Είναι απολύτως εύλογο η Alexandria Ocasio-Cortez να παρακολούθησε μεγάλο αριθμό μαθημάτων οικονομικών και να πήρε καλούς βαθμούς, χωρίς να έχει μάθει απολύτως τίποτα...με το μυαλό αλλά με το κορμί!.....
Οι Κομμουνιστές-σοσιαλήστες Φασίστες, οι μαρξιστές υποστηρίζουν ότι η πυρηνική οικογένεια εκτελεί ιδεολογικές λειτουργίες για λογαριασμό του καπιταλισμού – η οικογένεια δρα ως μονάδα κατανάλωσης και διδάσκει παθητική αποδοχή της ιεραρχίας.
Του Jonathan Newman
Απόδοση: Ευθύμης Μαραμής
Ένα περίγραμμα της σοσιαλιστικής οικονομικής σκέψης
Μία από τις σημαντικότερες συνεισφορές του Ludwig von Mises στα οικονομικά, ήταν να επισημάνει ότι ο οικονομικός υπολογισμός είναι αδύνατος υπό τον σοσιαλισμό. Η ικανοποίηση της ζήτησης των καταναλωτών εξαρτάται από την κατανομή των συντελεστών της παραγωγής στις σωστές γραμμές παραγωγής, στις σωστές ποσότητες, την κατάλληλη στιγμή – και να συνδυάζονται με τους σωστούς τρόπους για να παράγουν ό, τι επιθυμούν και χρειάζονται οι καταναλωτές. Οι επιχειρηματίες είναι αυτοί που λαμβάνουν αυτές τις αποφάσεις σε μια οικονομία της αγοράς, αλλά εξαρτώνται από τις τιμές των συντελεστών της παραγωγής για να πάρουν αυτές τις αποφάσεις. Πρέπει να συγκρίνουν αυτές τις τιμές με τις αναμενόμενες τιμές των καταναλωτικών αγαθών για να μπορέσουν να εγκρίνουν ή να απορρίψουν οποιοδήποτε σχέδιο παραγωγής.
Ωστόσο, ο σοσιαλισμός σημαίνει ότι καταργείται η ιδιωτική ιδιοκτησία των συντελεστών παραγωγής, πράγμα που σημαίνει ότι δεν μπορεί να υπάρξει ανταλλαγή συντελεστών παραγωγής. Η απουσία ανταλλαγής σημαίνει ότι δεν υπάρχουν τιμές, οι οποίες αποτελούν ζωτικής σημασίας πληροφορίες για τους επιχειρηματίες σε μια οικονομία της αγοράς. Ο υπεύθυνος για τη λήψη αποφάσεων παραγωγής σε ένα σοσιαλιστικό καθεστώς, θα «ψάχνει στο σκοτάδι» χωρίς τη χρήση τιμών αγοράς για τους συντελεστές παραγωγής.
Γι’ αυτό τα σοσιαλιστικά πειράματα καταλήγουν πάντα στην καταστροφή. Ο αριθμός των νεκρών των σοσιαλιστικών πειραμάτων από την ίδρυση της ΕΣΣΔ, υπερβαίνει τα 100 εκατομμύρια. Οι πόροι σπαταλιούνται αντί να χρησιμοποιηθούν για να παραγάγουν τρόφιμα, φάρμακα, εστίες, ενέργεια, ρούχα και άλλες ανάγκες.
Το σοσιαλιστικό μίσος για την οικογένεια
Ενδιαφέρον παρουσιάζει κι ένα άλλο βασικό δόγμα του σοσιαλισμού, το οποίο εκτός από την κατάργηση της ιδιωτικής ιδιοκτησίας των συντελεστών της παραγωγής, ζητά και την κατάργηση της οικογένειας. Αυτό είναι περίεργο, επειδή η παραδοσιακή πυρηνική οικογένεια ίσως μπορούσε να χρησιμοποιηθεί για την παραγωγή πειστικής σοσιαλιστικής ρητορικής: αποτελεί καλό παράδειγμα κοινωνικών δεσμών χωρίς ιδιωτική ιδιοκτησία, χωρίς τιμές αγοράς και χωρίς «καπιταλιστική εκμετάλλευση».
Ωστόσο, ο Μαρξ, ο Ένγκελς και πολλοί από τους σύγχρονους οπαδούς τους, είναι πολέμιοι της οικογένειας.
Οι ΕΒΡΑΙΟΙ Μαρξ και Ένγκελς γράφουν στο Κομμουνιστικό Μανιφέστο:
Κατάργηση της οικογένειας! […] Πάνω σε ποια βάση στηρίζεται η σημερινή, η αστική οικογένεια; Πάνω στο κεφάλαιο, πάνω στο ιδιωτικό κέρδος. Η οικογένεια αυτή σε ολόπλευρα αναπτυγμένη μορφή υπάρχει μονάχα για την αστική τάξη. Έχει όμως το συμπλήρωμά της στην αναγκαστική έλλειψη της οικογένειας για τον προλετάριο και στη δημόσια πορνεία. Η αστική οικογένεια εξαλείφεται φυσικά μαζί με την εξάλειψη αυτού του συμπληρώματος της, και τα δύο εξαφανίζονται μαζί με την εξαφάνιση του κεφαλαίου. Μας κατηγορείτε γιατί θέλουμε να καταργήσουμε την εκμετάλλευση των παιδιών απ’ τους γονείς τους; Το ομολογούμε αυτό το έγκλημα.
Ο Μαρξ και ο Ένγκελς κάνουν διάκριση μεταξύ των αστικών και των προλεταριακών οικογενειών, αλλά «και τα δύο είδη θα εξαφανιστούν» μόλις υλοποιηθεί ο κομμουνισμός, προφανώς επειδή – σύμφωνα με τον Μαρξ – οι αστικές οικογένειες βασίζονται στην εκμετάλλευση. Οι άνδρες εκμεταλλεύονται τις συζύγους τους και οι γονείς εκμεταλλεύονται τα παιδιά τους, για «ιδιωτικό κέρδος».
Ο Ένγκελς γράφει στο Principles of Communism:
Ποια θα είναι η επιρροή της κομμουνιστικής κοινωνίας στην οικογένεια; Θα μετατρέψει τις σχέσεις μεταξύ των φύλων σε ένα καθαρά ιδιωτικό θέμα που αφορά μόνο τα εμπλεκόμενα πρόσωπα και στα οποία η κοινωνία δεν έχει καμία ευκαιρία να παρέμβει. Μπορεί να το κάνει αυτό δεδομένου ότι καταργεί την ιδιωτική ιδιοκτησία και εκπαιδεύει τα παιδιά σε κοινοτική βάση και με αυτόν τον τρόπο απομακρύνει τις δύο βάσεις του παραδοσιακού γάμου – την εξάρτηση της γυναίκας από τον άντρα και των παιδιών από τους γονείς – εξαρτήσεις που έχουν τις ρίζες τους στην ιδιωτική ιδιοκτησία.
Η κομμουνιστική κοινωνία περιλαμβάνει τη δημόσια εκπαίδευση των παιδιών και την παύση κοινωνικών νορμών σχετικά με τη μονογαμία, τις οικογενειακές ευθύνες και την εξάρτηση από οποιοδήποτε άτομο. Σύμφωνα με την ιστοσελίδα ReviseSociology.com:
Οι μαρξιστές υποστηρίζουν ότι η πυρηνική οικογένεια εκτελεί ιδεολογικές λειτουργίες για λογαριασμό του καπιταλισμού – η οικογένεια δρα ως μονάδα κατανάλωσης και διδάσκει παθητική αποδοχή της ιεραρχίας. Είναι επίσης ο θεσμός μέσω του οποίου οι πλούσιοι μεταβιβάζουν την ιδιωτική ιδιοκτησία τους στα παιδιά τους, αναπαράγοντας έτσι την ταξική ανισότητα.
Οι σύγχρονοι μαρξιστές υποστηρίζουν ότι οι οικογένειες είναι απλώς δίαυλοι καπιταλιστικής προπαγάνδας. Οι οικογένειες ενσταλάζουν την αποδοχή της ιεραρχίας και παρέχουν στην αστική τάξη έναν τρόπο να «αναπαράγει την ταξική ανισότητα» μέσω των κληρονομιών. Για το σκοπό αυτό, ο Ένγκελς παραθέτει εγκριτικά τον Μαρξ στο The Origin of the Family, Private Property and the State:
Η σύγχρονη οικογένεια περιέχει τη φύτρα όχι μόνο της εξαναγκαστικής εργασίας (servitude), αλλά και της δουλοπαροικίας, δεδομένου πως εξ αρχής σχετίζεται με αγροτικές υπηρεσίες. Περιέχει σε μικρογραφία όλες τις αντιφάσεις που αργότερα επεκτείνονται σε όλη την κοινωνία και το κράτος της.
Για τον Μαρξ, η οικογένεια αντιπροσωπεύει έναν καπιταλιστικό μικρόκοσμο. Αλλά γιατί δεν την αναγνώρισε ως σοσιαλιστικό μικρόκοσμο ώστε να υποστηρίξει ότι εάν ο σοσιαλισμός είναι εφικτός σε οικογενειακό επίπεδο, τότε θα μπορούσε να είναι εφικτός σε μεγαλύτερη κλίμακα;
Εξάλλου, τα μέλη μιας οικογένειας δεν χρησιμοποιούν τιμές για να μεταφέρουν πληροφορίες μεταξύ τους σχετικά με τις απαιτήσεις τους για το φαγητό, τις εξωτερικές εργασίες, τι είδους διακοπές να ακολουθήσουν, την καθαριότητα, τα παιχνίδια, τη μεταφορά τους σε διάφορες εκδηλώσεις ή άλλα πράγματα με τα οποία ασχολούνται τα μέλη μιας οικογένειας. Ενώ υπάρχουν μερικά αντικείμενα και δωμάτια στο σπίτι που χρησιμοποιούνται συχνότερα από ένα μέλος της οικογένειας, δεν υπάρχει στην πραγματικότητα δικαιολογημένη «ιδιωτική ιδιοκτησία». Δεν εισπράττω χρήματα από την κόρη μου κάθε φορά που της προσφέρω τροφή.
Οι εξαιρέσεις σε αυτό το κανόνα είναι ακριβώς αυτό: εξαιρέσεις. Μερικές φορές οι γονείς πληρώνουν τα παιδιά τους για να κάνουν ορισμένες δουλειές, αλλά δεν μπορούμε να το αποκαλέσουμε ως τιμή αγοράς. Είναι περισσότερο μια εκπαιδευτική άσκηση για να διδάξουμε στα παιδιά την υπευθυνότητα και την αξία των χρημάτων που κέρδισαν. Κανείς δεν θα μπορούσε να υποστηρίξει ότι αυτές οι «τιμές» είναι οι βάσεις της οικογενειακής οικονομίας, προστατεύοντας την από το να περιπέσει σε υπολογιστικό χάος.
Δεν μπορώ να εξηγήσω το γιατί οι μαρξιστές δεν συμπαθούν την οικογένεια, εκτός από το να πω ότι συνάδει με το εξής σκεπτικό: οι σοσιαλιστές, έχοντας σφάλει τόσο εμφατικά αναλύοντας την ανθρώπινη φύση, έκαναν το ίδιο και με τον θεσμό της οικογένειας. Αλλά αξίζει να διερευνήσουμε το πώς οι οικογένειες καταφέρνουν να ευημερήσουν χωρίς τιμές, ενώ οι μακροοικονομίες καταρρέουν χωρίς αυτές τιμές.
Γνώση
Μια απάντηση είναι ότι οι οικογένειες μοιάζουν κατά κάποιο τρόπο με τον Ροβινσώνα Κρούσο στο νησί του. Ο Ροβινσώνας μπορεί να διαθέσει συντελεστές παραγωγής προς ικανοποίηση των επιθυμιών και των αναγκών του χωρίς τιμές. Ξέρει ακριβώς πόσο χρόνο πρέπει να εργαστεί για την παραγωγή καρύδων και μούρων γιατί γνωρίζει ότι προτιμά την οριακή μονάδα της μιας τροφής έναντι της άλλης.
Τα μέλη της οικογένειας δεν μοιράζονται το ίδιο μυαλό, αλλά γνωρίζουν καλά τι θέλουν και χρειάζονται τα άλλα μέλη της οικογένειας, περισσότερο από οποιονδήποτε άλλον που δεν ανήκει στην οικογένεια. Αυτό μερικές φορές γίνεται άμεσα γνωστό, όπως στην περίπτωση που λαμβάνεται η απόφαση για το είδος του δείπνου που θα μαγειρευτεί, αλλά είναι επίσης και κάτι που μαθαίνεται με την πάροδο του χρόνου. Αφού περάσουμε τόσο πολύ χρόνο με κάποιον, γινόμαστε σαν τον ειδικευμένο επιχειρηματία που είναι σε θέση να προβλέψει τις προτιμήσεις του άλλου.
Αυτό δεν κλιμακώνεται σε εθνικό επίπεδο, προφανώς. Δεν γνωρίζω τι θα ήθελε να φάει ένα τυχαίο άτομο στο Ουισκόνσιν σε επτά μήνες από τώρα, αλλά αυτό είναι το είδος της πρόβλεψης που κάνουν οι επιχειρηματίες σε καθημερινή βάση, πολλές φορές εν αγνοία τους, με την παραγωγή κεφαλαιουχικών αγαθών σε ενδιάμεσα στάδια παραγωγής χρόνια πριν κάποιο τυχαίο άτομο στο Ουισκόνσιν νιώσει καν ότι πεινάει. Όπως προαναφέρθηκε, οι επιχειρηματίες μπορούν να λάβουν αυτές τις παραγωγικές αποφάσεις μόνο με τη βοήθεια των τιμών αγοράς των παραγωγικών συντελεστών.
Φροντίδα
Ένας άλλος λόγος για τον οποίο οι οικογένειες δεν καταρρέουν χωρίς την ύπαρξη τιμών αγοράς, είναι ότι τα μέλη της οικογένειας ενδιαφέρονται βαθιά για την ευημερία των άλλων μελών και μερικές φορές γνωρίζουν τι είναι καλύτερο για εμάς ακόμη και όταν διαφωνούμε. Δεν αρκεί να πούμε πως μια μητέρα ξέρει τι θέλει και χρειάζεται το παιδί της, αλλά πρέπει να θέλει και το καλύτερο για το παιδί της. Έτσι, οι οικογένειες ξεπερνούν το πρόβλημα της γνώσης και το πρόβλημα των κινήτρων (ή είναι αρκετά καλές στην αντιμετώπιση τους).
Ενώ δεν θέλω να πεινάσει το τυχαίο άτομο στο Ουισκόνσιν επτά μήνες από τώρα, αυτό δεν αποτελεί υψηλή προτεραιότητα για μένα. Δεν έχω τίποτα εναντίον αυτού του ατόμου στο Ουισκόνσιν, απλώς έχω πολλές άλλες έννοιες και η οικογένειά μου είναι πιο σημαντική για μένα, λόγω πολλών παραγόντων όπως η εγγύτητα, οι θρησκευτικές πεποιθήσεις μου, οι υποκειμενικές μου προτιμήσεις και οι προσδοκίες φίλων μου και άλλων οικογενειών.
Οι οικονομίες της αγοράς ξεπερνούν αυτό το πρόβλημα με τις τιμές. Όντας διατεθειμένος να πληρώσω για διάφορα αγαθά και υπηρεσίες, προσφέρω κίνητρο σε άλλους να τα διαθέσουν για λογαριασμό μου. Αυτό λειτουργεί αντίστροφα σε μια διαδικασία καταμερισμού της εργασίας και λειτουργεί θαυμάσια. Το πιο γνωστό απόσπασμα από το The Wealth of Nations του Adam Smith περιγράφει αυτό το φαινόμενο:
«Το δείπνο στο τραπέζι μας δεν προέρχεται από την καλοσύνη του κρεοπώλη, του ζυθοποιού ή του αρτοποιού, αλλά επειδή αυτοί οι επαγγελματίες φροντίζουν για το δικό τους συμφέρον».
Οι δικτάτορες, οι επιτροπές κεντρικού σχεδιασμού και οι εργατικές σοσιαλιστικές κολεκτίβες, δεν μπορούν να νοιάζονται για κάθε άτομο όπως νοιαζόμαστε εμείς για τα μέλη της οικογένειάς μας και δεν μπορούν να φροντίσουν για τις συγκεκριμένες επιθυμίες και ανάγκες κάθε ατόμου, όπως φροντίζουν οι επιχειρηματίες σε μια οικονομία της αγοράς, ακόμα κι αν το κίνητρο των τελευταίων είναι το κέρδος. Προτιμώ να μου πουλάει ένας άπληστος καπιταλιστής το φαγητό που επιθυμώ, παρά να φροντίσει για τη λιμοκτονία μου μια επιτροπή κεντρικού σχεδιασμού στο όνομα της «δωρεάν τροφής για όλους».
Εξωτερική πληροφόρηση
Τέλος, οι οικογένειες αποτελούν μικρές νησίδες χωρίς τιμές μέσα σε μια θάλασσα τιμών. Μπορούμε εύκολα να αναφερθούμε στις τιμές της αγοράς για να βοηθηθούμε και να πάρουμε αποφάσεις στο σπίτι ως οικογένεια. Ενώ δεν υπάρχουν τιμές εντός του νοικοκυριού, υπάρχουν τιμές εκτός του νοικοκυριού που μας βοηθούν να εξοικονομήσουμε πόρους. Έτσι καταφέρνουν και διαρκούν όσο διαρκούν οι σοσιαλιστικές χώρες. Στηρίζονται σε τιμές διαφόρων αγαθών και υπηρεσιών άλλων χωρών. Ακόμη και οι επιχειρήσεις χρειάζονται εξωτερικές αγορές συντελεστών ώστε να είναι σε θέση να υπολογίζουν σωστά τα κέρδη και τις ζημίες και να λαμβάνουν επενδυτικές αποφάσεις.
Υπό αυτό το πρίσμα, οι μαρξιστές, κατά μία έννοια, έχουν δίκιο να αναφέρουν τις οικογένειες ως μονάδες κατανάλωσης. Η ευτυχία της συζύγου και της κόρης μου είναι και δική μου ευτυχία. Έχουμε τον ίδιο προϋπολογισμό, οπότε γνωρίζουμε ότι οι επιλογές των επιμέρους δαπανών μας επηρεάζουν η μία την άλλη. Οι μεγάλες δαπάνες γίνονται μόνο με συναίνεση. Ως εκ τούτου, η ενότητα της οικογένειας είναι κάτι θετικό και όχι αρνητικό όπως ισχυρίζονται οι μαρξιστές.
Αυτό δεν μπορεί να λειτουργήσει σε εθνικό επίπεδο, όπως είδαμε πιο πάνω. Ή, λειτουργεί, αλλά μόνο για λίγο και έχοντας σοβαρό μειονέκτημα χωρίς τιμές αγοράς τόσο εκτός όσο και εντός της χώρας. Τα έθνη δεν είναι «μονάδες κατανάλωσης» όπως είναι τα άτομα ή οι οικογένειες με έναν ενιαίο προϋπολογισμό και στενά ευθυγραμμισμένες προτιμήσεις σε σχέση με ένα κοινής ιδιοκτησίας σύνολο πόρων.
Συμπέρασμα
Αυτές οι ιδέες σχετικά με τον τρόπο με τον οποίο οι οικογένειες επιβιώνουν και ξεπερνούν το πρόβλημα του οικονομικού υπολογισμού, υποδηλώνουν ότι οι ισχυρές, ευημερούσες οικογένειες είναι αυτές στις οποίες τα μέλη γνωρίζουν πολλά το ένα για το άλλο, ενδιαφέρονται πολύ το ένα για το άλλο και είναι ενωμένα στη λήψη αποφάσεων. Οι γνώσεις σχετικά με τον άλλον μπορούν να προκύψουν μόνο μέσα από πολλές κοινές εμπειρίες και ειλικρινή επικοινωνία. Η φροντίδα του άλλου μπορεί να έχει τις ρίζες της στις κοινές θρησκευτικές πεποιθήσεις και τα καθήκοντα και τη στοργικότητα που προέρχονται από την κοινή πίστη. Η ενότητα ρέει φυσιολογικά μόλις καθιερωθούν όλα αυτά.
***Ο Jonathan Newman είναι Επίκουρος Καθηγητής Οικονομικών και Χρηματοοικονομικών στο Bryan College. Πήρε το διδακτορικό του από το Auburn University και είναι συνεργάτης του Ινστιτούτου Ludwig von Mises.
Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα του Ινστιτούτου Ludwig von Mises
Κατάργηση της οικογένειας! […] Πάνω σε ποια βάση στηρίζεται η σημερινή, η αστική οικογένεια; Πάνω στο κεφάλαιο, πάνω στο ιδιωτικό κέρδος. Η οικογένεια αυτή σε ολόπλευρα αναπτυγμένη μορφή υπάρχει μονάχα για την αστική τάξη. Έχει όμως το συμπλήρωμά της στην αναγκαστική έλλειψη της οικογένειας για τον προλετάριο και στη δημόσια πορνεία. Η αστική οικογένεια εξαλείφεται φυσικά μαζί με την εξάλειψη αυτού του συμπληρώματος της, και τα δύο εξαφανίζονται μαζί με την εξαφάνιση του κεφαλαίου. Μας κατηγορείτε γιατί θέλουμε να καταργήσουμε την εκμετάλλευση των παιδιών απ’ τους γονείς τους; Το ομολογούμε αυτό το έγκλημα.
Ο Μαρξ και ο Ένγκελς κάνουν διάκριση μεταξύ των αστικών και των προλεταριακών οικογενειών, αλλά «και τα δύο είδη θα εξαφανιστούν» μόλις υλοποιηθεί ο κομμουνισμός, προφανώς επειδή – σύμφωνα με τον Μαρξ – οι αστικές οικογένειες βασίζονται στην εκμετάλλευση. Οι άνδρες εκμεταλλεύονται τις συζύγους τους και οι γονείς εκμεταλλεύονται τα παιδιά τους, για «ιδιωτικό κέρδος».
Ο Ένγκελς γράφει στο Principles of Communism:
Ποια θα είναι η επιρροή της κομμουνιστικής κοινωνίας στην οικογένεια; Θα μετατρέψει τις σχέσεις μεταξύ των φύλων σε ένα καθαρά ιδιωτικό θέμα που αφορά μόνο τα εμπλεκόμενα πρόσωπα και στα οποία η κοινωνία δεν έχει καμία ευκαιρία να παρέμβει. Μπορεί να το κάνει αυτό δεδομένου ότι καταργεί την ιδιωτική ιδιοκτησία και εκπαιδεύει τα παιδιά σε κοινοτική βάση και με αυτόν τον τρόπο απομακρύνει τις δύο βάσεις του παραδοσιακού γάμου – την εξάρτηση της γυναίκας από τον άντρα και των παιδιών από τους γονείς – εξαρτήσεις που έχουν τις ρίζες τους στην ιδιωτική ιδιοκτησία.
Η κομμουνιστική κοινωνία περιλαμβάνει τη δημόσια εκπαίδευση των παιδιών και την παύση κοινωνικών νορμών σχετικά με τη μονογαμία, τις οικογενειακές ευθύνες και την εξάρτηση από οποιοδήποτε άτομο. Σύμφωνα με την ιστοσελίδα ReviseSociology.com:
Οι μαρξιστές υποστηρίζουν ότι η πυρηνική οικογένεια εκτελεί ιδεολογικές λειτουργίες για λογαριασμό του καπιταλισμού – η οικογένεια δρα ως μονάδα κατανάλωσης και διδάσκει παθητική αποδοχή της ιεραρχίας. Είναι επίσης ο θεσμός μέσω του οποίου οι πλούσιοι μεταβιβάζουν την ιδιωτική ιδιοκτησία τους στα παιδιά τους, αναπαράγοντας έτσι την ταξική ανισότητα.
Οι σύγχρονοι μαρξιστές υποστηρίζουν ότι οι οικογένειες είναι απλώς δίαυλοι καπιταλιστικής προπαγάνδας. Οι οικογένειες ενσταλάζουν την αποδοχή της ιεραρχίας και παρέχουν στην αστική τάξη έναν τρόπο να «αναπαράγει την ταξική ανισότητα» μέσω των κληρονομιών. Για το σκοπό αυτό, ο Ένγκελς παραθέτει εγκριτικά τον Μαρξ στο The Origin of the Family, Private Property and the State:
Η σύγχρονη οικογένεια περιέχει τη φύτρα όχι μόνο της εξαναγκαστικής εργασίας (servitude), αλλά και της δουλοπαροικίας, δεδομένου πως εξ αρχής σχετίζεται με αγροτικές υπηρεσίες. Περιέχει σε μικρογραφία όλες τις αντιφάσεις που αργότερα επεκτείνονται σε όλη την κοινωνία και το κράτος της.
Για τον Μαρξ, η οικογένεια αντιπροσωπεύει έναν καπιταλιστικό μικρόκοσμο. Αλλά γιατί δεν την αναγνώρισε ως σοσιαλιστικό μικρόκοσμο ώστε να υποστηρίξει ότι εάν ο σοσιαλισμός είναι εφικτός σε οικογενειακό επίπεδο, τότε θα μπορούσε να είναι εφικτός σε μεγαλύτερη κλίμακα;
Εξάλλου, τα μέλη μιας οικογένειας δεν χρησιμοποιούν τιμές για να μεταφέρουν πληροφορίες μεταξύ τους σχετικά με τις απαιτήσεις τους για το φαγητό, τις εξωτερικές εργασίες, τι είδους διακοπές να ακολουθήσουν, την καθαριότητα, τα παιχνίδια, τη μεταφορά τους σε διάφορες εκδηλώσεις ή άλλα πράγματα με τα οποία ασχολούνται τα μέλη μιας οικογένειας. Ενώ υπάρχουν μερικά αντικείμενα και δωμάτια στο σπίτι που χρησιμοποιούνται συχνότερα από ένα μέλος της οικογένειας, δεν υπάρχει στην πραγματικότητα δικαιολογημένη «ιδιωτική ιδιοκτησία». Δεν εισπράττω χρήματα από την κόρη μου κάθε φορά που της προσφέρω τροφή.
Οι εξαιρέσεις σε αυτό το κανόνα είναι ακριβώς αυτό: εξαιρέσεις. Μερικές φορές οι γονείς πληρώνουν τα παιδιά τους για να κάνουν ορισμένες δουλειές, αλλά δεν μπορούμε να το αποκαλέσουμε ως τιμή αγοράς. Είναι περισσότερο μια εκπαιδευτική άσκηση για να διδάξουμε στα παιδιά την υπευθυνότητα και την αξία των χρημάτων που κέρδισαν. Κανείς δεν θα μπορούσε να υποστηρίξει ότι αυτές οι «τιμές» είναι οι βάσεις της οικογενειακής οικονομίας, προστατεύοντας την από το να περιπέσει σε υπολογιστικό χάος.
Δεν μπορώ να εξηγήσω το γιατί οι μαρξιστές δεν συμπαθούν την οικογένεια, εκτός από το να πω ότι συνάδει με το εξής σκεπτικό: οι σοσιαλιστές, έχοντας σφάλει τόσο εμφατικά αναλύοντας την ανθρώπινη φύση, έκαναν το ίδιο και με τον θεσμό της οικογένειας. Αλλά αξίζει να διερευνήσουμε το πώς οι οικογένειες καταφέρνουν να ευημερήσουν χωρίς τιμές, ενώ οι μακροοικονομίες καταρρέουν χωρίς αυτές τιμές.
Γνώση
Μια απάντηση είναι ότι οι οικογένειες μοιάζουν κατά κάποιο τρόπο με τον Ροβινσώνα Κρούσο στο νησί του. Ο Ροβινσώνας μπορεί να διαθέσει συντελεστές παραγωγής προς ικανοποίηση των επιθυμιών και των αναγκών του χωρίς τιμές. Ξέρει ακριβώς πόσο χρόνο πρέπει να εργαστεί για την παραγωγή καρύδων και μούρων γιατί γνωρίζει ότι προτιμά την οριακή μονάδα της μιας τροφής έναντι της άλλης.
Τα μέλη της οικογένειας δεν μοιράζονται το ίδιο μυαλό, αλλά γνωρίζουν καλά τι θέλουν και χρειάζονται τα άλλα μέλη της οικογένειας, περισσότερο από οποιονδήποτε άλλον που δεν ανήκει στην οικογένεια. Αυτό μερικές φορές γίνεται άμεσα γνωστό, όπως στην περίπτωση που λαμβάνεται η απόφαση για το είδος του δείπνου που θα μαγειρευτεί, αλλά είναι επίσης και κάτι που μαθαίνεται με την πάροδο του χρόνου. Αφού περάσουμε τόσο πολύ χρόνο με κάποιον, γινόμαστε σαν τον ειδικευμένο επιχειρηματία που είναι σε θέση να προβλέψει τις προτιμήσεις του άλλου.
Αυτό δεν κλιμακώνεται σε εθνικό επίπεδο, προφανώς. Δεν γνωρίζω τι θα ήθελε να φάει ένα τυχαίο άτομο στο Ουισκόνσιν σε επτά μήνες από τώρα, αλλά αυτό είναι το είδος της πρόβλεψης που κάνουν οι επιχειρηματίες σε καθημερινή βάση, πολλές φορές εν αγνοία τους, με την παραγωγή κεφαλαιουχικών αγαθών σε ενδιάμεσα στάδια παραγωγής χρόνια πριν κάποιο τυχαίο άτομο στο Ουισκόνσιν νιώσει καν ότι πεινάει. Όπως προαναφέρθηκε, οι επιχειρηματίες μπορούν να λάβουν αυτές τις παραγωγικές αποφάσεις μόνο με τη βοήθεια των τιμών αγοράς των παραγωγικών συντελεστών.
Φροντίδα
Ένας άλλος λόγος για τον οποίο οι οικογένειες δεν καταρρέουν χωρίς την ύπαρξη τιμών αγοράς, είναι ότι τα μέλη της οικογένειας ενδιαφέρονται βαθιά για την ευημερία των άλλων μελών και μερικές φορές γνωρίζουν τι είναι καλύτερο για εμάς ακόμη και όταν διαφωνούμε. Δεν αρκεί να πούμε πως μια μητέρα ξέρει τι θέλει και χρειάζεται το παιδί της, αλλά πρέπει να θέλει και το καλύτερο για το παιδί της. Έτσι, οι οικογένειες ξεπερνούν το πρόβλημα της γνώσης και το πρόβλημα των κινήτρων (ή είναι αρκετά καλές στην αντιμετώπιση τους).
Ενώ δεν θέλω να πεινάσει το τυχαίο άτομο στο Ουισκόνσιν επτά μήνες από τώρα, αυτό δεν αποτελεί υψηλή προτεραιότητα για μένα. Δεν έχω τίποτα εναντίον αυτού του ατόμου στο Ουισκόνσιν, απλώς έχω πολλές άλλες έννοιες και η οικογένειά μου είναι πιο σημαντική για μένα, λόγω πολλών παραγόντων όπως η εγγύτητα, οι θρησκευτικές πεποιθήσεις μου, οι υποκειμενικές μου προτιμήσεις και οι προσδοκίες φίλων μου και άλλων οικογενειών.
Οι οικονομίες της αγοράς ξεπερνούν αυτό το πρόβλημα με τις τιμές. Όντας διατεθειμένος να πληρώσω για διάφορα αγαθά και υπηρεσίες, προσφέρω κίνητρο σε άλλους να τα διαθέσουν για λογαριασμό μου. Αυτό λειτουργεί αντίστροφα σε μια διαδικασία καταμερισμού της εργασίας και λειτουργεί θαυμάσια. Το πιο γνωστό απόσπασμα από το The Wealth of Nations του Adam Smith περιγράφει αυτό το φαινόμενο:
«Το δείπνο στο τραπέζι μας δεν προέρχεται από την καλοσύνη του κρεοπώλη, του ζυθοποιού ή του αρτοποιού, αλλά επειδή αυτοί οι επαγγελματίες φροντίζουν για το δικό τους συμφέρον».
Οι δικτάτορες, οι επιτροπές κεντρικού σχεδιασμού και οι εργατικές σοσιαλιστικές κολεκτίβες, δεν μπορούν να νοιάζονται για κάθε άτομο όπως νοιαζόμαστε εμείς για τα μέλη της οικογένειάς μας και δεν μπορούν να φροντίσουν για τις συγκεκριμένες επιθυμίες και ανάγκες κάθε ατόμου, όπως φροντίζουν οι επιχειρηματίες σε μια οικονομία της αγοράς, ακόμα κι αν το κίνητρο των τελευταίων είναι το κέρδος. Προτιμώ να μου πουλάει ένας άπληστος καπιταλιστής το φαγητό που επιθυμώ, παρά να φροντίσει για τη λιμοκτονία μου μια επιτροπή κεντρικού σχεδιασμού στο όνομα της «δωρεάν τροφής για όλους».
Εξωτερική πληροφόρηση
Τέλος, οι οικογένειες αποτελούν μικρές νησίδες χωρίς τιμές μέσα σε μια θάλασσα τιμών. Μπορούμε εύκολα να αναφερθούμε στις τιμές της αγοράς για να βοηθηθούμε και να πάρουμε αποφάσεις στο σπίτι ως οικογένεια. Ενώ δεν υπάρχουν τιμές εντός του νοικοκυριού, υπάρχουν τιμές εκτός του νοικοκυριού που μας βοηθούν να εξοικονομήσουμε πόρους. Έτσι καταφέρνουν και διαρκούν όσο διαρκούν οι σοσιαλιστικές χώρες. Στηρίζονται σε τιμές διαφόρων αγαθών και υπηρεσιών άλλων χωρών. Ακόμη και οι επιχειρήσεις χρειάζονται εξωτερικές αγορές συντελεστών ώστε να είναι σε θέση να υπολογίζουν σωστά τα κέρδη και τις ζημίες και να λαμβάνουν επενδυτικές αποφάσεις.
Υπό αυτό το πρίσμα, οι μαρξιστές, κατά μία έννοια, έχουν δίκιο να αναφέρουν τις οικογένειες ως μονάδες κατανάλωσης. Η ευτυχία της συζύγου και της κόρης μου είναι και δική μου ευτυχία. Έχουμε τον ίδιο προϋπολογισμό, οπότε γνωρίζουμε ότι οι επιλογές των επιμέρους δαπανών μας επηρεάζουν η μία την άλλη. Οι μεγάλες δαπάνες γίνονται μόνο με συναίνεση. Ως εκ τούτου, η ενότητα της οικογένειας είναι κάτι θετικό και όχι αρνητικό όπως ισχυρίζονται οι μαρξιστές.
Αυτό δεν μπορεί να λειτουργήσει σε εθνικό επίπεδο, όπως είδαμε πιο πάνω. Ή, λειτουργεί, αλλά μόνο για λίγο και έχοντας σοβαρό μειονέκτημα χωρίς τιμές αγοράς τόσο εκτός όσο και εντός της χώρας. Τα έθνη δεν είναι «μονάδες κατανάλωσης» όπως είναι τα άτομα ή οι οικογένειες με έναν ενιαίο προϋπολογισμό και στενά ευθυγραμμισμένες προτιμήσεις σε σχέση με ένα κοινής ιδιοκτησίας σύνολο πόρων.
Συμπέρασμα
Αυτές οι ιδέες σχετικά με τον τρόπο με τον οποίο οι οικογένειες επιβιώνουν και ξεπερνούν το πρόβλημα του οικονομικού υπολογισμού, υποδηλώνουν ότι οι ισχυρές, ευημερούσες οικογένειες είναι αυτές στις οποίες τα μέλη γνωρίζουν πολλά το ένα για το άλλο, ενδιαφέρονται πολύ το ένα για το άλλο και είναι ενωμένα στη λήψη αποφάσεων. Οι γνώσεις σχετικά με τον άλλον μπορούν να προκύψουν μόνο μέσα από πολλές κοινές εμπειρίες και ειλικρινή επικοινωνία. Η φροντίδα του άλλου μπορεί να έχει τις ρίζες της στις κοινές θρησκευτικές πεποιθήσεις και τα καθήκοντα και τη στοργικότητα που προέρχονται από την κοινή πίστη. Η ενότητα ρέει φυσιολογικά μόλις καθιερωθούν όλα αυτά.
***Ο Jonathan Newman είναι Επίκουρος Καθηγητής Οικονομικών και Χρηματοοικονομικών στο Bryan College. Πήρε το διδακτορικό του από το Auburn University και είναι συνεργάτης του Ινστιτούτου Ludwig von Mises.
Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα του Ινστιτούτου Ludwig von Mises
Σίγουρα, για να μπορέσει κανείς να καταλάβει ποιοι ΕΞΟΥΣΙΑΖΟΥΝ αυτόν τον ΚΟΣΜΟ, πρέπει να επισκεφθεί αυτούς τους ανθρώπους.
Εκεί διαφαίνεται αμέσως ότι όλοι οι ΠΟΛΙΤΙΚΟΙ του ΚΟΣΜΟΥ είναι ΠΡΟΣΩΡΙΝΟΙ ΥΠΑΛΛΗΛΟΙ αυτών των επίγειων ΘΕΩΝ ή εκείνων που πήραν την μοίρα του κόσμου στα χέρια τους και παίζουν τον ρόλο του Θεού στην ΓΗ.