Ανοιχτή επιστολή του Τάκη Λαζαρίδη στον Εβραίο Μίκη Θεοδωράκη

Αγαπητέ Μίκη

Προς αποφυγήν τυχόν παρεξηγήσεων, είμαι υποχρεωμένος ευθύς εξαρχής να δηλώσω την ταυτότητά μου. Είμαι παλιάς συναγωνιστής σου στους αγώνες για «λαϊκή δημοκρατία>, «ειρήνη» και «σοσιαλισμό». Καταδικασμένος σε Θάνατο μαζί με τον Μπελογιάννη και εν συνεχεία τρόφιμος, επί δεκαπενταε­τία, των εγκληματικών φυλακών της χώρας.

Ο πατέρας μου, ηγετικό στέλεχος του ΚΚΕ, γραμ­ματέας του Εργατικού ΕΑΜ στην κατοχή, καταδικάστηκε για την αντιστασιακή του δράση σε θάνατο από γερμανικό στρατοδικείο και εκτε­λέστηκε το Μάη του ’43. Και η μητέρα μου κατα­δικάστηκε για την αντιστασιακή της δράση σε ισόβια δεσμά από βουλγαρικό στρατοδικείο και, στη διάρκεια του Εμφυλίου, πέρασε και αυτή από τη Μακρόνησο…

Στη φυλακή, Μίκη, είχα το χρόνο να διαβά­σω αρκετά, να σκεφτώ πολλά και να καταλάβω περισσότερα. Και μετά τη φυλακή, διαπιστώνο­ντας τη σκληρή πραγματικότητα στις χώρες του «υπαρκτού σοσιαλισμού», βλέποντας τις αλλεπάλληλες λαϊκές εξεγέρσεις στις Χώρες αυτές και τις ισάριθμες επεμβάσεις των σοβιετικών τανκς στους δρόμους της Βουδαπέστης, του Βερολίνου και της Πράγας, κατάλαβα τη φοβε­ρή αλήθεια: Ενώ νομίζαμε ότι πολεμούσαμε για τα ανώτερα ιδανικά της «ελευθερίας», της «δημο­κρατίας» και του «σοσιαλισμού», στην πραγ­ματικότητα πολεμούσαμε και θυσιαζόμασταν για την επιβολή της στυγνής δικτατορίας των Ζαχαριάδη-Ιωαννίδη, για τη μετατροπή της πατρίδας μας σε σοβιετικό προτεκτοράτο.

Δεν μπορώ λοιπόν, Μίκη, να σε συγχαρώ για τη φιέ­στα στη Μακρόνησο. Το μόνο που μπορώ να κάνω είναι να σου απευθύνω ειλικρινή συλλυπητήρια. Γιατί ενώ η πατρίδα μας έχει ζωτικά ανάγκη από εθνική ενότητα και ομοψυχία, εσύ και όσοι συνεργάστηκαν μαζί σου, επιμένετε να ξύνετε πληγές, επιμένετε να βρυκολακιάζετε ένα παρελθόν για το οποίο μόνο ντροπή μπο­ρούμε να νιώθουμε. Πασχίζετε, για λόγους ευτε­λούς κομματικής σκοπιμότητας, να διαιωνίσε­τε ανύπαρκτες, πλέον, «διαχωριστικές γραμ­μές».

Είναι, πράγματι, πρωτοφανείς οι αγριότητες που διέπραξαν οι αντίπαλοί μας στη Μακρό­νησο. Όμως, οι αγριότητες, Μίκη, είναι νόμος του Εμφυλίου. Και σε αγριότητες δεν υστερή­σαμε κι εμείς. Ας θυμηθούμε την Ελένη Γκα­τζογιάννη και τις άλλες μαρτυρικές μανάδες της Ηπείρου. Ας θυμηθούμε τον Χρήστο Λαδά. Κι ας μην ξεχνάμε τις βιαίως στρατολογημένες ανήλικες χωριατοπούλες που με το ζόρι βάλα­με να πολεμήσουν, με το ζάρι να σκοτώσουν και να σκοτωθούν!

Το πραγματικό ερώτημα λοιπόν δεν είναι ποι­ος ευθύνεται για τις αγριότητες ταυ Εμφυλίου, αλλά ποιος ευθύνεται για τον ίδιο τον Εμφύλιο και συνεπώς και για τις αγριότητές του . Και οι μεγάλοι ένοχοι Μίκη είμαστε εμείς. Αυτή είναι η οριστική και τελεσίδικη κρίση της Ιστορίας. Και την κρίση αυτή έρχεται να επικυρώσει με τον πιο έγκυρο και αδιαμφισβήτητο τρόπο ο ίδιος ο «μεγάλος αρχηγός», ο Νίκος Ζαχαρια­δης.

Στο «Χρονικό» του, που άρχισε να γράφει την Πρωτομαγιά του 1966 (βλ. «ΤΟ ΒΗΜΑ» 17-8-2003), χαρακτηρίζει «κάλπικη» την άποψη ότι το ελληνικό αριστερό κίνημα παρασύρ­θηκε στον ένοπλα αγώνα από τους Άγγλους. Και απερίφραστα δηλώνει: «Στην πραγματικότητα οι Άγγλοι θέλαν να μας παρασύρουν στις δικές τους εκλογές για να επικυρώσουν έτσι κοινοβουλευτικά, “λαϊ­κά”, το καθεστώς που επέβαλαν με την ένοπλη επέμβασή τους και με τη Βάρκιζα». Δεν μας έσπρωξαν λοιπόν οι Άγγλοι στον Εμφύλιο, Μίκη. Μόνοι μας μπήκαμε στο σφαγεία! «Για να σώσουμε την τιμή του ΚΚΕ», καμαρώνει ο Ζαχαριά­δης!

Κάποια στιγμή Μίκη, αντί να θρηνούμε για τις αγριότητες του Εμφυλίου και να επιδιώκου­με «ρεβάνς», αντί να παριστάνουμε τους κήνσορες και τους τιμητές, θα πρέπει να κρύψου­με το πρόσωπο από ντροπή και να κλάψουμε πικρά για το αδικοχυμένο αίμα των δικών μας αλλά και των αδελφών μας της άλλης πλευράς. Κι, όμως, θα μπορούσες Μίκη να οργανώσεις μια πραγματική εθνική γιορτή στη Μακρόνη­οο. Μια γιορτή εθνικής συναδέλφωσης και συμ­φιλϊωσης. Οπου θα καλούσες να παραστούν όλοι. Και οι δικοί μας αλλά και οι «άλλοι».

Οι συγγενείς της Ελένης Γκατζογιάννη και του Χρήστου λαδά. Τα αδέλφια και τα παιδιά Όχι μόνο των δικών μας μαχητών αλλά και των χιλιάδων ανδρών και αξιωματικών του ελληνικού στρατού που έπεσαν στο Γράμμο και στα Βίτσι για να παραμείνει η χώρα μας, ελεύθερη και δημοκρατική. Σ’ αυτή τη γιορτή, Μίκη θα τραγουδούσαμε και θα κλαίγαμε μαζί θα ταξι­δεύαμε σ’ έναν κόσμο αγάπηc και αδελφοσύνης με τα φτερά της υπέροχης μουσικής σου. Κι όρκο βαρύ θα παίρναμε ότι ποτε πια δεν θα σηκώναμε όπλα εναντίον αλλήλων. Σε αυτή τη γιορτή, Μίκη, θα μπορούσες να υψωθείς σε εθνική μορφή, σε πανελλήνιο σύμβολο ενότη­τας και συμφιλίωσης.

Δεν το έπραξες. Προτί­μησες να περιχαρακωθείς στο ιδεολογικό και πολιτικό γκέτο της χρεοκοπημένης και ανυπόληπτης Αριστεράς, αυτής που τόσες συμφορές προκάλεσε στον τόπο με την ανεύθυνη και τυχο­διωκτική πολιτική της. 

Δεν είναι κρίμα, Μίκη:

Με βαθύτατη Απογοήτευση
Τάκης Λαζαρίδης

Τάκης Λαζαρίδης : Η Αριστερά Ευθύνεται για τον Εμφύλιο
https://www.youtube.com/watch?v=0M89y-uA8AU

Τ. Λαζαρίδης: "Υπήρχε περίπτωση να κερδίσει ο ΔΣΕ στον Εμφύλιο;"
https://isxys.blogspot.com/2019/03/blog-post_11.html

Τ. Λαζαρίδης: Η Αριστερά διαστρέβλωσε την ιστορία
https://isxys.blogspot.com/2017/02/blog-post_717.html

Το ένοχο κι αντεθνικό παρελθόν του ΚΚΕ
https://isxys.blogspot.com/2013/06/blog-post_437.html