Τον Φεβρουάριο του 1921, στην καθημαγμένη Σοβιετική Ρωσσία, έκανε την εμφάνισή του ο λιμός. Το φαινόμενο ήταν πιο έντονο στις αγροτικές περιοχές και προκλήθηκε από την κακή σοδειά, σε συνδυασμό με τις μαζικές επιτάξεις αγροτικών προϊόντων από την κυβέρνηση των μπολσεβίκων, για τον εφοδιασμό του Κόκκινου Στρατού και του πληθυσμού των μεγάλων πόλεων.
Το καλοκαίρι, ο λιμός επεκτάθηκε και επιδεινώθηκε. Για παράδειγμα, σε αναφορά προς την Μόσχα του κομματικού υπευθύνου της επαρχίας Σαμάρα, ονόματι Βαβίλιν, η κατάσταση περιγραφόταν ως εξής: «Καθημερινά οι άνθρωποι πεθαίνουν σαν τις μύγες. Πιστεύω ότι υπάρχουν τουλάχιστον 900.000 που λιμοκτονούν στην επαρχία μας».
Η δραματική κατάσταση που επικρατούσε, σε συνδυασμό με την απραξία του κράτους, ώθησε κάποιους διάσημους εκπροσώπους της ρωσσικής επιστήμης, της λογοτεχνίας και του πολιτισμού, γνωστούς στην Δύση, να επιχειρήσουν την δημιουργία μιας Επιτροπής, που θα έκανε έκκληση σε διεθνείς οργανισμούς για την παροχή βοήθειας. Η πρωτοβουλία αντιμετωπίστηκε με καχυποψία από τους μπολσεβίκους, αλλά τελικά, στις 21 Ιουλίου νομιμοποιήθηκε ως «Πανρωσσική Επιτροπή Βοήθειας των Λιμοκτονούντων».
Η Επιτροπή, αφού πρώτα εξασφάλισε την βοήθεια της Εκκλησίας (που δεν είχε ακόμα τεθεί εκτός νόμου), ήρθε σε επαφή με οργανισμούς όπως ο Ερυθρός Σταυρός, ο Αμερικανικός Σύνδεσμος Αρωγής κ.λπ. Όλοι ανταποκρίθηκαν θετικά και ξεκίνησαν την αποστολή ανθρωπιστικής βοήθειας. Ωστόσο, η ανοχή των μπολσεβίκων στην Επιτροπή, δεν έμελλε να διαρκέσει για πολύ. Στις 27 Αυγούστου, ανακοινώθηκε η διάλυσή της, ως «αντεπαναστατική», τα δε μέλη της εξορίστηκαν.
Κάποιος δε που πήγε να μεσολαβήσει υπέρ των μελών της Επιτροπής, πήρε την εξής απάντηση από τον υποδιοικητή της Τσέκα, Ούνσλιχτ: «Ισχυρίζεσαι πως η Επιτροπή δεν διέπραξε παράνομες πράξεις. Είναι αλήθεια. Όμως, εμφανίστηκε ως πόλος έλξης για την κοινωνία, κι αυτό δεν μπορούμε να το ανεχτούμε. Άμα βάλεις μες στο νερό ένα κλαδί που δεν έχει ακόμα βλαστάρια, αρχίζει γρήγορα να μπουμπουκιάζει. Η Επιτροπή άρχισε να απλώνει ρίζες στο κοινωνικό σύνολο. Έπρεπε να βγάλουμε το κλαδί από το νερό και να το τσακίσουμε».
Στην θέση της Επιτροπής, οι μπολσεβίκοι συνέστησαν την Κρατική Επιτροπή Αρωγής των Λιμοκτονούντων. Στην κορύφωσή του, ο λιμός αφορούσε σχεδόν 30 εκατομμύρια ανθρώπους. Οι διεθνείς οργανισμοί έτρεφαν περί τα 11 εκατομμύρια ημερησίως, ενώ η Κρατική Επιτροπή μόλις 3 εκατομμύρια. Έτσι, μέχρι το 1922, που ήταν καλή η σοδειά και λύθηκε το πρόβλημα, πέθαναν από την πείνα τουλάχιστον 5 εκατομμύρια άνθρωποι.
Διόλου τυχαία! Αν και η Ρωσσία ήταν κατά βάση αγροτική χώρα, οι μπολσεβίκοι περιφρονούσαν τους αγρότες, θεωρώντας τους «θρησκόληπτους» και «πολιτικώς καθυστερημένα στοιχεία», που δεν επρόκειτο ποτέ να τους υποστηρίξουν πραγματικά. Η δε αντίδραση των αγροτών στις επιτάξεις των προϊόντων τους, έπρεπε να έχει συνέπειες! Και η φρικτή διάδοση, που ήταν στα χείλη των λιμοκτονούντων, πως «η σοβιετική εξουσία επιθυμεί να πεθάνουν της πείνας οι αγρότες που τολμούν να της αντισταθούν», δεν απείχε από την πραγματικότητα.
Παρεμπιπτόντως, ο τελευταίος λιμός είχε πλήξει τη Ρωσία το 1891, περίπου στις ίδιες περιοχές. Τότε, ο Λένιν διέμενε στην Σαμάρα, πρωτεύουσα μιας από τις χειρότερα πληγείσες από το λιμό επαρχίες. Ήταν ο μόνος που όχι μόνο δεν συμμετείχε στην αρωγή των λιμοκτονούντων, αλλά ήταν σφόδρα εναντίον της.
Σύμφωνα με την διήγηση ενός φίλου του, η κυνική εξήγηση που του έδωσε τότε ο Λένιν, ήταν η εξής: «Ο λιμός έχει αρκετές θετικές συνέπειες. Καταστρέφοντας την καθυστερημένη αγροτική οικονομία, συντελεί στην εμφάνιση ενός βιομηχανικού προλεταριάτου, που θα γίνει ο νεκροθάφτης της αστικής τάξης και μας φέρνει αντικειμενικά πιο κοντά στον τελικό μας στόχο, το σοσιαλισμό. Επιπλέον, ο λιμός εξαλείφει την πίστη όχι μονάχα προς τον τσάρο αλλά και προς αυτόν ακόμη τον Θεό».~
Πηγή: «Η μαύρη βίβλος του κομμουνισμού», Συλλογικό Έργο.
https://x.com/4fABkkc5xTv2aek/status/1998067887647429052
Δημοσίευση σχολίου