O ΕΒΡΑΙΟΣ Γεραπετρίτης είναι μέλος της Μασονικής Στοάς των Αδελφών Μουσουλμάνων
***
Η Τoυρκία κατήγγειλε την Ελλάδα για την πρόθεση της Αθήνας να ανακηρύξει δύο θαλάσσια πάρκα (ανεμογεννητριών)!
Και φτάσαμε στο σημείο η Τουρκία να κατηγορεί την Ελλάδα, ότι προσπαθεί να δημιουργήσει «τετελεσμένα» – η Ελλάδα! – σε θαλάσσιες περιοχές που αποτελούν «ανοιχτές διαφορές» μεταξύ των δύο κρατών…
Να σημειωθεί ότι από τα δύο αυτά πάρκα το ένα βρίσκεται στο… Ιόνιο (όπου δεν υπάρχει, ούτε μπορεί να υπάρξει οποιαδήποτε «ανοιχτή διαφορά» με την Τουρκία), ενώ το άλλο βρίσκεται στο Αιγαίο, και εκτείνεται από δυτικά της Μήλου ως τη Νίσυρο, δηλαδή εντεύθεν της μέσης γραμμής του Αιγαίου!
Κι όλα αυτά, ενώ έχουμε υπογράψει, πριν τέσσερις μήνες υποτίθεται, «Συμφωνία περί Φιλίας» με την Τουρκία, την περιβόητη η «Συμφωνία των Αθηνών»!
Την οποία τώρα μας καταγγέλλουν ότι την «παραβιάζουμε», λέει!
Πώς είναι δυνατόν να “παραβιάζουμε” μια Συμφωνία που ΔΕΝ είναι “δεσμευτική”; Για τίποτα και κανένα από τα δύο μέρη;Πρώτον να σημειώσουμε ότι «τετελεσμένα» (fait accompli, στη διπλωματική γλώσσα) ονομάζονται πρωτοβουλίες ενός κράτους που ξεπερνούν τα όρια δικαιοδοσίας της κυριαρχίας του ή των κυριαρχικών του δικαιωμάτων, και επιβάλλονται χωρίς προηγούμενες διαπραγματεύσεις με άλλα «ενδιαφερόμενα» κράτη…
Η δημιουργία αιολικών πάρκων μέσα στην ελληνική αιγιαλίτιδα ζώνη ή μέσα σε θαλάσσιες ζώνες ελληνικών κυριαρχικών δικαιωμάτων – και μάλιστα σε περιοχές στις οποίες κανένα άλλο κράτος δεν μπορεί να διεκδικήσει κυριαρχικά δικαιώματα – ΔΕΝ είναι πολιτική “επιβολής τετελεσμένων»!
Είναι άσκηση κυριαρχίας ή άσκηση κυριαρχικών δικαιωμάτων.
Για την οποία δεν οφείλει να διαβουλευτεί με κανένα άλλο κράτος…
Αντίθετα, «τετελεσμένα» έχουμε όταν η Τουρκία κηρύσσει την «Γαλάζια Πατρίδα» και καταπατά κυριαρχικά δικαιώματα της Ελλάδας σε συμφωνία με την «κυβέρνηση» της Λιβύης (Τουρκολυβικό μνημόνιο) παραβιάζοντας το Δίκαιο της Θάλασσας. Και μάλιστα με τρόπο ώστε τελικά, τη “Συμφωνία” αυτή, ΔΕΝ την αναγνωρίζει κανένα άλλο κράτος!
ΟΥΤΕ καν το Κοινοβούλιο της Λιβύης!
ΟΥΤΕ το Ανώτατο Δικαστήριο της Λιβύης…
Έχουμε λοιπόν, μια χώρα – την Τουρκία – που επιβάλλει η ίδια «τετελεσμένα» σε βάρος μας, να κατηγορεί… εμάς, ότι εμείς προσπαθούμε, λέει, να επιβάλλουμε “τετελεσμένα” σε περιοχές που έτσι κι αλλιώς είναι δικές μας ή δικής μας δικαιοδοσίας…
Και πάντως, περιοχές όπου εκείνοι δεν έχουν κανένα λόγο.Αυτά παθαίνουν όσοι υπογράφουν «Συμφωνίες περί Φιλίας» με γείτονες τους που επιβάλλουν τετελεσμένα σε βάρος τους. Τελικά έρχονται οι… «φίλοι» μας και κατηγορούν εμάς ότι εμείς επιβάλλουμε τετελεσμένα σε βάρος τους, πάνω στα δικά μας!
Εκεί που μας χρώσταγαν μας παίρνουν και το βόδι…
Αυτά παθαίνουν όσοι βιάζονται να υπογράψουν «Συμφωνίας περι Φιλίας» χωρίς προηγουμένως να απαιτήσουν την άρση των τετελεσμένων του αντιπάλου.
Ουσιαστικά έρχονται οι Τούρκοι και ασκούν βέτο σε οποιαδήποτε ελληνική απόφαση στις θαλάσσιες περιοχές της Ελλάδας. Παντού!Στην αρχή με τη λεγόμενη “Συμφωνία των Αθηνών” “ξεπλύναμε” την Τουρκία – αφού η διεθνής κοινότητα διαπίστωσε ότι διακηρύσσουμε τη «φιλία» μας με χώρα που δημιουργεί τετελεσμένα σε βάρος μας! Άρα διαμηνύσαμε στη διεθνή κοινότητα, να ΜΗ αντιμετωπίζει την Τουρκία ως “αναθεωρητική δύναμη” ή ως “επιθετική χώρα”!
Και τώρα διαπιστώνουμε ότι η ΜΗ δεσμευτική αυτή Συμφωνία μας δένει τα χέρια παντού (κατά της ερμηνεία της Άγκυρας), ακόμα και πάνω στις ζώνες των αδιαμφισβήτητα δικών μας κυριαρχικών δικαιωμάτων!
Αν αυτό δεν είναι ΑΠΟΤΥΧΙΑ εξωτερικής Πολιτικής, τι είναι;Υπάρχει και συνέχεια όμως: Η Ελλάδα «απάντησε» εμμέσως ότι το θέμα δεν είναι «διμερές», είναι… “Ευρωπαϊκό”, λέει, αφού με τα Αιολικά θαλάσσια πάρκα (τα οποία θα χρηματοδοτήσει το Ευρωπαϊκό Ταμείο Ανάκαμψης) η Ελλάδα εφαρμόζει την Ευρωπαϊκή Περιβαλλοντική Πολιτική για την «Πράσινη Μετάβαση».
Η αλλιώς: Τρία πουλάκια κάθονταν και μάσαγαν τομπάκο!
— Πρώτον η υπεράσπιση της εθνικής κυριαρχίας και των εθνικών κυριαρχικών δικαιωμάτων είναι ΠΡΩΤΙΣΤΩΣ εθνικό θέμα για κάθε χώρα μέλος της Ένωσης.
Οι θεσμοί της Ευρωπαϊκής Ένωσης ΔΕΝ έχουν «υποχρέωση» ΟΥΤΕ «αυτόματη δικαιοδοσία» να υπερασπιστούν την κυριαρχία ή τα κυριαρχικά δικαιώματα ενός κράτους-μέλους, όταν απειλούνται από ένα γειτονικό ΜΗ μέλος της Ένωσης.
Αν, όμως, η χώρα-μέλος που θίγεται διαμαρτυρηθεί και αντιδράσει στα «τετελεσμένα» του «καταπατητή», τότε η Ενωμένη Ευρώπη έχει την υποχρέωση να συμπαρασταθεί στο κράτος-μέλος. Και η «συμπαράσταση» αυτή δεν είναι «αυτόματη», είναι συνήθως κατόπιν πολλών «διαβουλεύσεων» μεταξύ των υπολοίπων κρατών-μελών, και πάντως πουθενά δεν προβλέπεται έμπρακτη ή, πολύ περισσότερο, στρατιωτική συμπαράσταση.
Όπως στην περίπτωση του Τουρκολυβικού μνημονίου – που θίγει ανοιχτά την Ελλάδα – η Ευρωπαϊκή Ένωση δήλωσε τελικά ότι ΔΕΝ το θεωρεί «νόμιμο» (γιατί δεν είναι), αλλά πέραν αυτού ΔΕΝ έκανε τίποτα για να το ακυρώσει.
Και στους δύο κύκλους διεθνών διαπραγματεύσεων για το Λιβυκό, η Τουρκία κλήθηκε να συμμετάσχει, ενώ την Ελλάδα, που ευθέως θίγεται από το Τουρκολυβικό Μνημόνιο οι ευρωπαίοι εταίροι ΔΕΝ την προσκάλεσαν καν…
Συνεπώς, όταν θίγονται τα κυριαρχικά μας δικαιώματα, το πρόβλημα είναι πρωτίστως ΔΙΚΟ μας!
Συνεπώς, όταν θίγονται τα κυριαρχικά μας δικαιώματα, το πρόβλημα είναι πρωτίστως ΔΙΚΟ μας! Κι αν αντιδράσουμε σοβαρά, ίσως μπορούμε να περιμένουμε κάποιου είδους «συμπεράσταση» από τους εταίρους μας. Αλλά, αν δεν αντιδράσουμε και απλώς “μεταθέσουμε την ευθύνη” στους εταίρους μας, αυτοί ΔΕΝ πρόκεται να αντιδράσουν!
Όπως φαίνεται, έχουμε βρει ένα τρόπο, ευσχήμως, να απεμπολήσουμε τα κυριαρχικά μας δικαιώματα.
— Όσον αφορά την «Πράσινη Μετάβαση», οι Τούρκοι δεν λένε να ΜΗ γίνουν αιολικά πάρκα. Απλώς επιμένουν ότι θα πρέπει η Ελλάδα να διαπραγματευθεί προηγουμένως μαζί τους το ποιός θα έχει την εκμετάλλευσή τους, ακόμα κι αν ανήκουν σε περιοχές (δυτικά της Μήλου – στη Φαλκονέρα – δηλαδή απέναντι από τις ακτές της Πελοποννήσου) όπου ουδείς αμφισβήτησε ποτέ την Ελληνική δικαιοδοσία.
Και δημιουργούν προηγούμενο, για να τους “χρωστάμε”!
Δηλαδή για να μας πούν αύριο, ότι εντάξει, δεχθήκαμε να ασκήσετε τα δικά σας κυριαρχικά δικαιώματα… έξω από τις ακτές της Πελοποννήσου, τώρα κι εσείς πρέπει να δεχθείτε ότι κι εμείς θα ασκήσουμε κυριαχικά δικαιώματα (που το Διεθνές Δίκαιο ΔΕΝ τους τα αναγνωρίζει) γύρω από τα Ελληνικά νησιά στο Ανατολικό Αιγαίο, ή ανατολικά της Κρήτης ή νοτίως του Καστελλόριζου. Όπου όλοι οι διεθνείς Χάρτες οι οποίοι αποτυπώνουν το Διεθνές Δίκαιο της Θάλασσας προβλέπουν ότι ισχύει η Ελληνική Δικαιοδοσία.
Μ’ άλλα λόγια, μας λένε να μοιράσουν μαζί μας… τα δικά μας! Να μας αφήσουν κάποιο μέρος των δικών μας, κι ύστερα εμείς να δεχθούμε να καταπατήσουν όλα τα υπόλοιπα – επίσης ΔΙΚΑ μας!
Εκεί οδηγεί, μεταξύ πολλών άλλων, και η «Συμφωνία των Αθηνών», που μόλις προ τετραμήνου υπογράψαμε!
Αυτό ΔΕΝ ονομάζεται «Πολιτική αρχών». Αυτό ονομάζεται ΜΗ Πολιτική!
Ή ΠΑΡΑΙΤΗΣΗ από την (Εξωτερική) Πολιτική…
Η Πολιτική δεν αφορά ποιες «αρχές» θα διακηρύσσουμε διεθνώς. Αλλά πώς προασπιζόμαστε τα εθνικά μας συμφέροντα.
Αν υποστηρίζουμε τις σωστές «αρχές», αλλά όταν απειλούμαστε μεταθέτουμε την ευθύνη σε άλλους, τότε απλώς ΔΕΝ έχουμε Πολιτική…
Ως γνωστόν, με ευχές και με “αρχές”… δεν βάφονται αυγά!
* Κάποιοι δικοί μας μιλούν για “αποκλιμάκωση” ως μόνιμη επιδίωξη της Εξωτερικής μας Πολιτικής.
Η “αποκλιμάκωση” είναι ένας στιγμιαίος χειρισμός, σε μια κρίσιμη στιγμή. ΔΕΝ είναι “Πολιτική”.
Αν διακηρύσσεις ότι επιδιώκεις μονίμως την “αποκλιμάκωση”, ουσιαστικά παρακινείς τους απέναντι να κλιμακώνουν συνεχώς εναντίον σου, ώστε εσύ να “αποκλιμακώνεις” υποχωρώντας – κι έτσι να κερδίζουν σε βάρος σου χωρίς να ρίχνουν σφαίρα και χωρίς να διακινδυνεύουν το παραμικρό! Με διαρκείς εκφοβισμούς σε βάρος σου, χωρίς ρίσκο (by fright, not by fight).
* Οι δικοί μας μιλάνε ακόμα για “εξομάλυνση” των ελληνοτουρκικών σχέσεων. Ως μόνιμη πολιτική επιδίωξη.
Μπορεί να υπάρχει “εξομάλυνση” με μια Τουρκία που διεκδικεί όλο και περισσότερο και συνεχώς κλιμακώνει τις έμπρακτες προκλήσεις της και τα τετελεσμένα της σε βάρος μας;
Το ζητούμενο της Ελληνικής Εξωτερικής Πολιτικής είναι ΠΩΣ θα εξουδετερώσουμε την τουρκική προκλητικότητα και τον τουρκικό αναθεωρητισμό, όχι πώς θα… “εξομαλύνουμε” τις σχέσεις μας με τον τουρκικό “αναθεωρητισμό”.
* Και το πιο γελοίο απ’ όλα είναι όταν προσπαθούμε εμείς, εδώ, στην Ελλάδα, να “δικαιολογήσουμε” τις τωρινές τουρκικές προκλήσεις, αποδίδοντάς τις στους εσωτερικούς πολιτικούς ανταγωνισμούς μέσα στην Τουρκία.
Δηλαδή, λένε κάποιοι δικοί μας, μη δίνετε σημασία και μη “τσιμπάτε”, δεν τα εννοούν αυτά οι Τούρκοι. Τα λένε μόνο για εσωτερική κατανάλωση…
— Πριν τις πρόσφατες αυτοδιοικητικές εκλογές, μας έλεγαν ότι οι ΝΟΤΑΜ που έβγαιναν για την αποστρατιωτκοποίηση των νησιών μας ήταν προεκλογικό πυροτέχνημα γιατί ανέβαινε η υποψηφιότητα Ιμάμογλου…
— Μετά τις εκλογές, μας λένε πως οι ενστάσεις της Τουρκίας για τα αιολικά πάρκα έξω από τη Μήλο, οφείλονται στο ότι έχασε ο Ερντογάν τις αυτοδιοικητικές εκλογές (τις οποίες είχε χάσει και πριν τέσσερα χρόνια, επίσης)…
Γενικώς αν τους πιστέψουμε, τίποτα απ’ όλα αυτά δεν τα “εννοεί” η Τουρκία. Όλα τα κάνει για “εσωτερικούς λόγους”, λέει…
Εκείνο που τους διαφεύγει είναι ότι και το βασικό κόμμα της Αντιπολίτευσης στην Τουρκία, το Ρεπουμπλικανικό, είναι εξ ίσου προκλητικό και επιθετικό έναντι της Ελλάδας. Όπως και το άλλο κόμμα της Αντιπολίτευσης, το λεγόμενο “Καλό Κόμμα”…
Συνεπώς η επιθετικότητα κατά της Ελλάδας είναι ΚΟΙΝΟ σημείο σύγκλισης ανάμεσα στην κυβέρνηση Ερντογάν και στην Αντιπολίτευσή του.
Κι εμείς εδώ καθησυχάζουμε εαυτούς και αλλήλους, ότι όλες αυτές οι δηλώσεις γίνονται “για εσωτερικούς λόγους”, λέει, και να μην τις παίρνουμε στα σοβαρά…
Οι επιθετικές δηλώσεις κατά της Ελλάδας, απ’ ΟΛΟΚΛΗΡΗ την πολιτική ηγεσία της χώρας, διαμορφώνουν τις προσδοκίες του Τουρκικού λαού και την μακροχρόνια Πολιτική της χώρας απέναντί μας.
Αντίθετα η υποβάθμιση και η αγνόησή τους, εκ μέρους της δικής μας ηγεσίας, απλώς δείχνει ότι εμείς ΔΕΝ έχουμε καμία απολύτως πολιτική απέναντι στην Τουρκία.
Τώρα μάλιστα συρόμαστε και στην αιχμαλωσία.
Διότι όταν εν ονόματι μιας ΜΗ δεσμευτικής “Συμφωνίας περί Φιλίας”, η Τουρκία διατυπώνει ενστάσεις για αιολικά πάρκα έξω από τις ακτές της Πελοποννήσου, αυτό σημαίνει ότι έχουμε σιωπηλώς αποδεχθεί να ΜΗΝ κάνουμε απολύτως τίποτα, οπουδήποτε, αν δεν τους ρωτήσουμε. Αν δεν πάρουμε την άδειά τους.
Για να εκμεταλλευτούμε τα δικά μας πρέπει να τους παραχωρήσουμε κάποια άλλα – επίσης δικά μας – κάπου αλλού.
Αυτό δεν είναι Συμφωνία περί Φιλίας. Είναι εύσχημη Συνθηκολόγηση.
Αυτό δεν είναι “Συμφωνία των Αθηνών”.
Είναι μάλλον, Συμφωνία ΑΙΧΜΑΛΩΣΙΑΣ των Αθηνών…