Ο Σίσυφος - άλλο ένα σύμβολο της ελληνικής διανόησης, δεν έχει σημασία αν ήταν ληστής ή βασιλιάς, όσο ότι βρέθηκε τιμωρημένος από τους Θεούς να σπρώχνει μια πέτρα στο βουνά και όταν φτάνει στην κορυφή εκείνη να ξανακυλάει κάτω. Εμμέσως είναι ένας μικρός Προμηθέας, που συμβολίζει την αέναη βούληση της προσπάθειας του ανθρώπου προς την εξέλιξη και τον ευδαιμονισμό.
Ο ευδαιμονισμός όμως του Σίσυφου που μέσω αυτού προσδοκά να φτάσει στο σκοπό του, είναι να στήσει τελικά την πέτρα του επάνω στο θρονί του Δία, γιατί ας μη γελιόμαστε, αυτό του δίνει δύναμη, αυτό τον ατσαλώνει. Είναι τρελός, μεγαλοφυής - μεγαλομανής ο Σίσυφος, κανείς δεν ξέρει.
Πεμπτουσία του ανθρώπου, κάποτε τον είπε ο Καμύ μέσα στα πλαίσια του ρομαντισμού της εποχής του. Η εξέλιξη όμως, που μέσω αυτής προσδοκά ο Σίσυφος να φτάσει στο σκοπό του, είναι μονοσύμαντο μέγεθος, χωρίς αντιστρεψιμότητα, όπου στην καλύτερη περίπτωση να συμβεί ένα διάλειμμα, ένα time out, στο οποίο ο Σίσυφος θα κάτσει απλά στην μετακυλισμένη πέτρα του για να σκεφτεί και να ξαποστάσει.
Εκεί, θα πάρει δύναμη μέσα από τη σκέψη και το δυισμό του «καλού» και του «κακού», όπου ο Δίας διαιρεί ενώ ο Ζευς ενώνει-ζεύει. Αυτή η ώρα του διαλείμματος και της περισυλλογής του Σίσυφου είναι η μέγιστη στιγμή της ανθρωπότητας, όπου θεός και άνθρωπος γίνονται εν και σταματά ο χρόνος.
Εδώ έχουμε έναν ακόμα προσδιορισμό του Ανθρώπου, Σίσυφου - Δία και Τιτάνα, αν θα γίνει τελικά ο μέγιστος θεός δίνοντας σπάργανο τροφή στο στόμα του πατέρα Κρόνου - Χρόνου μια πέτρα για να τον βαρυστομαχιάσει ώστε να μη τρώει τα παιδιά του, για λίγο, έστω για λίγο. Τiming το λένε αυτό οι δυνατοί του Δία το μεγάλο κόλπο. Τώρα, ποιος θα είναι ο Άνθρωπος αυτός, Δίας και Σίσυφος μαζί, θα προκύψει στο τέλος της παράστασης, όπου βγαίνουνε οι μάσκες. Εκεί όμως θεατής θα είναι ένας άγνωστος θεός με τους άφιλους αγγέλους πάνω σε καινές κερκίδες. Ο Σίσυφος είναι τελικά από τη μοίρα καταδικασμένος.