Ὁ Κρόνος καὶ οἱ ἂνθρωποι

Ἡσιόδου, ἒργα καὶ ἡμέραι, στίχοι 109-120, ἐκδόσεις ΦΙΛΟΛΟΓΙΚΟΝ, σελ. 29-31

Χρύσεον μὲν πρώτιστα γένος μερόπων ἀνθρώπων
ἀθάνατοι ποίησαν Ὀλύμπια δώματ’ ἔχοντες. 110

οἳ μὲν ἐπὶ Κρόνου ἦσαν, ὅτ’ οὐρανῷ ἐμϐασίλευε·
ὥστε θεοὶ δ’ ἔζωον ἀκηδέα θυμὸν ἔχοντες
νόσφιν ἄτερ τε πόνων καὶ ὀϊζύος· οὐδέ τι δειλὸν
γῆρας ἐπῆν, αἰεὶ δὲ πόδας καὶ χεῖρας ὁμοῖοι
τέρποντ’ ἐν θαλίῃσι κακῶν ἔκτοσθεν ἁπάντων· 115

θνῇσκον δ’ ὥσθ’ ὕπνῳ δεδμημένοι· ἐσθλὰ δὲ πάντα
τοῖσιν ἔην· καρπὸν δ’ ἔφερε ζείδωρος ἄρουρα
αὐτομάτη πολλόν τε καὶ ἄφθονον· οἳ δ’ ἐθελημοὶ
ἥσυχοι ἔργ’ ἐνέμοντο σὺν ἐσθλοῖσιν πολέεσσι.
[ἀφνειοὶ μήλοισι, φίλοι μακάρεσσι θεοῖσι.] 120

τὸ ὁποῖον σημαίνει :

( ἀπόδοσις Π.Ε. Γιαννακοπούλου, ἐκδόσεις ΦΙΛΟΛΟΓΙΚΟΝ, σελ. 7 παραρτήματος):

τὸ Χρυσόν μὲν πρῶτα γένος τῶν θνητῶν ἀνθρώπων ἐδημιούργησαν οἱ ἀθάνατοι οἱ κατέχοντες τὰ δώματα τοῦ Ὀλύμπου. 110

Αὐτοί μὲν ὑπῆρχαν εἰς τὴν ἐποχήν τοῦ Κρόνου, ὃταν ἐβα-
σίλευαν εἰς τὸν οὐρανόν καὶ ὡσὰν θεοί δὲ ἐζοῦσαν ἀμέριμνον
νοῦν ἒχοντες μακρὰν ἒξω ἀπό πόνους καὶ θλίψιν΄ οὖτε δὲ ἢρχετο
εἰς αὐτούς τὸ τρομερόν γῆρας, συνεχῶς δὲ ὃμοιοι κατὰ τὰ πόδια
καὶ τὰ χέρια διεσκέδαζον εἰς συμπόσια μακρὰν ἀπό ὃλας τὰς
συμφορὰς. 115

Ἀπέθνησκον δε ὡσὰν νὰ εἶχαν καταληφθῇ ἀπὸ τὸν ὓπνον
λαμπρά δὲ ὃλα εἰς αὐτούς ἦσαν΄ καρπόν δὲ παρήγαγε ἡ εὒφορος
γῆ πολύν καὶ ἂφθονον΄ αὐτοί δὲ εὐχαριστημένοι μὲ ἡσυχίαν ἐκαρ-
ποῦντο τὰ κτήματα των ἐν μέσῳ πολλῶν ἀγαθῶν [πλούσιοι σὲ
κοπάδια, ἀγαπητοί εἰς τοὺς μακαρίους θεούς]. 120

Ἐὰν ἡ Κρόνιος περίοδος, κατά πῶς μᾶς τὰ μεταφέρει ὁ Ἡσίοδος πάντα, ἦταν ἐκείνη κατὰ τὴν ὁποίαν τὸ ἀνθρώπινον γένος ζοῦσε μὲ ἀσφάλεια, ἡρεμία καὶἀνεμελιά, τότε τὶ ἀκριβῶς μᾶς διαφεύγει; 

Δὲν ἦταν τόσο κακός ὁ Κρόνος ἀλλά ἒτρωγε τὰ παιδιά του; 

 Δημιουργοῦσε συνθῆκες εὐημερίας γύρω του, γιὰ ὃλους καὶ κατάπινε τὰ ἲδια του τὰ παιδιά; 

Κάπως ἀκραία συμπεριφορά γιὰ ἓνα δίκαιον σύστημα διακυβερνήσεως ποὺ χαρίζει εὐημερία καὶ ἀσφάλεια….

Κάτι δὲν μοῦ ἀρέσει. Κι ὃσα δὲν μοῦ ἀρέσουν, τὰ ἐρευνῶ.

Φιλονόη

https://filonoi.gr/2010/12/09/kronos/