Ολοκληρώνοντας σήμερα τις αναρτήσεις για το Πολυτεχνείο, θα αναφερθώ στους μύθους που εφηύρε και συντήρησε η αριστερά, την περίοδο της μεταπολίτευσης, προκειμένου να θεμελιώσει πάνω τους την ιδεολογική της κηδεμονία επί της ελληνικής κοινωνίας.
Μύθος: «Τα παιδιά του Πολυτεχνείου ξεσηκώθηκαν κατά της χούντας». Αλήθεια: Η στρατιωτική διακυβέρνηση είχε τερματιστεί στις 8 Οκτωβριου του 1973, με την ορκομωσία προσωρινής πολιτικής κυβέρνησης, υπό τον Σπύρο Μαρκεζίνη, με σκοπό την διεξαγωγή βουλευτικών εκλογών, τον Φεβρουάριο του 1974. Άρα, ήταν μια μεταβατική περίοδος. Δεν υπήρχε πλέον δικτατορία, αλλά δεν υπήρχε -ακόμα- κανονική δημοκρατία.
Μύθος: «Τα παιδιά του Πολυτεχνείου έριξαν την χούντα». Αλήθεια: Συνέβη το ακριβώς αντίθετο! Παρά την θέλησή τους βεβαίως, τα αποκαλούμενα «παιδιά του Πολυτεχνείου» έδωσαν την αφορμή για να ανατραπεί η κυβέρνηση Μαρκεζίνη, να ματαιωθούν οι εκλογές και να επιβληθεί στην χώρα μια σκληρή «χούντα» - του Ιωαννίδη.
Μύθος: «Στο Πολυτεχνείο σκοτώθηκαν δεκάδες ή και εκατοντάδες». Αλήθεια: Από υπεύθυνες πηγές και επίσημα στοιχεία (δηλαδή, από το πόρισμα του εισαγγελέα Τσεβά, τον Οκτώβριο του 1974 και από το πόρισμα του Υπαρχηγού της Αστυνομίας Γεωργίου Σαμπάνη, που συνετάχθη κατόπιν εντολής του Υπουργού Δημοσίας Τάξεως του ΠΑΣΟΚ Γ. Σκουλαρίκη, τον Φεβρουάριο 1982), προκύπτει ότι μέσα στον χώρο του Πολυτεχνείου και σε ακτίνα 300 μέτρων, δεν σκοτώθηκε κανείς.
Στους πέριξ του Πολυτεχνείου χώρους, σκοτώθηκαν 12 άτομα. Τα 7 από αδέσποτες σφαίρες και τα 5 κατά τις επιθέσεις των διαδηλωτών στα κτίρια του ΟΤΕ και του Υπουργείου Δημοσίας Τάξεως. Κανένας εξ αυτών δεν ήταν φοιτητής. Αυτοί οι 12 είναι οι νεκροί του Πολυτεχνείου.
Μύθος: «Η εξέγερση του Πολυτεχνειου ήταν το αποκορύφωμα της παλλαϊκής αντίστασης κατά της χούντας». Αλήθεια: Δεν επρόκειτο για «παλλαϊκή εξέγερση», καθώς στα γεγονότα του Πολυτεχνείου, συμμετείχαν το πολύ 10.000 άτομα, σε μια πόλη που κατοικούσαν εκατομμύρια.
Κι όπως πολύ σωστά παρατηρεί ο (μαρξιστής) Βασίλης Ραφαηλίδης: «Η αντίσταση ήταν λίγο ως πολύ πλατωνική, εκτός απ' την ηρωική μεν αλλά δυστυχώς αποτυχημένη απόπειρα του Αλέξανδρου Παναγούλη να σκοτώσει τον δικτάτορα. Όλες οι προσπάθειες για οργάνωση ένοπλης αντίστασης έμειναν σχέδια, ενώ οι βομβιστικές ενέργειες κάποιων ζωηρών και ριψοκίνδυνων, γίνονταν ερήμην των μεγαλυτέρων σε αριθμό αντιστασιακών οργανώσεων, του ΠΑΜ και του ΠΑΚ. Ούτε το πεπειραμένο ΚΚΕ ενέκρινε την βίαιη εξέγερση. Τελικά το πράγμα περιορίστηκε σε μία τουριστικού τύπου αντίσταση απʼ το εξωτερικό, όπου πρωταγωνιστούσε, όπως και στο κυρίως ειπείν θέατρο, η πληθωρική Μελίνα Μερκούρη, που το έπαιζε Πασιονάρια».
Ολοκληρώνοντας την επετειακή ανάρτηση, δεν μπορώ να μην αναφερθώ στον πιο κραυγαλέο μύθο, ο οποίος όμως καταρρίφθηκε νωρίς: της Ηλένιας. Ένας κουτοπόνηρος αριστερός φοιτητής, που ονομαζόταν Γιάννης Ηλιόπουλος, κυκλοφόρησε ένα σκίτσο που απεικόνιζε μια όμορφη νεαρή κοπέλα, την Ηλένια Ασημακοπούλου, υποστηρίζοντας ότι σκοτώθηκε στο Πολυτεχνείο την μοιραία βραδιά.
Τελικά, αποκαλύφθηκε ότι το σκίτσο της «Ηλένιας» ήταν κλεμμένο και ανήκε στο -εκ Νέας Ζηλανδίας- διάσημο φωτομοντέλο, Nancy Cridland, που εκείνη την εποχή διαφήμιζε σαμπουάν της αγγλικής εταιρίας «Breck». Μετά από το ξεμασκάρεμα, ο αριστερός κατεργάρης, εισέπραξε φυλάκιση οκτώ μηνών, για απάτη.
Το κακό, είναι ότι οι οι άλλοι αριστεροί κατεργάρηδες, της λεγόμενης «Γενιάς του Πολυτεχνείου», που πουλούσαν φύκια για μεταξωτές κορδέλες, όχι μόνο δεν καταδικάστηκαν για απάτη, αλλά έγιναν βουλευτές και κάποιοι εξ αυτών και υπουργοί, της πραγματικής «πρώτης φοράς αριστερά», δηλαδή του ΠΑΣΟΚ.
Τα σχόλια, δικά σας!
https://x.com/4fABkkc5xTv2aek/status/1990440461169733899
Δημοσίευση σχολίου