CFR: TO ΣΥΜΒΟΥΛΙΟ ΠΟΥ ΕΙΣΗΓΗΘΗΚΕ ΤΗΝ ΑΜΕΡΙΚΑΝΙΚΗ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΑ
γράφει ο Μιχάλης Κονταξής
Mετά την περίοδο του Α Παγκοσμίου στις ΗΠΑ τέθηκε το δίλημμα: με την Κοινωνία των Εθνών (ΚΤΕ) ή εκτός. Εκτός ήθελαν οι Ρεπουμπλικάνοι και εντός οι Δημοκρατικοί που με επικεφαλής τον πρόεδρο Γουιλσον είχαν στρώσει χαλί στην ΚΤΕ. Από τότε σχηματίστηκε ένα καθοριστικό δίπολο στις ΗΠΑ, οι Ρεπουμπλικάνοι ήταν κυρίως απομονωτιστές και οι Δημοκρατικοί κυρίως διεθνιστές (σήμερα ο όρος είναι γκλομπαλιστές). Οι Ρεπουμπλικάνοι κατάφεραν να βγάλουν τρεις προέδρους στη σειρά μετά τον Γουίλσον και έτσι οι ΗΠΑ σνόμπαραν την ΚΤΕ αλλά οι διεθνιστές έκαναν μια μακρόπνοη επένδυση. Σχημάτισαν το 1921 το Συμβούλιο Εξωτερικών Υποθέσεων (Council on Foreign Relations, CFR) που ήταν ένα γκλομπαλιστικό θινκ τανκ το οποίο στις επόμενες δεκαετίες κατέστη στοά και σχολή για Αμερικάνους πολιτικούς, διπλωμάτες, αναλυτές και στρατιωτικούς.
Το 1927 οι Ροκφέλερ θα χρηματοδοτήσουν το CFR, το οποίο θα πάρει επίσης μεγάλες δωρεές από τα ιδρύματα Φορντ και Κάρνεγκυ και από αρκετούς μεγιστάνες της Γουώλ Στρητ. Έτσι κι αλλιώς από την ίδρυση του, το CFR φαινόταν ότι ήταν δημιούργημα του τραπεζικού κεφαλαίου. Στο πρώτο διοικητικό του συμβούλιο υπήρχαν τέσσερεις τραπεζίτες, ο Πωλ Βάρμπουργκ, ο Φρανκ Πολκ, ο Νόρμαν Ντέηβις και ο Ότο Καν.
Στο επιτελείο του πρόεδρου Φράνκλιν Ρούζβελτ, όλα σχεδόν τα μεγάλα ονόματα ήταν μέλη του CFR (στις τρεισήμιση θητείες του Ρούζβελτ κυριάρχησε το CFR στην πολιτική ζωή), για παράδειγμα οι Μοργκεντάου (υπουργός οικονομικών), Στετίνους (υπουργός εσωτερικών), Στίμσον (υπουργός πολέμου) και Γουέλς. Ο ίδιος ο ΟΗΕ ξεκίνησε από τις εισηγήσεις των μελών του CFR όπως επίσης το ΔΝΤ και η Παγκόσμια Τράπεζα. Επιπλέον επιτροπές μελέτης του σχεδίασαν μεταπολεμικά την ανοικοδόμηση της Γερμανίας και της Ιαπωνίας.
Λίγες μέρες μετά τη γερμανική επίθεση στην Πολωνία, δύο μέλη του CFR, o εκδότης του περιοδικού του, Foreign Affairs, Xάμιλτον Φις Αρμστρονγκ και ο εκτελεστικός διευθυντής, Γουώλτερ Μάλορυ, επισκέπτονται το Στέητ Ντηπάρτμεντ και προτείνουν στους υπεύθυνους του, να αναλάβει το CFR να εκπονήσει σειρά μελετών για τα γεωπολιτικά συμφέροντα της Αμερικής, τόσο για τη διάρκεια του πολέμου όσο κυρίως για το μεταπολεμικό τοπίο που θα προκύψει.
Οι επικεφαλής του Στέητ Ντηπάρτμεντ και ο υπουργός Εξωτερικών Κόρντελ Χαλ δέχονται με ευχαρίστηση την πρόταση του CFR. Κάτι που ακούγεται τελείως εξωφρενικό μιάς και το Στέητ Ντηπάρτμεντ εκχωρούσε σε ένα ιδιωτικό και εξωθεσμικό θινκ τανκ την ιδιότητα να συμβουλεύει την κυβέρνηση για κρίσιμα θέματα εξωτερικής πολιτικής. Πράγματι το γκλομπαλιστικό CFR επί Ρούζβελτ αναλαμβάνει αυτό το θεσμικό ρόλο και με τη βούλα. Συγκροτείται μια επιτροπή από μέλη του CFR που παραδίδουν μελέτες στο Στέητ Ντηπάρτμεντ από το 1939 έως το 1945. Το πρότζεκτ αυτών των μελετών ονομάστηκε, War and Peace Studies.
Πως και τα κατάφερε το CFR να αποκτήσει τέτοιο θεσμικό ρολό στην περίοδο του πολέμου; Αφενός ο υφυπουργός του Κόρντελ Χαλ, ο Σάμνερ Γουέλς και ο ιδιαίτερος γραμματέας (και σύμβουλος) του Xαλ, Λήο Πασβόλσκυ, ήταν μέλη του CFR. Αφετέρου πίσω από το CFR ήταν η οικογένεια Ροκφέλερ, πράγματι ενώ το CFR ξεκίνησε το 1921 υπό την προστασία των Μόργκαν, από το 1927 οι Ροκφέλερ γίνονται οι επίσημοι χορηγοί του. Για να μη μείνει καμιά αμφιβολία για το ρόλο τους ας αναφέρουμε ότι αυτοί χρηματοδότησαν το War and Peace Studies πρότζεκτ με 350.000 δολάρια (ισοδύναμα με αρκετά εκατομμύρια σημερινά).
Ποιο ήταν το βασικό ρεζουμέ των μελετών του CFR που απευθυνόντουσαν στο Στέητ Ντηπάρτμεντ; Ήδη από το διάστημα 1939-1941 οπού η Αμερική δεν συμμετείχε στον πόλεμο το CFR είχε προτείνει τη γεωπολιτική θεωρία που ονόμασε, Στρατηγική της Μεγάλης Περιοχής (Grand Area Strategy).
Αυτή υποστήριζε ότι οι ΗΠΑ πρέπει να κυριαρχήσουν οικονομικά και στρατιωτικά σε μια περιοχή που περιλάμβανε...
Η εξέλιξη του μεταπολεμικού τοπίου δείχνει ότι οι Αμερικάνοι ακόμη και μετά το θάνατο του Ρούζβελτ σεβάστηκαν τις γεωπολιτικές προτάσεις των γκλομπαλιστών του CFR. Διατήρησαν στρατό στην Ιαπωνία, σε νησιά του Ειρηνικού και την Ινδοκίνα για αρκετά χρόνια ενώ πολέμησαν σε Κορέα και Βιετνάμ για να μη χάσουν κρίσιμα πόστα στην περιοχή. Επιπλέον ακολούθησαν κατά γράμμα και τις οδηγίες για τον έλεγχο των κτήσεων της Βρετανικής Αυτοκρατορίας, την οποία διέλυσαν και προωθήθηκαν οι ίδιοι στα σημεία επιρροής της και ειδικά στη Μέση Ανατολή.
Η πιό εντυπωσιακή απόδειξη για την πλήρη υιοθέτηση των θέσεων του CFR στην εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ έγινε όταν αυτές κράτησαν για αρκετά χρόνια στρατιωτική δύναμη στη Δυτική Γερμανία ακολουθώντας τις οδηγίες του Αλεν Ντάλες.
Ο Ντάλες που ήταν ιδρυτικό μελος του CFR θα γίνει αργότερα ο βασικός άνθρωπος που οργάνωσε τη CIA (επί 8 χρόνια διευθυντής της). Επί Ρούζβελτ είχε κύρια θέση στο War and Peace Studies του CFR ενώ πριν ακόμη από την επίθεση στο Περλ Χάρμπορ, ο Ντάλες μέσω του συγκεκριμένου πρότζεκτ υποστήριζε πως οι ΗΠΑ πρέπει να διατηρήσουν στρατιωτική δύναμη μετά τον πόλεμο στην ηττημένη Γερμανία. ΠΡΙΝ ΤΟ ΠΕΡΛ ΧΑΡΜΠΟΡ.
Ας δούμε τι λέει ο Νόαμ Τσόμσκυ:
"Ακόμη και πριν οι Ηνωμένες Πολιτείες εισέλθουν στον πόλεμο, σχεδιαστές και αναλυτές κατέληγαν ότι στον μεταπολεμικό κόσμο πρέπει οι ΗΠΑ να πετύχουν αναμφισβήτητη εξουσία που να εξασφαλίζει τη μείωση των επιδιώξεων κυριαρχίας κάθε κράτους που θα θελήσει να εναντιωθεί στα διεθνή τους σχέδια. Σκιαγράφησαν μια πολιτική που θα προωθούσε στρατιωτική και οικονομική επικράτηση για τις ΗΠΑ σε μια «Μεγάλη Περιοχή» που θα συμπεριλάμβανε τουλάχιστον το Δυτικό Ημισφαίριο, τη Βρετανική Αυτοκρατορία και την Άπω Ανατολή και που θα επεκτεινόταν σε όσο το δυνατόν μεγαλύτερο τμήμα της Ευρασίας όταν θα ξεκαθαριζόταν ότι η Γερμανία θα έχανε τον πόλεμο."
Επιπλέον ο Ρούζβελτ με προσωπική του διαταγή στις αρχές του 1941 στέλνει το στόλο του Ειρηνικού από την Καλιφόρνια στο Πέρλ Χάρμπορ. Πολλοί αξιωματικοί του Ναυτικού διαφώνησαν τότε και πιο έντονα ο Ναύαρχος Τζέημς Ρίτσαρντσον.
Ο Ρίτσαρντσον επισήμανε στον Αμερικάνο πρόεδρο ότι ο στόλος θα μπορούσε ανά πάσα στιγμή να πέσει θύμα επίθεσης στο Περλ Χάρμπορκαι επιπλέον θα ήταν δαπανηρό να εφοδιάζεται από μιά απόσταση 2000 μίλλιων που απείχαν οι αμερικάνικες ακτές. Η απάντηση του Ρούζβελτ ήταν να αντικαταστήσει τον Ρίτσαρντσον με το Ναύαρχο Χάζμπαντ Κίμελ το Φεβρουάριο του 1941. Το σκηνικό για την είσοδο των ΗΠΑ στον πόλεμο έχει στηθεί με μαθηματική ακρίβεια. H Αμερικάνικη Αυτοκρατορία θα δημιουργηθεί στη συνέχεια αλλά όχι για την εκπλήρωση των στόχων του αμερικάνικου έθνους.
Αναρτήθηκε από Theodotus
γράφει ο Μιχάλης Κονταξής
το μέγαρο του CFR στη Νέα Υόρκη
Mετά την περίοδο του Α Παγκοσμίου στις ΗΠΑ τέθηκε το δίλημμα: με την Κοινωνία των Εθνών (ΚΤΕ) ή εκτός. Εκτός ήθελαν οι Ρεπουμπλικάνοι και εντός οι Δημοκρατικοί που με επικεφαλής τον πρόεδρο Γουιλσον είχαν στρώσει χαλί στην ΚΤΕ. Από τότε σχηματίστηκε ένα καθοριστικό δίπολο στις ΗΠΑ, οι Ρεπουμπλικάνοι ήταν κυρίως απομονωτιστές και οι Δημοκρατικοί κυρίως διεθνιστές (σήμερα ο όρος είναι γκλομπαλιστές). Οι Ρεπουμπλικάνοι κατάφεραν να βγάλουν τρεις προέδρους στη σειρά μετά τον Γουίλσον και έτσι οι ΗΠΑ σνόμπαραν την ΚΤΕ αλλά οι διεθνιστές έκαναν μια μακρόπνοη επένδυση. Σχημάτισαν το 1921 το Συμβούλιο Εξωτερικών Υποθέσεων (Council on Foreign Relations, CFR) που ήταν ένα γκλομπαλιστικό θινκ τανκ το οποίο στις επόμενες δεκαετίες κατέστη στοά και σχολή για Αμερικάνους πολιτικούς, διπλωμάτες, αναλυτές και στρατιωτικούς.
Το 1927 οι Ροκφέλερ θα χρηματοδοτήσουν το CFR, το οποίο θα πάρει επίσης μεγάλες δωρεές από τα ιδρύματα Φορντ και Κάρνεγκυ και από αρκετούς μεγιστάνες της Γουώλ Στρητ. Έτσι κι αλλιώς από την ίδρυση του, το CFR φαινόταν ότι ήταν δημιούργημα του τραπεζικού κεφαλαίου. Στο πρώτο διοικητικό του συμβούλιο υπήρχαν τέσσερεις τραπεζίτες, ο Πωλ Βάρμπουργκ, ο Φρανκ Πολκ, ο Νόρμαν Ντέηβις και ο Ότο Καν.
Στο επιτελείο του πρόεδρου Φράνκλιν Ρούζβελτ, όλα σχεδόν τα μεγάλα ονόματα ήταν μέλη του CFR (στις τρεισήμιση θητείες του Ρούζβελτ κυριάρχησε το CFR στην πολιτική ζωή), για παράδειγμα οι Μοργκεντάου (υπουργός οικονομικών), Στετίνους (υπουργός εσωτερικών), Στίμσον (υπουργός πολέμου) και Γουέλς. Ο ίδιος ο ΟΗΕ ξεκίνησε από τις εισηγήσεις των μελών του CFR όπως επίσης το ΔΝΤ και η Παγκόσμια Τράπεζα. Επιπλέον επιτροπές μελέτης του σχεδίασαν μεταπολεμικά την ανοικοδόμηση της Γερμανίας και της Ιαπωνίας.
Λίγες μέρες μετά τη γερμανική επίθεση στην Πολωνία, δύο μέλη του CFR, o εκδότης του περιοδικού του, Foreign Affairs, Xάμιλτον Φις Αρμστρονγκ και ο εκτελεστικός διευθυντής, Γουώλτερ Μάλορυ, επισκέπτονται το Στέητ Ντηπάρτμεντ και προτείνουν στους υπεύθυνους του, να αναλάβει το CFR να εκπονήσει σειρά μελετών για τα γεωπολιτικά συμφέροντα της Αμερικής, τόσο για τη διάρκεια του πολέμου όσο κυρίως για το μεταπολεμικό τοπίο που θα προκύψει.
Οι επικεφαλής του Στέητ Ντηπάρτμεντ και ο υπουργός Εξωτερικών Κόρντελ Χαλ δέχονται με ευχαρίστηση την πρόταση του CFR. Κάτι που ακούγεται τελείως εξωφρενικό μιάς και το Στέητ Ντηπάρτμεντ εκχωρούσε σε ένα ιδιωτικό και εξωθεσμικό θινκ τανκ την ιδιότητα να συμβουλεύει την κυβέρνηση για κρίσιμα θέματα εξωτερικής πολιτικής. Πράγματι το γκλομπαλιστικό CFR επί Ρούζβελτ αναλαμβάνει αυτό το θεσμικό ρόλο και με τη βούλα. Συγκροτείται μια επιτροπή από μέλη του CFR που παραδίδουν μελέτες στο Στέητ Ντηπάρτμεντ από το 1939 έως το 1945. Το πρότζεκτ αυτών των μελετών ονομάστηκε, War and Peace Studies.
Πως και τα κατάφερε το CFR να αποκτήσει τέτοιο θεσμικό ρολό στην περίοδο του πολέμου; Αφενός ο υφυπουργός του Κόρντελ Χαλ, ο Σάμνερ Γουέλς και ο ιδιαίτερος γραμματέας (και σύμβουλος) του Xαλ, Λήο Πασβόλσκυ, ήταν μέλη του CFR. Αφετέρου πίσω από το CFR ήταν η οικογένεια Ροκφέλερ, πράγματι ενώ το CFR ξεκίνησε το 1921 υπό την προστασία των Μόργκαν, από το 1927 οι Ροκφέλερ γίνονται οι επίσημοι χορηγοί του. Για να μη μείνει καμιά αμφιβολία για το ρόλο τους ας αναφέρουμε ότι αυτοί χρηματοδότησαν το War and Peace Studies πρότζεκτ με 350.000 δολάρια (ισοδύναμα με αρκετά εκατομμύρια σημερινά).
Ποιο ήταν το βασικό ρεζουμέ των μελετών του CFR που απευθυνόντουσαν στο Στέητ Ντηπάρτμεντ; Ήδη από το διάστημα 1939-1941 οπού η Αμερική δεν συμμετείχε στον πόλεμο το CFR είχε προτείνει τη γεωπολιτική θεωρία που ονόμασε, Στρατηγική της Μεγάλης Περιοχής (Grand Area Strategy).
Αυτή υποστήριζε ότι οι ΗΠΑ πρέπει να κυριαρχήσουν οικονομικά και στρατιωτικά σε μια περιοχή που περιλάμβανε...
- α) όλο το Δυτικό Ημισφαίριο και κατά συνέπεια τη Νότια Αμερική
- β) όλη την επικράτεια της Βρετανικής Αυτοκρατορίας (άρα και τη Μέση Ανατολή)
- γ) την Άπω Ανατολή, δηλαδή την Κίνα, την Ινδοκίνα, την Ιαπωνία και το αντίστοιχο κομμάτι του Ειρηνικού
Η εξέλιξη του μεταπολεμικού τοπίου δείχνει ότι οι Αμερικάνοι ακόμη και μετά το θάνατο του Ρούζβελτ σεβάστηκαν τις γεωπολιτικές προτάσεις των γκλομπαλιστών του CFR. Διατήρησαν στρατό στην Ιαπωνία, σε νησιά του Ειρηνικού και την Ινδοκίνα για αρκετά χρόνια ενώ πολέμησαν σε Κορέα και Βιετνάμ για να μη χάσουν κρίσιμα πόστα στην περιοχή. Επιπλέον ακολούθησαν κατά γράμμα και τις οδηγίες για τον έλεγχο των κτήσεων της Βρετανικής Αυτοκρατορίας, την οποία διέλυσαν και προωθήθηκαν οι ίδιοι στα σημεία επιρροής της και ειδικά στη Μέση Ανατολή.
Άλεν Ντάλες
Η πιό εντυπωσιακή απόδειξη για την πλήρη υιοθέτηση των θέσεων του CFR στην εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ έγινε όταν αυτές κράτησαν για αρκετά χρόνια στρατιωτική δύναμη στη Δυτική Γερμανία ακολουθώντας τις οδηγίες του Αλεν Ντάλες.
Ο Ντάλες που ήταν ιδρυτικό μελος του CFR θα γίνει αργότερα ο βασικός άνθρωπος που οργάνωσε τη CIA (επί 8 χρόνια διευθυντής της). Επί Ρούζβελτ είχε κύρια θέση στο War and Peace Studies του CFR ενώ πριν ακόμη από την επίθεση στο Περλ Χάρμπορ, ο Ντάλες μέσω του συγκεκριμένου πρότζεκτ υποστήριζε πως οι ΗΠΑ πρέπει να διατηρήσουν στρατιωτική δύναμη μετά τον πόλεμο στην ηττημένη Γερμανία. ΠΡΙΝ ΤΟ ΠΕΡΛ ΧΑΡΜΠΟΡ.
Ας δούμε τι λέει ο Νόαμ Τσόμσκυ:
"Ακόμη και πριν οι Ηνωμένες Πολιτείες εισέλθουν στον πόλεμο, σχεδιαστές και αναλυτές κατέληγαν ότι στον μεταπολεμικό κόσμο πρέπει οι ΗΠΑ να πετύχουν αναμφισβήτητη εξουσία που να εξασφαλίζει τη μείωση των επιδιώξεων κυριαρχίας κάθε κράτους που θα θελήσει να εναντιωθεί στα διεθνή τους σχέδια. Σκιαγράφησαν μια πολιτική που θα προωθούσε στρατιωτική και οικονομική επικράτηση για τις ΗΠΑ σε μια «Μεγάλη Περιοχή» που θα συμπεριλάμβανε τουλάχιστον το Δυτικό Ημισφαίριο, τη Βρετανική Αυτοκρατορία και την Άπω Ανατολή και που θα επεκτεινόταν σε όσο το δυνατόν μεγαλύτερο τμήμα της Ευρασίας όταν θα ξεκαθαριζόταν ότι η Γερμανία θα έχανε τον πόλεμο."
Για περισσότερα δείτε εδώ. Και εδώ η ιστοσελίδα του CFR που κάνει λόγο για το War and Peace Studies πρότζεκτ...
Βλέπετε τα λένε και οι ίδιοι. Παραδέχονται τα 350.000 δολάρια της χρηματοδότησης από τους Ροκφέλερ. Αναφέρουν ότι ο Ντάλες πριν από το Περλ Χάρμπορ ήθελε αμερικάνικη στρατιωτική κατοχή της μελλοντικά ηττημένης Γερμανίας. Δεν κρύβουν ότι το CFR πρότεινε στην αμερικάνικη κυβέρνηση την κατάληψη της Γροιλανδίας με μέμο που έστειλε το Μάρτιο του 1940.
Υπ' όψιν αγαπητοί φίλοι ότι τον επόμενο μήνα (και ενώ η Αμερική ήταν ουδέτερη) ο Ρούζβελτ επέκτεινε τα χωρικά ύδατα των ΗΠΑ από 3 μίλια, σε 2300 μίλια και μετά κατέλαβε πρώτα τη Γροιλανδία και αργότερα την Ισλανδία. Όλα αυτά σε εποχές προεκλογικής εκστρατείας στην οποία ο Ρούζβελτ θα εκλεγεί κατά τρίτη συνεχή φορά φορά πρόεδρος με το σλόγκαν, «το έχω ήδη πει, αλλά θα το πω ξανά και ξανά και ξανά και ξανά, τα παιδιά σας δεν θα τα στείλω σε κανένα ξένο πόλεμο».
Ας δούμε πόσο το εννοούσε.
O Aρθουρ Μακ Κόλουμ στις 7 Οκτωβρίου του 1940 παραδίνει στους στρατιωτικούς συμβούλους του Ρούζβελτ ένα μέμο που εδώ και κάποια χρόνια η ύπαρξη του αποκαλύφθηκε και έχει αναστατώσει την Αμερική.
Ο Μακ Κόλουμ που ήταν υποδιοικητής της Υπηρεσίας Πληροφοριών του Αμερικάνικου Ναυτικού και επικεφαλής του γραφείου της για την Άπω Ανατολή, είχε γεννηθεί στο Ναγκασάκι από γονείς ιεραπόστολους και θεωρούνταν αυθεντία στην ανάλυση της ιαπωνικής πολιτικής.
Το μέμο που παρέδωσε τον Οκτώβριο του 40 ήταν μια έκθεση που πρότεινε 8 συγκεκριμένες δράσεις. Αν αυτές υλοποιούντουσαν από την αμερικάνικη κυβέρνηση τότε σύμφωνα με τον Μακ Κόλουμ, η Ιαπωνία θα αναγκαζόταν να επιτεθεί πρώτη. Κάτι που γιά το συντάκτη θα ήταν ευχής έργον, μιάς και η αμερικάνικη κοινή γνώμη ήταν φανατικά εναντίον του πολέμου...
Θα αναφέρω τις 4 σημαντικότερες από αυτές.
Γιά να μην το πολυκουράζουμε και τα 8 σημεία του μέμο ακολουθήθηκαν κατά γράμμα τους επόμενους μήνες από την αμερικάνικη κυβέρνηση. Στις 26 Ιουλίου του 1941 ο Ρούζβελτ θα κηρύξει εμπάργκο πετρελαίου (και χάλυβα) σε βάρος της Ιαπωνίας ενώ θα εμποδίσει και τους Ολλανδούς μέσω Ινδονησίας να τους δώσουν πετρέλαιο...
Μέχρι την κήρυξη του εμπάργκο, οι Ιάπωνες δεν ήθελαν σύγκρουση με τους Αμερικάνους. Υπέρ μιας κατευναστικής πολιτικής απέναντι τους ήταν ο Αυτοκράτορας Χιροχίτο, ο πρωθυπουργός Φουμιμάρο Κονόγιε και ο πρεσβευτής στις ΗΠΑ, Κιτσισαμπούρο Νομούρα. Όμως τη στιγμή της κήρυξης του εμπάργκο η Ιαπωνία με το ζόρι έχει αποθέματα για ένα χρόνο, μετά από αυτόν αναγκαστικά θα ηττηθεί από τον Τσανγκ Κάι Σεκ και θα υποχρεωθεί να εγκαταλείψει ακόμη και τη Μαντζουρία. Το παραδέχεται ακόμη και ο πολιτικά ορθός ιστορικός Ρεημόντ Καρτιέ γράφοντας:
"Η Αμερική ζητά από την Ιαπωνία να εγκαταλείψει τις κατακτήσεις της, να επανέλθει στην αρχή των ανοικτών θυρών, να απαρνηθεί το πεδίο επεκτάσεως της, το οποίο πλήρωσε με τόσο βαρειές θυσίες, να παραμείνει μια εξαρτημένη δύναμη σε ότι αφορά στα απαραίτητα εφόδια γιά τη βιομηχανία της. Και γιά να επιτύχει αυτά, που ζητά, η Αμερική, πνίγει την Ιαπωνία. Ο αποκλεισμός, που της έχει επιβληθεί στο πετρέλαιο, δημιουργεί δραματική κατάσταση. Η Ιαπωνία έχει συγκεντρώσει αποθέματα για ένα έτος πολέμου. Αν τα καταναλώσει, δεν μπορεί να τα αντικαταστήσει-οπότε δεν θα έχει ούτε μαζούτ για τα σκάφη της, ούτε βενζίνη για τα αεροπλάνα της. Αν ο πόλεμος είναι αναπόφευκτος, καλυτέρα να γίνει αμέσως. Πιο αργά, θα είναι πάρα πολύ αργά."
Βλέπετε τα λένε και οι ίδιοι. Παραδέχονται τα 350.000 δολάρια της χρηματοδότησης από τους Ροκφέλερ. Αναφέρουν ότι ο Ντάλες πριν από το Περλ Χάρμπορ ήθελε αμερικάνικη στρατιωτική κατοχή της μελλοντικά ηττημένης Γερμανίας. Δεν κρύβουν ότι το CFR πρότεινε στην αμερικάνικη κυβέρνηση την κατάληψη της Γροιλανδίας με μέμο που έστειλε το Μάρτιο του 1940.
Υπ' όψιν αγαπητοί φίλοι ότι τον επόμενο μήνα (και ενώ η Αμερική ήταν ουδέτερη) ο Ρούζβελτ επέκτεινε τα χωρικά ύδατα των ΗΠΑ από 3 μίλια, σε 2300 μίλια και μετά κατέλαβε πρώτα τη Γροιλανδία και αργότερα την Ισλανδία. Όλα αυτά σε εποχές προεκλογικής εκστρατείας στην οποία ο Ρούζβελτ θα εκλεγεί κατά τρίτη συνεχή φορά φορά πρόεδρος με το σλόγκαν, «το έχω ήδη πει, αλλά θα το πω ξανά και ξανά και ξανά και ξανά, τα παιδιά σας δεν θα τα στείλω σε κανένα ξένο πόλεμο».
Ας δούμε πόσο το εννοούσε.
O Aρθουρ Μακ Κόλουμ στις 7 Οκτωβρίου του 1940 παραδίνει στους στρατιωτικούς συμβούλους του Ρούζβελτ ένα μέμο που εδώ και κάποια χρόνια η ύπαρξη του αποκαλύφθηκε και έχει αναστατώσει την Αμερική.
Ο Μακ Κόλουμ που ήταν υποδιοικητής της Υπηρεσίας Πληροφοριών του Αμερικάνικου Ναυτικού και επικεφαλής του γραφείου της για την Άπω Ανατολή, είχε γεννηθεί στο Ναγκασάκι από γονείς ιεραπόστολους και θεωρούνταν αυθεντία στην ανάλυση της ιαπωνικής πολιτικής.
Το μέμο που παρέδωσε τον Οκτώβριο του 40 ήταν μια έκθεση που πρότεινε 8 συγκεκριμένες δράσεις. Αν αυτές υλοποιούντουσαν από την αμερικάνικη κυβέρνηση τότε σύμφωνα με τον Μακ Κόλουμ, η Ιαπωνία θα αναγκαζόταν να επιτεθεί πρώτη. Κάτι που γιά το συντάκτη θα ήταν ευχής έργον, μιάς και η αμερικάνικη κοινή γνώμη ήταν φανατικά εναντίον του πολέμου...
Φωτοτυπία της 4ης σελίδας του μέμο με τις 8 προτάσεις Μακ Κολουμ
Θα αναφέρω τις 4 σημαντικότερες από αυτές.
- α) σύμφωνα με την C, πρεπει η αμερικάνικη κυβέρνηση να δώσει μεγάλη βοήθεια στον Τσανγκ Κάι Σεκ
- β) σύμφωνα με την F, πρέπει να μεταφερθεί η μεγαλύτερη δύναμη του αμερικάνικου στόλου του Ειρηνικού στην περιοχή των νησιών της Χαβάης
- γ) σύμφωνα με την Η, πρέπει να υπάρξει εμπάργκο των αμερικάνικων προϊόντων στην Ιαπωνία (τα προϊόντα αυτά ήταν το πετρέλαιο και ο χάλυβας)
- δ) σύμφωνα με την G, οι Αμερικάνοι πρέπει να πείσουν τους Ολλανδούς να μην δώσουν στους Ιάπωνες πετρέλαιο
Γιά να μην το πολυκουράζουμε και τα 8 σημεία του μέμο ακολουθήθηκαν κατά γράμμα τους επόμενους μήνες από την αμερικάνικη κυβέρνηση. Στις 26 Ιουλίου του 1941 ο Ρούζβελτ θα κηρύξει εμπάργκο πετρελαίου (και χάλυβα) σε βάρος της Ιαπωνίας ενώ θα εμποδίσει και τους Ολλανδούς μέσω Ινδονησίας να τους δώσουν πετρέλαιο...
Μέχρι την κήρυξη του εμπάργκο, οι Ιάπωνες δεν ήθελαν σύγκρουση με τους Αμερικάνους. Υπέρ μιας κατευναστικής πολιτικής απέναντι τους ήταν ο Αυτοκράτορας Χιροχίτο, ο πρωθυπουργός Φουμιμάρο Κονόγιε και ο πρεσβευτής στις ΗΠΑ, Κιτσισαμπούρο Νομούρα. Όμως τη στιγμή της κήρυξης του εμπάργκο η Ιαπωνία με το ζόρι έχει αποθέματα για ένα χρόνο, μετά από αυτόν αναγκαστικά θα ηττηθεί από τον Τσανγκ Κάι Σεκ και θα υποχρεωθεί να εγκαταλείψει ακόμη και τη Μαντζουρία. Το παραδέχεται ακόμη και ο πολιτικά ορθός ιστορικός Ρεημόντ Καρτιέ γράφοντας:
"Η Αμερική ζητά από την Ιαπωνία να εγκαταλείψει τις κατακτήσεις της, να επανέλθει στην αρχή των ανοικτών θυρών, να απαρνηθεί το πεδίο επεκτάσεως της, το οποίο πλήρωσε με τόσο βαρειές θυσίες, να παραμείνει μια εξαρτημένη δύναμη σε ότι αφορά στα απαραίτητα εφόδια γιά τη βιομηχανία της. Και γιά να επιτύχει αυτά, που ζητά, η Αμερική, πνίγει την Ιαπωνία. Ο αποκλεισμός, που της έχει επιβληθεί στο πετρέλαιο, δημιουργεί δραματική κατάσταση. Η Ιαπωνία έχει συγκεντρώσει αποθέματα για ένα έτος πολέμου. Αν τα καταναλώσει, δεν μπορεί να τα αντικαταστήσει-οπότε δεν θα έχει ούτε μαζούτ για τα σκάφη της, ούτε βενζίνη για τα αεροπλάνα της. Αν ο πόλεμος είναι αναπόφευκτος, καλυτέρα να γίνει αμέσως. Πιο αργά, θα είναι πάρα πολύ αργά."
Ο Ναύαρχος Τζέημς Ρίτσαρντσον
Επιπλέον ο Ρούζβελτ με προσωπική του διαταγή στις αρχές του 1941 στέλνει το στόλο του Ειρηνικού από την Καλιφόρνια στο Πέρλ Χάρμπορ. Πολλοί αξιωματικοί του Ναυτικού διαφώνησαν τότε και πιο έντονα ο Ναύαρχος Τζέημς Ρίτσαρντσον.
Ο Ρίτσαρντσον επισήμανε στον Αμερικάνο πρόεδρο ότι ο στόλος θα μπορούσε ανά πάσα στιγμή να πέσει θύμα επίθεσης στο Περλ Χάρμπορκαι επιπλέον θα ήταν δαπανηρό να εφοδιάζεται από μιά απόσταση 2000 μίλλιων που απείχαν οι αμερικάνικες ακτές. Η απάντηση του Ρούζβελτ ήταν να αντικαταστήσει τον Ρίτσαρντσον με το Ναύαρχο Χάζμπαντ Κίμελ το Φεβρουάριο του 1941. Το σκηνικό για την είσοδο των ΗΠΑ στον πόλεμο έχει στηθεί με μαθηματική ακρίβεια. H Αμερικάνικη Αυτοκρατορία θα δημιουργηθεί στη συνέχεια αλλά όχι για την εκπλήρωση των στόχων του αμερικάνικου έθνους.
Αναρτήθηκε από Theodotus