Πώς έγινε υπουργός ο Νίκος Κοτζιάς; Ποιο Καρτέλ, επέβαλλε το Θεωρητικό του χάους;
Όλο το παρασκήνιο - «Μέχρι το 2012 οι Αλέξης Τσίπρας και Νίκος Κοτζιάς δεν είχαν καμία επαφή», αναφέρει.
Το παρασκήνιο της υπουργοποίησης του Νίκου Κοτζιά αποκαλύπτει σε άρθρο του στο omegapress.gr ο δημοσιογράφος Σωτήρης Σιδέρης. Όπως αποκαλύπτει μάλιστα και σε αντίθεση με όσα δήλωσε ο Αλέξης Τσίπρας που υποστήριξε ότι δεχόταν συμβουλές και εισηγήσεις από τον Νίκο Κοτζιά ήδη από το 2011, «μέχρι το 2012 οι Αλέξης Τσίπρας και Νίκος Κοτζιάς δεν είχαν καμία επαφή».
Σύμφωνα με τον δημοσιογράφο «η πρόταση για την υπουργοποίηση Κοτζιά διατυπώθηκε στο ενδιάμεσο διάστημα των δίδυμων εκλογών του 2012 και χρειάστηκε προσπάθεια να καμφθεί η άρνηση του Λαφαζάνη».
Το άρθρο του Σωτήρη Σιδέρη με τίτλο «Η τέχνη της πολιτικής μυθολογίας και η αλήθεια για την θητεία και την υπουργοποίηση Κοτζιά» όπως δημοσιεύεται στο omegapress.gr:
Η Ελλάδα επεκτείνεται, σύμφωνα με τον Νίκο Κοτζιά γιατί έχει έτοιμα τα διατάγματα για την επέκταση των χωρικών υδάτων. Ο Νίκος Κοτζιάς , γνωρίζοντας πολύ καλά την τέχνη της πολιτικής εξαπάτησης, έστησε ένα «πατριωτικό» σόου εγκαταλείποντας το ΥΠΕΞ, ταπεινωμένος μεν , ουσιαστικά όμως θέλησε να υποδείξει για τελευταία φορά στον Αλέξη Τσίπρα τι πρέπει να κάνει .
Είχε την άνεση επί 3,5 χρόνια να συνεννοηθεί με τα κόμματα να παρουσιάσει την πολιτική των χωρικών υδάτων αλλά δεν το έκανε.
Από την άλλη είναι ανησυχητική η θέση της αντιπολίτευσης που εκφράστηκε αρχικά μέσω του ΕΒΡΑΙΟΥ Ευάγγελου Βενιζέλου ότι η επέκταση των χωρικών υδάτων στο Ιόνιο και αλλού δικαιώνει την Τουρκία που θεωρεί ειδική περίπτωση το Αιγαίο. Το αν η Ελλάδα επεκτείνει τα χωρικά της ύδατα και σε ποια σημεία είναι σοβαρό πολιτικό ζήτημα της χώρας και όχι της Τουρκίας. Η μόνη περίπτωση που η Τουρκία «δικαιώθηκε» ήταν η μετατροπή των Ιμίων σε γκρίζα ζώνη, ενώ η χώρα κυβερνιόνταν από το ΠΑΣΟΚ και τη ΝΔ και όχι από Τσίπρα –Κοτζιά.
Αν το ελληνικό πολιτικό σύστημα συναινετικά αποφασίσει τι θα κάνει και το κάνει, καμία δικαίωση της Τουρκίας δεν υφίσταται. Κάθε χώρα κάνει επιλογές. Αυτό ισχύει για Γερμανούς, Ρώσους Αμερικανούς για όλους. Η μη απόφαση και η καθήλωση της χώρας είναι πρόβλημα και όχι η απόφαση.
Προς το παρόν όμως ας δούμε την διαφορά μεταξύ μεγαλομανίας και πολιτικής πρακτικής. Την διαφορά δηλαδή μεταξύ μυθολογίας και ρεαλισμού.
Αναβάθμιση της Ελλάδας.
Η θέση περί αναβάθμισης της γεωπολιτικής θέσης της Ελλάδας , έγινε ευαγγέλιο της σημερινής κυβέρνησης με πρωταγωνιστή τον Νίκο Κοτζιά.
Οι ΗΠΑ και το Ισραήλ βλέποντας ότι τα συμφέροντά τους δοκιμάζονται λόγω της πολιτικής Ερντογάν, χρησιμοποιούν την Ελλάδα ως εναλλακτική λύση, χωρίς να δίνουν το παραμικρό αντάλλαγμα στη χώρα μας. Σε αυτή την συμμαχία που πράγματι μπορεί να προσφέρει και στη χώρα μας, προς το παρόν μόνο η Ελλάδα δίνει χωρίς να παίρνει. Θα έπαιρνε, αν ο πρέσβης Πάιατ ή το Στέητ Ντηπάρτμεντ ή το Ισραήλ δήλωναν ότι δεν υπάρχουν γκρίζες ζώνες στο Αιγαίο ή εγκαθιστούσαν π.χ. ένα απλό ραντάρ στα Ίμια. Ούτε οι ΗΠΑ , ούτε το ΝΑΤΟ έχουν αλλάξει θέσεις για το Αιγαίο και ακόμη και σήμερα η Συμμαχία αναφέρεται στα ελληνικά νησιά με κωδικούς. Τέτοια αναβάθμιση …
Πέραν αυτών τα περί πολυδιάστατης εξωτερικής πολιτικής είναι το επόμενο μύθευμα. Προφανώς και δεν υφίσταται τέτοια πολιτική από μια χώρα –προτεκτοράτο.
Πολιτικό Θέατρο
Το omegapress.gr είχε αποκαλύψει πρώτο , από τις 24 Σεπτεμβρίου 2018, την σχετική προετοιμασία για τα χωρικά ύδατα και είχε επισημάνει ότι δυστυχώς για μια ακόμη φορά , το εν λόγω ζήτημα θα αντιμετωπίσει προβλήματα καθώς η χώρα ουσιαστικά βρίσκεται σε εκλογικό κλίμα , ενώ δεν είναι ενωμένη.
Σε κάθε περίπτωση, αν ο κ. Τσίπρας επεκτείνει τα χωρικά ύδατα θα το πιστωθεί ο Κοτζιάς γιατί ετοίμασε τα σχετικά προεδρικά διατάγματα . Αν δεν επεκταθούν τα χωρικά ύδατα, το κόστος θα χρεωθεί ο πρωθυπουργός. Αυτό ήταν το νόημα της ανακοίνωσης.
Κάπως έτσι , για μια ακόμη φορά ο Κοτζιάς κατασκευάζει το προσωπικό του παραμύθι , μετά το αφομοιώνει, στη συνέχεια το πιστεύει και πορεύεται με τους προσωπικούς του μύθους ερήμην της λογικής. Τα αυτονόητα για μια χώρα γίνονται υπέρτατα. Η λέξη «επέκταση» της χώρας που χρησιμοποίησε ο Κοτζιάς δείχνει τα όρια του παραλογισμού, καθώς έμμεσα επιχειρεί να συγκριθεί με την επέκταση της Ελλάδας επί Βενιζέλου.
Στο θέμα των χωρικών υδάτων, η λογική θα επέβαλλε ουσιαστική πολιτική διαβούλευση για ένα τόσο σοβαρό θέμα , ώστε η κυβέρνηση και οι πολιτικές δυνάμεις, συντεταγμένα και με κοινή θέση και στρατηγική, να πάρουν τις αποφάσεις τους. Ούτε εδώ υπήρξε συνεννόηση και ήδη οι αντιδράσεις καίνε το όλο ζήτημα.
Αποτυχίες και μύθοι
Η συμφωνία των Πρεσπών επιτεύχθηκε με την βούληση του Τσίπρα και την συμβολή του Κοτζιά, αλλά και με τις διαρκείς παρεμβάσεις των ΗΠΑ.
Αλλά τα σχέδια του Κοτζιά ήταν πιο περίπλοκα. Στο μακεδονικό, είχε πείσει τον πρωθυπουργό ότι η συμφωνία θα περάσει άνετα, ότι η ΝΔ θα διασπαστεί και ο ίδιος και ο ΣΥΡΙΖΑ θα σαρώσουν το πολιτικό σκηνικό. Αντί όμως να συμβούν όλα αυτά, η κυβέρνηση εξαυλώνεται , ο ίδιος είναι το θύμα της πολιτικής του, εκπαραθυρώθηκε από την κυβέρνηση και όλα γυρίζουν γύρω από τον Καμμένο.
Με το ίδιο σκεπτικό, πριν από λίγο καιρό έδωσε στη δημοσιότητα αποσπάσματα από το βιβλίο του για το Κυπριακό, στο οποίο έχει συμπεριλάβει μια επιστολή που ήθελε να στείλει στον ειδικό απεσταλμένο του γενικού γραμματέα του ΟΗΕ, αλλά δεν την έστειλε, άρα δεν υφίσταται επιστολή. Και όμως την εμφάνισε ως ένα ακόμη ηρωικό αφήγημα κατασκευασμένο φυσικά για τις ανάγκες του βιβλίου και όχι για την εξωτερική πολιτική.
Οσον αφορά το άλλο σχέδιό του , την πρωτοβουλία της Ρόδου για την ασφάλεια και την σταθερότητα, ουδέν πρόσφερε. Η Δύση και ειδικότερα η ΕΕ την αγνόησαν εντελώς στέλνοντας κάποιους χαμηλόβαθμους παρατηρητές όπως και πολλές αραβικές χώρες, ενώ οι μεγάλες δυνάμεις ΗΠΑ, Ρωσία, Κίνα, Γερμανία την αγνόησαν εντελώς. Άγνωστο το κόστος όλων αυτών των συναντήσεων, καθώς παρά τις πολλές διασκέψεις, δεν εκδόθηκε ποτέ ένα σοβαρό πολιτικό ντοκουμέντο που να δικαιολογηθεί την συνέχισή του.
Θεωρητικός του χάους
Άλλο πράγμα ο θεωρητικός των αμφιθεάτρων ή των βιβλίων, άλλο πράγμα η διακυβέρνηση. Ο Κοτζιάς τα μπέρδευε. Και ως ΥΠΕΞ μπέρδευε τον ρόλο του θεωρητικού με τον ρόλο του υπουργού.
Είναι χαρακτηριστικό πως ούτε στην αντιπαράθεσή του με τον Καμμένο κατάφερε να επικρατήσει. Ο Κοτζιάς δεν κατάφερε να «διαβάσει» το κλίμα στο υπουργικό συμβούλιο. Πήγε στην συνεδρίαση νομίζοντας ότι είχε το πάνω χέρι και ότι σύσσωμη η κυβέρνηση θα στέκονταν στο πλευρό του, καθώς ήδη ο Καμμένος βρίσκονταν στο στόχαστρο. Μετά την σφοδρή επίθεση του Καμμένου, ο Κοτζιάς ζητούσε απεγνωσμένα στήριξη από τον Τσίπρα, τον Παππά, τον Τσακαλώτο και τον Δραγασάκη και αφού τον άδειασαν όλοι, έφυγε από το υπουργικό συμβούλιο καταπτοημένος και ηττημένος. Αυτός ο μεγάλος θεωρητικός δεν κατάλαβε τους συσχετισμούς στο υπουργικό συμβούλιο , ούτε τις θέσεις του Τσίπρα. Και όμως χάρις στις απίστευτες θεωρητικές κατασκευές και τις διασυνδέσεις του με τα ΜΜΕ έμενε εκτός κριτικής, έως ότου κατέρρευσαν όλα τα αφηγήματά του, οι ελιγμοί του, οι πολιτικοί εκβιασμοί και η κενολογία του.
Εντός του υπουργείου Εξωτερικών επικράτησε επί 3,5 χρόνια κλίμα στρατοπέδου. Απειλές, το δάχτυλο σηκωμένο συνεχώς, μανία καταδιώξεως από δήθεν μηχανισμούς και συνωμότες, κυνήγι μαγισσών, νεποτισμός . Ο Κοτζιάς προκάλεσε τον φόβο, αλλά δεν κέρδισε ποτέ τον σεβασμό των διπλωματών.
2011-2012
Σε κάποια αποστροφή της ομιλίας του κατά την παραλαβή του ΥΠΕΞ ο πρωθυπουργός αναφέρθηκε σε συμβουλές που το έδινε ο Κοτζιάς το 2011-2012 σε θέματα εξωτερικής πολιτικής.
Λόγω προσωπικής ανάμειξης στην υπουργοποίηση του Κοτζιά οφείλω να σημειώσω ότι μέχρι το 2012 οι Αλέξης Τσίπρας και Νίκος Κοτζιάς δεν είχαν καμία επαφή. Ο Κοτζιάς βρίσκονταν στο απόλυτο περιθώριο μετά την άρνηση του Γιώργου Παπανδρέου και των συνεργατών του να τον κάνουν , όχι υπουργό, ούτε καν υφυπουργό (τα περί αρνήσεως είναι τα γνωστά παραμύθια). Ο Κοτζιάς περιφέρονταν χρόνια στο κέντρο της Αθήνας και ισχυρίζονταν ότι όλοι οι πρωθυπουργοί από τον Α. Παπανδρέου μέχρι και τον Σαμαρά τον ήθελαν υπουργό τους αλλά ο ίδιος είχε αρνηθεί, κάτι που ουδέποτε συνέβη. Το όνειρο της ζωής του ήταν να γίνει υπουργός , οτιδήποτε θα του έδινε εξουσία.
Για την ακρίβεια, ο Κοτζιάς δεν είχε καν ψηφίσει ΣΥΡΙΖΑ στις πρώτες εκλογές του 2012, αλλά την Κοινωνική Συμφωνία της Λούκας Κατσέλη. H πρόταση για την υπουργοποίηση Κοτζιά διατυπώθηκε στο ενδιάμεσο διάστημα των δίδυμων εκλογών του 2012 και χρειάστηκε προσπάθεια να καμφθεί η άρνηση του Λαφαζάνη, την μαρτυρία του οποίου επικαλούμαι, (όπως επίσης και δεκάδων ακόμη που δεν θέλω προς το παρόν να αποκαλύψω) που τότε ουσιαστικά συνδιοικούσε τον ΣΥΡΙΖΑ με τον Τσίπρα. Μάλιστα ο Λαφαζάνης και αυτό οφείλω να το αναγνωρίσω προσπαθούσε να με πείσει ότι κάνω λάθος . Έλεγε και άλλα που δεν γράφονται. Προσωπικά θαύμασα την υπομονή του Αλέξη Τσίπρα τόσα χρόνια…
Φυσικά υπήρξαν μάρτυρες σε όλα τα στάδια συνεννόησης , όπως υπήρχαν μάρτυρες στο γραφείο γνωστού νομικού , όπου του ανακοίνωσα την πρωτοβουλία μου. Είναι η πρώτη φορά από το 2012 που αναγκάζομαι να αναφερθώ δημόσια στο θέμα αυτό και να περιοριστώ μόνο σε ορισμένα γεγονότα για να διαλυθούν κάποιοι μύθοι. Δεν πρέπει ποτέ να κρίνουμε έναν άνθρωπο πριν πάρει εξουσία λένε οι σοφοί….
Τα υπόλοιπα, όπως και οι αθλιότητες του Κοτζιά, είναι ιστορία…
ΥΓ Μόνος πλέον, χωρίς κανέναν από τους φίλους που τον στήριξαν και σε αξιοθρήνητη κατάσταση, τα όσα κάνει από τώρα και στο εξής ο Κοτζιάς ανάγονται στην αρμοδιότητα της επιστήμης και όχι της πολιτικής…
Όλο το παρασκήνιο - «Μέχρι το 2012 οι Αλέξης Τσίπρας και Νίκος Κοτζιάς δεν είχαν καμία επαφή», αναφέρει.
Το παρασκήνιο της υπουργοποίησης του Νίκου Κοτζιά αποκαλύπτει σε άρθρο του στο omegapress.gr ο δημοσιογράφος Σωτήρης Σιδέρης. Όπως αποκαλύπτει μάλιστα και σε αντίθεση με όσα δήλωσε ο Αλέξης Τσίπρας που υποστήριξε ότι δεχόταν συμβουλές και εισηγήσεις από τον Νίκο Κοτζιά ήδη από το 2011, «μέχρι το 2012 οι Αλέξης Τσίπρας και Νίκος Κοτζιάς δεν είχαν καμία επαφή».
Σύμφωνα με τον δημοσιογράφο «η πρόταση για την υπουργοποίηση Κοτζιά διατυπώθηκε στο ενδιάμεσο διάστημα των δίδυμων εκλογών του 2012 και χρειάστηκε προσπάθεια να καμφθεί η άρνηση του Λαφαζάνη».
Το άρθρο του Σωτήρη Σιδέρη με τίτλο «Η τέχνη της πολιτικής μυθολογίας και η αλήθεια για την θητεία και την υπουργοποίηση Κοτζιά» όπως δημοσιεύεται στο omegapress.gr:
Η Ελλάδα επεκτείνεται, σύμφωνα με τον Νίκο Κοτζιά γιατί έχει έτοιμα τα διατάγματα για την επέκταση των χωρικών υδάτων. Ο Νίκος Κοτζιάς , γνωρίζοντας πολύ καλά την τέχνη της πολιτικής εξαπάτησης, έστησε ένα «πατριωτικό» σόου εγκαταλείποντας το ΥΠΕΞ, ταπεινωμένος μεν , ουσιαστικά όμως θέλησε να υποδείξει για τελευταία φορά στον Αλέξη Τσίπρα τι πρέπει να κάνει .
Είχε την άνεση επί 3,5 χρόνια να συνεννοηθεί με τα κόμματα να παρουσιάσει την πολιτική των χωρικών υδάτων αλλά δεν το έκανε.
Από την άλλη είναι ανησυχητική η θέση της αντιπολίτευσης που εκφράστηκε αρχικά μέσω του ΕΒΡΑΙΟΥ Ευάγγελου Βενιζέλου ότι η επέκταση των χωρικών υδάτων στο Ιόνιο και αλλού δικαιώνει την Τουρκία που θεωρεί ειδική περίπτωση το Αιγαίο. Το αν η Ελλάδα επεκτείνει τα χωρικά της ύδατα και σε ποια σημεία είναι σοβαρό πολιτικό ζήτημα της χώρας και όχι της Τουρκίας. Η μόνη περίπτωση που η Τουρκία «δικαιώθηκε» ήταν η μετατροπή των Ιμίων σε γκρίζα ζώνη, ενώ η χώρα κυβερνιόνταν από το ΠΑΣΟΚ και τη ΝΔ και όχι από Τσίπρα –Κοτζιά.
Αν το ελληνικό πολιτικό σύστημα συναινετικά αποφασίσει τι θα κάνει και το κάνει, καμία δικαίωση της Τουρκίας δεν υφίσταται. Κάθε χώρα κάνει επιλογές. Αυτό ισχύει για Γερμανούς, Ρώσους Αμερικανούς για όλους. Η μη απόφαση και η καθήλωση της χώρας είναι πρόβλημα και όχι η απόφαση.
Προς το παρόν όμως ας δούμε την διαφορά μεταξύ μεγαλομανίας και πολιτικής πρακτικής. Την διαφορά δηλαδή μεταξύ μυθολογίας και ρεαλισμού.
Αναβάθμιση της Ελλάδας.
Η θέση περί αναβάθμισης της γεωπολιτικής θέσης της Ελλάδας , έγινε ευαγγέλιο της σημερινής κυβέρνησης με πρωταγωνιστή τον Νίκο Κοτζιά.
Οι ΗΠΑ και το Ισραήλ βλέποντας ότι τα συμφέροντά τους δοκιμάζονται λόγω της πολιτικής Ερντογάν, χρησιμοποιούν την Ελλάδα ως εναλλακτική λύση, χωρίς να δίνουν το παραμικρό αντάλλαγμα στη χώρα μας. Σε αυτή την συμμαχία που πράγματι μπορεί να προσφέρει και στη χώρα μας, προς το παρόν μόνο η Ελλάδα δίνει χωρίς να παίρνει. Θα έπαιρνε, αν ο πρέσβης Πάιατ ή το Στέητ Ντηπάρτμεντ ή το Ισραήλ δήλωναν ότι δεν υπάρχουν γκρίζες ζώνες στο Αιγαίο ή εγκαθιστούσαν π.χ. ένα απλό ραντάρ στα Ίμια. Ούτε οι ΗΠΑ , ούτε το ΝΑΤΟ έχουν αλλάξει θέσεις για το Αιγαίο και ακόμη και σήμερα η Συμμαχία αναφέρεται στα ελληνικά νησιά με κωδικούς. Τέτοια αναβάθμιση …
Πέραν αυτών τα περί πολυδιάστατης εξωτερικής πολιτικής είναι το επόμενο μύθευμα. Προφανώς και δεν υφίσταται τέτοια πολιτική από μια χώρα –προτεκτοράτο.
Πολιτικό Θέατρο
Το omegapress.gr είχε αποκαλύψει πρώτο , από τις 24 Σεπτεμβρίου 2018, την σχετική προετοιμασία για τα χωρικά ύδατα και είχε επισημάνει ότι δυστυχώς για μια ακόμη φορά , το εν λόγω ζήτημα θα αντιμετωπίσει προβλήματα καθώς η χώρα ουσιαστικά βρίσκεται σε εκλογικό κλίμα , ενώ δεν είναι ενωμένη.
Σε κάθε περίπτωση, αν ο κ. Τσίπρας επεκτείνει τα χωρικά ύδατα θα το πιστωθεί ο Κοτζιάς γιατί ετοίμασε τα σχετικά προεδρικά διατάγματα . Αν δεν επεκταθούν τα χωρικά ύδατα, το κόστος θα χρεωθεί ο πρωθυπουργός. Αυτό ήταν το νόημα της ανακοίνωσης.
Κάπως έτσι , για μια ακόμη φορά ο Κοτζιάς κατασκευάζει το προσωπικό του παραμύθι , μετά το αφομοιώνει, στη συνέχεια το πιστεύει και πορεύεται με τους προσωπικούς του μύθους ερήμην της λογικής. Τα αυτονόητα για μια χώρα γίνονται υπέρτατα. Η λέξη «επέκταση» της χώρας που χρησιμοποίησε ο Κοτζιάς δείχνει τα όρια του παραλογισμού, καθώς έμμεσα επιχειρεί να συγκριθεί με την επέκταση της Ελλάδας επί Βενιζέλου.
Στο θέμα των χωρικών υδάτων, η λογική θα επέβαλλε ουσιαστική πολιτική διαβούλευση για ένα τόσο σοβαρό θέμα , ώστε η κυβέρνηση και οι πολιτικές δυνάμεις, συντεταγμένα και με κοινή θέση και στρατηγική, να πάρουν τις αποφάσεις τους. Ούτε εδώ υπήρξε συνεννόηση και ήδη οι αντιδράσεις καίνε το όλο ζήτημα.
Αποτυχίες και μύθοι
Η συμφωνία των Πρεσπών επιτεύχθηκε με την βούληση του Τσίπρα και την συμβολή του Κοτζιά, αλλά και με τις διαρκείς παρεμβάσεις των ΗΠΑ.
Αλλά τα σχέδια του Κοτζιά ήταν πιο περίπλοκα. Στο μακεδονικό, είχε πείσει τον πρωθυπουργό ότι η συμφωνία θα περάσει άνετα, ότι η ΝΔ θα διασπαστεί και ο ίδιος και ο ΣΥΡΙΖΑ θα σαρώσουν το πολιτικό σκηνικό. Αντί όμως να συμβούν όλα αυτά, η κυβέρνηση εξαυλώνεται , ο ίδιος είναι το θύμα της πολιτικής του, εκπαραθυρώθηκε από την κυβέρνηση και όλα γυρίζουν γύρω από τον Καμμένο.
Με το ίδιο σκεπτικό, πριν από λίγο καιρό έδωσε στη δημοσιότητα αποσπάσματα από το βιβλίο του για το Κυπριακό, στο οποίο έχει συμπεριλάβει μια επιστολή που ήθελε να στείλει στον ειδικό απεσταλμένο του γενικού γραμματέα του ΟΗΕ, αλλά δεν την έστειλε, άρα δεν υφίσταται επιστολή. Και όμως την εμφάνισε ως ένα ακόμη ηρωικό αφήγημα κατασκευασμένο φυσικά για τις ανάγκες του βιβλίου και όχι για την εξωτερική πολιτική.
Οσον αφορά το άλλο σχέδιό του , την πρωτοβουλία της Ρόδου για την ασφάλεια και την σταθερότητα, ουδέν πρόσφερε. Η Δύση και ειδικότερα η ΕΕ την αγνόησαν εντελώς στέλνοντας κάποιους χαμηλόβαθμους παρατηρητές όπως και πολλές αραβικές χώρες, ενώ οι μεγάλες δυνάμεις ΗΠΑ, Ρωσία, Κίνα, Γερμανία την αγνόησαν εντελώς. Άγνωστο το κόστος όλων αυτών των συναντήσεων, καθώς παρά τις πολλές διασκέψεις, δεν εκδόθηκε ποτέ ένα σοβαρό πολιτικό ντοκουμέντο που να δικαιολογηθεί την συνέχισή του.
Θεωρητικός του χάους
Άλλο πράγμα ο θεωρητικός των αμφιθεάτρων ή των βιβλίων, άλλο πράγμα η διακυβέρνηση. Ο Κοτζιάς τα μπέρδευε. Και ως ΥΠΕΞ μπέρδευε τον ρόλο του θεωρητικού με τον ρόλο του υπουργού.
Είναι χαρακτηριστικό πως ούτε στην αντιπαράθεσή του με τον Καμμένο κατάφερε να επικρατήσει. Ο Κοτζιάς δεν κατάφερε να «διαβάσει» το κλίμα στο υπουργικό συμβούλιο. Πήγε στην συνεδρίαση νομίζοντας ότι είχε το πάνω χέρι και ότι σύσσωμη η κυβέρνηση θα στέκονταν στο πλευρό του, καθώς ήδη ο Καμμένος βρίσκονταν στο στόχαστρο. Μετά την σφοδρή επίθεση του Καμμένου, ο Κοτζιάς ζητούσε απεγνωσμένα στήριξη από τον Τσίπρα, τον Παππά, τον Τσακαλώτο και τον Δραγασάκη και αφού τον άδειασαν όλοι, έφυγε από το υπουργικό συμβούλιο καταπτοημένος και ηττημένος. Αυτός ο μεγάλος θεωρητικός δεν κατάλαβε τους συσχετισμούς στο υπουργικό συμβούλιο , ούτε τις θέσεις του Τσίπρα. Και όμως χάρις στις απίστευτες θεωρητικές κατασκευές και τις διασυνδέσεις του με τα ΜΜΕ έμενε εκτός κριτικής, έως ότου κατέρρευσαν όλα τα αφηγήματά του, οι ελιγμοί του, οι πολιτικοί εκβιασμοί και η κενολογία του.
Εντός του υπουργείου Εξωτερικών επικράτησε επί 3,5 χρόνια κλίμα στρατοπέδου. Απειλές, το δάχτυλο σηκωμένο συνεχώς, μανία καταδιώξεως από δήθεν μηχανισμούς και συνωμότες, κυνήγι μαγισσών, νεποτισμός . Ο Κοτζιάς προκάλεσε τον φόβο, αλλά δεν κέρδισε ποτέ τον σεβασμό των διπλωματών.
2011-2012
Σε κάποια αποστροφή της ομιλίας του κατά την παραλαβή του ΥΠΕΞ ο πρωθυπουργός αναφέρθηκε σε συμβουλές που το έδινε ο Κοτζιάς το 2011-2012 σε θέματα εξωτερικής πολιτικής.
Λόγω προσωπικής ανάμειξης στην υπουργοποίηση του Κοτζιά οφείλω να σημειώσω ότι μέχρι το 2012 οι Αλέξης Τσίπρας και Νίκος Κοτζιάς δεν είχαν καμία επαφή. Ο Κοτζιάς βρίσκονταν στο απόλυτο περιθώριο μετά την άρνηση του Γιώργου Παπανδρέου και των συνεργατών του να τον κάνουν , όχι υπουργό, ούτε καν υφυπουργό (τα περί αρνήσεως είναι τα γνωστά παραμύθια). Ο Κοτζιάς περιφέρονταν χρόνια στο κέντρο της Αθήνας και ισχυρίζονταν ότι όλοι οι πρωθυπουργοί από τον Α. Παπανδρέου μέχρι και τον Σαμαρά τον ήθελαν υπουργό τους αλλά ο ίδιος είχε αρνηθεί, κάτι που ουδέποτε συνέβη. Το όνειρο της ζωής του ήταν να γίνει υπουργός , οτιδήποτε θα του έδινε εξουσία.
Για την ακρίβεια, ο Κοτζιάς δεν είχε καν ψηφίσει ΣΥΡΙΖΑ στις πρώτες εκλογές του 2012, αλλά την Κοινωνική Συμφωνία της Λούκας Κατσέλη. H πρόταση για την υπουργοποίηση Κοτζιά διατυπώθηκε στο ενδιάμεσο διάστημα των δίδυμων εκλογών του 2012 και χρειάστηκε προσπάθεια να καμφθεί η άρνηση του Λαφαζάνη, την μαρτυρία του οποίου επικαλούμαι, (όπως επίσης και δεκάδων ακόμη που δεν θέλω προς το παρόν να αποκαλύψω) που τότε ουσιαστικά συνδιοικούσε τον ΣΥΡΙΖΑ με τον Τσίπρα. Μάλιστα ο Λαφαζάνης και αυτό οφείλω να το αναγνωρίσω προσπαθούσε να με πείσει ότι κάνω λάθος . Έλεγε και άλλα που δεν γράφονται. Προσωπικά θαύμασα την υπομονή του Αλέξη Τσίπρα τόσα χρόνια…
Φυσικά υπήρξαν μάρτυρες σε όλα τα στάδια συνεννόησης , όπως υπήρχαν μάρτυρες στο γραφείο γνωστού νομικού , όπου του ανακοίνωσα την πρωτοβουλία μου. Είναι η πρώτη φορά από το 2012 που αναγκάζομαι να αναφερθώ δημόσια στο θέμα αυτό και να περιοριστώ μόνο σε ορισμένα γεγονότα για να διαλυθούν κάποιοι μύθοι. Δεν πρέπει ποτέ να κρίνουμε έναν άνθρωπο πριν πάρει εξουσία λένε οι σοφοί….
Τα υπόλοιπα, όπως και οι αθλιότητες του Κοτζιά, είναι ιστορία…
ΥΓ Μόνος πλέον, χωρίς κανέναν από τους φίλους που τον στήριξαν και σε αξιοθρήνητη κατάσταση, τα όσα κάνει από τώρα και στο εξής ο Κοτζιάς ανάγονται στην αρμοδιότητα της επιστήμης και όχι της πολιτικής…