Τα Πρωτόκολλα: Το δίκαιον του ισχυρότερου

ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ Α'

ΠΕΡΙΛΗΨΙΣ:

 
*Το δίκαιον εν τη ισχύι. *Η ελευθερία είναι αφηρηµένη έννοια. *Η φιλελευθερία. *Ο χρυσός. *Η πίστις. *Η Αυτονοµία. *Η Κεφαλαιοκρατία. *Ο εσωτερικός εχθρός, *Ο όχλος. *Η αναρχία, *Η πολιτική και η ηθική. *Το δίκαιον του ισχυρότερου. *Η ιουδαϊκή µασωνική εξουσία είναι αήττητος. *Ο σκοπός αγιάζει τα µέσα. *Ο όχλος είναι τυφλός.

*Το πολιτικόν αλφάβητον. *Αι διαφωνίαι των κοµµάτων. *Η µορφή της Κυβερνήσεως, η οδηγούσα καλλίτερον εις τον σκοπόν, είναι η Μοναρχία. *Τα ισχυρά ποτά. *Ο κλασικισµός. *Η ακολασία. *Η αρχή και οι κανόνες της ιουδαϊκής και µασωνικής Κυβερνήσεως. *Ο τρόµος. *Ελευθερία, Ισότης, Αδελφότης. *Η αρχή της δυναστικής Κυβερνήσεως. *Τα προνόµια της αριστοκρατίας των καταστραφέντων Χριστιανών. *Η νέα αριστοκρατία. *Ψυχολογικός υπολογισµός. *Η αφηρηµένη έννοια της Ελευθερίας. *Το µεταθετόν των αντιπροσώπων του λάου.

Ας αφήσωµεν κάθε φρασεολογίαν και αςµελετήσωµεν•καθ' εαυτήν έκαστην ιδέαν, διασαφηνίζοντες την κατάστασιν δια συγκρίσεων και συλλογισµών.

Μέλλω λοιπόν να διατυπώσω το σύστηµά µας περί της απόψεως σας και της απόψεως των Χριστιανών. Προ παντός δέον να παρατήρηση τις ότι οι άνθρωποι οι έχοντες κακά ένστικτα είναι πολυαριθµότεροι των εχόντων καλά τοιαύτα. Τούτου ένεκα επιτυγχάνει τις τα καλλίτερα αποτελέσµατα, διοικών τους ανθρώπους δια της βίας και του τρόµου, και ουχί δι' ακαδηµαϊκών συζητήσεων.

Έκαστος άνθρωπος ποθεί την έξουσίαν, πάς τις προσπαθεί να γίνει δικτάτωρ, εάν δύναται, και εν ταύτω ολίγοι υπάρχουσιν οι µη όντες έτοιµοι να θυσιάσωσιν όλην την περιουσίαν των άλλων δια να εξασφαλίσωσι την ιδικήν των.

Τι συνεκράτησε τα άγρια θηρία, τα οποία ονοµάζοµεν ανθρώπους; Τι τους καθωδήγησεν έως τώρα; Κατά την έναρξιν της κοινωνικής τάξεως οι άνθρωποι υπετάχθησαν εις την κτηνώδη και τυφλήν ισχύν, αργότερα εις τον νόµον, όστις δεν είναι παρά η ίδια ισχύς, αλλά µεταµφιεσµένη. Συµπεραίνω εκ τούτου, ότι συµφώνως προς τον νόµον της φύσεως, το δίκαιον είναι εν τη ισχύ. Η πολιτική ελευθερία είναι µία ιδέα και ουχί εν πράγµα. Πρέπει να ηξεύρη τις να εφαρµόζη την ίδέαν ταύτην όταν έχη ανάγκην να παρασύρη τας λαϊκάς µάζας εις το κόµµα του δια του θέλγητρου µιας ιδέας, εάν το κόµµα τούτο έχη θέσει ως σκοπόν να κατασυντρίψει το εν τη εξουσία, κόµµα.

Το πρόβληµα τούτο αποβαίνει εύκολον εαν ο αντίπαλος κατέχη την εξουσίαν ταύτην εκ της ιδέας της ελευθερίας, την ονοµάζοµεν φιλελευθερίαν, και εάν θυσιάζη µέρος της δυνάµεως του υπέρ της ίδέας ταύτης.

Και εδώ ίσα- ίσα θα εµφανισθή ο θρίαµβος της θεωρίας µας: Τα χαλαρωθέντα ηνία της εξουσίας εφαρπάζονται αµέσως, δυνάµει του νόµου της ζωής, υπό άλλων χειρών, διότι η τυφλή ισχύς του λαού δεν δύναται να µείνη ούτε µίαν ηµέραν άνευ οδηγού, και διότι η νέα εξουσία δεν κάµνει άλλο παρά να καταλαµβάνει την θέσιν της πρώην, εξασθενησάσης (φθαρείσης) δια της φιλελευθερίας.

Εις τας ηµέραςµας η δύναµις του χρυσού αντικατέστησε την εξουσίαν των φιλελευθέρων Κυβερνήσεων. Υπήρξε καιρός καθ' ον εκυβέρνα η πίστις. Η ιδέα της ελευθερίας είναι απραγµατοποίητος, διότι κανείς δεν ηξεύρει να κάµη χρήσιν αυτής µε το πρέπον µέτρον. Αρκεί να αφήση τις επί τινά χρόνον τον λαόν να αυτοκυβερνηθή, ίνα η αυτονοµία αυτή µεταβληθή πάραυτα εις αναρχίαν. Και τότε αναφύονται διχόνοιαι, αίτινες µεταβάλλονται τάχιστα εις κοινωνικάς διαµάχας, αι οποίαι υποσκάπτουν και αφανίζουν τα Κράτη.

Εάν εν Κράτος εξαντλήται µε διαµάχας και ταραχάς πολιτικάς η µε εµφυλίους έριδας, περιπίπτει εις το έλεος των εξωτερικών εχθρών και δύναται να θεωρήται ως ανιάτως χαµένον: είναι τότε εις την εξουσίαν µας. Η κυριαρχία του κεφαλαίου, το οποίον είναι εντελώς εις χείρας µας, του εµφανίζεται ως µία σανίς σωτηρίας, εις ην εξαναγκάζεται εκών άκων να στηριχθή ίνα µη καταποντισθή. Εκείνον τον οποίον η φιλελευθέρα ψυχή του θα ήγεν εις το να ονοµάση τους συλλογισµούς τούτους ανηθίκους, θα τον ηρώτων: Εάν παν Κράτος έχη δύο εχθρούς, και εάν του είναι επιτετραµµένον να µεταχειρισθή εναντίον του εξωτερικού εχθρού, χωρίς τούτο να θεωρήται ως ανήθικον, όλα τα µαχητικά µέσα, ως λ.χ. το να µη του γνωστοποιήση τα επιθετικά η αµυντικά µέσα του, το να το καταλάβη αιφνιδιαστικώς την νύκτα, η µε δυνάµεις ανωτέρας· διατί αυτά ταύτα τα µέτρα, χρησιµοποιούµενα εναντίον εχθρού χειροτέρου, ο οποίος θα κατέστρεφε την κοινωνικήν τάξιν και την ιδιοκτησίαν, θα απεκαλούντο παράνοµα και ανήθικα;

Εν ισορροπηµένον πνεύµα δύναται να ελπίζη ότι θα άγη µετ’ επιτυχίας τα πλήθη δια συνετών προτροπών και δια της πειθούς, όταν η οδός είναι ανοικτή εις την αντιλογίαν, έστω και παράλογον, αρκεί µόνον αυτή να φαίνεται επαγωγός εις τον λαόν, ο οποίος αντιλαµβάνεται τα πάντα επιπολαίως;

Οι άνθρωποι είτε είναι εκ του όχλου είτε µη, οδηγούνται αποκλειστικώς υπό των µικρών παθών των, υπό των δεισιδαιµονιών των, υπό των εθίµων των, υπό των παραδόσεων των και των αισθηµατικών θεωριών των: είναι δούλοι, της διαιρέσεως των κοµµάτων, τα οποία ανθίστανται και εις την λογικωτέραν συνεννόησιν. Πάσα απόφασις του πλήθους εξαρτάται εκ µίας πλειοψηφίας τυχαίας η, το κάτω- κάτω επιπολαίας· ο λαός εν αγνοία των πολιτικών µυστικών λαµβάνει αποφάσεις παραλόγους· εν είδος αναρχίας εξολοθρεύει, την Κυβέρνησιν.

Η πολιτική δεν έχει τίποτε το κοινόν µε την ηθικήν. Η Κυβέρνησις ήτις αφήνεται να οδηγήται δια της ηθικής, δεν είναι πολιτική και εποµένως η εξουσία της είναι εύθραυστος. Εκείνος ο οποίος θέλει να επικρατήση, οφείλει να είναι και πανούργος και υποκριτής. Τα µεγάλα λαϊκά προτερήµατα- η ειλικρίνεια και η τιµιότης- είναι ελαττώµατα εις την πολιτικήν, διότι ανατρέπουσι τους βασιλείς εκ του θρόνου των ευχερέστερον από τον ισχυρότερον εχθρόν. Τα προτερήµατα ταύτα οφείλουσι να είναι τα προσόντα των χριστιανικών Βασιλείων, ηµείς δεν οφείλοµεν καθόλου να τα λαµβάνωµεν ως οδηγούς.

Ο σκοπός µας είναι να κατέχωµεν την ισχύν. Η λέξις«δίκαιον» είναι αφηρηµένη ιδέα, την οποίαν τίποτε δεν δικαιολογεί. Η λέξις αυτή σηµαίνει απλούστατα: «δότεµοι ό,τι θέλω δια να δύναµαι να αποδεικνύω δι αυτού του τρόπου ότι είµαι ισχυρότερος από σας». Που αρχίζει το δίκαιον και που τελειώνει;

Εις Κράτος, του οποίου η εξουσία είναι κακώς διωργανωµένη, του οποίου οι νόµοι και η Κυβέρνησις έφθασαν να είναι ίσοι δι’ ολους ένεκα των απειραρίθµων δικαιωµάτων, τα οποία η
φιλελευθερία εδηµιούργησε, βλέπω ότι δύναµαι. να επιπέσω, δυνάµει του νόµου του ισχυροτέρου, να επιβάλω χείρα επί των νόµων, να ανατρέψω το παν εν αύτω και να γίνω ο κύριος των εγκαταλειψάντων τα δικαιώµατα, τα οποία η ισχύς των τους έδιδε και οι οποίοι τα απηρνήθησαν εκουσίως, φιλελευθέρως.

Λόγω της παρούσης αστάθειας όλων των εξουσιών, η δύναµις µας θα είναι διαρκεστέρα πάσης άλλης, διότι θα είναι ακατανίκητος µέχρι της στιγµής καθ' ην θα ερριζωθή τόσον καλά, ώστε καµµία πανουργία να µη δυνηθή ποτέ να την εξολόθρευση...

Εκ του παροδικού κακού, το οποίον είµεθα τώρα υποχρεωµένοι να κάµωµεν, θα γεννηθή το καλόν ακλονήτου κυβερνήσεως, το οποίον θ' αποκαταστήση την κανονικήν λειτουργίαν του µηχανισµού της εθνικής υπάρξεως, του διαταραχθέντος δια της φιλελευθερίας. Το αποτέλεσµα θα δικαίωση τα χρησιµοποιηθένταµέσα. Εις τα σχέδια µας ας προσέξωµεν ολιγώτερον επί του καλού και του ηθικού, παρά επί του αναγκαίου και του ωφελίµου.

Έχοµεν ενώπιον µας σχέδιον, εις το οποίον εκτίθεται στρατηγικώτατα η γραµµή, εκ της οποίας δεν δυνάµεθα ν’ αποµακρυνθώµεν χωρίς να διακινδυνεύσωµεν να ίδωµεν κατεστραµµένους τους αγώνας πολλών αιώνων. ∆ια να εύρωµεν τα µέσα, τα οποία άγουσι προς τον σκοπόν τούτον, πρέπει να λάβωµεν υπ' όψιν µας την δειλίαν, την αστάθειαν, την παλινωδίαν του πλήθους, την ανικανότητα του εις το να εννοήση και να εκτιµήση τους όρους του ιδίου αυτού βίου και της ευηµερίας του. Πρέπει να εννοήσωµεν, ότι η δύναµις του πλήθους είναι τυφλή και άφρων. Το πλήθος δεν λογικεύεται, ακούει δεξιά και αριστερά. Ό τυφλός δεν δύναται, οδηγών άλλον τυφλόν, να µη τον οδηγήση εις τον κρηµνόν.

Ωσαύτως οι άνθρωποι του πλήθους, οι εκ του λάου προερχόµενοι, έστω και πεπροικισµένοι δι’ εξαιρετικής ευφυίας, εάν δεν εννοούν από πολιτικήν, δεν δύνανται να έχουν την απαίτησιν να οδηγώσι το πλήθος, χωρίς να καταστρέψωσιν ολόκληρον το έθνος. Μόνον άτοµον, προειτοιµασθέν από της παιδικής του ηλικίας εις την µοναρχίαν, δύναται να γνωρίζη την πολιτικήν διάλεκτον και την πολιτικήν πραγµατικότητα. Λαός αυτοδιοικούµενος, ούτως ειπείν, δηλ. διοικούµενος δια των αναδεικνυοµένων παρ' αυτού κυβερνητών του, είναι προωρισµένος να καταστραφή εκ των διαφωνιών των κοµµάτων, τας οποίας διεγείρει η δίψα της εξουσίας, και εκ των ανωµαλιών και ατασθαλιών, αίτινες προέρχονται εκ τούτου. Είναι δυνατόν εις τας λαϊκάς µάζας να σκέπτωνται ήρεµα, χωρίς εµφυλίους αντιζηλίας, να διευθύνωσι τας υποθέσεις της χώρας, αι οποίαι δεν δύνανται να συγχέωνταιµε τα ατοµικά συµφέροντα;

∆ύνανται να υπερασπισθώσιν εναντίον των εξωτερικών εχθρών; Αυτό είναι αδύνατον. Σχεδόν κατανεµόµενον εις τόσας κεφαλάς, όσαι υπάρχουσι τοιαύται εις το πλήθος, χάνει την ενότητα του, αποβαίνει ακατανόητον και απραγµατοποίητον. Μόνον ο µονάρχης δύναται να επεξεργάζεται ευρέα και σαφή σχέδια, να δίδη εις κάθε πράγµα την θέσιν του εν τω µηχανισµώ της διοικητικής µηχανής. Συµπεραίνοντες λοιπόν λέγοµεν, ότι κυβέρνησις ωφέλιµος εις την χώραν και ικανή να επιτύχη τον σκοπόν αυτόν, τον οποίον προτίθεται, οφείλει να συγκεντρώνεται εις τας χείρας ενός µόνου υπευθύνου ατόµου. Άνευ απολυταρχίας πολιτισµός δεν δύναται να υπάρξη· ούτος δεν είναι έργον των µαζών, αλλά του οδηγού των, οιοσδήποτε και αν είναι ούτος.

Το πλήθος είναι βάρβαρον, δεικνύον την βαρβαρότητα του εν πάση ευκαιρία. Άµα το πλήθος λαµβάνη εις χείρας του την ελευθερίαν, την µετατρέπει τάχιστα εις αναρχίαν, ήτις είναι ο ύψιστος βαθµός της βαρβαρότητος. ΙΙροσέξατε αυτά τα εξ οινοπνεύµατος µεθυσµένα ζώα, απεκτηνωµένα υπό της απεριορίστου πόσεως, το δικαίωµα της οποίας εδόθη συγχρόνωςµε την ελευθερίαν. ∆εν δυνάµεθα να επιτρέψωµεν όπως οι ηµέτεροι εκπέσωσιν εις τοιούτον βαθµόν...

Οι χριστιανικοί λαοί απεκτηνώθησαν δια των ισχυρών ποτών, η νεολαία των απεβλακώθη δια των κλασικών σπουδών και δια της προώρου ακολασίας, εις την οποίαν την έχουσιν ωθήσει οι πράκτορες µας- οικοδιδάσκαλοι, υπηρέται, γυναίκες παιδαγωγοί εις τους οίκους των πλουσίων- οι υπάλληλοι µας αλλαχού, αι γυναίκες µας εις τους τόπους διασκεδάσεων των χριστιανών. Εις τον αριθµών των τελευταίων τούτων, δέον να προσθέσωµεν και τας ονοµαζοµένας «γυναίκας του κόσµου» µιµουµένας εκουσίως τας ακολασίας των και τας ηδυπαθείας των.

Το σύνθηµάµας είναι η ισχύς και η υποκρισία. Μόνη η ισχύς δύναται να θριαµβεύση εν τη
πολιτική και προ πάντων εάν εµφωλεύη εις τα προτερήµατα τα αναγκαία εις τους πολιτευοµένους.

Η βία οφείλει να είναι µία αρχή, η πανουργία και η υποκρισία κανών δια τας κυβερνήσεις, αίτινες δεν θέλουσι να παραδώσωσι το κύρος των εις χείρας των πρακτόρων νέας ισχύος. Αυτό το κακόν είναι το µόνον µέσον δια να επιτυχή τις τον σκοπόν, δηλ. το καλόν. ∆ια τούτο δεν οφείλοµεν να σταµατώµεν ενώπιον της διαφθοράς, της απάτης και της προδοσίας, οσάκις αύται δύνανται ναµας χρησιµεύσωσι προς επιτυχίαν του σκοπούµας.

Εν τη πολιτική πρέπει να ηξεύρωµεν να παίρνωµεν την ιδιοκτησίαν των άλλων άνευ δισταγµού εφ’ όσον δυνάµεθα να επιτύχωµεν, δια του µέσου τούτου, την υποταγήν και την έξουσίαν. Το Κράτος µας, εν τη ειρηνική ταύτη κατακτήσει, έχει το δικαίωµα να αντικαταστήση τας φρικαλεότητας του πολέµου δια καταδικών εις θάνατον ολιγώτερον ορατών και περισσότερον ωφελίµων, αναγκαίων προς διατήρησιν του τρόµου εκείνου, ο οποίος κάµνει τους λαούς να υπακούωσι τυφλώς.

Άκρα αυστηρότης, αλλά και άκαµπτος, είναι ο µεγαλύτερος παράγων της ισχύος ενός Κράτους. Και δεν είναι λοιπόν µόνον οφελός µας, είναι καθήκον µας, δια να επιτύχωµεν την νίκην, να ακολουθώµεν αυτό το πρόγραµµα της βίας και της υποκρισίας. Τοιούτον δόγµα, βασιζόµενον επί υπολογισµού, είναι τόσον αποτελεσµατικόν, όσον και τα µέσα τα οποία µεταχειρίζεται.

Και θα θριαµβεύσωµεν και θα υποδουλώσωµεν όλας τας κυβερνήσεις εις την υπερτάτην κυβέρνησίν µας ουχί µόνον δι’ αυτών των µέσων, αλλά και δι’ αυτού του δόγµατος της αυστηρότητας. Θα αρκέση να γνωρίζουν οι άνθρωποι οτι είµεθα άκαµπτοι, διότι ούτω παύει πάσα ανυποταξία.

Ηµείς είµεθα εκείνοι, οι οποίοι πρώτοι έχοµεν ρίψει εις τον λαόν τας λέξεις: «Ελευθερία, Ισότης, Αδελφότης», λέξεις επαναλαµβανόµενες τοσάκις µετά ταύτα υπό ανόητων ψιττακών, οίτινες προσελκυόµενοι πανταχόθεν, δι’ αυτού του δελεάσµατος, δεν χρησιµοποιούνται δι’ άλλο τι παρά δια να καταστρέψωσι την ευηµερίαν του κόσµου, την αληθή ατοµικήν ελευθερίαν, την άλλοτε τόσον καλώς προφυλασσοµένην εναντίον του εξαναγκασµού του συρφετού. Άνθρωποι, οίτινες ενόµιζον εαυτούς ευτυχείς, δεν ηδυνήθησαν να κατανοήσωσι καλώς την κεκρυµµένην έννοιαν αυτών των λέξεων, δεν είδον ότι αι λέξεις αύται αντέφασκον προς αλλήλας, δεν είδον οτι δεν υπάρχει ισότης εν τη φύσει, ότι δεν δύναται να υπάρχη ελευθερία, ότι αυτή αύτη η φύσις συνέστησε την ανισότητα των πνευµάτων, των χαρακτήρων και διανοιών, άτινα είναι τόσον ισχυρώς υποτεταγµένα εις τους νόµους της· οι άνθρωποι αυτοί δεν εννόησαν ότι το πλήθος είναι δύναµις τυφλή, ότι αυτοί τους οποίους εκλέγει δια να το κυβερνήσωσι, δεν είναι ολιγώτερον τυφλοί από αυτό το ίδιον, οτι ο µεµυηµένος, έστω και ηλίθιος, δύναται να κυβερνήση, ενώ η πληθύς των µη µεµυηµένων, έστω και ευφυών, δεν εννοεί τίποτε από πολιτικήν.

Όλαι αυταί αι θεωρίαι δεν ήλθον εις τον νουν των Χριστιανών· εν τούτοις επ’ αυτών εστηρίζετο η αρχή της δυναστικής Κυβερνήσεως· ο πατήρ µετεβίβαζεν εις τον υιόν του τα µυστικά της πολιτικής, άγνωστα εις τους µη όντας µέλη της βασιλευούσης οικογενείας, ίναµη κανείς δυνηθή να προδώση το µυστικόν. Βραδύτερον η έννοια της κληρονοµικής µεταβιβάσεως των αληθών αρχών της πολιτικής εχάθη, H επιτυχία του έργουµας έπηυξήθη δια τούτου.

Εις τον κόσµον όµως αι λέξεις«Ελευθερία, Ισότης, Αδελφότης», έφερον εις τας τάξεις µας δια της µεσολαβήσεως των αφωσιωµένων πρακτόρων µας, ολοκλήρους λεγεώνας ανθρώπων, οι οποίοι ύψωναν µετ’ ενθουσιασµού τας σηµαίαςµας. Και όµως αι λέξεις αυταί κατέτρωγον την ευηµερίαν όλων των µη Ιουδαίων, καταστρέφουσαι όλα τα θεµέλια των Κρατών των.

Θα ιδήτε κατωτέρω ότι τούτο εχρησίµευσεν εις τον θρίαµβόν µας. Τούτοµας έδωσε µεταξύ άλλων την δυνατότητα του να επιτύχωµεν το σπουδαιότερον αυτού, ήτοι να καταργήσωµεν τα προνόµια και αυτήν την ουσίαν της αριστοκρατίας των Χριστιανών και το µόνον µέσον της αµύνης, το οποίον ηδύναντο να έχωσιν εναντίον ηµών οι Λαοί και τα Έθνη. Επί των ερειπίων της κληρονοµικής και της φυσικής αριστοκρατίας ανηγείραµεν την διανοητικήν και οικονοµολογικήν αριστοκρατίαν µας. Ελάβοµεν ως κριτήριον της νέας ταύτης αριστοκρατίας τον πλούτον, όστις εξαρτάται εξ ηµών, και την επιστήµην, ήτις διευθύνεται υπό των σοφών µας.

Ο θρίαµβος µας διηυκολύνθη προσέτι δια του γεγονότος, ότι εις τας σχέσεις µας µε τους ανθρώπους, των οποίων έχοµεν ανάγκην, ηδυνήθηµεν πάντοτε να θίξωµεν τας ευαισθητοτέρας χορδάς του ανθρωπίνου πνεύµατος, τον υπολογισµόν, την απληστίαν, το ακόρεστον των υλικών αναγκών του ανθρώπου· εκάστη των ανθρωπίνων τούτων αδυναµιών, λαµβανοµένη κεχωρισµένως, είναι ικανή να καταπνίξη το πνεύµα της πρωτοβουλίας, θέτουσα την θέλησιν των ανθρώπων εις την διάθεσιν του αγοράζοντος την δραστηριότητα των.

Η αφηρηµένη ιδέα της ελευθερίας παρέσχε την δυνατότητα του να κάµνη τις τα πλήθη να πιστεύωσιν ότι κυβέρνησις δεν είναι άλλο παρά διαχειριστής του ιδιοκτήτου της χώρας, δηλαδή του Λαού, και ότι δύναται τις να την αλλάξη, όπως αλλάζη το υποκάµισόν του. Το αµετάθετον των αντιπροσώπων του Λαού έθετε τούτους εις την διάθεσίνµας, εξηρτώντο εκ της εκλογήςµας.