Ιστορικό Παράρτημα ΙΙ: Η σιωνιστοφασιστική κουλτούρα, ιδεολογία και νοοτροπία των θεμελιωτών του σχεδίου της Ευρωπαϊκής Ενοποίησης
Οι ιδεολογικές και πολιτικές ρίζες του αυτοκρατορικού σχεδίου της παγκόσμιας χρηματοοικονομικής ελίτ του 21ου αιώνα για την Ευρώπη βρίσκονται στο κίνημα Pan-Europa, του οποίου ιδρυτής ήταν ο Αυστριακός θεωρητικός της γεωπολιτικής και φιλόσοφος κώμης φον Κουντενχόβε - Καλέργκι (Coudenhove-Kalergi, 1894-1972).
Σύμφωνα με τον Κουντενχόβε-Καλέργκι, η πολιτική και οικονομική ολοκλήρωση της Ευρώπης θα μπορούσε να υλοποιηθεί μόνο επί τη βάσει μιας κοινής ευρωπαϊκής κουλτούρας, η οποία, διά της υπάρξεώς της καθ’ εαυτής, θα έδινε περιεχόμενο στην έννοια του «ευρωπαϊκού έθνους». Στα δύο βασικά του δοκίμια –Pan-Europa (1923) και Πρακτικός Ιδεαλισμός (1925)– ο Κουντενχόβε-Καλέργκι δεν προσδιόρισε επακριβώς το τι εννοούσε με την όρο κοινή ευρωπαϊκή κουλτούρα.
Ωστόσο, στο φιλοσοφικό του σύγγραμμα Πρακτικός Ιδεαλισμός, που γράφτηκε για πιο απαιτητικό διανοητικά αναγνωστικό κοινό, επισημαίνει ότι η εβραϊκή πνευματική παράδοση έπαιξε πρωταγωνιστικό ρόλο στη διαμόρφωση του ευρωπαϊκού πολιτισμού και, κατ’ επέκταση, οδηγεί στην ενίσχυση των Εβραίων ως μελών της ευρωπαϊκής ελίτ.
Δεν είναι τυχαίο μάλιστα ότι ο Εβραϊσμός έχει εισχωρήσει στους μεγάλους ευρωπαϊκούς Οίκους ευγενών μέσω επιγαμιών και ότι, από πολλές πλευρές, ο Ναός του Σολομώντα προβάλλεται, από τους Σιωνιστές και τους συμμάχους τους, ως αρχετυπικός τόπος λατρείας του Θεού όλων των θρησκειών και πάντως σίγουρα των τριών μεγάλων μονοθεϊστικών θρησκειών (Ιουδαϊσμός, Χριστιανισμός και Ισλάμ).
Επίσης, στην προσπάθειά του να αρθρώσει μια νέα μεθοδολογία κοινωνικής ιεραρχίας, ο Κουντενχόβε-Καλέργκι διαίρεσε τους Ευρωπαίους σε δύο κατηγορίες: στους «ανθρώπους της ποσότητας» και στους «ανθρώπους της ποιότητας» και υποστήριξε ότι οι «άνθρωποι της ποιότητας» είναι φορείς «μιας ανώτερης αποστολής» και προέρχονται από τις τάξεις «του αίματος της φεουδαρχικής αριστοκρατίας» και «της εβραϊκής πνευματικής αριστοκρατίας».
Αυτό το μείγμα αποτελεί για τον Κουντενχόβε-Καλέργκι τον προπλασμό της ευρωπαϊκής αριστοκρατίας της νέας εποχής. Ο Κουντενχόβε-Καλέργκι υποστηρίζει ότι η νέα πανευρωπαϊκή αριστοκρατία πηγάζει από τη φεουδαρχική ελίτ και από τον Εβραϊσμό και ειδικότερα εκφράζει τον θαυμασμό του προς τον Εβραϊσμό, γράφοντας ότι «οι δραπέτες της φυλακής-γκέτο (Εβραίοι) εξελίχθηκαν σε μια πνευματική αριστοκρατία της Ευρώπης», και ακόμη επισημαίνει ως μέλη της εβραϊκής πνευματικής αριστοκρατίας της εποχής του τον Λασάλ (LaSalle), τον Αϊνστάιν (Einstein), τον Μπερξόν (Bergson) και «τον πρόδρομο της σύγχρονης πολιτικής», όπως τον αποκαλεί, Λέοντα Τρότσκι (Leon Trotsky).
Οι εκλεκτοί «άνθρωποι της ποιότητας», κατά τον Κουντενχόβε-Καλέργκι, πρέπει να εποπτεύουν τους πολλούς «ανθρώπους της ποσότητας». Γράφει για το μέλλον των «ανθρώπων της ποσότητας» ο Κουντενχόβε-Καλέργκι: «Η ευρασιατική-νεγροειδής φυλή του μέλλοντος, παρόμοια ως προς την εξωτερική της εμφάνιση με τους αρχαίους Αιγυπτίους, θα αντικαταστήσει την ποικιλία των λαών με την ποικιλία των ατόμων».
Με λίγα λόγια, το σχέδιο Κουντενχόβε-Καλέργκι προβλέπει μια διπλή κίνηση: από τη μια πλευρά, το διαιρεμένο σε ποικίλες εθνοτικές ομάδες «ευρωπαϊκό έθνος» θα συγχωνευθεί με μια πληθώρα άλλων φυλών και εθνοτικών ομάδων, ώστε να μην υπάρχουν συλλογικές (αλλά μόνο ατομικές) ιδιοπροσωπίες, και, από την άλλη πλευρά, η ελίτ θα προσδιορίζεται από την «εβραϊκή αριστοκρατία» και τη γερμανική δύναμη (αναζωογονώντας τον ιμπεριαλισμό των Τευτόνων Ιπποτών).Υπάρχει μια εντυπωσιακή συμφωνία μεταξύ του οράματος του Κουντενχόβε-Καλέργκι και των ιδεών του Ασέρ Ζβι Χιρς Γκίνσμπεργκ (Asher Zvi Hirsch Ginsberg), ο οποίος είναι ο ιδεολογικός προπάτωρ του Σιωνισμού και είναι περισσότερο γνωστός με το όνομα Αχάντ Χαάμ (Ahad Haam). Επίσης, το κίνημα «Paneuropa» του Κουντενχόβε-Καλέργκι έλαβε γενναία στήριξη από Σιωνιστές κεφαλαιοκράτες: τον τραπεζίτη Λούις Ροθτσάιλντ (Louis Rothschild), τους τραπεζίτες Πολ και ο Μαξ Γουάρμπουργκ (Warburg) και τον χρηματιστή Μπέρναρντ Μπαρούχ (Bernard Baruch). Σήμερα, το κίνημα «Pan-Εuropa», υπό την επίσημη ονομασία του International Pan-Europa Union, αποτελεί μια ιδιαίτερα ισχυρή διεθνή οργάνωση, η οποία έχει άμεση παρουσία σε πολλές ευρωπαϊκές χώρες.
Το 1927, ο Γάλλος «ευρωπαϊστής» πολιτικός και νομπελίστας Αριστίντ Μπριάντ (Aristide Briand) εξελέγη επίτιμος πρόεδρος του Κινήματος Pan-Europa, σε δραστηριότητες του οποίου συμμετείχαν επίσης ο Άλμπερτ Αϊνστάιν (Albert Einstein), ο Τόμας Μαν (Thomas Mann) και ο Σίγκμουντ Φρόυντ (Sigmund Freud).
Αξίζει επιπλέον να σημειωθεί ότι, ήδη το 1939, το αμερικανικό think-tank Council on Foreign Relations (CFR) οργάνωσε ένα πρόγραμμα με τίτλο «Ευρωπαϊκή Ολοκλήρωση» στο Πανεπιστήμιο της Νέας Υόρκης και ανέθεσε στον Κουντενχόβε Καλέργκι να διδάξει αυτό το πρόγραμμα στα χρόνια του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου.
Χρηματοδοτημένο γενναία από το Ίδρυμα Ροκφέλερ (Rockefeller Foundation) και από άλλους ισχυρούς οικονομικούς παράγοντες, το CFR επεξεργάστηκε συγκεκριμένα σχέδια για την οικονομική ολοκλήρωση της Ευρώπης, ώστε να οικοδομηθεί ένας ευρωατλαντικός γεωπολιτικός και γεωοικονομικός χώρος υπό την ηγεσία μιας ευρωατλαντικής ελίτ.
Οι ιδεολογικές και πολιτικές ρίζες του αυτοκρατορικού σχεδίου της παγκόσμιας χρηματοοικονομικής ελίτ του 21ου αιώνα για την Ευρώπη βρίσκονται στο κίνημα Pan-Europa, του οποίου ιδρυτής ήταν ο Αυστριακός θεωρητικός της γεωπολιτικής και φιλόσοφος κώμης φον Κουντενχόβε - Καλέργκι (Coudenhove-Kalergi, 1894-1972).
Σύμφωνα με τον Κουντενχόβε-Καλέργκι, η πολιτική και οικονομική ολοκλήρωση της Ευρώπης θα μπορούσε να υλοποιηθεί μόνο επί τη βάσει μιας κοινής ευρωπαϊκής κουλτούρας, η οποία, διά της υπάρξεώς της καθ’ εαυτής, θα έδινε περιεχόμενο στην έννοια του «ευρωπαϊκού έθνους». Στα δύο βασικά του δοκίμια –Pan-Europa (1923) και Πρακτικός Ιδεαλισμός (1925)– ο Κουντενχόβε-Καλέργκι δεν προσδιόρισε επακριβώς το τι εννοούσε με την όρο κοινή ευρωπαϊκή κουλτούρα.
Ωστόσο, στο φιλοσοφικό του σύγγραμμα Πρακτικός Ιδεαλισμός, που γράφτηκε για πιο απαιτητικό διανοητικά αναγνωστικό κοινό, επισημαίνει ότι η εβραϊκή πνευματική παράδοση έπαιξε πρωταγωνιστικό ρόλο στη διαμόρφωση του ευρωπαϊκού πολιτισμού και, κατ’ επέκταση, οδηγεί στην ενίσχυση των Εβραίων ως μελών της ευρωπαϊκής ελίτ.
Δεν είναι τυχαίο μάλιστα ότι ο Εβραϊσμός έχει εισχωρήσει στους μεγάλους ευρωπαϊκούς Οίκους ευγενών μέσω επιγαμιών και ότι, από πολλές πλευρές, ο Ναός του Σολομώντα προβάλλεται, από τους Σιωνιστές και τους συμμάχους τους, ως αρχετυπικός τόπος λατρείας του Θεού όλων των θρησκειών και πάντως σίγουρα των τριών μεγάλων μονοθεϊστικών θρησκειών (Ιουδαϊσμός, Χριστιανισμός και Ισλάμ).
Επίσης, στην προσπάθειά του να αρθρώσει μια νέα μεθοδολογία κοινωνικής ιεραρχίας, ο Κουντενχόβε-Καλέργκι διαίρεσε τους Ευρωπαίους σε δύο κατηγορίες: στους «ανθρώπους της ποσότητας» και στους «ανθρώπους της ποιότητας» και υποστήριξε ότι οι «άνθρωποι της ποιότητας» είναι φορείς «μιας ανώτερης αποστολής» και προέρχονται από τις τάξεις «του αίματος της φεουδαρχικής αριστοκρατίας» και «της εβραϊκής πνευματικής αριστοκρατίας».
Αυτό το μείγμα αποτελεί για τον Κουντενχόβε-Καλέργκι τον προπλασμό της ευρωπαϊκής αριστοκρατίας της νέας εποχής. Ο Κουντενχόβε-Καλέργκι υποστηρίζει ότι η νέα πανευρωπαϊκή αριστοκρατία πηγάζει από τη φεουδαρχική ελίτ και από τον Εβραϊσμό και ειδικότερα εκφράζει τον θαυμασμό του προς τον Εβραϊσμό, γράφοντας ότι «οι δραπέτες της φυλακής-γκέτο (Εβραίοι) εξελίχθηκαν σε μια πνευματική αριστοκρατία της Ευρώπης», και ακόμη επισημαίνει ως μέλη της εβραϊκής πνευματικής αριστοκρατίας της εποχής του τον Λασάλ (LaSalle), τον Αϊνστάιν (Einstein), τον Μπερξόν (Bergson) και «τον πρόδρομο της σύγχρονης πολιτικής», όπως τον αποκαλεί, Λέοντα Τρότσκι (Leon Trotsky).
Οι εκλεκτοί «άνθρωποι της ποιότητας», κατά τον Κουντενχόβε-Καλέργκι, πρέπει να εποπτεύουν τους πολλούς «ανθρώπους της ποσότητας». Γράφει για το μέλλον των «ανθρώπων της ποσότητας» ο Κουντενχόβε-Καλέργκι: «Η ευρασιατική-νεγροειδής φυλή του μέλλοντος, παρόμοια ως προς την εξωτερική της εμφάνιση με τους αρχαίους Αιγυπτίους, θα αντικαταστήσει την ποικιλία των λαών με την ποικιλία των ατόμων».
Με λίγα λόγια, το σχέδιο Κουντενχόβε-Καλέργκι προβλέπει μια διπλή κίνηση: από τη μια πλευρά, το διαιρεμένο σε ποικίλες εθνοτικές ομάδες «ευρωπαϊκό έθνος» θα συγχωνευθεί με μια πληθώρα άλλων φυλών και εθνοτικών ομάδων, ώστε να μην υπάρχουν συλλογικές (αλλά μόνο ατομικές) ιδιοπροσωπίες, και, από την άλλη πλευρά, η ελίτ θα προσδιορίζεται από την «εβραϊκή αριστοκρατία» και τη γερμανική δύναμη (αναζωογονώντας τον ιμπεριαλισμό των Τευτόνων Ιπποτών).Υπάρχει μια εντυπωσιακή συμφωνία μεταξύ του οράματος του Κουντενχόβε-Καλέργκι και των ιδεών του Ασέρ Ζβι Χιρς Γκίνσμπεργκ (Asher Zvi Hirsch Ginsberg), ο οποίος είναι ο ιδεολογικός προπάτωρ του Σιωνισμού και είναι περισσότερο γνωστός με το όνομα Αχάντ Χαάμ (Ahad Haam). Επίσης, το κίνημα «Paneuropa» του Κουντενχόβε-Καλέργκι έλαβε γενναία στήριξη από Σιωνιστές κεφαλαιοκράτες: τον τραπεζίτη Λούις Ροθτσάιλντ (Louis Rothschild), τους τραπεζίτες Πολ και ο Μαξ Γουάρμπουργκ (Warburg) και τον χρηματιστή Μπέρναρντ Μπαρούχ (Bernard Baruch). Σήμερα, το κίνημα «Pan-Εuropa», υπό την επίσημη ονομασία του International Pan-Europa Union, αποτελεί μια ιδιαίτερα ισχυρή διεθνή οργάνωση, η οποία έχει άμεση παρουσία σε πολλές ευρωπαϊκές χώρες.
Το 1927, ο Γάλλος «ευρωπαϊστής» πολιτικός και νομπελίστας Αριστίντ Μπριάντ (Aristide Briand) εξελέγη επίτιμος πρόεδρος του Κινήματος Pan-Europa, σε δραστηριότητες του οποίου συμμετείχαν επίσης ο Άλμπερτ Αϊνστάιν (Albert Einstein), ο Τόμας Μαν (Thomas Mann) και ο Σίγκμουντ Φρόυντ (Sigmund Freud).
Αξίζει επιπλέον να σημειωθεί ότι, ήδη το 1939, το αμερικανικό think-tank Council on Foreign Relations (CFR) οργάνωσε ένα πρόγραμμα με τίτλο «Ευρωπαϊκή Ολοκλήρωση» στο Πανεπιστήμιο της Νέας Υόρκης και ανέθεσε στον Κουντενχόβε Καλέργκι να διδάξει αυτό το πρόγραμμα στα χρόνια του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου.
Χρηματοδοτημένο γενναία από το Ίδρυμα Ροκφέλερ (Rockefeller Foundation) και από άλλους ισχυρούς οικονομικούς παράγοντες, το CFR επεξεργάστηκε συγκεκριμένα σχέδια για την οικονομική ολοκλήρωση της Ευρώπης, ώστε να οικοδομηθεί ένας ευρωατλαντικός γεωπολιτικός και γεωοικονομικός χώρος υπό την ηγεσία μιας ευρωατλαντικής ελίτ.
Αυτά τα σχέδια διατυπώθηκαν δημοσίως όταν, το 1946, μια από τις ομάδες μελέτης του CFR, με επικεφαλής τον Ντέιβιντ Ροκφέλερ και τον δικηγόρο Τσαρλς Σπόφορντ (Charles M. Spofford), συνέταξε μια μελέτη με τίτλο Η Ανοικοδόμηση της Ευρώπης (The Reconstruction of Europe), η οποία άσκησε σημαντική επιρροή σε κυβερνητικούς κύκλους των ΗΠΑ.
Τον Μάρτιο του 1947, μετά από συστηματική πολιτική πίεση που άσκησε ο Κουντενχόβε-Καλέργκι, δύο Αμερικανοί γερουσιαστές, ο Ουίλιαμ Φουλμπράιτ (William Fullbright) και ο Έλμπερτ Τόμας (Elbert D. Thomas), ηγήθηκαν της ψήφισης και από τα δύο Νομοθετικά Σώματα των ΗΠΑ μιας απόφασης που διακηρύσσει ότι «το Κονγκρέσο είναι υπέρ της δημιουργίας των Ηνωμένων Πολιτειών Ευρώπης». Για να προσελκύσουν δημόσια υποστήριξη προς αυτό το ψήφισμα, μέλη του CFR ενορχήστρωσαν μια έντονη επικοινωνιακή εκστρατεία.
Τον Μάρτιο του 1947, μετά από συστηματική πολιτική πίεση που άσκησε ο Κουντενχόβε-Καλέργκι, δύο Αμερικανοί γερουσιαστές, ο Ουίλιαμ Φουλμπράιτ (William Fullbright) και ο Έλμπερτ Τόμας (Elbert D. Thomas), ηγήθηκαν της ψήφισης και από τα δύο Νομοθετικά Σώματα των ΗΠΑ μιας απόφασης που διακηρύσσει ότι «το Κονγκρέσο είναι υπέρ της δημιουργίας των Ηνωμένων Πολιτειών Ευρώπης». Για να προσελκύσουν δημόσια υποστήριξη προς αυτό το ψήφισμα, μέλη του CFR ενορχήστρωσαν μια έντονη επικοινωνιακή εκστρατεία.
Στις 17 Μαρτίου, το περιοδικό Life, του οποίου ο εκδότης, ο Χένρι Λους (Henry Luce), ήταν ηγετικό στέλεχος του CFR, έγραψε τα εξής: «η πολιτική μας θα έπρεπε να βοηθήσει τα έθνη της Ευρώπης να ομοσπονδοποιηθούν». Στο ίδιο πνεύμα, ο Σάμερ Ουέλες (Sumner Welles) έγραψε στην εφημερίδα Washington Post, ιδιοκτησίας ενός ακόμη μέλους του CFR, του Εουτζέν Μέγερ (Eugen Meyer), τα εξής: «η Ευρώπη χρειάζεται απελπισμένα μια αποτελεσματική μορφή πολιτικής και οικονομικής ομοσπονδοποίησης». Επίσης, στις 18 Απριλίου, η εφημερίδα The New York Times, που αποτελεί κύριο δίαυλο έκφρασης του δημοσίου λόγου του CFR, δημοσίευσε ένα κύριο άρθρο που διακήρυσσε τα εξής: «Η Ευρώπη πρέπει να ομοσπονδοποιηθεί ή αλλιώς θα χαθεί» («Europe must federate or perish»).
Στη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου, το ευρωατλαντικό κατεστημένο υποστήριξε την ευρωπαϊκή ολοκλήρωση με σκοπό να δημιουργήσει έναν ευρωατλαντικό γεωπολιτικό πόλο εναντίον της Σοβιετικής Ένωσης και έναν μεγάλο και υποταγμένο ευρωατλαντικό γεωοικονομικό χώρο στην υπηρεσία του πολυεθνικού κεφαλαίου και του μονοπωλιακού καπιταλισμού. Επίσης, μέσω του σχεδίου της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης, η πάλαι ποτέ Δυτική Γερμανία λειτούργησε ως τοποτηρητής της Ουάσινγκτον τόσο στην Κοινή Αγορά, όσο και στην Ευρώπη γενικότερα. Τον ίδιο ρόλο ανέθεσε, ή ακριβέστερα επέβαλε, η Ουάσινγκτον στην ενωμένη πλέον Γερμανία μετά από τη λήξη του Ψυχρού Πολέμου.
Η Ευρωπαϊκή Οικονομική Κοινότητα (ΕΟΚ) και μετέπειτα Ευρωπαϊκή Ένωση (ΕΕ) φέρει εντόνως τη σφραγίδα του Κουντενχόβε-Καλέργκι, τον οποίο τιμά ιδιαιτέρως ως έναν σημαντικό πνευματικό πατέρα της (το πρώτο πρόσωπο που τιμήθηκε με το βραβείο Καρλομάγνου, δηλαδή με μια από τις κορυφαίες ευρωπαϊκές τιμητικές διακρίσεις που απονέμει η ΕΟΚ/ΕΕ, ήταν ο Κουντενχόβε-Καλέργκι, το 1950). Ο Κουντενχόβε-Καλέργκι πρότεινε το ποίημα του Γερμανού ποιητή Φρίντριχ Σίλερ «Ωδή στη Χαρά», όπως έχει μελοποιηθεί από τον Λούντβιχ βαν Μπετόβεν, να γίνει ο επίσημος Ευρωπαϊκός Ύμνος. Πράγματι, το 1972, η από τον Μπετόβεν σύνθεση της «Ωδής στη Χαρά» του Σίλερ υιοθετήθηκε ως ύμνος του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου, και, το 1985, οι Ευρωπαίοι ηγέτες την υιοθέτησαν ως επίσημο ύμνο της Ευρωπαϊκής Ένωσης (χωρίς τους στίχους). Το ακαδημαϊκό έτος 1972-1973 στο Κολέγιο της Ευρώπης (Collège d’ Europe) ονομάστηκε έτος Κουντενχόβε-Καλέργκι.
Τον Νοέμβριο του 2012, το βραβείο Κουντενχόβε-Καλέργκι απονεμήθηκε στον τότε πρόεδρο του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου, Χέρμαν φαν Ρομπάι (Herman Van Rompuy), στο πλαίσιο ενός συνεδρίου στη Βιέννη αφιερωμένου στον εορτασμό των 90 ετών από την ίδρυση του Κινήματος «Pan-Europa».
Τον Μάιο του 2014, το βραβείο Κουντενχόβε-Καλέργκι απονεμήθηκε στον τότε πρόεδρο του Eurogroup (δηλαδή της επίσημης σύσκεψης των υπουργών οικονομικών της Ευρωζώνης), Ζαν-Κλοντ Γιουνκέρ (Jean-Claude Juncker).
Μεταξύ των πολιτικών προσωπικοτήτων της Ευρώπης που έχουν τιμηθεί με το βραβείο Κουντενχόβε-Καλέργκι, περιλαμβάνονται η Γερμανίδα καγκελάριος Άνγκελα Μέρκελ (Angela Merkel), το 2010, και η Λετονή πρόεδρος Βάιρα Βίκε-Φραϊμπέργκα (Vaira Vike-Freiberga), το 2006.
Στη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου, το ευρωατλαντικό κατεστημένο υποστήριξε την ευρωπαϊκή ολοκλήρωση με σκοπό να δημιουργήσει έναν ευρωατλαντικό γεωπολιτικό πόλο εναντίον της Σοβιετικής Ένωσης και έναν μεγάλο και υποταγμένο ευρωατλαντικό γεωοικονομικό χώρο στην υπηρεσία του πολυεθνικού κεφαλαίου και του μονοπωλιακού καπιταλισμού. Επίσης, μέσω του σχεδίου της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης, η πάλαι ποτέ Δυτική Γερμανία λειτούργησε ως τοποτηρητής της Ουάσινγκτον τόσο στην Κοινή Αγορά, όσο και στην Ευρώπη γενικότερα. Τον ίδιο ρόλο ανέθεσε, ή ακριβέστερα επέβαλε, η Ουάσινγκτον στην ενωμένη πλέον Γερμανία μετά από τη λήξη του Ψυχρού Πολέμου.
Η Ευρωπαϊκή Οικονομική Κοινότητα (ΕΟΚ) και μετέπειτα Ευρωπαϊκή Ένωση (ΕΕ) φέρει εντόνως τη σφραγίδα του Κουντενχόβε-Καλέργκι, τον οποίο τιμά ιδιαιτέρως ως έναν σημαντικό πνευματικό πατέρα της (το πρώτο πρόσωπο που τιμήθηκε με το βραβείο Καρλομάγνου, δηλαδή με μια από τις κορυφαίες ευρωπαϊκές τιμητικές διακρίσεις που απονέμει η ΕΟΚ/ΕΕ, ήταν ο Κουντενχόβε-Καλέργκι, το 1950). Ο Κουντενχόβε-Καλέργκι πρότεινε το ποίημα του Γερμανού ποιητή Φρίντριχ Σίλερ «Ωδή στη Χαρά», όπως έχει μελοποιηθεί από τον Λούντβιχ βαν Μπετόβεν, να γίνει ο επίσημος Ευρωπαϊκός Ύμνος. Πράγματι, το 1972, η από τον Μπετόβεν σύνθεση της «Ωδής στη Χαρά» του Σίλερ υιοθετήθηκε ως ύμνος του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου, και, το 1985, οι Ευρωπαίοι ηγέτες την υιοθέτησαν ως επίσημο ύμνο της Ευρωπαϊκής Ένωσης (χωρίς τους στίχους). Το ακαδημαϊκό έτος 1972-1973 στο Κολέγιο της Ευρώπης (Collège d’ Europe) ονομάστηκε έτος Κουντενχόβε-Καλέργκι.
Τον Νοέμβριο του 2012, το βραβείο Κουντενχόβε-Καλέργκι απονεμήθηκε στον τότε πρόεδρο του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου, Χέρμαν φαν Ρομπάι (Herman Van Rompuy), στο πλαίσιο ενός συνεδρίου στη Βιέννη αφιερωμένου στον εορτασμό των 90 ετών από την ίδρυση του Κινήματος «Pan-Europa».
Τον Μάιο του 2014, το βραβείο Κουντενχόβε-Καλέργκι απονεμήθηκε στον τότε πρόεδρο του Eurogroup (δηλαδή της επίσημης σύσκεψης των υπουργών οικονομικών της Ευρωζώνης), Ζαν-Κλοντ Γιουνκέρ (Jean-Claude Juncker).
Μεταξύ των πολιτικών προσωπικοτήτων της Ευρώπης που έχουν τιμηθεί με το βραβείο Κουντενχόβε-Καλέργκι, περιλαμβάνονται η Γερμανίδα καγκελάριος Άνγκελα Μέρκελ (Angela Merkel), το 2010, και η Λετονή πρόεδρος Βάιρα Βίκε-Φραϊμπέργκα (Vaira Vike-Freiberga), το 2006.