Ποιός ἔφερε τήν χούντα τό 1967;

Ἔχοντας ἀσχοληθεῖ μὲ τὸ θέμα ὡς ἀναγνώστης κι ὄχι ὡς κάποιος ποὺ τὰ ἔζησε, μπορῶ νὰ ἐκφέρῳ ἀπόψεις (κι ὄχι γνῶμες) παρατηρητοῦ. Δῆλα δὴ μπορῶ νὰ συνδυάσῳ μὲν πληροφορίες, ποὺ ἔχουν δημοσιευθεῖ, ἀλλὰ οὐδέποτε θὰ μποροῦσα νὰ ἐξαγάγῳ συμπεράσματα γιὰ πληροφορίες ποὺ δὲν ἔχουν δημοσιευθεῖ ἤ δὲν ἔχουν γίνει γνωστές.

Ἄλλως τέ… Ὅλοι μας, πλὴν ἐλαχίστων ἐξαιρέσεων, ἐλάχιστα γνωρίζουμε γιὰ τὸ θέμα…

Ἄς ξεκινήσουμε λοιπὸν ἀπὸ τὴν ἀρχὴ τῶν γεγονότων.

Ἄς δοῦμε, ἀπὸ μίαν ὀπτική, τὸ τὶ εἶπε ἕνας πρωταγωνιστὴς τῆς ἱστορίας. ΒΙΝΤΕΟ

Αὐτὸ ποὺ μᾶς διαφεύγει εἶναι πὼς παραλλήλως μὲ τὸ κίνημα τῶν Συνταγματαρχῶν εἴχαμε καὶ ἀκόμη δύο κινήματα, ἐν ἐξελίξει, τὰ ὁποῖα δὲν προέλαβαν νὰ ἐκδηλωθοῦν. Τὸ ἕνα ἦταν τὸ κίνημα τοῦ βασιλέως Κωνσταντίνου, ποὺ ἐξεδηλώθη τελικῶς κατόπιν τῆς ἐπιβολῆς τῆς δικτατορίας, μὲ πολλοὺς τρόπους, διάφορες εὐκαιρίες ἀλλὰ μὲ τὴν γνωστὴ κατάληξιν τῆς (αὐτό)-ἐξορίας τοῦ Κωνσταντίνου (13 Δεκεμβρίου 1967) καὶ τὸ ἄλλο ἦταν ἐπίσης μέσα ἀπὸ τὸν στρατό, σχετιζόμενον μὲ τον βασιλέα, ἀλλὰ μὲ ἀξιωματικοὺς ποὺ ἔχαιραν τῆς ἀπεριορίστου, κι ὄχι τῆς μερικῆς ἐμπιστοσύνης τῆς CIA, (καὶ τοῦ βασιλέως) ὑπὸ τὸν Σπαντιδάκη. Γενικῶς συνέβαινε τῆς …συνωμοσίας τὸ ἀναμάλλιασμα, ὅλοι κάπου ἦσαν μπλεγμένοι, οὐδεὶς ἐλάμβανε πρωτοβουλία, τὰ ΜΜΕ προπαγάνδιζαν δικτατορία, οἱ πολιτικοὶ τὴν ἀποζητοῦσαν, οἱ πολῖτες ἀναμασοῦσαν τὰ ἀπὸ ΜΜΕ καὶ πολιτικοὺς λεγόμενα, ἀλλὰ τὸ κίνημα τῶν συνταγματαρχῶν ἦταν …μουγκό.

Δῆλα δή;

Ὅλα εἰς γνώσιν, ὑπὸ τὴν ἐποπτεία, ὀργάνωσιν ἀλλὰ καὶ ἀπολύτου ἐγκρίσεως τῆς CIA.

«…Η άρχουσα τάξη επέλεξε, για να αντιμετωπιστεί το λαϊκό κίνημα, την επιβολή δικτατορίας. Οι μηχανισμοί του στρατού για την επιβολή στρατιωτικού πραξικοπήματος βρίσκονταν σε πλήρη ανάπτυξη. Ο στρατηγός Σπαντιδάκης, αρχηγός του Στρατού (ΓΕΣ), μαζί με ένδεκα αντιστρατήγους είχαν καταστρώσει σχέδιο, με την σύμφωνη γνώμη του τότε βασιλιά Κωνσταντίνου, που προέβλεπε ότι ο στρατός θα κατελάμβανε την εξουσία, θα διόριζε πρωθυπουργό τον βασιλικό Πιπινέλη και θα διέλυε την Βουλή. Τον Νοέμβριο 1966 ο Σπαντιδάκης ενημέρωνε τους Αμερικανούς ότι το σχέδιο καταλήψεως της εξουσίας ονομάσθηκε «Ιέραξ ΙΙ» και αποτελούσε παραλλαγή του νατοϊκού σχεδίου έκτακτης ανάγκης «Προμηθέας». Επιπλέον ο Σπαντιδάκης είχε ενεργοποιήσει τα περιβόητα Τάγματα Εθνικής Ασφαλείας και είχε αντικαταστήσει αξιωματικούς του στρατού με αξιωματικούς που έχαιραν της εμπιστοσύνης της ΕΡΕ (Εθνική Ριζοσπαστική Ένωσις, της τότε σκληρής Δεξιάς υπό τον Κωνσταντίνο Καραμανλή) και του παλατιού.

Ο στρατός είχε μετατραπεί σε σφηκοφωλιά συνωμοτών, σε πλήρη γνώση και με την ανοχή της άρχουσας τάξεως. Τον Οκτώβριο του 1966, έκθεση της CIA, ενημέρωνε ότι η ομάδα «των δεξιών συνταγματαρχών», δηλαδή του Γεωργίου Παπαδόπουλου, ήταν σε πλήρη ετοιμότητα και διοργάνωνε το δικό της πραξικόπημα. Τον Δεκέμβριο του 1966, η CIA ανέφερε ότι η ομάδα είχε σχηματίσει ήδη «Επαναστατικό Συμβούλιο» για την επιβολή δικτατορίας.

Ωστόσο η αμερικανική πλευρά είχε ενδοιασμούς για την επιβολή δικτατορίας, φοβούμενη ότι μία δικτατορία δεν θα μπορούσε να ελέγξει την κατάσταση, αλλά αντίθετα η χώρα θα βυθιζόταν σε πολιτική αστάθεια. Για την αμερικανική πλευρά αυτό και μόνο δημιουργούσε ενδοιασμούς και όχι η ίδια η επιβουλή δικτατορίας. Οι ΗΠΑ είχαν τότε μεγάλα προβλήματα με την συνέχιση του πολέμου στο Βιετνάμ, ενώ η Μέση Ανατολή έβραζε και ήταν σίγουρο ότι θα ξεσπούσε αραβοϊσραηλινός πόλεμος. Αυτό που τους προβλημάτιζε ήταν να μην προσθέσουν και άλλο ένα πρόβλημα σε αυτά που ήδη αντιμετώπιζαν. Ο Αμερικανός πρεσβευτής Τάλμποτ έγραφε ότι:

«Η αστάθεια που εκδηλώθηκε μετά τις 15 Ιουλίου 1965 έχει πλέον χειροτερεύσει σε σημείο που να υπάρχει κίνδυνος πρώτης τάξεως χάους. Η χώρα οδηγείται σε μια άγρια επιλογή ανάμεσα στην δικτατορία και τις επιθέσεις […] εναντίον της μοναρχίας και των συμμαχιών της Ελλάδος με ξένες δυνάμεις».

Αντί της ανοικτής δικτατορίας, οι ΗΠΑ πρότειναν ένα σχέδιο επηρεασμού των επερχομένων εκλογών με ποσό 100.000 δολαρίων, ώστε να ενισχυθούν οι δεξιοί υποψήφιοι.

Όμως η ελληνική άρχουσα τάξη ήταν αποφασισμένη. Ο σύμβουλος του βασιλιά Δημήτρης Μπίτσιος πίεζε για την επιβολή δικτατορίας «πριν να είναι πλέον αργά». Δεν ήσαν μόνο οι βασιλικοί ή οι ακροδεξιοί που επιζητούσαν την επιβολή δικτατορίας. Ολόκληρο το αστικό πολιτικό φάσμα κατευθυνόταν προς την επιβουλή δικτατορίας. Στις 3 Απριλίου 1967, ο βασιλιάς ανέθεσε τον σχηματισμό κυβερνήσεως στον Κανελλόπουλο αρχηγό της ΕΡΕ με δικαίωμα να διαλύσει την βουλή και να προκηρύξει εκλογές (για τις 28 Μαΐου). Ο Κανελλόπουλος δήλωνε τόσο στον βασιλιά, όσο και στους Αμερικανούς συνομιλητές του, πως αν διαφαινόταν νίκη της ΕΚ και της Αριστεράς στις εκλογές, εκείνος ως πρωθυπουργός θα τις ανέβαλε επ’ αόριστον και θα ήταν διατεθειμένος να καταστεί «ντε φάκτο δικτάτορας».

Σε αυτό το ζοφερό κλίμα, ο αρχηγός του ΓΕΣ Σπαντιδάκης κάλεσε σε σύσκεψη έξη αντιστράτηγους με σκοπό την επιβολή του σχεδίου «Ιέραξ ΙΙ» στις 20 Απριλίου. Τελικά ανέβαλαν την επιχείρηση και απεφασίσθη την τελική απόφαση να την πάρουν στις 24 Απρίλη. Η ομάδα Παπαδόπουλου ενημερώθηκε αμέσως για την σύσκεψη των στρατηγών, και απεφάσισε να τους… προλάβει θέτοντας σε εφαρμογή το σχέδιο «Ιέραξ ΙΙ συν 20%» όπως αποκαλούσαν το δικό τους σχέδιο πραξικοπήματος.

Το πρωί της 21ης Απριλίου οι συνταγματάρχες έθεσαν την χώρα κάτω από στρατιωτικό νόμο. Ανεστάλησαν όλα τα άρθρα του Συντάγματος που «κατοχύρωναν» τα ανθρώπινα δικαιώματα, δημιουργήθηκαν ειδικά στρατοδικεία, διαλύθηκαν τα πολιτικά κόμματα και καταργήθηκε το δικαίωμα της απεργίας. Δεκάδες χιλιάδες αριστεροί εξορίστηκαν στα νησιά. Οι συνταγματάρχες επέβαλαν ένα καθεστώς τρόμου, χιλιάδες αγωνιστές βασανίστηκαν στα κολαστήρια της Ασφάλειας και της ΕΣΑ (Ελληνική Στρατιωτική Αστυνομία)….» ἡ δικτατορία τῆς 21ης Ἀπριλίου 1967 (συνειδητὴ ἡ ἐπιλογὴ τῆς ἀνωτέρω πηγῆς, κι ἄς φαίνεται ἐχθρική, σὲ κάποιους!!! Θὰ γίνη κατανοητὸ παρακάτω τὸ γιατί.)

Κατὰ τὰ γνωστὰ δὲν ὑπῆρξε ἀντίδρασις.

Ὁ ἴδιος ὁ Παττακὸς ὁμολογεῖ, χρόνια ἀργότερα, πὼς ἐὰν ἐνεφανίζετο ἀντίδρασις θὰ διέκοπταν τὶς ἐπιχειρήσεις τους. ΒΙΝΤΕΟ

Τό δικό μου συμπέρασμα;

Πάντα βάσει αὐτῶν ποὺ ἰσχυρίζονται οἱ μὲν καὶ οἱ δέ, εἶναι πὼς ἡ CIA ἐγνώριζε καὶ γιὰ τὰ τρία κινήματα πολλὰ περισσότερα ἀπὸ ὅσα μποροῦμε ἐμεῖς νὰ διανοηθοῦμε καὶ ἰδίως πολλὰ περισσότερα ἀκόμη κι ἀπὸ αὐτοὺς ποὺ τὰ …διωργάνωσαν. Μὲ τὸν Ἀλαζράκη, (γιὰ παράδειγμα) γαμβρὸ τοῦ Ἰωαννίδου, ὁ ὁποῖος ὅπως ἀπεδείχθη εἶχε σκιώδη ῥόλο παίξει στὰ τεκταινόμενα, ἀκόμη κι ἐὰν θεωρήσουμε πὼς αὐτὸ συνέβη ἐν ἀγνοίᾳ τῶν διοργανωτῶν. Ἄλλως τὲ ὁ Ἰωαννίδης, κατὰ τὸν Παπαδόπουλο, ἦταν «ἄσπιλος κορασίς», μὲ ἀποτέλεσμα νὰ χαίρῃ τῆς ἀπολύτου ἐμπιστοσύνη τοῦ πρωτεργάτου τῆς δικτατορίας.

Αὐτὴ ἡ σχέσις ὅμως Ἰωαννίδου-Ἀλαζράκη, σὲ οἰκογενειακὸν ἐπίπεδον, συνδέει αὐτομάτως ὅλο τὸ οἰκοδόμημα τῆς δικτατορίας μὲ τοὺς γνωστοὺς …«περιουσίους» τῆς CIA καὶ τῆς Mossad.
Ἀφῆστε δὲ τὸ ποιὸν ῥόλο ἔπαιξε ὁ Ῥουφογάλης τότε, κατ’ αὐτὰ πάντα ποὺ διαβάζουμε κι ἀκοῦμε νὰ ψιθυρίζονται…

Ὁ τρόπος ποὺ ἐξεδηλώθη ὅμως τὸ κίνημα τῶν συνταγματαρχῶν στὴν βάσιν του ἦταν ἀρκούντως μυστικός, μὲ ἀποτέλεσμα νὰ ξαφνιάσῃ ἀκόμη καὶ τὴν CIA, ὅπως ἐπίσης καὶ τὸν ἴδιο τὸν Ἀμερικανὸ πρέσβη, ὅταν ἐξεδηλώθη, κάτι ποὺ ἀποδεικνύεται βάσει ἐγγράφων, τὰ ὁποῖα ἦλθαν στὸ φῶς τῆς δημοσιότητος, ἀρκετὰ χρόνια ἀργότερα (ὄχι σημαντικῆς διαβαθμίσεως σὲ ἐπίπεδον μυστικότητος…!!! Τὰ σημαντικῆς διαβαθμίσεως δὲν τὰ δημοσιεύουν…).

Τὸ τί ἐγνώριζαν καὶ σὲ τὶ βαθμὸ εἶχαν διεισδύσει ξένοι παράγοντες στὰ τῆς δικτατορίας εἶναι στὴν πραγματικότητα ἄγνωστον. Τώρα λέγονται πολλά ἀλλὰ καλὸ εἶναι νὰ ἀναρωτηθοῦμε γιὰ τὸ ποιὸς κρατᾶ τὰ ἡνία τῆς (παρα)-πληροφορήσεως καὶ τῆς προπαγάνδας παγκοσμίως.

Καθ’ ὅλην τὴν διάρκεια τῆς δικτατορίας οἱ διπλωματικὲς σχέσεις μὲ ὅλες τὶς χῶρες διεκόπησαν, ἐπισήμως, ἀλλὰ μόνον ὁ πρέσβυς τῆς Σουηδίας ἀνεκλήθη (λόγῳ Ἀνδρέα Παπανδρέου[1]). Παρ’ ὅλα αὐτὰ στὴν οὐσία οὐδέποτε ἔπαυσαν οἱ τυπικὲς διπλωματικὲς σχέσεις, μὲ τὶς ἄλλες χῶρες, ἄν καὶ ἀπὸ ἕνα σημεῖον καὶ μετὰ ἦσαν ὅλες στραμμένες (ἐπισήμως) κατὰ τῆς δικτατορίας. Ἄλλως τὲ τὸ ἴδιο τὸ ἑβραϊκὸ συμβούλιον, ἇμᾳ τῇ ἀναλήψει τῆς ἐξουσίας ἀπὸ τὸν Παπαδόπουλου, ἔσπευσε νὰ τὸν συγχαρῇ ἀλλὰ καὶ νὰ δηλώσῃ τὶς …φιλικές του διαθέσεις.

Βέβαια τὰ ἑβραϊκὰ συμβούλια ΔΕΝ ἀσκοῦν (ἐπισήμως) πολιτικὴ στὶς χῶρες ποὺ ἑδρεύουν.
Γιὰ αὐτὸ νὰ μὴ πάῃ το μυαλό μας στὸ κακό. Οὔτε κι ὁ Ἀλαζράκης, ποὺ ἀνῆκε στὴν ἐν λόγῳ κοινότητα, εἶχε λόγους νὰ ἀσκῇ πολιτική. Ἁπλῶς, τοῦ ἀρκοῦσε, ἐπιφανειακῶς, νὰ …μεταφέρῃ κάποιες …χρήσιμες πληροφορίες. Τόσο ἁπλᾶ…

Φυσικὰ ὁ Παπαδόπουλος στὸν ἀραβοϊσραηλινὸ πόλεμο τοῦ Γιὸμ Κιποῦρ (6 Ὀκτωβρίου 1973) ἠρνήθη στοὺς Ἀμερικανοὺς νὰ χρησιμοποιήσουν τὸν ἑλληνικοὺς ναυστάθμους καὶ τὰ ἀεροδρόμια κι αὐτὸ ἐστάθη ἡ (ἄς ποῦμε, ἀλλὰ δὲν λέμε) ὁριστικὴ ἀφορμὴ γιὰ νὰ …«ξηλωθῇ» καὶ νὰ ἀντικατασταθῇ ἀπὸ τὸν Ἰωαννίδη, ποὺ ἦταν καὶ …«δικός τους», καὶ κατόπιν αὐτοῦ νὰ ὁδηγηθοῦμε στὴν αἱματοβαμμένη διχοτόμησιν τῆς Κύπρου. (Κάτι, ποὺ κατ’ ἐμέ, μὲ τὸ …ξημέρωμα τῆς δικτατορίας, ἦταν προδιαγεγραμμένον!!!)

Ἡ ἐξέγερσις τοῦ Πολυτεχνείου, κρίνοντας πλέον μὲ βεβαιότητα ἐκ τοῦ ἀποτελέσματος, ἐστάθη ἀφ’ ἑνὸς τὸ σύνθημα τῆς ἀποκαθηλώσεως τοῦ δικτατορικοῦ καθεστῶτος Παπαδοπούλου ἀλλὰ καὶ ἡ ἐπίσημος ἐπαν-ἀνάληψις, ἀφ’ ἑτέρου, τῶν ἡνίων τῆς ἐξουσίας ἀπὸ αὐτοὺς ποὺ κρύβονται πίσω ἀπὸ ὅλων τῶν εἰδῶν τὰ …ἑβραϊκὰ συμβούλια. (Ποὺ φυσικὰ δὲν ἀσκοῦν πολιτική! Μόνον τὴν …κατευθύνουν εἴπαμε!!!) [2]

Ὅμως τί ἦταν αὐτό.

Πάντως τὸ ὅ,τι ἐγνώριζαν πὼς προετοιμάζετο δικτατορία, τὸ ἀποδεικνύουν καὶ τὰ ἔγγραφα ποὺ ἔχουν δεῖ τὸ φῶς τῆς δημοσιότητος, ἀλλὰ καὶ οἱ ὁμολογίες τῶν πρωτεργατῶν, ποὺ συζητοῦσαν ἀνοικτὰ γιὰ τὸν ἐρχομό της. (Δίχως μόνον νὰ ἀναφέρονται στὶς ἡμερομηνίες καὶ στὰ πρόσωπα).

Ἄλλως τὲ λίγο ἔως πολύ, πολλοὶ ἦσαν αὐτοὶ ποὺ ζητοῦσαν κάποιαν ἀποφασιστικὴ κίνησιν κατὰ τοῦ δημοκρατικοῦ καθεστῶτος, ποὺ ἔως ἐκείνην τὴν στιγμὴ ἐῤῥοκάνιζε τὴν χώρα.

Οὐσιαστικῶς ἡ CIΑ, ἕνα μακρὺ …δάκτυλο τῶν …«περιουσίων», κατὰ πῶς συνηθίζει, εἶχε διεισδύση σὲ ὅλες τὶς πιθανὲς ἐκδοχὲς ἐκδηλώσεως πραξικοπήματος, καθὼς ἐπίσης καὶ σὲ ὅλες τὶς ἐκδοχὲς τῶν πολιτικῶν τάσεων. Κάτι δῆλα δὴ ποὺ κάνει καὶ σήμερα σὲ ὅλα τὰ μήκη καὶ πλάτη τῆς γῆς. (Συνήθως μάλιστα …προλαμβάνει τὰ κινήματα, τὶς ἐπαναστάσεις, τὶς ἀνατροπὲς μὲ τὸ νὰ …δημιουργῇ μόνη της τὰ σχετικὰ κόμματα, ὁμάδες, κινήματα…!!![3])

Ἄς πᾶμε ὅμως λίγο πιὸ πίσω, στὴν ἱστορία… Λίγο, ὄχι πολύ.

Τὸ 1959 μὲ τὶς συνθῆκες Ζυρίχης καὶ Λονδίνου ἐμπλέκεται ἡ Τουρκία σὲ μία ὑπόθεσιν ποὺ ΔΕΝ τὴν ἀφῳροῦσε.

Στὴν Κύπρο

«…Ευθύς εξ αρχής οι συμφωνίες αυτές αποτέλεσαν το αντικείμενο σφοδρότατης κριτικής από την αντιπολίτευση στην Ελλάδα και την Κύπρο ως μη βιώσιμες. Ο Μακάριος ισχυρίσθηκε αργότερα ότι τις αποδέχτηκε υπό το κράτος αφόρητων πιέσεων, ενώ μόνο ο Γεώργιος Παπανδρέου από τους ηγέτες της αντιπολιτεύσεως, στήριξε τον Κωνσταντίνο Καραμανλή στην συνεδρίαση της Βουλής που συζήτησε τις συμφωνίες αυτές: «Αἱ συμφωνίαι, αἱ ὁποῖαι ὑπεγράφησαν ἀπὸ τὴν ἡγεσίαν τοῦ κυπριακοῦ λαοῦ καὶ ἤρχισαν ἐφαρμοζόμεναι, δὲν εἶναι δυνατόν, δὲν εἶναι ἐθνικῶς συμφέρον, νὰ ἀκυρωθοῦν», δήλωσε.

Αντιθέτως ο Σοφοκλής Βενιζέλος ήταν κατηγορηματικός: «Δὲν θέλω νὰ εἶμαι μάντης κακῶν. Προβλέπω ὅμως ὅτι αἱ ὑπογραφεῖσαι συμφωνίαι θὰ ἀποδειχθῆ, ἐν τῇ ἐφαρμογῇ των, ὅτι δὲν εἶναι βιώσιμοι καὶ πρέπει νὰ ἀνατραποῦν. Ἄλλως πολὺ φοβοῦμαι, ὅτι θὰ θρηνήσωμεν νέας ἐθνικὰς συμφοράς».

Πικρία για το περιεχόμενο των συνθηκών αυτών εξέφρασε και ο στενότερος των συνεργατών του Μακαρίου, επί σειρά ετών πρεσβευτής της Κύπρου στην Αθήνα, Νίκος Κρανιδιώτης: 

«Οἱ συμφωνίες Ζυρίχης-Λονδίνου ὑπῆρξαν τὸ ἀποτέλεσμα σκληρῆς ἀνάγκης καὶ ἡ κατάληξη ἑνὸς διλήμματος, μπροστὰ στὸ ὁποῖο ἡ βρετανικὴ κυβέρνησις ἔθεσε τὸν κυπριακὸ λαὸι καὶ τὴν ἡγεσία του: ἤ τὶς συμφωνίες ἤ τὴν διχοτόμηση. Ὁ Μακάριος προτίμησε τὸ «μὴ χεῖρον». Στὴν ἐκβιαστικὴ αὐτὴ λύση συνέβαλε ἰδιαίτερα ἡ κομμουνιστικὴ φοβία τῆς Ἀμερικῆς καὶ ἡ συνεχὴς ἐκ μέρους της προσπάθεια ΝΑΤΟϊκῆς ῥυθμίσεως τοῦ θέματος. Ἔτσι στραγκαλίσθηκε τὸ δικαίωμα αὐτοδιαθέσεως τοῦ κυπριακοῦ λαοῦ…

Οἱ ἑλληνικὲς κυβερνήσεις, παρὰ τὴν βαθυτάτη συμπάθεια καὶ τὴν συναισθηματικὴ κλίση ποὺ ἔτρεφαν γιὰ τὴν «μεγάλη ἰδέα» τῆς Κύπρου, ὑφίσταντο συνεχεῖς πιέσεις, ἄμεσες ἤ ἔμμεσες, ἀπὸ τὴν Ἀμερικὴ καὶ τὸ ΝΑΤΟ καὶ ἐπεδίωκαν μία εἰρηνικὴ λύση τοῦ Κυπριακοῦ, μέσα στὰ συμμαχικὰ πλαίσια»….»

βικιπαιδεία

Αὐτὰ συνέβησαν λοιπὸν τὸ 1959.

Πρὸ αὐτῶν τῶν συμφωνιῶν εἶχε μεγαλουργήσει ὁ Κυπριακὸς λαὸς μὲ τὴν ἀντίστασίν του κατὰ τῶν Ἄγγλων.

Μία ἀντίστασις ποὺ γιὰ μία ἀκόμη φορὰ αἱμάτωσε τὸν Ἑλληνισμὸ καὶ ποὺ ἐξεκίνησε, ἐπισήμως, τὴν 1η Ἀπριλίου 1955 μὲ τὸν στρατηγὸ Γεώργιο Γρίβα, ὁ ὁποῖος καὶ ᾠργάνωσε τὸν κυπριακὸ ἀγῶνα.

Συνολικῶς ὁ ἀγὼν τῆς ΕΟΚΑ ἐκράτησε ἔως τὸ 1959 κι ἠκολούθησαν οἱ προαναφερόμενες συμφωνίες.
Τελικῶς Μακάριος καὶ Καραμανλῆς ὑπέγραψαν συμφωνίες ποὺ οὐσιαστικῶς κατεδίκαζαν τὴν Κύπρο σὲ θέσιν ἀμύνης, ἀπὸ μελλοντικὴ ἐπίθεσιν τῆς Τουρκίας καὶ θέτουν τὴν Τουρκία, ποὺ ἔως τότε δὲν ἐνδιεφέρετο γιὰ τὴν Κύπρο, ἐφ΄ ὅσον εἶχε πουλήσει τὴν Κύπρο στὸ Ἡνωμένο Βασίλειον ἀπὸ τὸ 1878, ἐπὶ Μπένζαμιν Ντισραέλι, ῥυθμιστὴ τῶν κυπριακῶν ζητημάτων.

βικιπαιδεία

Ἡ κοσμοκράτωρ, τῆς ἐποχῆς, Μεγάλη Βρεταννία, ποὺ ὅμως τὸ «τιμόνι» της κρατοῦσε ἕνας Ντισραέλι ἀπὸ τὸ 1878 ἀκόμη, δὲν ἦταν ἀπὸ ἐκείνους ποὺ θὰ ἔχαναν κάποιο παιχνίδι τόσο εὔκολα.

Ἀπὸ τότε ποὺ ἐξηγόρασαν τὴν Κύπρο ἔως τὶς συνθῆκες Λονδίνου καὶ Ζυρίχης, ἄν καὶ μεσολάβησαν πολλά, ἡ πολιτικὴ δὲν ἄλλαξε. Καὶ ἴσως ἡ Ἀγγλία νὰ μὴν ἦταν πιὰ ἡ κοσμοκρατορία ποὺ ἦταν κάποτε, ἀλλὰ τὰ ἡνία τῶν κοσμοκρατούντων εἶχαν ἀναλάβει ἤδη οἱ ΗΠΑ, μετὰ τὸ πέρας τοῦ Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου καὶ ἕνας ἄλλος …«περιούσιος» πλέον ἐκανόνιζε τὰ τῶν γεωπολιτικῶν ὑποθέσεων τοῦ πλανήτου.

βικιπαιδεία

Τότε ὅμως συνέβησαν κι ἄλλα… Πολλὰ ἄλλα.

Συνέβη (καὶ συμβαίνει) μία μεγάλη ἄσκησις πιέσεων, πρὸ κειμένου νὰ ἀνακοπῇ ἡ προσπάθεια ἑνώσεως τῆς Κύπρου μὲ τὴν Ἑλλάδα καὶ νὰ προσκολληθῇ στὸ …Ἰσραήλ.

Παλαιότατον ὅμως αὐτό…

Ἡ Κύπρος εἶναι σὲ τέτοιο σημεῖον, ποὺ πάντα ἐνδιέφερε τὸ Ἰσραὴλ ὡς βάσις, ἀκόμη καὶ τότε ποὺ δὲν ὑπῆρχε τὸ κράτος τοῦ Ἰσραήλ!!!!

(Τὸ μεγάλο ἐνδιαφέρον ἐκορυφώθη, ἐπισήμως, ἀπὸ τότε ποὺ κάποιοι ἔμαθαν πὼς ὑπῆρχαν πετρέλαια στὴν Μέση Ἀνατολή! Τύποις!!!)

Ἡ ἐξαγορὰ τῆς Κύπρου ἀπὸ τὴν …«Ἀγγλία» (ποὺ οὐσιαστικῶς ἔγινε μὲν μὲ χρήματα τῶν Ἄγγλων πολιτῶν, ἀλλὰ αὐτομάτως ἐπέρασε στὴν κατοχὴ …«περιουσίων») ἦταν ἁπλῶς ἕνα πρῶτο βῆμα γιὰ τὴν περιφρούρησιν κάποιων πολὺ περιέργων στοχεύσεων, ποὺ τὰ κίνητρά τους χάνονται σὲ πολὺ μεγάλο βάθος χρόνου.

Πόσο βάθος;

Παρακάτω [4] σᾶς παρουσιάζω μερικὰ ἀποσπάσματα, πολὺ ἐνδιαφέροντα, γιὰ τὸ ποιοί, πότε, πῶς, γιατὶ ἐστόχευσαν τὴν Κύπρο. Κι ἐπίσης, ἄν καὶ τὰ ἀποσπάσματα εἶναι πολὺ …σκόρπια, τὸ γιατὶ ἀπὸ τὸ 1561 (ΝΑΙ, ἀπὸ τότε) ἡ Κύπρος εἶναι γιὰ κάτι …«περιουσίους» τὸ πάτημα, τὸ μέσον ἀλλὰ καὶ τὸ σημεῖον περιφρουρήσεως τοῦ κράτους τους, ποὺ ὅμως ΟΥΤΕ κἄν μποροῦσε κάποιον νὰ διανοηθῇ ἀπὸ τότε πὼς θὰ ξεφύτρωνε καὶ θὰ ὑφίστατο.

Καὶ φθάνουμε στὸν τίτλο μας…

Ποιός ἔφερε τελικῶς τήν χούντα; Καί γιατί;

Ἦλθε μόνη της; Τήν «ἐφύτεψαν»; Νόμιζε πώς ἦλθε μόνης της ἀλλά τελικῶς ἦταν μέ μεγάλη μαεστρία …«φυτευτή»;

Ἐὰν συνδυάσουμε ὅλες τὶς παραπάνω πληροφορίες, μαζὺ μὲ αὐτὲς ποὺ ἀκολουθοῦν, ἀλλὰ καὶ τὰ ἀποσπάσματα στὸ τέλος, θὰ μπορέσουμε νὰ δοῦμε ἀπὸ ἀπόστασιν, κι ὁπωσδήποτε μὲ ἄλλο μάτι, τὰ ὅσα συνέβησαν, συμβαίνουν καὶ θὰ συμβοῦν στὴν Κύπρο. (Ναί, καὶ θὰ συμβοῦν!!!)

Ἄς πᾶμε ὅμως λίγα ἀκόμη χρόνια πίσω… 1903-4

«…Το σιωνιστικό σχέδιο για τον εποικισμό της Κύπρου από Εβραίους συνάντησε τις σφοδρές αντιδράσεις των κατοίκων της, με αποτέλεσμα να εγκαταλειφθεί.

Οι Έλληνες της Κύπρου αναρωτιόντουσαν, γιατί να μην εγκατασταθούν στο νησί οι Έλληνες, που απελάθηκαν από τον Καύκασο και οι άλλοι Έλληνες, που επρόκειτο να απελαθούν από τους Ρώσσους και θα έπρεπε να παραχωρήσουν το έδαφός τους για την εγκατάσταση Εβραίων. Οι Έλληνες βουλευτές, ο κυπριακός Τύπος κι ο λαός αντέδρασαν σθεναρά στην εγκατάσταση Εβραίων.

Τις αντιδράσεις των Ελληνοκυπρίων ενίσχυσε ακόμα πιο πολύ ένα άρθρο του Ντάριο Τρίετς, που δημοσιεύθηκε στο εξωτερικό κι έγινε γνωστό στην Κύπρο, στο οποίο ο Τρίετς συνιστούσε την μετατροπή της Μεγαλονήσου σε εβραϊκό νησί. Ο Τρίετς έγραφε, ότι η αγγλική αποικιακή κυβέρνηση ευνοούσε την εγκατάσταση Εβραίων, διότι οι Εβραίοι ήταν πιο … προοδευτικοί από τους Ελληνοκυπρίους.

Οι Έλληνες της Κύπρου για να αντικρούσουν τους ισχυρισμούς του Εβραίου Τρίετς, ανέφεραν ως ενδεικτικό παράδειγμα το αγρόκτημα Μαρκό, όπου οι Εβραίοι που το εκμεταλλεύονταν δεν μπορούσαν να προοδεύσουν με την καλλιέργεια της γης και κατέστρεψαν το αγρόκτημα, παρ’ όλη την οικονομική βοήθεια που έπαιρναν από τις εβραϊκές εταιρείες του εξωτερικού.

Τελικά, οι επανειλημμένες απειλές των Ελληνοκυπρίων, ότι θα δημιουργούσαν σοβαρά βίαια επεισόδια, αν επιχειρείτο εγκατάσταση Εβραίων στο νησί, ματαίωσαν το σιωνιστικό σχέδιο εποικισμού της Κύπρου.

Εκείνοι, όμως, που θα νόμιζαν, ότι η σιωνιστική αυτή απειλή για την Κύπρο δεν ήταν σοβαρή, με επικίνδυνες προεκτάσεις για το νησί, ας αναλογισθούν, ότι η Δήλωση Μπάλφουρ (ο Εβραίος Μπάλφουρ ως Υπουργός Εξωτερικών της Αγγλίας, έκανε το 1917 την περίφημη δήλωση, ότι η αγγλική κυβέρνηση ευνοούσε την δημιουργία μιας «εθνικής εστίας» των Εβραίων στην Παλαιστίνη) εξασφαλίστηκε με ελιγμούς όμοιους με εκείνους του Χέρτζλ και με την βοήθεια ενός άλλου Λόρδου Ρότσιλντ. Και, ότι ο δρόμος για την μετανάστευση Εβραίων στην Παλαιστίνη ανοίχθηκε με τις αγορές κτημάτων και κατοικιών από τους εύπορους Άραβες και τη συστηματική έξωση των Αράβων ενοικιαστών….»

Ὁ Θεόδωρος Χὲρτζλ καὶ τὸ Σχέδιον Ἐποικισμοῦ τῶν Ἑβραίων στὴν Κύπρο.

Καί πῶς τοῦ ἦλθε ξαφνικῶς τοῦ Χέρτζλ, τὸ 1901-1902-1903 νά πατήσῃ τήν Κύπρο; Δέν μποροῦσε νά ἀρκεσθῇ στήν πέριξ τῆς Παλαιστίνης περιοχή; Τί στά κομμάτια;

Μποροῦσε… Ἀλλὰ ὁ Χὲρτζλ δὲν λειτουργοῦσε ἀνεξάρτητα. Ὁ Χέρτζλ, καθὼς καὶ πάρα πολλοὶ ἄλλοι ὁμοεθνεῖς του, οὐδέποτε ἐλειτούργησαν ἄνευ σχεδίου, συγκεκριμένων στοχεύσεων καὶ μεθοδικότητος. Πάντα πιστοὶ σὲ κάποιες ἀρχές, ἡνωμένοι, μεθοδικοί. Οὐδέποτε ἐξέφυγαν χιλιοστὸ ἀπὸ αὐτὰ ποὺ εἶχαν ἄλλοι, ἴσως, ἀποφασίσει γιὰ αὐτούς, διότι πάντα τὸ νὰ συμπράξουν στὸν κοινὸ (τους) στόχο, γιὰ ὅλους αὐτούς, εἶναι χρέος.

Ἴσως νὰ μὴ μᾶς ἀρέσῃ, ἀλλὰ εἶναι ἀξιοθαύμαστο αὐτὸ ποὺ ἔχουν ἐπιτύχει.

Κι ὅλα αὐτὰ ΔΕΝ συμβαίνουν γιατὶ ἐμεῖς εἴμαστε καλοὶ καὶ κάποιοι ἄλλοι κακοί, ἀλλὰ διότι κάποιοι δουλεύουν σὲ βάθος …χιλιετίας, ἡνωμένοι, μὲ ἀπόλυτον προσήλωσιν στοὺς σκοπούς τους, ἀδιαφορῶντας γιὰ τὸ ἐὰν πρέπῃ νὰ …χαλαρώσουν κάπου κάπου, ἐν ἀντιθέσει μὲ ἐμᾶς ποὺ οὐδέποτε ἤμασταν ἡνωμένοι πραγματικά, οὐδέποτε δουλέψαμε ΟΛΟΙ γιὰ τὸ κοινὸ καλὸ καὶ οὐδέποτε κάναμε σχεδιασμοὺς ἀκόμη καὶ γιὰ χρονικὸ ὁρίζοντα …δεκαετίας. Ὄχι διότι δὲν μποροῦμε, ἀλλὰ διότι οἱ προτεραιότητές μας εἶναι κάπως πιὸ …χύμα.

Ὄχι άπαραιτήτως σὰν ἄτομα…

Μὰ σὰν λαὸς σίγουρα.

Πρὶν σᾶς ἀφήσῳ μὲ τὸ (μπόλικο) ὑλικό μας σήμερα, θὰ θέσω μερικὰ ἐρωτήματα:

Ὁ Γεώργιος Παπαδόπουλος ἦταν βαπτιστῆρι τοῦ Γεωργίου Παπανδρέου, βάσει ΚΑΙ τῆς μαρτυρίας Παττακοῦ, ἀλλὰ καὶ πολλῶν ἄλλων. Τί καταγωγῆς ἦταν ὁ Γεώργιος Παπανδρέου ὅμως; (Καὶ μὴ βιασθῆτε νὰ πεῖτε …Σταυρόπουλος, διότι θὰ σᾶς ἀπαντήσω πὼς ἦταν υἱὸς Παγώνας (λέει) ἀλλὰ ἡ Παγώνα ἦτο καὶ θυγάτηρ …ῥαββίνου!!! Γίνονται γάμοι σέ αὐτούς τούς κύκλους, ἐάν δέν εἶναι ἐνδοφυλετικοί;;;;; Ποιά ἦταν λοιπόν ἡ Παγώνα; Καί ποιός ὁ …«Σταυρόπουλος»; Καί γιατί δέν διετήρησε αὐτό τό ἐπίθετο;)

Κι ἐάν τό πᾶμε λίγο παρά …πέρα… Ποιός εἶναι ποίος, ἀπό αὐτούς πού μᾶς κυβερνοῦν;;;;; [5]

Σὲ μίαν δημοκρατία, ὅταν συμβαίνουν αὐτὰ ποὺ συμβαίνουν, ΟΛΟΙ ἔχουν συνυπευθυνότητα. Σὲ μία βασιλεία ἤ σὲ μία δικτατορία ἤ τέλος πάντων σὲ ἕνα μοναρχικὸ καθεστώς, τὴν εὐθύνη τὴν ἔχει ΕΝΑΣ. Ἐὰν ἐπιλέξῃ καλῶς, ὅλοι ἀπολαμβάνουν. Ἐὰν ὄχι, ὁ ἀποδιοπομπαῖος τράγος εἶναι …ἕτοιμος.

Ἀνεξαρτήτως λοιπὸν τοῦ τὶ πιστεύουμε, καὶ τὶ ὄχι, συνδυάζοντας ὅλα τὰ παραπάνω (καὶ τὰ παρακάτω) μήπως τελικῶς ἀτύπως, ἀλλὰ οὐσιαστικῶς,…«ἀδειοδοτήθη» ἡ δικτατορία νά δράσῃ ἐλευθέρως;
Ὄχι ὁ Παπαδόπουλος, διότι ἴσως νὰ μὴ συμφωνοῦσε.

Σαφῶς ὅμως δίπλα σὲ ἕναν ἡγέτη πάντα φυτεύεται κι ἕνας προδότης… Λαμβάνοντας τὴν σκυτάλη τοῦ ἡγέτου ὁ προδότης, ἄβουλος ὧν, ἐπισήμως, προσέφερε στὸ πιᾶτο τὴν Κύπρο, σὲ κάποιους ποὺ ΔΕΝ τὴν ἐζήτησαν. Τὸ χειρότερο ὅλων φυσικὰ εἶναι πὼς ἐπίτηδες μᾶς κρατοῦν σὲ ὑψηλὰ ἐπίπεδα παραπληροφορήσεως, διασύροντας καὶ τὸν Παπαδόπουλο, μαζὺ μὲ τὸν ὁλίγιστο Ἰωαννίδη, γιὰ νὰ μὴ μπορέσουμε νὰ συνειδητοποιήσουμε, νὰ κατανοήσουμε καὶ τελικῶς νὰ ἀποδεχθοῦμε τὸ παιχνίδι ποὺ μᾶς ἔπαιξαν, καὶ φυσικὰ μᾶς παίζουν ἀκόμη.

(Κι ἄς ἀφήσουμε τοὺς ῥομαντισμούς, διότι ἐδῶ συζητᾶμε πλέον μόνον μὲ ἱστορικὰ δεδομένα!!!)

Ἦταν λοιπόν, ἤ ὄχι, εἰς γνῶσιν τοῦ Παπαδοπούλου ἡ ἀρχική συμφωνία;

Διότι ἀρχικὴ συμφωνία ὑπῆρχε… Τώρα πιὰ εἶναι περισσότερο σαφὲς ἀπὸ κάθε ἄλλην περίοδον.
Ἁπλῶς ἴσως νὰ ΜΗΝ ἔγινε μεταξὺ Παπαδοπούλου καὶ …«περιουσίων», ἀλλὰ κι ὁ Παπαδόπουλος νὰ ἐχρησιμοποιήθη, ἴσως ἐν ἀγνοίᾳ του, γιὰ τὴν περάτωσιν τῶν σχεδίων τους.

Ἡ ἀπομάκρυνσις τῆς Μεραρχίας, κατὰ τοὺς πολλούς, ἤ τῶν 5.000 Ἑλλήνων στρατιωτῶν, κατὰ τοὺς Συνταγματάρχες, συνέβη κατόπιν τῶν γεγονότων τῆς Κοφινοῦ, ὅπου, κατὰ δήλωσιν τῶν Τούρκων[6] ἔγινε σφαγή.

Σήμερα ὅλο αὐτὸ τὸ σκηνικὸ βέβαια κατεῤῥίφθη, ἀλλὰ τότε ὅλοι κατηγοροῦσαν τὸν Γρίβα. Μάλιστα εἶναι ἀρκετοὶ αὐτοὶ ποὺ συνδέουν τὴν ἀπομάκρυνσιν τῶν Ἑλλήνων στρατιωτῶν μὲ τὴν παρουσία τοῦ Γρίβα στὴν Κύπρο καὶ τὰ γεγονότα τῆς Κοφινοῦ.

Ἀλήθεια… Πόσο …«τυχαῖο» εἶναι κι αὐτό, ὅταν ὅλοι γνωρίζουμε πώς ὅλα τά ΜΜΕ τοῦ πλανήτου ἐλέγχονται ἀπό …«περιουσίους»; Καί γιατί ὁ Γρίβας νά εὑρεθῇ τότε ἐκεῖ;

(Ὄχι, δὲν βάζω στὸ μυαλό μου πὼς ὁ Γρίβας ἐπρόδωσε…!!!)

Οἱ ὀθωμανοὶ ἤδη κατὰ τὸ παρελθόν, (Μεντέζ-Νάσι, ντονμέδες, νεότουρκοι, Κεμὰλ Ἀτατοῦρκ) ἔπεσαν πολὺ εὔκολα θύματα τῶν ὀρέξεων κάθε …«περιουσίου». Ἡ αὐτοκρατορία τους, ἰδίως ἀπὸ τὸ 1533, κυριολεκτικῶς, δίχως προσχήματα, ἐλέγχεται ΜΟΝΟΝ ἀπὸ …«περιουσίους». Αὐτοὶ ἦσαν ποὺ ἔφτιαξαν τὴν πρώτη ὀθωμανικὴ τράπεζα (1856), ποὺ σήμερα στὸ ἀρχεῖο της ἔχει θεματοφύλακα κάποιαν …Μπεναρόγια!!!! (Sima Benaroya [7]).

Καὶ εἶναι πάντα οἱ ἴδιοι ποὺ διατηροῦν τοὺς ὀθωμανοὺς σὲ κατάστασιν ὄχι ἁπλῶς καταστολῆς ἀλλὰ …μαστούρας!!!

Μπορῶ λοιπὸν νὰ τοὺς κατηγορῶ γιὰ πολλά.

Μά γιά πόσα ἀπό ὅσα συνέβησαν, εἶναι πράγματι ὑπεύθυνοι αὐτοί;

Πρὶν ἀπὸ τὴν ἀνάληψιν τοῦ ἐλέγχου τῆς ὀθωμανικῆς κρατικῆς καὶ οἰκονομικῆς μηχανῆς (κι ὄχι μόνον) ἀπὸ …«περιουσίους», ἡ σκληρότης τῶν ὀθωμανῶν ὑπῆρχε, ἀλλὰ ὑπῆρχε ἐπίσης, σὲ μεγάλο βαθμό, ἡ ἀξιοκρατία. Ἀπὸ τότε καὶ μετά, ἰδίως μὲ τὸν ἄφθονο χρηματισμό, διεβρώθησαν τὰ πάντα καὶ σιγὰ σιγά, ἀλλὰ σταθερά, ἡ ὀθωμανικὴ αὐτοκρατορία κατέῤῥευσε.

Μὲ ἕνα κράτος ἀπολύτως ἐλεγχόμενον ἀπὸ τὴν πλευρὰ τῶν …«περιουσίων», εἶναι εὔκολο νὰ ἐλέγχεται καὶ ὅλη ἡ ἐξωτερική του πολιτική, καθὼς ἐπίσης καὶ τὸ πόσες γενοκτονίες θὰ γίνουν, εἰς βάρος ποιῶν καὶ μὲ πόση …ἀνοχὴ ἀπὸ παγκοσμίους ὀργανισμούς, ποὺ ἐπίσης ἐλέγχονται ἀπὸ τοὺς ἰδίους!!!

Ἐὰν φυσικὰ καὶ τὰ πέριξ αὐτοῦ κράτη, ὅπως γιὰ παράδειγμα ἡ Σοβιετικὴ Ἕνωσις (κι ὄχι μόνον, διότι ἐδῶ νὰ δεῖτε τὶ γίνεται!!!) διοικοῦνται ἀπὸ …«περιουσίους», καθὼς ἐπίσης καὶ τὰ κράτη τῶν …«συμμάχων» αὐτῶν, τότε μήπως εἶναι ἀκόμη ἁπλούστερον σήμερα νά κατανοήσουμε τό τί ἀκριβῶς …«ἐπέτυχε» ὁ Ἐλευθέριος Βενιζέλος;

Μήπως τά πετρέλαια τῆς Μοσούλης, ποὺ προσεφέρθησαν στοὺς …«Ἄγγλους», κατὰ τὴν περίοδο ἐνασχολήσεως τῶν νεοτούρκων ἀπὸ …ἐμᾶς, τὴν γενοκτονία τῶν ἀρμενικῶν καὶ ἑλληνικῶν πληθυσμῶν ἀπὸ τοὺς Τσέτες (Κούρδους) καὶ τὸν συνολικὸ ἐκτοπισμὸ τῶν πληθυσμῶν τῆς Μικρᾶς Ἀσίας κάποιοι ἄλλοι τόν ἐσχεδίασαν; [8]

Σεπτέμβριος τοῦ 1967, πρῶτο δεκαήμερο. Ὁ Γεώργιος Παπαδόπουλος καὶ ὁ Ἰσμὲτ Ἰνονοῦ συναντῶνται δύο φορές, (Κεσσάνη καὶ Ἀλεξανδρούπολις, μὲ πληροφορίες ἀπὸ ἐδῶ κι ἐδῶ) πρὸ κειμένου νὰ εὕρουν κοινοὺς τόπους συνεργασίας καὶ συμπλεύσεως τῶν δύο λαῶν. Δὲν ἐπιτυγχάνουν πολλά.

Τὰ ὁλίγα αὐτὰ ὅμως χρησιμοποιοῦνται σὰν …μαγιά, πρὸ κειμένου νὰ συντάξουν λίγο ἀργότερα τὸ ἑλληνοτουρκικὸ πρωτόκολλον (ἤ σύμφωνον) συνεργασίας τῶν δύο χωρῶν, γιὰ μορφωτικὰ θέματα, ὅπου καταργεῖται οὐσιαστικῶς ἡ θρησκευτικὴ μειονότης καὶ ἀναφέρεται-ἀναγνωρίζεται, ἡ τουρκικὴ μειονότης. (Τὸ ὁποῖον καὶ ὑπεγράφη).

(Ὅλο τὸ πρωτόκολλον στὸ πέρας τῆς δημοσιεύσεως.)

Ἐπισήμως ὁ Παπαδόπουλος ζητοῦσε τὴν Ἕνωσιν μὲ τὴν Κύπρο, ἀλλὰ στὴν πραγματικότητα ἐπεδίωκε, βάσει αὐτοῦ τοῦ συμφώνου, καθὼς ἐπίσης καὶ τῶν συχνῶν πυκνῶν ἐξαγγελιῶν του κάτι γιὰ «μία διζωνικὴ καὶ δικοινωτικὴ ὁμοσπονδία», (κι ἕνα κράτος μὲ τὴν Τουρκία κλπ κλπ κλπ….).

Πέραν τοῦ ὑπογεγραφέντος συμφώνου [9] ὅμως, κι ἐὰν δεκτοῦμε πὼς ἦταν πράγματι μέγιστος πατριώτης, ἀπολύτως τίμιος, ὁραματιστὴς καὶ ὅσα καλὰ θέλετε ἐσεῖς (μπορῶ νὰ ἀναγνωρίσω τὰ ὅποια καλὰ ἔκανε ἡ δικτατορία, ἐγὼ προσωπικῶς), θά μποροῦσε μήπως κάποιος νά μᾶς ἀπαντήσῃ στό γιατί ἐπέλεξε τόν Μαρκεζίνη, γιὰ σχηματισμὸ ὑπηρεσιακῆς κυβερνήσεως, ποὺ ἐκτὸς ἀπὸ ἐρευνητής, ἱστορικός, ἐξαίρετος ἐπιστήμων «ὅλως τυχαίως» ἦταν καὶ θιασώτης, ὑποστηρικτής, λάτρης τῆς ἑλληνοτουρκικῆς φιλίας;

Ἐχάθηκαν τόσοι καί τόσοι παλαιοκομματικοί, πού θά μποροῦσαν νά κάνουν ἀνάλογο ἐργασία;

Γιατί ὁ Μαρκεζίνης, τοῦ ὁποίου ὁ υἱός, ἐκτὸς πολλῶν ἄλλων, εἶναι καί …sir;

Ἔ;

Φιλονόη

Υ.Γ. Παίγνιον ἦταν. Οἱ ἐδῶ, συνταγματάρχες καὶ λοιποὶ μετέχοντες, πιόνια. Καὶ μόνον ἡ ἐπικοινωνία Καραμανλῆ-Μακαρέζου, περὶ τὴν ἄνοιξιν τοῦ 1974, τὸ ἀποδεικνύει. Ὅλοι ἐγνώριζαν, ἐκτὸς ἀπὸ ἐμᾶς, ποὺ πληρώσαμε καὶ τὸ αἱματοβαμμένο …«μάρμαρο». Ὅπως πάντα…

Καὶ φυσικά, γιὰ νὰ μᾶς …παρηγορήσουν, τοὺς ἐξόντωσαν, ἀν τὶ οἱ ἠλίθιοι παλαιο-νεο-πολιτικοὶ νὰ βγάλουν τὰ ἄπλυτά τους (τὰ ὅποια ἄπλυτά τους) στὸν ἀέρα. Ὄχι συκοφαντίες, ὅπως κάνουν τώρα… Τὰ ἄπλυτα.

Ἀλλὰ βλέπετε, ἐὰν ἔβγαζαν τῶν δικτατόρων τὰ ἄπλυτα, θὰ ἔπρεπε νὰ βγοῦν καὶ τὰ δικά τους. Κι ὁ Καραμανλῆς εἶχε ἤδη χωθεῖ βαθειὰ στὴν βρώμα, καθὼς καὶ ὅλο τὸ ἐπιτελεῖο του.
Λέτε νά τοῦ ἄρεσε τοῦ «ἐθνάρχου» νά κάνῃ παρέα στούς παπαδοπουλοπαττακομακαρέζους στήν ψειροῦ;