ανάπτυξη ενός τεχνολογικά βελτιωμένου Υπερανθρώπου, με ενωμένη παγκόσμια συνείδηση και ενωμένα έθνη υπό μια παγκόσμια κυβέρνηση. Αυτό το όραμα μιας παγκόσμιας κοινωνίας ήταν κάτι που η οικογένεια Rockefeller ήθελε να βοηθήσει να γίνει πραγματικότητα.
Κατά τη δεκαετία του 1970, ο Laurance, το RBF, το Ίδρυμα Rockefeller και το Lilly Endowment χρηματοδότησαν την Ένωση Λιντισφάρν, όπου διεξήχθησαν συζητήσεις σχετικά με το πώς να γίνουν πραγματικότητα τα οράματα του Teilhard de Chardin για έναν πλανητικό πολιτισμό και ηθική.17 Αυτό είχε σημαντικό αντίκτυπο στo αναδυόμενο κίνημα της Νέας Εποχής (New Age), το οποίο βοήθησε και ο Laurance να χρηματοδοτηθεί.
ΚΥΒΕΡΝΗΤΙΚΗ
Κέντρο Μελετών Πληθυσμού (Center for Population Studies)
Το 1964, ιδρύθηκε το Κέντρο Μελετών Πληθυσμού στο Πανεπιστήμιο Χάρβαρντ, το οποίο κατέστη δυνατό με μια δωρεά 600.000 δολαρίων από το Ίδρυμα Rockefeller.
Το Κέντρο διευθυνόταν από τον Roger Revelle, πιθανώς ως ανταμοιβή για τα επιτεύγματά του.10 Εδώ θα εκπαιδεύσει τον μετέπειτα Αντιπρόεδρο Al Gore για θέματα κλίματος και πληθυσμού.
Εκτός από τα μαθήματα, το Κέντρο Πληθυσμιακών Μελετών επρόκειτο να επικεντρωθεί σε προγράμματα σχετικά με τον τρόπο επίλυσης του πληθυσμιακού προβλήματος μέσω διαφόρων μορφών ελέγχου του πληθυσμού.11 Το ζήτημα του κλίματος συγχωνευόταν σιγά-σιγά με τον φόβο μιας ανεξέλεγκτης αύξησης του πληθυσμού, σε σχέση με τους πόρους του πλανήτη. Ένας μικρότερος παγκόσμιος πληθυσμός σήμαινε χαμηλότερες εκπομπές CO2.
World Future Society (WFS)
Τον Οκτώβριο του 1966, ιδρύθηκε η World Future Society (WFS) από τον Edward Cornish, έναν δημοσιογράφο της Ουάσιγκτον που οδηγείτo από έναν έντονο φόβο για τον θερμοπυρηνικό πόλεμο και ένα παθιασμένο ενδιαφέρον για την πρόβλεψη του μέλλοντος. Ο ίδιος ο Cornish έγινε ο (απρόθυμος) πρόεδρός της.
Από ένα μέτριο ξεκίνημα ως απλό ενημερωτικό δελτίο τον Φεβρουάριο του 1966, η World Future Society έγινε σύντομα η μεγαλύτερη και πιο σημαντική κοινότητα μελλοντιστών στον κόσμο, συμπεριλαμβανομένων διακεκριμένων προσωπικοτήτων όπως η Barbara Marx Hubbard, ο Maurice Strong και ο Robert McNamara (υπουργός Άμυνας, 1961-68 και πρόεδρος της Παγκόσμιας Τράπεζας, 1968-81) στο διοικητικό συμβούλιο.
Άλλα αξιόλογα μέλη και συνεισφέροντες είναι οι Buckminster Fuller, Herman Kahn (ιδρυτής του Ινστιτούτου Hudson), Gene Roddenberry (δημιουργός του Σταρ Τρεκ), Ray Kurzweil (αρχιμηχανικός της Google), Carl Sagan (συγγραφέας επιστημονικής φαντασίας) και Neil deGrasse Tyson (αστροφυσικός).
Μέσω των συνεδρίων, των γραπτών και του εκτεταμένου δικτύου ανθρώπων με επιρροή στην επιστήμη, τον πολιτισμό, τα μέσα ενημέρωσης, τις επιχειρήσεις και την πολιτική, η World Future Society θα γινόταν σημαντικός παράγοντας στον καθορισμό της παγκόσμιας ατζέντας για τις επόμενες δεκαετίες, προσφέροντας τεχνοκρατικές λύσεις σε περιβαλλοντικά προβλήματα (βλέπε κεφάλαια 8, 11 και 12).
Το 1967, εμπνευσμένος από το περιοδικό Futuribles του Γάλλου μελλοντιστή Bertrand de Jouvenel, ο Cornish κυκλοφόρησε επίσης και έγινε εκδότης του The Futurist.
Σημαντικές κοινωνικές τάσεις
Το τεύχος Οκτωβρίου 1968 του The Futurist παρουσίασε μια λίστα με 31 επερχόμενες κοινωνικές τάσεις βασισμένη στο The Next 500 Years (1967) του Burnham Putnam Beckwith.
Μερικά από τα κύρια σημεία:
Σχεδιασμός της Διάσκεψης της Στοκχόλμης
Το 1967, ο Βρετανός διπλωμάτης και μαθηματικός William Penney (ο οποίος είχε δημιουργήσει την πρώτη βρετανική πυρηνική βόμβα) πρότεινε μια περιβαλλοντική διάσκεψη διοργανωμένη από τα Ηνωμένα Έθνη.
Ωστόσο, ήταν ο Σουηδός διπλωμάτης Sverker Åström (μόνιμος αντιπρόσωπος της Σουηδίας στα Ηνωμένα Έθνη από το 1964) που υπέβαλε το επίσημο αίτημα στη Γενική Συνέλευση.
Οι εκπρόσωποι των Ηνωμένων Πολιτειών ήταν ευνοϊκοί προς την πρόταση – κάτι που δεν προκαλεί έκπληξη, καθώς ήταν αποτέλεσμα διπλωματικών διαπραγματεύσεων μεταξύ της Σουηδίας και των ίδιων.
Υπήρχαν επίσης κοινά ερευνητικά προγράμματα για τον πληθυσμό και το κλίμα.
- • Η αύξηση του πληθυσμού «θα αντισταθμίζεται όλο και περισσότερο από τον ορθολογικό ατομικό και κοινωνικό έλεγχο της αναπαραγωγής».
- • Κοινωνικός έλεγχος. «Η σταθερή ανάπτυξη της επιστημονικής γνώσης, ειδικά στις κοινωνικές επιστήμες, καθιστά τον έλεγχο της κυβέρνησης στις κοινωνικές τάσεις όλο και πιο εφικτό».
- • Εξορθολογισμός όλων των κοινωνικών πολιτικών. «Αυτή η τάση θα ενισχυθεί από την ευγονική μεταρρύθμιση που θα αυξήσει την έμφυτη ανθρώπινη νοημοσύνη. Αυτή η τάση . . . δικαιολογεί την πρόβλεψη ότι οι άνθρωποι θα υιοθετήσουν τελικά οποιαδήποτε κοινωνική πολιτική ή μεταρρύθμιση που μπορεί τώρα να αποδειχθεί ορθολογική ή επιστημονική υπό πιθανές μελλοντικές κοινωνικές συνθήκες».
- • Εξάπλωση του ελέγχου των γεννήσεων.
- • Η ευγονική πρόοδος «θα αρχίσει σύντομα να εμφανίζεται στις πιο προηγμένες χώρες και θα εξαπλώνεται και θα βελτιώνεται σταθερά κατά τους υπόλοιπους πέντε επόμενους αιώνες».
- • Η αστικοποίηση «θα μεταμορφώσει τα περισσότερο καθυστερημένα κράτη και θα συνεχιστεί στα πιο προηγμένα κράτη έως ότου ο πληθυσμός τους γίνει πάνω από 95% αστικός».
- • Βιομηχανοποίηση, αυτοματοποίηση, εξειδίκευση, επαγγελματικοποίηση, αύξηση της κλίμακας παραγωγής και ανάπτυξη του μονοπωλίου.
- • Συγκεντροποίηση του ελέγχου. «Η εφεύρεση των πυρηνικών όπλων κατέστησε πρόσφατα δυνατή την κατάκτηση και την κυριαρχία του κόσμου και μια παγκόσμια κυβέρνηση αναπόφευκτη».
- • Συλλογικοποίηση, οικονομική εξειδίκευση και αλληλεξάρτηση. «Ταχεία αύξηση της αποτελεσματικότητας της μεγάλης κλίμακας διαχείρισης και διακυβέρνησης».
- • Αξιοκρατία – «διακυβέρνηση και διαχείριση από τους πιο ικανούς».
- • Φεμινισμός, λόγω της «εκβιομηχάνισης, της αστικοποίησης, του ελέγχου των γεννήσεων, της ανάπτυξης της διεθνούς ειρήνης και τάξης, της εκπαίδευσης και της εφεύρεσης νέων οικιακών μηχανών».
- • Πατερναλισμός. «Θα υπάρξει αύξηση της νομοθεσίας που προστατεύει τις σχετικά ανίκανες μειονότητες από την εκμετάλλευση ή τη δική τους κακή κρίση. . . . . Η αναπόφευκτη πρόοδος της εφαρμοσμένης επιστήμης θα επιτρέψει στους ειδικούς να δίνουν ολοένα και πιο πολύτιμες συμβουλές σχετικά με πολλές προσωπικές αποφάσεις που έχουν πλέον αφεθεί στα άτομα».
- • Ανθρωπισμός.
- • Πολιτιστική ομογενοποίηση. «Θα υπάρξει τυποποίηση όλων των ανθρώπινων πεποιθήσεων και δραστηριοτήτων –πολιτικών, οικονομικών, εκπαιδευτικών, σεξουαλικών, καλλιτεχνικών, επιστημονικών και ψυχαγωγικών– λόγω της αύξησης των ταξιδιών, της μετανάστευσης, της επικοινωνίας και της μεταφοράς εμπορευμάτων, που θα αποτρέψουν την απομόνωση των ανθρώπινων ομάδων. Η πιο σημαντική τάση ομογενοποίησης θα είναι ο περαιτέρω εξευρωπαϊσμός όλων των μη ευρωπαϊκών χωρών».
Σχεδιασμός της Διάσκεψης της Στοκχόλμης
Το 1967, ο Βρετανός διπλωμάτης και μαθηματικός William Penney (ο οποίος είχε δημιουργήσει την πρώτη βρετανική πυρηνική βόμβα) πρότεινε μια περιβαλλοντική διάσκεψη διοργανωμένη από τα Ηνωμένα Έθνη.
Ωστόσο, ήταν ο Σουηδός διπλωμάτης Sverker Åström (μόνιμος αντιπρόσωπος της Σουηδίας στα Ηνωμένα Έθνη από το 1964) που υπέβαλε το επίσημο αίτημα στη Γενική Συνέλευση.
Οι εκπρόσωποι των Ηνωμένων Πολιτειών ήταν ευνοϊκοί προς την πρόταση – κάτι που δεν προκαλεί έκπληξη, καθώς ήταν αποτέλεσμα διπλωματικών διαπραγματεύσεων μεταξύ της Σουηδίας και των ίδιων.
Υπήρχαν επίσης κοινά ερευνητικά προγράμματα για τον πληθυσμό και το κλίμα.
Το υπόβαθρο, γραμμένο από τον Σουηδό λομπίστα Hans Palmstierna, περιλάμβανε ανησυχίες σχετικά με το σε τι μπορεί να οδηγήσουν οι αυξανόμενες εκπομπές CO2. Το 1968, ο Palmstierna βοήθησε στη διάδοση της περιβαλλοντικής συνείδησης στο ευρύ κοινό μέσω του μπεστ σέλερ βιβλίου του Plundring, svält, förgiftning (Ληστεία, λιμοκτονία, δηλητηρίαση), όπου το ζήτημα του διοξειδίου του άνθρακα αναφέρθηκε ως μία από τις πολλές διαφαινόμενες απειλές.
Η επιλογή της χώρας υποδοχής για τη διάσκεψη δεν ήταν πιθανότατα τυχαία, καθώς οι αμερικανικές πρωτοβουλίες αντιμετωπίζονταν συχνά με δυσπιστία από πολλά αναπτυσσόμενα έθνη, και υπό το φως της κλιμάκωσης του πολέμου του Βιετνάμ όταν ο Lyndon Johnson ανέλαβε τα καθήκοντά του ως Πρόεδρος (με τον Robert McNamara ως υπουργό Άμυνας).
Η Στοκχόλμη έγινε ιδανική τοποθεσία, δεδομένης της καλής υπόληψης της Σουηδίας στον Τρίτο Κόσμο.
Μέρος του σχεδιασμού και της ατζέντας για τη Διάσκεψη της Στοκχόλμης είχε αναπτυχθεί στο Ινστιτούτο Άσπεν-photo, και στο Διεθνές Ινστιτούτο Περιβαλλοντικών Υποθέσεων (International Institute for Environmental Affairs: IIEA), που ιδρύθηκε το 1971 για να βοηθήσει τη γραμματεία του συνεδρίου. Η συνεισφορά του Άσπεν τόνισε συγκεκριμένα την ανάγκη διεθνούς διακυβέρνησης για τον χειρισμό των περιβαλλοντικών προβλημάτων.
Το διοικητικό συμβούλιο του IIEA περιλάμβανε τους Robert O. Anderson (ARCO, Ινστιτούτο Άσπεν), Maurice Strong (Ινστιτούτο Άσπεν) και Robert McNamara (νεοδιορισμένος επικεφαλής της Παγκόσμιας Τράπεζας μετά τη θέση του ως υπουργού Άμυνας).
Το IIEA μετονομάστηκε αργότερα σε Διεθνές Ινστιτούτο για το Περιβάλλον και την Ανάπτυξη (International Institute for Environment and Development: IIED), όταν το ινστιτούτο μετεγκαταστάθηκε από την πρωτεύουσα Ουάσινγκτον στο Λονδίνο, υπό τη διεύθυνση της ιππότισσας Barbara Ward.
Η Λέσχη της Ρώμης
Το επόμενο έτος, 1968, δημιουργήθηκε η ισχυρή περιβαλλοντική δεξαμενή σκέψης Λέσχη της Ρώμης από τον Aurelio Peccei (πρόεδρο της Olivetti, στέλεχος της Fiat και ιδρυτή της Alitalia) και τον Alexander King (Γενικό Διευθυντή Επιστημονικών Υποθέσεων του ΟΟΣΑ), με συνεισφορές από τον πρόεδρο της Fiat Gianni Agnelli (1921-2003), εγγονό του ιδρυτή της Fiat Giovanni Agnelli.
Ο Agnelli, που θεωρείτο ο πιο ισχυρός καπιταλιστής στην Ιταλία, ήταν στενός σύμμαχος του David Rockefeller και ήταν μέλος της Διεθνούς Συμβουλευτικής Επιτροπής της Chase Manhattan Bank. Αυτό το δίκτυο θα γινόταν σημαντικός παίκτης στη διεθνή σκηνή, με συντονιστή τον David.
Το 1965, ο Peccei είχε προσελκύσει το ενδιαφέρον του υπουργού Εξωτερικών των ΗΠΑ Dean Rusk (πρώην προέδρου του Ιδρύματος Rockefeller και μέλους του Προγράμματος Ειδικών Μελετών του) όταν εκφώνησε μια ομιλία στον ιδιωτικό οργανισμό επενδύσεων ADELA (Atlantic Community Development Group for Latin America) στο Μπουένος Άιρες. Ο Peccei είχε μιλήσει για παγκόσμιες κρίσεις όπως η πληθυσμιακή έκρηξη, η υποβάθμιση του περιβάλλοντος, το χάσμα μεταξύ Βορρά και Νότου και την ανάγκη για μια νέα βιομηχανική ηλεκτρονική επανάσταση, με μακροπρόθεσμο σχεδιασμό σε παγκόσμιο επίπεδο.
Αυτές οι ανησυχίες ενδιέφεραν επίσης τον Jermen Gvishiani, αντιπρόεδρο της Κρατικής Επιτροπής Επιστήμης και Τεχνολογίας στη Σοβιετική Ένωση. Ξεκίνησε μια διεθνής συνεργασία μεταξύ Ανατολής και Δύσης, που έμελλε να θέσει τα θεμέλια για τη Λέσχη της Ρώμης και για τα ινστιτούτα IIASA (International Institute for Applied Systems Analysis: Διεθνές Ινστιτούτο Ανάλυσης Εφαρμοσμένων Συστημάτων) στο Λάξενμπουργκ της Αυστρίας και IFIAS (International Federation of Institutes of Advanced Study: Διεθνής Ομοσπονδία Ινστιτούτων Προηγμένων Μελετών) στη Στοκχόλμη.
Ο αστροφυσικός, θεωρητικός συστημάτων και μελλοντιστής Erich Jantsch ανέπτυξε περαιτέρω τις ιδέες του Peccei («Framework for Initiating System-Wide Planning on a World Scale: Πλαίσιο για την έναρξη προγραμματισμού σε όλο το εύρος του συστήματος σε παγκόσμια κλίμακα») κατά τη διάρκεια ενός συνεδρίου στην Ακαδημία των Λυγκέων στη Ρώμη τον Απρίλιο του 1968.
Η συνάντηση περιγράφηκε ως αποτυχία και δεν μπόρεσε να επιτευχθεί συναίνεση, αλλά ορισμένοι από τους συμμετέχοντες (Peccei, King, Jantsch, Hasan Özbekhan)) αποφάσισαν να προχωρήσουν και πήραν το όνομα Λέσχη της Ρώμης.
Λίγους μήνες αργότερα (από τις 27 Οκτωβρίου έως τις 2 Νοεμβρίου 1968), το Συμπόσιο Εργασίας για τη Μακροπρόθεσμη Πρόβλεψη και Σχεδιασμό (Working Symposium on Long-Range Forecasting and Planning) πραγματοποιήθηκε στο συνεδριακό κέντρο του Ιδρύματος Rockefeller Villa Serbelloni, στο Μπελάτζο, διοργανωμένο από τον ΟΟΣΑ και χρηματοδοτημένο από το Ίδρυμα Rockefeller.
Παρευρέθηκαν αρκετοί ιδρυτές της Λέσχης της Ρώμης, καθώς και μερικοί από τους μελλοντικούς εκπροσώπους της, όπως ο René Dubos (Πανεπιστήμιο Rockefeller) και Jay Forrester (MIT).
Το συνέδριο κατέληξε στη Διακήρυξη του Μπελάτζο για τον Σχεδιασμό (1969), υπογραμμίζοντας την ανάγκη για διεθνή και ολιστικό σχεδιασμό για την αντιμετώπιση τεχνολογικών, οικονομικών, πολιτικών και κοινωνικών πιέσεων.
Το 1970, μετά από ένα μάλλον αποδιοργανωμένο ξεκίνημα, η Λέσχη της Ρώμης απέκτησε πιο γερά θεμέλια. Ο δηλωμένος σκοπός της ήταν «να προωθήσει την κατανόηση των παγκόσμιων προκλήσεων που αντιμετωπίζει η ανθρωπότητα και να προτείνει λύσεις μέσω επιστημονικής ανάλυσης, επικοινωνίας και υποστήριξης» – με απώτερο στόχο τη δημιουργία ενός πλανητικού πολιτισμού.
Η φιλοσοφία βασίστηκε σε μεγάλο βαθμό στην κυβερνητική και τη θεωρία συστημάτων, προερχόμενη από την άποψη του Ludwig von Bertalanffy για τον κόσμο ως ένα κλειστό σύστημα με αλληλοεξαρτώμενα μέρη που, σύμφωνα με τη Λέσχη της Ρώμης, χρειάζονταν μια κεντρική διακυβέρνηση – ένα τεχνοκρατικό σύστημα με το μελλοντολογικό όνειρο της δυνατότητας πρόβλεψης και χειρισμού όλων των επερχόμενων προκλήσεων.
Οι θεωρητικοί συστημάτων χρησιμοποίησαν επίσης τις ιδέες του John von Neumann σχετικά με τον έλεγχο του κόσμου μέσω της πραγματοποίησης μαθηματικών υπολογισμών για τη μελλοντική ανάπτυξη. Αυτή ήταν η βάση της υπολογιστικής μοντελοποίησης που χρησιμοποιήθηκε αργότερα ως πολιτικό κίνητρο για έναν παγκόσμιο μετασχηματισμό σε ένα νέο σύστημα.
Η Λέσχη της Ρώμης είχε στενούς δεσμούς με την οικογένεια Rockefeller και την οικονομική ελίτ. Ο Max Kohnstamm, μέλος του στενού κύκλου της Λέσχης της Ρώμης, συμμετείχε επίσης στη συντονιστική επιτροπή της Λέσχης Μπίλντερμπεργκ με τον David Rockefeller και τον Gianni Agnelli.
Ο Detlev Bronk από το Πανεπιστήμιο Rockefeller προσλήφθηκε το 1969.
Το εκτελεστικό συμβούλιο περιλάμβανε τον προσωπικό φίλο του Nelson Rockefeller, Carroll Louis Wilson από τη Sloan School of Management του MIT.
Όρια στην ανάπτυξη
Το 1972, η Λέσχη της Ρώμης δημοσίευσε το Limits to Growth (Όρια στην ανάπτυξη), με απαισιόδοξες νεομαλθουσιανές προβλέψεις για τη μελλοντική ανάπτυξη. Τα υπολογιστικά μοντέλα που χρησιμοποιήθηκαν στο βιβλίο, κατόπιν παραγγελίας του Carroll L. Wilson, αναπτύχθηκαν στην MIT Sloan School of Management (μια ιδιωτική σχολή επιχειρήσεων που ιδρύθηκε από τον διευθύνοντα σύμβουλο της GM Alfred P. Sloan, με επικεφαλής τον οικονομικό σύμβουλο της οικογένειας Rockefeller, William F. Pounds). Το βιβλίο πρότεινε δύο λύσεις: έναν μετασχηματισμό του συστήματος σε Παγκόσμια Διακυβέρνηση και μηδενική ανάπτυξη.
Οι κλιματικές διασκέψεις SCEP και SMIC
Κατά το προεόρτια της επερχόμενης Διάσκεψης της Στοκχόλμης, ο Carroll L. Wilson ήταν αυτός που έθεσε την κλιματική αλλαγή στη διεθνή ατζέντα, οργανώνοντας δύο διασκέψει, τη Μελέτη Κρίσιμων Περιβαλλοντικών Προβλημάτων (Study of Critical Environmental Problems: SCEP) στο Williamstown της Μασαχουσέτης το 1970 και τη Μελέτη της Ανθρώπινης Επίπτωσης στο Κλίμα (Study of Man’s Impact on Climate: SMIC) στο Wijk της Σουηδίας, το επόμενο έτος.
Οι εκθέσεις των διασκέψεων αναφέρονται συχνά ως η πηγή του δημόσιου ενδιαφέροντος στον αναδυόμενο διάλογο για το κλίμα. Σύμφωνα με τον ερευνητή για το κλίμα και συγγραφέα του κεφαλαίου για το κλίμα της έκθεσης SMIC William Kellogg (NCAR), ήταν «απαιτούμενη ανάγνωση» για όλους τους συμμετέχοντες στη Διάσκεψη της Στοκχόλμης και ενέπνευσαν μια ολόκληρη γενιά επιστημόνων για το κλίμα.27
Η Λέσχη της Ρώμης
Το επόμενο έτος, 1968, δημιουργήθηκε η ισχυρή περιβαλλοντική δεξαμενή σκέψης Λέσχη της Ρώμης από τον Aurelio Peccei (πρόεδρο της Olivetti, στέλεχος της Fiat και ιδρυτή της Alitalia) και τον Alexander King (Γενικό Διευθυντή Επιστημονικών Υποθέσεων του ΟΟΣΑ), με συνεισφορές από τον πρόεδρο της Fiat Gianni Agnelli (1921-2003), εγγονό του ιδρυτή της Fiat Giovanni Agnelli.
Ο Agnelli, που θεωρείτο ο πιο ισχυρός καπιταλιστής στην Ιταλία, ήταν στενός σύμμαχος του David Rockefeller και ήταν μέλος της Διεθνούς Συμβουλευτικής Επιτροπής της Chase Manhattan Bank. Αυτό το δίκτυο θα γινόταν σημαντικός παίκτης στη διεθνή σκηνή, με συντονιστή τον David.
Το 1965, ο Peccei είχε προσελκύσει το ενδιαφέρον του υπουργού Εξωτερικών των ΗΠΑ Dean Rusk (πρώην προέδρου του Ιδρύματος Rockefeller και μέλους του Προγράμματος Ειδικών Μελετών του) όταν εκφώνησε μια ομιλία στον ιδιωτικό οργανισμό επενδύσεων ADELA (Atlantic Community Development Group for Latin America) στο Μπουένος Άιρες. Ο Peccei είχε μιλήσει για παγκόσμιες κρίσεις όπως η πληθυσμιακή έκρηξη, η υποβάθμιση του περιβάλλοντος, το χάσμα μεταξύ Βορρά και Νότου και την ανάγκη για μια νέα βιομηχανική ηλεκτρονική επανάσταση, με μακροπρόθεσμο σχεδιασμό σε παγκόσμιο επίπεδο.
Αυτές οι ανησυχίες ενδιέφεραν επίσης τον Jermen Gvishiani, αντιπρόεδρο της Κρατικής Επιτροπής Επιστήμης και Τεχνολογίας στη Σοβιετική Ένωση. Ξεκίνησε μια διεθνής συνεργασία μεταξύ Ανατολής και Δύσης, που έμελλε να θέσει τα θεμέλια για τη Λέσχη της Ρώμης και για τα ινστιτούτα IIASA (International Institute for Applied Systems Analysis: Διεθνές Ινστιτούτο Ανάλυσης Εφαρμοσμένων Συστημάτων) στο Λάξενμπουργκ της Αυστρίας και IFIAS (International Federation of Institutes of Advanced Study: Διεθνής Ομοσπονδία Ινστιτούτων Προηγμένων Μελετών) στη Στοκχόλμη.
Ο αστροφυσικός, θεωρητικός συστημάτων και μελλοντιστής Erich Jantsch ανέπτυξε περαιτέρω τις ιδέες του Peccei («Framework for Initiating System-Wide Planning on a World Scale: Πλαίσιο για την έναρξη προγραμματισμού σε όλο το εύρος του συστήματος σε παγκόσμια κλίμακα») κατά τη διάρκεια ενός συνεδρίου στην Ακαδημία των Λυγκέων στη Ρώμη τον Απρίλιο του 1968.
Η συνάντηση περιγράφηκε ως αποτυχία και δεν μπόρεσε να επιτευχθεί συναίνεση, αλλά ορισμένοι από τους συμμετέχοντες (Peccei, King, Jantsch, Hasan Özbekhan)) αποφάσισαν να προχωρήσουν και πήραν το όνομα Λέσχη της Ρώμης.
Λίγους μήνες αργότερα (από τις 27 Οκτωβρίου έως τις 2 Νοεμβρίου 1968), το Συμπόσιο Εργασίας για τη Μακροπρόθεσμη Πρόβλεψη και Σχεδιασμό (Working Symposium on Long-Range Forecasting and Planning) πραγματοποιήθηκε στο συνεδριακό κέντρο του Ιδρύματος Rockefeller Villa Serbelloni, στο Μπελάτζο, διοργανωμένο από τον ΟΟΣΑ και χρηματοδοτημένο από το Ίδρυμα Rockefeller.
Παρευρέθηκαν αρκετοί ιδρυτές της Λέσχης της Ρώμης, καθώς και μερικοί από τους μελλοντικούς εκπροσώπους της, όπως ο René Dubos (Πανεπιστήμιο Rockefeller) και Jay Forrester (MIT).
Το συνέδριο κατέληξε στη Διακήρυξη του Μπελάτζο για τον Σχεδιασμό (1969), υπογραμμίζοντας την ανάγκη για διεθνή και ολιστικό σχεδιασμό για την αντιμετώπιση τεχνολογικών, οικονομικών, πολιτικών και κοινωνικών πιέσεων.
Το 1970, μετά από ένα μάλλον αποδιοργανωμένο ξεκίνημα, η Λέσχη της Ρώμης απέκτησε πιο γερά θεμέλια. Ο δηλωμένος σκοπός της ήταν «να προωθήσει την κατανόηση των παγκόσμιων προκλήσεων που αντιμετωπίζει η ανθρωπότητα και να προτείνει λύσεις μέσω επιστημονικής ανάλυσης, επικοινωνίας και υποστήριξης» – με απώτερο στόχο τη δημιουργία ενός πλανητικού πολιτισμού.
Η φιλοσοφία βασίστηκε σε μεγάλο βαθμό στην κυβερνητική και τη θεωρία συστημάτων, προερχόμενη από την άποψη του Ludwig von Bertalanffy για τον κόσμο ως ένα κλειστό σύστημα με αλληλοεξαρτώμενα μέρη που, σύμφωνα με τη Λέσχη της Ρώμης, χρειάζονταν μια κεντρική διακυβέρνηση – ένα τεχνοκρατικό σύστημα με το μελλοντολογικό όνειρο της δυνατότητας πρόβλεψης και χειρισμού όλων των επερχόμενων προκλήσεων.
Οι θεωρητικοί συστημάτων χρησιμοποίησαν επίσης τις ιδέες του John von Neumann σχετικά με τον έλεγχο του κόσμου μέσω της πραγματοποίησης μαθηματικών υπολογισμών για τη μελλοντική ανάπτυξη. Αυτή ήταν η βάση της υπολογιστικής μοντελοποίησης που χρησιμοποιήθηκε αργότερα ως πολιτικό κίνητρο για έναν παγκόσμιο μετασχηματισμό σε ένα νέο σύστημα.
Η Λέσχη της Ρώμης είχε στενούς δεσμούς με την οικογένεια Rockefeller και την οικονομική ελίτ. Ο Max Kohnstamm, μέλος του στενού κύκλου της Λέσχης της Ρώμης, συμμετείχε επίσης στη συντονιστική επιτροπή της Λέσχης Μπίλντερμπεργκ με τον David Rockefeller και τον Gianni Agnelli.
Ο Detlev Bronk από το Πανεπιστήμιο Rockefeller προσλήφθηκε το 1969.
Το εκτελεστικό συμβούλιο περιλάμβανε τον προσωπικό φίλο του Nelson Rockefeller, Carroll Louis Wilson από τη Sloan School of Management του MIT.
Όρια στην ανάπτυξη
Το 1972, η Λέσχη της Ρώμης δημοσίευσε το Limits to Growth (Όρια στην ανάπτυξη), με απαισιόδοξες νεομαλθουσιανές προβλέψεις για τη μελλοντική ανάπτυξη. Τα υπολογιστικά μοντέλα που χρησιμοποιήθηκαν στο βιβλίο, κατόπιν παραγγελίας του Carroll L. Wilson, αναπτύχθηκαν στην MIT Sloan School of Management (μια ιδιωτική σχολή επιχειρήσεων που ιδρύθηκε από τον διευθύνοντα σύμβουλο της GM Alfred P. Sloan, με επικεφαλής τον οικονομικό σύμβουλο της οικογένειας Rockefeller, William F. Pounds). Το βιβλίο πρότεινε δύο λύσεις: έναν μετασχηματισμό του συστήματος σε Παγκόσμια Διακυβέρνηση και μηδενική ανάπτυξη.
Οι κλιματικές διασκέψεις SCEP και SMIC
Κατά το προεόρτια της επερχόμενης Διάσκεψης της Στοκχόλμης, ο Carroll L. Wilson ήταν αυτός που έθεσε την κλιματική αλλαγή στη διεθνή ατζέντα, οργανώνοντας δύο διασκέψει, τη Μελέτη Κρίσιμων Περιβαλλοντικών Προβλημάτων (Study of Critical Environmental Problems: SCEP) στο Williamstown της Μασαχουσέτης το 1970 και τη Μελέτη της Ανθρώπινης Επίπτωσης στο Κλίμα (Study of Man’s Impact on Climate: SMIC) στο Wijk της Σουηδίας, το επόμενο έτος.
Οι εκθέσεις των διασκέψεων αναφέρονται συχνά ως η πηγή του δημόσιου ενδιαφέροντος στον αναδυόμενο διάλογο για το κλίμα. Σύμφωνα με τον ερευνητή για το κλίμα και συγγραφέα του κεφαλαίου για το κλίμα της έκθεσης SMIC William Kellogg (NCAR), ήταν «απαιτούμενη ανάγνωση» για όλους τους συμμετέχοντες στη Διάσκεψη της Στοκχόλμης και ενέπνευσαν μια ολόκληρη γενιά επιστημόνων για το κλίμα.27
Οι διασκέψεις εγκαινιάστηκαν από το Ωκεανογραφικό Ινστιτούτο Woods Hole (όπου ο Wilson ήταν μέλος του διοικητικού συμβουλίου με τον Detlev Bronk) και το MIT.
Η χρηματοδότηση προήλθε από το Εθνικό Ίδρυμα Επιστημών, το Ίδρυμα Ford, το Ίδρυμα Alfred P. Sloan και την Αμερικανική Ένωση Διατήρησης (ACA). Η επιρροή της οικογένειας Rockefeller ήταν σημαντική, καθώς ο Laurance Rockefeller ήταν πρόεδρος της ACA και μέλος του διοικητικού συμβουλίου του Ιδρύματος Sloan, εκτός από τον Wilson που ήταν στενός συνεργάτης του. Η έκθεση SCEP χρηματοδοτήθηκε άμεσα από το Ίδρυμα Rockefeller.
Για τη διάσκεψη στο Williamstown (SCEP), ο Wilson είχε συγκεντρώσει σαράντα επιστήμονες και ειδικούς από διάφορους κλάδους «για να ανεβάσει το επίπεδο της ενημερωμένης δημόσιας και επιστημονικής συζήτησης και δράσης για τα παγκόσμια περιβαλλοντικά προβλήματα». Η ερευνητική ομάδα ήθελε να βρει σημεία μόχλευσης όπου οι σχετικά μικροί ανθρώπινοι στρεσογόνοι περιβαλλοντικοί παράγοντες μπορεί να έχουν σημαντικό και παγκόσμιο αντίκτυπο στην κλιματική αλλαγή.
Η δεύτερη διάσκεψη πραγματοποιήθηκε στη γενέτειρα του Svante Arrhenius, το Wijk, έξω από την Ουψάλα της Σουηδίας, σε συνεργασία με τη Βασιλική Ακαδημία Επιστημών (KVA) και τη Βασιλική Ακαδημία Μηχανικής (IVA).
Οι σουηδοαμερικανικές σχέσεις παρέμειναν ισχυρές. Αυτή η διάσκεψη προοριζόταν να χρησιμεύσει ως έγκυρη πηγή σχεδόν όλων των θεμάτων που σχετίζονταν με την κλιματική αλλαγή και τους σχετικούς τομείς, και είχε αναζητηθεί από τον Maurice Strong, ο οποίος ήταν γενικός γραμματέας της Διάσκεψης της Στοκχόλμης.
Υπήρχε ακόμη κάποια διαφωνία εκείνη την εποχή σχετικά με το εάν το κύριο πρόβλημα ήταν τα αερολύματα (με την αιθάλη να προκαλεί ψύξη) ή το διοξείδιο του άνθρακα (που έχει θερμαντική επίδραση). Βγήκε το συμπέρασμα ότι σε κάθε περίπτωση οι άνθρωποι επηρέασαν το κλιματικό σύστημα μέσω της καύσης ορυκτών καυσίμων.
Οι εκθέσεις δεν κέρδισαν ιδιαίτερη προσοχή κατά τη Διάσκεψη της Στοκχόλμης, αλλά σύντομα θα αποδεικνύονταν πολύ χρήσιμες ως βάση για ερευνητικά προγράμματα όπως το ICSU-SCOPE και το Παγκόσμιο Πρόγραμμα Ατμοσφαιρικής Έρευνας (Global Atmospheric Research Program: GARP).
Οι μεγάλες πετρελαϊκές βιομηχανίες και αυτοκινητοβιομηχανίες χρηματοδοτούν το πράσινο κίνημα
Στα τέλη της δεκαετίας του 1960 ελήφθησαν πιο ενεργά μέτρα για τη διάδοση της περιβαλλοντικής συνείδησης στο ευρύ κοινό.
Το 1967, το Ταμείο Περιβαλλοντικής Προστασίας χρηματοδοτήθηκε από τον George Woodwell του Ιδρύματος Διατήρησης για να ενημερώσει σχετικά με τους κινδύνους του DDT.
Τρία χρόνια αργότερα, το στενά συνδεδεμένο Εθνικό Συμβούλιο Προστασίας Πόρων (National Resources Defense Council: NRDC) ιδρύθηκε από, μεταξύ άλλων, τον περιβαλλοντικό δικηγόρο James Gustave Speth, με τον Woodwell στο διοικητικό συμβούλιο, και χρηματοδοτήθηκε από το Ίδρυμα Ford.
Ο Laurance Rockefeller ήταν μέλος και των δύο οργανισμών. Ο γιος του, Larry, ο οποίος αργότερα θα τον διαδεχόταν ως πρόεδρος της Αμερικανικής Ένωσης Διατήρησης, θα εργαστεί για το NRDC για είκοσι πέντε χρόνια.
Ο Woodwell, ο Speth και το RBF στη δεκαετία του 1980 θα παίξουν κρίσιμους ρόλους στο να καταστήσουν το κλίμα παγκόσμια πολιτική ανησυχία. Ο Speth (υπότροφος του Rhodes), το 1982 θα ιδρύσει επίσης το Ινστιτούτο Παγκόσμιων Πόρων (World Resources Institute) και στη συνέχεια θα διοριστεί στο διοικητικό συμβούλιο του RBF.
Το 1969, το Ίδρυμα Rockefeller και το Ίδρυμα Ford εγκαινίασαν το περιβαλλοντικό τους πρόγραμμα, την Ποιότητα του Περιβάλλοντος.
Την ίδια περίπου εποχή, οι Βρετανοί είχαν πείσει το Συμβούλιο της Ευρωπαϊκής Ένωσης να ανακηρύξει το 1970 Ευρωπαϊκό Έτος Διατήρησης.
Μέσω των προσπαθειών της οικογένειας Rockefeller, η διατήρηση συμπεριλήφθηκε επίσης στην ατζέντα του νέου Προέδρου των ΗΠΑ, Richard Nixon.
Ο Russell E. Train από το Ίδρυμα Διατήρησης έγινε πρόεδρος του Συμβουλίου για την Περιβαλλοντική Ποιότητα, ενώ ο Laurance Rockefeller συνέχισε ως προεδρικός σύμβουλος.31
Λίγο αργότερα, δημιουργήθηκαν πολλά νέα ερευνητικά ινστιτούτα για το κλίμα. Το 1971, η Μονάδα Κλιματικής Έρευνας (διαβόητη αργότερα για το «Climategate») στο Πανεπιστήμιο Ανατολικής Αγγλίας στο Νόργουιτς της Αγγλίας ιδρύθηκε από τον Graham Sutton και τον λόρδο Zuckerman και χρηματοδοτήθηκε από την BP, τη Shell Oil και το Ίδρυμα Rockefeller.
Φίλοι της Γης (Friends of the Earth: FoE)
Το 1969 ξεκίνησαν οι Φίλοι της Γης ως ένας πιο ριζοσπαστικός κλάδος του κινήματος για τη διατήρηση της φύσης και της άγριας ζωής (που προηγουμένως κυριαρχείτο από την ανώτερη τάξη, η οποία ασχολείτο κυρίως με τη δημιουργία εθνικών πάρκων).
Η χρηματοδότηση προήλθε από τον μεγιστάνα του πετρελαίου Robert O. Anderson από το Ινστιτούτο Άσπεν. Ο David Brower από το Sierra Club προσλήφθηκε ως πρόεδρος. Ο Aurelio Peccei (πρόεδρος της Λέσχης της Ρώμης και ιδρυτής της Alitalia) ήταν επίσης μέλος του διοικητικού συμβουλίου.32 Όλα ήταν αρκετά αντιφατικά.
Οι Φίλοι της Γης προσέλκυσαν τώρα νέους και ριζοσπάστες που πολεμούσαν το κατεστημένο και αγανακτούσαν με την αδικαιολόγητη επιρροή των μεγάλων χρηματοοικονομικών δυναστειών στην πολιτική και τις επιχειρήσεις, χωρίς να καταλαβαίνουν ποιος πραγματικά τραβούσε τα νήματα. Στόχος της οργάνωσης ήταν να αλλάξει την παγκόσμια οικονομική τάξη πραγμάτων προς μια τάξη βασισμένη στην αλληλεγγύη και την οικολογική βιωσιμότητα.
Κατά τη δεκαετία του 1970, η πυρηνική ενέργεια και τα πυρηνικά απόβλητα έγιναν στόχος του ακτιβισμού των Φίλων της Γης. Θεωρήθηκε ανταγωνιστής από τη βιομηχανία πετρελαίου, γεγονός που μπορεί να εξηγήσει κάποια από την υποστήριξή της στον ριζοσπαστικό περιβαλλοντισμό. Τέτοιες ανίερες συμμαχίες θα διατηρηθούν και θα αναπτυχθούν περαιτέρω τις επόμενες δεκαετίες.
Και πάλι το πληθυσμιακό ζήτημα συνδυάστηκε με τις περιβαλλοντικές ανησυχίες. Σύμφωνα με την Dixie Lee Ray (πρώην επικεφαλής της Επιτροπής Ατομικής Ενέργειας των ΗΠΑ), ο David Brower είχε προτείνει:
Η τεκνοποίηση [θα πρέπει να είναι] αξιόποινο έγκλημα κατά της κοινωνίας, εκτός εάν οι γονείς είναι κάτοχοι κρατικής άδειας. . . . Όλοι οι πιθανοί γονείς [θα πρέπει] να υποχρεωθούν να χρησιμοποιούν χημικά αντισυλληπτικά, και η κυβέρνηση να βγάζει αντίδοτα για πολίτες που επιλέγονται για τεκνοποίηση.
Ο Brower είχε ενθαρρύνει προσωπικά τον Paul Elrich να γράψει το μπεστ σέλερ βιβλίο The Population Bomb (Η πληθυσμιακή βόμβα) (1968), το οποίο έκανε δημοφιλή τον συναγερμό του Fairfield Osborn για τον υπερπληθυσμό στο Our Plundered Planet (Ο λεηλατημένος πλανήτης μας) (1948).
David Brower
Στο βιβλίο του, ο Elrich προέβλεψε ότι εκατοντάδες εκατομμύρια θα πέθαιναν από την πείνα στις δεκαετίες του 1970 και του 1980, ακόμη και στη Δύση:
Ο καρκίνος είναι ένας ανεξέλεγκτος πολλαπλασιασμός των κυττάρων· η πληθυσμιακή έκρηξη είναι ένας ανεξέλεγκτος πολλαπλασιασμός ανθρώπων. Πρέπει να μετατοπίσουμε τις προσπάθειές μας από τη θεραπεία των συμπτωμάτων στην αποκοπή του καρκίνου. Η επιχείρηση θα απαιτήσει πολλές φαινομενικά βάναυσες και άτεγκτες αποφάσεις.
Μια τεράστια εκστρατεία δραματικών συναγερμών για την πείνα και για μελλοντικές καταστροφές διαδόθηκε στη συνέχεια μέσω των μέσων ενημέρωσης.
Το σοκ του μέλλοντος
Το βιβλίο Το σοκ του μέλλοντος (1970), του κοινωνιολόγου, επιχειρηματία και μελλοντολόγου Alvin Toffler, περιέγραψε τη μετάβαση από την αγροτική στη βιομηχανική και στη μεταβιομηχανική κοινωνία («η εποχή της πληροφορίας») όπου ο ρυθμός συνεχίζει να επιταχύνεται (με τα καταναλωτικά αγαθά να γίνονται μίας χρήσης ή παρωχημένα) και όπου τόσο οι εργαζόμενοι, τα επαγγέλματα, τα σπίτια, οι σχέσεις, τα μέρη του σώματος, όσο και οι εθνικότητες γίνονται πιο προσωρινά και αντικαταστάσιμα.
Όλες αυτές οι γρήγορες κοινωνικές και τεχνολογικές αλλαγές θα προκαλέσουν μια κατάσταση «διαλυτικού άγχους και αποπροσανατολισμού» που ονομάζεται «σοκ του μέλλοντος».
Το 1972, παρήχθη ένα ντοκιμαντέρ με τον ίδιο τίτλο, με αφήγηση του Orson Welles, με τρομακτικά ηχητικά εφέ και εικόνες για να μεταφέρει στο σπίτι το μήνυμα του σοκ που επιφύλασσε το παρόν και το εγγύς μέλλον στην ανθρωπότητα, εναλλασσόμενα με χαρούμενη χίπικη μουσική και οράματα ενός μέλλοντος με έξυπνα ρομπότ, συνηθισμένα διαστημικά ταξίδια, γενετικά βελτιωμένα μωρά, τεχνητά όργανα και ευτυχισμένους ομαδικούς γάμους.
Ο Toffler, ωστόσο, ήταν πρωτίστως μελλοντιστής και όχι συντηρητικός. Οι συγκλονιστικές αλλαγές ήταν κάτι στο οποίο η ανθρωπότητα έπρεπε απλώς να προσαρμοστεί, αλλά επιλεκτικά, και παίρνοντας τον έλεγχο της τεχνολογίας προς όφελος της ανθρωπότητας. Στο ντοκιμαντέρ αναφέρει:
Εάν μπορούμε να αρχίσουμε να σκεφτόμαστε πιο ευφάνταστα για το μέλλον, τότε μπορούμε να αποτρέψουμε ένα μελλοντικό σοκ και μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε την ίδια την τεχνολογία και να οικοδομήσουμε μια αξιοπρεπή, δημοκρατική και ανθρώπινη κοινωνία. . . . Έχουμε φτάσει τώρα στο σημείο στο οποίο η τεχνολογία είναι τόσο ισχυρή και τόσο γρήγορη, που θα μπορούσε να μας καταστρέψει, αν δεν την ελέγξουμε.
Αυτές οι τρομακτικές απειλές και τα πολλά υποσχόμενα θέλγητρα ενός μέλλοντος υψηλής τεχνολογίας θα απηχηθούν σχεδόν κατά λέξη το 2016 από τον Klaus Schwab του Παγκόσμιου Οικονομικού Φόρουμ και τους συναδέλφους του μελλοντιστές.
Η πρώτη Ημέρα της Γης, 1970
Τον Σεπτέμβριο του 1969, ο περιβαλλοντικός πρωταθλητής των ΗΠΑ, γερουσιαστής Gaylord Nelson, πρότεινε τη διεξαγωγή σεμιναρίων στις πανεπιστημιουπόλεις των κολεγίων την επόμενη άνοιξη για να δημιουργηθεί μεγαλύτερη ευαισθητοποίηση του κοινού σχετικά με τις απειλές για το περιβάλλον. Στη συνέχεια πήγε σε μια εθνική περιοδεία ομιλιών για να εμπνεύσει τοπικούς ακτιβιστές και να δημιουργήσει μια εθνική οργάνωση για να συντονίσει τα σεμινάρια.
Η 22η Απριλίου, κατά τη διάρκεια των εαρινών διακοπών των περισσότερων κολεγίων, επιλέχθηκε ως η πρώτη Ημέρα της Γης. Ο μεγιστάνας του πετρελαίου Robert O. Anderson άνοιξε ξανά το πορτοφόλι του για να τη χρηματοδοτήσει.
Εν τω μεταξύ, τα περιοδικά Time and Life του φίλου του Rockefeller, Henry Luce, μετέφεραν την εικόνα ενός πλανήτη υπό απειλή.
Η πρώτη Ημέρα της Γης, η οποία γιορτάστηκε σε χιλιάδες σχολεία, κολέγια και πανεπιστήμια στις Ηνωμένες Πολιτείες, σηματοδότησε τη γέννηση του σύγχρονου περιβαλλοντικού κινήματος και συγκέντρωσε φοιτητές, ακτιβιστές κατά του πολέμου, ακτιβιστές πολιτικών δικαιωμάτων, χίπηδες, μαρξιστές και άλλους ριζοσπάστες. Αντιπροσώπευαν τη νέα κοινωνική επανάσταση, αμφισβητώντας παλιούς τρόπους ζωής.
Μία από τις σημαντικότερες εκδηλώσεις για την Ημέρα της Γης, το «ENACT Teach-In on the Environment», πραγματοποιήθηκε από τις 11 έως τις 14 Μαρτίου 1970 στο Πανεπιστήμιο του Μίσιγκαν στο Αν Άρμπορ (όταν αυτό το πανεπιστήμιο είχε τις ανοιξιάτηκες διακοπές του) και διοργανώθηκε από μια πανεπιστημιακή ομάδα ακτιβιστών που αυτοαποκαλείτο Περιβαλλοντική Δράση για την Επιβίωση (Environmental Action for Survival: ENACT).
Το «teach-in» είναι ένας συνδυασμός καθιστών διαμαρτυριών και άτυπου κολεγιακού σεμιναρίου για ένα πολιτικό θέμα, και έγινε δημοφιλές στη δεκαετία του 1960, μετά το επιτυχημένο αντιπολεμικό «teach-in» που πραγματοποιήθηκε όλη τη νύχτα στο Πανεπιστήμιο του Μίσιγκαν το 1965. Οι διοργανωτές βρήκαν εκπληκτικά εύκολο να συγκεντρωθούν κεφάλαια για το έργο. Ο Alan Glenn του Ann Arbor Chronicle έγραψε το 2009:
Χρήματα άρχισαν να εισρέουν, από τοπικές πηγές και άλλες πιο μακρινές, συμπεριλαμβανομένων απίθανων ευεργετών όπως η Dow Chemicals, η οποία συνεισέφερε 5.000 δολάρια. Το ENACT θα συγκέντρωνε τελικά ένα εκπληκτικό ποσό 70.000 δολαρίων για να υποστηρίξει το σεμινάριό του. . . . Μάζεψαν τόσο πολλά χρήματα, που δεν μπόρεσαν να τα ξοδέψουν όλα.
Η εύρεση χώρων και η προσέλκυση της προσοχής των μέσων ενημέρωσης δεν ήταν επίσης πρόβλημα.
Ο J. David Allan, μεταπτυχιακός φοιτητής φυσικών επιστημών εκείνη την εποχή και τώρα ομότιμος καθηγητής στο πανεπιστήμιο, είπε στο Chronicle σε εκείνο το άρθρο του 2009: «Εκείνο που ήταν πολύ εκπληκτικό με τη διδασκαλία είναι ότι δεν ήταν τόσο δύσκολο. Απλώς συνέβη, με αυτόν τον πολύ φυσικό τρόπο. Μπορέσαμε να πάρουμε χώρους, μπορέσαμε να πάρουμε χρηματοδότηση. Τα ΜΜΕ ήρθαν σε εμάς. Πολλά πράγματα απλά συνέπεσαν».
Η πενθήμερη εκδήλωση, που πραγματοποιήθηκε τόσο στην πανεπιστημιούπολη όσο και σε όλη την πόλη, προσέφερε 125 σεμινάρια, ομιλίες, εργαστήρια, συζητήσεις, φόρουμ, συγκεντρώσεις, διαδηλώσεις, εκδρομές, ταινίες, συναυλίες κ.λπ. και προσέλκυσε περίπου πενήντα χιλιάδες συμμετέχοντες. Πάνω από εξήντα μεγάλα μέσα ενημέρωσης, συμπεριλαμβανομένων τριών τηλεοπτικών καναλιών και ενός κινηματογραφικού συνεργείου από την Ιαπωνία, κάλυψαν την εκδήλωση.
Η εναρκτήρια συγκέντρωση, με ομιλητή τον γερουσιαστή Gaylord Nelson, είχε ένα κοινό δεκαεπτά χιλιάδων. Εκτός από την περιβαλλοντική επιστήμη, οι διοργανωτές της εκδήλωσης θέλησαν να την κάνουν όσο το δυνατόν πιο περιεκτική και επομένως περιέλαβαν θέματα όπως ο πόλεμος του Βιετνάμ, η χειραφέτηση των γυναικών, η φυλετική ισότητα και η κοινωνική δικαιοσύνη κάτω από την ομπρέλα της οικολογίας.
Ο υπερπληθυσμός και ο οικογενειακός προγραμματισμός συζητήθηκαν επίσης, υπό τον τίτλο «Sock It to Motherhood: Make Love, Not Babies» (ένα δημοφιλές σύνθημα κατά την εποχή των χίπηδων).Αυτό ήταν στην πραγματικότητα ένα από τα βασικά ζητήματα.
Σύμφωνα με τον γερουσιαστή Nelson, κεντρικό θέμα της πρώτης Ημέρας της Γης το 1970 ήταν η κατανόηση ότι η αύξηση του πληθυσμού των ΗΠΑ ήταν συνέταιρος στην υποβάθμιση των περιβαλλοντικών πόρων του έθνους μας.
Η εικόνα της ανθρωπότητας ως καρκίνου ή επιδημίας του πλανήτη άνοιγε σιγά-σιγά τον δρόμο της στην ψυχή των ανθρώπων. Οι ολοσέλιδες διαφημίσεις της Ημέρας της Γης σε κορυφαίες εφημερίδες βοήθησαν στη διάδοση του μηνύματος, χωρίς αβεβαιότητα.
Παρά τη μισάνθρωπη άποψη για την ανθρωπότητα, ο πρώιμος περιβαλλοντικός ακτιβισμός είχε θετικά αποτελέσματα, ειδικά σε τοπικά προβλήματα όπως η ρύπανση της ατμόσφαιρας, του εδάφους και των υδάτων, και στην περιβαλλοντική ευαισθητοποίηση γενικότερα.
Σχεδόν πέντε δεκαετίες αργότερα, η Ημέρα της Γης γιορτάζεται σε περισσότερες από 193 χώρες σε όλο τον κόσμο, με συντονιστή το Δίκτυο Ημέρας της Γης.
Επανάσταση από τα πάνω
Μεταξύ των νεαρών ακτιβιστών της εποχής, βρίσκουμε μια νέα γενιά Rockefeller (συμπεριλαμβανομένων των θυγατέρων του David, Abby, Neva Goodwin και Eileen) για να διαδώσει το νέο μήνυμα του περιβαλλοντισμού, του φεμινισμού, της Νέας Εποχής, του ελεύθερου σεξ και της παγκόσμιας δικαιοσύνης, που ειρωνικά στηριζόταν στη μαρξιστική ιδεολογία και στην αντίθεση στον καπιταλισμό.
Αυτή η ομάδα περιελάμβανε επίσης τον δρ. José Argüelles, δάσκαλο τέχνης, εμπνευστή του Φεστιβάλ Ολόκληρης της Γης και έναν από τους συνιδρυτές της ιδέας της Ημέρας της Γης, που αργότερα θα πυροδοτούσε την παγκόσμια υστερία γύρω στο 2012.
Στην ανθολογία This Cybernetic Age (1969), ο συγγραφέας ενός από τα κεφάλαια, ο John D. Rockefeller III, επαίνεσε τους νέους επαναστάτες που άνοιξαν τον δρόμο για μια νέα παγκόσμια κουλτούρα.
Αντί να ανησυχούμε για το πώς θα καταπνίξουμε την επανάσταση της νεολαίας, εμείς της παλαιότερης γενιάς θα πρέπει να ανησυχούμε για το πώς θα τη διατηρήσουμε. Οι φοιτητές ακτιβιστές είναι από πολλές απόψεις η ελίτ των νέων μας. Εκτελούν μια υπηρεσία στο να μας ταρακουνήσουν από τον εφησυχασμό μας. Χρειαζόμαστε πολύ την ικανότητα και τη θέρμη τους, σε αυτούς τους προβληματικούς και δύσκολους καιρούς.
Είναι μπροστά μας μια μοναδική ευκαιρία να ενώσουμε την ηλικία, την εμπειρία, τα χρήματα και την οργάνωσή μας με την ενέργεια, τον ιδεαλισμό και την κοινωνική συνείδηση των νέων. Δουλεύοντας μαζί, σχεδόν τα πάντα είναι δυνατά.
Έτσι, η επανάσταση του ’68 και το πράσινο κίνημα ενορχηστρώθηκαν σε μεγάλο βαθμό από ψηλά, με ενεργό βοήθεια από τις ανώτερες τάξεις και όχι αυθόρμητα από τη βάση – ένα ανησυχητικό γεγονός που τόνισαν ορισμένοι διορατικοί ριζοσπάστες εκείνη την εποχή. Σύντομα, όμως, αυτές οι διασυνδέσεις θα ξεχνιούνταν και οι νέες γενιές ακτιβιστών θα φώναζαν συνθήματα εναντίον των ίδιων δυνάμεων που τις είχαν δημιουργήσει. Οι νέοι ακτιβιστές της περιβαλλοντικής και κοινωνικής δικαιοσύνης έγιναν έτσι κάτι περισσότερο από χρήσιμα εργαλεία για τη διάδοση των καταστροφικών νεομαλθουσιανών ιδεωδών των υπερπλουσίων.
Η διεθνής πλουτοκρατία ακολούθησε συχνά πολιτικές, χρησιμοποίησε κινήματα και προώθησε δόγματα που οι περισσότεροι άνθρωποι θα θεωρούσαν αντικαπιταλιστικά. Ωστόσο, τόσο ο καπιταλισμός όσο και η Αριστερά προέκυψαν κατά την ίδια περίοδο της ιστορίας, και οι δύο έχουν την ίδια ιστορική οπτική, και αμφότεροι βλέπουν τον παραδοσιακό πολιτισμό, την οικογένεια και τα έθνη ως εμπόδια στην πορεία προς ένα Παγκόσμιο Κράτος. (Kerry Bolton, Revolution from Above, 2011)
Σε σύντομο χρονικό διάστημα, ξεκίνησαν πολλές νέες ριζοσπαστικές οργανώσεις με την προστασία του περιβάλλοντος στην ημερήσια διάταξη. Οι Φίλοι της Γης και η Greenpeace έγιναν δύο από τις πιο δραστήριες και επιδραστικές.
Greenpeace
Η Greenpeace ιδρύθηκε το 1971 από τους Irving Stowe, Jim Bohle, Paul Cote και άλλους. Αναπτύχθηκε από μια ομάδα διαμαρτυρίας κατά των πυρηνικών δοκιμών που ονομαζόταν Επιτροπή Don’t Make a Wave, και από την Εταιρεία για την Πρόληψη της Περιβαλλοντικής Κατάρρευσης (Society for the Prevention of Environmental Collapse: SPEC) και γρήγορα έγινε ένας από τους ηγέτες στον περιβαλλοντικό ακτιβισμό. Στόχος της ήταν να αποκαλύψει την ανάρμοστη εταιρική περιβαλλοντική συμπεριφορά χρησιμοποιώντας μεθόδους όπως η οργάνωση μποϊκοτάζ και εκστρατειών, καθώς και θεαματικών και μερικές φορές επικίνδυνων περιβαλλοντικών ενεργειών.
Μέσα στην Greenpeace υπήρχαν επίσης οράματα δημιουργίας ενός οικολογικού πνευματικού κινήματος (το οποίο φαίνεται στον συμβολισμό της Νέας Εποχής του Rainbow Warrior, του ονόματος του πλοίου που χρησιμοποιείται στις επικίνδυνες ενέργειες διαμαρτυρίας της Greenpeace κατά του κυνηγιού φαλαινών).
Όπως και με τους Φίλους της Γης, υπήρχε σύνδεση με το Sierra Club (στην περίπτωση της Greenpeace, με τη μορφή οικονομικής βοήθειας για την ίδρυση).
Σε αντίθεση με άλλες περιβαλλοντικές οργανώσεις, η Greenpeace φιλοδοξούσε να μη δεχτεί κρατική χρηματοδότηση και χρηματοδοτείτο κυρίως από φιλανθρωπικά ιδρύματα, συγκέντρωση χρημάτων και συνδρομές μελών.
Η Διάσκεψη της Στοκχόλμης, 1972
Από τις 5 έως τις 16 Ιουνίου 1972, η Στοκχόλμη φιλοξένησε τη Διάσκεψη των Ηνωμένων Εθνών για το Ανθρώπινο Περιβάλλον (United Nations Conference on the Human Environment). Γενικός γραμματέας της διάσκεψης ήταν ο Καναδός επιχειρηματίας του πετρελαίου Maurice Strong. Ο Σουηδός πρωθυπουργός Olof Palme πραγματοποίησε τη χαιρετιστική ομιλία.
Το σύνθημα της διάσκεψης ήταν «Only One Earth (Μόνο μία Γη)» και εισήχθη με το σύνθημα «Man Builds, Man Destroys (Ο άνθρωπος χτίζει, ο άνθρωπος καταστρέφει)» σε μια προπαγανδιστική ταινία του UNEP για τη διάσκεψη.
Οι αναπτυσσόμενες χώρες επέκριναν τη διάσκεψη επειδή επικεντρώθηκε υπερβολικά στις ανάγκες των βιομηχανικών χωρών και υποψιάστηκαν ότι οι τελευταίες ήθελαν να περιορίσουν την οικονομική και πληθυσμιακή τους ανάπτυξη.
Η Barbara Ward (μέλος της Φαβιανής Εταιρείας [Fabian Society]) ήταν από τους πρώτους υποστηρικτές της βιώσιμης ανάπτυξης και της (φαινομενικής) ανακατανομής του πλούτου στα αναπτυσσόμενα έθνη.
***
Εκτός από την επίσημη διάσκεψη, διοργανώθηκαν διάφορες εναλλακτικές εκδηλώσεις στη Στοκχόλμη. Η διάσκεψη προσέλκυσε επαγγελματίες ακτιβιστές από άλλα μέρη του κόσμου και έδωσε την ευκαιρία στις νεοσύστατες ριζοσπαστικές περιβαλλοντικές οργανώσεις να αρχίσουν να ασκούν πίεση. Τις πρώτες μέρες έγιναν κάποιες βίαιες διαδηλώσεις και διακόσιοι ακτιβιστές προσπάθησαν να διακόψουν τη διάσκεψη.
Σε ένα εγκαταλελειμμένο αεροδρόμιο έξω από τη Στοκχόλμη, παρασχέθηκε από τη σουηδική κυβέρνηση μια κατασκήνωση, με τη βοήθεια της περίφημης Hog Farm of Woodstock των χίπηδων. Υπήρχαν δημόσιες συζητήσεις, προοδευτικές μουσικές παραστάσεις, συναντήσεις με ιθαγενείς Αμερικανούς, μια διαδήλωση για τις φάλαινες και ένα πάρτι για τον εορτασμό της ζωής.
Ήταν ένα ετερόκλιτο σώμα από ακτιβιστές για την ειρήνη και το περιβάλλον, κομμουνιστές, χίπηδες, ιθαγενείς Αμερικανούς, χρήστες ναρκωτικών και τοπική νεολαία. Πολλοί ήταν αντιιμπεριαλιστές, διαμαρτυρόμενοι για τον πόλεμο των ΗΠΑ στο Βιετνάμ και άλλα αμφιλεγόμενα ζητήματα της εποχής. Ορισμένες τοπικές ομάδες ακτιβιστών οργανώθηκαν καλά και κανόνισαν εναλλακτικές περιηγήσεις με λεωφορεία και άλλες δραστηριότητες.
Ωστόσο, υπήρχαν επίσης έντονες διαχωριστικές γραμμές μεταξύ των ομάδων, ειδικά μεταξύ επαναστατών και χίπηδων. Οι καλά οργανωμένοι κομμουνιστές έκαναν παρέλαση στο κέντρο της πόλης, ενώ οι χίπηδες πήραν τα λεωφορεία που είχαν διατεθεί ειδικά στο Skarpnäck για να ανέβουν με τη Hog Farm, να ακούσουν μουσικές συναυλίες και να συμμετάσχουν στα διάφορα δρώμενα.
***
Η διάσκεψη της Στοκχόλμης κατέληξε στη Διακήρυξη της Διάσκεψης των Ηνωμένων Εθνών για το Ανθρώπινο Περιβάλλον (Διακήρυξη της Στοκχόλμης) και στο Περιβαλλοντικό Πρόγραμμα των Ηνωμένων Εθνών (United Nations Environment Program: UNEP), με πρόεδρο τον Maurice Strong.
Ξεκίνησε επίσης ένα παγκόσμιο Παρατηρητήριο της Γης (Earthwatch) «για την παρακολούθηση μεγάλων παγκόσμιων διαταραχών στο περιβάλλον και την έγκαιρη προειδοποίηση για προβλήματα που απαιτούν διεθνή δράση», καθώς και προγράμματα συλλογής δεδομένων μέσω της συνεργασίας μεταξύ των οργανώσεων του ΟΗΕ UNEP, WMO και ICSU. Το σχέδιο είχε λειτουργήσει τέλεια.
Ορισμένοι ριζοσπάστες, ωστόσο, διαμαρτυρήθηκαν ότι η συμφωνία δεν ήταν τόσο αυστηρή όσο θα μπορούσε να είναι και υποψιάζονταν ότι η περιβαλλοντική κρίση ήταν πολύ χειρότερη από ό,τι υπέθεταν ή αποκάλυψαν οι πολιτικοί. Οι εχθροί τους ήταν, κατά ειρωνικό τρόπο, οι ίδιοι υπερκαπιταλιστές που τους είχαν χρηματοδοτήσει και είχαν δημιουργήσει τα ιδανικά για τα οποία τώρα πολεμούσαν. Έγιναν, ουσιαστικά, αυτό που σήμερα θα ονομάζαμε ελεγχόμενη αντιπολίτευση και πιόνια σε μια απατηλή διχοτόμηση.
Η στρατηγική της πρόσκλησης περιβαλλοντιστών θα γινόταν ακόμη πιο επαγγελματική στις επόμενες δεκαετίες, με τους ακτιβιστές να γίνονται βασικό στοιχείο κάθε μεγάλης διάσκεψης.
Ωστόσο, μόνο στα τέλη της δεκαετίας του 1980 η κλιματική αλλαγή θα προστεθεί στον κατάλογο των ανησυχιών που εμπνέουν ριζοσπαστική δράση.
Παρά τις πολλές γνήσιες ομάδες ακτιβιστών, η Διάσκεψη της Στοκχόλμης ήταν ένα ελιτιστικό έργο από την αρχή, με αμέτρητες διασυνδέσεις με την οικογένεια Rockefeller και τους συνδεδεμένους οργανισμούς.
• Η χρηματοδότηση της γραμματείας της διάσκεψης και μιας από τις συμβουλευτικές επιτροπές της προήλθε από το Ίδρυμα Rockefeller.
• Ο Maurice Strong, ο οποίος ήταν πετρελαϊκός επιχειρηματίας για το μεγαλύτερο μέρος της καριέρας του και θα γινόταν πρόεδρος της Petro-Canada, ήταν φίλος του David Rockefeller και μέλος του διοικητικού συμβουλίου του Ιδρύματος Rockefeller από το 1971 έως το 1976, με τον μετέπειτα σκεπτικιστή Frederick Seitz.
Ο σύμβουλος του Strong για τη διάσκεψη ήταν ο φίλος του Nelson Rockefeller, Carroll L. Wilson.
• Ο πρόεδρος της αμερικανικής αντιπροσωπείας, Russell Train (πρόεδρος του Ιδρύματος Διατήρησης), ήταν στενός φίλος και μέντορας του Laurance Rockefeller.
• Ο Laurance Rockefeller ήταν επίσης μέλος της αντιπροσωπείας των ΗΠΑ, επικεφαλής της ομάδας Human Settlements.
• Η Barbara Ward και ο René Dubos (Πανεπιστήμιο Rockefeller) έγραψαν το πλαίσιο για τη διάσκεψη με τίτλο Only One Earth: The Care and Maintenance of a Small Planet (μέσω IIEA, χρηματοδοτούμενο από το Ίδρυμα Ford και την Παγκόσμια Τράπεζα).
• Η Ward ήταν επίσης προσωπική φίλη του Nelson Rockefeller. Το 1967 διορίστηκε καθηγήτρια στην έδρα Albert Schweizer Διεθνούς Οικονομικής Ανάπτυξης στο Πανεπιστήμιο Κολούμπια, που ιδρύθηκε από τον Nelson όταν ήταν κυβερνήτης της Νέας Υόρκης.
Η επιβίωση του διαστημοπλοίου Γη
Λίγο πριν από τη διάσκεψη, έκανε πρεμιέρα το ντοκιμαντέρ Survival of Spaceship Earth (Η επιβίωση του διαστημοπλοίου Γη), με τον John D. Rockefeller III και τους συνδεόμενους με τους Rockefeller Maurice Strong, Barbara Ward, René Dubos, δρ. Margaret Mead, Walter O. Roberts και τον πυρηνικό χημικό δρ. Harrison Brown από το Πρόγραμμα Μανχάταν (Manhattan Project).
Ακριβώς όπως Το σοκ του μέλλοντος, αυτό το ντοκιμαντέρ έδειξε μια σειρά από τρομακτικές εικόνες, συμπεριλαμβανομένων «νεκρών» ανδρείκελων σε μολυσμένο νερό και παιδιών χωρίς άκρα (που απεικονίζονται ως θύματα της ρύπανσης όταν στην πραγματικότητα ήταν γνωστά θύματα του φαρμάκου θαλιδομίδη, που δινόταν σε έγκυες γυναίκες στα τέλη της δεκαετίας του 1950 και απαγορεύτηκε από το 1961). Το κύριο μήνυμα της ταινίας ήταν ότι καταστρέφουμε το περιβάλλον («εμείς» ως απλοί άνθρωποι, όχι οι εταιρείες που είχαν δημιουργήσει αστική εξάπλωση, εξάρτηση από τις μηχανές, υπερκατανάλωση, αποψίλωση δασών και περιβαλλοντική ρύπανση).
Τα αναπτυσσόμενα έθνη ήταν επίσης ένα πρόβλημα. Η Barbara Ward τούς προέτρεψε να μην επαναλάβουν τα λάθη των βιομηχανικών χωρών. Αντίθετα, εξήγησε, η ανάπτυξή τους θα χρειαζόταν προσεκτικό σχεδιασμό και καθοδήγηση προκειμένου να διαχειριστούν την αστικοποίηση και την εκβιομηχάνισή τους με πιο ελεγχόμενο τρόπο.
Τέλος, υπήρχαν πάρα πολλοί άνθρωποι στον πλανήτη. Στην ταινία, ο John D. Rockefeller III (ο «κ. Πληθυσμός») έδωσε συνέντευξη, επαναλαμβάνοντας πώς ο Πρόεδρος Nixon το 1969 είχε πάρει πολύ σοβαρά το ζήτημα του πληθυσμού και είχε ξεκινήσει την Επιτροπή Rockefeller για τον Πληθυσμό (με επικεφαλής τον ίδιο τον John D. III).
***
Η Έκθεση της Επιτροπής για την Αύξηση του Πληθυσμού και το Αμερικανικό Μέλλον περιείχε πενήντα προληπτικά μέτρα για την ανάσχεση της πληθυσμιακής αύξησης στις ΗΠΑ, μεταξύ των οποίων:
- • Παροχή υπηρεσιών οικογενειακού προγραμματισμού και εθελοντικών στειρώσεων·
- • Παροχή δημόσιας και ιδιωτικής παιδικής φροντίδας·
- • Υποχρεωτική σεξουαλική διαπαιδαγώγηση στα σχολεία·
- • Νομιμοποίηση των αντισυλληπτικών και των αμβλώσεων (ακόμη και για εφήβους)·
- • Διευκόλυνση των υιοθεσιών·
- • Παροχή ίσων δικαιωμάτων στις γυναίκες και τα παιδιά που γεννήθηκαν εκτός γάμου·
- • Υποστήριξη της καλύτερης ένταξης των μειονοτήτων και των φτωχών· και
- • Δημιουργία κυβερνητικών υπηρεσιών, οργανισμών, επιτροπών και συμβουλίων για την παρακολούθηση και τη διαχείριση της αύξησης του πληθυσμού.
Στις 27 Μαρτίου 1972, η έκθεση παρουσιάστηκε στον Πρόεδρο Nixon από την Επιτροπή Rockefeller. Ο Nixon –που νωρίτερα ήταν ανοιχτός σε τέτοιες ιδέες– συνειδητοποίησε, ωστόσο, την έντονη αντίθεση που θα αντιμετώπιζε από τις εκκλησίες και τις συντηρητικές ομάδες και, γνωρίζοντας καλά ότι το ποσοστό γονιμότητας είχε ήδη μειωθεί, απέρριψε την έκθεση. Τόνισε ότι η άμβλωση ήταν απαράδεκτη ως μέσο ελέγχου του πληθυσμού και ότι τα αντισυλληπτικά για τους εφήβους θα αποδυνάμωναν τη δομή της οικογένειας.
***
Αμέσως μετά τη συνέντευξη του John D. Rockefeller III-photo, στο Survival of Spaceship Earth, στιγμιότυπα φτωχών και έγκυων Αφρικανών ή Αφροαμερικανών γυναικών, νεογέννητων μωρών και πεινασμένων παιδιών διαφορετικών εθνοτήτων εμφανίστηκαν στον θεατή, ενώ μερικές από τις παραπάνω προτάσεις της Επιτροπής Rockefeller διαβάζονταν από τον αφηγητή.
Παρά το γεγονός ότι απλώς ανέφερε τη σύσταση της επιτροπής να φιλελευθεροποιηθούν οι νόμοι που απαγορεύουν τις αμβλώσεις, να διατεθούν κυβερνητικά κεφάλαια για την κάλυψη των υπηρεσιών αμβλώσεων και να καλύπτεται η άμβλωση από την ασφάλιση υγείας, ο αφηγητής επισημαίνει συγκεκριμένα –κατά τα φαινόμενα ως άμεση απεύθυνση στον Πρόεδρο Nixon– ότι η επιτροπή «ποτέ δεν υποστήριξε την άμβλωση ως μέσο ελέγχου του πληθυσμού».
Η σειρά τελειώνει με τον αφηγητή να σκηνοθετεί μια δυσοίωνη φωνή, σαν να ήταν το τέλος του κόσμου: «Η πρόταση της Επιτροπής έχει πλέον απορριφθεί».
Αμέσως μετά, ένα όπλο εκπυρσοκροτεί εξ επαφής προς τον θεατή, ακολουθούμενο από το στιγμιότυπο ενός νεογέννητου μελαμψού μωρού με αίμα πάνω του. Νέος πυροβολισμός, νέο στιγμιότυπο του μωρού. Αυτή η συγκλονιστική εικόνα επαναλαμβάνεται έξι φορές διαδοχικά.
***
Στις 17 Ιουνίου 1972, την επομένη της Διάσκεψης της Στοκχόλμης, έγιναν οι πρώτες συλλήψεις για το Watergate, οι οποίες δύο χρόνια αργότερα θα οδηγούσαν στην παραίτηση του Προέδρου Nixon.
Aπόσπασμα από το βιβλίο Rockefeller> Eλέγχοντας το παιγνίδι
https://kourdistoportocali.com/news-desk/idoy-giati-prepei-na-pethaneis-vasei-epistimonikon-dedomenon-i-epistimi-eimaste-emeis/
