USS Cape St George: Κλιματολογικός πόλεμος
Και για όλους εσάς που νομίζετε ότι όλα αυτά γίνονται σε χώρες μακρινές και εξωτικές, διαβάστε παρακάτω για όλα αυτά που συμβαίνουν στη γειτονιά μας, δίπλα στο σπίτι μας. Το παρακάτω, σαν είδηση, δημοσιεύτηκε στα πολύ ψιλά γράμματα των ελληνικών εφημερίδων των ημερών εκείνων.
Ο ρόλος του αμερικάνικου πυραυλοφόρου καταδρομικού USS Cape St George, κλάσης Ticonderoga, που παρεμβλήθηκε μεταξύ ελληνικών και τουρκικών ναυτικών δυνάμεων στο Αιγαίο στα μέσα Νοεμβρίου 1994, όταν βρισκόταν σε εξέλιξη οι παράλληλες ασκήσεις Νηρηίς 94 και Θαλασσόλυκος 94, δεν περιορίστηκε σε αυτόν του διαιτητή ανάμεσα στις δυο πλευρές.
Οι ελληνικές αρχές υποστηρίζουν ότι δεν μπορεί να εξηγηθεί λογικά η ύπαρξη τοπικά, εξαιρετικά δυσμενών καιρικών συνθηκών (ένταση ανέμου πάνω από 11 μποφορ) την στιγμή που η Μετεωρολογική υπηρεσία προέβλεπε μεν άσχημο καιρό αλλά πολύ μικρότερης έντασης. Ούτε μπορεί να εξηγηθεί γιατί οι συνθήκες αυτές δημιουργούνται σε περιοχές που μόλις εγκατέλειπε το Αμερικάνικο πολεμικό πλοίο. Υποστηρίζεται πλέον επίσημα ότι το USS Cape St George διέθετε κατάλληλο εξοπλισμό για τη δημιουργία και τη μεταβολή των καιρικών συνθηκών. Σημειώνεται ότι λόγω της κακοκαιρίας τα τουρκικά πλοία αναγκάστηκαν να καταφύγουν στο κόλπο της Σμύρνης και έτσι να αποφορτιστεί η ένταση των ημερών.
Επιπλέον έγινε γνωστό ότι από τις αρχές της δεκαετίας του ’80 Αμερικανοί επιστήμονες στα πλαίσια του ΝΑΤΟ με αφορμή την δυνατότητα δημιουργίας τεχνητών βροχών, πραγματοποίησαν πολλά πειράματα για την τεχνητή δημιουργία δυσμενών καιρικών συνθηκών, τοπικά, οι οποίες θα υποχρέωναν τον τότε σοβιετικό στόλο να καταφύγει στα αγκυροβόλια του. Το Αιγαίο, λόγω του σοβιετικού στόλου της μαύρης θάλασσας, ήταν μια από τις κύριες περιοχές εξέλιξης ενός τέτοιου σεναρίου.
Υπάρχουν δυο βασικές κατηγορίες σε αυτό το παγκόσμιο Δίκτυο των μετεωρολογικών δορυφόρων.
Η πρώτη είναι οι γεωστατικοί (ή γεωσύγχρονη) δορυφόροι που διευθύνονται από την Ευρώπη, την Ιαπωνία, την Αμερική και τη Ρωσία. Αυτοί κινούνται στη ζώνη του Ισημερινού, προσφέροντας μια διαρκή εικόνα του καιρού και συλλέγοντας παράλληλα μετεωρολογικά στοιχεία, για συγκεκριμένες ζώνες, καλύπτοντας ένα γεωγραφικό πλάτος 70ο βόρεια και 70ο νότια του Ισημερινού. Η ονομασία τους, γεωστατικοί, δείχνει και τον τρόπο λειτουργίας τους. Κινούνται σε τροχιές πάνω από τον Ισημερινό μαζί με τη Γη. Έτσι βλέπουν συνεχώς την ίδια περιοχή της Γης.
Υπάρχουν πέντε διαφορετικά γεωστατικά συστήματα, τα METEOSAT, GOMS, GMS και GOES. Το METEOSAT διαχειρίζεται από τον οργανισμό EUMETSAT και αποτελείται από τους ευρωπαϊκούς δορυφόρους Meteosat, ο τελευταίος εκ των οποίων είναι ο Meteosat-7. Βρίσκεται σε τροχιά πάνω από το γεωγραφικό μήκος 0ο και φυσικά ελέγχει τη περιοχή πάνω από την Ευρώπη και την Ασία. Το GOMS καλύπτει τον Ινδικό Ωκεανό, τη Ρωσία, τη Κίνα και την Ινδία.
Ελέγχεται από τη διαστημική υπηρεσία της Ρωσίας, στην οποία ανήκει και ο δορυφόρος COMS-N1, ο οποίος κινείται στις 76ο ανατολικά. Υπάρχουν όμως και δυο άλλοι δορυφόροι στην ίδια κατηγορία, ο κινέζικος FY-2 στις 105ο ανατολικά και ο INSAT, που ελέγχεται από την Ινδία. Η Ιαπωνία βρίσκεται ακόμα ανατολικότερα, στις 140ο με το δορυφόρο GMS-5, ο οποίος ανήκει στο ξεχωριστό σύστημα GMS. Τέλος η Αμερική ελέγχει το σύστημα GOES, το οποίο καλύπτει δυο περιοχές, τον ανατολικό Ειρηνικό Ωκεανό με το GOES-WEST και το δυτικό Ατλαντικό Ωκεανό με το GOES-EAST.
Ο δορυφόρος GOES-9 στις 135ο δυτικά καλύπτει το σύστημα GOES-W και ο GOES-8 στις 75ο δυτικά καλύπτει το σύστημα GOES-E. Φυσικά και οι δυο εν ενεργεία δορυφόροι, μαζί με τον GOES-7 που λειτουργεί ως εφεδρεία και τον GOES-10, που πρόκειται σύντομα να τεθεί σε λειτουργία, έχουν κατασκευαστεί και είναι ιδιοκτησία των ΗΠΑ.
Η δεύτερη κατηγορία δορυφορικών μετεωρολογικών συστημάτων αποτελείται από δορυφόρους σε τροχιά γύρω από τους πόλους. Αυτήν τη κατηγορία μονοπωλούν, προς το παρόν, οι Ρώσοι και οι Αμερικάνοι με την Ευρώπη και το EUMETSAT να στέλνουν το πρώτο δορυφόρο μετά το 2000.
Οι δορυφόροι σε πολική τροχιά συμπληρώνουν μια ολόκληρη περιστροφή γύρω από τη Γη σε 100 λεπτά. Καθώς η Γη γυρίζει γύρω από τον εαυτό της, ο δορυφόρος «βλέπει» ολόκληρη την επιφάνεια του πλανήτη κάθε 24 ώρες, καλύπτοντας έτσι τα κενά που αφήνουν οι γεωστατικοί δορυφόροι κυρίως στο νότιο ημισφαίριο. Οι NOAA-12 και NOAA-14 είναι δυο εν ενεργεία αμερικανικοί δορυφόροι σε πολική τροχιά, σε υψόμετρο 850χμ. και οι METEOR2-21 και 2-35 είναι οι ρώσικοι που κινούνται σε υψόμετρο 950χμ. και 1200χμ. αντίστοιχα. Το χαμηλό ύψος, στο οποίο κινούνται αυτού του τύπου οι δορυφόροι, επιτρέπει τη συλλογή στοιχείων με μεγαλύτερη ευκρίνεια σε σχέση με τους γεωστατικούς δορυφόρους, που κινούνται στα 35.000χμ.
Γι' αυτόν το λόγο χρησιμοποιούνται για τη συλλογή τριών διαφορετικών στοιχείων: την κάλυψη των περιοχών από σύννεφα σε καθημερινή βάση, τη μέτρηση της θερμοκρασίας του εδάφους και το πιο βασικό απ’ όλα, την υγρασία και τις αλλαγές στη θερμοκρασία.
Οι μικροκυματικοί και οι άλλοι αισθητήρες που χρησιμοποιούνται στους καινούριους δορυφόρους, όπως είναι οι DMSP (Defense Meteorogical Satellite Program) Block 5D-3 και στους NPOESS (National Polar-Orbiting Operational Environmental Satellite System), δίνουν την ευκαιρία να μετρηθούν από μεγάλη απόσταση παράγοντες όπως η ατμοσφαιρική υγρασία, η τοπική θερμοκρασία ή να διαχωριστεί η διαστρωμάτωση των νεφών.
Υπάρχουν πληροφορίες με υψηλή επιβεβαίωση, ότι πλέον στους δορυφόρους της νέας γενιάς, δεν τοποθετούνται μόνο αισθητήρες παθητικής ανίχνευσης, αλλά και μικροκυματικές συστοιχίες για την παραπέρα διαμόρφωση του τοπικού καιρού που «βλέπει» ο δορυφόρος. Ο βασικός στόχος αυτών των ενεργητικών πλέον συστημάτων είναι η ιονόσφαιρα. Από τη δεκαετία του 1930 αποτελεί κοινό μυστικό ότι αυτός που ελέγχει την ιονόσφαιρα ελέγχει τις επικοινωνίες αλλά και τον καιρό του πλανήτη.
Οι επιστήμονες με τη βοήθεια της τεχνολογίας, άρχισαν να επιχειρούν μεγαλύτερα τεχνολογικά άλματα στον τομέα όχι πλέον της πρόβλεψης αλλά της διαμόρφωσης και χειρισμού του κλίματος όχι μόνο σε τοπικό αλλά σε παγκόσμιο επίπεδο.
Κλιματική Αλλαγή: το Αίνιγμα των Chemtrails και οι πυρκαγιές στη Γαία
Δεν υπάρχουν σχόλια: